Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Paradigm Shift » Trainingsstal Scodelario » Stallen » I want to grab my heart and throw it away ~ Shannon

I want to grab my heart and throw it away ~ Shannon

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Gast


Gast

Met kalme bewegingen borstelde Cassie de Friese hengst waar ze straks mee aan de slag ging. Het was een jong, druk beest met een totaal eigen wil maar ze was er vrij zeker van dat met een duidelijke structuur het wel ging lukken. Het was wel de eerste keer dat ze op het monster ging rijden, zoals de rest van de stal hem noemde. Zij hield van de monsters op stal, die zoetsappige dieren die alles pikten wat de mensen met ze uitvreten, vond ze maar niks. Nee, een paard met pit, dát was het type waar ze graag aandacht aan besteed. Die 'hopeloze' gevallen die dan helemaal niet hopeloos bleken te zijn, en juist ongelooflijk veel talent hadden, als je ze maar op de juiste manier reed. Een eigen paard had ze nog geen behoefte aan, haar ouders hadden al zo'n bloedhekel aan haar sinds ze uit de kast gekropen was en al die kritiek over zich heen had gekregen. Met staart tussen de benen was ze die benauwde ruimte weer ingegaan en nu deed ze zich voor als een normaal meisje, die gewoon op jongens viel en prima functioneerde. Al was daar helemaal niks van waar. Ze werd nu al vier jaar aan een stuk door gepest en dat was allesbehalve leuk, laat staan dat ze nog sociaal was.
Ruw werd ze opzij geduwd, een vloek ontsnapte over haar lippen en lichte paniek kwam opzetten. Die drukte ze echter snel weg, gaf een corrigerende tik tegen de neus van de hengst die een hapbeweging maakte maar in ieder geval opzij stapte. "Jij bent niet vals hoor, schatje. Alleen jong en dominant maar dat is zo weer opgelost."
Glimlachend draaide ze zich om maar die glimlach schoof van haar gezicht af bij het zien van het meisje wat verderop stond. Cassie's mond vloog open en ze had het gevoel alsof de wereld verging. Heftige gevoelens namen de overhand maar daar was ze alles behalve blij mee. Het begon haar te duizelen, een hoef op haar teen bracht haar weer in de werkelijkheid. Vlug haastte ze zich de stal uit want ze had echt het gevoel dat ze elk moment op de grond kon pleuren. Met tranende ogen leunde ze tegen de stal aan de overkant, die toevallig leeg was. Ze had zin om te janken door die gevoelens... ze wist wat het betekende. Maar ze wilde het niet opnieuw. Ze wilde niet opnieuw moeten rondlopen met de gedachte 'wat als... wat als ze ook op vrouwen valt of bi is? Wat als ze hetero is en lesbiennes goor vind?'. Maar het was al te laat, en ze kon er niks tegen doen. En ze bleef maar naar het gezicht van het meisje staren, geschokte blik, grote ogen en wijdopen mond. Dit. Kon. Niet. Het ongeduldige getrap van de Fries tegen de staldeur kwam niet eens binnen in haar oren, al moest de halve stal het horen. Dit mocht gewoon niet waar zijn.

