Love Is A Polariod ~ Peter ~

Peter moest even gaan verzitten, gezien hij net op het plekje zat waar de zon de keuken in scheen en in zijn huidige positie werd hij haast verblind door het zonlicht, terwijl Samira met haar rug naar het raam zat en er geen last van had. Dus verschoof hij zijn kruk iets en ging er weer op zitten voordat hij de conversatie kon hervatten. Buiten, achter Samira, kon hij zowel Pepsi als Koda van de zon zien genieten en voor enkele tellen trokken zijn mondhoeken iets omhoog.
'Oh? Wat ga je studeren dan?'
Het meisje had weer een vraag gesteld, wat er onwillekeurig voor zorgde dat zijn kleine glimlach zich langzaam verbreedde. Hij begreep niet goed waarom ze zo geïnteresseerd in hem was - of ze deed dit bij iedereen en was dit gewoon een manier om de conversatie gaande te houden - maar hij had er geen problemen mee. In tegendeel.
'Ik ga medicijnen studeren,' voegde Samira er met een glimlach aan toe, en zijn ogen lichtten op. 'Medicijnen? Dat ligt best dicht bij mijn studiegebied, gaaf!' Aan zijn stem was te horen dat hij enthousiast werd. 'Ik ga biologie studeren,' legde hij toen snel voor de duidelijkheid uit.

Net toen ze bezorgd had willen vragen waar de honden heen waren, hoorde ze buiten geblaf. Toen ze achter zich keek en Pepsi vrolijk met Koda zag spelen, ontspande ze weer op haar stoel.
Toen ze weer naar Peter keek zag ze dat hij glimlachte, en meteen begon ze weer te blozen. Hij was leuk wanneer hij glimlachte.
'Medicijnen? Dat ligt best dicht bij mijn studiegebied, gaaf!'
Ze zag dat zijn ogen oplichtten en leunde haast onbewust een beetje meer naar hem toe.
'Ik ga biologie studeren,' zei hij snel.
'Echt waar? Wat leuk! En je zei dat je pas na de zomervakantie begint? Ik ben hier net komen wonen, voor mijn studie dus, dus misschien hebben we wel een aantal klassen samen aangezien we allebei in het eerste jaar zitten en ik voor geneeskunde ook wel wat biologie moet weten...' Ze kapte zichzelf daar snel af. Met een blozend gezicht om haar waterval van woorden leunde ze weer naar achteren en keek naar de grond. 'Sorry, ik kan af en toe wat te enthousiast worden over dingen...' mompelde ze. Oh wat een blunder. Nu zou hij vast geïrriteerd worden en was haar kans met hem verkeken.
Wat? Kans? Welke kans? Was er ooit een kans? Wílde ze dat er een kans was? Wat gebeurde er?
Samsam, krijg je dingen bij elkaar. Alsjeblieft. Hij is gewoon een aardige jongen, niet meer. Denk ik. Missch....
Met een abrupte beweging keek ze weer op, in zijn ogen. Meteen stopten alle gedachten in haar hoofd met rondzoemen als bijen en werd ze weer rustig. Hij had echt hele mooie ogen. Blauw. Zeeblauw zou ze zeggen, maar ze had nog nooit een zee gezien en dus kon ze het niet weten. Zijn ogen glinsterden - van enthousiasme over het onderwerp? Of omdat hij zich vermaakte. Vond hij het leuk wanneer ze praatte, of wanneer ze er überhaupt was?
Ze schudde zich inwendig het hoofd en  zei streng tegen haarzelf dat ze niet zo raar moet denken. De jongen kende haar niet eens - hoe kon hij het in kuikensnaam leuk vinden om bij haar in de buurt te zijn?

Peter begon meer en meer zelfbewuster te worden van zijn eigen houding. Hij schoof iets naar achteren op de felgekleurde barkruk waar hij de hele tijd op had gezeten, zijn handen tussen zijn benen op de rand rustend, terwijl hij naar Samira keek. Terwijl ze sprak helde hij bijna zonder het door te hebben iets naar voren, weer terug naar achteren en na enkele seconden weer terug naar voren.
'Echt waar? Wat leuk! En je zei dat je pas na de zomervakantie begint? Ik ben hier net komen wonen, voor mijn studie dus, dus misschien hebben we wel een aantal klassen samen aangezien we allebei in het eerste jaar zitten en ik voor geneeskunde ook wel wat biologie moet weten...'
De inhoud van haar verhaal ging voor de helft aan hem voorbij. De zon was naar binnen gevallen en scheen zo op Samira's achterhoofd dat haar donkerrode haar glansde in het felle licht en Peter werd voor een paar seconden te erg afgeleid om naar haar te luisteren. Daarom had hij het ook niet door toen ze zichzelf haastig stopte en keek pas weer op toen ze haar excuses aanbood. Zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog. Waarvoor was dat nu weer nodig?
Hij glimlachte even naar haar. 'Och, maakt niet uit,' antwoordde hij, niet zeker wetend hoe hij het meisje anders gerust moest stellen, en liet zich toen van zijn kruk glijden. 'Wanneer moet je naar huis?'
Meteen realiseerde hij zich hoe dat zou klinken en voelde zijn oren rood worden. 'Niet dat ik je weg wil hebben,' voegde hij er haastig aan toe.

