It’s getting late, and I; Cannot seem to find my way home tonight.

Het was een lange dag kerk geweest. De dienst was nogal saai en langdradig, maar ze was het gewend. Ze had aan haar ouders gevraagd of ze met Serpine mocht wandelen en tot haar geluk hadden ze ja gezegd. Ze had het zadel gepakt en het halster bij hem omgedaan en was met een glimlach vertrokken. Ze gaf hem een kus op de neus en stapte op hem. Het liefst had ze eigenlijk weggelopen, maar ze hield van haar ouders, ondanks dat deze niet begrepen dat er ook nog een leven was buiten het geloof. Ze dwaalde door de bossen, ze vond het heerlijk om de tijd en de omgeving te vergeten. Vergeten hoe het was om telkens op die vervelende houten bankjes te zitten en hoe ze thuis voor het eten een gebed deden. Het waren misschien dingen die voor haar ouders belangrijk waren, maar voor haar niet. Maar als Rhyme al enige vorm van twijfel liet zien, werd het enkel erger. Haar blonde haren wiegde mee met de draf van haar paard en toen ze dan ook Serpine tot stapvoets maande, moest ze even denken waar ze was. Het was een fijn plekje het begon namelijk te miezeren en niet veel later leek het erop alsof de druppels dikker en sneller begonnen te worden. Een zucht, terwijl ze van Serpine afstapte en samen met hem een plekje zocht waar de bomen stonden die nog wat blad hadden. Dicht bij een dennenboom en een andere vreemde boom. Het hielp niet veel, maar het was iets. Wanneer het droger was, zou ze in ieder geval snel weer naar huis gaan, tenzij het zou stoppen met regenen. Maar de blauwe lucht die er was toen ze vertrok, was al lang verdwenen.

'Verdomme...' Peter wierp zijn felblauwe ogen ten hemel en zuchtte diep toen hij zag hoe er dikke, grijze wolken zich boven zijn hoofd samen begonnen te pakken. Het zag er naar uit alsof het niet meer zo lang zou duren voor het met bakken uit de hemel zou komen.
Voor niet de eerste keer die week was hij met Koda uit het huis gezet om wat van zijn energie kwijt te raken - in de winkel liep hij zijn ouders constant voor de voeten, zijn broer was weg en hij kende er haast niemand om wat mee te doen sinds hij was verhuisd. Hij had zich niet bepaald gekleed op koud weer toen hij van huis was gegaan, en toen er een koude wind op stak rilde hij onwillekeurig en begon sneller te lopen.
Iets later realiseerde hij zich dat hij tijdens het wandelen misschien iets te ver was afgedwaald terwijl hij zijn hond van het pad af volgde - hij kon niet zeker zeggen welke kant hij op zou moeten om terug naar de stad te komen, en de zon was ook al verdwenen achter de wolken.
'Koda!' Zijn schelle stem galmde tussen de bomen door, en even later sprintte de hond zijn kant op. Maar in plaats van voor zijn baasje te stoppen rende hij door, verder het bos in, weg van Peter.
'Rothond,' mompelde hij, de riem om zijn hand sluitend. 'Koda!' Heel even aarzelde hij, voor hij het op een lopen zette en zo hard als hij kon achter Koda aan rende.
'Koda, hier!' Peter was er bijna zeker van dat het beest iets geroken moest hebben; normaal luisterde hij altijd als de jongen zijn naam riep. 'Koda - oh shit.' Niet heel erg ver van hem vandaan kon hij een paard tussen de bomen opmaken, en vloekend sprintte hij de laatste paar meter naar zijn hond toe om Koda bij zijn nekvel te grijpen en te voorkomen dat hij het paard liet schrikken.
Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien dat het paard niet alleen was - een blond meisje van zijn leeftijd stond naast hem onder de boom terwijl regendruppels nu overal op hem neerdaalden en zijn blauwe T-shirt doorweekten. Maar hij had het even te druk met Koda aanlijnen om aandacht aan haar te besteden.
Pas toen hij zeker wist dat de hond vast zat richtte hij zich op, nog steeds licht hijgend, en grijnsde nogal verontschuldigend terwijl hij het haar uit zijn gezicht veegde. 'Sorry daarvoor,' zei hij snel, een blik op het paard werpend om te zien hoe die reageerde op Koda. 'Hij kan soms wat enthousiast zijn - heeft hij je laten schrikken?'

