Love Is A Polariod ~ Peter ~

'Ja mevrouw Cooper, zal ik doen!'
Met een grote grijns op haar gezicht zwaaide ze naar de oude mevrouw en deed de voordeur dicht. Pepsi, de grote labrador van de vrouw, keek verwachtingsvol kwijlend naar Samira op.
'Kom!' zei ze met een hoge stem terwijl ze even haar hand door de glanzende vacht van het beest haalde. Het was ook zo zielig. Het beestje was hooguit een jaar oud, maar haar eigenaar kon al niet meer voor haar zorgen. Mevrouw Cooper had kanker, wat voor wist Samira niet. Ze had maar niet al te ver doorgevraagd, bang dat de oude vrouw zich misschien beledigd zou voelen.
Zodra ze het had gehoord, haar moeder had behoorlijk veel vrienden, had ze aangeboden Pepsi elke dag wat beweging te geven en te verzorgen. Zo kon ze gelijk even bij de vrouw checken en helpen waar ze kon, ook al had Mevrouw Cooper heel duidelijk gezegd dat ze geen hulp nodig had.
Pepsi trok aan de lijn, en met een glimlachje legde ze zich neer bij het feit dat de hond de leiding had over dit nieuwe avontuur. Ze ging wat harder lopen om de lijn wat minder strak te zetten, maar Pepsi versnelde weer. Met een lichte frons trok ze zachtjes aan de lijn, maar de pup leek haar niet op te merken.
'Pepsi?'
Met een kracht die ze nooit van de hond had verwacht trok Pepsi zich los en schoot de straat over.
'Pepsi!' riep Samira, terwijl ze achter het beest aanstormde. Oh god oh god oh god als ze onder een auto terecht zou komen zou Mevrouw Cooper erin blijven... Ze zou nooit ook nog eens de dierenarts kunnen betalen!
'Pepsi! Kom. Hier!'

'Peter, liefje.' Zijn moeder kwam door de deur die naar de boekenwinkel leidde de woonkamer binnen en veegde haar donkere haar uit haar ogen. 'Je vader heeft me nodig in de winkel, kun je misschien -'
Maar de jongeman was al overeind gekomen uit de stoel naast het grote raam en strekte zich uit. Hij verbaasde zich erover dat zijn moeder überhaupt nog moest vragen of hij Koda uit wilde laten, maar zweeg verder en pakte zijn jas van de bank. 'Tuurlijk. Ga jij pa maar helpen, dan ben ik zo terug.'
Zijn moeder was echter al verdwenen. In de winkel kon hij het gedempte geluid van rondlopende mensen horen tot hij de keuken in liep en de stemmen weg stierven.
Zijn oudere broer, Julian, zat op één van de hoge krukken aan de bar-achtige eettafel, verdiept in een dik studieboek dat hij tegen de fruitschaal overeind had gezet. Hij keek niet op toen Peter binnen kwam en leek pas door te hebben dat hij er was toen de jongen met nogal wat kabaal zijn schoenen aan probeerde te trekken.
'Waar ga je heen?'
'Koda uitlaten,' legde Peter uit, de veters van zijn sneakers strak vastbindend. 'Pa en ma hebben het duidelijk druk.'
Julian knikte, zijn aandacht allang niet meer zijn kleinere broertje.
Peter, licht geïrriteerd dat de ander hem negeerde, kwam weer overeind, liep om de tafel heen en legde zijn hoofd op Julians schouder. 'Waar gaat het over?'
Gelijk kreeg hij een lichte tik tegen de zijkant van zijn hoofd en zacht lachend dook hij weg. 'Gaat je niks aan, maak dat je wegkomt.'
Nog steeds grijnzend stapte Peter de kleine binnenplaats op. Het kleine pad van kinderkopjes leidde van de achterdeur naar de poort, van waar hij via een klein steegje de straat op kon.
'Koda!'
Zijn hese stem echode even tussen de muren rondom de binnenplaats, en nog geen twee tellen later stormde de jonge hond op hem af. Peter was vaak de enige van de familie Young die de donkerbruine Koda aan kon als het ging om enthousiasme - met zijn lichte vorm van ADHD was het uitlaten van het dier een goede uitlaatklep van alle opgekropte energie.
Het was redelijk rustig toen Peter het steegje uit liep, Koda ondertussen netjes aan de riem. Hij zou hem pas veilig los kunnen laten als ze goed en wel in het park aangekomen waren, en daarvoor moesten ze nog een paar straten lopen. Naar het bos zat er vandaag niet in - daar had hij vandaag echt geen tijd voor.
Fluitend en met zijn vrije hand in de zak van zijn vest slenterde hij rustig door, langs de apotheek en het restaurant verderop in de straat, tot hij de autoweg had bereikt die hij moest oversteken om het park te bereiken. Hier werd hij wel iets oplettender - hij was niet van plan om omver gereden te worden. Dus kwam hij tot een halt, Koda's riem nu stevig in beide handen geklemd, en keek even goed de straat in voor hij in een flink tempo naar de overkant liep.
Hij stond nog niet op de stoep of Koda gaf een onverwachte ruk aan de riem, zodat hij plotseling enkele meters mee werd getrokken. Haastig liep hij met de hond mee om zijn grip niet al te erg te verliezen.
Het duurde even voor hij de oorzaak zag van Koda's abrupte poging om te ontsnappen - een jonge labrador kwam in sneltreinvaart op hen af en kwam slippend tot stilstand. Peter was eveneens tot een halt gekomen nu Koda niet meer aan de riem trok, keek licht fronsend om zich heen en raapte toen de lijn van de labrador van de grond. Zijn baasje kon niet al te ver hier vandaan zijn.
En jawel - nog geen twee tellen later klonk er een hoge, luide stem en verscheen er een meisje enkele meters verderop die licht hijgend zijn kant op kwam.
Zacht lachend liep hij haar tegemoet. 'Dit is jouw hond, neem ik aan?' Koda was heel braaf blijven staan zodat Peter niet zou bezwijken onder het gewicht van twee trekkende honden. 'Hij heeft niets, maak je geen zorgen,' vervolgde hij bij het zien van haar paniekerige uitdrukking, 'maar probeer hem de volgende keer bij je te houden.'

