I'm not going [Oliver]

Matt zat op een bankje in de buurt van ...... Hij had zijn benen opgetrokken en zijn hoofd op zijn knieën te rusten gelegd. Jack zat tegenover hem. De puppy had geen idee waarom ze daar zaten en waarom al zo lang ze zaten er zeker al een uur. Jack had al een paar keer van de het bankje proberen te komen. Maar matt liet het niet toe of zetten hem terug op het bankje na enkele seconden. Jack had ook geprobeerd Matt op te vrolijken maar meer dan paar aaien over zijn bol had dat niet opgeleverd. Matt was nog steeds in een graf stemming. Zijn zusje had weer voor de zoveelste keer geprobeerd hem naar een of andere hulpverlening te sturen voor zijn PTSS. Ze haalde de gekste dingen uit om hem te laten gaan. Deze keer was ze maar overgegaan naar dreigementen. Ze had zo hard staan schreeuwen door de telefoon dat Matt het nog hoorde al hield hij de telefoon nog zo ver van zijn oren als hij kon. Jack was onder het bed weggekropen. Zijn poging om een grapje te maken over dat ze Jack bang had gemaakt had niet geholpen en ze was alleen maar bozer geworden. Ze had met van alles en nog maar wat gedreigd. Hij had uiteindelijk maar gezegd dat hij zou gaan. Maar ze wist wel dat hij toch niet zou gaan. Dus had ze gezegd dat ze zijn telefoon na zou trekken en als hij er niet minstens een uur was geweest dan zou hij bezuren. Hij wist maar al te goed was ze daar mee bedoelde en daar had hij niet echt zin in. Maar hij had even weinig zin in om naar een of andere iets te gaan voor zijn PTSS. Hij beleefde die uren dat zijn trauma had bezorgd al vaak genoeg hij wilde er ook niet nog uren over hoeven spreken. Dus vandaar dat hij hier nu zat. Hij was dichtbij genoeg bij de locatie dat zijn zusje zou denken dat hij er was geweest zonder dat hij er echt werkelijk naar toe moest. Hij kon na afloop wel zeggen dat het niks was al zou ze het daar ook niet mee eens zijn. Maar dat probleem zou hij dan wel weer oplossen. Hij was over paar dagen toch weer in het buitenland voor zijn werk. Dan kon hij zeggen dat hij niet bereikbaar was.

Jack probeerde weer eens van zijn pogingen om Matt op te vrolijken en drukte zijn nuss tegen de wang van Matt aan. "ja ja ik weet he beestje. Die zus van mij is maar gek. Bemoeit zich overal mee en daar moet jij over paar dagen mee naar toe. Naar die gekke zus van mij. Je mag haar best een keer bijten hoor als ze door draait. Zal niet boos op je worden." Hij aaide kort over Jack zijn kopje en de puppy draaide zijn kopje schuin. Op Matt gezicht kwam een glimlach te staan. Aan Jack had hij genoeg. Hij had al die hulpverlening niet nodig. De eerste paar keer was de puppy nog geschrokken weg gesprongen. Maar uiteindelijk was Jack niet meer bang en kwam hij juist naar Matt toen wanneer hij weer wakker geschrokken was. Dat hielp van de nachtmerries kwam hij toch niet af maar een natte neus tegen je gezicht aan gedrukt hielp ieder geval om weer te kalmeren. "Kom hier Jack. We zullen nog meer een bewijs maken van dat we er geweest zijn. Het is wereld selfie dag dus doen we het maar op die manier. Heb ik daar tenminste ook aan voldaan." Matt trok Jack tussen zijn benen en pakte de camera die hij bij zich had. Hij had altijd wel een camera bij het was een gewoonte geworden. "Say cheese Jack"

