Thank God I'm not the only one who's uncomfortable [Oliver]

Oliver hield even zijn pas in en glimlachte toen ze hem weer in had gehaald.
'Geeft niet. Ik ben wel wat rennen gewend.'
Dan had hij haar toch verkeerd ingeschat - hij dacht niet dat iemand in een mantelpakje en op chique hakken ver kon komen, maar aan de andere kant had hij zelf nog nooit op de dingen gestaan en had hij geen idee waar hij over praatte. Maar erg praktisch konden ze niet zijn.
Toen ze weer verder ging wierp hij even een korte blik opzij zodat hij haar kon aankijken. Ze was een stuk kleiner dan hij, wat over het algemeen geen prestatie was, maar het viel hem toch altijd op.
'Momenteel niet. Een aantal misdaden zoals ongelukken enzo, maar geen moorden of iets in die richting. Gelukkig.'
Hij knikte kort en richtte snel zijn aandacht weer op de stoep voor hem, zodat hij niet tegen iemand op zou lopen. Voor de ander was dat nooit zo'n plezier, en als mensen niet stevig in hun schoenen stonden liepen ze vaak de kans zelfs om te vallen.
Toen het woord 'moorden' viel voelde hij er weinig voor om nog door te vragen naar haar werk, en in plaats daarvan scanden zijn lichtblauwe ogen de straat op zoek naar een winkel die niet al te druk was.

Olivers lichtblauwe ogen scanden de niet al te drukke winkelstraat. Ze vond hem een ernstig interessante jongeman, die niet veel over hem zelf prijs gaf.
'Iets specifieks nodig bij de winkel?' Besluit ze te vragen, aangezien ze de indruk kreeg dat de jongeman niet verder wilde praten over haar werk als rijksrecherche.
Zelf moest ze naar de andere kant van de stad. Haar baas had het min of meer verboden de taxi te pakken omdat ze daar "lui van worden." En een recherche of politieagent mag nooit lui zijn.
Zeg dat maar tegen mijn voeten. Ik moet onderweg maar werk eigenlijk gewoon sneakers aantrekken in plaats van hakken.

Oliver schrok op uit zijn gedachten toen de jonge vrouw naast haar vroeg of hij nog iets specifieks moest halen in de winkel waar ze naar op weg waren. Hij glimlachte zwakjes en wreef even over de achterkant van zijn nek. 'Mijn moeder vroeg of ik een pak suiker kon halen bij de supermarkt. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee waar ze het voor nodig heeft, maar als ik heel eerlijk moet zijn... ik vind het fijn om niet meer te hoeven koken nu ik weer thuis woon.'
Zijn glimlach verbreedde iets, tot hij tot stilstand kwam en een blik naar de andere kant van de straat. 'Eh, ik moet hier oversteken.' Hij glimlachte even naar haar. 'Ik neem aan dat je hier verder moet?'

Voorzichtig wreef hij met zijn hand door zijn nek. Wanneer hij dat deed, leek hij echt op een klein, onschuldig jongetje, dat zich verschuild in dat grote postuur van hem.
'Mijn moeder vroeg of ik een pak suiker kon halen bij de supermarkt. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee waar ze het voor nodig heeft, maar als ik heel eerlijk moet zijn... ik vind het fijn om niet meer te hoeven koken nu ik weer thuis woon.'
Glimlachend knikt ze naar hem toe.
'Dat kan ik me min of meer goed voorstellen.' Verteld ze hem grinnikent.
Oliver glimlachtte even breed naar haar, voordat hij even stilstond bij het zebrapad en naar overkant keek.
'Eh, ik moet hier oversteken.' Hij glimlachte even naar haar. 'Ik neem aan dat je hier verder moet?'
Ze knikt kort naar hem en steekt een hand uit.
'Klopt. Het was nogmaals aangenaam kennis te maken Oliver.'

Oliver rechtte zijn rug en schouders, keek glimlachend op haar neer en probeerde niet al te hard te knijpen toen hij haar hand schudde. Hij had vaak genoeg klachten gekregen dat hij een veel te sterke handdruk had, dus dat probeerde hij liever te ontkomen.
'Insgelijks.'
Hij knikte kort, en draaide haar toen de rug toe om de straat over te steken.
Een toeter van een auto, gierende remmen, en een tel later een stekende pijn in zijn onderbeen. Wankelend wist hij de andere stoep te bereiken en keek door een waas van pijn over zijn schouder.
Een donkerblauwe auto was slingerend tot stilstand gekomen, en had duidelijk geen brandstof meer gezien hij midden op de weg bleef staan. In de verte kon hij sirenen horen naderen.
Nog een paar momenten later werd hij bijna omver gelopen door de man die een paar tellen geleden nog hem bijna had aangereden en nu duidelijk een poging deed zo snel mogelijk weg te komen.
In een reflex haalde hij uit en maakte zijn vuist contact met de onderkaak van de man, zodat deze achteruit deinsde, wankelde en toen als in slow motion onderuit ging.
Het was lang geleden dat hij iemand in één klap neer had geslagen, maar de adrenaline die plotseling door zijn lichaam gierde had hij niet bepaald gemist.
'Shit,' mompelde hij, op het moment dat hij zich realiseerde dat er mensen begonnen te kijken. De sirenen kwamen steeds dichterbij.