Oh, dank de goden.
Samira bleef even staan hijgen toen ze zag dat een jongen Pepsi goed vast had. Hij was niet groot, waarschijnlijk kleiner dan zij, maar hij had een geruststellende uitdrukking op zijn gezicht die haar gelijk deed glimlachen. Hij lachte ook, en kwam op haar af. Pepsi en een andere hond, waarschijnlijk van de jongen, waren druk bezig aan elkaars achterwerken te snuffelen en de lijnen door elkaar te halen.
'Dit is jouw hond, neem ik aan? Hij heeft niets, maak je geen zorgen, maar probeer hem de volgende keer bij je te houden.'
Ze lachte hem een beetje ongemakkelijk toe en stak haar hand uit naar de lijn.
'Ze is niet van mij,' antwoordde ze eerlijk. 'Niet echt,' vervolgde ze toen snel. 'Ze is van een oude vrouw die in mijn straat woont. Die is ziek en kan haar niet meer uitlaten en verzorgen, dus doe ik dat.'
Ze perste haar lippen samen en leunde op haar andere been. Meteen schoot er een pijnscheut door haar ruggengraat die zo plotseling was dat ze geschrokken naar adem hapte en bijna door haar been zakte.
'Au!' kreunde ze ademloos. Ze trok lichtjes aan Pepsi's lijn om haar een beetje van de straat weg te houden en wierp een blik op haar rechterenkel. 'Ah... alle koala-oren. Heb ik weer.' Ze trok haar voet van de straat en leunde een beetje ongemakkelijk tegen tegen de muur van een huis naast haar. Ze wierp een blik op de jongen.
'Enkel verstuikt denk ik,' mompelde ze. Nou, dit was echt het beste begin van een dag die ze zichzelf kon wensen. Ze had morgen dienst, en zou waarschijnlijk weer voor Pepsi moeten zorgen. Natuurlijk, ze kon weigeren en met een kom tomatensoep op de bank gaan zitten en tv kijken terwijl haar enkel langzaam beter werd, maar dat kon ze niet over haar hart verkrijgen. Mevrouw Cooper had haar hulp nodig, of de oudere vrouw dat nou wilde toegeven of niet.
Wat moest ze nu doen? Het was duidelijk dat verder gaan met de wandeling buiten kijf stond, maar teruglopen zou Pepsi alleen maar teleurstellen en het beestje had het al moeilijk genoeg.

Het meisje reikte haar hand uit naar de zijne om de riem van hem over te nemen, maar aan de manier waarop ze naar hem toe hinkte leek het hem geen goed idee de lijn aan haar te overhandigen.
'Ze is niet van mij,' antwoordde ze toen ze tegenover hem stond. Ze was iets langer dan hij en haar felblauwe ogen keken hem recht aan. 'Niet echt. Ze is van een oude vrouw die in mijn straat woont. Die is ziek en kan haar niet meer uitlaten en verzorgen, dus doe ik dat.'
'Aha.' Hij knikte begrijpend. Dat verklaarde waarschijnlijk waarom de hond niet naar haar had geluisterd - of het was gewoonweg een brutale hond.
Er verscheen een lichte frons op zijn nog zo jongensachtige gezicht toen haar uitdrukking iets betrok. Het zag ernaar uit dat ze tijdens het rennen haar enkel had verzwikt.
'Ah... alle koala-oren. Heb ik weer.'
Onwillekeurig barstte hij in lachen uit en probeerde haastig zijn gezicht neutraal te houden. Koala-oren? Dat was een uitdrukking die hij nog nooit had gehoord. Maar nu ze duidelijk pijn had en tegen een muur aan moest leunen om overeind te blijven was het misschien niet zo slim om daar een opmerking over te maken.
'Enkel verstuikt denk ik.'
'Dat weet jij waarschijnlijk het beste,' antwoordde hij nuchter, voor er een geruststellende glimlach op zijn gezicht verdween. 'Ik kan wel een rondje met die twee lopen als je haar niet meer kan houden. Als je echt last van je enkel hebt is het niet zo verstandig door te lopen en kun je misschien beter gaan zitten.' Hij had nu de twee riemen in één hand vast. Het zag eruit alsof het moeite kostte de twee honden onder controle te houden maar de spieren in zijn arm waren gespannen.
'Loop anders een stukje mee het park in,' suggereerde hij. 'Dan kan je even op een bankje zitten.' Met een scheve grijns stak hij zijn vrije hand naar het meisje uit.

Ze voelde haar wangen rood worden toen hij in lachen uitbarstte. Dat kwam vast door de koala-oren.
Ze hield er niet zo van om te schelden. En als ze echt ergens van baalde, kon zij van alles zeggen zonder andere mensen te beledigen of ongemakkelijk te maken.
'Ik kan wel een rondje met die twee lopen als je haar niet meer kan houden. Als je echt last van je enkel hebt is het niet zo verstandig door te lopen en kun je misschien beter gaan zitten.'
Ze zag hoe Pepsi en zijn eigen hond enthousiast aan de twee riemen trokken en moest een lachje onderdrukken. In plaats daarvan keek ze naar de jongen.
Door het trekken zag ze duidelijk de spieren in zijn armen bewegen en snel keek ze terug naar zijn gezicht. Dat was ook niet mis, trouwens. Blauwe ogen, net zo helder als haar eigen, en donker haar, sterk contrasterend met de kleur van zijn ogen.
'Loop anders een stukje mee het park in. Dan kan je even op een bankje zitten.'
Hij stak zijn hand naar haar uit en lachte naar haar. Ze aarzelde maar heel even voordat ze haar hand in de zijne legde. Ondanks zijn korte lengte had hij grote, stevige handen vergeleken met haar eigen kleine.
'Oké, is goed,' zei ze, stiekem een beetje verbaasd met welk gemak ze zijn aanbod had geaccepteerd. Maar hij was gewoon zo aardig, dus waarom zou ze hem niet vertrouwen?
Ze hinkte wat dichter naar hem toe, sterk op zijn hand steunend. 'Bedankt,' mompelde ze glimlachend.

