"Ga zwemmen." Hij kreeg een zwembroek naar zijn hoofd geworpen en Uruha keek om van de boksbal. Zijn vuisten waren rood van het slaan en het leek alsof hij al zijn woede achter iedere slag zette.
Want hoewel het de bedoeling was om met bokshandschoenen aan de haal te gaan, was dat voor hem geen optie. Hij moest zijn knokkels leren dat schedels niet zacht waren.
Reita zuchtte.
"De laatste tijd is je stem ver te zoeken." Reita wist maar al te goed wat dat inhield. Hij sloot zichzelf af, waarschijnlijk was hij tot de conclusie gekomen dat hij te normaal aan het worden was. Dat hij mensen om zich heen had die hem aardig begonnen te vinden en die hijzelf ook aardig begon te vinden. Uruha graaide de zwembroek van de grond en keek er met een verafschuwde blik naar.
"Niemand is bij het meer. Ga gewoon." De deur opende zich en Eve kwam binnen lopen. Sinds wanneer had zij de sleutel? Vragend keek hij naar Reita, deze zijn schouders ophaalde.
"Hoi." Zei ze met een glimlach en Reita begroette haar terug, Uruha zei echter niks.
"Hallo, Uruha." Probeerde ze dan ook met een glimlach en het enige wat ze van hem kreeg was een merkwaardige blik. Alsof hij niet wist hoe hij hallo moest zeggen. Hij pakte zijn revolver om deze achter in zijn broek te stoppen en liep langs hen af.
"Ik ga zwemmen." Het was niet vreemd, iedere keer als Eve binnen kwam, had Uruha een goed excuus om weg te gaan. Het was zijn dochter, maar hij had nog geen rede gevonden om haar beter te leren kennen. Iedereen die hij kende, had enkel pijn.
"Mag ik mee?" Probeerde het meisje nog, maar Uruha was al vertrokken. Iedere keer als het meisje mee wilde, probeerde hij het af te wimpelen. De man nam de trap naar beneden en hij was blij zijn sportkleding nog aan te hebben. Hij had een lange joggingsbroek aan en een simpel zwart shirt. Hij had teveel aan zijn hoofd. Hij was voor het eerst in deze maanden weer op een klus gezet. Een meisje was ontvoert en hij mocht haar terug halen. Hij kwam langs het gebouw waar ze waarschijnlijk zou zitten en nam de mogelijkheden in zich op die er waren. Toch liep hij verder, deze avond zou hij weer met zijn leven gaan spelen. Hij versnelde zijn pas, het liefst rende hij weg naar een plaats die niemand kende. Een plek waar niemand hem stoorde en hij gewoon alleen kon zijn. Hij had altijd al geweten dat het pad wat hij had gekozen; een pad was van eenzaamheid. Dat mensen die hij kende in gevaar zouden zijn. Maar met Reita had hij nog nooit zoiets meegemaakt. Dat door hem Eve in gevaar was gekomen, dat was iets waar hij voor op moest letten en hij was dan ook druk op zoek naar een ander appartement. Daar zou hij bij niemand langs hoeven gaan en niemand hoefde daar langs te komen. Niemand die enig idee had van zijn connecties met andere mensen.
