Drop it like gravity [Percy]

“Elke keer dat hij in de club komt is het altijd hetzelfde…” zei Lisa, terwijl ze haar make-up op deed. Monica nam een hap van de pizza en likte daarbij haar vinger af. “Ja, hij is een idioot” stemde ze met het meisje in. Het was ongeveer vijf uur voor openingstijd van bar “Escape” en de twee meiden waren samen zichzelf een beetje klaar aan het maken in de kleedkamers. Ze aten pizza en waren een beetje aan het roddelen over de jongen die Lisa leuk vond. “Ik word zo ziek van hem” mopperde Monica, terwijl ze haar hap pizza doorslikte. “Ik ook…” fluisterde Lisa zachtjes. Monica keek bezorgd naar haar vriendin en stond op van de bank, waar ze met haar luie lichaam op had gezeten. Ze sloeg een arm om haar vriendin heen en drukte zachtjes een kus op haar wang. “Het komt goed, oké?” zei ze bemoedigend “Ooit gaat hij in zien wat een prachtige meid je bent, en dan komt het allemaal vanzelf wel weer goed.” Een beetje troosteloos glimlachte Lisa en stond op. “Thanks Mo…we gaan wel zien wat vanavond gaat brengen. Ik ga nog eventjes naar huis, oké? Ik moet nog nieuwe eyeliner kopen en ik ga wat wijn halen denk ik. Eventjes relaxen.” Monica knikte begrijpend. Het meisje had behoefte om eventjes alleen te zijn en dan accepteerde ze dat ook.

Helaas was het nu wel een beetje saai in de dode bar. Zij was nu nog de enige die aanwezig was. Misschien kon ze nog wat gaan repeteren voor vanavond? Ja, dat was misschien wel een goed idee. “Olivia, kom!” zei Monica en keek naar de kleine Franse bull dog, die soepel van de bank sprong. Grapje. Olivia haar kop kwam slaperig overeind en maakte een brommend geluid. Moeizaam stond ze op en viel half van de bank af, met een hoop gestommel. Lachend liep Monica naar het hondje toe en zette haar op vier poten. “Jij hebt ook echt een aanleg om in problemen te komen, hè?” grinnikte ze zachtjes en liep samen met haar beste vriendinnetje naar de voorkant van de bar.

Olivia sprong meteen op een van de luie stoelen die er stonden en viel meteen weer in een coma. “Pff, aan jou heb ik ook niks, wie moet mij dan keuren?” riep Monica verontwaardigd. Oké, Mo, nu ga je echt achteruit. Dat je af en toe lieve dingetjes tegen Olivia zegt, oké, maar dat je echt een hoogwaardig gesprek met haar gaat houden…dat gaat toch echt iets te ver. Monica liep naar de stereoset en zette de muziek aan. Eerst zou ze beginnen met een warming up, door voor de spiegel te gaan staan en te kijken waar ze haar technieken nog kon verbeteren. Dat deed Monica altijd, ze was heel erg perfectionistisch en kon het echt niet hebben als er iets niet goed zat, of als ze iets niet goed deed. Maar verder was ze geen neuroot ofzo, ze wilde gewoon graag alles goed doen.

“I know you love the way I bounce it up and down, got you saying turn that ass around, look back at it. This booty got you higher than the clouders, looking like you hittin’ on some loud, get good wit hit.” De muziek dreunde door de speakers. Het was niet echt een hoogwaardig nummer, maar het was heerlijk om op te dansen. Monica keek naar zichzelf in de spiegel: een middelgroot meisje met een strakke zwarte sportlegging, een zwarte bh en zwarte naaldhakken keek terug. Het was best wel….sexy. Daar hield Monica wel van. Eindelijk was ze zoals ze wilde zijn, dus dan mocht ze dat best laten zien. Tijdens de warming up sloot Monica haar ogen, kwam ze helemaal in de flow van het nummer. Ze zong zelfs zachtjes mee: “Ass is up, ass is up, then drop it like gravity.”

Ze opende haar ogen weer, maar ontdekte dat ze niet langer alleen was in de bar. Uhm. Oké. Er stond een jongen wat verder op naar haar te staren. Oké, hoe lang was hij hier wel al niet? Monica stopte eventjes met dansen, keek de jongen aan via de spiegel. Ondanks dat ze zelf ooit een jongen was geweest, was ze soms best wel bang voor het geslacht. Vooral omdat hetero mannen vaak een probleem maakten van meisjes zoals zij. En alhoewel het niet op haar voorhoofd geschreven stond, voelde Monica zich toch best wel ongemakkelijk. Ze wreef eventjes onzeker over haar arm, slikte een beetje en liep toen naar de stereoset toe, zette de muziek uit.

“We zijn nog gesloten…” zei Monica met een licht onvaste stem. Kende deze jongen haar, wilde hij haar in elkaar slaan en had hij gewoon gewacht op het goede moment, totdat Lisa was weggegaan? Monica stapte van het podium af en keek de jongen aan. “Kan ik je ergens mee helpen?”

Het was nogal fris die zaterdagavond, en Percy had er dan ook spijt van dat hij geen warmere jas aan had getrokken toen hij van huis was gegaan. Rillend door de ijzige wind die langs zijn wangen heen blies stak hij zijn handen diep weg in de zakken van het vest dat hij over zijn shirt aan had gedaan, en dat niet echt genoeg was om hem buiten warm te houden. Maar gelukkig was het niet ver lopen naar het centrum, en als hij flink doorstapte kreeg hij het vanzelf wel warm.
Op een straathoek bleef hij staan, met zijn rug naar de muur gekeerd, en haalde zijn handen uit zijn zakken. Hier zou hij op Connor, zijn beste vriend, moeten wachten voor hij door kon lopen. Hij had hem gezegd dat ze samen op konden lopen - Percy moest dan wel werken, maar het was leuk dat Connor had besloten om hem wat gezelschap te houden.
Tenminste, dat dacht hij.
Er gingen namelijk vijf minuten voorbij, en er was nog steeds niemand. Percy blies eens tegen zijn koude vingers aan en keek de straat in; hij wist dat Connor van die kant zou moeten komen maar er was niemand te zien. Lichtelijk geïrriteerd haalde hij zijn telefoon uit zijn zak en drukte het scherm aan.
Yo dude, het spijt me maar k kan het vnavond niet halen. mn ma ligt hoestend op bed en ik ben nogal bezorgd om dr. succes
Fijn. Zacht vloekend liet hij zijn telefoon terug in zijn zak glijden, blies opnieuw warme adem in zijn handen en begon toen opnieuw te lopen. Zijn voeten, gestoken in donkerrode sneakers, begonnen nu ook al langzaam koud te worden.

De bar "Escape" bevond zich midden in het centrum van de stad en in de paar weken dat hij er had gewerkt had hij er goed verdiend. De mensen die hij er had ontmoet waren allemaal even joviaal en uitgelaten als je in een club als deze kon verwachten. Vanavond zou het de eerste keer zijn dat hij de eerste shift zou draaien maar dat zou waarschijnlijk weinig verschil uit maken.
Maar nog voor hij de deur open had gemaakt kon hij binnen al muziek horen draaien. Licht fronsend stapte hij naar binnen, de sleutel in zijn hand, en terwijl de deur achter hem terug in het slot viel stapte hij verder de zaal in. Er was inderdaad al iemand binnen - een jongedame die hij herkende als één van de dansers die hij hier wel eens eerder had gezien. Ze leek hem echter niet door te hebben en terwijl ze danste bleef Percy vanaf een afstandje gefascineerd toekijken, zijn vest ondertussen los ritsend. Binnen was het een stuk warmer dan buiten.
Net op het moment dat hij in de richting van de bar liep, niet van plan om het meisje te storen, leek ze hem door te hebben. Abrupt en zo te zien nogal verschrikt draaide ze zich naar hem om, bleef even staan en deed toen de muziek uit.
“We zijn nog gesloten…” Ze klonk onzeker, alsof ze niet zeker wist wat voor houding ze aan moest nemen. “Kan ik je ergens mee helpen?”
Percy glimlachte even geruststellend in haar richting. 'Ik weet dat we nog gesloten zijn. Ik moet namelijk de eerste shift achter de bar draaien.' Zijn glimlach veranderde in een grijns terwijl hij zijn jas weg hing en toen de plukken haar die in zijn gezicht hingen met een klein elastiekje op zijn achterhoofd vast bond, zonder zijn ogen van het meisje af te wenden. 'Het spijt me als ik je gestoord heb. Ga alsjeblieft door, het zag er goed uit.'

Misschien had ze toch eventjes de deur op slot moeten doen. Als hier zo iemand naar binnen zou kunnen lopen, zou dat betekenen dat er ook mensen met verkeerde bedoelingen zo naar binnen zouden kunnen lopen. Maar dat leek de jongen niet echt te hebben. “Ik weet dat we nog gesloten zijn. Ik moet namelijk de eerste shift achter de bar draaien.” O. Dat kon natuurlijk ook nog. Een beetje beschamend grinnikte Monica en schudde haar hoofd. “Sorry, dat wist ik niet…ik dacht dat je iemand was die hier eventjes lekker kwam binnenvallen om de kassa leeg te halen ofzo.” Ze haalde haar schouders op. De jongen bond zijn haren bij elkaar en zei dat ze vooral door moest gaan, omdat hij vond dat het er goed uitzag. Monica glimlachte. Het was altijd moeilijk om complimentjes in ontvangst te nemen, ze wist nooit zo goed hoe ze er op moest reageren. “Thanks” zei ze daarom maar met een onnozel grijnsje “Dat was slechts mijn opwarming…ik ben benieuwd wat je dan hier van vind.”

Monica liep weer naar de stereo toe en zette de muziek aan. Deze keer kwam er wat andere muziek op. De muziek hiervoor was een beetje r ’n b achtig, en vrolijk geweest. Dit was een verleidelijk liedje, waar sexy op gedanst zou kunnen worden. Monica ging met haar gezicht naar de spiegel staan en keek naar zichzelf. Ze was verre van een arrogant persoon, maar met haar hoge hakken, haar strakke legging en haar ontblote buik, vond ze dat ze er heel erg sexy uitzag. De eerste maten van de muziek sloegen aan, dit was ook te merken aan het lichaam van Monica. Ze maakte een body roll van links naar rechts en zakte toen sensueel door haar knieën. Haar knieën zette ze op de grond, zodat ze verleidelijk over de grond kon kruipen. “What you’re doing tonight? What you’re doing tonight?” Monica liet haar lippen meebewegen met de tekst van de muziek. Het was playbacken, dat was wat een dragshow voornamelijk was. Toch kon je niet zeggen dat de queens die dit deden talentloos waren. Want wat Monica nu aan het doen was, daar had ze echt wel flink voor moeten oefenen.