Zijn grijns werd breder toen ze - zij het ietwat aarzelend - zijn hand vast pakte en zich door hem mee liet leiden. Haar smalle, bijna fragiele handen vormden een vreemd contrast met zijn zongebruinde, wat ruwe handen.
'Bedankt.'
Hij lachte naar haar. 'Geen probleem,' antwoordde hij luchtig, voor hij haar voorzichtig met zich mee trok. De honden, blij dat ze weer in beweging waren gekomen, gaven een plotselinge ruk aan zijn arm maar Peter kreeg het voor elkaar om overeind te blijven en liep rustig met het meisje het park in.
Gelukkig duurde het niet heel lang voor ze een bankje hadden bereikt. Voorzichtig liet hij haar zakken zodat ze kon zitten, nam de riem van Koda over in zijn nu vrije hand en keek even op haar neer. 'Dan ga ik even een stukje met ze lopen. Blijf jij maar rustig zitten, het is niet verstandig om nu te gaan staan.' Hij glimlachte. 'We blijven wel in de buurt zodat je me nog kunt zien voor het geval je me nodig hebt.'
Koda, die zijn geduld was verloren, trok hem mee het pad op, en grijnzend liet hij zich mee trekken tot hij het voor elkaar had gekregen om diens riem los te maken zodat de hond binnen enkele seconden uit het zicht was verdwenen.

Onder het lopen klemde ze haar kiezen stevig op elkaar, want ook al steunde ze op de jongen - appelflap, ze wist zijn naam niet eens! - af en toe raakte haar beurse voet toch nog de grond en moest ze haar slordigheid bekopen met een steek van pijn.
Toen ze, voor haar gevoel een eeuwigheid later, een bankje vonden liet ze zich er dankbaar op neerzakken. De jongen stond voor haar, duidelijk moeite hebbend met de twee honden die steevast aan de lijnen trokken. Desondanks glimlachte hij naar haar en ze kon niet anders doen dan haar eigen mondhoeken ook op trekken.
'Dan ga ik even een stukje met ze lopen. Blijf jij maar rustig zitten, het is niet verstandig om nu te gaan staan.'
Haar glimlach werd groter.
'We blijven wel in de buurt zodat je me nog kunt zien voor het geval je me nodig hebt.'
En groter. Toen hij zich omdraaide om weg te lopen bleef ze hem een tijdje nakijken. Wat had ze toch een geluk dat ze juist zo'n zorgzame jongen tegen was gekomen. Het had net zo goed een chagrijnige oude man kunnen zijn, die haar had toegeschreeuwd omdat ze haar hond los liet lopen.
Nou ja, zelfs al zou dat zijn gebeurd, zou ze het hem niet kwalijk hebben genomen. Die man in haar hoofd had gelijk.
Hoe dan ook. Ze schudde haar hoofd en wierp nog even snel een laatste blik op de jongen. Ze moest zijn naam echt vragen als hij terugkwam. Ze woonde hier nog niet enorm lang en kende bij lange na nog niet iedereen in de buurt. Als ze dan een vriendelijke jongen kende, zou dat alles gelijk een stuk prettiger maken.
Ze tilde haar voet op en legde hem naast haar op de armleuning van het bankje. Hoog houden, rondjes draaien... Eigenlijk moest ze de enkel ook koelen, maar ze kon zo snel geen koude kraan ontdekken in het park.
Even overwoog ze de jongen te roepen, maar dat idee verwierp ze snel. Hij had het zelf gezegd, maar het zou vast en zeker raar zijn als ze het nog zou doen ook.
En dus bleef ze daar zitten en genoot van het zonnetje, terwijl ze af en toe blikken op de jongen en de twee honden wierp.

'Koda! HIER!'
De hond was bijna in het water gesprongen, maar Peter kon hem nog net bij zijn nekvel grijpen voor het zover was. Twee honden tegelijkertijd in de gaten houden was toch iets meer werk dan hij eerst had gedacht, maar hij kreeg het wonder boven wonder toch voor elkaar.
Koda ging iets rustiger rondlopen en nu was het Pepsi die de meeste aandacht vroeg. De hond bleef tegen hem opspringen, en bijna verloor hij zijn evenwicht. Lachend duwde hij haar weg voor hij omviel en in het gras terecht kwam, en na nog heel even naar hem opgekeken te hebben besloot Pepsi dat Koda en stuk interessanter was, zodat Peter even op adem kon komen.
Met zijn handen in zijn zij draaide hij zich naar half om om te zien of het meisje nog steeds op het bankje zat, wat het geval was. Hij grijnsde naar haar, stak kort zijn hand in de lucht en begon toen op een rustig tempo naar haar toe te lopen. 'Gaat het alweer een beetje?' vroeg hij, uiteraard doelend op haar enkel.

Haar mondhoeken vormden een glimlach rond haar mond toen ze zag dat de jongen nog behoorlijk veel moeite had met de twee honden in toom te houden. Even overwoog ze hem te gaan helpen, maar toen ze een beweging maakte schoot er bijna gelijk een scherpe pijn door haar enkel. Zuchtend leunde ze weer achterover, al verdween de glimlach niet van haar gezicht.
Toen Pepsi tegen hem opsprong en hem omver duwde veranderd de glimlach in een brede grijns. Dat was haar ook al meerdere keren overkomen, en even was ze bezorgd over hoe de jongen zou reageren.
Maar toen hij de pup lachend een duw gaf en ze enthousiast achter Koda aan ging, ontspande ze. Hij vond het niet erg.
Ze bestudeerde zijn gezicht en voelde een lichte blos opkomen. Hij had echt hele blauwe ogen, extra geaccentueerd door zijn donkere haar. Ook al was hij waarschijnlijk niet erg veel langer dan zij, en tenger, toch straalde hij iets uit wat ze bij andere jongens van haar leeftijd nog nooit had gezien. Een vleugje volwassenheid misschien, of van kwetsbaarheid...
Wat het ook was, het beviel haar.
Toen hij opkeek keek ze weg met een glimlach en roze wangen. Hij had haar toch niet zien staren?
Ze hoorde het grind van het pad kraken toen hij naar haar toeliep en ze keek weer op.
'Gaat het alweer een beetje?'
Ze perste haar lippen op elkaar en trok haar wenkbrauwen een beetje op. 'Nee, eigenlijk niet om eerlijk te zijn. Ik zou het moeten koelen, maar er is hier niet echt koelkast met ijs te vinden.' Ze grijnsde om haar woorden te verzachten. 'Maar het is draaglijk.'