'Och, maakt niet uit,' zei hij.
Het duurde even voor zijn woorden tot haar doordrongen. Zijn ogen hielden haar gevangen in een betovering die pas werd verbroken toen hij even knipperde.
Toen de woorden wél tot haar doordrongen moest ze een opgeluchte zucht onderdrukken. Hij leek helemaal niets gemerkt te hebben van haar gestamel, al was dat niet noodzakelijk goed. Wat nou als het hem helemaal niets kon schelen wat hij van haar dacht? Dat zou vervelend zijn. Wacht, nee, niet vervelend. Niet erg. Nope, helemaal niet erg.
Hij liet zich van zijn kruk afglijden en bijna was ze ook opgestaan, als ze niet met haar enkel zat.
'Wanneer moet je naar huis?'
Oh.
Nou... Niet erg. Zoals ze al eerder had gedacht, niet erg. Dit was al meer dan ze van een complete vreemdeling had kunnen verwachten. En, ze wist nu waar ze een goede boekwinkel kon vinden.
'Niet dat ik je weg wil hebben!'
Deze keer kon ze haar opgeluchte zucht niet inhouden. Gelukkig. Hij wilde haar niet weghebben!
Tenzij.. Tenzij hij gewoon beleefd was. Ja, zij zou dat zelf ook zeggen. Het was logisch dat hij haar subtiel probeerde weg te krijgen, omdat... Nou ja, hij had al zoveel gedaan. Het was niet erg.
Ze realiseerde zich dat ze hoe dan ook een antwoord moet geven, omdat het alweer een paar seconden stil was geweest.
'Nou... Ik hoef niet echt naar huis, maar ik neem aan dat mevrouw Cooper Pepsi wel terug wil hebben binnenkort.' Ze glimlachte erbij, om duidelijk te maken dat ze hem niets kwalijk nam. Want dat deed ze niet. Het was niet zijn schuld dat ze...
Ze maakte haar glimlach nog iets warmer, als om zichzelf er ook van te overtuigen.

'Nou... Ik hoef niet echt naar huis, maar ik neem aan dat mevrouw Cooper Pepsi wel terug wil hebben binnenkort,' antwoordde ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Hij had zo het gevoel dat zijn opmerking niet helemaal goed over was gekomen en hij had er ondertussen al spijt van dat hij het had gezegd maar ze leek het verder goed op te vatten.
'Ik kan Pepsi wel terug brengen als je me het adres geeft,' opperde hij. 'Dat is geen enkel probleem. En om je naar huis te brengen mag ik vast en zeker wel Julians motor lenen.' Hij grijnsde even.
Net op dat moment ging de deur die naar de winkel leidde open en stapte Daniel Young naar binnen. Het was duidelijk zien dat Peter echt op zijn ouders leek; zijn vader had hetzelfde donkere, korte haar en het wat korte, tengere postuur, maar in tegenstelling tot zijn zoon waren zijn ogen donkerbruin en bijna zwart. Hij droeg een ronde bril met een hoornen montuur en leek niet verbaasd om Samira in zijn keuken te zien staan. Hij glimlachte naar het meisje en legde het boek dat hij in zijn handen had gehad op de keukentafel. 'Goedemiddag. Jij bent Samira, neem ik aan?' Over tafel stak hij een hand naar haar uit. 'Daniel Young. Ik ben Peters vader.'