Sensueel stond ze weer op en liep heupwiegend, met haar ene been voor haar andere, op de spiegel af. “I’m done with waiting, I want you right now. You’re on my mind everytime I go out. Time is just wasting, and I might be faded, so don’t let me down. ‘Cause I always think of you when I’m getting right.” Verleidelijk keek ze in de spiegel, en zakte weer door haar knieën. Vervolgens kwam ze weer overeind, door haar billen naar achteren te steken. Ze woelde door haar haren en knipoogde naar zichzelf in de spiegel. Vervolgens draaide ze zich weer om en liep ze weer verder naar achteren. Vanavond zou ze dit allemaal in spiegelbeeld moeten doen, maar deze routine was voor Monica zo gewoon, dat ze hem vaak alleen nog maar eventjes een keertje hoefde te herhalen, en dan was ze eigenlijk er al weer helemaal in.

Met een glimlach sloot ze het nummer af en zette de muziek weer uit. Olivia ontwaakte ook uit haar coma en sprong vrolijk van de stoel af, nieuwsgierig op de jongen aflopend die zojuist de bar was betreden. Lief en zachtjes blafte ze naar de jongen, zette haar voorpootjes op zijn been en haar staartje kwispelde enthousiast. Monica glimlachte liefdevol naar het hondje en schudde haar hoofd. “Ik weet niet of je het erg vind hoor, als je het niet wilt, moet je gewoon eventjes één keer duidelijk ‘Olivia, af!’ tegen haar zeggen, dan stopt ze wel.” Ze kwam uiteindelijk bij de bar aan en ging op een van de hoge stoelen zitten. Olivia keek haar vanaf de andere kant van de bar aan en ze gaf het hondje een handkusje. “Maar is dit je eerste keer? Spannend! Of heb je al meer ervaring in de horeca?” vroeg Monica nieuwsgierig “Ik ben Monica, by the way.” De jongen moest geen hele speciale introductie van haar verwachten hoor, dit was de horeca, mensen kwamen en mensen gingen, en dan was een hele introductie vaak overbodig.

Haar blik gleed naar de klok. Mmmm, het was best wel tijd om haar hormonen zo nog een keertje in te nemen. Het was heel irritant, maar Monica moest dat wel op tijd doen, anders zou haar hele hormoonstelsel in de war raken. Haar tas, die nog op de bar lag, stond een beetje open en ze haalde er een potje uit. Oestrogeenhormonen, voorgeschreven door de dokter. “Heb je misschien wat water voor me?” zei ze met een lief blikje.

“Sorry, dat wist ik niet… Ik dacht dat je iemand was die hier eventjes lekker kwam binnenvallen om de kassa leeg te halen of zo.”
Percy grinnikte zacht. Hij zag er toch niet bepaald uit als een overvaller, of wel?
De jonge vrouw leek niet goed te weten hoe ze op zijn complimentje moest reageren en glimlachte ietwat schaapachtig in zijn richting. “Thanks. Dat was slechts mijn opwarming… Ik ben benieuwd wat je dan hier van vindt.”
Percy had net een paar glazen van onder de bar vandaan gehaald en richtte zich op om te zien wat het meisje ging doen. De muziek die ze nu op zette was een stuk langzamer dan het nummer dat had gedraaid toen Percy binnen was gekomen, en de routine ook anders dan net. Met licht opgetrokken wenkbrauwen leunde hij iets over de bar, zijn ellebogen op het hout, en keek hij toe. Hij had natuurlijk al meerdere keren mensen zien dansen in de bar, maar gezien hij dan altijd aan het werk was geweest had hij er nooit echt aandacht aan kunnen besteden.
Het nummer stopte, en het meisje sprong het podium weer af. Tegelijkertijd kwam er ook iets anders in beweging - een klein hondje dat blaffend door de zaal sprintte en tegen zijn onderbeen op sprong. Percy grijnsde breed en keek op toen het meisje weer sprak.
“Ik weet niet of je het erg vind hoor, als je het niet wilt, moet je gewoon eventjes één keer duidelijk ‘Olivia, af!’ tegen haar zeggen, dan stopt ze wel.”
Hij knikte dat hij het begrepen had en keek met nog steeds een lach op zijn gezicht naar beneden, maar het hondje had gemerkt dat haar baasje naar de bar toe was gelopen en rende alweer weg.
“Maar is dit je eerste keer? Spannend! Of heb je al meer ervaring in de horeca? Ik ben Monica, by the way.”
Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik werk hier al een paar weken, maar alleen op zaterdagavonden. Ik heb een tijdje in een ander café als serveerder gewerkt.' Dat had trouwens niet lang geduurd - hij was ontslagen op het moment dat hij had aangekondigd dat hij niet langer bij de naam Sophie zou gaan.
'Percy,' stelde hij zichzelf toen voor, zijn lippen omgekruld in een scheve glimlach. Monica was ondertussen in haar tas aan het rommelen en haalde er een klein potje uit dat Percy herkende als medicijnen en dat ze op de bar zette. “Heb je misschien wat water voor me?”
'Tuurlijk,' antwoordde hij luchtig. Hij richtte zich op en pakte een glas, die hij vervolgens vulde met water en voor haar neer zette. Opnieuw bleef hij steunen op zijn ellebogen en keek haar aan. 'Ik heb trouwens echt respect voor hoe jullie op die naaldhakken weten te blijven staan,' merkte hij nonchalant op. 'Ik weet nog dat een vriendin van me op mijn veertiende me een paar aan probeerde te smeren. Het is haar niet gelukt.' Hij grijnsde.

Hoe had Monica ooit kunnen denken dat deze jongen bij haar kwam om de kassa te stelen? Duh, natuurlijk werkte hij hier. Mensen die hier werkten kwamen wel vaker eerder om nog eventjes schoon te maken, of om gewoon eventjes voor te bereiden op het werk. Dat was natuurlijk ook normaal. En normaal gesproken was Monica ook laat, dus dat zou kunnen verklaren waarom hij haar niet zo bekend voor kwam. Haar ogen volgden Olivia, die alweer vrolijk door de bar aan het waggelen was. “Olivia!” riep ze en het hondje keek om. “Kijk je uit?” Het hondje blafte zachtjes, als teken dat ze haar begrepen had. Monica schudde haar hoofd. Het diertje had een natuurlijke sensor om in problemen te raken. Als dat maar goed ging!

Maar goed, de jongen. “Ah, nice. Misschien kan het daarom komen dat ik je nog niet eerder gezien heb?” vroeg Monica nieuwsgierig “Ik denk dat je hier prima op je plek bent, hoor. Deze bar is echt geweldig. Het publiek wat er komt kan nog wel eens…extravagant zijn, maar alsnog. Ik hou d’r van, lekker hysterisch.” Monica lachte en schudde haar hoofd. De jongen stelde zich voor als Percy, en Monica knikte naar hem, als teken dat ze hem had gehoord. Leuke naam, Percy. Een naam die niet zoveel voor kwam. Dat kon Monica altijd wel waarderen: dingen die niet zoveel voorkwamen. Die origineel waren. En de jongen voor haar wekte zeker haar interesse op. Niet op een romantische manier, maar hij leek haar een persoon dat gewoon anders was dan de rest. Monica had niet echt een reden om dat te denken, het was gewoon een voorgevoel.

Percy had haar een glas water gekregen en dankbaar had ze hem aangenomen. Ze pakte een aantal pillen uit het potje en deed ze in haar mond, waarna ze het met het water wegspoelde. Het glas was nog niet helemaal leeg en ze liet de inhoud een beetje rondcirkelen in het glas. “Ik heb trouwens echt respect voor hoe jullie op die naaldhakken blijven staan” zei Percy toen opeens “Ik weet nog dat een vriendin van me op mijn veertiende me een paar aan probeerde te smeren. Het is haar niet gelukt.” Monica lacht en stak haar been omhoog. “Nee, vind je ze niet fabulous?” Het laaste woordje zei ze met een beetje kakkerig ondertoontje en sloeg toen grinnikend haar ogen ten hemel. “Nou, het is echt een kwestie van oefenen. Ik draag naaldhakken omdat ik me dan heel erg…hoe zeg je dat? Sexy is niet het goede woord, maar ik voel me dan gewoon heel erg vrouwelijk. I don’t know.” Ze haalde nonchalant haar schouders op en nam nog een slokje van haar water.

“Anyways, maar goed dat je het niet gedaan hebt. Niet dat ik niet ruimdenkend ben ofzo, maar als je als jongen op straat met hoge hakken op straat gaat lopen, ben je volgens de ‘normale’ medemens weer raar.” Ze rolde nogmaals met haar ogen, en schudde afkeurend haar hoofd. “Like, je moet doen wat je wilt natuurlijk. Mensen moeten je gewoon met rust laten. Ik bedoel, als ik nu zin heb om met een plastic zak rond te gaan lopen als kleding, moet ik dat gewoon doen, right? Maar helaas is niet iedereen zo ruimdenkend en ugh…trust me, ik weet er alles van.” Yeah, toen Monica als jongen een keertje op hakken was betrapt…well, toen was ze bijna vermoord door haar eigen ouders. Geen strak plan. “Wilde ze je optuigen als drag queen, to be honest?” zei ze toen met een schuine grijns.

Percy's ogen gingen naar zijn horloge, een oud sieraad dat hij op zijn zeventiende had gekregen vlak nadat hij officieel zijn naam had mogen veranderen. Het horloge was oorspronkelijk van zijn grootvader, maar deze had het aan hem gegeven nadat hij had gehoord dat zijn kleinzoon zijn naam had veranderd in deze van zijn overgrootvader. Het was een mooi, duur ding dat Percy anders nooit had kunnen veroorloven maar hij was er erg trots op.
De wijzers gaven aan dat het nog even zou duren voor het café open zou gaan, maar hij besloot dat het geen kwaad kon de bar even af te nemen terwijl hij met Monica praatte. Dus terwijl de jonge vrouw hem vertelde hoe ze over de bar dacht en wat ze van de mensen vond pakte hij een vaatdoekje van onder de bar, stak deze enkele tellen onder de koude kraan en richtte zich toen op om het houten oppervlak van de bar schoon te maken.
“Nee, vind je ze niet fabulous?” was haar reactie op zijn opmerking over haar naaldhakken en onwillekeurig verscheen er een grijns op zijn gezicht. Hij keek even op terwijl Monica haar glas verder leeg dronk en concentreerde zich toen weer op het schoonmaken van de bar terwijl ze verder praatte.
“Anyways, maar goed dat je het niet gedaan hebt. Niet dat ik niet ruimdenkend ben of zo, maar als je als jongen op straat met hoge hakken op straat gaat lopen, ben je volgens de ‘normale’ medemens weer raar.”
Zijn grijns stierf langzaam weer weg en werd gereduceerd tot een vage glimlach. Daar had ze een heel goed punt en Percy zou haar helemaal gelijk geven. Opnieuw keek hij even naar haar en zag dat ze met haar ogen rolde.
“Like, je moet doen wat je wilt natuurlijk. Mensen moeten je gewoon met rust laten. Ik bedoel, als ik nu zin heb om met een plastic zak rond te gaan lopen als kleding, moet ik dat gewoon doen, right? Maar helaas is niet iedereen zo ruimdenkend en ugh…trust me, ik weet er alles van.”
De opmerking over de plastic zak deed hem even lachen, en met een teruggekeerde grijns kneep hij het vaatdoekje boven de gootsteen uit. De bar glansde nu mooi voor als er over enige tijd de eerste mensen binnen zouden komen.
“Wilde ze je optuigen als drag queen, to be honest?” Monica grijnsde en Percy schoot opnieuw in de lach. 'Dat zou je denken, niet?' grinnikte hij. 'Nee, drag is niets voor mij. Ik ben niet zo elegant. En ik ben allergisch voor sommige make-up merken.' Hij haalde zijn schouders eens op. 'Maar nee, ze vond dat ik voor kerst dat jaar eens in een jurk moest gaan. Ze vond dat ik me te jongensachtig kleedde.' Hij gooide het doekje in de gootsteen en leunde weer met zijn ellebogen op de bar.