Peter moest zijn handen tegen zijn zij drukken om de steken in zijn middenrif wat te verminderen, maar ondanks dat hij buiten adem was en hij echt even rustig aan moest doen was er een brede grijns op zijn jongensachtige gezicht verschenen. Het meisje tegenover hem was ontzettend schattig - hij kon het niet laten om het op te merken.
Hij keek om toen hij Koda's natte neus tegen zijn hand voelde drukken, keek omlaag en grinnikte zacht. 'Ga met je nieuwe vriendje spelen of zo. Ik probeer hier een conversatie te hebben.' Toen de hond hem echter met grote, donkerbruine ogen aan keek werd zijn toon iets strenger. 'Ik maak geen grapjes hier, Koda. Maak dat je wegkomt.'
Koda, die aan zijn stem kon horen dat hij het meende, was binnen enkele tellen weer verdwenen en niet veel later kon je de twee honden nog net aan de andere kant van een heuvel met elkaar zien spelen.
Hij keerde zich weer om naar het meisje, nog steeds een grijns op zijn gelaat. Zijn adem was in de tussentijd gekalmeerd.
'Nee, eigenlijk niet om eerlijk te zijn. Ik zou het moeten koelen, maar er is hier niet echt koelkast met ijs te vinden.' Ze grijnsde naar hem, en hij glimlachte terug. 'Maar het is draaglijk.'
'Weet je het zeker?' Hij liet zich naast haar op het bankje zakken en keek naar haar. 'Want als het echt niet gaat - ik woon hier redelijk dichtbij, misschien kan ik wat ijs voor je halen.'
Het was voor hem alleen maar logisch om haar te helpen, terwijl zij het misschien wel ontzettend vreemd vond dat hij dat voor haar wilde doen.
'Ik ben Peter, trouwens.' Hij glimlachte scheef, met kleine schitteringen in zijn helblauwe ogen.

Ze kon het niet laten om te lachen toen hij de hond streng toesprak. Ze volgde de hond met haar ogen naar Pepsi, die een stukje verder op achter zijn eigen staart aan het rennen was. Toen ze echter zag dat Koda op haar af kwam rennen hield ze meteen op en rende hem tegemoet.
Ze keek terug naar de jongen toen hij antwoordde.
'Weet je het zeker?'
Ze schoof automatisch op toen hij zich naast haar neer liet zakken, maar ze merkte dat het niet zo ver was als ze normaal zou doen. Het resultaat was dat ze, als ze het zou willen, met haar schouder tegen die van hem zou komen. Ze voelde haar toch al warme gezicht haast nog warmer worden en schuifelde nerveus een beetje met haar voeten over de grond. Ze liet een zachte kreun van pijn horen, net op het moment dat hij verder praatte.
'Want als het echt niet gaat - ik woon hier redelijk dichtbij, misschien kan ik wat ijs voor je halen.'
Ze keek op en glimlachte naar hem. 'Dat hoeft niet. Maar bedankt voor het aanbod.' Toen aarzelde ze. Ze was eigenlijk van plan geweest om morgen weer te gaan helpen in bij het zwembad - maar met deze enkel zou ze niet eens zelf kunnen zwemmen, laat staan iemand van de verdrinkingsdood redden.
Ze beet op haar onderlip en opende haar mond al, toen hij naar haar glimlachte en haar woorden resoluut in haar keel bleven steken.
'Ik ben Peter, trouwens.'
Ze kuchte even, en voelde hoe haar hart oversloeg. Heilige bananencake. Zijn ogen leken gewoon gevuld te zijn met sterren, en ze merkte dat ze bijna automatisch dichterbij kwam. Snel nam ze afstand, maar niet voordat ze een beetje wazig terug had geglimlacht.
'Ik ben Samira.' Misselijke kangaroes, wat was hij knap. Waarom had ze dat niet eerder gemerkt?
Omdat je hem letterlijk pas tien minuten kent, luidde het antwoord cynisch, maar ze wuifde het mentaal weg. Ach joh. Er kon veel gebeuren in tien minuten, dus waarom niet dit?
Maar wat was "dit" precies?
Om haarzelf de tijd te geven beter na te kunnen denken wendde ze haar blik af van zijn blauwe ogen, en keek ze naar Pepsi en Koda. Wat had ze ook alweer willen vragen?
Oh ja.
'Hé,' zei ze, terwijl ze haar hoofd weer omdraaide, deze keer goed voorbereidt op wat ze zou zien. 'Misschien is dit wel te veel gevraagd, ik bedoel, je bent al zo aardig geweest, maar zou ik misschien je mobiel kunnen gebruiken?'