Blijkbaar had hij in gedachte de snelheid van het rennen hoger gelegd. Hij was eerder aangekomen als eigenlijk de bedoeling, hijgend viel hij op zijn knieën en keek uit over het meer. Uruha liet zijn lichaam tot rust komen, maar kwam er daarbij ook achter dat hij dus geen handdoek bij had en hij had geen idee hoe hij op een normale manier zijn zwembroek aan kreeg. Niet dat hij er veel moeite mee had om zich om te kleding in publiek. Maar niet veel mensen stonden daar op te wachten. Hij liep dan ook richting wat struiken om zichzelf 'netjes' om te kleden. Als iemand van de andere kant kwam, dan was dat maar zo; dan zagen ze een kont en dat was het dan ook. Met zijn zwembroek aan liep hij terug naar het meer. De littekens op zijn lichaam waren zoals gewoonlijk opvallend. Letterlijk over zijn hele lichaam zaten littekens. Van kleine ronde littekens, tot sneeën. Verrassend genoeg was zijn gezicht nog ongeschonden en heeft hij deze duidelijk goed beschermd tegen verwondingen. Zijn revolver had hij netjes tussen zijn kleding zitten en legde het stapeltje naast het meer neer. De zon scheen, maar dat hield niet in dat het water warm was. Met een soepele duik sprong hij het water in om er daar achter te komen dat het water inderdaad behoorlijk koud was. Zijn tanden klapperde voor enkele tellen tegen elkaar van de kou. Maar zijn lichaam was na enkele tellen gewend. Hij zwom richting het midden van het meer, kwam tot de ontdekking dat hij nooit zo'n waterrat was geweest. Om na enkele minuten weer terug te zwemmen. In het water was je te langzaam en te kwetsbaar. Uruha bekeek de omgeving en toen het in zijn ogen goed was, ging hij op het gras liggen. Zijn lichaam moest maar wat opdrogen in de zon die er was. De zon was niet sterk, maar het was goed genoeg...
Hij zou na deze klus een andere werkplek aanvragen. Dit was te dichtbij mensen waar hij om gaf. Niet dat het er veel waren, maar elke persoon was er toch weer een die ze hem konden ontnemen. Hij was al vaker mensen verloren en was niet van plan om dat nog eens te laten gebeuren. Dan werkte hij maar weer in een raar land, het was altijd beter als hier.
Ook al had hij hier mensen om voor te leven, hij leefde liever ergens waar hij zou moeten overleven. Dat hij niemand had om op terug te vallen als het moeilijk was als enkel zichzelf; dat moest hij dan maar voor lief nemen. Teveel gevoelens overspoelde hem en hij duwde zichzelf overeind om over het meer te staren. Hoe haalde hij zichzelf uit deze situatie? Hij bekeek de wond op zijn arm, deze was nog steeds niet geheel genezen.
Want hoewel het de bedoeling was om met bokshandschoenen aan de haal te gaan, was dat voor hem geen optie. Hij moest zijn knokkels leren dat schedels niet zacht waren.
Reita zuchtte.
"De laatste tijd is je stem ver te zoeken." Reita wist maar al te goed wat dat inhield. Hij sloot zichzelf af, waarschijnlijk was hij tot de conclusie gekomen dat hij te normaal aan het worden was. Dat hij mensen om zich heen had die hem aardig begonnen te vinden en die hijzelf ook aardig begon te vinden. Uruha graaide de zwembroek van de grond en keek er met een verafschuwde blik naar.
"Niemand is bij het meer. Ga gewoon." De deur opende zich en Eve kwam binnen lopen. Sinds wanneer had zij de sleutel? Vragend keek hij naar Reita, deze zijn schouders ophaalde.
"Hoi." Zei ze met een glimlach en Reita begroette haar terug, Uruha zei echter niks.
"Hallo, Uruha." Probeerde ze dan ook met een glimlach en het enige wat ze van hem kreeg was een merkwaardige blik. Alsof hij niet wist hoe hij hallo moest zeggen. Hij pakte zijn revolver om deze achter in zijn broek te stoppen en liep langs hen af.
"Ik ga zwemmen." Het was niet vreemd, iedere keer als Eve binnen kwam, had Uruha een goed excuus om weg te gaan. Het was zijn dochter, maar hij had nog geen rede gevonden om haar beter te leren kennen. Iedereen die hij kende, had enkel pijn.