De druppels zorgde voor een koude rilling over de rug van het meisje. Ze streelde het paard over zijn neus heen, totdat deze zijn neus tegen haar neus aan probeerde te drukken. Het dier drukte haar gezicht naar achteren en even glimlachte ze. Ze hield van het dier, de enige jongen waarmee ze om mocht gaan. Rhyme glimlachte zacht door die gedachte. Het dier spitste zijn oren, en nieuwsgierig keek Rhyme mee met het paard. Echter zag ze niks en hoorde ze ook niks. Ze slikte, wat zou er zijn? Misschien was het gewoon een dier... Een klein dier. Probeerde ze zichzelf wijs te maken. Ze keek de andere kant op, net op dat moment deinsde Serpine achteruit en werd ze meegetrokken doordat ze zijn halster vast had.
"Rustig, jongen." Zei ze zacht, terwijl ze een blik wierp naar hetgeen wat hem liet schrikken. Een hond? Dit zorgde ervoor dat het meisje opkeek, er moest iemand- Maar voordat ze haar gedachte af kon maken, zag ze hoe iemand de hond al te pakken had. Een jongen, ze slikte en zette zelf een kleine stap naar achteren, niet omdat ze meteen dacht dat hij haar iets aan wilde doen. Meer om het feit dat ze liever niet met een jongen gezien werd. Ze had een geluk, het was slecht weer en ze was ergens in een bos, niemand die haar dan zou zien. Iets wat ook meteen een ongeluk was, want wat als de jongen iets wilde? Ze hield zich stil, alsof ze nog de hoop had dat ze niet gezien was. Maar de jongen keek op naar haar en ze glimlachte schaapachtig terug naar hem. Hij verontschuldigde zich en ze keek samen met het paard naar de hond toen hij het had over dat deze enthousiast kon zijn. Het paard was er duidelijk niet bang voor, maar door de snelheid dat het beest op hen af was gekomen bang was geweest. Hij vroeg of ze geschrokken waren en Rhyme haalde haar schouders op.
"Ik had niet verwacht iemand tegen te komen en Serpine ook niet." Bij de naam Serpine wees ze naar het paard. Ze moest weg, ze had al teveel gezegd tegen 'een jongen'... Ze keek om zich heen, maar tot haar spijt herkende ze niks.
"Heb jij enig idee wat de weg terug naar de stad is?" Vroeg ze wat onverschillig. Ze hield zich groter als dat ze zich voelde. Want om niet te weten waar ze was, vond ze meer als vervelend. Natuurlijk wist de jongen met deze vraag meteen dat ze dus wat verdwaald was.... Niet handig, maar de jongen zag er nu niet meteen uit alsof hij haar wat zou doen. Daarbij kon ze beter normaal met hem praten, als dat ze vreemd ging doen en hij haar helemaal niet meer wilde helpen. Het hielp dat ze op een plek waren waar sowieso nu niemand zou zijn.

In de eerste paar seconden dat Peter naar het meisje tegenover hem keek leek ze geschrokken te zijn van zowel de hond als van Peter zelf. Hij zou zelfs zweren dat hij een spoor van angst in haar ogen zag, alsof ze nog nooit eerder een jongen had gezien. Dat verdween echter toen ze ietwat timide naar hem glimlachte. Peter had ondertussen Koda's lijn iets laten vieren toen de hond wat gekalmeerd was en de hond snuffelde ondertussen nieuwsgierig aan de voorbenen van het statige paard.
"Ik had niet verwacht iemand tegen te komen en Serpine ook niet."
Daar kon hij haar gelijk in geven; in dit hondenweer had ook hij niet verwacht iemand in het bos te zien. Hij glimlachte scheef naar haar en stopte zijn vrije hand in zijn broekzak. 'Je bent niet de enige. Het is ook eigenlijk vreselijk weer.'
"Heb jij enig idee wat de weg terug naar de stad is?" vroeg ze vervolgens, en zijn grijns verbreedde iets. 'Ja, tuurlijk. Als je hier zo terug gaat,' hij wees in de richting waar hij en Koda vandaan waren gekomen. Daar liep het pad waarop hij had gelopen voor zijn hond er vandoor was gegaan. 'Dan kom je terug op het pad en als je dat gewoon volgt met het bos aan je linkerhand kom je zo terug in de stad.' Hij keek weer terug naar het blonde meisje. 'Ik loop anders wel met je mee, ik ga ook terug naar huis.'

korte post, sorry

Haar ogen zochten een andere weg, een manier om weg te komen van de jongen.
"Ik had niet verwacht dat het opeens zo ging regenen. Herfst... Het was te verwachten." Gaf ze eerlijk toe met een flauwe glimlach. Iets waarna ze meteen weg keek van de jongen.
Doe normaal, Rhyme. Praat normaal, doe normaal en vooral, probeer niet awkward te doen. Die jongen vlucht dadelijk en dan sta je hier alleen. Een zucht, ze moest zichzelf wat vermannen, maar de moed zakte haar meteen weer in de schoenen toen ze naar hem keek. Wegkijken was de beste optie en ze probeerde zo nonchalant om zich heen te kijken, maar het was duidelijk te zien dat ze niet geheel op haar gemak was.
'Ik loop anders wel met je mee, ik ga ook terug naar huis.' Haast geschrokken keek ze naar hem om. Alsof hij iets had gezegd dat totaal niet door de beugel kon. Alsof hij had geschreeuwd en als geschrokken keek ze naar hem wat er aan de hand was. Alsof hij geheel gestoord was geworden. Haar ogen die hem als een verbaasd prooidier aankeken en hoopte dat hij haar niet zou aanvallen. Enkele tellen stond ze zwijgend hem aan te staren, waarna ze slikte en naar Serpine keek. Nog meer tellen gingen voorbij om haar antwoord te overwegen. Moest ze ja zeggen? De kans om verkracht te worden, bestolen te worden, kans om gezien te worden. Of moest ze nee zeggen? De kans om niet meer terug te komen, om te komen door de kou, Serpine kwijt te raken of zelfs nog meer verdwaald raken. Drie tegen vier, al telde het vierde argument niet eens geheel mee. Met iets meer rust in haar ogen keek ze terug naar de jongen.
"Als dat geen probleem zou zijn, heel graag." Een iets wat wanhopige ondertoon was in haar stem te horen. Ze wilde terug naar de stal, dat was alles.
"Ik hoef enkel naar de manege." Ze streelde het paard over zijn neus, het paard was niet blij met de regen, maar erg leek hij het ook niet te vinden. Hij duwde zijn brede neus tegen haar wang en een glimlach kwam op de lippen van Rhyme, een gemeende lach ontstond toen het paard hinnikte en liet blijken dat het meisje hem meer aandacht moest geven. Ze gaf hem een kus op zijn neus en een aai achter zijn oren.
"Rhyme is mijn naam trouwens." Zei ze zacht en deed enkele stappen naar de jongen toe om haar hand uit te steken om zichzelf voor te stellen.