Terwijl ze praatten merkte Peter niet dat het meisje naast hem langzaam roder was geworden - aan dat soort dingen besteedde hij nooit aandacht, en het viel hem ook nooit op. Soms was dat misschien ook maar beter.
In plaats van naar haar te kijken hield hij vooral de honden in de gaten, die nog steeds een stuk verderop aan het spelen waren. Hij zat er niet op te wachten dat een van de twee er opeens vandoor zou gaan zonder dat hij door had - hij was Koda al eerder kwijt geraakt en hij had zeker twee uur lopen zoeken voor hij de jonge herder terug had gevonden. En nu hij twee honden had om op te passen voorkwam hij dat liever, zeker omdat een van de twee niet van hem was.
'Dat hoeft niet. Maar bedankt voor het aanbod.'
Nu keek hij wel even opzij en knikte kort. Ze zou waarschijnlijk beter weten dan hij wat goed voor haar was en als ze zijn aanbod afsloeg was daar niets aan te doen. Hij merkte onwillekeurig dat ze een stuk dichterbij zat dan eerst en toen haastig weer wat afstand nam, alsof ze het zelf ook had gemerkt, en glimlachte nogal flauwtjes maar zei er verder niets over.
'Ik ben Samira,' antwoordde ze nadat hij zichzelf had voorgesteld, en zijn glimlach verbreedde. 'Samira?' herhaalde hij. 'Gaaf. Mooie naam.'
Hij wendde zijn blik weer af om naar Koda en Pepsi te kijken en zag niet hoe ze naar hem bleef kijken tot haar stem weer opklonk. Snel draaide hij zijn hoofd weer in haar richting, zijn wenkbrauwen iets opgetrokken terwijl hij luisterde.
'Misschien is dit wel te veel gevraagd, ik bedoel, je bent al zo aardig geweest, maar zou ik misschien je mobiel kunnen gebruiken?'
Hij glimlachte opnieuw en richtte zich op (hij had iets voorover op het bankje gezeten, Koda's riem in zijn handen). 'Nee, dat is geen probleem.' Zijn hand verdween automatisch in de zak van zijn jas.
Maar hij voelde het koele metaal van zijn telefoon niet tegen zijn huid, en hij vloekte zacht. 'Ah, shit... Mijn telefoon licht nog thuis.' Hij keek haar verontschuldigend aan. 'Maar zoals ik al zei, ik woon hier niet zo ver vandaan. Blijf je hier terwijl ik 'm ga halen, of kun je weer staan?'
Hij was zelf van het bankje overeind gekomen en stak opnieuw een hand naar haar uit, klaar om haar te helpen staan.

'Nee, dat is geen probleem.'
Ze glimlachte, en toen hij zich oprichtte en zijn hand in zijn zak deed, ging ze onbewust ook wat verder overeind zitten.
'Ah, shit... Mijn telefoon licht nog thuis. Maar zoals ik al zei, ik woon hier niet zo ver vandaan. Blijf je hier terwijl ik 'm ga halen, of kun je weer staan?'
Hij stak zijn hand naar haar uit en bijna zonder na te denken nam ze hem aan.
'Ik denk dat het wel lukt,' zei ze met een glimlach. Ze was niet van plan om hier helemaal alleen te blijven zitten, ook al was het gewoon dag en liepen er tal van mensen rond in het park.
Ze wankelde even toen ze stond en legde haar hand even op zijn schouder, terwijl ze zijn hand stevig vasthield. Ze probeerde maar niet om op haar voet te gaan staan; dat zou wel een heel erg slecht idee zijn. Maar ze zou wel kunnen lopen, als ze maar niet al te veel gewicht op de enkel zette.
'Pepsi!' riep ze, toen ze zich realiseerde dat ze de hond niet zomaar achter zou kunnen laten. Met een luide "woef!" rende de hond op haar af, meteen gevolgd door Koda. Ze hield zich even nog steviger aan Peter vast toen de honden, over elkaar heen rollend in hun enthousiasme, bijna tegen haar aanbotsten en dreigden haar om te duwen.
Verontschuldigend keek ze de jongen aan, en toen ze merkte dat ze nog steeds zijn hand vast hield liet ze die snel los. Oh god, hij moest wel denken dat ze gestoord was.

Een scheve grijns sierde zijn gezicht toen hij haar zonder enige moeite overeind trok. Ze was erg licht en het kostte hem nauwelijks kracht om haar te helpen met staan. Snel verstevigde hij zijn grip op haar hand toen ze leek te wankelen, maar ontspande weer onmiddellijk toen ze haar balans hervonden had voor het geval hij te hard kneep en hij haar per ongeluk pijn zou doen.
'Pepsi!'
Binnen enkele tellen stond de hond naast hem, en Koda verscheen nog geen halve seconde later. Peter lachte onwillekeurig om hun enthousiasme - het was leuk om te zien dat Koda iemand had gevonden om mee te spelen anders dan zijn baasje. Hij draaide zijn lichaam echter wel zo dat ze niet tegen Samira op zouden springen en haar alsnog tegen de grond zouden werken.
Hij realiseerde zich pas dat hij haar hand nog vast hield op het moment dat ze hem los liet, en hij glimlachte nogal schaapachtig in haar richting voordat Koda tegen zijn been aan knalde en hij zichzelf tot de orde riep. Hij knielde neer, lijnde eerst zijn eigen hond aan en trok toen Pepsi aan haar halsband naar zich toe zodat ze ook de labrador van Samira vast kon maken.
Toen hij zich weer oprichtte keek hij even naar haar om. 'Als het niet meer lukt met lopen moet je het zeggen, oké?'
Het was gelukkig niet al te ver van het park en de weg die ze over moesten steken was niet zo druk - zonder enige problemen wist hij de honden in bedwang te houden, en binnen de kortste keren stonden ze voor de boekenwinkel van zijn ouders.
'We gaan wel via de achterkant, anders moeten we met de honden de winkel door,' zei hij terwijl hij de poort opende die iets verderop naar het steegje leidde dat achter de winkels langs liep. 'Dat vinden m'n pa en ma niet zo leuk.' Toen hun blikken kruisten grijnsde hij even, en hij hield de poort voor haar open.

'Als het niet meer lukt met lopen moet je het zeggen, oké?'
Ze knikte en aarzelde heel even, voordat ze inwendig haar schouders ophaalde en haar hand weer naar hem uitstak. Ze zou geen onnodig risico nemen met haar enkel. Het zou wel helemaal opzwellen nu, maar ja. Het had erger kunnen zijn.
Toen ze voor een boekenwinkel stil bleven staan moest ze onwillekeurig een geluidje van enthousiasme hebben gemaakt, want toen ze naar hem keek, haar wangen rood en haar ogen wijd opengesperd van opwinding, stond hij haar grijnzend aan te kijken. Een boekenwinkel! Heilige bananen, hier zou ze vaker te zien zijn. Zouden er ook nog medische boeken zijn? Boeken over geneeskrachtige kruiden? Of misschien een romannetje?
Ze hoorde nauwelijks wat hij zei, zo enthousiast was ze hierover. Een boekwinkel, nauwelijks tien minuten van waar zij woonde. Hoe kon het nog beter?
'Dat vinden m'n pa en ma niet zo leuk.'
Ze ontwaakte uit haar dagdromen toen hij voor haar langs reikte en een deur openmaakte, die naar een smal steegje leidde. Als een echte heer hield hij de poort voor haar open, en ze glimlachte verlegen naar hem voordat ze een stap naar voren deed, met haar handen tegen de muren leunend.