-korte post is kort sorry-

'Ik kan Pepsi wel terug brengen als je me het adres geeft. En om je naar huis te brengen mag ik vast en zeker wel Julians motor lenen.' Hij grijnsde en voordat ze zichzelf tegen kon houden beantwoordde ze zijn grijns.
'Ja,' begon ze, toen de deur van de keuken opeens open ging en kwam er een donkerharige man binnen. Toen hij hen zag staan keek hij niet verbaasd: in tegendeel, hij glimlachte vriendelijk naar Samira en legde het boek dat hij in zijn handen had gehad op de keukentafel neer.
'Goedemiddag,' zei hij en ze glimlachte snel terug. 'Jij bent Samira, neem ik aan?'
Toen hij zijn hand uitstak knikte ze snel en, een beetje overweldigd door het zo abrupt onderbreken van het gesprek en het feit dat hij haar naam al wist, ze schudde zijn hand. Ondertussen bestudeerde zijn gezicht. Dit moest Peters vader wel zijn: ze hadden dezelfde postuur en hetzelfde haar. Met een licht gevoel van verbazing zag ze dat zijn oogkleur echter donkerbruin was, in plaats van het zeeblauw van zijn zoon. Ze wist niet zeker welke kleur ogen Julian had gehad, maar wel dat het niet bruin was geweest.
'Daniel Young. Ik ben Peters vader.'
Haar glimlach was nu gemeender. Jup, ze had het goed gehad.
'Aangenaam kennis te maken,' zei ze, nog steeds met de glimlach op haar gezicht. Iedereen was zo aardig hier. Ze ging er bijna haar eigen ouders... Ze slikte even en haar glimlach haperde. Haar adoptie-ouders.
Ze had het er niet per sé moeite mee dat ze geadopteerd was (het was al jaren geleden en ze had het altijd enorm naar haar zin gehad met ze) maar af en toe miste ze haar eigen ouders gewoon. En dit was zo'n moment.
'U wist mijn naam al,' stelde ze, half-vragend, vast. Ze wierp even een blik op Peter, zich afvragend of hij echt motor reed. En moest ze zijn aanbod aannemen?

Terwijl Daniel Samira de hand schudde ruimde Peter haastig de dingen op die hij in de keuken rond had laten slingeren - het icepack dat Samira had gebruikt om tegen haar zere enkel te houden, Koda's leren riem, zijn blauwe jas die hij slordig over de rugleuning van een lege stoel had gelegd en die hij nu haastig in het halletje aan een haakje hing.
Terug in de keuken kon hij zien dat Samira vriendelijk naar zijn vader glimlachte maar aan de andere kant lichtelijk verrast was dat hij haar naam al kende, wat enkele tellen later bevestigd werd toen ze half vragend zei: 'U wist mijn naam al.'
De man glimlachte even en pakte het boek van tafel. 'Lucy kwam net de winkel binnen om me te melden dat we een meisje in onze keuken hebben zitten en gezien dat in dit huis niet zo vaak voorkomt wilde ik het meisje in kwestie wel ontmoeten.' Met een glinstering in zijn ogen keek hij even over zijn schouder naar zijn zoon, die met zijn handen in zijn zakken toe had staan kijken en naar Samira had gegrijnsd toen ze naar hem had gekeken. 'Peter brengt niet vaak vrienden naar huis, die verdwijnt meestal de straat op en komt dan tegen het avonduur pas thuis.'
Oké, dat was wel genoeg. Snel stapte hij naar voren en vroeg: 'Pa, ik moet Samira naar huis brengen maar ze kan niet lopen gezien ze door haar enkel is gegaan. Mag ik Julians motor lenen? Het is hier niet ver vandaan,' voegde hij er snel aan toe, en keek zijn vader afwachtend aan.
Deze was even stil en keek schattend van de jongeman naar het meisje op de keukenstoel, en knikte toen. 'Prima. Maar je draagt een helm en maakt geen gekke omwegen, begrepen?'
Peter grijnsde. 'Tuurlijk.' Hij keerde zich nu tot Samira. 'Als je dat wil, natuurlijk. Ik kan ook een taxi voor je bellen.'

