I'm in love with you, and all your little things

Nonchalant slenterde hij door het park heen. Het was een hele tijd terug dat hij hier geweest was, vandaag had hij toch een vrije dag dus maakte hij daar ook goed gebruik van door zijn hond mee te nemen naar het park. Een vage glimlach sierde zijn gezicht toen er een voorbijganger langs kwam, maar de meeste tijd was zijn mond een grote trek. Hij was absoluut niet gelukkig en al helemaal niet trots op de fouten die hij gemaakt had. Met een diepe zucht plofte hij neer op een van de vele houten bankjes die verspreid stonden over het gebied, hij boog lichtjes voorover en verborg zijn gezicht voor enkele tellen in zijn handen. Hoe kon hij haar laten gaan? De meest domme keuze die hij ooit heeft gemaakt en kunnen maken. Telkens als hij iemand leuk vond verpestte hij het, puur omdat hij zelf bang was voor een gebroken hart. Had hij telaat gezegd wat hij voor haar voelde? De enigste die hij nu nog had was zijn hond, Rex, de rest was hij allemaal kwijt.. ook Iana.
Dat was iets wat hem overigens nog het meeste pijn deed. Ze betekende enorm veel voor hem, maar zoals gewoonlijk moest hij het weer verknallen. Kort wreef hij door zijn gezicht heen, leunde tegen de rugleuning van het bankje aan en volgde ondertussen zijn tweejarige hond, die vrolijk met een stok aan het spelen was. Achja, hij had Rex tenminste nog. Dat was al heel wat. Dan was hij in ieder geval niet helemaal alleen thuis elke avond. Drew hees zichzelf van het bankje af, volgde het zandpad en lette af en toe op de grote zwarte hond die achter hem aan liep, met een stok in zijn bek die net zo groot als hem was. Een kleine grinnik glipte tussen zijn lippen door en na een tijdje lopen kwam hij op een wat afgelegen stukje, daar zocht hij opnieuw naar een bankje en zodra hij die had gevonden, plofte hij weer neer. Hij klopte zachtjes op de plek langs hem, Rex kwam meteen aangerend en kwam langs hem zitten. Glimlachend haalde hij zijn hand over zijn kop heen.
Aarzelend pakte hij zijn telefoon uit zijn broekzak, liet zijn vinger over het scherm glijden en doorzocht zijn contacten. Tot de naam Iana op het beeld kwam. Meteen kreeg hij een brok in zijn keel. Zou hij haar bellen? Of sms'en? Wat had het trouwens ook voor nut, ze zou hem toch niet meer willen zien en dat was meer dan begrijpelijk na wat hij haar aangedaan had. Maar niet geschoten, altijd mis, toch? Drew schudde kort zijn hoofd, nee. Het had toch geen nut. Zuchtend duwde hij zijn telefoon terug in zijn broekzak, leunde achterover tegen het bankje aan en genoot van het waterige zonnetje dat hoog aan de hemel stond. Hij wilde gewoon niet afgewezen worden, want hij wist dat als hij haar zou sms'en dat toch zou gebeuren. Maar.. wat als ze met hem wilde komen praten? Al snel lag zijn zwarte Iphone weer in zijn hand, terwijl hij ondertussen bedacht wat hij haar zou sturen. ‘Hey, heb je tijd/zin om naar het park te komen? Dan kunnen we even praten, als je wilt.. xx’ Na het sms'je een aantal keer overgelezen te hebben, besloot hij op versturen te drukken. Nu was het afwachtten, meer kon hij immers niet doen.

& Iana ! x

Ugh, slechte post i'm sorry. Is lang gleden. =3

Een zucht schoof van haar lippen terwijl een zacht briesje een rilling over haar ruggengraat blies. Rond deze tijd van het jaar vond Iana het lastig om een jurkje aan te doen aangezien het in no time opeens kon gaan regenen. Dus had ze vanmorgen een blauwe jeansbroek uit haar kast gehaald en daar een dikke rode pull op aangedaan. Het was nu niet overdreven koud maar Iana nam maar het zekere voor het onzekere. Ze had vandaag afgesproken met een goeie vriendin van d’r in het park. Wat ze juist gingen doen wist ze niet maar het was hoog tijd dat Iana haar gedachten is zou gaan verzetten. Want de laatste tijd zaten haar gedachten de hele tijd bij die ene jongen die haar nog steeds geen rust gunde. Drew.. Iana slikte toen het beeld van zijn gezicht weer voor haar ogen kwam en ze met waterige ogen haar blauwe kijkers dichtkneep. Damn, Iana, hij heeft je laten vallen, laat hem gaan. Maar dat kon ze niet en dat wist ze maar al te goed.