Gast


Gast

Vandaag was een dag dat alles goed leek te gaan, in zekere zin. Ze was de dag goed gestart door een lekker ontspannende douche te nemen, had daarna haar haren in een handdoek gewikkeld, was naar beneden gegaan en had uitgebreid ontbeten. Rond een uur of tien had ze haar haren met de föhn extra droog gemaakt en op haar gemakje haar rijkleding aangetrokken. Vandaag zou ze weer naar de manege gaan. Ze zou kijken of ze hier en daar wat klusjes kon doen en dan zou ze uiteraard ook nog voor Doodle zorgen. Maar ach, Doodle was niet echt erg om te verzorgen en ze begon het steeds beter door te krijgen.
Met haar hoofd bij Doodle liep ze naar haar brommer toe en besloot om eens totaal tegen de regels in geen helm op te doen. Op dit landweggetje kwam toch niemand en ach, ze had eigenlijk totaal geen zin om te doen wat ze normaal deed. Vandaag voelde anders, alsof er iets in de lucht hing. Iets ontastbaars. Verandering, overduidelijk. Maar verandering was niet altijd slecht, verandering kon ook als iets positiefs gezien worden. Vandaag liep echt alles lekker, de vogels floten vrolijk hun melodietje, de prachtig gele bloemen langs de weg waren in bloei en zenden hun verrukkelijke geuren uit, de bomen kregen weer blaadjes en de lucht was strakblauw, iets wat ie al in tijden niet meer geweest was. Op een rustig tempo reed ze op de weg naar de manege en werd ondertussen nagefloten door de jongens in de stad. She didn't really care. Ja, ze had vandaag iets fleurigs en leuks aangetrokken omdat ze zich goed voelde, maar.. Op een of andere manier kon ze alleen Edward uitstaan van het mannelijke geslacht, de rest werkte haar vreselijk op haar zenuwen. Sowieso was ze niet echt een.. 'held' met andere mensen. Ze zong keihard mee met 'My Immortal' van Evanescence en dat mensen ahar nastaarden maakte haar geen zak uit vandaag. 'My Immortal' was een van de nummers die ze feilloos wist en foutloos kon zingen. Weer werd er gefloten, weer trok ze zich er niets van aan.
Eenmaal op de manege komen, zat haar haar wild naar achter, maar zag er nog goed uit. Ze glimlachte tevreden naar haar spiegelbeeld, alsof.. ze tegen zichzelf wou zeggen dat ze er echt niet zo slecht uit zag. Ze stak haar sleutels in haar rijbroek en wandelde op haar gemakje de stallen binnen. Het eerste wat ze zag was Anno, de Friese hengst in de stallen, en het meisje wat er stond. "Je bent niet vals hoor, schatje. Alleen jong en dominant maar dat is zo weer opgelost." Shannon wierp een blik op het meisje en bloosde direct, als natuurlijke reactie op alles en iedereen wat menselijk was. Blozen. Maar ze kon nog geen 'hallo' uitbrengen. Het meisje zag haar ook en haar mond viel open. Shannon had ook nooit vertrouwen mogen hebben, ze zag er waarschijnlijk afschuwelijk uit. Maar Shannons mond wou óók openvallen, want dit meisje was het allermooiste wat ze ooit had gezien. Al haar gevoelens en banden met anderen leken zo nietig te zijn. Al die keren dat ze iemand leuk had gevonden leek onwaar te zijn, elke huilpartij leek niets waard. Het meisje vluchtte de stal uit maar Shannon kon niet stoppen met staren. Ze bleef het meisje maar volgen met haar blik, bleef maar naar haar kijken. Gauw rende Shannon weg, toen haar duidelijk werd dat het meisje ook voor haar was weggerend. Met bonzend hart bleef ze tegen een muur aanstaan. Wat was dit in hemelsnaam? Wie was dat meisje, en waarom waren haar ogen zo.. betoverend? Was Shannon verliefd? Op een meisje? En waarom verbaasde het Shannon niets? Ze wist zelf ook wel dat ze niets zou krijgen met jongens, het waren jongens. Maar... gewoon. Dit was zo plotseling, zo onvoorbereid.
Zie je wel, Shannon? Je leven is veranderd. Een glimlach trok rond haar gezicht en ze sloot haar ogen. Het gezicht van het meisje bleef maar voor haar geestesoog rondspoken en ze moest gewoon weer naar haar toe. Haar hart bleef maar bonzen en stuiteren. Wauw. WAUW.

