It's Big, Black and Loves Snow [Percy]

De zwarte ruin brieste eens.
Even wierp Jamey een blik op het paard naast haar, dat er ontspannen bij leek te lopen. Dat was eigenlijk wel logisch, aangezien ook het meisje zich zorgeloos en ontspannen voortbewoog. De zorgen waren momenteel ook zo heerlijk minimaal.
Over het algemeen was het wel bekend dat paarden reageerden op de stemming van hun ruiter en die ook aanvoelden, Melange was daar het levende bewijs van.
Het ruiterpad door het bos was wit van de sneeuw, maar niet glad. Onder de bomen, met name rond de boomstammen, was het bruine gebladerte op de bosgrond op sommige plaatsen zichtbaar.
Koud was het wel, zelfs door haar dikke, zwarte winterjas en bruine, wollen sjaal heen had Jamey het nog koud. De zwarte ruin leek nergens last van te hebben, zo met zijn dikke winterharen en ook nog eens een donkerblauwe deken met bijpassend, lichter halsstuk. Bovendien hield zwart warmte vast, in tegenstelling tot bijvoorbeeld wit. In de winter was het paard dus lekker warm, maar in de zomer was het nodig dat hij werd geschoren, anders zou hij zich dood zweten – wat ooit een keer was gebeurd, gelukkig waren ze er vroeg bij geweest.
Niet bang dat het beest op haar tenen zou trappen ging Jamey een stukje dichter tegen het paard aan lopen om te kunnen profiteren van de lichaamswarmte van de ruin.
Toen het paard een flinke hap sneeuw van het zandpad griste grinnikte Jamey. Die grinnik ging over in een proest toen het dier zijn hoofd hief en luid smakkend de sneeuw verwerkte.

Met zijn handen stevig om de teugels geklemd om zo min mogelijk warmte te verliezen reed Percy in een rustig maar gestaag tempo over het bospad. Hij had zijn sjaal over zijn mond en neus getrokken, zodat er van zijn gezicht alleen nog zijn donkere ogen zichtbaar waren. Zijn verwarde, gitzwarte lokken had hij in met een elastiekje slordig vastgebonden - het werd weer eens hoog tijd dat hij een bezoekje aan de kapper zou brengen. Zijn zwarte jas had hij tot iets onder zijn hals dicht geritst.
Hij wist dat Taro, de jonge, lichtbruine hengst, niet zo'n grote fan was van de kou, en Percy nam het hem niet kwalijk. Veel liever was hij in de winter naar een of ander warm land getrokken en niet teruggekomen tot de sneeuw weer verdwenen was, maar hij wist dat zijn ouders zoiets niet zouden kunnen veroorloven en klaagde daarom ook niet.
Hij voelde er niet veel voor het beest de hele winter in de stal te laten staan, dus ondanks de kou had hij zich die ochtend in het zadel gehesen en met Taro op pad gegaan.
Hij moest toch toegeven dat het besneeuwde bos iets betoverends had. Nu hij een stuk van huis was en een eind had gereden had hij het niet zo koud meer - al begon hij wel het gevoel in zijn tenen te verliezen.
Percy trok zijn sjaal naar beneden en ademde even diep in. Het was toch wel fijn om even niet binnen te zitten, ondanks de gezelligheid die bijna altijd in huize Knight heerste. Terugkeren om zijn jongere zusje op de bank en een brandende open haard aan te treffen was dan ook geen slecht vooruitzicht.
Hij was ontzettend blij geweest dat Piper terug zou keren voor de winter. Hij en zijn zusje hadden altijd al een goede band gehad - ze had hem gesteund tijdens de operatie, ze had het voor hem opgenomen zelfs als dat niet nodig was geweest. Ze studeerde nu, net als hij, waardoor ze elkaar bitter weinig zagen. Dus hadden ze de laatste paar weken zo veel mogelijk met elkaar door gebracht.
Taro hief zijn hoofd iets omhoog, waardoor Percy uit zijn gedachten opkeek. Hij glimlachte even. 'Is er iets, jongen?'
Zijn donkere ogen gleden over het pad, en een paar honderd meter zag hij een tweede paard lopen, een klein figuur ernaast met de teugel in zijn hand.
Hij spoorde het paard iets aan, die gelijk sneller ging lopen, en toen hij dichterbij kwam zag hij dat het in werkelijkheid een meisje was die ongeveer van zijn leeftijd moest zijn, die naast het paard op het bospad liep.
Hij hield Taro in toen hij naast het meisje reed en keek met een glimlach op haar neer. 'Goedemiddag,' groette hij haar op vriendelijke toon. 'Ook aan de wandel?'