'Lucy kwam net de winkel binnen om me te melden dat we een meisje in onze keuken hebben zitten en gezien dat in dit huis niet zo vaak voorkomt wilde ik het meisje in kwestie wel ontmoeten.'
Ze begon te grijnzen, in reactie op Peters grijns en om wat Daniël had gezegd. Ook kreeg ze een lichte blos op haar wangen, maar die had ze nu al zo lang dat ze maar aannam dat het niemand opviel.
'Peter brengt niet vaak vrienden naar huis, die verdwijnt meestal de straat op en komt dan tegen het avonduur pas thuis.'
Nog steeds grijnzend, heel misschien zelfs een beetje lachend, trok ze haar wenkbrauwen op naar Peter. Maar helaas, voordat Daniël haar meer sappige feitjes over zijn zoon kon voorschotelen stapte de jongen in kwestie naar voren, een uitdrukking van lichte irritatie en schaamte op zijn gezicht.
'Pa, ik moet Samira naar huis brengen maar ze kan niet lopen gezien ze door haar enkel is gegaan. Mag ik Julians motor lenen? Het is hier niet ver vandaan.'
Nog steeds haar wenkbrauwen lichtjes optrekkend verplaatste ze haar blik van Peter naar zijn vader, zijn antwoord afwachtend. Natuurlijk zou ze ook gewoon een taxi kunnen nemen... Alleen zou ze dan geld moeten lenen van Peter of zijn ouders, en dat deed ze liever niet.
Toen Daniël echter instemmend knikte, en zijn zoon waarschuwde zijn helm te dragen en geen rare omwegen te maken, perste ze haar lippen verwachtingsvol op elkaar en keek naar Peter.
'Als je dat wil, natuurlijk. Ik kan ook een taxi voor je bellen.'
Ze begon haar hoofd al te schudden voordat hij zijn zin af had gemaakt, maar hield daar snel mee op toen ze merkte hoe... gretig dat er uit zou moeten zien.
'Nee,' zei ze toen maar, haar blos (die inmiddels iets heviger dan "licht" was) achter een bos donkerbruin haar verbergend. 'Motor klinkt prima.' Ze glimlachte naar Peter. Toen schoot haar echter iets te binnen. 'Hoe nemen we Pepsi mee?' vroeg ze.

Daniel verdween haastig de winkel weer in op het moment dat er een belletje rinkelde - het geluid gaf aan dat er iemand binnen was gekomen en er moest altijd iemand zijn die de klant eventueel kon helpen. Peter besteedde er echter weinig aandacht aan en keek in plaats daarvan afwachtend naar Samira.
'Nee, motor klinkt prima,' antwoordde ze, en Peter knikte kort. 'Top.' Hij aarzelde even of hij zijn vest mee moest nemen, en pakte deze toen toch van de stoelleuning. Ondanks het feit dat de zon fel scheen was het toch wel fijn om geen blote armen te hebben als je per motor door de stad reed.
Toen vroeg ze iets waar hij tot dan toe niet over nagedacht had, en hij bleef even staan. Licht fronsend beet hij op zijn onderlip, zijn ogen op de deur naar de achtertuin gericht. 'Weet je wat,' zei hij na een korte stilte, 'Pepsi kan hier in de achtertuin blijven en als ik je afgezet heb breng ik haar wel terug naar huis.'
Hij pakte de motorsleutels van een haakje - de familie Young had een handig bord vol haakjes aan de muur hangen waar al hun sleutels bewaard werden - en opende toen de deur naar de achtertuin. Snel zorgde hij ervoor dat de twee honden buiten bleven, wachtte tot Samira eveneens buiten stond en liep toen door naar de garage.
Nou ja, het was nauwelijks een garage te noemen. Er stonden een paar blikken verf in een hoek, ernaast lagen planken hout langzaam weg te rotten en een tuinslang lag opgerold achterin. Peter moest eerst zijn fiets er uit halen en tegen het hek zetten voor hij de motor er met wat moeite uit manoeuvreerde en pakte toen eveneens de twee helmen; één voor hem, en de ander voor Samira.
'Heb je al eerder op een motor gereden?' vroeg hij haar terwijl hij haar de helm overhandigde.

Toen hij abrupt stil bleef staan grinnikte ze zacht en kort.
'Weet je wat,' zei hij. 'Pepsi kan hier in de achtertuin blijven en als ik je afgezet heb breng ik haar wel terug naar huis.'
Ze glimlachte en knikte automatisch, en pas toen hij haar de helm overhandigde en haar vroeg of ze al een keer op een motor had gereden kreeg ze haar hersens terug.
'Dat kan ik je toch niet laten doen!' onderbrak ze hem terwijl hij midden in een zin was. 'Je hebt al zo veel gedaan,' legde ze uit. 'Veel meer dan ik van wie dan ook had verwacht.' Ze keek even naar de helm in haar handen, wierp toen een blik op haar enkel en toen in de richting van haar huis. Natuurlijk realiseerde ze zich ook wel dat er niet echt een andere oplossing was dan van zijn hulp gebruik te maken, maar ze voelde zich toch schuldig.
'Weet je wat?' vroeg ze terwijl ze de helm opzette. 'Ik zal je trakteren op een verrukkelijke maaltijd, bereidt door de enige echte Samira.' Ze grijnsde naar hem. 'En Pepsi kan wel achter ons aanrennen. Ik denk dat ze snel genoeg is,' voegde ze er met een veelbetekenende blik op haar enkel aan toe.
'Dus als je ouders het goed vinden dat je vanavond bij mij eet...?' Afwachtend keek ze hem aan. Ze was ook zo geniaal. Hem op een date vragen en het vermommen als het aflossen van een schuld. Iemand moest haar een prijs geven.

