Hello HorseHome - Percy

Het meisje was in de stad uitgekomen. Ze wilde iets nieuws kopen, want ze had te weinig stoere dingen in haar kast hangen. Ze had gesmeekt om het pasje van haar moeder en met een glimlach had ze hem aangenomen toen ze hem kreeg. Natuurlijk had ze een maximum dat ze uit mocht geven en daar hield het meisje zich dan ook netjes aan.
Ze had al uitgevonden dat als ze meer dan tien euro teveel uit gaf, haar moeder dan boos zou worden. Dus als het rond de acht euro meer was, dan was het geen probleem. Dit hield ze dan ook in haar achterhoofd toen ze de stad in liep. Het was allemaal nieuw voor haar en daarom liep ze haast iedere winkel in die ze zag. Ze wilde weten waar ze wel en niet moest komen, haast vrolijk liep ze door de drukke straat heen en voor een winkel stond ze stil. Ze had zichzelf beloofd om iedere winkel binnen te lopen; maar deze winkel was voor oma's. Ze kon toch geen winkel voor bejaarde inlopen? moeilijk keek ze naar de ingang en draaide haar hoofd weg. Nee... Ze ging er niet- Maar ze was naar binnen gestapt. Toen beide voeten over de drempel waren, draaide ze zichzelf echter weer om en vervolgde haar weg. Ze was binnen geweest, dus ze had geen onafgemaakte zaken.
Toen kwam ze eindelijk bij een winkel die ze leuk vond en na een aantal dingen passen, had ze een leuk rokje gevonden. Ze sloeg deze over haar arm terwijl ze naar de kassa liep en wilde betalen.
"Pinnen graag." Zei ze met een kleine glimlach en de oudere vrouw achter de kassa keek haar verbaasd aan.
"Waar is je moeder?" Eve keek wat verbaasd naar de vrouw.
"Thuis?" Dit vond de vrouw echter niet het juiste antwoord.
"Weten ze dat jij de pinpas hebt? Ik sta het niet toe als kinderen van jou leeftijd, de ouders bestelen van geld." Haar blauwe ogen keken de vrouw ongelovig aan.
"fuzakeru na." Mompelde ze zacht, iets wat simpelweg betekende dat de vrouw niet zo stom moest doen.
"Het is heel aardig dat u aan mijn moeder denkt. Maar zij heeft me deze pinpas overhandigd; daarbij ben ik volwassen genoeg om dit af te rekenen. Dus als u zo vriendelijk zou willen zijn, ik wil graag betalen." De vrouw zuchtte, had blijkbaar niet verwacht dat het meisje zo terug zou reageren en huilend de pinpas uit het apparaat zou halen en terug naar haar 'ouders' zou rennen. Ze was niet van plan om een oude vrouw haar zo aan te laten spreken.
"totziens" Zei de vrouw rustig, duidelijk nog steeds niet heel erg op haar gemak.
"Danku!" Eve klonk haast kinderlijk ten opzichte hoe ze eerder had gesproken. Maar nu stond ze hier in de straat, er was niks interessants leek het. Een zucht, het was wat rustig en Eve besloot dan ook maar iemand 'jongers' aan te spreken en toen ze een jongeman langs zag lopen, liep ze er dan ook gehaast op af.
"Kan ik u wat vragen? Ik ben nieuw hier en ik was benieuwd of hier ook wat leuks te doen was en zo ja, wat dit dan is." Ze glimlachte naar hem, hoe ze sprak stond in contrast met de klank van haar stem. Een hoge stem die duidelijk aangaf dat ze nog jong was. Maar met de beleefdheid en zekerheid waarop ze sprak, was het haast alsof ze het voorlas.