Het gesprek had opeens een hele andere wending genomen toen Monica Percy op het feit had aangesproken of dat een vriendin van hem als een drag queen wilde laten verkleden. “Maar nee, ze vond dat ik voor kerst dat jaar eens in een jurk moest gaan. Ze vond dat ik me te jongensachtig kleedde.” Percy had het doekje weer in de gootsteen gegooid en leunde met zijn ellebogen op de bar, naar haar toe. Eventjes staarde Monica hem aan, liet zijn woorden goed op haar inwerken. Onbewust begon er iets te werken. Was ze nu met iemand die…die…ook van geslacht was veranderd? Met dit soort gedachtes moest je altijd oppassen, omdat je nooit zeker kon zijn of dat het echt zo was. Maar toch begon er een gevoel in haar te werken, een opgewonden gevoel? Een…vrolijk gevoel? Nog nooit had ze iemand ontmoet die hetzelfde had gedaan als haar en daar had ze wel behoefte aan gehad, ervaringen uitwisselen. Misschien was nu niet het juiste moment, aangezien ze allebei over enkele uren moesten werken, maar…misschien moest ze het een kans geven?

Uiteindelijk doorbrak Monica de stilte: “Ze had je moeten accepteren zoals je bent. Ik weet natuurlijk iets over je relatie met haar, en verbeter me alsjeblieft als ik verkeerd zit, maar als ze echt een goede vriendin was geweest, had ze je geaccepteerd zoals je bent. Of dat je nou jongensachtig gekleed was…of niet.” Met deze woorden dronk Monica haar glas leeg en zette hem op de bar. Eventjes liet ze haar hand spelen met het glas. Misschien moest ze gewoon het risico nemen, en als het anders was dan dat ze denkt dat het was, dan zou ze haar excuses moeten aanbieden en moeten vragen om vergiffenis. Monica schoof wat naar voren, liet haar ellebogen op de bar rusten en liet haar hoofd in haar handen rusten, terwijl ze Percy aanstaarde, met haar bruine kijkers.

“Ik weet hoe het voelt…om op dat gebied niet geaccepteerd te worden. Mensen willen je naar hun hand zetten, naar wat in hun ogen ‘normaal’ is en als jij of ik dan niet gelukkig zijn, dat maakt niets uit. Want we zijn dan wel ‘normaal’.” Afkeurend schudde Monica haar hoofd, wendde heel eventjes haar blik af en staarde Percy weer aan. Het viel haar iets zwaarder dan ze dacht, om het ter sprake te brengen. Misschien omdat ze er nooit met iemand over had kunnen praten? “You know, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb drie jaar geleden mijn operaties gehad. En mijn ouders weten dat niet eens, omdat ze in de gevangenis zitten, omdat ze mij probeerden te reinigen van een zogenaamde demoon.” Een afkeurend snifje kwam uit de neus van Monica en ze leunde wat achterover in haar kruk. Ze durfde Percy eventjes niet aan te kijken, puur omdat het gewoon zo…ja, waarom eigenlijk niet? Was ze bang om dit te vertellen? Monica Romano die ergens bang voor was? Pfff.

“Ik had mijn oma” zei ze toen met een glimlach “Ze heeft me gesteund waar dat nodig was. En ze probeerde mij te begrijpen. Maar mensen begrijpen niet hoe het voelt, totdat het hun overkomt. Totdat ze in mijn, of jouw, of iemand anders die hetzelfde heeft meegemaakt, schoenen staan, dan pas weten ze hoe het voelt.” Monica vond de kracht weer om hem aan te kijken en glimlachte toen weer. Het voelde goed om dit eens ter sprake te brengen. “Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik je dit vertel….ik ken je net een paar minuten.” Vrolijk liet ze haar wenkbrauwen op en neer gaan en leunde weer naar voren. “Vertel me eens iets over jezelf. Het mag van alles zijn…”

Nadat hij gesproken had was Monica voor enkele tellen even stil, wat Percy de gelegenheid gaf haar wat beter in zich op te nemen. Ondanks dat ze op de barkruk zat en Percy had gezien dat ze hoge hakken droeg was ze niet echt lang, zeker vergeleken met zijn vrij aanzienlijke lengte - hij was zelf bijna 1 meter 90 lang. Ze zag er verzorgd uit - haar make-up zat netjes; haar kleding bedekte maar weinig huid maar was met zorg uitgekozen en stond haar goed; en haar donkerbruine haar viel in dikke golven over haar rug en schouders.
Uiteindelijk doorbrak ze de stilte.
“Ze had je moeten accepteren zoals je bent. Ik weet natuurlijk iets over je relatie met haar, en verbeter me alsjeblieft als ik verkeerd zit, maar als ze echt een goede vriendin was geweest, had ze je geaccepteerd zoals je bent. Of dat je nou jongensachtig gekleed was… of niet.”
Ze dronk haar glas leeg en bleef nog even voor zich uit staren, voor ze haar ellebogen eveneens op de bar plantte en haar hoofd in haar handen rustte, zodat ze Percy recht aan kon kijken. Hij pakte het nu lege glas op en zette deze in de gootsteen - later zou hij het wel schoonmaken. Hij was iets eerder gekomen en had dus nog meer dan genoeg tijd.
“Ik weet hoe het voelt…om op dat gebied niet geaccepteerd te worden. Mensen willen je naar hun hand zetten, naar wat in hun ogen ‘normaal’ is en als jij of ik dan niet gelukkig zijn, dat maakt niets uit. Want we zijn dan wel ‘normaal’.”
Hij knikte zwijgend, om haar niet te onderbreken. Hij wist dat hij zelf over het algemeen ontzettend veel geluk had gehad - zijn familie en de meeste vrienden hadden volledig achter zijn keuze gestaan en hem vanaf het begin tot het eind geholpen. Maar hij had genoeg vrienden bij wie het niet allemaal zo gesmeerd was gelopen en had zelf ook enkele malen dingen meegemaakt die hij onmogelijk had kunnen voorkomen.
Hij richtte zich eindelijk op, bond zijn haar opnieuw vast zodat het ook niet in zijn nek hing en pakte net het gebruikte glas uit de gootsteen toen ze verder ging. Van onder de bar pakte hij een droge doek en hing deze over zijn schouder terwijl Monica praatte.
“You know, ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb drie jaar geleden mijn operaties gehad. En mijn ouders weten dat niet eens, omdat ze in de gevangenis zitten, omdat ze mij probeerden te reinigen van een zogenaamde demoon.”
Die bekentenis keek hem licht geschokt opkijken. Hij had heel wat verhalen gehoord die op de hare leken maar dat maakte het nog niet gemakkelijker voor hen die ze in levende lijve mee hadden gemaakt. Na het glas afgespoeld te hebben onder de kraan zette hij deze terug op het aanrecht en hij wilde net iets zeggen toen ze doorging met haar verhaal.
“Ik had mijn oma." Hij keek op naar haar, en zag dat ze weer glimlachte. “Ze heeft me gesteund waar dat nodig was. En ze probeerde mij te begrijpen. Maar mensen begrijpen niet hoe het voelt, totdat het hun overkomt. Totdat ze in mijn, of jouw, of iemand anders die hetzelfde heeft meegemaakt, schoenen staan, dan pas weten ze hoe het voelt.”
Al afdrogend verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze had een heel goed punt. Hij wist niet zeker waarom ze nu opeens zo bij hem haar hart stortte maar het deed haar goed te doen, dus had hij haar zwijgend uit laten praten zonder haar in de rede te vallen. Soms hadden mensen, zeker hier, dat gewoon nodig en Percy had er geen enkel probleem mee.
Hun blikken kruisten weer, en hij glimlachte geruststellend terug.
“Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik je dit vertel… ik ken je net een paar minuten.” Hij grinnikte zacht, zette het glas achter hem terug in de kast en hing de doek weer over zijn schouder. “Vertel me eens iets over jezelf. Het mag van alles zijn…”
'Nou.' Hij kwam weer tegenover haar staan. 'Mijn verhaal is een stuk minder tragisch dan het jouwe. Ik heb geen ouders die vast zitten omdat ze transfobie op een heel nieuw level brachten, gelukkig.' Hij keek haar recht aan en glimlachte even. Hij was nooit echt geweldig in mensen op hun gemak stellen maar hij deed in ieder geval zijn best. 'Ik werk hier dus sinds kort, maar het is niet de eerste bar waar ik heb gewerkt. Bij het café in kwestie ben ik ontslagen omdat het feit dat ik transgender ben niet in goede aarde viel om de een of andere reden.'
Hij grijnsde, maar veel humor zat er niet achter.

Waarom Monica haar hart zo had uitgestort bij de jongen, wist ze eigenlijk niet. Misschien voelde het gewoon vertrouwd om met iemand te praten die ongeveer hetzelfde had meegemaakt als haar? Nou was dat ook niet helemaal de goede benaming natuurlijk, omdat ze helemaal niet wist hoe zijn leven was gegaan. Monica had Percy gevraagd hem iets over zichzelf te vertellen, dat mocht over zijn transitie gaan, maar ook iets anders, het leek haar leuk om hem te leren kennen. “Nou.” Monica keek op en zag dat hij weer voor haar was gestaan, een lief lachje verscheen op haar gezicht. “Mijn verhaal is een stuk minder tragisch dan het jouwe. Ik heb geen ouders die vast zitten omdat ze transfobie op een heel nieuw level brachten, gelukkig.” Eventjes sloeg Monica haar ogen neer. Tragisch. Mmm, was dat het juiste woord om het te beschrijven? Ze slikte eventjes. Zo had zij het eigenlijk nog nooit bekeken. Het was eigenlijk wel heel erg zielig, dat niet eens je eigen ouders je accepteerden. “Gelukkig niet, nee” zei ze zachtjes.