Al kauwend op de sneeuw, die nu eigenlijk al geen sneeuw meer was, maar water, draaide Melange zijn hoofd, om beter te kunnen kijken naar zijn aankomende bruine soortgenoot en diens ruiter. Toen Jamey doorkreeg dat haar paard iets had gezien, draaide ze zich om. Het touwtje, dat vast zat aan het halster van de ruin, bleef ze gewoon met rechts vasthouden, ook toen het zwarte paardenhoofd aan haar rechter kant verscheen, terwijl de midden- en achterhand zich aan haar linker kant bevonden. Ze was omwikkeld met "paard" om het zo te zeggen. Erg vond Jamey het niet, integendeel zelfs, het was heerlijk warm, net een poncho van paard. Samen keken ze toe hoe ruiter en paard naderden. Melange wat vooral geïnteresseerd in het zwarte dier, terwijl het meisje zich meer richtte op de berijder. Eerst dacht Jamey dat het een meisje was - en probeerde al een smoes te verzinnen voor Brooke, mocht iemand haar met de ander samen zien -, maar toen hij naderde werd duidelijk dat het een jongen was, hoewel hij met dat lange, zwarte haar veel van een meisje weg had.
Hij scheen haar en Melange ook te hebben gezien, want hij spoorde iets aan, om naast het meisje met het zwarte paard vaart te minderen tot hij zich ongeveer op dezelfde snelheid voortbewoog.
"Goedemiddag," werd er gezegd.
Was het al middag dan? Even wierp ze een blik omhoog, naar de zon, die zijn hoogste punt duidelijk al voorbij was. 'Goedemiddag,' groette ze simpel terug. Meer scheen niet nodig te zijn, want de jongen ging al verder;
"Ook aan de wandel?"
Jamey glimlachte even vriendelijk en ging nog iets dichter tegen het paard aan lopen voor ze antwoordde. Mán wat was het koud. 'Jazeker,' antwoordde ze uiteindelijk. 'Als ik hem alleen in de paddock achter laat gebeuren er ongelukken.' ging ze verder.
Het paardenhoofd zakte iets naar de grond, wat ervoor zorgde dat het meisje nu alleen ging lopen, omdat ze wist dat het paard nu nog een flinke hap sneeuw zou gaan nemen. En ja; een ruk aan het losse touwtje, en het paardenhoofd dat vliegensvlug omhoog schoot, druk kauwend op de sneeuw. Hoe was het beest zo gek geworden dat het sneeuw at? Als het beest losstond... het was al een wonder dat hij de laatste keer niets gebroken had.
Even wankelde Jamey; ze had die ruk niet helemaal verwacht, wel, ze had een ruk verwacht, maar deze was iets harder aangekomen dan ze had verwacht. Echter herstelde ze zich. Geschrokken was ze niet, dat was duidelijk te zien aan het paard, dat rustig stond te smakken.

'Jazeker,' antwoordde het meisje nadat ze hem ook een goedemiddag gewenst had. 'Als ik hem alleen in de paddock achter laat gebeuren er ongelukken.'
'Dat heb ik eerder gehoord,' antwoordde hij met zijn gebruikelijke scheve grijns. 'Taro hier vindt het ook niet zo leuk om de hele winter stil te blijven zitten.' Hij klopte even op de hals van de hengst.
Hij wierp een blik over zijn schouder toen ze iets achter geraakte en zag dat ze haar evenwicht leek te verliezen. Snel hield hij zijn paard in en keek haar even aan. Heel even aarzelde hij of hij zou vragen of het met haar ging, voor hij zag dat ze weer overeind stond en door liep.
Percy spoorde Taro weer aan zodat hij opnieuw rustig naast het meisje bleef lopen.
'Kom je uit de stad of van een van de boerderijen of maneges verderop?' vroeg hij. Zelf woonde hij redelijk dicht bij het centrum, maar kwam minimaal één keer per week bij de stallen om Taro te bezoeken.
'Percy, trouwens,' stelde hij zichzelf vervolgens snel voor, zich realiserend dat het nogal onbeleefd zou zijn dat hij zijn naam nog niet had gezegd. Hij glimlachte naar haar.