Groepssessies waren niet bepaald Olivers favoriete activiteit, maar ze waren honderd keer beter dan de privéafspraken die hij met zijn vorige therapeut had gehad. Hij was doorverwezen en hij had hier warempel profijt van gehad. Het hele incident met Morgana was nu al enkele maanden geleden en het Oudejaarsfeest was de laatste keer dat hij haar had gezien, maar ze spookte nog steeds door zijn hoofd en hij leek haar maar niet los te kunnen laten. Hij schaamde zich sowieso kapot om de hele gebeurtenis en hij had het er enkel met zijn vorige therapeut over gehad, die naar zijn idee niet erg tactvol had gereageerd.
Hij had het nog niet over Morgana in de sessies. Dat was nog net iets te pijnlijk. Nee, hij sprak vooral over wat hij in het leger had meegemaakt en wat hem tijdens die jaren was overkomen. Het kon hem niet veel schelen dat het vreemdelingen waren die zijn verhalen aanhoorden, het was zelfs makkelijker. Ze behandelden hem meestal met respect omdat hij een veteraan was en de meesten wisten net niet genoeg moed te vinden om hem moeilijke vragen te stellen, dus hij werd meestal met rust gelaten. Dat was hoe hij het het liefste had. Het auto-ongeluk was ondertussen ook zo lang geleden dat hij er over kon praten zonder dat hij direct een paniekaanval kreeg, hij was zelfs laatst weer begonnen met autorijden na zijn bewijs hernieuwd te hebben, maar meer dan één keer per week over zijn omgekomen collega's praten bleef lastig. Ze zouden voor altijd aan hem vast zitten, of hij dat nu wilde of niet.
De jonge hond die hij uit het asiel geadopteerd had was een enorme steun geweest de laatste tijd, dat kon hij niet ontkennen. Gatsby had er verwaarloosd uitgezien toen Oliver hem mee naar huis had genomen maar hij was eindelijk wat aangekomen en zag er nu duidelijk gezonder uit. Zo zorgden de twee voor elkaar - Oliver knapte het dier op en Gatsby zorgde ervoor dat hij het huis uit kwam. Je kon namelijk niet in een depressieve staat op de bank blijven liggen als er een hond uitgelaten moest worden. Hij had Gatsby ook mogen registreren als assistentiehond in verband met zijn jammer genoeg nog steeds aanwezige PTSS en de hond mocht aanwezig zijn in sessies als hij dat zo wenste. Af en toe was een van zijn vrienden zo vrij om een dag op Gatsby te passen maar het liefst had hij hem in de buurt; hij was aan het dier gehecht geraakt.
Nu was Gatsby echter een paar uur bij Hannah, zodat Oliver wat werk gedaan kon krijgen. Zijn appartement was toe aan een flinke schoonmaak en hij had een mentale notitie gemaakt dat hij langs de winkel moest voor nieuwe doeken na zijn sessie.
Hij was om iets over tienen klaar en liep op zijn gemak terug naar huis. Het was ongeveer twintig minuten maar hij bleef het fijner vinden om te voet te gaan dan in de auto. Bovendien was er weinig plek om te parkeren. Als hij langs het park was moest hij nog drie straten voor hij thuis was en hij wilde net het park in lopen om tussendoor te steken toen hij een herkenbaar gezicht leek te zien. Hij ging wat langzamer lopen, de jonge man wat beter bekijkend om er zeker van te zijn en kwam toen tot een halt.
'Reyes? Mathew Reyes?' Nu hij zo dichtbij stond was hij overtuigd dat het Mathew was, ook al had hij de ander al een paar jaar niet gezien.

