Born to fight, trained to kill (oliver)

Het was alweer een week geleden dat Tyler thuis was gekomen uit het buitenland. Een lange tijd was hij weg geweest, wel 6 maanden.  Niet op vakantie, nee was het maar waar. De wereld rondreizen was geen vakantie trip voor hem maar zijn werk. En niet het leuke maneschijn en rozengeur geneuzel zoals fotograferen of  vergaderingen bijwonen. Tyler deed het vuile werk met een geweer in zijn hand en de regering (meestal) aan zijn kant.  Soms baalde hij wel van sommige handelingen die uitgevoerd moesten worden, maar over het algemeen was het een wereld baan. Stilzitten en kantoorhandjes krijgen was toch niks voor hem.

In die week tijd dat Tyler thuis was raakte hij alweer een beetje gewend aan het ritme van hier. Ondanks dat hij een paar weken verlof had probeerde hij elke morgen op een redelijke tijd op te staan, hoewel het erg verleidelijk was om gewoon lui in bed te blijven liggen. Sporten bestond uit zijn ochtendritueel, nog voor hij ging ontbijten probeerde Tyler 5 klicks af te leggen.  Meestal ging hij later in de middag nog krachttraining doen, gewoon om zijn tijd te verdrijven. Een paar weken vrij was erg fijn maar stiekem ook wel saai. Tyler was gewend om af te wachten en niks te doen op zijn werk toch deed hij het liefst lichamelijke arbeid. Vandaar dat wanneer hij tijd had tijdens het niks doen werd er geprobeerd zo veel mogelijk te sporten. Dit verklaarde ook zijn figuur.
Waar Tyler nog niet aan gewend was aan de mentaliteit van de burgers, ze leken zo laks en asociaal. Zeurde om van alles wat er helemaal niet toe deed, welke broek ze moesten kopen of dat er te veel van iets onzinnigs in het eten zat. Terwijl er, nog niet gek zo ver hier vandaan, kinderen en volwassenen moesten vechten voor een degelijk kledingstuk of zelfs voor eten. Maar burgers konden ook niet van hun planning af wijken, zich niet aanpassen.  Tyler ergerde zich er zo mateloos aan dat hij zelfs gefrustreerd raakte. Soms stond hij te koken van woede, bijvoorbeeld in het verkeer. Hoe fijn het ook was om nu harder dan de 30 km/h , de maximum snelheid die op elke basis werd gehandhaafd, te mogen rijden liep Tyler liever. Geen asociale lui die lopen te drukken, toeteren en je afsnijden. Nog maar niet gesproken van de lui die veel te langzaam reden.  Naar de supermarkt gaan probeerde hij ook te vermeiden. Mensen die om de kleinste dingen liepen te zeuren, krijsende kinderen die niet werden opgevoed.

Vandaar dat Tyler nu met handen in zijn zakken van zijn donkere jeans, verborgen voor de kou, en met een ops-tas over zijn schouders, richting de Gym liep. Zijn nek verscholen in de kraag van zijn zwarte jas rilde hij even. Ondanks dat hij gewend was aan extreme kou en hitte moest zijn lichaam nog even wennen.  Nog een 8 dagen geleden was hij in een land waar het nog 30 graden was, en hier was het koud en stond er een guur windje.  Dit was niet de reden dat hij nu naar de Gym ging (om de kou te vermijden) maar om zijn agressie en frustratie even kwijt te raken. De ergernis kwam niet alleen jegens de burger maar ook naar zich zelf. Hij had er een hekel aan dat de afgelopen gebeurtenissen niet uit zijn hoofd te verjagen waren. Dat hij wakker werd van nachtmerries en soms zwetend uit zijn slaap werd gehaald door zijn hond. Zijn mening was dat het allemaal aanstellerij was, dat hij maar gewoon normaal moest doen. PTSS was bullshit.  
Op zijn gemak deed Tyler de deur open van het pand waar groot GYM op stond, het begon al een beetje te schemeren. Dat vond hij ook een nadeel van dit weer, in het donker lopen was niet zijn favoriete bezigheid. Zeker niet wanneer hij  alleen enkel bewapend was met zijn eigen handen, ook al redelijk dodelijk. Kickboxen was een van zijn hobby’s en daarom was hij hier, daarbij was het ook nog een goede manier om stoom af te blazen.
Met een doodse kalmte trok Tyler zijn sportbroek en een tank top aan, waarna hij met handigheid éen voor één inwikkelde met rode bandages. Zijn groene ogen stokte even op een andere jonge man, met kort blond haar en blauwe ogen in de kleedkamer. Tyler stond op, erg groot was hij niet maar zijn spieren zorgde er voor dat hij er imposanter uit zag. Iets wat Tyler fijn vond het gaf hem een soort veiligheid mensen zouden wel 2 keer na denken voor ze ruzie met hem zochten. En heel stiekem was hij ook wel een beetje ijdel.
Zijn witte gympen maakte een piepend geluid toen hij de zaal binnen liep, een pittige en opzwepende beat dreunde door de boxen die in de hoeken stonden.  Zijn vingers kraakte even terwijl hij zijn spieren opwarmde. Een warming up was een van de belangrijkste dingen met sporten wanneer je geen blessures wou oplopen. Na het opwarmen begon Tyler rustig tegen de boxbal die aan het platfond aan te stoten. Rustig om de hardheid van de boxbal aan te voelen en zijn spieren nog een beetje op te warmen. Maar al snel spookte er weer van allerlei gedachten rond in zijn hoofd. Het tempo en de kracht in zijn stoten werden steeds maar sneller en krachtiger ongeveer 15 minuten later leek het alsof hij de boxbal met al zijn wilskracht wou vermoorden. Hij dacht weer aan de asociale lui die hij de laatste dagen tegen was gekomen. De opdrachten om vuur te openen terwijl hij het liever niet wou. Collega’s die kapot waren, ledenmaten eraf, doorboord door granaatscherven en de kind soldaten. Hoe konden lui nou een wapen in de handen van een kind duwen.
De agressie straalde van Tyler af terwijl hij nog steeds met stoten om te doden de boxbal bewerkte. Zweetdruppels druppelde langs zijn gezicht en rug, ondanks dat hij een zeer goede conditie had was dit toch zeker intensief, en zijn borst ging versneld op en neer. Haat, pijn en de wil om te doden waren in zijn ogen, die gepriemd waren op het boxmateriaal, af te lezen. De zwarte inkt van zijn tatoeages glinsterde door de combinatie van het licht en de zweet op zijn lichaam.