-slechtepostisslechtsorry-

Nadat ze Oliver een handruk had gegeven en afscheid had genomen van de jongeman, draaide ze hem de rug toe om haar weg te vervolgen naar het politiebureau. Opeens klonk er het geluid van een toeterende auto en gierende banden door het remmen. Met een ruk draaide ze haarzelf om, om vervolgens een donkerblauwe auto te vinden, die midden op de weg stilstond. Haar oog viel op een jongeman, die net overeind wist te blijven. Zo snel als ze kon rende ze op haar hakken naar het ongeval. Al snel herkende ze de jongeman, Het was Oliver. Vanuit haar ooghoeken ving ze blauwe zwaailichten op in haar zicht, de auto's van het politiebureau. Op de achtergrond klonken sirenes, die langzaam maar zeker duidelijker werden. Naast Oliver ligt een man -van ongeveer 40 jaar schatte ze- op zijn rug, met een bloedneus. Al snel was ze bij Oliver aangekomen.
'Gaat het? Je maakte een harde klap.' vraagt ze bezorgd aan hem, de man in een ooghoek in de gaten houdend. Even vlug knielt ze bij de man neer, en pakt zijn hoofd op. 'Wren Jones.' fluisterd ze zacht. Ze komt weer overeind naar Oliver en kijkt hem aan. 'Wren Jones, een crimineel die wij al maandenlang zoeken, en jij heb hem neergeslagen. Ik denk.. Eh.. Goed gedaan.' ze glimlacht even kort naar hem.
Een van haar collega's -Agent Willson- komt naar haar toelopen. 'Agent Tahiri. Vertel.'
'Deze jongeman hier, Meneer Edurel, is zojuist aangereden door onze meest gezochte crimineel, Wren Jones. De crimineel in kwestie probeerde weg te komen, en Meneer Edurel heeft hem neergeslagen.' ze gaat naast Oliver staan, om hem wat mentale steun te bieden.

Oliver was nog steeds aan het bekomen van de shock toen Somatra zich weer bij hem voegde en iets zei dat compleet aan hem voorbij ging. Zijn lichte ogen schoten naar het bewegingsloze lichaam op de grond. Wat in hemelsnaam had hij nu weer aangericht?
Een klein stemmetje in zijn achterhoofd wees hem erop dat hij de man nooit met één klap dood had kunnen slaan en dat hij waarschijnlijk voor niets ernstigers dan een bloedneus had gezorgd, maar toch was hij geschrokken - hij had toch geleerd zijn woede onder controle te houden? Hoe kon hij dan zo plotseling uit zijn slof zijn geschoten?
Hij kende zijn eigen krachten niet, dat was het nare eraan - hij stond niet op de gevolgen in als hij kwaad werd. Hij wist dat hij sterker was dan de gemiddelde man van zijn leeftijd, wat aan hem te zien was, maar dat weerhield hem er niet van ruzies zo veel mogelijk te ontkomen.
Godverdomme.
Toen meerdere agenten hen echter bereikten kreeg hij in de gaten wat er aan de hand was en ontspande hij iets. Hij had niets aangericht.
Met moeite wist hij een glimlach te forceren toen zijn blik die van Somatra kruiste.
'Ik, eh -' Zijn ogen schoten naar de man met de bloedneus. 'Ik - graag gedaan, maar ik moet echt verder.'

Somatra handelde nog even wat kleine details af met haar collega over wat te doen met de crimineel.
'Stop hem in een geisoleerde ruimte. Je weet wel, die kleine wachtcel. Laat hem daar zitten, tot de officier tijd heeft om hem te ondervragen. '
Ze kijkt even kort naar Oliver.
'Ik, eh -' Zijn ogen schoten naar de man met de bloedneus. 'Ik - graag gedaan, maar ik moet echt verder.'
Zelf legde ze haar hand even heel voorzichtig op zijn been, waar de auto hem geraakt had.
'Weet je zeker dat ik niet even mee moet gaan? Je loopt niet al te makkelijk en het lijkt mij dat je ook nog een shock opgelopen heb.'