Maar Percy ging verder. “Ik werk hier dus sinds kort, maar het is niet de eerste bar waar ik heb gewerkt. Bij het café in kwestie ben ik ontslagen omdat het feit dat ik transgender ben niet in goede aarde viel om de een of andere reden.” Een niets betekende glimlach stond op zijn gezicht. Daar kon Monica wel door heen prikken, ze had het zelf ook vaak genoeg gedaan. Afkeurend schudde ze haar hoofd. “Ik weet dat het misschien makkelijker gezegd dan gedaan is, maar denk maar zo: dat zegt meer over hen dan over jou. Geen idee wat voor bar het was, maar als het een bar net als deze is, vind ik het helemaal schandalig. En trouwens, het maakt niet uit of het een bar als deze is, iedereen zou moeten zijn wie hij of zij zou willen zijn, op welke plek dan ook. En ze zouden verdorie eens naar je kwaliteiten moeten kijken, en niet naar wie je bent, of wat je doet.” Monica merkte dat ze wat feller werd, want hier kon ze heel erg kwaad om worden. Onrecht en discriminatie tegenover transgenders, het was iets dat meer een taboe was, maar wel heel erg veel voorkwam. Nogmaals afkeurend schudde ze haar hoofd. “Dan weet ik honderd procent zeker dat je hier meer op je plek bent. En als onze baas je ooit daarover gaat judgen, wat vast niet gebeurd hoor, dan ga ik eens hoogstpersoonlijk een woordje met hem spreken.”

Haar blik gleed naar de klok, het was nog lang geen openingstijd. Een ondeugende grijns gleed over haar gezicht, dat had ze altijd als ze iets wilde doen wat eigenlijk niet mocht. Nou ja, wat ze nu in haar hoofd was niet echt verboden ofzo, maar of het echt handig en slim zou zijn…dat wist ze ook weer niet. “Mmmmm, misschien ongepast na deze serious talk, maar wil je iets leuks doen?” zei ze met een samenzwerende grijns. Monica stond op, ging op de rand van het krukje staan en liet haar ellebogen, met haar onderarmen, op de bar rusten. “Wat nou…als ik jou eens help met klaarmaken? Want ik hoef voor de rest toch niets meer te doen...” Eventjes trok ze haar wenkbrauwen op. Want bij Monica was het altijd: voor wat, hoort wat. “Maar, dan moet jij één nummer met mij dansen…” Met een grijns leunde ze weer achterover en trok plagend haar wenkbrauwen op. Zou hij akkoord gaan?

OOC: Als je eventueel godmodden nodig hebt; dat mag altijd he! Alles mag, behalve Monica doodmaken. :c

Hij had er natuurlijk genoeg over nagedacht hoe verschrikkelijk blij hij moest zijn met ouders die hem niet op straat hadden gezet. Een biseksuele transgender in huis hebben was bij heel wat mensen niet goed gevallen, wat je kon zien als je alleen al naar de cijfers keek, maar Roza DeFranco en Louis Knight hadden er zelfs nooit over nagedacht om hun zoon niet te steunen. Piper, zijn jongere zusje, was het grootste deel van de tijd natuurlijk te jong geweest om echt te kunnen begrijpen wat er aan de hand was, maar ook het meisje had het alles voor normaal aangenomen. Sterker nog, nu ze ouder was - negentien, om precies te zijn - werkte ze al net zo hard als hij om op te komen voor de rechten van LGTBQIA+ gemeenschap, naast haar studie in Mensenrechten. De mensen die op dit moment zijn beste vrienden waren had hij op zulke manieren ontmoet - Ezra en zijn vriend Arthur op een Parade, Connor, Mattie en Leah tijdens een protest, en zo kon hij nog wel even doorgaan.
Zo was hij ook in contact gekomen met een hoop verhalen. Ezra's ouders waren ook Joods en hadden geen idee dat hun zoon alleen op jongens viel; Mattie was op zestienjarige leeftijd uit huis gezet en door Leah van straat geplukt; Leah zelf had vanaf jonge leeftijd moeten leven met discriminatie tegenover zowel haar afkomst als haar seksuele oriëntatie.
Maar ze waren er allemaal nog, en dat betekende dat ze die tijd zo goed als mogelijk zouden inzetten.

Percy wuifde haar opmerking over de eigenaar van de bar glimlachend weg. 'Oh nee, ik ken die gast persoonlijk en ik kan je verzekeren dat het me wel heel erg zou verbazen mocht hij iets tegen transgenders hebben. 99,9 procent van de mensen die hier komen is niet straight en als de eigenaar van deze tent dan transfobisch zou zijn...' Hij grijnsde. 'Dat kan hij zichzelf niet permitteren.' Als het aan het licht zou komen dat de man transfobisch was zou hij zo goed als geen klanten meer hebben; maar Percy kende hem, en wist dat dat alles behalve het geval was.
“Mmmmm, misschien ongepast na deze serious talk, maar wil je iets leuks doen?” Ze ging wat overeind staan en richtte zich op. “Wat nou…als ik jou eens help met klaarmaken? Want ik hoef voor de rest toch niets meer te doen...”
Hij leunde langzaam achterover en keek haar schattend aan. Als ze hem aanbood om hem te helpen moest er, zeker als ze het op zo'n toon bracht, wel iets aan vastzitten.
“Maar, dan moet jij één nummer met mij dansen…”
Ah, daar was het dus. Percy schoot in de lach, richtte zich op en keek haar toen breed grijnzend aan. 'Akkoord.' Hij legde de vaatdoek op de bar en liep er om heen. 'Maar dan wel op die hakken, anders is het niet eerlijk.'

Haar werk in de community was voor haar heel erg belangrijk. Niet alleen wilde ze haar seksualiteit vieren en prijzen, maar ook een steunpunt zijn voor mensen die net als haar waren, of anders, maar gewoon behoefte hadden aan een praatpaal, vooral omdat Monica dat nooit had gehad. Nooit had ze haar gevoelens over haar homoseksualiteit of haar transseksualiteit kunnen uiten. Dat had wel gekund, maar dan had er niemand geluisterd. En als er al wel iemand luisterde, dan had die persoon tegen haar gezegd dat ze gestoord was. En nu, nu Monica zich eigenlijk kon identificeren als een heteroseksuele vrouw, wilde ze een steun bieden voor mensen die in het zelfde schuitje als zij hadden gezeten. Ze wilden hen helpen, niet alleen met praktische dingen zoals hoe een transitie gaat, of hoe je het allemaal moet beginnen, maar ook met emoties: sommige mensen kwamen er pas heel erg laat achter en hebben misschien al een familie opgebouwd, hoe moeten hun er mee omgaan? Hoe ga je het iedereen duidelijk maken en vertellen? Weet je echt honderd procent zeker dat je het wilt? Want als het eenmaal gebeurd was, dan kon je het niet meer terugdraaien. Monica had dan ook eventjes gewacht met antwoorden of ze haar operatie wilde.

Monica richtte haar aandacht weer op Percy, die haar opmerking had weggewuifd. Ze glimlachte naar hem. “I know, maar ik bedoelde het als metafoor, right?” zei ze en keek hem met een wijze blik aan, als een soort schooljuffrouw “Moeilijke woorden voor op de zaterdagavond, please, let’s get it over with.” Ze lachte zachtjes en schudde haar hoofd. “Maar je hebt gelijk, als hij inderdaad transfobisch zou zijn, zou hij nu een danseres, een barman en een hele hoop van zijn gasten kwijt zijn denk ik.” Ze knikte bevestigend. Ja, Monica zou echt niet komen op een plek waarvan ze wist dat ze niet welkom was.

Uiteindelijk had ze voorgesteld dat ze hem zou helpen, want ze was toch al klaar met het voorbereiden van haar routine. Ze oefende elke dag, een paar uur voor de show deed ze niks meer. Nee, ze had in plaats daarvan aangeboden om Percy te helpen, maar op één voorwaarde: dat hij een nummer met haar moest dansen. Verwachtingsvol had ze hem aangekeken, want wat nou als hij nee zou zeggen? Nou ja, dan was het simpel, dan zou ze hem gewoon niet helpen. Simpel was dat. Eventjes was ze bang dat hij nee zou zeggen, maar uiteindelijk zag ze een glimlach op zijn gezicht en enthousiast glimlachte Monica terug. Zeker toen hij de handdoek neerlegde en Percy er mee in stemde. Nice! Enthousiast sprong Monica van de barkruk.

“Maar dan wel op die hakken, anders is het niet eerlijk.” Plagend trok ze haar wenkbrauwen op. “Changed your mind? Je mag ze best aan hoor.” Nogmaals plagend stak ze haar tong uit. “Soms denk ik dat ik met die dingen aan ben geboren hoor. Maar het is ook hoe ik me het meest vrouwelijk voel…sommige mensen vinden het ordinair, maar het interesseert me niet wat hun denken. Als ik in deze schoenen loop of dans, dan voel ik me gewoon op en top vrouw en dat gevoel is zo heerlijk.” Met een stralende glimlach liep ze naar de stereoset en hurkte er eventjes naast. Ze zocht een leuk nummer, met een leuke beat, eentje die ze veel in de clubs draaide en schrok eventjes toen de muziek opeens keihard door de speakers klonk. Met een grijns stond Monica op, draaide een pirouette en liep toen heupwiegend op Percy af, om te zien wat hij kon.

Terwijl de man in het nummer aan het rappen was, nam Monica wat “stoere” poses aan, zoals mannen altijd deden in van die clipjes. Uiteindelijk begon het meisje in het nummer te zitten en sloot Monica haar ogen, liet haar lichaam bewegen op de muziek, zoals ze dat wel eens in de club deed, als ze niet hoefde te werken. Ze genoot van haar lichaam, voelde zich zelfverzekerd in haar eigen lichaam. Vrolijk danste ze wiegend met haar heupen op de maat van de muziek. Het refrein begon, en Monica danste op Percy af. Niet gestoord, maar verleidelijk, niet met de intentie om hem te versieren, maar verleidelijk = Monica.