Oliver was kapot. Niet zo zeer fysiek - lichamelijk had hij zich naar zijn idee nog nooit beter gevoeld. Dit was hoogstwaarschijnlijk voornamelijk te danken aan de uren die hij tegenwoordig in de sportschool en buiten door bracht. Mentaal echter had hij het idee dat hij elk moment in elkaar kon storten, dat hij het uiteindelijk zou begeven onder de figuurlijke last die op zijn brede schouders leek te rusten.
James zat ergens in het Midden-Oosten. De laatste keer dat hij nieuws van zijn beste vriend had ontvangen was al meer een paar maanden geleden, en de man had werkelijk geen idee hoe het met hem ging. Natuurlijk was het logisch dat hij slecht te bereiken was, nog slechter dan normaal, naar ondanks dat alles maakte Oliver zich ongerust. Op het nieuws werd eveneens niets los gelaten over wat er aan de hand was daar, wat eveneens logisch was - journalisten kwamen daar niet in de buurt.
Als James iets was overkomen had ik dat gehoord, had hij zichzelf voor een lange tijd voor gehouden. Zijn grootouders hebben mijn nummer. Ze kennen me. Op de een of andere manier had ik het wel gehoord.
Maar hoe vaker hij dat tegen zichzelf herhaalde, hoe meer hij eraan begon te twijfelen. Wat als het nieuws ook James' familie niet had bereikt? Wat als ze het wel wisten maar hem niet in hadden gelicht terwijl James' dode lichaam ergens tussen het puin lag?
Hij mocht zich dan teveel zorgen maken, maar Oliver kreeg er bijna de neiging van zijn functie terug op te pakken, alleen maar om er voor te zorgen dat hij de jongeman in zijn buurt had.
Maar dan herinnerde hij zich alle redenen die er voor gezorgd hadden dat hij die functie in de eerste plaats had neergelegd drie jaar geleden en kon hij zichzelf wel voor het hoofd slaan - nooit van zijn leven zou hij weer terug willen gaan. Vaak werden die gedachten ook nog eens aangewakkerd door de nachtmerries die hij nu wekelijks leek te hebben, voornamelijk na zijn zaterdagmiddagen met zijn therapeut. De vrouw was vriendelijk - ze was een jeugdvriendin van Olivers moeder en de man kende haar al sinds jongs af aan, van de meerdere keren dat ze bij de familie Edurel langs was gekomen. Maar hij was er liever gewoon niet, ondanks het feit dat hij wist dat het beter voor hem was.
Hij reed nog steeds niet, tot grote irritatie van zijn vader. Matthias Edurel leek steeds vaker geïrriteerd nu de jongeman weer thuis woonde en scheen hem zo snel mogelijk uit huis te willen hebben. Gelukkig voor hem had Oliver de laatste tijd genoeg geld verzameld om eindelijk in een appartement te trekken. Bepaald luxe was het niet, maar op zichzelf leven had er onwillekeurig voor gezorgd dat hij een stuk rustiger was. Maar een auto zat er voor hem niet in en zijn portemonnee leed nogal onder de kosten van het openbaar vervoer. Maar liever dat dan ooit nog zo'n ding besturen.

Met de muziek zachtjes op de achtergrond ritste hij zijn sporttas dicht en rechtte zijn rug. Hij wierp een korte blik uit het raam - vanuit zijn gloednieuwe appartement kon je een redelijk groot deel van de stad zien. Het was een mooi uitzicht: de lucht die langzaam roze kleurde, de lichtjes beneden op straat, de bomen in het park.
Het enige nadeel aan deze tijd van het jaar was de kou. Normaal zou hij rond deze tijd gaan hardlopen. Met een rondje door het park lukte het hem meestal wel zijn hoofd een beetje leeg te maken. Vaak liep hij dan met oortjes in op een flink tempo een uurtje door, maar nu het al zo vroeg donker was voelde hij daar weinig voor. Maar wat uurtjes besteden in de sportschool kon ook geen kwaad. Dan zou hij maar wat later eten vanavond.
Met zijn blauwe vest om zich heen getrokken liep hij in een flink tempo over straat, goed oplettend dat hij niet tegen iemand aan knalde. Hij had al vaker mee gemaakt dat hij niet goed had gekeken en per ongeluk iemand omver was gelopen. Dat riskeerde hij geen tweede keer.

Binnen in de sportschool was het aangenaam warm. In de kleedkamers verwisselde hij zijn alledaagse kleding voor een simpel, wit T-shirt dat hij vaker droeg als hij hier was, een verwassen trainingsbroek en andere schoenen. Zijn blik kruiste die van een jongeman iets jonger en een kop kleiner dan hij, die hij kort toeknikte. Zijn lichte ogen gleden over de tatoeages op zijn arm en onwillekeurig fronste hij even. Een militair?
Toen de jongeman de ruimte verliet wendde hij zijn blik weer af en wikkelde zorgvuldig de witte bandages om zijn knokkels en handen, voor hij zijn voorbeeld volgde en achter hem aan de zaal in liep. Voor hij echter zelf aan zijn opwarming begon gingen zijn ogen onwillekeurig opnieuw naar de jongeman, die een paar meter op de boksbal er van langs gaf. Licht geïntrigeerd bleef hij staan, zijn armen over elkaar geslagen. Hij was nog jonger dan James zag hij, dubbel zo gespierd als de lange jongeman die hij zo goed kende. Hij kon de woede en frustratie herkennen in de groene ogen van de jongeman, en Oliver leunde tegen de muur achter hem, niet proberend te verbergen dat hij naar hem keek.