De laatste woorden van de jongen gingen volledig aan het meisje voorbij. Vlug liep ze een paar passen sneller opdat ze weer op gelijke hoogte zouden lopen. Haar zwarte paard liep rustig mee.
"Kom je uit de stad of van een van de boerderijen of maneges verderop?"
Ze keek even op naar de jongen op het paard toen die iets vroeg.
'Ik kom uit de stad,' antwoordde ze. 'maar Melange staat hier een stukje verderop op stal.' ging ze met een kort knikje richting het paard naast haar verder.
Voor nog geen halve seconde scheurde ze haar blik los van het gezicht van de jongen, toen er een grijze postduif opvloog uit een nabije boom. Voor een moment vroeg ze zich af wat die vogel hier midden in de winter nog deed. Natuurlijk. Duiven bleven 's winters, net als roodborstjes. Ze had een paar dagen geleden nog zo'n ketting pinda's in een boom gehangen. Het was toch wel jammer dat ze geen tuin hadden.
Jamey wreef even in haar in paardenhandschoenen gehulde handen. Het was er niet warmer op geworden - hoewel Lisa waarschijnlijk had gezegd dat ze het bij de komst van de jongen meteen een stuk warmer had gekregen.
De stem van de jongen deed haar wederom opkijken, dit keer van haar handen.
"Percy, trouwens,"
Pas toen Percy's woorden tot haar doordrongen, realiseerde ze zich dat ook zij zich nog niet had voorgesteld.
'Jamey.'
Ze besloot maar vlug weer van onderwerp te veranderen en dit mogelijk beschamende moment maar zo snel mogelijk te vergeten.
'Waar kom jij eigenlijk vandaan?' vroeg ze hem, doorvragend op het onderwerp waar hij een x aantal seconden geleden al over was begonnen.

Percy besloot om van Taro af te stappen zodat hij niet constant op het meisje neer hoefde te kijken, hield het paard in en liet zich uit het zadel glijden. De sneeuw kraakte onder zijn laarzen toen hij zich op de grond liet zakken, hij klopte de sneeuw van zijn schouders en leidde de hengst verder aan de teugel. Hij was iets langer dan het meisje, merkte hij, en hij rechtte even zijn rug.
'Ik kom uit de stad, maar Melange staat hier een stukje verderop op stal.'
Hij nam aan dat Melange het zwarte paard was dat met haar mee liep en glimlachte even.
Ze keek weer naar hem om toen hij zich aan haar voorstelde. Het gaf altijd wel een gevoel van genoegdoening, zichzelf voorstellen met zijn nieuwe naam. Het was eigenlijk nog niet eens zo gek lang geleden dat hij zijn naam officieel had mogen veranderen - en natuurlijk hadden de mensen om hem heen er aan moeten wennen. Zijn ouders hadden er af en toe nog wat moeite mee gehad, maar Piper was zonder enige problemen over geslagen. Ze had met het feit dat ze opeens een oudere broer had geen enkel probleem.
'Jamey,' antwoordde het meisje. 'Waar kom jij eigenlijk vandaan?'
'Ook uit de stad. Redelijk dicht bij het centrum, in de wijk met de witte huizen.'
Hij woonde in een redelijk drukke buurt en de meeste mensen kenden het wel - de huizen leken allemaal sprekend op elkaar en lagen erg dicht bij de winkels.

Jamey pulkte even aan het klittenband dat haar handschoen om haar pols hield toen er een korte stilte was gevallen, maar wendde haar blik niet af van het gezicht van de jongen.
"Ook uit de stad. Redelijk dicht bij het centrum, in de wijk met de witte huizen."
Jamey knikte, ten teken dat ze wist waar hij het over had.
'Daar kom ik vaak langs. Ik woon er niet erg ver vandaan, misschien een straat of drie.'
Ze zei er niet bij dat ze vaak in de blauw met witte politiewagen door die wijk reed, bang dat ze dan, zoals zo vaak gebeurde, intimiderend over zou komen. Niet dat ze bang was voor oordelen van anderen, integendeel, wanneer iemand ernaar vroeg, zou ze eerlijk antwoorden, maar de ervaringen die ze inmiddels had verzameld, zorgde er wel voor dat ze niet snel uit zichzelf over haar werk begon.
Kleine stoomwolkjes stegen op aan haar rechter kant, waarschijnlijk afkomstig van de neus van haar zwarte paard.
Het was wel prettig dat Percy nu ook naast zijn paard liep, nu kon ze hem tenminste behoorlijk aankijken.