Nadat hij de deur van het steegje weer gesloten had liep hij met de honden voor haar uit, tot ze hun kleine achtertuintje bereikt hadden. Daar liet hij de honden wel los. Ze hadden al zo veel lopen rennen dat ze het grootste deel van hun energie nu wel kwijt waren.
Hij ging Samira voor de keuken binnen, waar Julian nog steeds aan de hoge ontbijttafel zat te werken. Hij keek niet op toen de twee binnen kwamen.
'Ik ben er weer,' kondigde Peter aan, net iets luider dan dat hij normaal gedaan zou hebben. Pas nu keek Julian op van zijn boeken en keek de twee één voor één aan. Julian was de oudere versie van zijn jongere broertje, met maar een paar kleine verschilletjes - zijn haar was nog korter dan dat van Peter, en zijn ogen waren groenbruin in plaats van helblauw.
'Je gaat weg in je eentje en komt terug met een extra hond en een meisje? Wat heb jij nou weer uitgevoerd?'
Peter koos om die opmerking te negeren en liep om de tafel heen. 'Samira heeft haar enkel verzwikt en ze moet even bellen.'
'Tuurlijk joh,' antwoordde Julian op een toon die aan Peter duidelijk maakte dat hij hem niet geloofde. Hij kwam midden in zijn zoektocht naar de telefoon tot stilstand en draaide zich om naar zijn broer. 'Wat, denk je dat ik haar gewoon mee naar huis neem? Doe ik dat normaal gesproken ook?'
Julian grijnsde. 'Nu je het zegt, ik denk niet dat ik je ooit met een meisje heb gezien.'
Nu pas werd Peter rood en ging snel verder met zoeken zonder een antwoord te geven.
Uiteindelijk vond hij de huistelefoon onder een stapel tijdschriften en liep hij terug door de keuken naar Samira. 'Ga anders even zitten,' zei hij snel. Het was waarschijnlijk niet goed voor haar enkel als ze zo bleef staan. Hij reikte haar de telefoon aan en trok zichzelf op een kruk van de eettafel.

Toen ze de keuken in liep bleef ze stil staan, met haar hand tegen de muur leunend. In het midden van de ruimte zat een jongen aan de ontbijttafel die zo erg op Peter leek dat ze een tijdje met stomheid geslagen was, voordat ze tot de conclusie kwam dat de jongen Peters broer moest zijn.
'Ik ben er weer.' Peters stem was luider dan ze nodig achtte, en ze kromp een klein beetje ineen. Ze had altijd al een hekel aan harde geluiden gehad, al wist ze niet waarom. Het verpestte de rust gewoon zo.
'Je gaat weg in je eentje en komt terug met een extra hond en een meisje? Wat heb jij nou weer uitgevoerd?' klonk de stem van Peters broer. Meteen voelde ze hoe de blos, die onder het lopen was verdwenen, spontaan weer terug kwam. Gelukkig koos Peter ervoor om de opmerking te negeren, en meldde in plaats daarvan wat er met haar enkel was gebeurd. Ze perste haar lippen op elkaar en keek een beetje ongemakkelijk naar de grond toen de jongen: 'Tuurlijk, joh,' zei op een manier die duidelijk maakte dat hij er niets van geloofde.
'Wat, denk je dat ik haar gewoon mee naar huis neem? Doe ik dat normaal gesproken ook?'
Normaal gesproken? Ze voelde dat haar wangen nog roder werden en vervloekte in stilte haar bloed.
'Nu je het zegt, ik denk niet dat ik je ooit met een meisje heb gezien.'
Oh goden. Toen ze een blik op Peter wierp zag ze dat ook hij rood werd. Nou, het was iets. Ze was dus niet de enige die dit alles echt enorm gênant vond.
Ze rechtte haar rug een beetje toen Peter naar haar toe liep, de telefoon in zijn hand.
'Ga anders even zitten,' zei hij en toen pas realiseerde ze zich dat ze enorm ongemakkelijk stond. Dankbaar liet ze zich op een stoel zakken, tegenover Peters broer. Niet wetend wat ze moest doen, met haar opvoeding in haar achterhoofd, stak ze een licht trillende hand naar de jongen uit.
'Ik ben Samira,' mompelde ze. 'Aangenaam kennis te maken.'
Oh bananencakes. Waarom voelde ze zich zo... opgewonden, zo awkward?

Peter had zich eveneens op een stoel laten zakken en zijn vest uitgetrokken. Vanuit zijn ogen kon hij zien dat Samira ietwat aarzelend haar hand uit stak naar zijn oudere broer, die dat pas door had toen Peter luidruchtig zijn keel schraapte.
'Oh. Hi.' Julian schudde de hand van het meisje voor hij onmiddellijk zijn aandacht weer op zijn tekstboeken richtte.
'Hij heet Julian,' zei Peter na een korte stilte, een geïrriteerde blik op zijn broer werpend. 'Hij is niet zo sociaal ontwikkeld.'
Dat leverde hem een trap onder tafel op, maar hij kreeg de kans niet om wat terug te doen gezien zijn moeder net op dat moment binnen kwam.
'Wat hebben we hier?' Haar ogen, die even blauw waren als die van Peter, bleven rusten op het meisje aan haar eettafel, en met een dreun liet ze de stapel boeken die ze vast had gehouden op tafel zakken. Ze veegde een plukje blond haar uit haar gezicht en glimlachte naar Samira. 'Goedemiddag. Ik neem aan dat je een vriendin van Peter bent?'
Ze keek nu naar haar zoon, en haar vriendelijke glimlach verdween. 'Op dagen als dit wil ik het eerst even horen voor je mensen mee naar huis neemt, Peter. Je vader en ik hebben het al druk genoeg met de winkel. En nu heeft hij het ook al voor elkaar gekregen om zijn koffie over de nieuwe boeken van Nora Roberts te gooien.'
Julian keek even op van zijn werk. 'Serieus? Hoe flikt hij dat nou weer?'
Lucy Young wierp haar oudste zoon een waarschuwende blik toe. 'Ga jij nu maar studeren, jongeman. Desnoods ga je boven zitten maar als je hier niets nuttigs kunt doen...' Ze zuchtte diep en was even stil terwijl Julian zwijgend zijn spullen bij elkaar pakte.
'Samira heeft haar enkel verzwikt,' zei Peter voor een tweede keer in vijf minuten om aan zijn moeder uit te leggen wat er was gebeurd. 'Ze belt even naar huis.'
'Och, arm kind.' Lucy liet de boeken met rust en keek Samira bezorgd aan. 'Je hebt er toch wel ijs op gedaan? Anders ben je nog verder van huis.'
'Dat wilde ik zo doen,' antwoordde Peter snel. Lucy keek hem even onderzoekend aan, voor ze met een flauwe glimlach haar hoofd schudde en de boeken weer oppakte. 'Goed zo. Pak anders maar wat te drinken uit de koelkast.' Ze glimlachte even naar de twee voor ze de keuken uit verdween. Niet veel later hoorde Peter haar gedempt tegen zijn vader spreken in de winkel.