Terwijl Tyler zich los liet gaan op een van de rode boksballen die aan het plafond hingen. Zag hij in zijn oog hoeken de zelfde lange jongen als in de kleedkamer binnen lopen. Veel aandacht  schonk hij er niet aan, dit was immers een openbare gym. Nog steeds woedend gaf hij de boksbal een paar flinke meppen. Denkend hoe hij en zijn manschappen, die hij aanvoerde, door de stront moesten kruipen voor de baas, ook wel bekend als defensie. Hij moest maar zorgen dat hij en zijn manschappen de ordes van boven af maar uitvoerde hoe belachelijk ze soms ook waren. Maar nog meer haatte hij de mensen die het niet begrepen. Want ondanks dat Tyler soms erg liep te mopperen op zijn werk, zou hij voor geen goud een andere baan willen. Het was een deel van zijn leven en imago geworden. Na enkele minuten stoom te hebben uit geblazen liet Tyler zijn gespierde arme zakken. Terwijl hij een teug verse lucht zijn longen binnen zoog keek hij hoe de boksbal uit bungelde, zachtjes heen en weer gaand.  Nu hij even zijn ei kwijt was leek het hem verstandig om aan zijn houding en vorm te werken. Want alleen met een goede houding trainde je je spieren optimaal.  De boze gedachtes in zijn hoofd leken weg geëbd te zijn tijdens de krachtsexplosie die hij net had geleverd.

Rustig en beheerst hief hij zijn armen weer, alsof hij zich verdedigde. Nu begon hij met beheerste maar krachtige stoten de boksbal te bewerken. Ondanks dat Tyler erg geconcentreerd bezig was  met zijn techniek voelde hij één paar ogen in zijn rug prikken.  Hij hoefde niet te raden van wie deze afkomstig waren, immers was er nog maar een ander persoon hier in de zaal. Iets wat geïrriteerd ging Tyler verder, hij hield niet van bekeken te worden. En zeker niet door vreemde, wat moesten ze van hem? Was hij een target?  Er was even een ruzie in zijn hoofd aan de gang, stem 1 zei ‘wees op je hoede zoek uit wat ie moet’, terwijl stem 2 zei ‘doe nu maar rustig, er zal wel niks aan de hand zijn’. Een tijdje leek stem 2 te winnen en ging Tyler iets wat afgeleid verder met zijn oefeningen.  Maar hoe langer hij die ogen in zijn rug prikte hoe minder hij op zich op zijn gemak voelde. Uiteindelijk won de eerste stem toch, en ging Tyler de confrontatie op zoeken.  Iets wat agressief  draaide hij zich abrupt om, van plan om de confrontatie op te zoeken.  Maar in zijn achterhoofd hoorde hij een verantwoordelijk stemmetje dat hij rustig aan moest doen en niet meteen het ergste moest denken. Vandaar dat Tyler even diep in ademde en op de jongeman, die toevallig in de buurt van Tylers drinkfles en handdoek stond, af liep. Met moeite probeerde hij een glimlach op zijn gezicht te toveren, maar zijn ogen verraden zijn wantrouwen.  Hij bedacht dat het misschien tactisch was om eerst een slokje te gaan drinken. Daarna pakte hij zijn handdoek, waar verbazend genoeg nog enkele zandkorrels van het Midden-Oosten, ook wel bekend als een grote zandbak, uit vielen.  Met de groene doek veegde hij eerst even zijn gezicht af, nog steeds de jongeman die een stuk groter was in de gaten houdend. Inschattend of Tyler hem aan kon, en vlucht wegen te bedenken wanneer dit niet het geval was, keerde hij zich naar de jongen man af. Met iets wat achterdocht en meer agressie dan bedoeld was vroeg hij “Kan ik je ergens mee helpen?”. Doelend op dat hij nog geen 2 minuten nog volop werd bekeken.  Zijn groene ogen priemde even in die van zijn ‘gesprekspartner’.

Oliver had zijn armen over elkaar geslagen en keek met een lichte frons op zijn normaal zo ontspannen gezicht naar hoe de jongen de boksbal er van langs gaf. Het was lastig om iets anders dan woede af te lezen van zijn gezicht - al moest Oliver toegeven dat hij nooit zo goed was geweest in het inschatten van andere emoties. Hij was geen gedachtelezer, en vond dat mensen hem gewoon moesten vertellen wat ze dachten zonder al te moeilijk te doen. Daar kon hij namelijk echt niet tegen.
Het kon net zo goed niets betekenen, zei hij uiteindelijk in gedachten tegen zichzelf toen hij daar een paar tellen zo had staan kijken. Hij kende genoeg mensen waarvan je al snel de indruk kreeg dat ze boos waren - zijn vader bijvoorbeeld. Hij kon moeilijk vergeten hoe geïntimideerd James vroeger was geweest bij elke blik die hij van meneer Edurel kreeg. Die tijd was nu voorbij naarmate de man ouder werd en James vaker bij het gezin op bezoek kwam, maar het viel Oliver nog steeds af en toe op.
Maar toen hun blikken opnieuw kruisten toen de jongeman weg stapte van de boksbal, even diep adem haalde en toen zijn kant op liep, zag hij dat er nauwelijks een lach vanaf kon. Met een kleine glimlach en een kort knikje groette hij de ander toen deze hem passeerde en een handdoek uit zijn sporttas haalde.
Hij had de jongeman waarschijnlijk met gemak aan gekund. Niet dat hij het van plan was - hij was hier alleen maar om wat energie kwijt te kunnen en ruzie was wel het laatste waar hij op het moment op zat te wachten, maar alsnog. Af en toe was een idee van veiligheid dat hij zichzelf kon verdedigen als dat nodig was wel fijn.
Op het moment dat hij van de muur los kwam om verder de zaal in te lopen richtte de ander zich weer op, en zijn nogal barse stem hield hem tegen.
“Kan ik je ergens mee helpen?”
Hij draaide zich half naar de jongeman om en glimlachte even, iets geforceerder dan dat hij normaal gedaan zou hebben door diens ietwat agressieve toon. 'Nee hoor, dank je.' Hij knikte kort en wilde eigenlijk doorlopen, voor hij zich volledig tot de jongeman richtte en met licht opgeheven hoofd terug keek. 'Ik geloof niet dat ik je hier ooit eerder heb gezien. Oliver.' Hij stak zijn in bandages gebonden hand naar hem uit en ontweek zijn starende ogen niet.