Op het moment dat hij haar de helm had overhandigd bedacht hij zich dat deze waarschijnlijk iets te groot voor haar kon zijn. De helm was van oorsprong namelijk van Julian, en hij dacht niet dat diens hoofd even groot was als die van het meisje. Maar goed, de helm was te verstellen en het was vast niet ver weg van hier.
'Heb je al eerder op een motor gezeten?' had hij gevraagd, maar hij was nauwelijks halverwege zijn zin toen Samira hem abrupt afkapte. 'Dat kan ik je toch niet laten doen!' Zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog en hij stond op het punt haar te vragen waarom hij dat dan niet kon toen ze door ging. 'Je hebt al zo veel gedaan. Veel meer dan ik van wie dan ook had verwacht.'
Zijn gezicht ontspande langzaam en er verscheen een flauwe glimlach op zijn gezicht. 'Nou ja, ik dacht...'
'Weet je wat?' ging ze verder terwijl ze haar helm op zette, en Peter hield opnieuw snel zijn mond. 'Ik zal je trakteren op een verrukkelijke maaltijd, bereidt door de enige echte Samira.' Ze grijnsde naar hem, en hij glimlachte even terug. 'En Pepsi kan wel achter ons aanrennen. Ik denk dat ze snel genoeg ik.'
Het eerste gedeelte klonk helemaal niet zo slecht; het tweede misschien wat minder. Peter kende de stad en wist dat de hond geheid overreden zou worden als Samira dat voorstel door zou voeren.
'Eh, dat lijkt me niet zo'n geweldig idee,' zei hij dan ook langzaam. 'Ik bedoel niet het eten,' voegde hij er haastig aan toe, om niet voor verwarring te zorgen, 'maar Pepsi zo over straat laten rennen is niet zo slim. Mijn ouders vinden het vast geen probleem als ik vanavond ergens anders eet, daar niet van.' Hij glimlachte even naar haar.

'Eh, dat lijkt me niet zo'n geweldig idee.' Ze merkte hoe haar hele houding een beetje in elkaar zakte, totdat hij, zodra hij zijn fout opmerkte, zei: 'Ik bedoel niet het eten, maar Pepsi zo over straat laten rennen is niet zo slim.'
Ze dacht er even over na en herinnerde zich toen haar paniek toen Pepsi zo hard in de richting van de grote weg was weggerend. Ze voelde meteen hoe haar wangen rood werden toen ze zich realiseerde hoe dom ze was geweest aan te nemen dat het veilig zou zijn voor een hond om tussen de auto's door te rennen.
'Mijn ouders vinden het vast geen probleem als ik vanavond ergens anders eet, daar niet van.'
'Wauw, stom van me,' zei ze met een hoofd dat nog roder werd dan het al was. 'Denk je echt dat het goed is als ze tot die tijd hier blijft?'
Hij zou blijven eten. Ze zou alvast aan het eten kunnen beginnen terwijl hij Pepsi bracht... Een glimlach verscheen op haar gelaat. Wat zou ze voor hem kunnen maken? Soep, natuurlijk. Maar niet alleen soep, dat was geen uitzonderlijke maaltijd.
Haar blos verdween terwijl ze diep nadacht over wat ze voor Peter kon maken. Ze wilde hem even goed bedanken voor zijn aardigheid; het was veel en veel meer dan ze van elk ander persoon had verwacht, en dat betekende wat voor haar.
Ze beantwoordde zijn glimlach en herinnerde zich toen dat hij haar een vraag had gesteld voordat ze hem had onderbroken.
'Nee, nog nooit op een motor gezeten, vonden mijn adoptie-ouders niet leuk. Maar...' ze gebaarde naar de motor en glimlachte schuldbewust. 'Ik heb het wel altijd al willen proberen.
Ze zette de helm op en merkte dat hij iets te groot was. Ze schudde haar hoofd en begon te lachen toen het ding enthousiast mee schudde.