Gast


Gast

Onwillig rukte de brunette haar blik van het meisje af en focuste zich op de hengst tegenover haar. Uit alle macht probeerde ze weer rustig te worden zodat ze weer verder kon gaan met wat ze van plan was geweest vandaag, maar het lukte maar niet. Haar hart bleef als een razende tekeer gaan, haar angstgevoelens en afschuw waren van niet plan om gauw te vertrekken en... en alles was opeens een zooitje. Ze was verliefd, smoorverliefd maar dat verdomme tegen haar zin in. Waar het voor anderen geweldig was om een lover te zijn, vormde het voor Cassie een hel. Als het nou een jongen was geweest... maar nee. Ze haatte zichzelf, of beter gezegd, ze haatte dat deel in de hersenen wat ervoor zorgde dat je liefde kon voelen. Dat deel waar duidelijk iets fout was gegaan want je hoorde niet op vrouwen te vallen. Dat was abnormaal, het maakte je hele leven kapot en ze was nu gedwongen deze stal te verlaten, om niet elke dag gekweld te worden.
Kort keek ze opzij, zag het meisje niet meer staan en veegde ruw haar tranen weg. Het gevaar was geweken. Nu snel de binnenbak invluchten en een woorden met Anno, want die zou al haar aandacht gaan eisen. Cassie haalde diep adem, liep toen weer de stal van het zwarte bakbeest in en maakte de borstelbeurt af. Het opzadelen ging gepaard met heel veel aanstellerij en vooral het aansingelen was een uitdaging maar uiteindelijk zat toch alles goed en op zijn plek. Resoluut duwde ze de cap over haar hoofd, deed haar handschoenen aan en greep het zweepje stevig vast. Dat zou ze wel nodig hebben met deze jongen. Nog steeds was ze er totaal niet bij met haar gedachten maar straks wel. Zo ontspannen als ze in deze toestand kon zijn, leidde ze de Fries mee naar de bak, om tot de ontdekking te komen dat er een beginnersles bezig was. Godsamme! Ze wierp een kwade blik op de kakker die lesgaf en liep toen maar door naar buiten, recht voor zich uitkijkend. Hopelijk was dat meisje naar de kantine of zo gegaan, ze hoefde haar echt niet weer tegen te komen. Of eigenlijk wilde ze dat wel, warme lippen op de hare, liefdevolle armen om haar heen.. een harde ruk bracht haar terug naar de realiteit en snel liep ze door. Nu ze eraan dacht, misschien had ze hem beter kunnen longeren. Pff, helemaal vergeten door dat.. incident. Nou ja, dan maar eerst een kwartier lang een galop overleven waarbij ze er half afgegooid ging worden. Ging wel lukken. Hoopte ze dan maar.
In de bak zette Cassie hem in het midden en steeg vlug op. Zoals verwacht sprong de hengst al direct weg in een draf. Stom, stom, ze had even iemand moeten laten helpen, die er ook verstand van had. Serieus, haar hele denkwerk was stopgezet leek het wel. En natuurlijk vloog hij een paar seconden later in een galop over de hoefslag. Ze greep zich vast aan zijn manen, klemde zich vast met haar knieën en bewoog zoveel mogelijk mee in zijn bewegingen. Het ging allemaal prima tot ze een bekende gestalte zag naderen die haar weer gek maakte. Een bok, nog een en nog een omdat de hengst doorhad dat ze afgeleid was. Nog net kreeg ze het voor elkaar in het zadel te blijven maar de laatste bok lukte dat echt niet meer en met een mooie boog knalde ze keihard tegen het zand, niet bepaald een zachte landing. Autsch, autsch, autsch. Anno vloog gewoon door over de hoefslag, kwam soms gevaarlijk dichtbij en nee, het was hier absoluut niet veilig. Toch wist ze uit ervaring dat ze beter eerst kon gaan zitten. Dat deed ze dus, alles duizelde helemaal om haar heen. Paniek kwam ook op, stel je voor dat hij haar in al zijn drukheid overreed! Daar moest ze maar niet aan denken. Was er dan echt niemand naast het meisje bij het hek, die dit alles had veroorzaakt? Godver, wat een rotdag. Maar weer dat verlangen, naar die armen die haar overeind hielpen en weer die kus... als haar ouders haar gedachten konden lezen op dit moment...

Gast


Gast

Een razende ademhaling en haar oren gespitst. Die voetstappen moesten wel van het meisje zijn, dat kón gewoon niet anders! Vlug haastte ze zich weg uit de zadelkamer, nog voor het meisje haar zou zien. Ze dook de stal in van een onbekend paard en zorgde ervoor dat het stil bleef. Niet dat het moeilijk was, want het dier wou enkel door haar aangehaald worden. Ongeduldig aaide ze hem maar bleef toch geconcentreerd op de geluiden die uit Anno's stal kwamen. Anno was een etter, maar echt een prachtdier. Toen ze het overduidelijke getier hoorde van aansingelen, durfde ze zich uit haar verstopplaats te wagen. Hoefgekletter klonk, zwaar en dof in de stallen. Toen was het stil. De binnenbak? Daar gaf Kathy les aan haar beginnersclubje. Shannon kende haar enkel uit verhalen maar die verhalen waren niet zo goed. De kinderen waren tevreden maar de ouders liepen niet bepaald met haar weg ofzo. Shannon een zorg, zolang Kathy háár maar geen les ging geven. Met haar hoofd zwiepte ze haar haar opzij en schrok toen er weer hoefstappen klonken. Dus het meisje ging buiten rijden? Ze wachtte vijf minuten ademloos en liep toen naar de bak toe. Anno reed al en was vreselijk hyper. Hij stuiterde, vlóóg over de grond heen. Het meisje deed moeite om goed te blijven zitten maar na de eerste hoek ging hij al draven. Nog geen paar seconden later nam hij een galopje. Een paar rondes ging het goed en Shannon dacht dat ze zich nu wel in haar buurt kon wagen. Voorzichtig liep ze er dus naartoe. Het meisje ving haar blik en toen ging het mis. Anno freakte. Hij begon flink te bokken en na een vierde bok vloog het meisje eraf. Geschrokken en zonder er echt logisch bij na te denken, begon ze te hollen, richting het meisje. Als zij maar oké is, dreunde het in haar hoofd door. Anno rende door de bak heen, dus ze ging nu onder het hek door. Angstig keek ze naar Anno, die soms gevaarlijk dicht bij het meisje kwam. Eindelijk, na een paar seconden die wel uren leken te duren, zonk ze bij haar neer. Op haar hurken keek ze het meisje recht in haar ogen aan en het kwam geen moment in haar op om te blozen. Ze pakte haar hand en zweeg een tijdlang, tot ze zeker wist dat het goed ging met haar meisje. Háár meisje? Ze sloot haar ogen en voor ze het goed en wel besefte, drukte haar lippen op de warme, zachte lippen van het meisje wat zojuist van Anno gevallen was. Dat Anno nu over de grond rolde, leek haar niet op te vallen. Alles wat haar nu opviel, alles wat nu in haar omging, was niets anders dan het meisje. Na een paar seconden week ze haar lippen van die van haar en keek haar stralend aan.
"Ik ben Shannon," zei ze, terwijl ze het meisje overeind hielp en er geen seconde aan dacht om haar los te laten.