De glimlach en het knikje van de lange gozer was Tyler niet ontgaan maar aandacht schonk hij er niet aan. Hij was nog steeds bezig om in te schatten wat die jongen nu van hem moest. Terwijl hij zijn gezicht depte met de groene handdoek keek hij nog eens met een schuinoog naar de jongenman. Ondanks dat Tyler dik een kop kleiner was als de ander wist hij bijna zeker dat hij hem aan kon. Door de jaren training die hij achter de rug had heeft Tyler aardig wat ervaring opgelopen in hand-combat.
Dat bood Tyler een gevoel van veiligheid, niet alleen tijdens uitzendingen maar ook gewoon thuis waar hij ook altijd op zijn hoeden was. Hij nam zijn tijd om rustig zijn handdoek weg te leggen en een paar slokken water te nemen voor hij de jongen aansprak.
Onbedoeld klonk er iets dreigends in zijn stem, alsof hij meteen wou laten weten dat je niet met hem moest sollen. Tyler was gewoon erg wantrouwend en gesloten naar vreemden iets wat hij pas was geworden na zijn uitzendingen. Daarvoor was hij een vrolijke spontane jongen geweest, maar sinds hij weet hoe de wereld echt in elkaar zat veranderde dit meteen. De geforceerde glimlach van zijn ‘gesprekspartner’ ontgingen de priemende ogen van Tyler niet. Zonder zijn ogen van de jongen af te wenden keek hij hoe deze weer door wou lopen. ‘Mooizo’ dacht Tyler. Hij had het er niet op om bekeken te worden en kwam dus ook verhaal halen. Wetend dat hij iets agressief uit de hoek kwam wende hij even zijn blik af naar zijn handpalmen om zijn bandages te controleren. De iets wat arrogante houding van de jongen, die zich even later voorstelde als oliver, ontging Tyler zeker niet. Uit impuls wou hij hier meteen op reageren, maar aangezien hem het toch niet verstandig leek om ruzie te gaan zoeken met deze beer. Het zou anders een moeilijk gevecht worden. Toen de jongen weer sprak verzachte de blik van Tyler iets. De jongen had (nog) geen kwaad in zich. Met een stevige handdruk beantwoorde hij die van Oliver. “Nee dat kan kloppen, Hanson, Tyler Hanson” Stelde hij zich uit automatisme voor. Tyler kwam hier inderdaad voor het eerst hij was een lange tijd in het Midden-Oosten geweest, vandaar zijn gebruinde huid. Terwijl hij zijn hand terug trok keek hij even naar een meid die door de ruimte liep naar een ander. Onbewust kwam er een grijns op zijn gezicht staan toen hij haar kont zag in de strakke sportbroek. Zijn blik weer wennend naar de jongen vroeg hij “Jij komt hier zeker wel vaker? “ Het klonk als een slechte openingszin maar stiekem hoopte Tyler wie die chick was die langs liep en of er wel vaker zulke dames langs kwamen.

Oliver herkende de manier van doen van de jongeman tegenover hem. Hij had het een tijd lang bij James gezien, in de eerste paar jaren nadat Oliver zijn functie neer had gelegd en de jongeman voor de eerste keer naar huis terug was gekeerd. Oliver had zijn donkere blikken niet kunnen verdragen, maar hij had er niets over gezegd, wetend hoe de ander zich voelde. Tegenwoordig was James weer een stuk nonchalanter geworden, veel rustiger - dat was hoe Oliver hem kende, maar hij zou nooit meer echt hetzelfde zijn.
Diezelfde donkere blik zag hij nu in de ogen van de jongen tegenover hem. Hij zag er nog jong uit, maar zijn ogen en uitdrukking verraadden hem. Oliver was niet ontzettend goed in gedachten lezen, maar dit herkende hij.
Toen de ander zijn handdruk beantwoordde verscheen er eindelijk een gemeende glimlach op zijn gezicht, ondanks de nog steeds wat agressieve reacties van de ander.
'Aangenaam,' antwoordde hij, voor ook hij zijn hand terug trok.
Hij zag dat Tylers concentratie even verplaatst werd toen diens ogen geen contact meer maakten met de zijne. Licht fronsend wierp hij een blik over zijn schouder en kon een seconde later zien waar hij door was afgeleid - een jonge vrouw was langs hen heen gelopen en maakte haar weg naar de zaal er naast.
Typisch.
Maar hij zei er niets over en gaf in plaats daarvan antwoord op Tylers vraag die volgde.
"Jij komt hier zeker wel vaker?"
Hij knikte kort. 'Sinds een paar maanden terug een paar keer per week. Om een beetje in vorm te blijven en energie kwijt te kunnen, je kent het wel.'

kortepostiskortsorry

Tyler was enkele seconden ‘off guard’ toen hij in zijn ooghoeken een beweging waarnam . Een meisje van gemiddelde lengte verplaatste zich door de ruimte. Even keek hij toe hoe haar bruine haar, die opgebonden was in een staart, op en neer deinde met haar wandel pas. Zijn ogen gleden al snel af haar vrouwelijke rondingen. Gezelschap van dames kon Tyler altijd wel waarderen, eerlijk gezegd was hij een echte player. Maar nu, naar maanden zonder te hebben gezeten, wel meer dan anders.  