Peter stond nog steeds met zijn helm in zijn handen naar haar te kijken, zijn opties overwegend. Hij werd niet zo vaak uitgenodigd bij anderen te komen eten en zijn ouders zouden het vast geen probleem vinden; sterker nog, Julian zou waarschijnlijk vanavond ook weg zijn en dan zouden de twee alleen kunnen eten, wat ze vast niet erg zouden vinden. Maar dan zaten ze nog met Pepsi - Peter vond het geen probleem de pup later naar zijn huis te brengen dus dat zou hij dan maar later doen, geen enkel probleem. In de tussentijd kon het dier met Koda in de achtertuin blijven.
'Nee, nog nooit op een motor gezeten, vonden mijn adoptie-ouders niet leuk. Maar... Ik heb het wel altijd al willen proberen.'
Heel even werd hij afgeleid. Adoptie-ouders. Ze was geadopteerd. Met een lichte frons nam hij haar eens in zich op, maar enkele seconden daarna werd hij alweer afgeleid en glimlachte hij weer. 'Voor alles een eerste keer, nietwaar?' Hij legde zijn helm op het zadel. 'Ik ga nog even snel zeggen dat ik weg ben en dan kunnen we gaan.'
En hij verdween weer de keuken in. 'Mam?'
Het bleef even stil.
'Mam!'
'Wat?!'
'Ik eet vanavond bij Sam, is dat goed? Ik breng Pepsi vanavond weg!'
Opnieuw enkele seconden van stilte.
'Ik vind het goed, zolang je je lichten maar aan doet vanavond!'
Hij lachte zacht en liep toen weer naar buiten. 'Geregeld.' Hij pakte zijn helm, zwaaide zijn been over de motor en schoof toen iets naar voren om plaats te maken voor Samira. 'Het is wel handig dat je je goed aan me vast houdt, oké?'

Het was onmogelijk de vlinders te negeren die door haar buik fladderden toen Peter weer naar buiten kwam, een lach op zijn gezicht. 'Geregeld.'
Ze beantwoordde automatisch zijn lach maar wist een seconde lang niet meer hoe ze weg moest kijken toen hij soepel zijn been over de motor heen zwaaide en plaats nam.
'Het is wel handig dat je je goed aan me vast houdt, oké?'
Oh konijnenoren. Dat kon nog lastig worden met zulke vreselijk trillende handen. Ze balde haar handen even tot vuisten voordat ze achter hem ging zitten en met een, voor haar doen, nerveuze beweging haar armen om zijn borst heen sloeg. Ze draaide haar gezicht opzij zodat ze helemaal tegen zijn rug aangedrukt zat, en deze keer sloeg haar hart niet alleen over omdat ze hem aanraakte. Ze zat op een motor. Je weet wel, zo'n machine die razendsnel de weg over scheurt en vaker wel dan niet een rode vlek op het wegdek achter laat omdat degene die het ding bestuurde zo stom was veel te hard te gaan? Ja nee, dat was prima.
Ze slikte en bijna (bijna) zonder het door te hebben verstevigde haar greep om zijn borst. Hij mocht dan wel niet heel groot zijn, hij had wel de nodige spiermassa en toen ze inademde kalmeerden haar zenuwen bijna onmiddellijk. Hij rook lekker. Hij rook echt lekker, niet zijn deodorant, maar híj.
Ze glimlachte, blij dat hij er niets van kon merken. Ze was weer eens belachelijk bezig.
Niet elke aardige vent die je ontmoet is de ware, Samsam.
'Peter, ga je niet al te snel?' vroeg ze, om toch nog even zeker te weten dat alles goed zou komen. Ze droeg een korte broek waarin haar lange, bruine benen goed zichtbaar waren. En, mocht er iets misgaan, over een tijdje mogelijk ook een aantal prachtige littekens.

Terwijl het meisje achter hem behoedzaam ging zitten duwde Peter het haar uit zijn gezicht om zijn helm goed op te kunnen zetten. Hij zou snel een bezoekje aan de kapper moeten brengen, anders hing het binnen de kortste tijd voor zijn ogen. Terwijl hij de helm wat strakker zette keek hij even over zijn schouder naar Samira, om te controleren of ze comfortabel zat, en zijn blik bleef even rusten op haar blote benen. Dat kon nog vrij riskant zijn - als ze zouden vallen zou ze ernstige schade op kunnen lopen.
Maar hij was nog maar één keer gevallen. Er was niets om zich zorgen om te maken, dus dat deed hij dan ook niet.
Aan de manier waarop ze hem vast hield, haar armen bijna krampachtig om zijn bovenlichaam geslagen, en nog geen twee seconden later door haar ietwat zenuwachtige: 'Peter, ga je niet al te snel?' werd het hem duidelijk dat zij ook door had gekregen dat er best wel wat was dat verkeerd kon gaan, maar Peter grijnsde alleen. 'Ik kan binnen de stad moeilijk boven de maximale snelheid gaan zitten, nietwaar? Zit je goed?'
Maar voordat hij haar had laten antwoorden startte hij de motor. Zijn grijns verbreedde toen hij Pepsi hoorde blaffen. Toen haalde hij zijn voeten van de grond, maneouvreerde de straat op en begon toen langzaam gas te geven. Hij was niet van plan al te hard te gaan, om ervoor te zorgen dat Samira niet zou schrikken als ze bijvoorbeeld een plotselinge beweging maakten, maar eenmaal op de autoweg moest hij toch wat versnellen. Met twee handen stevig aan het stuur reed hij rustig door het verkeer zonder enige problemen.
Het was gelukkig niet lang voordat ze hun bestemming hadden bereikt. Peter kende de stad als de palm van zijn hand en zich oriënteren was dus voor de jongeman geen enkel probleem. Al op straat remde hij af, reed de stoep op en kwam toen tot een volledige halt. Hij deed de motor uit, zette voorzichtig zijn helm af en keek toen om naar Samira.
'En?' vroeg hij grijnzend. 'Viel het mee?'