Gast


Gast

Haastige voetstappen kwamen haar kant op en Cassie kon wel raden van wie die waren. Een stel bruine ogen keek haar recht aan en voordat ze het wist, werd ze gekust. Niet terug kussen, niet terug kussen! Toch deed ze er niks tegen. Het meisje stopte vanzelf en diep van binnen vond Cassie dat verschrikkelijk. Het was zo... vrouwelijk geweest. Liefdevol. Ze had er onbewust naar verlangd. Het meisje stelde zich voor als Shannon en hielp haar overeind. Ongeduldig wachtte Cassie tot ze losgelaten werd maar dat gebeurde niet. "Cassie," antwoordde ze een beetje kortaf, trok zich -toch wel voorzichtig- los en liep weer naar Anno toe, die gelukkig op haar af kwam gedraafd. Het zadel zat scheef dus ging ze dat eerst maar goed doen. Alleen was de Fries zo ongelooflijk druk. Ongevraagd pakte Shannon de teugels vast, Cassie zei er niet echt iets over. Zodra alles weer goed zat, steeg ze op en gebaarde naar Shannon dat ze de bak uitmoest. Snel mompelde ze een bedankje en draaide Anno toen weer naar de hoefslag toe.
Deze keer concentreerde ze zich wel volop op de hengst, ze wilde niet nog een keer vallen. In feite negeerde ze Shannon dus volkomen. Het ging meteen een stuk beter, al deed haar pols best wel pijn. Maar ze wilde Anno gewoon zijn beweging geven. Een paar figuren gingen er ook nog wel goed af, meneer bleef alleen constant bokken. Maar deze keer bleef ze wel gewoon zitten.
Tijdens het uitstappen luisterde hij perfect, waarschijnlijk omdat hij toch wel moe was geworden. Prima, dat was ook haar doel geweest. Na voldoende uitgestapt te hebben, steeg ze af en stak de stijgbeugels op, om Anno vervolgens mee te nemen naar stal. Daar zadelde ze hem af, gaf hem een poetsbeurt en een uitgebreide knuffel. Maar haar gedachten zaten constant bij Shannon. Cassie wílde niet van haar houden maar toch deed ze dat. En ze keek ook constant zo onopvallend mogelijk achterom om te zien of Shannon er stond.

Gast


Gast

Ze begreep het zelf niet. Cassie had zich, ookal was het zachtjes, losgetrokken en was naar Anno toegegaan om zijn zadel goed te doen. Anno was het er alleen niet echt.. mee eens dus had ze hem vastgepakt en geduldig gewacht tot Cassie klaar was om te gaan. Toen Cassie erop zat, gebaarde ze dat Shannon kon gaan. Een gevoel van misbruik gleed over haar heen en nors ging ze de bak uit. Dat ze zich nu ook gekwetst voelde, was overduidelijk. Voor het eerst in haar leven had ze iets gedaan, iets wat ze nooit had kunnen voorspellen, en was ze zo keihard afgewezen. Overduidelijk dat Cassie haar nu een vieze lesbi vond. Dat kon niet anders. Dat was Shannons verdiende loon.
Haar ogen schoten vol met tranen en ze keek niet eens meer naar Cassie. Ze kon het niet meer opbrengen. Weglopen leek onmogelijk, aangezien haar benen van pudding waren. Ze staarde blind naar Anno, die onophoudelijk onuitstaanbaar bleef en eigenlijk wenste ze het Cassie toe. Haat groeide in haar hart, net als de twijfel. Haat omdat Cassie haar... had afgewezen terwijl Shannon nog nóóít zo open tegen iemand was geweest, twijfel omdat ze was afgewezen en toch Cassie's blik had gezien. Ze begreep zichzelf niet meer, wilde luisteren naar haar hart en ondertussen ook naar haar verstand, maar ze leek wel doof te zijn voor de taal die haar hersenen spraken. Haar hart voerde op het moment de winnende boventoon.
Ik ben weg hier, dacht ze, terwijl de tranen over haar wangen rolden. Ze moest troost zoeken bij een ander dier, als het kon, als het mocht. Op een snel wandeltempo liep ze de stallen weer in, terwijl haar hartslag in haar oren denderde. Cassie, Cassie, Cassie, Cassie. Elke dreun was haar naam, elke naam was een dreun. Het sloeg haar, raakte haar, deed haar pijn en maakte haar gelukkig.
Ze zuchtte zachtjes van verlichting toen ze bij de stal van Doodle kwam. Opgewonden hinnikte hij en gauw schoot ze zijn stal in. "Hoi jongen," brabbelde ze. "Mooie dag vandaag, hè?" Hij gaf haar een duw en bleef met zijn neus tegen haar buik aan staan. Ze ontspande zich en relaxte een momentje, tot ze de geluiden hoorde van Cassie die overduidelijk Anno naar zijn stal bracht. Snikkend trok ze Doodle nog dichter tegen zich aan en jammerde van de pijn in haar hart. Zo dichtbij en toch zo ver weg...