Aangezien er nog een andere vreemde in de zelfde ruimte was richten Tyler al snel weer al zijn aandacht op die persoon. Achter hoorde hij de deur weer in zijn post vallen, het meisje had de ruimte dus verlaten. Zijn ooit zo vrolijk glinsterende ogen keken Oliver weer wantrouwend aan. Echter stond Tylers gezicht niet meer zo strak als voorheen, ze hadden elkaar de hand aangeboden wat een goede start was. Wallen verraden een punt van zwakte, de rust waar Tyler zo naar uit had gekeken werd verstoord door nachtmerries en flashbacks.  
Oliver scheen hier dus wel vaker te komen onder de mom van in vorm blijven en energie kwijt te raken. In vorm is hij zeker, maar onverslaanbaar? Dacht Tyler, nee dat zeker niet, Tyler vertouwde op zijn gevechtstechniek en wie niet sterker was moest slimmer zijn. Maar iets liet hem denken dat Oliver zeker geen domme kerel was. Maar zo veel mensen kennis had hij nu ook weer niet.
Als bevestiging knikte Tyler even, dat was ook de reden dat hij hier was. Energie kwijt raken of eerlijk gezegd frustratie.  Nogmaals nam Tyler een slok water uit zijn bidon, die hij de hele tijd in zijn linkerhand vast had.  Hij voelde de verkoelende vloeistof langs zijn droge keel naar binnen glijden, water was altijd iets wat je kosten wat het kost bij moest hebben. Vandaar dat het opdoppen van je veldfles meteen bij basic training er in werd geslagen.  Even terug denkend aan de ‘goede oude tijd’ hield hij Oliver nog steeds in de gaten. Eigenlijk was het gesprek wel ten einde gekomen en voelde Tyler zich niet meer zo bedreigd als in het begin. Niet dat hij deze kerel nu vertrouwde, vertrouwen deed Tyler niet zo maar.

Een harde knal was te horen in de andere ruimte, waarschijnlijk liet iemand een zware stang vol met gewichten op de grond vallen en dreunde dit door. Meteen stond Tyler op scherp zijn spieren spande en richtte hij zich op de richting waar het geluid vandaan kwam.  Terwijl zijn spieren strak stonden ging hij in aanvalshouding staan, alsof hij een wapen richtte, die hij natuurlijk helemaal niet had. Maar dit was allemaal de nasleep van training en ervaring.

De ‘bron’ had bevestigd dat dit het gebouw was. Gehurkt met een knie op de grond wachtte Tyler af op een order. Zijn ogen flitste even langs de groep jongens, die in precies de zelfde houding zaten als hij, de leeftijden lagen niet zo ver uit elkaar. Tyler was de oudste en de jongste kwam net uit de opleiding, een echt broekje om te zien.  Even knipoogde hij naar Mike die schuin tegenover hem zat, dit was een van de vele opdrachten die ze samen uit voerde. Even kraakte de lijn, waarmee hij   erbonden was doormiddel van een oortje, en er volgde de vraag of ze hoorbaar waren. “Loud and clear” bevestigde Tyler in de microfoontje dat aan zijn helm zat. Geduldig wachtte hij en de 5 andere op een bevel, het zand wat de wind met zich mee nam schuurde zacht langs zijn gezicht waar een kleine stoppelbaard op groeide. Gewend aan dit gevoel bleef hij laag en hield hij zijn wapen op de grond gericht, zijn duim speelde onbewust een beetje met de veiligheidspal. Toen Tyler zich bedacht dat ze wel op mochten schieten, het begon immers al te schemeren, kraakte het weer “source has confirmed.. Lady Sunset, I repeat.. Lady Sunset”.. “Rodger that” reageerde Tyler. Zonder er veel woorden aan vuil te maken, de jongens hadden al een gedetailleerde briefing gehad, stuurde Tyler zijn team naar binnen.
Iets wat een simpele reddingsmissie van een journaliste liep uit tot een grote ramp. Zo stil als de nacht slopen ze het gebouw binnen. Meer wetend dan dat het 3 verdiepingen had en verschillende kamers had waren ze niet. Tyler probeerde zijn ogen aan de duister te laten wennen, hij kon een balustrade en een trap onderscheiden. Dat was alles wat Tyler nog te zien kreeg, voor de laatste man binnen was hoorde Tyler wat op de grond vallen en na tikken. “Shit shit shit, incomming”. Maar voor hij voldoende weg kon duiken was er een grote knal en een lichtflits. Met piepende oren krabbelde Tyler op, zijn oren piepte na en in zijn mond proefde hij een ijzere smaak, bloed. In zijn microfoon maar ook voor de rest riep Tyler “Ambush! Ambush” “Mother….” Hoorde hij vanuit de andere kant, opgelucht haalde Tyler adem, het was de stem van Mike.  Zijn ogen gleden de ruimte af, het aanblik liet zijn maag draaien.  In de verte hoorde hij Brown roepen “Man down,  man down”.
Tyler probeerde kalm te blijven in de situatie, het koste hem minder dan een paar seconden om zijn handgranaat uit zijn Ops vest te halen. Met een boogje gooide hij deze over de balustrade waar hij een stuk of 3 talies had gezien. Nogmaals keek Tyler de ruimte door terwijl hij dekking zocht voor de kogel regen. De adrenaline in zijn lichaam zorgde er voor dat hij de pijn van granaatscherven die zijn huid doorboorde niet voelde. Terwijl hij zijn pink, die de klap van zijn val had opgevangen recht probeerde te zetten riep hij in zijn microfoon. “We have 2 KIA i repeat 2 KIA. “ Voorzichtig om zijn dekking niet op te geven probeerde hij de situatie boven de balustrade waar te nemen. Geen beweging…
Op het moment dat Tyler zich ging verplaatsen naar de gewonden voelde hij een brandende pijn in schouder. “Godver” Gromde hij uit terwijl hij zich voortbewoog en een hand naar de plek toe bracht. Bloed droop uit de exit wond, ‘gelukkig’ schoot er door zijn hoofd. Een exit wond betekende dat de kogel niet ergens in zijn schouder rond dwaalde  en nog meer schade kon aanrichten.