Oh god, dit kon nog wel eens wat worden. Percy wist het altijd voor elkaar te krijgen om in de meest vreemde situaties terecht te komen als hij zich een beetje liet gaan. Het grootste deel van de tijd wist hij zich prima te gedragen en was hij ook vrij serieus, bijvoorbeeld als zijn zusje er bij was of als er iets belangrijks op het spel stond, maar dat betekende nog niet dat hij altijd zo hoefde te zijn. Je constant aan de regels houden en netjes rechtop zitten was maar saai.
Breed grijnzend trok hij zichzelf op een barkruk, zijn rode sneakers op de stang, en leunde naar voren om met zijn ellebogen op zijn knieën te leunen. Zo kon hij zijn gezicht in zijn handen rusten en rustig naar de vrouw kijken. Hij was niet van plan om gelijk compleet los te gaan, hij zou eerst wel kijken wat Monica deed - hij moest tenslotte nog een hele nacht werken en wat ze nu deed was haar idee van werk, maar hij was het niet gewend. Hij zat er niet echt op te wachten om zich compleet in het zweet te werken voordat zijn shift ook maar begonnen was.
Het was ook niet alsof hij er echt op gekleed was. Naast een vrij strakke, zwarte broek droeg hij een simpele en voor zijn doen nogal saai donkergrijze blouse. Monica aan de andere hand leek er echter, in een soepele legging en verder alleen een zwarte beha, helemaal klaar voor te zijn en voor hij het goed en wist bonkte de muziek al door de ruimte. Monica richtte zich weer op, draaide een sierlijke pirouette en liep toen al wiegend met haar heupen terug naar de jongeman, die nog steeds op de barkruk toe zat te kijken.
Ze was echt goed, dat moest hij haar toegeven. Hij had net natuurlijk even staan toekijken maar Percy was onder de indruk van hoe makkelijk het haar allemaal af leek te gaan. Zelf had hij een keer of twee een aanbod gekregen van de drag queens die in dezelfde bar werkten of hij het misschien een keertje wilde proberen, gewoon voor de lol - en misschien een extra centje verdienen - maar hij had het vriendelijk afgewezen. Het dansen was niet bepaald iets waar hij zich full time aan wilde wijden en als hij de verhalen moest geloven ging ook het grootste deel van je tijd er aan verloren. Maar hoe knap het allemaal ook was, hij had belangrijkere dingen waar hij zich op het moment mee bezig hield en dat was zijn toekomstige carrière. Als hij daar zich niet op focuste kon hij een goede opleiding zo mislopen.
Hij schoot in de lach toen de jonge vrouw stoere poses aan begon te nemen, en vond dat het er toch beter uitzag als ze danste. Lachend leunde hij naar achteren met zijn rug tegen de bar en keek geamuseerd toe, het licht van de grote lampen, die nu nog aan stonden, weerkaatsend in zijn ogen toen ze terug kwam lopen en sensueel naar hem opkeek. Percy zag de dame nu niet bepaald als instant datemateriaal, maar hij had altijd een zwak gehad voor een paar mooie ogen en zijn brede grijns veranderde in een scheve glimlach, zijn wenkbrauwen iets opgetrokken.

Een leven met Monica. Een leven waarin je nooit iets kon verwachten. Monica was namelijk echt van het “ik denk het en ik ga het meteen doen” filosofie. En dat had maar één reden: ze had té lang gewacht met dingen die ze eerder had willen doen. En daarom deed ze het nu maar meteen als ze iets in haar hoofd had. Daarom ook maar dit dansen. Soms moest Monica echt wel beter nadenken, want voor hetzelfde geldt vond Percy dit helemaal niet leuk en zat hij zich kapot te ergeren aan haar. En dat wilde ze ook weer niet. Niet dat het haar normaal gesproken zou boeien, maar ze vond Percy wel aardig en ze zou het echt niet leuk vinden als hij haar irritant zou vinden ofzo. Maar volgens haar zou dat wel loslopen, want Percy leek haar ook wel weer het type dat het gewoon zou zeggen als hem niets beviel. Monica hield van dat soort types, dan wist je tenminste wat je er aan had. Monica was zelf precies zo en normaal gesproken was het dat tegenpolen elkaar aantrokken. Misschien was dat ook zo, maar ach…iemand die op haar leek was ook prima.

Sensueel was ze gaan dansen op het nummer en op Percy afgelopen, die nog niet was gaan dansen, maar die op een barkrukje zat. Mmm, hoe ging ze hem van dat krukje afkrijgen? Monica zag de brede grijns in een scheve glimlach veranderen, en een paar wenkbrauwen die omhoog getrokken werden. Plagend deed ze hem na, waardoor ze dus ook haar wenkbrauwen omhoog trok. Het nummer was afgelopen, en al gauw klonk er een ander nummer door de speaker. “Crazy” van Britney Spears. Logisch ook, het was een club waar veel gays kwamen, wat had je dan gedacht? “Lekker fout…” grinnikte ze. Maar stiekem, heel stiekem, kon ze hier wel verschrikkelijk van genieten. Vroeger had ze altijd naar filmpjes van Britney Spears gekeken, onder andere van dit nummer. Ze was altijd zo jaloers geweest, ze was toen zo knap geweest en Monica had haar altijd willen zijn. Damnit.

Monica keek hem eventjes met een pruillipje aan, ging vlak voor zijn neus staan en zocht met haar hand zijn hand, die ze vastpakte. “Koooooom, dans met me. Één liedje” zei ze met een lief glimlachje “You promised.”

Hij had geamuseerd toe zitten kijken terwijl het meisje voor zijn neus rond danste. Het was heel wat anders dan af en toe van een afstandje toekijken, want als hij hier was werkte hij en had hij het achter de bar veel te druk met het maken van drankjes en alles wat daarbij kwam kijken. Hij kon geen vijf seconden zijn aandacht ergens anders op richten omdat er dan altijd wel iemand was die geïrriteerd werd dat hij of zij of hoe diegene zich ook identificeerde niet snel genoeg geholpen werd. Dat was het enige probleem dat hij had; queer of niet, er waren altijd wel mensen met wie hij het minder goed kon vinden. Het maakte verder niet echt uit waar je was.

Het nummer was niet veel later afgelopen. Monica liep echter niet terug om de muziek uit te zetten zoals ze enkele minuten geleden gedaan had toen hij binnen was gekomen, en drie tellen later klonk er een nieuw nummer uit de speakers. Hij lachte toen hij het nummer herkende.
'Goede god, dat is een oude,' grinnikte hij. Als hij het zich goed herinnerde was het nummer zeker vijftien jaar oud en hij kon nauwelijks geloven dat hij echt nog gedraaid werd - Britney Spears was niet bepaald zijn favoriete artiest als hij heel eerlijk moest zijn - maar daar ging het op dat moment niet echt om.
Monica was vlak voor bij hem blijven staan en was nu wel heel dicht bij. Zo dicht bij zelfs dat hij de mascara op haar wimpers kon zien zitten. De jonge vrouw trok een pruillipje, wat ervoor zorgde dat hij weer begon te grijnzen, en pakte toen tot zijn lichte verassing zijn hand vast. Hij trok zijn hand echter niet terug en keek haar zacht lachend aan. 'Wat?'
“Kom, dans met me. Één liedje. You promised.”
Ze schonk hem een lief glimlachje, en na een overdreven diepe zucht kwam hij overeind en sprong van de kruk af. 'Goed dan. Maar ik waarschuw je, ik ben zo stijf als een hark.'

Dansen was een belangrijk deel van haar leven, sterker nog, het was haar werk. Werk dat ze maar al te graag deed. Toch was haar werk niet altijd makkelijk. Je had een enorme kans op blessures, daar was Monica zich ook van bewust. Bovendien had je wel veel aandacht van mensen, maar het grootste gedeelte was hetero, getrouwd en wilde maar één ding van je. Het was lastig om te bepalen wie echt iets van je wilde om jezelf, en niet omdat ze er misschien mooi uitzag. Monica was zeker geen arrogant persoon, absoluut niet, maar ze had wel vaker situaties gehad waarin dat soort mannen haar hadden benaderd. Die eens buiten de pot wilden plassen en het eens met een transgender wilden doen, puur om het doen en niet om lief te hebben. En dat was misschien de reden dat Monica nog single was. Bovendien had ze ook vaak in de gaten dat mensen haar niet begrepen voor het werk dat ze deed. En als iemand niet voor de volle honderd procent achter haar beslissingen stond, kon ze niet samen zijn met diegene.

Escape was een gaybar, liedjes van Britney Spears stonden aan de dagelijkse kost. De zangeres was een jeugdicoon voor Monica, maar een echte fan kon ze zichzelf niet meer noemen. Toch waren de liedjes van de zangeres wel bij haar bekend en kon ze er lekker op dansen. Gewoon dansen zoals mensen in de club deden, niet echt een performance geven ofzo. Ze had naar Percy geglimlacht toen hij ook het nummer herkende en had zijn hand vast gepakt. Monica had gezegd dat hij beloofd had één nummer met haar te dansen en na veel zuchten stemde hij uiteindelijk toe.

Blij trok Monica hem zachtjes mee. “Dat maakt niet uit, ik weet zeker dat ik je wel aan het dansen krijg” grinnikte ze zachtjes. Ze trok zachtjes aan zijn arm, zodat die omhoog kwam, stak haar eigen arm verder omhoog en maakte zo een pirouette onder zijn arm door. Zachtjes lachte ze, en liet zijn hand los, ze stond nu vlak voor Percy. Britney Spears zong nog steeds door de speakers. Vrolijke pretlichtjes dansten in haar ogen. Haar lichaam begon ritmisch te dansen op de muziek, alsof ze nu samen in een overvolle discotheek stonden. Alleen waren ze nu met z’n tweetjes. In een bar. En moesten ze allebei over een paar uur werken. Maar dat maakte niet uit. “Volg gewoon mijn lichaam, alleen gebruik je heupen minder, dan zou het goed moeten gaan” zei ze zachtjes, terwijl ze door ging met dansen “Of doe gewoon wat je intuïtie je ingeeft, dat is sowieso altijd goed.” Wijs knikte Monica.

Nogmaals herhaalde ze de pirouette die ze net onder zijn arm door had gemaakt en legde nu haar handen op zijn schouders. Nogmaals glimlachte ze. “En, is het heel erg of valt het mee?”

Nadat Percy van de kruk af was gekomen rechtte hij zijn rug en maakte haar hand even los van zijn arm, die ze losjes vast had, om zijn haar opnieuw even vast te raken. Het elastiekje dat hij had gebruikt ging al eventjes mee en was niet bepaald het meest praktische wat hij bezat - het was meer stof dan elastiek en het ding was zo uitgerekt als het maar kon. Dus hij trok eerst zijn haar weer los en bond het toen snel weer vast, zodat het hem niet al te veel in de weg zat. Misschien was een bezoek aan de kapper ergens in de nabije toekomst toch niet zo'n slecht idee.
Nog steeds met een klein, scheef lachje op zijn gezicht rolde hij de mouwen van zijn blouse tot iets over zijn ellebogen op zodat zijn onderarmen ontbloot werden. Hij had vrij slanke armen en nogal vrouwelijke, bijna elegante handen en een lichte, nootkleurige huid die hij van zijn moeder had geërfd - Rosa DeFranco had voorouders in Italië en haar zoon had hetzelfde gitzwarte haar en dezelfde grote, donkere ogen. Piper was wat blanker en had de groene ogen van hun vader, maar ook zij had het volle haar van haar moeder. Het was wat lichter, maar ze was bij lange na niet zo blond als hun vader.