"Mag ik mee?" Probeerde het meisje nog, maar Uruha was al vertrokken. Iedere keer als het meisje mee wilde, probeerde hij het af te wimpelen. De man nam de trap naar beneden en hij was blij zijn sportkleding nog aan te hebben. Hij had een lange joggingsbroek aan en een simpel zwart shirt. Hij had teveel aan zijn hoofd. Hij was voor het eerst in deze maanden weer op een klus gezet. Een meisje was ontvoert en hij mocht haar terug halen. Hij kwam langs het gebouw waar ze waarschijnlijk zou zitten en nam de mogelijkheden in zich op die er waren. Toch liep hij verder, deze avond zou hij weer met zijn leven gaan spelen. Hij versnelde zijn pas, het liefst rende hij weg naar een plaats die niemand kende. Een plek waar niemand hem stoorde en hij gewoon alleen kon zijn. Hij had altijd al geweten dat het pad wat hij had gekozen; een pad was van eenzaamheid. Dat mensen die hij kende in gevaar zouden zijn. Maar met Reita had hij nog nooit zoiets meegemaakt. Dat door hem Eve in gevaar was gekomen, dat was iets waar hij voor op moest letten en hij was dan ook druk op zoek naar een ander appartement. Daar zou hij bij niemand langs hoeven gaan en niemand hoefde daar langs te komen. Niemand die enig idee had van zijn connecties met andere mensen.
Blijkbaar had hij in gedachte de snelheid van het rennen hoger gelegd. Hij was eerder aangekomen als eigenlijk de bedoeling, hijgend viel hij op zijn knieën en keek uit over het meer. Uruha liet zijn lichaam tot rust komen, maar kwam er daarbij ook achter dat hij dus geen handdoek bij had en hij had geen idee hoe hij op een normale manier zijn zwembroek aan kreeg. Niet dat hij er veel moeite mee had om zich om te kleding in publiek. Maar niet veel mensen stonden daar op te wachten. Hij liep dan ook richting wat struiken om zichzelf 'netjes' om te kleden. Als iemand van de andere kant kwam, dan was dat maar zo; dan zagen ze een kont en dat was het dan ook. Met zijn zwembroek aan liep hij terug naar het meer. De littekens op zijn lichaam waren zoals gewoonlijk opvallend. Letterlijk over zijn hele lichaam zaten littekens. Van kleine ronde littekens, tot sneeën. Verrassend genoeg was zijn gezicht nog ongeschonden en heeft hij deze duidelijk goed beschermd tegen verwondingen. Zijn revolver had hij netjes tussen zijn kleding zitten en legde het stapeltje naast het meer neer. De zon scheen, maar dat hield niet in dat het water warm was. Met een soepele duik sprong hij het water in om er daar achter te komen dat het water inderdaad behoorlijk koud was. Zijn tanden klapperde voor enkele tellen tegen elkaar van de kou. Maar zijn lichaam was na enkele tellen gewend. Hij zwom richting het midden van het meer, kwam tot de ontdekking dat hij nooit zo'n waterrat was geweest. Om na enkele minuten weer terug te zwemmen. In het water was je te langzaam en te kwetsbaar. Uruha bekeek de omgeving en toen het in zijn ogen goed was, ging hij op het gras liggen. Zijn lichaam moest maar wat opdrogen in de zon die er was. De zon was niet sterk, maar het was goed genoeg...
Hij zou na deze klus een andere werkplek aanvragen. Dit was te dichtbij mensen waar hij om gaf. Niet dat het er veel waren, maar elke persoon was er toch weer een die ze hem konden ontnemen. Hij was al vaker mensen verloren en was niet van plan om dat nog eens te laten gebeuren. Dan werkte hij maar weer in een raar land, het was altijd beter als hier.
Ook al had hij hier mensen om voor te leven, hij leefde liever ergens waar hij zou moeten overleven. Dat hij niemand had om op terug te vallen als het moeilijk was als enkel zichzelf; dat moest hij dan maar voor lief nemen. Teveel gevoelens overspoelde hem en hij duwde zichzelf overeind om over het meer te staren. Hoe haalde hij zichzelf uit deze situatie? Hij bekeek de wond op zijn arm, deze was nog steeds niet geheel genezen.