De aanblik van Wood deed Tyler kokhalzen, beide onderbenen waren weg geslagen door de klap en tot aan zijn navel was hij verschroeid. “No man left behind” Riep hij de jongen toe. Nog steeds had de adrenaline in zijn lichaam een verdovende werking maar de pijn in zijn schouder werd overheersend. Op zijn tanden bijtend, zijn instinct om te overleven overwon de pijn,  sleepte Tyler zijn college maar zeker ook maat naar buiten. Veiligheid opzoekend zoekend zag dat Mike zich al over Brown had gebogen.  Waarschijnlijk probeerde hij eerste hulp te verlenen, te vergeefs aangezien Brown donkerbloed op hoestte.  Tyler liet zich tegen de betonnen muur aanzakken en voelde de kou tegen zijn bezwete rug. Even rilde hij terwijl hij zelf een noodverband uit de zak van zijn broek haalde bij zijn rechter enkel.  Terwijl hij zijn schouder probeerde te ontbloten voelde hij zich zwak worden, de adrenaline nam af en de pijn begon zijn lichaam overnemen. In de verte hoorde hij de persoon in zijn oortje zeggen “reinforcement is on its way. ETA 5 min”. Met zijn linkerhand het gaasje tegen zijn schouder houdend werd het zwart voor zijn ogen.
De bron had hun mooi te grazen genomen.”

Ondanks het feit dat er niets terug werd gezegd bleef hij de jongeman onderzoekend aan kijken. Hij was er haast zeker van dat hij hem ergens van kende. Natuurlijk, in zijn tijd in het leger had hij honderden gezichten gezien waarvan hij bijna nooit de naam wist - de jonge vrouw die hij enkele kilometers terug naar het kamp had gedragen, die ene, gespierde man die onder James' bevel had gestaan, het meisje dat hoogstens twintig jaar moest zijn geweest en Hannah op de ziekenboeg had bijgestaan en voor zijn ogen neer was geschoten - en nog tientallen anderen. Het waren er teveel om op te noemen, en van hoogstens één tiende kon hij zeker zeggen dat ze het overleefd hadden. En zelfs nu wist hij niet zeker of ze nog leefden, laat staan waar ze zich bevonden.
Hij had Hannah al zeker een jaar lang niet gezien nu hij er bij stil stond, en terwijl hij langer naar Tyler keek verscheen er een lichte frons op zijn gezicht. Met de seconde werd hij er zekerder van dat hij de ander ergens had gezien. Plotseling begreep hij ook waarom hij hem aan Hannah deed denken - hij had veel weg van haar jongere broer, die Oliver enkele keren gezien had in de paar keer dat hij bij de jonge vrouw thuis was geweest. Tyler had dezelfde blonde haren en eveneens groene ogen, maar verder hadden ze niet veel van elkaar weg.
En toch... Kon het zijn dat hij de jongeman ergens had gezien in zijn tijd als soldaat? Mede dankzij James was hij op veel formele bijeenkomsten geweest, en ondanks dat hij niet goed met namen was had hij een vermogen om elk gezicht dat hij ooit had gezien te onthouden. En het zou hem niet verbazen als de jongeman inderdaad een militair was - zo zag hij er in ieder geval wel uit.
Een moment later nam Tyler een nieuwe slok uit de waterfles die hij vast had gehouden en realiseerde Oliver zich dat hij wel heel lang was blijven staren en dat hij zich onbeleefd gedroeg. Hij wilde hem vragen naar zijn baan, om zeker te zijn dat hij de ander nu echt ergens eerder gezien had of niet, maar net op dat moment galmde er een luide knal door de zaal en spande Oliver onwillekeurig zijn spieren aan. Wat in godsnaam was dat?!
'Wat de...'
Zacht vloekend strekte hij zijn nek iets uit om te zien wat de knal had veroorzaakt en kon in de hal nog net een jonge vrouw verontschuldigend haar handen op zien steken als geluidloos gebaar dat zij de klappen had veroorzaakt, enkele gewichten rond haar voeten op de grond.
Hij keek weer terug naar Tyler, iets gekalmeerd en meer ontspannen nu hij wist wat de luide klap had veroorzaakt, maar zag dat de jongeman daar niet zo over dacht. Zijn ogen waren zo mogelijk nog oplettender en scherper geworden, zijn spieren waren gespannen alsof hij op het punt stond elk moment iemand aan te vallen. Licht fronsend bestudeerde hij zijn gezicht, wetend dat hij niet dichter in de buurt moest komen laat staan hem aanraken in een poging hem wat te kalmeren.
'Gaat het?' vroeg hij nogal voorzichtig, in een poging te pijlen of de jongeman hem überhaupt nog door had en of er iets door de harde knal getriggerd was.

Tyler keek nog steeds scherp naar de richting van het geluid. Zijn spieren waren in zijn hele lichaam gespannen, klaar om het gevecht aan te gaan. De harde knal die er net door de ruimte schalde was een tricker voor dit gedrag. Hij waande zich meteen weer in oorlogsgebied. Alsof hij die plaats nooit had verlaten speelde er in zijn hoofd een heel protocol af. Hij moest het geluid lokaliseren en de oorzaak ervan achterhalen. Ook moest er gekeken worden of er gewonden waren (eige mensen) en of deze hulp nodig hadden. Daarvoor moest eerst het gebied worden veilig gesteld.
Pas toen oliver sprak werd Tyler uit zijn gedachte getrokken. De vraag of het ging drong niet tot hem door, hij verbaasde zich eerder over de locatie waar hij zich bevond. Langzaam en nog steeds waakzaam keek hij de gym rond. Al snel had hij door dat de knal niks te maken had met oorlog maar gewoon een ongelukje was. Hij zag een meisje de gewichten, die ze had laten vallen, van de grond rapen. Even zuchtte Tyler hij had zich weer als een idioot gedragen. Waarom moest hij nou meteen weer terug denken aan zijn tijd in het buitenland. Waarom kon hij niet gewoon als elk normaal mens reageren. Terwijl de adrenaline langzaam weg ebde uit zijn lichaam bedacht hij zich dat Oliver hem een vraag had gesteld. Iets wat beschaamd, voor zijn rare gedrag, reageerde hij " ja, gaat wel". Uit automatisme speurde zijn ogen nogmaals de ruimte door. Hij bedacht tegelijk dat het maar goed was dat Oliver zich er verder buiten hgad gehouden. Tyler was in hoogste paraatheid toen hij die knal hoorde. Een onverwachte aanraking zou als een bedreiging over komen. En op zulke momenten reageerde hij op automatische piloot. Zijn lichaam die nog steeds in oorlogsmode stond zou uit instinct over zijn gegaan op verdediging/aanval. En zijn vijanden hield hij niet heel, het had lelijk kunnen aflopen.
Nog wat van slag richtte hij zijn aandacht weer op Oliver. Voor dat zijn rare gedrag werd uitgelokt door de harde knal meende Tyler dat Oliver iets wou vragen. Met het beetje mensen kennis dat hij bezat maakte hij van de gezichts uitdrukking dat Oliver met een vraag zat.
Nu eenmaal de rust weer meester van zijn lichaam had gemaakt vroeg hij dus ook " Je wou wat vragen?" Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht alsof hij het echt meende.