-baggerpostsorry-

Onwillekeurig trok hij zijn been weg toen Somatra's hand contact maakte met de zere, beurse plek, en zijn gezicht vertrok toen er een pijnscheut door zijn heup trok. 'Nee, het gaat wel,' mompelde hij, terwijl er langzaam zwarte vlekken voor zijn ogen begonnen te dansen. Snel kneep hij zijn ogen even dicht, voor hij een stap naar achter wilde zetten.
En bijna in elkaar zakte. Haastig greep hij de schouder van de dichtstbijzijnde politieman, die bijna bezweek onder zijn gewicht, en trok zichzelf met moeite overeind. 'Oké, misschien niet. Maar ik -'
Hij keek opnieuw even naar de man die hij neergeslagen had en viel stil. Er was niets om zich zorgen om te maken - hij had de man dan wel bewusteloos geslagen, maar verder had hij niets fout gedaan. Hij wierp een korte blik over zijn schouder, voor hij zijn lichte ogen weer op Somatra richtte.

Oliver trok voorzichtig zijn been weg wanneer haar hand zijn beurse plek raakte. Vanuit haar ooghoeken ving ze een glimp op van het betrekkende gezicht van Oliver.
'Nee, het gaat wel.' Zei hij snel voordat hij naar achteren stapte, en vervolgens in elkaar zakte.
Agent Johnson, de nieuwe stagair, stond het dichtst bij Oliver. Hij was dan ook degene waaraan Oliver zichzelf opving. De arme man zijn lichaam begaf het zelf ook bijna onder het gewicht van Oliver.
'Oké, misschien niet. Maar ik -' hij wierp even een snelle blik op crimineel, die blijkbaar nog steeds buiten westen was.
'Oliver, rijdt je naar het appartement van je ouders. Ik mag hier een auto gebruiken van de zaak.' zegt ze resoluut, geen antwoord terug verwachtende. 'Je kan niet met dat been naar je appartement lopen. Kom, ik ondersteun je.'
Ze slaat een arm om zijn nek en automatisch pakt ze zijn arm, die ze om haar middel klemt. Agent Johnson houdt de portier van de bijrijdersstoel open, en ze helpt hem er voorzichtig in.

'Sorry,' mompelde Oliver, en haastig liet hij de jonge agent los. Hij keek even over zijn schouder met een mengeling van schaamte en misselijkheid om te kijken of de mensen nog steeds om hem heen stonden, maar nu de politie er al even stond begonnen de toeschouwers weer langzaam door te lopen en werd het weer iets rustiger om hen heen. Eén van Somatra's collega's had de man die hij had neergeslagen al afgevoerd.
Somatra was weer gaan praten en tussen haar woorden door knikte hij maar, tot ze het woord auto liet vallen. Zijn ogen schoten even naar de wagen een paar meter verderop. Beter verwachtte ze niet dat híj zou rijden - maar een tel later sloot haar arm zich stevig om zijn middel en hielp ze hem voorzichtig naar de passagiersstoel. Hij trok onwillekeurig nog een beetje met zijn been, en toen hij uiteindelijk zat moest hij zijn tanden even op elkaar klemmen tegen de stekende pijn die er door heen trok toen hij zijn been in de auto trok. 'Dank je.' Hij glimlachte nogal geforceerd.

Nadat ze de portier van de bijrijdersstoel dicht had gegooid, liep ze om de auto heen, om vervolgens op de bestuurdersstoel zelf plaats te nemen. De sleutel van de witte Ford, die de vorige agent in de auto had laten zitten, draaide ze om en de auto gaf een ronkend geluid. Snel kijkt ze even naar Oliver. 'Gaat het verder? Kan je me vertellen waar je appartement is? Dan breng ik je thuis.' en ze richt haar blik weer op de weg. Kijkend in haar achteruitkijkspiegel of er geen auto's of andere vervoersmiddelen aankwamen, stuurde ze de auto uit de kant en trapte het gaspedaal licht in.

Oliver wierp een korte blik in de achteruitkijkspiegel voor hij haastig zijn gordel vast klikte en zijn rug tegen de leuning drukte. Het was een tijd geleden dat hij in een auto had gezeten en hij was niet helemaal zeker of hij deze vrouw, die hij nog maar net ontmoet had, wel helemaal achter het stuur vertrouwde. Maar lopen was nu niet bepaalde een slim idee, niet nu de stekende pijn in zijn been met de minuut erger leek te worden.
'Het gaat wel,' verzekerde hij haar toen ze er naar vroeg, en hij wist even naar haar te glimlachen. 'Dank je.' Toen ze de weg op reden was hij even stil - hij had voor een paar momenten alleen maar aandacht op de weg. Toen kalmeerde hij iets en liet hij zijn handen ontspannen.
'Gaat het verder? Kan je me vertellen waar je appartement is? Dan breng ik je thuis.'
'Eh, bij het park,' antwoordde hij, een blik uit het raam werpend.