“Hee, Jess!” Iana zag haar vriendin al grijnzend op haar af stappen. De twee knuffelden elkaar een aantal seconden en al lachend stond Jess Iana aan te kijken. “Wel, hoe gaat het meis?” Op haar gezicht stond een stralende glimlach en Iana deed haar best even vrolijk te kijken, wat haar duidelijk niet lukte. “Gaat wel.. Drewpie stuff..” Iana beet op haar onderlip en Jess greep haar enthousiast bij haar schouders. “Kom meid, jij hebt dringend afleiding nodig. Follow me!” Jess trok haar mee richting een skatepark waar er wel tien jongens stonden te skateboarden. Oké, ze zagen er alle tien wel leuk uit maar Iana had er gewoon geen interesse mee. De ene had een te grote nek, de andere gewoon te macho en dan weer een andere te sullig. Niemand was zoals Drew..
Een korte biep deed Iana opschrikken. In één beweging had ze haar gsm uit haar zak gegrist en stond haar hart bijna stil bij het lezen van dé naam op haar scherm. “Iaan, wat is er meis? Je ziet er uit alsof je een spook gezien hebt.” Jess kwam dichterbij en snokte de gsm uit Iana’s handen. Verbouwereerd bleef Iana als aan de grond genageld staan en haalde ze een hand door haar haren. “OMGOSH IANA. HIJ WIL JE ZIEN! KOM, WAAR WACHT JE NOG OP?” Jess wist hoe graag Iana Drew terug wou dus lang had ze niet getwijfeld om Iana weg te duwen. “Ik zie je vanavond, goed?” Iana wist nog steeds niet goed hoe zich te gedragen en hoopte er gewoon op dat alles goed zou komen. Ze had Drew zelf zo gemist dat ze nu pas besefte dat ze hem écht ging zien. “Hup, lopen jij! Bel me maar als je naar huis gaat dan!” Jess gaf haar één van haar liefste glimlachen, een vriendin uit de duizend.
“Hee .. Ik kom eraan, waar ben je ergens? Ik heb je gemist.. xxx Iana.” Iana wist niet goed of ze dat wel zou versturen maar uiteindelijk had ze het toch gedaan. In een looppasje liep ze verder het park door, wachtend op een antwoord van Drew. Haar hart geen als een gek tekeer en het leek wel of Iana niet kon ademhalen. Uiteindelijk moest ze wel stoppen, greep ze naar haar keel en ademde ze diep in en uit. Ze moest Drew gewoon zo snel mogelijk zien ..
Toen ze een jongen met een hond op een bankje zag zitten sloeg haar hart een tel over. Haar blauwe kijkers bleven maar staren naar de jongen die ze al maanden niet meer had gezien, de jongen die haar echte liefde had getoond maar haar tot haar verbazing had laten vallen. Iets wat ze nu nog steeds niet te boven was gekomen. Met een pokerface op haar gezicht hield ze zichzelf voor kalm op hem af te stappen en hem als een neutraal persoon te begroeten, maar naarmate ze verder naar hem toe stapte voelde hoe de warmte via haar dijen naar haar hoofd steeg en haar ogen waterig werden. “Drew!” Iana zette het op het lopen en vloog hem in de armen. Als een klein meisje hield ze hem wel vijf minuten lang vast, bang hem ooit nog kwijt te geraken. “I-ik .. heb je zó gemist!” Iana keek hem enkele tellen aan, zette een paar passen achteruit en bleef hem aarzelend aankijken. Maar wat als hij haar niet meer terug wilde?