- drunk and flut -

Oliver kon zien dat er iets mis was vanaf het moment dat de knal door de zalen galmde, ondanks het feit dat de jongeman geen woord zei en het even duurde voor hij reageerde op zijn vraag. Iets was er zo te zien omgeschakeld in Tylers hoofd dat er voor had gezorgd dat hij zo reageerde, alsof er elk moment iemand kon verschijnen om hem aan te vallen. Oliver kon zien dat hij er goed aan deed wat afstand te houden, gezien de blik in zijn ogen er een was van iemand met wie je geen ruzie moest zoeken, en hij was bijna zeker dat als hij hem aanraakte hij een klap zou krijgen.
Toen de jongeman weer langzaam iets ontspande verdween de frons echter niet van Olivers gezicht, nog steeds wat bezorgd om het welzijn van de ander.
"Ja, gaat wel," antwoordde Tyler uiteindelijk na een stilte, en Oliver ontspande eveneens wat meer. 'Ah, fijn.' Hij wist niet helemaal zeker óf het inderdaad wel ging, maar hij moest hem maar op zijn woord vertrouwen.
In de hal werden ondertussen de gevallen gewichten opgeruimd, en Oliver richtte zijn aandacht nu volledig op de jongen. Hij voelde er niet veel voor door te vragen naar hoe hij zich voelde maar kon hem nu niet zo hier laten staan.
"Je wou wat vragen?" vroeg de jongeman, een kleine glimlach op zijn gezicht.
'Eh, ja,' antwoordde Oliver, met zijn vrije hand langs zijn hals wrijvend. 'Ik vroeg me af of ik je ergens eerder had gezien, ergens anders dan bij de sportschool. Je komt me volgens mij bekend voor, maar ik zou ook ontzettend fout kunnen zitten.' Met een zenuwachtige glimlach liet hij zijn hand in zijn nek rusten en keek op de jongen neer.
Misschien was Tyler iemand die hij in zijn korte tijd op de universiteit had ontmoet. Hij was aan genoeg mensen voorgesteld daar, het kon best dat de jongeman daar tussen zat.

Nog steeds voelde Tyler wat spanning in zijn lichaam, ondanks dat hij weer rationeel kon na denken. Zijn hart voelde hij nog in zijn keel kloppen alsof er een bermbom of granaat was af gegaan. Rustig ademde hij even in en uit om de situatie, en zijn hardslag, weer onder controle te krijgen. Om de aandacht ergens anders op te richten vroeg hij naar de vragende blik van Oliver voor het hele drama was begonnen. Misschien kon Tyler dan moeilijke vragen over de gebeurtenis van toen net vermeiden. En daarbij was het beter om ergens anders aan te denken dan aan de beelden die in zijn hoofd rond spookte. Hij zag een voor een de beelden langs komen van gewonde en verminkte collega’s. Een hand waar de vingers vanaf waren geschoten, een been die gescheiden was van zijn eigenaar. Met een wee gevoel in zijn buik keek Tyler Oliver aan. Zijn blik werd nieuwsgierig toen Oliver meende dat hij Tyler eerder had gezien. Onderzoekend en naar details kijkend liet Tyler zijn blik nog eens over de jongen glijden. Tyler schudde langzaam zijn hoofd, hij kon het gezicht en de bouw van deze jongen echt niet plaatsen. Wel zag hij een stuk gehardheid was hem erg bekend voor kwam, een hardheid die op je gezicht verscheen wanneer je iets mee had gemaakt. Iets wat je de rest van je leven tekende. Maar voor de rest herkende hij niks, maar Tyler had de laatste tijd zo veel mensen gezien. Soldaten die onder zijn bevel stonden kwamen en gingen, levend maar meestal dood of verminkt, officieren die weer het bevel over hem hadden. En natuurlijk locals, maar Oliver was zeker geen Skinny of een Talieb. “Ik heb geen idee.. lijkt me van niet eigenlijk. Ik ben net terug van 6 maanden buitenland.” Legde Tyler uit, en daarvoor was hij nog nooit in deze sportschool geweest. Misschien hadden ze elkaar een keer opstap ontmoet terwijl Tyler zat was, wat regelmatig voor kwam, maar dat zou hij zich nu niet meer herinneren. Van school/universiteit zou niet kunnen, Tyler had immers nooit door gestudeerd en was na de Highschool meteen het leger in gegaan als groentje, een sorry-ass JROTC. Ook dat had hij al snel achter zich gelaten en ging naar 75th Ranger Regiment om special operations uit te voeren.