Tijdens de hele rit hield ze haar ogen stijf dichtgeknepen en hield ze zich aan Peter vast alsof haar leven ervan af hing - wat, om precies te zijn, ook zo was. Toen ze voelde dat de motor snelheid minderde opende ze voorzichtig haar ogen en ontspande. Ze was in haar eigen straat.
Peter stopte het voertuig voor haar huis en deed zijn helm af. Met handen die slechts lichtelijk trilden volgde ze zijn voorbeeld, en was vervolgens de komende paar minuten bezig haar haar weer in een vorm van orde te krijgen.
Toen ze genoeg was bijgekomen kreeg ze het voor elkaar van de motor af te stappen en Peters blik te beantwoorden. Hij stond te grijnzen, de kleine watermeloen.
'En? Viel het mee?'
Ze perste haar lippen op elkaar en dacht er even over na. 'Ja en nee,' antwoordde uiteindelijk met een beetje een bibberige glimlach. 'Minder eng dan ik had verwacht, maar nog steeds redelijk eng.' Ze rilde even. 'Ik denk niet dat hoge snelheden echt iets voor mij zijn,' voegde ze eraan toe terwijl ze haar huissleutel uit haar achterzak viste. Ze keek even naar de sleutel en toen naar haar voordeur. Haar huis (of eigenlijk, haar huurhuis) was zo'n huis waarvan je nooit zeker wist of het nou luxe of armoedig was. In de buurt woonden veel gezinnen en ouderen, maar het waren wel rijtjeshuizen met weinig plek voor groen en dus ging ze zo vaak als ze kon op weg naar het park, dat gelukkig maar vijf minuutjes lopen was. Haar huis zag er van buiten niet al te indrukwekkend uit, met verweerde bakstenen en deuren en ramen die wel een likje verf konden gebruiken, maar ze had haar best gedaan (met hulp van haar ouders) om het huis zo gezellig mogelijk in te richten. Lichte muren, lichte, houten vloer en heel veel planten. Haar keuken, woon- en eetkamer waren allemaal zonder deuren met elkaar verbonden en vormden samen met de trap, die in het midden omhoog krulde, de hele eerste verdieping. Ze had ervoor gezorgd zo min mogelijk muren te hebben om een gevoel van openheid te creëren, aangezien ze zo'n hekel had aan het gevoel om opgesloten te zitten. In plaats daarvan stonden er een aantal witte pilaren, die de tweede verdieping goed ondersteunden. Eén groot raam keek uit op de straat en had ruimte voor haar om te zitten en met een kop soep bij het heldere daglicht te gaan lezen. Haar huis lag gelukkig aan een brede straat, dus ze had het grootste gedeelte van de dag fel zonlicht dat haar woonkamer in scheen.
Op de tweede verdieping bevonden haar slaap- en badkamer zich, samen met een ruimte die ze graag haar "bibliotheek" noemde maar eigenlijk niet zo veel boeken bezat als ze thuis, bij haar pleegouders, deed.
Ze keek op en ontmoette Peters blik weer. 'Wil je binnenkomen?' vroeg ze, met een bijna verlegen glimlach. Ze hoopte maar dat ze genoeg eten in huis had - oh wie probeerde ze te belazeren. Natuurlijk had ze genoeg.