Zodra hij de ringtone van zijn telefoon hoorde, wist hij niet hoe snel hij het smsje moest openen. Het warme gevoel dat hij kreeg telkens als hij haar zag, kwam terug. Eindelijk, hij zou haar weer zien en ze had hem gemist! Dat was toch een goed teken? Drew snoof zachtjes, verzonk even in zijn gedachten, maar zodra hij zijn stem hoorde keek hij abrupt op. Meteen sprong hij van het bankje af, sloot haar in zijn armen terwijl een brede glimlach met zijn lippen speelde, wat had hij dat gemist. Het was zo lang geleden dat hij haar weer gezien had en in zijn armen had mogen sluiten, eindelijk had hij weer de kans om dat te doen. Nadat hij haar een aantal minuten vast gehouden had, liet hij haar los, gleden zijn ogen over haar heen. Zijn hart bonkte in zijn keel, haar woorden zorgde er dan ook voor dat zijn glimlach alleen maar breder kon worden.
“Ik jou ook Iana..” Zijn stem klonk zachtjes, aangezien ze een paar stappen naar achter gedaan had. Drew stak zijn hand uit, pakte haar hand vast en trok haar zachtjes mee naar het bankje. Zijn lichtblauwe ogen gericht op de hare. Het was tijd dat hij zou zeggen wat hij voor haar voelde, anders was hij haar waarschijnlijk weer net zo snel kwijt. Iets wat hij nu zeker wilde voorkomen, want hij hield van haar. Nu was het tijd om haar dat te vertellen. “En sorry dat ik niets meer van me heb laten horen, of je pijn heb gedaan..” Drew slikte even, haalde zijn vrije hand een keer door zijn blonde haren heen, de andere hield de hand van Iana nog steeds vast. Hij was niet van plan die nog los te laten trouwens, nu wilde hij haar bij hem houden, haar niet meer laten gaan. Dat had hij al eerder gedaan en hij wilde die fout niet nog eens maken. “Ik had eerder moeten zeggen wat ik voor je voelde. Wat ik nog steeds voel trouwens.” Een kleine glimlach trok zijn mondhoeken omhoog.
Was het eigenlijk wel slim om het nu te zeggen? Wat maakte het ook uit, hij wilde het er zo snel mogelijk uithebben, zodat ze precies wist wat hij voor haar voelde. Dat was nu voor hem belangrijk, misschien dat ze hem dan misschien terug wilde.. Het zou al heel wat zijn als Iana hem zou vergeven, aangezien hij haar in de steek had gelaten. Iets wat hij vanaf nu niet meer zou doen, nooit meer. “Ik hou van je.” De woorden kwamen er zachtjes, maar zeker gemeend uit. Eindelijk, hij had haar duidelijk gemaakt dat hij haar echt leuk vond, dat zij degene was waar hij bij wilde zijn. Na zijn woorden werd zijn vage glimlach wat breder, waarna hij lichtjes voorover boog en zijn lippen voor een aantal seconde op de hare drukte, om het contact daarna te verbreken en haar breed glimlachend aan te kijken.

Iana bleef met open mond Drew aanstaren alsof ze nog steeds niet besefte dat hij écht voor haar stond. Haar ogen werden waterig en langzamerhand vielen er druppels van haar wangen. Iana sloeg geen acht op zijn excuses maar legde enkel een vinger op zijn wang om daarmee zijn kaaklijn af te gaan. Ja, hij was het echt. Iana gooide haar blik op de zijne en ze leek te verdrinken in zijn heldere ogen. "Je hebt me pijn gedaan, dat wel. Maar door hier nu voor me te staan, mijn hand vast te nemen heb je alles weer goed gemaakt.." Iana bleef hem recht aankijken en toverde een lieve glimlach op haar gezicht. De fonkelingen die ze al maanden niet meer in haar ogen had gehad leken vurig tevoorschijn te komen en blij haalde ze diep adem. "..en ik hou ook van jou, heb ik altijd al gedaan."