'Een vervolgstudie, huh?'
Connor, Percy's beste vriend sinds het eerste jaar van de middelbare school, blies grijnzend de rook van zijn sigaret uit. 'Ambitieus.'
'Er is nog niets besloten,' verdedigde Percy zichzelf, zijn handen in de handen van zijn jas. 'Mijn ouders zijn het er niet helemaal mee eens en vinden dat ik aan deze studie genoeg heb, maar als je iets wil bereiken moet je het ook goed doen, niet?'
Hij grijnsde. 'En bovendien kost die verdomde studie me al emmers met geld dus het is financieel waarschijnlijk onmogelijk.'
'Tenzij je een tweede baantje neemt,' suggereerde Connor, maar Percy schudde zijn hoofd. 'Dat houd ik niet vol. En wat zou ik dan moeten gaan doen?'
'Je zou altijd je geld nog kunnen verdienen als stripper.'
Die opmerking zorgde ervoor dat Percy de ander een flinke tik tegen zijn arm verkocht, maar Connor lachte alleen maar en zette snel een stap opzij zodat de tweede uithaal hem miste. 'Geintje, Perce. Krijg wat gevoel voor humor.'
Zwijgend liepen de twee verder. Ze hadden in de stad geluncht en wandelden op hun gemak door de winkelstraat, die op dit punt van de dag volgepakt was met mensen. Connor woonde veel dichter bij het centrum dan Percy, die een stuk langer moest lopen om de winkels te bereiken.
'Ik heb het gevoel dat dat me heel goed zou staan als ik een vrouw was geweest,' merkte Connor na een korte stilte, en toen Percy omkeek om te zien wat hij aanwees barstte hij in lachen uit. In de etalage van een sportwinkel was de nieuwste lijn van zwemkleding uitgestald en één van de paspoppen droeg een, naar Percy's idee net iets te blote, felrode bikini.
'Rood is niet jouw kleur,' antwoordde hij droogjes, een grijns op zijn gelaat, voor hij de jongen met zich mee trok.
Niet heel veel later kwamen de twee weer tot stilstand toen ze Connors appartement hadden bereikt, ze elkaar gegroet hadden en de jongeman naar binnen verdween, zodat Percy weer alleen op straat stond. In een rustig tempo liep hij verder, de winkelstraat door, terug naar huis.
Licht verbaasd keek hij op toen hij zich realiseerde dat hij door iemand werd aangesproken - een klein, Aziatisch uitziend meisje stond tegenover hem.
"Kan ik u wat vragen?" vroeg ze beleefd, en hij glimlachte naar haar. "Ik ben nieuw hier en ik was benieuwd of hier ook wat leuks te doen was en zo ja, wat dit dan is."
Hoe oud was ze? Zeker een stuk jonger dan hij, dat was zeker.
'Eh, nou,' begon hij, zijn hand door zijn donkere haar halend. 'Het is maar wat je leuk vindt. Verderop is er een bioscoop, natuurlijk het centrum,' hij gebaarde even naar de winkel waar ze naast stonden, 'het park - het overdekte zwembad is echter een stuk verder weg en voor de maneges moet je de stad uit.'
Hij keek haar weer aan, nog steeds een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze zag er schattig uit, bijna als een soort levende pop met grote, blauwe ogen.

Ze keek hem bedenkelijk aan, een zwembad klonk niet verkeerd. Niet dat ze daar op dit moment naartoe wilde gaan en sowieso was dat gezelliger om met iemand te doen. Ditzelfde geld voor de bioscoop, ze ging daar niet alleen naartoe.
Maar de manege klonk aantrekkelijk, haar ogen lichtte dan ook op. Al was dat snel verdwenen, ze had niet zoveel geld om te besteden. Langzaam zakte de moed haar dan ook in de schoenen. Ze had altijd bij een vriendin paardrijles gehad, ditzelfde gelde voor alle andere muziek instrumenten en sporten. Ze hoefden nooit de volle prijs te betalen en dat was goed geweest voor de alleenstaande moeder.
"Ik heb de bibliotheek nog niet kunnen vinden. Is deze er toevallig een?" De meeste dorpjes hadden wel een bibliotheek, zover zij wist. Ook al was het maar een klein iets. Het was tenminste beter als niks. Daarbij kon ze nu vrij weinig. Ze kende niemand en deze jongen leek nu ook niet bepaald van haar leeftijd. Niet dat ze van plan was om een wild vreemde ergens mee naartoe te nemen. Dat was ongepast en merkwaardig als aanblik voor de mensen.
Haar ogen dwaalde even af en ze bekeek de straat. Het was behoorlijk druk en ze werd uit haar gedachte gehaald doordat ze tegen haar rug gebeukt werd. Even raakte ze uit balans, maar het lukte haar nog om deze te behouden na enkele stappen te hebben gezet. Ze zocht naar degene die tegen haar op was gebotst, maar kon niemand vinden.
"Onbeleefd." Mompelde ze tegen zichzelf en ging weer recht staan. Eve keek naar de jongen waartegen ze aan het praten was en ging dan ook weer terug staan waar ze stond.
"Sorry." Zei ze dan ook.

