Pasqual voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte. Met een glimlach keek hij even naar Perrie, alvorens weer naar Papalita te kijken. Zijn besluit was om er gewoon op te klimmen, Perrie voorop, hij erachter. Later zouden ze de koets wel weer ophalen. Zijn hand gleed als vanzelf in die van Perrie terwijl hij met een glimlachje naar haar keek. Het was.. hij kon het nog niet helemaal bevatten. Zijn duim streek lichtjes over Perrie's hand en al zijn spieren waren op een vreemde manier gespannen. Ontspannen, maar gespannen tegelijk. Het voelde vreemd om nu haar tot zijn vriendinnetje te kunnen benoemen, maar ondertussen.. hij had er vrede mee. Hij zou wel zien waar het strandde.
De wind streek over zijn gezicht en maakte dat hij een koude rilling langs zijn ruggengraat voelde. Om Perrie uit de wind te halen, trok hij haar naar zich toe zodat haar gezicht op zijn borstkas kon rusten. Ontspannen haalde hij adem terwijl hij rustig om zich heen keek. De wind dwong hem dat hij zijn ogen tot spleetjes moest maken, anders kwam er te veel troep in. Zijn moeder kwam op ze afgelopen, keek ze even vertwijfeld aan, maar iets in Pasquals blik wierhield haar ervan om ook maar iets op hen aan te merken. Zwijgend keek ze naar haar zoon die met Perrie tegen zich aan stond. Uiteindelijk besloot ze toch wat te zeggen.
"Wat zijn de plannen?" Pasqual keek even op, glimlachte vaagjes naar haar. Even streek hij met zijn duim over Perries wang en draaide zich toen naar zijn moeder.
"Ehm, ik wou eigenlijk Papalita meenemen naar Perrie, dat we haar morgen terugbrengen en op die manier dat we naar haar huis gaan." Het kwam er krom uit en klonk nogal onlogisch. Zijn moeder knikte naar hem, liep weer terug naar Papalita en kwam toen op een gegeven moment aanzetten met het paard en de koets. Pasqual glimlachte naar haar, drukte een kus op Perrie's wang, liep toen naar zijn moeder toe, omhelsde haar kort en nam Papalita van haar over. Zijn moeder groette Perrie en liep toen weg. Pasqual draaide zich weer naar Perrie en pakte haar hand vast. Hij begeleidde haar weer op de koets en nam naast haar plaats.
"Ik had de beste avond sins tijden." Zei Perrie terwijl ze tegen hem aangeleund zat en hem een kusje op zijn wang gaf. Hij glimlachte.
"Dat is fijn om te horen. Ik moet bekennen dat ik ook in tijden niet zoveel plezier gehad heb." Papalita liep braaf door dus vond Pasqual het wel oké om kort even de teugels los te laten. Hij nam Perrie's gezicht in zijn handen en drukte zijn lippen voorzichtig op de hare. Een fontein van onverklaarbare en ongrijpbare gevoelens vlogen door zijn lichaam, de warrige gedachtes die hij had gehad, verloor hij en niets viel hem meer op, behalve de aangename warmte en het prettige gevoel van haar lippen op de zijne.
Door het hobbeltje in de weg merkte hij op dat hij nog steeds op een koets zat. Gauw nam hij de teugels in handen en lachte vrolijk naar Perrie. Na een tijd te hebben gereden waren ze bij Perrie's huis. Hij hielp haar weer van de koets af en stond toen wat onwennig met Papalita. Hij wist niet waar hij haar kon stallen.
Maar na Papalita te hebben gestald, de spullen op te hebben geruimd en naar binnen te zijn gegaan, waren ze dan echt alleen.
- Het einde even 'versneld'. Let the afterparty get started! -
De wind streek over zijn gezicht en maakte dat hij een koude rilling langs zijn ruggengraat voelde. Om Perrie uit de wind te halen, trok hij haar naar zich toe zodat haar gezicht op zijn borstkas kon rusten. Ontspannen haalde hij adem terwijl hij rustig om zich heen keek. De wind dwong hem dat hij zijn ogen tot spleetjes moest maken, anders kwam er te veel troep in. Zijn moeder kwam op ze afgelopen, keek ze even vertwijfeld aan, maar iets in Pasquals blik wierhield haar ervan om ook maar iets op hen aan te merken. Zwijgend keek ze naar haar zoon die met Perrie tegen zich aan stond. Uiteindelijk besloot ze toch wat te zeggen.
"Wat zijn de plannen?" Pasqual keek even op, glimlachte vaagjes naar haar. Even streek hij met zijn duim over Perries wang en draaide zich toen naar zijn moeder.
"Ehm, ik wou eigenlijk Papalita meenemen naar Perrie, dat we haar morgen terugbrengen en op die manier dat we naar haar huis gaan." Het kwam er krom uit en klonk nogal onlogisch. Zijn moeder knikte naar hem, liep weer terug naar Papalita en kwam toen op een gegeven moment aanzetten met het paard en de koets. Pasqual glimlachte naar haar, drukte een kus op Perrie's wang, liep toen naar zijn moeder toe, omhelsde haar kort en nam Papalita van haar over. Zijn moeder groette Perrie en liep toen weg. Pasqual draaide zich weer naar Perrie en pakte haar hand vast. Hij begeleidde haar weer op de koets en nam naast haar plaats.
"Ik had de beste avond sins tijden." Zei Perrie terwijl ze tegen hem aangeleund zat en hem een kusje op zijn wang gaf. Hij glimlachte.
"Dat is fijn om te horen. Ik moet bekennen dat ik ook in tijden niet zoveel plezier gehad heb." Papalita liep braaf door dus vond Pasqual het wel oké om kort even de teugels los te laten. Hij nam Perrie's gezicht in zijn handen en drukte zijn lippen voorzichtig op de hare. Een fontein van onverklaarbare en ongrijpbare gevoelens vlogen door zijn lichaam, de warrige gedachtes die hij had gehad, verloor hij en niets viel hem meer op, behalve de aangename warmte en het prettige gevoel van haar lippen op de zijne.
Door het hobbeltje in de weg merkte hij op dat hij nog steeds op een koets zat. Gauw nam hij de teugels in handen en lachte vrolijk naar Perrie. Na een tijd te hebben gereden waren ze bij Perrie's huis. Hij hielp haar weer van de koets af en stond toen wat onwennig met Papalita. Hij wist niet waar hij haar kon stallen.
Maar na Papalita te hebben gestald, de spullen op te hebben geruimd en naar binnen te zijn gegaan, waren ze dan echt alleen.
- Het einde even 'versneld'. Let the afterparty get started! -