“Dat maakt niet uit, ik weet zeker dat ik je wel aan het dansen krijg," lachte Monica, en de jonge vrouw trok hem aan zijn arm mee, duidelijk blij dat hij toegegeven had. Zijn ogen gingen toch onwillekeurig naar de klok - niet dat hij het niet gezellig vond, maar als ze zo aangetroffen werden zou het nog best eens kunnen dat hij ontslagen zou worden. Hij zou immers eigenlijk voor moeten bereiden voor wanneer de bar eindelijk open zou gaan.
Maar Monica tilde zijn arm op zodat ze een pirouette kon maken en gelijk ging zijn aandacht weer terug naar de danseres. Hij was een stuk langer dan zij, zelfs nu ze op hakken danste, en ze kon zonder een enkele moeite onder zijn arm door. Toen liet ze hem los en ging grijnzend tegenover hem staan, vrolijke lichtjes in haar ogen.
“Volg gewoon mijn lichaam, alleen gebruik je heupen minder, dan zou het goed moeten gaan. Of doe gewoon wat je intuïtie je ingeeft, dat is sowieso altijd goed.”
Ach, wat kon het hem ook eigenlijk schelen. Ze waren toch alleen en het duurde nog bijna twee uur voor hij echt moest beginnen, waarom zou hij nu niet eventjes plezier kunnen maken?
Na een minuut of wat plaatste Monica haar handen op zijn schouders. Britney's nummer was afgelopen en een iets rustiger liedje was begonnen. Hij glimlachte vriendelijk terug en plaatste zijn eigen handen net iets boven haar heupen.
“En, is het heel erg of valt het mee?”
'Nou, het zweet is me wel uitgebroken,' grapte hij, voor hij grijnzend zijn hoofd schudde. 'Al vraag ik me nog steeds af hoe jullie dat meerdere avonden achter elkaar vol kunnen houden, ik vind achter de bar staan al vermoeiend.'

Dat Percy uiteindelijk toch met haar ging dansen, vond Monica alleen maar leuk. Ze zou het probleem niet zo begrijpen als ze het nu niet zouden doen, want ze waren immers alleen, toch? Als ze het in een volle ruimte zouden doen, zou ze er nog wel enigszins begrip voor hebben. Maar goed, dat was allemaal niet het geval, Percy was namelijk gewoon opgestaan en Monica vond het echt heel erg leuk. Al gauw waren ze aan het dansen en had ze hem aangekeken. Af en toe trok ze plagend haar wenkbrauwen omhoog en keek ze hem grinnikend aan. Ze vond het gewoon leuk om dit soort dingen te doen. Intuïtief. Lekker gek doen. Misschien was Monica niet het perfecte voorbeeld voor mensen, maar ze was wel iemand waar je van kon leren om van het leven te houden, ook al voelde ze zichzelf diep van binnen best wel vaak ongelukkig. Dat was voornamelijk om de momenten dat ze helemaal alleen was. Als ze, zoals nu, met iemand was, dan was ze gelukkig. Gelukkig omdat ze niet aan alle andere dingen hoefde te denken.

“Nou, het zweet is me wel uitgebroken” grapte Percy en Monica lachte zachtjes “Al vraag ik me nog steeds af hoe jullie dat meerdere avonden achter elkaar vol kunnen houden, ik vind achter de bar staan al vermoeiend.” Eventjes keek Monica weg en haalde haar schouders op. “Het lopen op deze schoenen heb ik vooral aan mijn nichtje te danken…voor mijn transitie heeft ze elke dag met mij geoefend en nu voelt het gewoon als een verlenging van mijn benen” begon Monica voorzichtig en keek Percy weer aan. Het was heel wat dat Monica het vertelde, normaal gesproken vertrouwde ze mensen niet zo snel en hield ze het oppervlakkig. “Wat het dansen betreft…zodra ik dat podium op ga, voel ik me niet meer mezelf. Soms heb ik nog wel die onzekerheid dat ik bang ben dat mensen zien of er raar over gaan doen dat ik ooit een man ben geweest. Maar als ik op dat podium ga, is al mijn onzekerheid weg en voel ik me gewoon zo goed. Het is een passie, het is niet eens om gezien te worden, het is gewoon geweldig hoe ik me dan voel.” Nonchalant haalde Monica haar schouders op. “Al vind ik dat het werk achter de bar ook niet onderschat moet worden hoor, jullie staan echt lang op zo’n avond! Ik bedoel, hoe deal je met al die dronken mensen die nog meer dronken willen worden?” Ze rolde met haar ogen.

Inmiddels was het nummer afgelopen, sterker nog, het nummer was zelfs al een tijdje afgelopen. Monica trok een pruillipje. “Awh! Nog een-“ maar Monica brak zichzelf af. “Nee, ik heb een afspraak gemaakt. Jij zou één nummer met mij dansen, en daarna zou ik je helpen met jouw dingen.” Daarom verplaatste ze haar handen van zijn schouder naar zijn nek, en sloeg haar armen om zijn nek hem. Voorzichtig, een beetje twijfelend, gaf ze hem een knuffel. “Thanks Percy, ik vond het echt leuk, ik hoop jij ook” zei ze en liet hem toen los. Monica liep richting de bar en zette haar handen in haar zij. “Oké, senpai, zeg wat ik moet doen en ik doe het. You’re in charge” vervolgde ze met een grijns.

“Het lopen op deze schoenen heb ik vooral aan mijn nichtje te danken…voor mijn transitie heeft ze elke dag met mij geoefend en nu voelt het gewoon als een verlenging van mijn benen”, vertelde Monica. Percy merkte de korte aarzeling in haar stem echter niet op – hij was er aan gewend dat mensen zoals Monica zijn hart bij hem luchtten. Hij was nou eenmaal een bartender in de populairste queer club in de omgeving, daar kwam je genoeg types tegen. En heel wat mensen die om drie uur nog aan zijn bar zaten hadden hun hart bij hem uitgestort.
Na een korte stilte ging de jonge vrouw weer verder met haar verhaal en hij luisterde zwijgend toe zonder haar in de reden te vallen, af en toe alleen even knikkend.
“Al vind ik dat het werk achter de bar ook niet onderschat moet worden hoor, jullie staan echt lang op zo’n avond! Ik bedoel, hoe deal je met al die dronken mensen die nog meer dronken willen worden?”
De donkerharige jongeman grinnikte zacht. Daar had ze een punt. Niet iedereen zou kunnen dealen met een stel vrienden vol adrenaline en hormonen die praktisch over je bar hingen en je om drankjes vroegen waarvan je wist dat ze beter zonder af zouden zijn.
Heel even dacht hij dat ze hem los zou laten om hem te helpen met het klaarmaken van de ruimte, maar daar had hij het mis. In plaats van dat de doen haalde ze haar handen van zijn schouders, keek hem even recht aan en sloeg toen haar armen om hem heen.
Voor enkele tellen bleef hij even bevroren staan. Hij was het niet echt gewend om knuffels te krijgen – in ieder geval, niet van sobere mensen – dus sloeg hij wat opgelaten een arm om haar heen en richtte zich op toen ze hem weer los liet. Niet dat hij haar niet mocht, integendeel, maar het was nogal abrupt geweest.
“Thanks Percy, ik vond het echt leuk, ik hoop jij ook.”
Zijn grijns keerde weer terug. ‘Mooi, ik namelijk ook.’
Hij keek haar nog voor enkele tellen aan voor hij zakelijk in zijn handen klapte. ‘Goed. Er moeten nog een paar dingen gedaan worden maar met zijn tweeën hebben we dat zo gedaan. En als je goed mee helpt kan ik je vast nog wel wat te drinken aanbieden. Op het huis.’ Hij grijnsde naar haar en liep om de bar heen. ‘Zou je zo goed willen zijn om de bar schoon te maken? Ik haal namelijk nog even een bezem door de zaal.’

Monica glimlachte tevreden toen Percy zei dat hij het ook leuk vond. Dat was dan mooi, dan hadden ze het in ieder geval niet voor niets gedaan. Je ontmoette niet elke dag iemand die totaal random met je wilde dansen. Maar nu moest Monica zich aan haar deel van de afspraak houden. Percy had met haar gedanst, dus nu moest zij hem helpen met het klaarmaken voordat de gasten zouden komen. Erg vond ze het niet, want hard werken kon ze wel. Iedereen onderschatte altijd het dansen dat ze in de club deed. Het was heel erg zwaar en intensief, en ondanks dat het leuk was, kostte het haar een hoop energie. Ze wist dat het werk achter de bar ook zwaar werk was, dus daarom kon ze daar best een handje bij helpen. Professioneel had Percy in zijn handen geklapt. Monica zag hem al zo staan, als een soort teamleider ofzo. Leiding geven kon hij vast en zeker goed. “Oeh, tegen een drankje van het huis zeg ik geen nee” grinnikte Monica en liep achter hem aan, achter de bar langs.

Ze had als taak gekregen om de bar schoon te maken. Daarom viste ze een emmer tevoorschijn, pakte een fles schoonmaakmiddel en spoot een flinke dot in de emmer. Vervolgens zette ze de emmer in de wasbak en zette de kraan voor warm water aan. Geduldig wachtte ze tot de emmer tot een redelijke hoeveelheid gevuld was en pakte toen nog een doek. Voorzichtig, zodat ze haar hand niet zou branden, liet ze de doek in de emmer vallen, ging een paar keer op en neer met haar hand en wrong de doek uit. Vervolgens begon ze het houten gedeelte van de bar schoon te maken. Ze veegde alle kringen van de glazen weg, tilde spulletjes op, zodat ze er onder door kon bijkomen en ging geconcentreerd verder met haar werk.

Ongeveer halverwege de bar stopte ze eventjes om de doek opnieuw in het water te dopen en weer verder te gaan met het schoonvegen van de bar. “Percy?” vroeg ze toen nieuwsgierig “Wil jij dit eigenlijk de rest van je leven blijven doen? Ik bedoel, doe je een opleiding, of wil je hier blijven werken, of heb je een andere droom?”