Iana zag zijn gezicht steeds dichter naar haar toekomen en gelukzalig sloot ze haar blauwe kijkers. Het gevoel van zijn lippen op de hare leek haar te doen ontspannen want in no time sprong ze tegen hem op en klemde ze haar benen rond zijn middel. Haar armen hield ze rond zijn nek en haar handen hielden zijn hoofd langs weerszijden vast. "Laat." Ze kust hem. "Me." Ze kuste hem nog een keer. "Nooit meer." Ditkeer kuste ze hem in zijn nek. "Los." En bij dit laatste woord bleef ze hem wel drie minuten lang zoenen, zonder adem te halen, puur genietend van het moment. Damn, wat had ze dit gemist! Iana ging uiteindelijk weer op haar beide voeten staan en duwde hem zachtjes achterover zodat ze samen op het bankje konden gaan zitten. Drew's hond leek het minder leuk te vinden -aangezien hij totaal geen aandacht kreeg- dus gaf ze hem een paar aaitjes over zijn kop waardoor hij happy met zijn tong uit zijn bek naar haar opkeek.
"Maar.." Iana draaide zich ietwat serieuzer naar Drew, legde haar beide handen op zijn knieën en liet een korte kuch horen. "..waar was je al die tijd dat ik je nodig had?" Iana slikte. De pijnen die ze al die tijd gevoeld had leken weer terug te komen en pijnlijk sloot ze haar ogen.
Met haar hoofd op zijn schouder haalde ze diep adem en liet ze alle lucht langzaam tussen haar lippen doorglijden. "Ik ben zo blij dat je hier bent .." Iana draaide haar gezicht een kwartslag en keek hem met een grote glimlach aan. Ja, deze dag zou ze vast niet meer vergeten.

Iana zat een tijdje voor zich uit te staren terwijl ze Drew's hand vastnam, bang hem opeens weer kwijt te geraken. Je kon het vergelijken met een droom die zo fragiel was dat als er een windvlaag opstak hij zou wegvliegen. Een brede glimlach stond op haar kindergezicht getekend en haar blond gekleurde haren vlogen mee met de wind. "I hope so." Antwoordde ze op het feit dat ze weer terug van hem was. Iana werd al hysterisch als ze er nog maar aan dacht dat ze weer tijd ging doorbrengen met Drew en ze eindelijk weer iemand bij haar zou hebben. De dagen alleen, het eenzaam thuis zitten, het kwam haar oren uit! Oké, haar vriendinnen hadden haar er wel deels doorgetrokken maar toch had het blijven knagen. En het leek wel of Drew alle leegte -die ze al die maanden had gevoeld- opvulde door haar gewoon aan te kijken. Zijn uitleg deed haar enkel levenloos knikken. Familie was belangrijker, dat had ze wel al begrepen. "'t Is goed. Ga nu gewoon niet meer weg, alsjeblieft." Bij dat laatste draaide ze haar felblauwe ogen zijn richting uit en bleef ze hem een minuut lang diep aankijken. Ze wilde hem niet nog eens kwijt.
Zachtjes liet ze haar hoofd op zijn schouder zakken en sloot ze haar ogen. Dit had ze al die tijd gewild, dat tikkeltje liefde en aandacht. Was dat al die tijd teveel gevraagd? Iana slikte en glimlachte zwakjes bij wat Drew nog verder zei. "Ik ben nu ook blij dat ik bij je ben." Ze bleef zijn hand vasthouden en gaf er af en toe een liefdevol kneepje in. De vlinders leken als dartelende veulens in haar buik rond te vliegen en voor Iana mocht dit moment gewoon eeuwig blijven duren. Maar er was nog iets dat Drew moest weten. Net toen ze het hem wou vertellen stond hij recht en stelde hij voor om te gaan wandelen. "Goed idee, we moeten namelijk nog veel bijpraten." Iana sprong overeind en nam Drew bij zijn hand vast. Hoe het nu verder met hen moest wist ze niet, maar dit voelde goed en ze wilde dat gevoel gewoon zo lang mogelijk vasthouden. "Weet je", vertelde ze, terwijl ze langs het water liepen. "ondertussen heb ik er een pleegkindje bij, Rosie." Iana wist niet goed hoe ze dit juist moest overbrengen bij hem aangezien ze nog met de onzekerheid zat dat het niet meer officieel zou worden tussen hen. "Het is een schat van een kind, een echt meisje, snap je? Roze tutu's, prinsessenkleding, veel aandacht nodig. Ze is nog maar zes jaar dus eigenlijk wordt ze nogal verwend." Iana lachte en keek Drew af en toe zijdelings aan, afwachtend op zijn reactie. Zou hij ooit de voogd van Rosie op zich willen nemen samen met haar? Misschien wou hij wel geen kind, misschien was hij daar nog niet aan toe.. Ja, wat dan? Dan zou ze zich daar gewoon bij moeten neerleggen. Veel andere opties waren er overigens toch niet beschikbaar.