Gast


Gast

Ze hoorde vaag gesnik uit een stal komen en op een of andere manier wist Cassie gewoon dat het Shannon was. Dat Shannon nu van streek was, dat deed ook pijn in Cassie's hart. En misschien had ze niet zo bot moeten zijn. Maar hoe moest ze dit nou onder woorden gaan brengen? Verdorie, wat was het leven toch ingewikkeld. Vooral de liefde. Daar bestond geen handleiding voor, hoe je dat moest aanpakken. Ondertussen bleef dat schuldgevoel maar aan haar knagen. Kom op Cassie, zeg gewoon sorry en wat je voor haar voelt. Blijf daar niet staan als een kip zonder kop. Tja, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ze moest het nú doen anders kwam er helemaal niks van. Gewoon lopen. Sorry zeggen. Ik houd van je. Klaar.
Zenuwachtig sloot Cassie de staldeur, herhaalde even in gedachten wat ze ging zeggen en liep toen naar de stal van de Haflinger toe. Zacht kuchte ze om Shannon's aandacht te krijgen. En zodra ze die had, had Cassie geen idee meer wat ze van plan was te zeggen.
"Euh..." Stilte. "Het spijt me dat ik zo, euhm, bot was." Nog meer stilte. "Maar je hebt het helemaal mis. Kijk, ik ben ook," het woord dat volgde kwam er heel zacht uit, stel je voor dat iemand anders het hoorde, "lesbisch. En ik ben nou ja... verliefd, denk ik." Oké, bijna klaar. "Maar ik ben er niet klaar voor om dat de hele wereld te gaan laten zien. Slechte ervaringen. Dus, euhm, ik heb even wat tijd nodig." Met rode wangen staarde Cassie naar de grond. Zo, dat misverstand was ook weer opgelost. Het schuldgevoel was ook weggegaan, maar die spanning was gebleven. Spanning over hoe Shannon zou reageren.

Gast


Gast

De opwinding die ze voelde toen Cassie vertelde wat ze had gehoopt, verdween als sneeuw voor de zon toen ze de laatste zin uitsprak. "Maar ik ben er niet klaar voor om dat de hele wereld te gaan laten zien. Slechte ervaringen. Dus, euhm, ik heb even wat tijd nodig." Natuurlijk, het zal toch eens niet. Shannon gaf nog geen antwoord, was te druk bezig met deze laatste, hardste klap te verwerken. Het kon niets anders zijn dan een dekmantel. Een dekmantel om te verschuilen dat Cassie haar wel aantrekkelijk vond, maar niet goed genoeg. Dat was het, en niets anders. Begrijpelijk, dacht Shannon. Ze was namelijk ook niet goed genoeg voor Cassie, maar ze mocht toch wel hopen? Shannon beet op haar lip, wou de pijn in haar ogen niet laten zien, wou onverschillig lijken. Waarom ook niet? Waarom zou ze het zichzelf niet toestaan om te liegen? Waarom zou ze zichzelf het niet gunnen om zichzelf te beschermen?
"Ach," glimlachte ze. "Ik doe soms ook wel eens domme dingen." Maak daar maar wat van, dacht ze bitter. Doodle gooide even zijn hoofd op. Opeens was ze hem zat. Hem en het meisje. Zat, zat. Meer dan zat. Spuugzat.
"Rot op, Doodle," grauwde ze, terwijl ze haar paard een zetje gaf. Het dier schrok van haar felle bewegingen en ging inderdaad beledigt wat achteruit. Ze liep de stal uit en bleef afwachtend voor Cassie staan.
"Wie zegt trouwens dat ik lesbisch ben?" Gal kwam omhoog borrelen en ze moest het echt wegslikken. Ja, ze was wel degelijk lesbisch, ja, ze was wel degelijk smoorverliefd, ja. Maar ze wou het niet laten weten aan het meisje wat haar zo keihard had afgewezen. Waarom ze nu ineens zo verbitterd deed terwijl ze juist de kans had kunnen pakken. Wacht eens. Wacht eens heel even...
Radartjes begonnen in haar hoofd rond te draaien, werkten zichzelf een slag in de rondte. Ze zei niet dat ze het niet wou. Ze zei dat ze er nog niet klaar was om het aan de buitenwereld te tonen. Maar Shannon was de buitenwereld niet! Haar ogen drongen zich in die van Cassie, nieuwsgierig door dit inzicht, uiterst nieuwsgierig tot hoever ze kon gaan.
"Ik ben niet de buitenwereld," fluisterde ze hees. "Ik ben de tijd, ik heb de tijd." Ze wist niet meer wat ze wou zeggen, ze wist alleen dat alles wat er nu toe deed, niets anders was dan het meisje voor haar. "Kus me," fluisterde ze zachtjes, smekend. "Alsjeblieft."

