Het was een zonnige dag geweest. Een rustige dag vooral. Hij had voor een groot deel thuis gezeten, maar toen hij zijn donkere hok verliet en de zon hem in de ogen scheen, moest hij toch een poging wagen en naar buiten lopen. Hij had voor het eerst in tijden een leren gilet aan. Zoals normaal was bij hem, had hij tevens een leren band boven zijn ellebogen aan. Zijn zwarte broek was baggy en de studs zorgde voor een glinstering als hij door de zon liep. Een witte bandana sierde zoals gewoonlijk zijn neus.
Reita was richting de duinen gelopen en had een aardig stuk gewandeld. Dat het weer zo om kon slaan, had hij dan ook totaal niet verwacht. Zijn ogen zochten dan ook naar een puntje blauwe lucht, maar hij werd enkel begroet door grijze wolken. Een frons, hij was vergeten het weerbericht te kijken, maar had niet verwacht dat het opeens zo om kon slaan. Irritatie was er dan ook toen hij een druppel op zijn hoofd voelde.
"Nee." Hij hoopte dat de lucht hiernaar luisterde. Maar dat was niet het geval. Hij zocht naar een afdakje, maar het enige wat hij zag, waren de treinen die er uitgestorven bij lagen. Hij had onderdak nodig, zijn haren zouden uitzakken en dat was niet de bedoeling. De jongen klauterde over het hek heen. Het leek hem makkelijk af te gaan, totdat de kruis van zijn broek vast hing. Even leek het hem niet te lukken om los te komen en dit zorgde voor onrust. Vooral toen hij een auto hoorde. Hij probeerde zichzelf met een hand omhoog te houden en het kruis van zijn te laag hangende broek los te wrikken. Een voet op de bovenkant van het hek, met de andere haakte hij in de ruitjes van het gevlochten hekwerk. Hij kwam los, echter zorgde het water dat het hek gladder was geworden en de jongen uitgleed. Zijn voet probeerde grip te vinden, maar schoof weg. Met zijn handen probeerde hij naar het hek te grijpen, hij kreeg iets te pakken. Klemde zijn hand eromheen, maar voelde hoe iets zijn huid doorboorde. Loslaten! Het was een reflex en hij voelde weer hoe hij achterover viel; Prikkeldraad, twee dunne lijntjes en hij greep recht in een van de stekels. Met zijn andere hand wilde hij nog grijpen. Echter was hij al te ver in zijn val en was het hek te ver verwijderd van zijn bovenlichaam. Reita voelde de pijn door zijn rug gaan terwijl hij de harde grond raakte, echter was dat nog niks vergeleken met de pijn die door zijn hoofd raasde toen deze op de grond kwam. Enkele tellen bleef hij roerloos liggen, staarde naar de grijze wolken en liet de druppels zijn haren verpesten. Het was hem niet gelukt om aan de kant van de treinen te komen en lag op het voetpad.
Langzaam duwde hij zichzelf omhoog, duizelig was een goed woord. Maar hij luisterde niet naar zijn lichaam, hij was gaan zitten. Het enige wat hij nu deed, was nog even niet opstaan. Hij moest bijkomen van de val en het beste was om dat liggend te doen. Al ging hij dit niet hier op straat doen. Zijn huis was ongeveer een kwartier lopen. Na tien minuten moest hij zichzelf toch dwingen om er naartoe te lopen.
Reita was richting de duinen gelopen en had een aardig stuk gewandeld. Dat het weer zo om kon slaan, had hij dan ook totaal niet verwacht. Zijn ogen zochten dan ook naar een puntje blauwe lucht, maar hij werd enkel begroet door grijze wolken. Een frons, hij was vergeten het weerbericht te kijken, maar had niet verwacht dat het opeens zo om kon slaan. Irritatie was er dan ook toen hij een druppel op zijn hoofd voelde.
"Nee." Hij hoopte dat de lucht hiernaar luisterde. Maar dat was niet het geval. Hij zocht naar een afdakje, maar het enige wat hij zag, waren de treinen die er uitgestorven bij lagen. Hij had onderdak nodig, zijn haren zouden uitzakken en dat was niet de bedoeling. De jongen klauterde over het hek heen. Het leek hem makkelijk af te gaan, totdat de kruis van zijn broek vast hing. Even leek het hem niet te lukken om los te komen en dit zorgde voor onrust. Vooral toen hij een auto hoorde. Hij probeerde zichzelf met een hand omhoog te houden en het kruis van zijn te laag hangende broek los te wrikken. Een voet op de bovenkant van het hek, met de andere haakte hij in de ruitjes van het gevlochten hekwerk. Hij kwam los, echter zorgde het water dat het hek gladder was geworden en de jongen uitgleed. Zijn voet probeerde grip te vinden, maar schoof weg. Met zijn handen probeerde hij naar het hek te grijpen, hij kreeg iets te pakken. Klemde zijn hand eromheen, maar voelde hoe iets zijn huid doorboorde. Loslaten! Het was een reflex en hij voelde weer hoe hij achterover viel; Prikkeldraad, twee dunne lijntjes en hij greep recht in een van de stekels. Met zijn andere hand wilde hij nog grijpen. Echter was hij al te ver in zijn val en was het hek te ver verwijderd van zijn bovenlichaam. Reita voelde de pijn door zijn rug gaan terwijl hij de harde grond raakte, echter was dat nog niks vergeleken met de pijn die door zijn hoofd raasde toen deze op de grond kwam. Enkele tellen bleef hij roerloos liggen, staarde naar de grijze wolken en liet de druppels zijn haren verpesten. Het was hem niet gelukt om aan de kant van de treinen te komen en lag op het voetpad.
Langzaam duwde hij zichzelf omhoog, duizelig was een goed woord. Maar hij luisterde niet naar zijn lichaam, hij was gaan zitten. Het enige wat hij nu deed, was nog even niet opstaan. Hij moest bijkomen van de val en het beste was om dat liggend te doen. Al ging hij dit niet hier op straat doen. Zijn huis was ongeveer een kwartier lopen. Na tien minuten moest hij zichzelf toch dwingen om er naartoe te lopen.