Het lukte Matt niet echt om Jack tussen zijn benen te houden en een fatsoenlijke foto te maken.  Jack probeerde zich continu om te draaien en Matt zijn gezicht te likken. Uiteindelijk was het een spelletje geworden voor Jack en kwispelde zijn staarjte flink. Matt gaf het maar op sommige milsukte foto's zouden ook leuk zijn. Zijn beste foto's waren de foto's die niet uitgepakt waren zoals hij had gepland. Na dat Matt zijn camera weer om zijn nek had gehangen draaide hij Jack op zijn rug en begon hij het buikje van Jack te kriebbelen. "Ja ja beestje je bent er in geslaagd hoor. Misschien als ik tegen die zus van me zeg dat ik ja als support animal heb geregistreerd dat ze dan stopt met deze pogingen om te helpen. Al zou ik maar niet zeggen dat de hoofdrede was dat ik je makkelijk het vliegtuig en hotel in kan krijgen" Jack leek helemaal in extrase nu Matt zijn grafstemmign had gezet en zijn aandacht op Jack had gericht. Hij wilde Jack net oppakken en op de grond neer te zetten en terug te lopen naar huis toen hij zijn naam hoorde roepen.  "Reyes? Mathew Reyes?" De stem kwam Matt bekend voor maar hij kon hem niet direct plaatsen maar toen hij eenmaal de kant op keek waar de stem vandaan was gekomen herkende hij de jongen meteen.  "Edurel" Hij kende alle jongens uit zijn leger tijd veel beter bij achternaam dan voornaam. Het kwam hoogstwaarschijnlijk omdat ze door hun overste altijd met hun achternaam werden aangesproken en ze onderling vaker hun achternaam of bijnaam voor elkaar gebruikte dan hun voornaam. Matt stond op van de bank en liep richting Edurel. Jack was maar al te blij dat ze het bankje mochten verlaten en rende al vrolijk richting de nieuweling benieuwd of hij van hem ook weer aandacht kreeg.  Hij was met Edurel nooit op uitzending geweest of daar samen gewerkt maar hij had tijdens zijn opleiding en tussen zijn uitzendingen door wel met Edurel samen gewerkt. "Lange tijd niet gezien Edurel. Hoe gaat het met je.  Ik hoorde dat je ook niet meer in het leger zat. Wat doe je dezer tijd nu?"

Het zag eruit alsof de man een foto wilde maken met zijn puppy, maar omdat de hond daar niet aan mee wilde werken leek het niet echt te werken en zag het er een beetje komisch uit. Gatsby was zelf ook nog jong maar zeker rustiger dan de meeste pups van zijn leeftijd - als ze goed opgevoed werden waren het kalme maar nog steeds krachtige beesten. Oliver krabde hem wat afwezig achter de oren toen hij merkte dat hij Jacks hond in de gaten kreeg en hield hem bij zich om het kleine dier niet al te erg te laten schrikken.
Net voordat hij Mathew had bereikt was de jongeman van zijn plek gekomen en was bijna weggelopen toen hij Oliver leek te horen. Hij keek naar hem om en leek hem bijna direct te herkennen.
Mathew was een paar jaar jonger dan hij als Oliver zich niet vergiste; hij was nog echt een gup geweest tegen de tijd dat hij terug naar huis was gestuurd. Sommige troepen kregen nooit een slagveld te zien en terwijl hij de jongeman zo in zich op nam vroeg hij af wat hij in de afgelopen jaren had meegemaakt.
Terwijl Mathew hem een stukje tegemoet kwam sprintte zijn pup enthousiast naar Gatsby toe en Oliver fronste onwillekeurig. Hield hij hem niet aan de lijn? Toen het echter bleek dat de hond niets tegen Gatsby had liet hij de twee en keek hij weer op naar de vage bekende.
Toen Mathew opmerkte dat hij ook al een tijd geleden ontslagen was wreef hij wat opgelaten over zijn nek. 'Klopt, ja. Ik, ehm - ik werk een paar dagen in de week bij de sportschool.' Hij pauzeerde even en probeerde toen zo nonchalant mogelijk te klinken terwijl hij vervolgde, 'Ik zit eraan te denken terug naar school te gaan.'
Hij was ooit aan een studie begonnen die hij nooit had afgemaakt en hij had er al een tijd aan zitten denken, maar dit was de eerste keer dat hij ook hardop zei.