Gast


Gast

In eerste instantie leek Shannon het goed op te vatten, alhoewel Cassie haar opmerking wel vaag vond. Wat had haar sorry-actie te maken met domme acties? Het zou wel. Maar toen gromde Shannon opeens naar de Haflinger en snauwde haar af! Was ze... had ze het verkeerd ingeschat? Was Shannon niet verliefd op haar? Allemaal toneelspel? Nog zenuwachtiger dan daarnet keek ze geschokt op. En toen kwam die vraag. Kus me. Alsjeblieft. Cassie had geen idee wat ze moest doen. Aan de ene kant was ze dolblij dat Shannon oprecht verliefd was en gaf ze graag verhoor aan haar verzoek maar aan de andere kant... stel dat er iemand binnenkwam? Niemand mocht het weten, behalve zij en Shannon! Haar hart pompte als een razende.
Vlug keek Cassie om zich heen of er niemand anders in de stallen was en gaf Shannon toen een knuffel. Heel snel drukte ze haar lippen op die van haar, wilde eigenlijk meer maar was veel te bang voor gevolgen. "Ik... ik durf het niet hier. Ik wil het wel maar ergens waar niemand het kan zien," mompelde Cassie als excuus en liet Shannon weer los. "Euhm, heb je anders zin om te rijden of zo? De binnenbak is vrij en er komen geen lessen meer vandaag. Dan neem ik wel even Zora of zo." Misschien dat ze het straks zou durven, als het wat later was. "Het hoeft niet perse hoor." Pff, wat was ze nerveus!

Gast


Gast

Blozend keek ze Cassie aan. Ja, natúúrlijk wou ze een buitenrit maken. Maar op Doodle had ze geen zin. Ze kon... Even duwde ze de gedachte weg maar kwam toen weer terug. Ze kon op Prince gaan. Prince of the Shadows. Familie van Nocture of the Shadows. Allebei duivels, maar Prince was.. uitstaanbaar. Ze was bevriend geworden met hem, vertrouwde hem, en mocht hem verzorgen.
"Klinkt goed," fluisterde ze, nog steeds in trance van het kleine kusje wat ze had gekregen. Toch deed het haar pijn, de afwijzing die volgde na afwijzing. Het voelde gewoon ook als afwijzing, en niet naar een verwijzing naar later. Cassie leek voor even en niet voor eeuwig. Het deed Shannon pijn, meer dan ze wou laten merken. Maar ze wou het niet laten merken, ze wou niet meer kwetsbaar zijn. Dit was vreemd, heel vreemd. Bij Cassie wou ze juist kwetsbaar zijn, maar ondertussen duwde ze Cassie weg dan haar gevoelens te bekennen. Kort schudde ze haar hoofd, zorgde dat de haren uit haar gezicht verdwenen en liep naar Prince of the Shadows toe. Ze begon hem te zadelen en het gebruikelijke moeilijkdoenerij was er vandaag niet. Hij voelde dat er iets was en dat ze er geen zin in had. Net zoals zij zijn wensen respecteerde, respecteerde hij inmiddels ook haar wensen. Ze waren een team geworden en dat in zéér korte tijd.
"Kom jongen," sprak ze tegen hem, terwijl ze haar cap vastklikte. De jonge hengst hinnikte en duwde zijn neus tegen haar hand, een gebaar wat ze vaker meemaakte met hem. Ze pakte zijn teugels vast en liep met hem naar de buitenbak. Daar singelde ze hem nog een laatste keer aan, maakte de beugels op maat en klom op hem. Rijden ging veel beter en ze had er nu ook echt gevoel voor gekregen. De eerste paar keren was het geëindigd in een bokparade en was ze eraf gevallen, maar nu voelden ze elkaar steeds beter aan. Haar hulpen werden steeds genuanceerder en kleiner, maar hij voelde ze, en daar ging het om. Ze stuurde hem naar de hoefslag en liet hem een rondje stappen. Ademloos keek ze toe hoe Cassie eraan kwam met Zora, erop klom en toen flipte Prince. Helemaal. Als een gestoorde ging hij door het lint, hevig bokkend, rennend,en soms zelfs steigerend. Ze bleef zitten, wachtte tot hij klaar was, klopte hem op zijn hals en aaide hem.
"'t Komt wel goed, hè jongen?" fluisterde ze de hengst toe. Kalm stapten ze naar Cassie toe.
"Klaar om te gaan?" vroeg ze, alsof de flipaanval van Prince niet was voorgevallen.