Percy's handen waren weer in de zakken van zijn lange jas verdwenen terwijl hij geduldig wachtte op haar antwoord. Er was een lichte frons op het voorhoofd van het meisje verschenen en het was duidelijk dat ze één voor één de net genoemde keuzes zorgvuldig overwoog. Hij gaf haar rustig de tijd en keek ondertussen even de straat rond.
"Ik heb de bibliotheek nog niet kunnen vinden. Is deze er toevallig een?"
Hij moest eerlijk toegeven dat het hem niet al te erg verbaasde dat ze dat aan hem vroeg. Ondanks het jonge uiterlijk van het meisje sprak ze op de toon en met de ernst van de meeste volwassenen.
Er was in feite in totaal één bibliotheek in de stad waar hij van wist, redelijk dicht bij zijn eigen huis. Zelf kwam hij er om de zoveel maanden om één of twee boeken te lenen, maar tegenwoordig had hij weinig tijd om te lezen - dat was waarom hij geen lidmaatschap van de bibliotheek bezat, in tegenstelling tot zijn jongere zus, Piper.
'Ja hoor,' antwoordde hij daarom. 'Het is wel een stukje lopen vanaf hier, maar dan heb je ook wat. Het is redelijk dicht bij mijn huis dus als je wil loop ik een stukje met je mee.'
Op het moment dat hij dat zei werd het meisje opeens hard aangestoten - een gehaaste voorbijganger had haar niet zien staan en had met zijn elleboog haar in haar rug geraakt, zodat ze naar voren wankelde en bijna leek te vallen. In een reflex kwamen zijn handen uit zijn zakken om het meisje op te kunnen vangen mocht dat nodig zijn, maar een halve tel later werd het duidelijk dat ze haar evenwicht teruggevonden had en stond ze weer stevig op beide benen. Net als Percy keek ze even om zich heen, maar degene die haar had aangestoten was al lang uit zicht.
"Onbeleefd," mompelde ze, en de jongeman knikte instemmend. 'Dat zou je wel kunnen zeggen, ja. Maar het is ook druk hier.'
"Sorry."
Licht verbaasd keek hij op de ander neer. Waarvoor zou ze haar excuses aanbieden? Ze was niet tegen hem opgelopen of iemand anders aangestoten.
'Jij bent niet degene die zijn excuses zou moeten aanbieden,' zei hij rustig. 'Maar misschien is het beter om wat uit de weg te gaan staan.'
Gelijk voegde hij daad bij woord door meer richting de winkels te stappen, het meisje licht sturend door een hand op haar schouder te plaatsen. Nu ze in het licht van een etalageraam stonden liepen de twee minder kans om in de weg te staan.

Het leek alsof Percy had verteld dat er ergens gratis snoep te vinden was. Het meisje Sprong haast een gat in de lucht toen hij vertelde dat er een was. Even was het serieuze meisje verdwenen en had plaats gemaakt voor het jonge meisje dat ze eigenlijk zou moeten zijn. Maar een bibliotheek was gratis, ze hoefde niks te betalen en had alle informatie die ze wilde. Hoe kon ze hier nu niet blij mee zijn? Vooral omdat het in contrast stond met hoe het er op dit moment bij haar thuis voor stond. Thuis stond alles nog vol met verhuisdozen en haar moeder had haar vandaag een dag vrij gegeven omdat ze zo graag de stad in wilde. De lach was echter verdwenen toen iemand tegen haar aanbotste en de jongen gaf aan dat zij niet degene was om sorry te zeggen.
"Het is waar dat de man niet aan het opletten was en onuitstaanbaar onbeleefd. Toch moet ik beter leren om mezelf rustig te houden. Ze zeggen dat het komt door de hormonen. Althans, de boeken zeggen dat." Zei ze wat geïrriteerd terwijl ze met hem mee liep richting de kant. Hij had een goed punt en nog eens omver gelopen worden was niet iets wat ze graag wilde.
"Dat is inderdaad een oplossing." Beaamde Eve dan ook toen ze weer stil stonden en een kleine glimlach op haar gezicht was verschenen. Ze was duidelijk weer wat rustiger geworden. Eve had gelezen over meditatie en hoe het je rustig kon houden door te ademen. Dit was dan een tactiek die ze soms gebruikte, ook al mislukte het vaak, het ging steeds beter en zorgde er nu ook voor dat ze niet in huilen uitbarstte. Haar emoties waren met de juiste ademhaling veel beter in bedwang te houden.
"Over de bibliotheek..." Begon ze haar verhaal. "Mijn moeder zegt altijd dat ik niet met vreemde mee mag gaan. Dit alles word in films vaak opgelost door elkaar voor te stellen." Ze stak haar hand daarom ook uit. "Ik neem genoegen met die oplossing. Ik ben Eve." Het meisje had een glimlach op haar gezicht. Hoe meer mensen ze zou kennen, hoe sneller ze zich thuis zou voelen hier. Nadat hij zichzelf had voorgesteld, keek ze even om zich heen. Was benieuwd naar waar de mensen zich hier eigenlijk mee bezig hielden en ze keek weer terug naar de jongeman. Vaak kon ze voor niks een pas aanvragen omdat ze onder de achttien jaar was en ze hoopte dat HorseHome hier ook aan deed. Toch besloot ze dit nog niet te vragen en zou ze er vast zo achter komen als ze er waren.
"Gebeuren er hier verder nog interessante dingen?" Vroeg ze hem toch belangstellend.

(Sorry dat het kort is, ik hoor wel als ik het moet aanpassen Sorry dat het zo lang duurde.)