Ze had net het nummer van het zwembad in willen drukken toen er nog iemand de keuken binnen kwam. Nieuwsgierig keek ze op.
Een wat oudere vrouw, waarschijnlijk Peters moeder, liet een stapel boeken op de tafel vallen, met zo'n dreun dat Samira onwillekeurig een beetje ineen kromp. Toch leek de vrouw geen kwaad in de zin te hebben. Integendeel; ze glimlacht naar Sam.
'Goedemiddag. Ik neem aan dat je een vriendin van Peter bent?'
Samira glimlachte terug en knikte, maar voordat ze iets kon zeggen dwaalde de blik van de vrouw al weer af naar haar jongste zoon en haar glimlach verdween.
'Op dagen als dit wil ik het eerst even horen voor je mensen mee naar huis neemt, Peter. Je vader en ik hebben het al druk genoeg met de winkel. En nu heeft hij het ook al voor elkaar gekregen om zijn koffie over de nieuwe boeken van Nora Roberts te gooien.'[/i]
Sam perste haar lippen op elkaar en wierp een blik op de boeken die ze net op tafel had gelegd. Oh jee.
Haar gedachten dwaalden even af naar hoe geweldig het wel niet moest zijn wanneer je ouders een boekenwinkel hadden, maar kwamen met een ruk terug toen Peter haar naam noemde.
'Samira heeft haar enkel verzwikt. Ze belt even naar huis.'
'Och arm kind. Je hebt er toch wel ijs op gedaan? Anders ben je nog verder van huis.' De vrouw keek weer naar Samira, een bezorgde blik in haar ogen.
'Dat wilde ik zo doen,' zei Peter, en zijn moeder keek hem onderzoekend aan, evenals Samira. Hij? Zou hij ijs op haar enkel houden?
Ze voelde hoe, al voor ze zoveelste keer in een uur tijd, haar wangen rood werden. Ze kreeg het voor elkaar een bedankje te mompelen naar Peters moeder, voordat ze haar blik op de grond richtte en wanhopig probeerde haar hart te kalmeren. Alle boekenkaften (aangezien ze zich op nauwelijks tien meter afstand van een boekenwinkel bevond vond ze dit wel geschikt), wat moest ze met zichzelf aan?
'Leuke familie heb je,' zei ze, om de stilte te doorbreken, en ze keek op, een glimlach op haar gezicht. Het was echt zo. Zelfs al woonde ze nog nauwelijks twee weken op haarzelf, ze miste haar eigen gezin nu al.

Een lichte maar duidelijk hoorbare zucht ontsnapte aan zijn lippen op het moment dat ook Julian de kamer verlaten had, zijn boekentas volgestopt met spullen over zijn schouder. Hij luisterde hoe de voetstappen van zijn broer de trap op en over de vliering liepen, tot er een deur dicht sloeg en hij niet meer te horen was.
'Leuke familie heb je.'
Samira's stem deed hem licht verbaasd opkijken, en de jongeman lachte onwillekeurig. 'Vind je?' Dat hoorde hij niet vaak. Hij haalde zijn schouders op toen zijn nogal ongelovige grijns verdwenen was. 'Valt wel mee. Mijn ouders zijn nogal druk met de winkel en Julian is het grootste deel van de tijd weg. Het duurt niet lang meer voor hij op kamers gaat gezien mijn moeder vindt dat hij nu wel oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen. Waar ze helemaal gelijk in heeft,' voegde hij er aan toe. 'Hij is toch nauwelijks thuis.'
Hij kwam overeind van zijn stoel en liep terug naar de koelkast. 'Bel je ouders maar, dan zoek even wat ijs voor je enkel.'

'Vind je? Valt wel mee. Mijn ouders zijn nogal druk met de winkel en Julian is het grootste deel van de tijd weg. Het duurt niet lang meer voor hij op kamers gaat gezien mijn moeder vindt dat hij nu wel oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen. Waar ze helemaal gelijk in heeft,' voegde hij er aan toe. 'Hij is toch nauwelijks thuis.'
Ze moest glimlachen. 'Het lijkt me heerlijk om een broer of zus te hebben,' mompelde, zo zacht dat hij haar niet kon horen. Toen hij op stond en naar de koelkast liep veegde ze een plukje haar uit haar gezicht.
'Bel je ouders maar, dan zoek even wat ijs voor je enkel.'
Ze verbeterde hem maar niet. Nog steeds met een glimlach rond haar mond, ondanks het steeds erger wordende kloppen in haar enkel, toetste ze het nummer van het zwembad in.
'Hallo? Ja, met Samira Duvell. Kan ik met Joost spreken?'
Ze wachtte even totdat ze werd doorverbonden.
'Hey Joost. Sorry, ik heb vandaag de hond van mijn overbuurvrouw uitgelaten en onderweg, heel onhandig, mijn enkel verzwikt. Ik ben bang dat ik niet kan komen helpen morgen.'
Ze was even stil en lachte toen zachtjes. 'Zal ik doen. Doei!'
Ze hing op en liet de telefoon even zachtjes. Ze beet op haar lip terwijl ze nadacht. Ze had morgen wel college, en ze wilde het niet missen... Maar ze kon nauwelijks lopen zo.
Ze haalde inwendig haar schouders op. Nou ja, het zou vanzelf wel over gaan. Vanavond zou ze er wat crème op smeren en koud houden, dan kon ze hopelijk morgen de dag wel doorkomen. En wanneer ze straks Pepsi zou terugbrengen zou ze mevrouw Cooper meteen vertellen dat ze de jonge hond niet meer kon uitlaten.
Al hoewel, als ze naar school kon kon ze vast wel de hond uitlaten.
Ze zuchtte geïrriteerd. Ze zou wel zien. Als haar enkel snel genas zou het geen probleem zijn, en anders moest ze maar gewoon rust nemen; er zat niets anders op.