Gast


Gast

Cassie trok haar wenkbrauwen bij het zien van welk paard ze uitkoos. Daar had zelfs zij geen zin in. En met hém op buitenrit? Eigenlijk zou ze nu moeten zeggen dat Shannon maar een ander paard moest nemen, maar ze hield haar mond maar. Wie weet gebeurde er een wonder en ze had geen zin in ruzie.
Zora was snel opgezadeld zoals altijd, al vertoonde mevrouw wat kuren bij het aansingelen. Gebok zou er ook nog wel aan gaan komen als ze onderweg waren maar dat was Cassie wel gewend; dit was niet de eerste keer dat ze op de merrie reed. Gelukkig vond dat beest buitenritten net zo leuk als Cassie ze vond.
Na alles gecontroleerd te hebben, leidde ze Zora het erf op, waar Shannon Prince of the Shadows even inreed in de bak. Alles zag er prima uit totdat ze zelf opsteeg. Prince ging compleet door het lint en Cassie wilde net ingrijpen toen ze zag dat Shannon er niet af viel. Daar verdien je wel respect voor, dacht ze in zichzelf en pakte de teugels op maat. Op de vraag van Shannon of ze klaar was om te vertrekken, knikte ze. "Jep."
Cassie deed alsof die aanstelscène helemaal niet gebeurd was en stapte uiterlijk rustig weg. Vanbinnen was ze echter een zooitje van allerlei gevoelens, verlangens en angsten. En ze was bezorgd, wie weet hoe Prince zou reageren op bijvoorbeeld geritsel? Ze kon zich wel voorstellen dat hij dan op hol sloeg. Uit voorzorg stelde ze voor om de wat langere weg te nemen in plaats van oversteken.
Zodra ze draafden, begon Zora met haar aanstellerij maar het koste Cassie weinig moeite in het zadel te blijven. Zoals altijd gaf de merrie het snel op en luisterde ze weer perfect. Voorzichtig keek ze opzij, Shannon zag er niet zo vrolijk uit. "Mag ik vragen wat er is?" kwam er heel zacht uit. Nog steeds voelde ze zich niet compleet op haar gemak bij het meisje. Het was zo'n raar gevoel om te weten dat je verliefd was op een vróúw en je daarbij neergelegd te hebben. Nou ja, soort van.

Gast


Gast

De ongerustheid jegens Prince of the Shadows merkte ze echt wel op en ergens was ze beledigd. Het was wel háár Prince of the Shadows, ze twijfelde of ze hem moest kopen, maar op een of andere manier kwam het over alsof Cassie dacht dat ze Prince niet aankon. Prince... was zo ontzettend mak bij haar, ze voelden elkaar aan, ze vertrouwde hem. Echt waar, ze vertrouwde hem. Ze haalde diep adem om niet bozig te reageren en beet op haar lip. Ze hield van dit meisje, maar toch irriteerde ze haar. Juist omdat ze van haar hield?
Zora flipte, ontplofte, maar na een kleine worsteling was het over. Prince reageerde door ook een bokje te geven, maar door wat lichte hulpen was het over en hield hij braaf zijn hals naar beneden gebogen. Ontspannen hing hij in de teugels en leek absoluut te genieten van de natuur. Net als zij. Alleen had zij deels haar aandacht bij Prince, deels bij de natuur en voor meer dan 75% bij Cassie. Ze bekeek haar vanuit een ooghoek, reageerde nauwelijks toen Prince even opzij sprong door een konijn in de struiken, en gaf hem een klopje op zijn hals. Het voorstel om een langere weg te maken vond ze niet zo'n probleem, maar het stond haar tegen dat Cassie dit deed om háár tegen Prince te beschermen. Ze had heus wel voor hetere vuren gestaan, hoor. Ze beet op haar lip. Had ze nou het gevoel gehad dat Cassie het aan haar vroeg omdat ze langer bij Shannon wou zijn, oké. Maar dit voelde echt alleen maar vanwege Prince. Ze beet nóg harder op haar lip, dit was echt pijnlijk. Heel pijnlijk. Ze drong zichzelf op bij Cassie en nouja. Behalve.. Ze wist het niet meer.
"Mag ik vragen wat er is?" vroeg Cassie heel zachtjes. Shannon keek verbaasd op, het was haar nauwelijks opgevallen dat ze weer was begonnen met huilen. Ze schudde lichtjes haar hoofd, maar de behoefte om alles te zeggen, was te erg aanwezig. Ze kon de woordenwaterval niet stoppen.
"Ik.. kwam op deze stal en zag jou. Ik weet niet wat er gebeurde, maar mijn leven lijkt ineens echt zin te hebben. Ik zag jou, alles wat belangrijk voor me was, was ineens verdwenen, behalve dan mijn broer. Het gevoel is me nooit overkomen, maar toen je van Anno viel, was alles duidelijk voor me. Ik kón je daar niet laten ligge, het deed te veel pijn. Je kussen was het enige waarmee ik het je duidelijk kon maken. Ik hou van je, Cassie, maar je duwt me elke keer weer weg. Zelfs met die buitenrit, maak je me duidelijk dat.. het niet hoeft. Een lange weg, enkel zodat ik Prince of the Shadows een beetje in toom kan houden. Denk je oprecht dat ik dat niet door heb? Het spijt me, Cassie, als ik een probleem ben. Het spijt me oprecht, maar wees dan eerlijk en geef me niet elke keer valse hoop." De tranen stroomden nu echt, half van woede, half van verdriet. Ze keek Cassie aan, hield van haar, maar verachtte haar ook. Het deed pijn, die gemengde gevoelens.