Matt had niet gezien dat Edurel ook een hond bij had. Jack was nog een stuk kleiner dan de Mastiff van Edurel maar dat was ook niet vreemd aangezien Jack nog zeer jong was en in zijn volwassen vorm ook z'n 20 cm kleiner zou zijn dan de matiff. Matt vroeg zich af of het z'n slim idee was om Jack van zijn riem af te halen. Hij had het met het idee gedaan om de puppy te trainen zonder riem te lopen en in zijn buurt te blijven wat makkelijk was als Jack mee ging naar opdrachten zodat hij niet met de riem zat te kloten en zijn handen volledig vrij had en Jack niet perongeluk aan de riem trok en Matt daardoor zijn camera uit zijn hand liet vallen. Hoewel dat aardig goed ging schoot Jack er nog wel vandoor als hij een andere hondm eekhoorn of Kat zag. Gelukkign leek jack en de mastiff goed met elkaar om te gaan dus liet Matt het maar. Edural had ook wel ingegrepen als hij het niet vertrouwd had. De meeste honden eigennaren waren tenminste aardig op hun houde voor loslopende honden en trokken hun hond terug hoe lief en goed de hond ook met andere honden kon omgaan. Tot de grote teleurstelling van Jack meestal omdat die gewoon wilde spelen met de andere hond. Matt merkte dat Edurel zich niet erg op zijn gemakt voelde door mat zijn vraag. Was ook nite heel vreemd was. Hij had het ook niet graag over zijn "eervol" ontslag bij het leger. hij had iets mee geregen van de siutatie van Edurel niet veel alleen dat er dode waren gevallen. Het was dat hij Edurel nu tegenkwam anders had hij zich niet meer herinnerd dat Edurel was benoemd als overlevende. Hoewel er in het engelse leger niet zoveel dode vielen als in het amerikaanse en kreeg je er altijd wel iets over te horen waren het dingen die je toch liever vergat vooral als je zelf op missie zat was zijn geval was geweest,

"Klopt, ja. Ik, ehm - ik werk een paar dagen in de week bij de sportschool. Ik zit eraan te denken terug naar school te gaan.'

School Matt trok een van zijn wenkbrauwen op. Hoewel hij Edurel niet genoeg kende om te weten of het iets was voor Eudrel wast om terug te gaan naar school zou het Matt 's keuze zelf nooit zijn. "School liever jij dan ik. Heb nooit veel met school gehad. Eigenlijk de rede waarom ik in het leger ben beland. Maar vindt het knap als je er aan begint. Helpt het leger je er nog mee?" Hij schudde nog een keer zijn hoofd nee school daar zou hij nooit meer naar terug keren. Hij had in de tijd dat hij in het leger zat en daarna nog wel wat cursussen gevolgd maar die had hij ook altijd gehaat en dat waren van dingen die hij leuk vond dus school zou niks voor hem zijn. Matt raakte kort de tatoeage op zijn arm aan nee school zou voor hem geen optie zijn. Zijn camera en het rond reizen dat was wat zijn redding geweest en dat symboliseerde zijn tatoeage. Matt vond het zijn redding. Zijn vader en zusje vonden het veel meer een vlucht. Wat het ook was hij was in ieder geval niet verslaafd geraakt zoals je vaak hoorde van oude soldaten. "Maar zo slecht gaat het dus niet in verhouding dan een baan een toekomst idee al is het onzeker" merkte Matt op. Ja je ging niet aan school beginnen als je geen toekomst visie had. Matt keek even hoe het met Jack ging. Hoewel zijn eerste enthousiasme was Jack wat rustiger geworden en keek hij op naar de groter hond van Edurel. Matt zakte door zijn benen en aaide Jack even oer zijn kopje. "Die is een beetje groot voor je of niet Jack"