Peter schoof zijn helm verder onder zijn arm terwijl hij wachtte op haar antwoord, en zijn grijns verbreedde toen ze voorzichtig naar hem glimlachte. Het duurde even voordat ze reageerde op zijn vraag, terwijl ze een poging deed om haar haar weer in model te krijgen. Het was duidelijk dat ze het niet gewend was en ze stond niet helemaal stevig op haar benen, maar ze bleef overeind.
‘Ach, het is heel normaal voor de meeste mensen als ze voor de eerste keer op een motor zitten,’ antwoordde hij, ondertussen zijn vingers door zijn donkere haar halend. ‘Ik zal de volgende keer wat rustiger rijden, oké?’ Hij knipoogde naar haar – en wilde gelijk door de grond zakken. Hij voelde zijn oren rood worden en wendde snel weer zijn blik af. Waarom had hij dat nu weer gedaan? Waar was dat goed voor geweest?
Gelukkig ging ze er niet op in. Of ze had het niet gezien, één van beiden, maar wat het was maakte hem op dat moment vrij weinig uit. Terwijl hij zijn motor op slot deed pakte zij de sleutels van haar huis, en toen hij zich weer oprichtte had ze de deur open gezwaaid. Het was geen prachtig gebouw, maar Peter vond het wel iets hebben; de verweerde stenen en de ouderwetse uitstraling zorgden ervoor dat hij hoogstwaarschijnlijk weinig moeite zou hebben om zich er thuis te voelen. Het zag er namelijk uit alsof er echt geleefd werd. Hij had nooit iets gehad met strak witte panden, met rechte kussens en gordijnen, een lege tafel en alle theekopjes netjes afgewassen op een rijtje op de bovenste plank. Waarschijnlijk omdat hij was opgegroeid in een huis waar nooit alles echt netjes was. Zijn kamer was altijd al een gezellige bende geweest en hij werd haast oncomfortabel als zijn omgeving te opgeruimd was.
Het meisje had de deur open gedaan en was iets opzij gestapt, zodat ze hem goed naar binnen kon uitnodigen. Hij grijnsde bij haar vraag. ‘Daar was ik toch voor uitgenodigd?’
Toen stapte hij voor haar uit de drempel over, de gang in. Hij had verwacht dat het wat donkerder zou zijn, maar de ruimte waar hij naar binnen ging was ontzettend zonnig – net als de andere ruimtes, kwam hij later achter. De woonkamer baadde in het zonlicht toen hij een blik naar binnen wierp, en het eerste wat hem opviel was het aantal planten dat ze overal had staan: in de vensterbank; op de koffietafel; op de planken van een kastje; en bovenop een stapeltje tijdschriften. Zijn grijns verbreedde. Het was duidelijk dat ze een interesse in kamerplanten deelden.
Toen draaide hij zich weer om naar Samira. ‘Je woont mooi,’ complimenteerde hij haar, zijn mondhoeken nog steeds wat opgetrokken, en iets van ontzag in zijn stem, wat duidelijk maakte dat hij het meende. Het zou waarschijnlijk nog even duren voor hij op zichzelf ging wonen, maar als hij volgend jaar met zijn studie begon was hij van plan al zijn spullen naar de campus te verhuizen en daar op een kamer te verblijven. Nu hij er over nadacht zouden hij en Samira hetzelfde jaar aan hun studie beginnen, iets wat hij helemaal niet verkeerd vond.

‘Daar was ik toch voor uitgenodigd?’ zei Peter met een grijns en ze beet van verlegenheid op haar lip. 'Oh ja,' mompelde ze terwijl hij naar binnen stapte. Terwijl Peter haar huis bekeek hing ze haar sleutels op het haakje naast de kapstok. Ze trok haar spijkerjas uit en hing hem aan de kapstok, waarna ze ook haar schoenen uitdeed. Voordat hij zich ergens verplicht toe kon voelen zei snel: 'Dit doe ik alleen omdat sokken op hout zo lekker glijd en je overal veel sneller komt.' Meteen daarna begon ze te blozen en wendde ze zich af. Alle kattenneuzen, ze leek wel veertien.
'Als je wilt kan je wel gaan zitten - ik heb geen kabelverbinding, sorry. Wel een dvd-speler, als je daar interesse in hebt,' zei ze en met een lach gebaarde ze naar de witte bank in het midden van de ruimte. Ze ademde diep de geur van planten en aarde in die hier altijd rondhing - het geld dat ze bespaarde aan luchtverfrisser gaf ze net zo makkelijk weer uit aan goede potgrond. Zelf liep ze langs de bank naar de keuken die erachter lag. 'Wil je wat te drinken?' vroeg ze over haar schouder. In gedachten liep ze alles door dat ze in haar koelkast had. Soep, uiteraard. Maar dat was geen hoofdgerecht. Pasta? Rijst? Als ze niets kon bedenken kon ze altijd nog pizza bestellen...
Ze beet op haar lip en schudde mentaal haar hoofd. Ze had aangeboden eten te maken en dat ging ze nu doen ook. Met een zelfverzekerd gebaar opende ze de koelkast. 'Ik heb... melk, sinaasappelsap, cola en...' Ze deed de koelkast weer dicht en gebaarde wijds naar de kraan. '...water.' Ze lachte naar hem.