Percy wachtte heel eventjes terwijl de jonge vrouw achter de bar langs liep. Als ze namelijk hulp nodig zou hebben zou hij haar even kunnen helpen voor hij zelf aan de slag zou gaan. Ze wist echter zonder enige moeite een emmer, een schone doek en een fles met schoonmaakmiddel te vinden (het had allemaal onder de bar gestaan, maar goed), dus toen het duidelijk was dat ze zijn hulp daarbij niet nodig had besloot hij ook maar eens aan de slag te gaan. Achter de bar stapte hij door een deur waar zich een soort bezemkast bevond en hij dus ook een bezem vandaan haalde. De vloer aanvegen werd twee keer per dag gedaan – door degene die het café opende, en dan nog eens iemand die afsloot. Als er namelijk niemand meer was lag er namelijk vaak genoeg rotzooi op de vloer; plastic bekertjes, zo nu en dan slierten confetti, een heleboel glitters.
Er was dan nu ook niet veel schoon te maken – het ging meer om het zeker maken dat het een beetje netjes was voor ze zouden openen. In zichzelf neuriënd begon hij achterin de zaal om zo rustig in de richting van de ingang te werken.
Na enkele minuten keek hij echter op toen Monica zijn naam zei. ‘Ja?’
“Wil jij dit eigenlijk de rest van je leven blijven doen? Ik bedoel, doe je een opleiding, of wil je hier blijven werken, of heb je een andere droom?”
Hij glimlachte flauwtjes bij het horen van haar vraag. Met een zucht leunde hij met één arm op zijn bezem en bleef zo staan, zijn andere hand in de zak van zijn spijkerbroek. ‘Ik was niet van plan om mijn hele leven achter de bar te blijven staan, nee,’ antwoordde hij met een zacht lachje in zijn stem. ‘Ik bedoel, ik vind het leuk en ik heb op deze manier heel wat leuke mensen ontmoet,’ hij haalde zijn hand uit zijn zak en gebaarde even vaag naar Monica zelf, ‘maar het is nou niet echt wat ik wil blijven doen.’ Opnieuw zuchtte hij. ‘Ik wil naar het conservatorium. Alleen is het nogal moeilijk om aangenomen te worden en dan moet ik ook nog het geld bij elkaar zien te krijgen. Dus er is niet echt een andere optie dan dit.’
Hij was even stil voor hij weer glimlachte. ‘Maar het verdient hier vrij goed, dus ik mag niet klagen.’

Monica glimlachte toen ze naar Percy zijn toekomstplannen luisterde. Hij had echt wel iets uitgedacht voor zichzelf en dat vond Monica knap, vooral omdat zij nooit die kans zou hebben. De kans op een opleiding was sowieso verkeken toen ze had gekozen voor haar transitie en sowieso…ze was nu veel te veel gewend aan het leventje in het uitgaansleven. Daar zou ze echt niet meer zomaar aan kunnen ontsnappen. “Het klinkt goed” zei Monica met een goedkeurend glimlachje en knikte naar hem “Goed hoor, dat je niet hier je hele leven vast wilt blijven zitten. Het conservatorium is inderdaad wel heel erg hoog, en duur, maar ik weet zeker dat als je er gewoon hard voor blijft werken het heus wel gaat halen. Alles wat je graag wilt halen kan je bereiken.” Zo, dat was nog eventjes Monicawijsheid. Ze ging door met het schoonmaken, terwijl ze doorpraatte. “Ik weet niet hoe vaak je hier bent, maar ik ben hier elke avond en nacht en soms…soms denk ik, waarom doe ik dit? Maar dan sta ik daar…” en ze knikte naar het podium waar ze net had staan oefenen “…en dan weet ik weer hoe veel ik van dit werk hou. Maar net zoals jij, een opleiding doen, dat zit er niet meer in voor mij denk ik.”

Na ongeveer twintig minuten ging de deur open en Monica keek op: de andere danseressen kwamen luid pratend binnen en vervolgden vrijwel meteen hun weg naar de kleedkamers, aangevend dat Monica ook moest komen, omdat ze meteen zouden beginnen aan de haren, make-up en kleding. Monica glimlachte naar Percy. “Ik hoop dat ik je goed geholpen heb” zei ze met een lach en liep eventjes naar hem toe. Vriendschappelijk gaf ze hem een snelle knuffel. “Misschien zie ik je zo nog eventjes? Ik moet alleen de eerste drie nummers doen, daarna ben ik “entertainerhost”, dat betekent dat ik mij onder de gasten moet begeven en ze veel te dure drankjes moet aansmeren.” Ze rolde eventjes met haar ogen en knipoogde. Vervolgens liep ze gauw richting de kleedkamers, waar haar haren, haar make-up en haar kleding gedaan zouden worden. Monica kreeg op dat moment altijd een beetje zenuwen: hoe druk zou het worden? Zou ze een foutje maken en zo ja, zou iemand haar daar op kunnen betrappen? Sowieso moest Monica het eerste nummer alleen doen, waardoor iedereen naar haar zou kijken. Dood- en doodeng.

Rond elf uur was het dan zo ver. De showgirls van “Escape” zouden zich naar het podium begeven en daar zou hun show gaan beginnen. Monica stond vooraan, en liep voorzichtig het podium op. Het was nog donker, niemand zou haar zien. Haar kleding was sober, haar lange haren waren naar achteren gekamd en het leek alsof ze slechts een t-shirt aan had, met hele hoge hakken eronder aan. Onder haar t-shirt zat echter een high waist short met een soort bh-achtig shirtje. Monica liep naar een stoel, die op het podium stond. Verleidelijk ging ze zitten, toen de spotlight aanging en ze recht in de club keek. Een verleidelijke glimlach stond op haar gezicht, er was een redelijk grote opkomst en dat zorgde ervoor dat alle spanning opeens helemaal weg was. De muziek begon te spelen, “Good for you” van Selena Gomez. Dat vond Monica nou echt een verleidelijk nummer, de stem van het meisje was gewoon hot. Op het moment dat Selena Gomez begon te zingen stond Monica op, liep heupwiegend wat verder het podium op en begon aan haar choreografie. In het begin was deze wat langzaam, daarna ging hij wat sneller. Op het moment dat het refrein erin werd gegooid, was een stralende glimlach op het gezicht van Monica te zien: dit stukje was namelijk haar favoriet. Ze liet haar heupen extra goed en extreem uitkomen, en keek de mensen die vooraan stonden allemaal stuk voor stuk aan. Haar voet veegde over de vloer, ze stak haar duim verleidelijk half in haar mond en liet hem over haar lichaam naar beneden glijden. Monica was altijd Monica, maar op het moment dat ze het podium opging, werd ze iemand anders. En het voelde elke keer zo goed. Als haar ouders haar nu eens zouden zien…ghehehe.

Ergens midden in het nummer draaide Monica zich naar het publiek. Ze liep verder naar de achterkant van het podium, waar al drie meiden op haar stonden te wachten. De stem van Selena Gomez werd langzaam overgenomen door die van Britney Spears. Monica pakte de onderkant van haar witte t-shirt beet, gooide deze over haar hoofd uit en liet zo haar andere pakje zien, dat ze onder haar t-shirt aan had gedaan. Precies op dat moment draaide ze zich om en liep samen met de andere meiden met een fierce blik in haar ogen verder het podium op. Ook deze choreografie startte, alleen was deze meteen vanaf het begin heftig. Zachtjes en licht hijgend zond Monica met de muziek mee, maar niemand zou het kunnen horen, aangezien ze niet door een microfoon zong. “Everybody is talking all this stuff about me, why don’t they just let me live? I don’t need permission, make my own decisions, that’s my prerogative.”

Toen dit nummer er ook mee ophield, was het tijd voor de laatste choreografie voor Monica. De vier meiden werden vergezeld door nog twee meiden. Ze stonden alle zes met hun rug naar het publiek en wederom liepen ze met een fierce walk verder het podium op, waarna de choreografie van Beyoncé startte. Deze choreografie had het uiterste van de meiden nodig: hij was snel, heftig en moest helemaal op hoge hakken gebeuren. Monica rolde met haar lichaam, gooide overal haar heupen extreem in en gaf letterlijk alles. Haar gezicht stond super geconcentreerd, terwijl ze zweet over haar rug voelde lopen. Ze was dan misschien schaars gekleed, maar het was bloedheet in de club. En dat kwam mede doordat ze zo hard aan het dansen was, maar Monica zou geen seconde klagen: ze hield van dit werk.

Het nummer was afgelopen en het was Monica’s beurt om van het podium af te gaan. Hijgend liep ze vrijwel meteen door naar de bar, want ze moest echt wat drinken. Ze glimlachte naar Percy en bukte door haar knieën, zodat ze een flesje water onder de bar vandaan kon halen. Die stond er standaard, zowel voor de mensen van de bar als voor de danseressen. Ze maakte het flesje open en nam een enorme slok. Daarna keek ze lachend naar hem. “Dus dit is waarom ik zo van mijn werk hou” grinnikte ze.

In stilte luisterde Percy naar wat Monica verder te vertellen had. Hij glimlachte niet meer, maar keek met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht naar de jonge vrouw: ze maakte een paar punten waar zeker wel wat waarheid in zat; net als hij had ze al een zeker beeld van haar toekomst, al hield dat voor haar niet in dat ze ook een opleiding zou volgen. Maar ze hield van haar baan, dat maakte Monica zeker duidelijk. En dat was belangrijk; er waren heel wat transgenders die moeilijk of helemaal niet aan een baan konden komen tegenwoordig. Hij mocht blij zijn als hij aangenomen werd aan de opleiding waarvoor hij zich had ingeschreven. Vaak genoeg hoorde je nieuwsverhalen waarin transgenders gewoon gediscrimineerd werden, en dat was precies waartegen Percy zich wilde verzetten. De onderdrukking van queer mensen, die door de meeste mensen niet eens op werd gemerkt omdat het vaak zo subtiel gebeurt.

Niet veel later ging de deur weer open. Percy was al enkele minuten geleden klaar geweest met opruimen en zat ontspannen op een barkruk, en keek op toen de andere danseressen druk kletsend binnen kwamen. Monica was degene die aangesproken werd, al werd hij ook door enkelen van hen gegroet, en hij glimlachte naar de jonge vrouw toen ze tegen hem zei: ’Ik hoop dat ik je goed geholpen heb.’ Voor hij antwoord kon geven gaf ze hem een snelle knuffel, die hij zonder problemen beantwoordde en voor hij haar tegelijkertijd los liet. Hij grijnsde om wat ze zei, en liet zich vervolgens van zijn barkruk glijden. Hij moest de club maar eens openen zodat er mensen naar binnen konden. ‘Is goed, meid. Ik sta gewoon achter de bar, dus we spreken elkaar nog wel. Veel succes in die hakken, je kunt het.’ Hij knipoogde naar haar, voordat ze met de andere danseressen de kleedkamers in verdween en hij de deuren kon openen.