Gast


Gast

Shannon's tranen deden Cassie pijn en ze onderdrukte de behoefte om haar armen om het meisje heen te slaan. Het kon niet eens.
Shannon vertelde over haar gevoelens –Cassie luisterde wel maar wilde het eigenlijk niet in details horen-, en sloot af met het feit dat het haar pijn deed dat ze elke keer weggeduwd. Enigszins schuldig beet Cassie op haar lip en keek naar de hals van Zora. Hoe moest ze dit uitleggen?
“Het... het is een soort reflex. Sinds een ex-vriendin in de brugklas doorlulde dat ik op vrouwen viel, word ik gepest. Ik durf het er gewoon niet over te hebben, ik durf het niet te accepteren, bang dat er dan weer kritiek geleverd wordt. Mijn vader helpt daar ook niet echt aan mee.” Ze haalde trillerig adem, weer die stomme tranen. “Ik koos die andere route omdat ik me zorgen maakte, niet omdat ik je onderschatte of wat dan ook. Je bent geen probleem, ík ben het probleem. Mijn gedrag vormt het probleem, en het feit dat m'n vertrouwen aan stukken geslagen is. Ik houd echt van je maar druk het automatisch weer weg, omdat ik het niet kan accepteren. En aan de ene kant wel en aan de andere kant niet wil accepteren. Op mijn elfde wist ik het al en ik loop er nu al vijf jaar mee rond. Dat is echt een hel, geloof me. Het ligt niet aan jou. Als je zo graag via de stoplichten wilt gaan, keren we wel om.” Met trillende handen hield ze Zora in en wachtte op Shannons antwoord.

Gast


Gast

Ze zweeg. Haar hersenen deden er alles aan om alles in een hoog tempo te verwerken, maar het enige wat haar brein voor mogelijk hield was; Er is een kans. Er is een kans! Het is niet totaal wanhopig.
Shannon bloosde, op zijn zachtst gezegd. Ze veranderde eigenlijk helemaal in een tomaat. Maar de vraag die nu op haar lippen gebrand stond, zou ze waarschijnlijk nooit kunnen stellen. Ze wou helemaal niet terug, wou bij Cassie blijven, maar kon Cassie ervoor kiezen om het pesten te vergeten en een betere toekomst tegemoet te gaan? Shannon wist het niet. Vertwijfeld beet ze op haar lip terwijl ze Cassie wat beter bekeek. Ze bekeek niet nu haar uiterlijk, maar meer het gevoel en de uitstraling die ze bij Cassie doorkreeg. Oh ja, Cassie zag er uit alsof ze je zo kon weglullen, maar haar onzekerheid en angst won uiteindelijk. En die moest Cassie de baas blijven mocht het ooit lukken tussen hun twee.
Shannon haalde diep adem, veegde haar tranen weg en werd overmand door een bitterheid die ze nauwelijks van zichzelf kende. Ze was boos op de wereld, boos op de mensheid. Want die waren de reden dat Cassie nu zo reageerde.
"Ik.. wil niet terug." Haar gedachten sprongen over elkaar heen en ze wist de woorden niet te vinden die in haar gedachten zo helder leken te zijn. Ze besefte nu ook dat Cassie niet dacht dat Shannon slecht reed, maar dat ze Prince niet vertrouwde, dat ze bang was dat hij Shannon pijn zou doen.
"Ik... wil bij jou zijn." Nee, dat waren absoluut niet de enige woorden die ze uit haar mond had willen laten komen, maar het leken de enige woorden die kwamen. Gefrustreerd sputterde ze wat. Maar meer kwam er ook gewoon niet uit. Behalve die zin, die ze nu ging zeggen, waar ze zichzelf zo vreselijk om ging haten.
"Als het niet mogelijk is, Cassie, zeg het me dan, want dan ga ik nu." Met grote ogen keek ze Cassie aan, dit was niet de bedoeling geweest!

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Paradigm Shift » Trainingsstal Scodelario » Stallen » I want to grab my heart and throw it away ~ Shannon

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum