De Duivel de deur wijzen &Percy

'Perce! Doe het gordijn dicht, wil je?'
Percy wierp een blik over zijn schouder en grijnsde bij het zien van zijn zus, die langzaam overeind kwam in haar bed. Haar donkere haar had ze in een slordig knotje gebonden, maar zelfs zonder make-up en in haar nachtjapon zag het meisje er leuk uit.
Hij grinnikte onwillekeurig. 'Dit is mijn kamer, Pipes. Je leert er maar mee leven.'
Piper bromde iets onverstaanbaars voor ze overeind kwam, haar sloffen aan trok en de kamer verliet. Percy bleef even luisteren hoe ze de trap af ging, er beneden een deur dicht viel en er niets meer van haar te horen was.
Sinds Percy en Piper enkele weken bij hun ouders verbleven deelden broer en zus een kamer, en ondanks dat de twee goed met elkaar overweg konden zaten ze tegenwoordig nogal snel op elkaars lip. Percy, die echt een ochtendpersoon was, kon af en toe flink op Pipers zenuwen werken.
Percy zelf was nooit iemand geweest die van sneeuw en kou had gehouden. Tijdens de winter zat hij dan ook zo veel mogelijk binnen, het liefst beneden bij de kachel in de woonkamer van huize Knight. Het was veel relaxter dan in het studentenhuis waar hij eigenlijk woonde - hier hoefde hij zelf niet voor eten te zorgen, waren de muren niet zo achterlijk dun en hoefde hij geen moeite te doen om zich aan te passen aan het doen en laten van anderen om hem heen.
Nou ja, Piper. Maar die was heel wat toleranter dan de meeste mensen die hij kende.
Sinds zijn zusje een vriend had was ze echter steeds minder vaak thuis en zat Percy zelf vaak langer in de woonkamer, genietend van de rust en stilte als beide ouders aan het werk waren. Soms miste hij de constante geluiden van het studentenhuis en zijn kamergenoot, maar het was toch fijn om thuis te zijn.
Hij had zich al volledig aangekleed terwijl Piper nog had liggen slapen, en zat nu rondjes te draaien in zijn bureaustoel, zijn gitaar op zijn schoot. In totaal had hij zo'n vier jaar les gehad, tot hij enkele jaren geleden had besloten dat het wel genoeg was geweest en hij zich verder zelf onderwezen had om beter te worden in het bespelen van het instrument. Piper was er heilig van overtuigd dat hij alleen had geleerd om gitaar te spelen omdat het aantrekkelijk was en geloofde er niets van dat Percy het gewoon een mooi instrument vond - hij had verder eigenlijk ook helemaal niets met akoestische instrumenten, dus hij kon haar wel een beetje gelijk geven.

Er werd op de deur geklopt, en Percy keek op van zijn gedachteloze getokkel op de gitaar. 'Binnen.'
Zijn vader, Louis Knight, stond in de deuropening. 'Heb je al gegeten?'
De jongeman schudde zijn hoofd en draaide nog een rondje op de bureaustoel.
'Ik zou dan binnen nu en tien minuten naar beneden gaan, als de thee nog warm is. Ik en je moeder zijn zo weg en Pipes is met Luke de stad in.'
'Dat had ik meegekregen.'
'Dan zie ik je vanavond.' De man glimlachte even naar zijn zoon, voor hij de deur sloot en de trap af liep.
Zuchtend kwam Percy overeind, liep op blote voeten de kamer door en deed het raam een stukje open. De zon hing laag boven de huizen en bescheen de witte muur achter hem. Door het vele licht werd hij voor enkele seconden verblind, voor hij er aan wendde en zijn ogen zich weer scherp stelden. Hij had zijn gitaar ondertussen op zijn bed gelegd en keek naar de straat onder hem.
De straat was niet al te breed, en tegenover zijn huis bevond zich een bescheiden studentengebouw. Afgezien van een oude vrouw die net de hoek om was gekomen was de straat volledig verlaten.
Tot er precies tegenover hem een deur in het studentenhuis open ging en er een jonge vrouw naar buiten stapte, een rode kater in haar blote armen.
Hij kon niet helemaal verstaan wat ze zei, maar haar toon was duidelijk - ze was helemaal klaar met het beest. Het oude vrouwtje liep ondertussen op haar hoogte en kwam tot stilstand, blijkbaar om een praatje te maken.
Licht geamuseerd keek Percy toe, volgde het vrouwtje tot ze de hoek om was gegaan en richtte zijn donkere ogen toen weer op het meisje, dat nog steeds in een gevecht leek te zijn met haar kat. Er verscheen een kleine grijns op zijn gezicht voor hij verder uit het raam ging hangen en zijn stem verhief. 'Lukt het een beetje?'