"Maar Drew.." Iana hield even halt, draaide zich naar Drew toe en liet haar armen naast haar lichaam vallen. "Ik vraag me af, hoe zit het met jou en mij? Ons?" Iana durfde Drew op een of andere manier niet recht aan te kijken dus hield ze haar hoofd maar neerslachtig richting de grond. "Zou je het nog zien zitten, met mij? Of had je andere plannen in het vooruitzicht?" Iana richtte dit keer wel haar rug en hief haar kin op zodat ze hem toch recht aan kon kijken. Na een aantal minuten begon ze weer verder te stappen, niet echt wetend wat ze nu moest doen. Misschien waren het wel de twijfels en de onzekerheid die ervoor zorgden dat Iana zich ongemakkelijk voelde. Ze wilde gewoon terug naar hoe het was, met Drew en haar; samen.

Iana was al blij om te horen dat hij dit keer niet weg ging. "I hope so." Iana glimlachte liefjes en nestelde zich dicht tegen hem aan door haar hoofd op zijn schouder te leggen en haar linkerhand in zijn linkerzak te steken. Zo stapten ze nog een eindje verder tot wanneer Drew weer begon over Rosie en toegaf dat hij kinderen erg graag had. Iana's hart leek wel een sprongetje te maken bij dit leuke weetje. "Geloof me, lang zul je niet moeten wachten om die kleine snotter tegen te komen." Iana lachte en drukte een voorzichtig kusje in zijn nek. Wat hield ze van deze manier van omgaan met Drew. Het was immers zo lang geleden en nu ze hem eindelijk weer voor haar had wou ze het liefst voor altijd bij hem blijven. Toen Drew halt hield en zijn handen langs weerszijden van haar hoofd plaatste richtte ze haar blauwe ogen op de zijne. Zijn woorden klonken als roze wolkjes en het duurde even voor Iana besefte dat hij haar een vraag had gesteld. Vlug schudde ze het hoofd om haarzelf weer naar de realiteit te brengen en gooide ze haar armen enthousiast rond zijn nek. "Ja! Natuurlijk mag je dat, natuurlijk.." Iana begroef haar gezicht in zijn jas en drukte hem zo stevig mogelijk tegen zich aan. Wat maakte deze jongen haar toch zo gelukkig .. "Op één voorwaarde." Iana haalde haar hoofd van tussen zijn jas en nam een stap naar achteren. "Dat jij vanavond iets voor mij kookt want ik rammel!" Iana lachte en nam zijn hand beet. Op zijn voorstel om naar zijn huis te gaan knikte ze blij en haalde ze kort haar schouders op. "Het maakt me niet uit waar we heen gaan, als ik maar bij jou ben." Met een blije kop schoof ze haar haren van voor haar gezicht en stapte ze als een trotse vriendin aan zijn zijde.
Toen ze bij een grote villa aangekomen waren viel haar mond bijna open van verbazing. "Is dat jouw villa?" Iana lachte en sprong bijna een gat in de lucht. "Gaan we naar binnen?" Iana stond al te trappelen om zijn huis te zien aangezien ze hier eigenlijk nog nooit geweest was. Het was raar dat ze na al die tijd nog niet in zijn villa was geweest en wat daar de reden voor was wist ze niet meer. Toen ze binnen waren gaf ze haar ogen de kost op het prachtige meubilair en draaide ze een rondje om haar eigen as. "Wat woon jij hier mooi, zeg!" Iana woonde zelf ook niet in een klein huis maar hiervan was ze echt onder de indruk. Met haar ogen op Drew gericht verscheen er een geniepige glimlach op haar gezicht. "Heb je hier nergens wat champagne, aardbeien en een jacuzzi?" Iana grijnsde van oor tot oor en hoopte dat Drew begreep dat ze de meer romantische kant op wilde gaan. Moest Drew daar nu geen zin in hebben zou ze best genoegen nemen met samen een filmpje kijken of gewoon nog wat gezellig bijpraten. Maar you know, dat eerste voorstel klonk toch iets leuker, niet?