Oliver zag hoe de man hem nadenkend in zich op nam, hem duidelijk inschattend.
Hij merkte vaak genoeg dat hij veel te veel waarde hechtte aan wat anderen van hem dachten. Niet zo snel zou hij de blikken van zijn oud-collega's vergeten terwijl hij zijn spullen had gepakt - er waren natuurlijk anderen geweest die medelijden met hem hadden gehad, en anderen die hem met iets wat veel leek op walging na hadden gekeken. En ondanks dat hij geen spijt van zijn keuze had gehad trok hij het zich nog steeds aan.
“Ik heb geen idee... Lijkt me van niet eigenlijk. Ik ben net terug van 6 maanden buitenland.”
Het buitenland. Zijn vermoeden werd hiermee alleen maar versterkt.
'Komt de naam James Robinson je misschien bekend voor?' vroeg hij daarom snel. Hij had altijd het idee gehad dat zijn beste vriend iedereen had gekend. Meestal had hij een beetje zijn eigen ding gedaan terwijl James de namen van het halve leger leek te kennen. Niet dat Oliver het vreemd vond - James had nooit moeite gehad om nieuwe vrienden te maken voor zolang ze elkaar kenden. In het leger had hij ook al snel hechte banden opgebouwd met de mensen om hem heen, terwijl hijzelf het liefst voorkwam om al te hecht met anderen te worden.
Het was dan ook enkele keren gebeurd dat hij de jongeman volledig in elkaar had zien storten.
Oliver had ook naar Hannah kunnen vragen, maar dan was de kans kleiner geweest dat hij de naam had herkend. Zijn ex hield zich net als hij liever op de achtergrond, wat op de ziekenboeg niet zo heel moeilijk was. Zwijgend verzorgde ze haar patiënten, sprak ze met zachte stem weer hoop in en elke keer als ze haar hulp niet meer nodig hadden liet ze ze met tegenzin gaan, wetend dat het niet lang zou duren voor ze hen weer terug zou zien.

Tyler herkende de jongens nergens van, meestal was hij erg goed in gezichten. Maar Oliver kwam hem gewoon niet bekend voor. Het zou hem ook verbazen, Tyler was bijna nooit thuis. Altijd was hij bezig met werk, en wanneer hij eens thuis was probeerde hij zo veel mogelijk mensen te ontwijken. Sociaal was Tyler alleen naar zijn vrienden of wanneer hij genoeg had gedronken. Het was voor hem soms best moeilijk om met vreemde contact te leggen. Met vrouwen ging dat iets makkelijker dan met het zelfde geslacht, maar daar lag een andere reden achter. Aan vrouwen kon hij misschien nog wat hebben.
Oliver vroeg hem of hij James Robison misschien kende. “Robison uuhm” Even keek Tyler met zijn groene ogen bedenkelijk voor zich. Namen vond hij soms wat moeilijker om te onthouden. Meestal probeerde Tyler zich er een gezicht bij te bedenken. Nogmaals herhaalde hij de naam “James Robison?” Een kleine grijns kwam op zijn gezicht te staan. “AAh dove Rob? Lang, breed , blond en half doof? Ja die ben ik wel eens tegen gekomen.”
Ondanks dat Tyler onder JSOC viel werkte hij nauw samen met de mannen van de landmacht. Vaak gingen ze mee als ondersteuning, zodat de ‘echte’ jongens het werk konden doen. Vaak voelde de Rangers zich wel beter dan de ‘groentjes van de landmacht’ maar zonder hen werd het moeilijk om operaties uit te voeren.
“Vriend van je?” vroeg Tyler nieuwsgierig. Hij was wel benieuwd naar de ‘relatie’ tussen Robison en Oliver.


-flut-

Terwijl de jongen tegenover hem leek na te denken duimde hij inwendig dat hij de naam inderdaad kende. Anders zou hij hier nogal voor paal staan en daar zat hij niet echt op te wachten.
Nu hij toch aan zijn beste vriend dacht - hij moest niet vergeten om hem ergens deze week te bellen. De jongeman zou voor een paar weken thuis zijn en sinds ze elkaar steeds minder vaak zagen konden ze die tijd beter nuttig besteden. James verbleef in die vrije weken steeds vaker bij Oliver gezien hij zelf geen vast onderdak had; hij had zijn appartement verhuurd, zijn vaders huis kwam hij niet meer binnen en de rest van zijn familie leefde tientallen kilometers verder weg.
Een gevoel van onwillekeurige opluchting ging door hem heen toen hij herkenning leek te zien op het gezicht van Tyler.
“James Robinson?" De ander begon langzaam te grijnzen. “Ah, dove Rob? Lang, breed, blond en half doof? Ja die ben ik wel eens tegen gekomen.”
Oliver moest onbewust lachen bij die eerste uitspraak. Nog nooit in zijn hele leven was het in hem opgekomen zijn jongere vriend "Rob" te noemen en hoe Tyler het zei klonk het ronduit ridicuul. Hij kon profeteren dat, als hij het tegen James zou zeggen, die hem gelijk een tik zou verkopen.
'Ja, die,' antwoordde hij terwijl hij probeerde zijn grijns iets te verbergen. 'En het valt wel mee hoe breed hij is, geloof me. Die jongen draagt nog net geen hakken zodat mensen denken dat hij langer is.'
James geloofde graag dat hij even lang en breedgeschouderd was als Oliver en sinds de laatste uit het leger was was dat voor hem een stuk makkelijker geworden. En Oliver, als goede vriend, liet hem maar geloven. De jongeman tegenover hem was misschien iets korter dan James, maar wel gespierder, daar was hij zeker van.
'En het valt mee hoe doof hij is. Het is al een tijdje terug en sindsdien is hij er weer wat bovenop gekomen. Als hij echt bijna doof was geweest had hij daar niet gezeten.'
Het desbetreffende ongeluk was puur en alleen veroorzaakt door James' eigen omissie en ondanks dat ze het beiden wisten werd er niet over gesproken. Net zo min als het voorval wat er voor had gezorgd dat Oliver zijn positie neer had gelegd. Sinds die tijd was James in status en aanzien gestegen, maar voor Oliver was er nauwelijks iets veranderd. Stiekem hoopte hij nog steeds dat James op een dag dezelfde beslissing zou maken als hij had gedaan - hij voelde er weinig voor om op een dag van Hannah te moeten horen dat zijn beste vriend niet meer terug zou keren. De jongen mocht dan dapper zijn, maar als die dapperheid de overhand nam was het gegarandeerd dat er iets mis zou gaan.
“Vriend van je?” vroeg de ander, en Oliver knikte. 'Al jaren. We zijn samen het leger in gegaan.'