Het was niet veel drukker dan dat Percy gewend was, maar dat betekende niet dat hij zijn werk kon laten liggen om uitgebreid naar het podium te kijken. Af en toe had hij echter een minuut van rust waarin hij een korte blik door de mensenmassa kon werpen om het optreden te zien, en meer dan eens wist hij Monica te spotten, die in haar danskleding voorop het podium stond. De meeste mensen waren nu ook afgeleid door de jonge vrouw boven hun hoofden en dachten er niet aan om een nieuw drankje te halen, waardoor hij even zijn spullen aan de kant kon zetten en naar Monica’s optreden kon kijken.
Het was niet te ontkennen: Monica – en de andere meiden natuurlijk ook – waren ontzettend goed in hun werk. Hun bewegingen zorgden ervoor dat Percy net iets te lang bleef staren, waardoor hij niet doorhad dat een donkere jongeman aan zijn rechterkant zijn aandacht probeerde te trekken. Haastig trok hij zijn ogen van het podium weg om de ander te bedienen.

Toen hij niet veel later weer op keek zag hij dat Monica, samen een paar andere danseressen, het podium weer had verlaten. Een beetje teleurgesteld dat hij de rest van haar optreden niet had kunnen zien ging hij rustig verder met zijn werk, totdat de jonge vrouw plotseling achter de bar verscheen en naar hem glimlachte. Hij grijnsde terug, liet haar haar gang gaan terwijl ze een flesje water van onder de bar vandaan pakte en keek even opzij toen ze weer overeind kwam.
‘Je was geweldig,’ antwoordde hij met een grijns. ‘Het zag er echt heel goed uit. Mijn complimenten.’ Hier achterin de club was de muziek niet zo luid en was hij makkelijker te verstaan.
‘Is er iets anders wat je te drinken wilt?’ vroeg hij vervolgens, terwijl hij tegelijkertijd een drankje inschonk voor iemand anders. ‘Je hoeft er niets voor te betalen. Eerste drankje is op het huis.’ Hij keek even naar haar opzij, een vragende blik op zijn gezicht, voor hij er haastig aan toevoegde: ‘Zolang je niets tegen de anderen zegt, ik kan niet aan iedereen gratis drankjes uit gaan delen.’

Nooit in haar hele leven zou Monica dit werk opgeven. De adrenalinekick die het haar gaf was overweldigend en ze vond het geweldig. Het interesseerde haar geen fluit wat iemand over haar zou zeggen in deze kleding, op deze schoenen, in deze club: dit was heer leven en daar moest iedereen het maar mee doen. Het klonk misschien arrogant om te zeggen, maar Monica was gewoon trots op wat ze hier elke dag presteerde. Hier wilde ze voor altijd haar geld mee gaan verdienen, al was dat natuurlijk op den duur een beetje moeilijk. Als je zestig was, was het natuurlijk niet echt meer aantrekkelijk om in een kort pakje op het podium te staan en op allerlei manieren jezelf zo sexy mogelijk neer te zetten. Als Monica oud zou worden, zou ze proberen op een andere manier werk te krijgen in deze branch, misschien als choreograaf. Wat ze in ieder geval later niet wilde, was plastische chirurgie. Dat had ze nu al zo vaak in haar leven gehad, bijvoorbeeld haar borsten, dat ze er nu helemaal klaar mee was. Maar dat waren slechts gedachten voor later in de toekomst en ze leefden natuurlijk in het hier en nu.

En in het “hier-en-nu” stond ze bij Percy achter de bar, helemaal exhausted van het optreden dat ze zojuist met de andere meiden had verzorgd. “Je was geweldig” complimenteerde hij haar “Het zag er heel goed uit. Mijn complimenten.” Met grote teugen dronk Monica het water weg, en toen het flesje leeg was, was ze pas in staat om te reageren. “Dankjewel, dat is lief van je…geloof me, je wilt niet weten hoe mijn voeten nu voelen” grinnikte Monica zachtjes en bewoog voorzichtig met haar enkels. Ja, haar voeten deden wel regelmatig pijn. Maar ach: aspirine erin en doorgaan. Percy bood haar iets anders te drinken aan, van het huis, als ze niets door vertelde. Samenzweerderig lachte Monica naar hem. “Nou Percy, you know the way to a woman’s heart” grinnikte ze mysterieus en lachte zachtjes “Doe in dat geval maar een wodka met sinaasappelsap, met twee ijsklontjes, alsjeblieft.” Terwijl ze wachtte tot Percy haar bestelling klaarmaakte, leunde ze tegen de bar aan. Ze sloeg haar armen over elkaar en begon tegen hem aan te lullen. Haar lichaam zat vol met energie, gelukkig voor haar, en helaas voor hem, was Percy er: “Ik was bezig tijdens het laatste nummer en ik zat er helemaal in, en toen moesten we heel snel naar beneden. Dus ik deed de routine, en BAM! Op de grond. En die man die dicht bij het podium stond zag ik echt zo naar achteren gaan van ‘Holy shit, she’s close!’” Vrolijk lachte Monica, terwijl ze haar spraakwaterval vervolgde. Ze leek Olivia wel!

Op een gegeven moment onderbrak iemand haar spraakwaterval tegen Percy, een man stond opeens naast haar. Hij had duidelijk teveel gedronken, misschien niet dronken, maar wel flink aangeschoten. “Hallo” zei hij, trachtend verleidelijk te zijn. “Hey” zei Monica maar droog terug, want what the fuck moest je anders terugzeggen? “Ik wilde eventjes zeggen dat ik vond dat je heel erg goed danste daarnet” zei de jongen en knipoogde naar haar. Monica glimlachte naar hem. “Dankjewel! Ik doe het heel erg graag en-“ “En daarom” onderbrak de jongen haar abrupt “wil ik je vragen om daar met mij en mijn vrienden te komen feesten. Mijn naam is James.” Dat hij haar zo abrupt onderbrak, vond Monica niet echt heel erg netjes. Als ze al van plan was om mee te gaan, wat absoluut niet zo was, was ze dat nu zeker niet meer. “Nee dankje, ik sta hier prima. Bovendien mag ik niet met gasten mee, zo zijn de regels.” De jongen bleek hier niet echt genoegen mee te nemen. “Het is maar één drankje?” Monica schudde haar hoofd. “Nee, echt niet, sorry.”

Helaas was de jongen iemand die niet tegen “nee” kon. Ruw pakte hij haar pols beet, en trok haar naar zich toe. “Jij gaat nu met mij meelopen. Je bent toch zo eager om allemaal drankjes te krijgen? Nou, dit is je kans. Het wordt heel gezellig en je hebt maar plezier…” gromde hij in haar nek. “Blijf van me af, man, idioot!” zei Monica met een luidere stem en deed een stap naar achteren, probeerde haar polsen los te trekken van de jongen, die haar probeerde mee te trekken naar zijn vrienden. O shit. Angstig keek ze naar Percy, dit ging verkeerd.

Rustig wachtte Percy op Monica terwijl de jonge vrouw in een paar teugen haar flesje water achterover sloeg. Hij kon heel goed begrijpen dat ze dorst had – ze moest zich zeker te pletter zweten. Ze had hij wist niet hoe lang op het podium gestaan, in de spotlights, en had zelfs in die hitte gedanst alsof haar leven er van af had gehangen. Gelukkig stond er genoeg water onder de bar en zelfs dan kon er met gemak wat bij worden gehaald. In de tussentijd waste hij wat natte glazen af en zette deze netjes terug op hun plek om later nog een keer gebruikt te kunnen worden. Er was een tijdje geleden een discussie geweest of ze nog wel glazen zouden gebruiken of over zouden gaan op plastic cups, maar de glazen waren gewoon gebleven. Persoonlijk kon het hem weinig schelen; als mensen glazen lieten vallen liet hij het ze vaak zelf gewoon opruimen. Hij kwam eigenlijk nooit achter de bar vandaan als hij aan het werk was, daar waren andere mensen voor.
Monica had haar water opgedronken en glimlachte toen hij haar een drankje aanbood, om vervolgens netjes een wodka met sinaasappelsap te verzoeken. Terwijl hij een glas voor haar pakte en het drankje voor haar begon te maken begon Monica met haar verhaal, en Percy luisterde al glimlachend maar zwijgend zodat hij haar niet in de reden viel. Aan alles was te zien dat ze van haar werk genoot.
Hij wilde haar het drankje aanbieden op hetzelfde moment als dat ze klaar was geweest met haar verhaal, maar net toen hij zich oprichtte met het glas in zijn hand stond ze met haar rug naar hem toe, pratend met een man die in de paar seconden dat hij zijn blik af had gewend was verschenen. Hij kon niet verstaan wat de twee tegen elkaar zeiden, maar hij besloot dat hij zich er verder niet meer mee zou bemoeien en zette Monica's drankje buiten het bereik van anderen neer zodat ze het kon pakken als ze dat wilde. Dan kon hij verder met het bedienen van klanten. Zolang die gast maar niet achter de bar kwam vond hij het allemaal prima.
Totdat hij de opschudding in zijn linkerooghoek op merkte en hij toch werd afgeleid. Iets ging hier niet goed. Hij had de conversatie niet gevolgd, maar het zag er overduidelijk uit dat de man, die eerst leuk naar haar had lopen lachen, nu al zijn kracht in zette om de jonge vrouw met zich mee te trekken.
Dan moest hij zijn regel van "niet-achter-de-bar-vandaan-komen" maar opgeven. Hij moest ingrijpen, anders ging het fout.
Zijn gedachten gingen razendsnel. Hij kon niet zomaar met de man op de vuist gaan; de ander was een kop groter dan hij en Percy had nog nooit van zijn leven gevochten. Hij was 99,9% zeker dat hij in een ziekenhuis zou eindigen met twee blauwe ogen.
Maar gelukkig was dat niet zijn enige idee. Hij excuseerde zich tegenover het meisje dat hij aan het helpen was geweest, legde al zijn spullen aan de kant en duwde zichzelf langs Monica heen, tussen haar en de man in. Hij wist niet zeker waar het aan lag, of het verbazing was geweest, maar de man liet haar pols los. Hij zag er echter niet uit alsof hij haar zomaar met rust ging laten, en dat had Percy ook niet gedacht.
'Hey.' Hij deed alsof hij Monica niet net ietwat panisch aan de kant had geduwd en keek met een flauwe glimlach en een sensuele blik in zijn donkere ogen naar de jongeman op. 'Sorry als dit nogal abrupt lijkt, maar...' Hij zette een stapje naar voren en raakte met zijn vingertoppen voorzichtig zijn borst aan, liet zijn blik over zijn lippen glijden en toen terug naar zijn ogen. 'Ik zag je van achter de bar en ik moest gewoon...' Hij haalde scherp adem alsof hij zichzelf tot de orde moest roepen, zijn vingers nog steeds cirkeltjes tekenend op het T-shirt van de man tegenover hem. Luke zou hem eens moeten zien. 'Kan ik je misschien wat te drinken aanbieden?'
Hij had geen idee hoe de man zou reageren op zijn hele charade, maar hij had hem in ieder geval lang genoeg afgeleid zodat Monica ergens naar kon verdwijnen - dat hoopte hij in ieder geval.