Terwijl Samira aan de telefoon was met ene Joost trok Peter een cooling pack uit een la uit de koelkast. Het ding was vooral vroeger vaak gebruikt, in de tijd dat Julian en hij nog vaak voetbalden in de labyrint van steegjes dat achter de winkels en hun huizen lag. In het park waren de broers en de rest van de kinderen uit de buurt vaak weggejaagd als ze voor overlast zorgden, en op de harde stenen paden liepen ze sneller schaafwonden en bulten op dan op zacht gras. Dus uit voorzorgmaatregel had mevrouw Young standaard ijs in haar koelkast liggen voor het geval dat een twaalfjarige Peter zijn knie weer eens had open gehaald.
Hij richtte zich op en sloot de koelkast weer. Samira was echter nog niet klaar met haar telefoontje, dus leunde hij geduldig tegen het aanrecht en wachtte tot ze klaar was.
Iets wat er aan de andere kant van de lijn gezegd was zorgde ervoor dat er een glimlach op haar gezicht verscheen, en onwillekeurig gingen zijn mondhoeken iets omhoog. 'Zal ik doen. Doei!'
Toen ze had opgehangen bleef ze even voor zich uit staren, alsof ze ergens over na dacht, dus bleef hij even aarzelend staan. Hij was al losgekomen van het aanrecht en was tussen haar en de keuken blijven staan.
‘Ik denk dat dit de pijn wel wat kan verzachten,’ zei hij uiteindelijk, het cooling pack met een nogal schaapachtige glimlach omhoog houdend.

‘Ik denk dat dit de pijn wel wat kan verzachten.'
Toen pas merkte ze dat hij de hele tijd bij het aanrecht had gestaan en naar haar had gekeken. Met blozende wangen keek ze op toen hij het ijskoude ding voor haar ophield. Met een glimlach pakte ze het aan en rilde licht zodra haar hand contact maakte met het ijs. Alle goden dat was lekker koud.
Ze kruiste haar benen, zodat ze makkelijker bij haar enkel kon, en hield het pakketje erop. Zo bleef ze even zitten, totdat ze zich realiseerde dat ze de telefoon nog steeds vasthield. Met een snelle blik op Peter legde ze het ding op tafel en keek toen maar naar haar enkel. Een tijdje bleef het stil.
'Dus,' zei ze toen maar, terwijl ze weer op keek. 'Wat doe jij zoal?'
Ze merkte dat ze echt geïnteresseerd was. Ze wilde weten wat hij leuk vond, van welke muziek hij hield, wat hij studeerde... Nooit had ze gedacht dat ze tijdens het uitlaten van Pepsi hém tegen zou komen.
Het grappigste vond ze haar reactie op hem. Ze was nooit heel erg verlegen geweest; integendeel, ze was vrij spontaan en vond het leuk om met mensen om te gaan en ze te helpen. Maar bij Peter... Ze merkte dat ze lette op alles wat ze zei, wat hij zei, hoe ze zich gedroeg...

Samira nam het ding van hem over, en snel haalde hij zijn hand eens langs zijn broek. Het ijs was iets gaan smelten onder zijn warme vingers. Hij liet zich weer in één van de hoge krukken zinken en bleef daar zitten terwijl het meisje tegenover hem het cooling pack tegen haar zere enkel hield, iets in elkaar gezakt en zijn ogen op haar voet gericht zonder ook echt iets te zien.
Haar stem deed hem plotseling weer uit zijn overpeinzingen opschrikken, en haastig ging hij wat rechter op zitten. Het had er vast niet al te charmant uit gezien maar daar had hij niet echt over na gedacht. Automatisch gingen zijn vingers door zijn korte, donkerbruine haar.
'Dus, wat doe jij zoal?' Toen hij zijn hoofd iets op hief zag hij dat Samira hem geïnteresseerd aan keek, en onwillekeurig verscheen er een kleine grijns op zijn gelaat. 'In mijn vrije tijd, bedoel je?' Hij wierp een korte blik uit het raam. De zon scheen naar binnen en verlichtte het grootste deel van de gezellig ingerichte woonkamer. 'Nou, eh... Ik speel soms voetbal in de wijk hier achter.' Hij gebaarde in de richting van de achterdeur. Hij had nooit op een voetbalclub gezeten maar vond dat ook niet echt nodig. 'Ik help mijn ouders in de winkel en na de zomer begin ik aan mijn studie.' Hij zat momenteel in een tussenjaar en zou een jaartje later beginnen dan de meesten.

'In mijn vrije tijd, bedoel je?'
Ze knikte.
'Nou, eh... Ik speel soms voetbal in de wijk hier achter. Ik help mijn ouders in de winkel en na de zomer begin ik aan mijn studie.'
'Oh? Wat ga je studeren dan?'
Ze verschoof het ijzige pakketje op haar enkel een beetje en keek hem met een nieuwsgierige blik aan. Haar enkel deed pijn, maar praten leidde haar gelukkig een beetje af. 'Ik ga medicijnen studeren,' zei ze met een glimlach.
Ze vroeg zich af hoe lang ze nog kon blijven zonder onbeleefd over te komen. In ieder geval niet te lang, aangezien ze Pepsi ook nog terug moest brengen.
Waar was de puppy eigenlijk?
Ze fronste licht en keek ze kamer rond, al wist ze vrij zeker dat de honden niet binnen blikveld waren.