Een geamuseerde grijns sierde zijn gelaat toen hij nog iets verder uit zijn raam naar buiten hing en op het meisje neer keek. Ze was duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt - of liever gezegd, daar had de kat voor gezorgd.
"Gaat helemaal perfecto!" antwoordde ze op zijn vraag, een duidelijk sarcastische ondertoon in haar stem. "Kan niet beter!"
'Ik zie het,' antwoordde hij droogjes, nog steeds scheef grijnzend, zijn armen over elkaar en leunend op het raamkozijn. "Echt, zelden mezelf zo vermaakt."
'Dat is fijn.' Hij keek eens naar de kat. Hij mocht dan een allergie voor honden hebben, katten als dat had hij liever niet in huis.
"Wil jij nog een ellendig mormel?" Haar stem deed hem weer opkijken en zijn grijns verbreedde onwillekeurig. Ze was er zo te zien echt klaar mee. "Wacht, ik zal het anders verwoorden. Eén onwijs lieve geweldige kat, perfect karakter, gooit nooit thee of koffie om, daarover gesproken ik geloof dat mijn koffie koud wordt, daarnaast is deze kat echt een onwijze topkat. Krabt niet aan deuren, kleren of gordijnen. Ik wil er zelfs een strik omheen doen voor je. Nou, wat zeg je ervan?"
'Het klinkt heel aantrekkelijk, maar nee, dank je,' antwoordde hij. 'Daar wordt mijn zusje denk ik niet zo vrolijk van. Misschien kun je 'm voor de deur van een weeshuis zetten, daar zijn ze er vast blij mee.' Hij richtte zich iets op en ging verder, deze keer iets serieuzer. De armen van het meisje waren door de kat open gekrabd. 'Heb je hulp nodig? Sorry, maar het ziet er niet bepaald uit alsof je dat beest in de hand hebt.'

Ondanks dat hij ontzettend goed kon begrijpen waar de jonge vrouw zo kwaad om was zag het er eerlijk gezegd best wel amuserend uit hoe ze het arme beest stond uit te foeteren.
Alhoewel... Hij dacht niet dat "arm beest" de juiste term was om voor de kater te gebruiken, gezien Percy van zijn punt vanaf de eerste verdieping aan de overkant van de straat kon zien hoe deze haar armen al had opengekrabt. Misschien werd het toch wel tijd dat hij naar beneden ging om haar te helpen.
"Ik geen contróle?! Je bent niet wijs. Ik bén controle," antwoordde ze scherp op zijn aanbod, voor ze even pauzeerde en ze haar gedachte leek te veranderen. "Oh... wacht. Hmm. Okay."
Percy grinnikte zacht en leunde iets verder over de de vensterbank, zo het plantje dat naast hem stond gevaarlijk ver naar de rand duwend.
Het volgende wat ze zei was niet helemaal verstaanbaar doordat ze nog steeds redelijk ver van elkaar verwijderd waren, en omdat Percy niet zeker wist of hij moest reageren bleef hij rustig wachten of ze nog iets zou zeggen voor hij naar beneden zou gaan om haar te helpen.
"Heb je een idee?" vroeg ze na een korte stilte, en hij haalde nietszeggend zijn schouders op. 'Wacht anders even, dan kom ik wel daar heen. Dat is een stuk makkelijker praten.' Maar voor hij aanstalten kon maken om daad bij woord te voegen begon ze weer te spreken en keek hij opnieuw om.
"Zou ik je misschien een kopje inmiddels lauw geworden, met dank aan, ik noem geen namen, kuch-die-kat-kuch, koffie kunnen aanbieden?"
Zijn lippen krulden zich om in een scheve grijns en langzaam richtte hij zich op zodat hij niet langer ongemakkelijk uit het raam hing. 'Graag,' antwoordde hij glimlachend. Beneden was zijn ontbijt waarschijnlijk ook allang afgekoeld, dus veel verschil zou het niet maken.
'Als je even hebt ben ik zo beneden.'
Hij sloot het raam, liep de kamer uit en de trap af, zodat hij een verdieping lager in de lange hal terecht kwam. Snel trok hij zijn schoenen, die onder de kapstok stonden, en een dunne zomerjas aan (het was redelijk fris buiten, maar niet koud genoeg om nog steeds in winterjassen rond te lopen). Bij het openen van de voordeur scheen de zon in zijn gezicht en moest hij even wennen aan het licht, maar na enkele seconden kon hij weer helder zien, sloot hij netjes de deur achter zich en liep met zijn handen in zijn zakken de straat over.
'Ik zie het, het is echt een monster,' merkte hij nonchalant op, knikkend naar de kat die nu met gesloten ogen op zijn rug in de zon lag. Toen verscheen er een grijns op zijn gezicht en stak hij zijn hand naar de jonge vrouw uit. Het werd nu wel eens tijd dat hij zich voorstelde.
'Percy, aangenaam kennis te maken.'