Truth is... the game was rigged from the start [Oliver]

Alles wat er vannacht in deze kelder zou gebeuren ging op elke mogelijke manier tegen Troy's principe's in. Van de doorgestoken gevechten tot het prijzengeld, waarvan hij niet eens wilde weten waar het vandaan kwam.
Maar veel keus had hij niet. De laatste keer had hij zijn instructies genegeerd en dat was hem duur komen te staan. Hij was destijds als winnaar uit de strijd gekomen, daar niet van, maar ze hadden meer dan duidelijk gemaakt dat dat niet was hoe het werkte hier. Troy wist zijn plek weer.
Hij zou ertegenin zijn gegaan, als er niet zoveel op het spel had gestaan. Maar ze wisten alles van hem. Waar hij woonde bijvoorbeeld, maar belangrijker nog, waar zijn familie woonde.

De kleedkamer was niet veel meer dan een ruimte waar ooit wc's waren; de wc-potten en tussenwanden waren eruit gesloopt en er stonden een paar gammele metalen bankjes.
Troy was de eerste. Hij was vroeg deze avond en behoorlijk gespannen. Het moest goed gaan. Hij mocht nergens instinctief op reageren. Er scheen een nieuwe te zijn deze keer, die geen instructies had gekregen omdat ze wilden zien wat hij kon. Troy zou hem niet tegenkomen in de ring, want hem was opgedragen tegen Jack Wilson neer te gaan. Een behoorlijke vernedering, want Wilson kon hij blind nog aan, maar de vergoeding was mooi, en daar ging het om.

Hij trok zijn grijze joggingbroek uit en verving deze voor zijn zwarte boxershorts. Ook zijn shirt ging uit. Hoewel hij gespierd was, was hij relatief tenger. Hij had eigenlijk net niet genoeg te eten voor het niveau waarop hij trainde.
Het was dan ook alleen hier dat gewichtsklassen niet bestonden en je gewoon vocht tegen wie ze wilden dat je vocht.
Dat nam niet weg dat Troy zich doorgaans goed staande wist te houden.
Hij hing zijn verwassen handdoek om zijn nek en pakte een flesje water uit zijn sporttas. Hij nam een paar grote slokken. Door de deur heen kon hij het rumoer van het aanzwellende publiek al horen. Nachten als deze werden verrassend goed bezocht.
Het vond allemaal plaats in wat ooit gewoon een grote kelder was. Het verdiende geen schoonheidsprijs, maar het lag erg ver buiten het centrum en was daardoor goed beschermd tegen nieuwsgierige ogen.

Oliver had geen flauw idee wat hij moest verwachten, maar op het moment dat hij de drempel over stapte liep er onwillekeurig een rilling langs zijn nek. Misschien lag het aan het feit dat het redelijk fris was binnen, of dat het flauwe licht grimmige schaduwen op de muur naast hem wierp terwijl hij door het smalle halletje verder door liep. Het eindigde in een tweede deur en naarmate hij verder liep kon hij het rumoer luider en luider worden.
Maar daar was niet waar hij moest zijn. Met zijn eeuwige blauwe jas strak om zijn schouders getrokken in een poging wat van zijn lichaamswarmte te bewaren keek hij naar links en duwde een willekeurige deur open.
Het was een kleedkamer.
Tenminste, dat moest de ruimte volgens hem voorstellen. De TL-lampen aan het plafond flikkerden om de zoveel seconden, er hing een doordringende geur die hij niet gelijk thuis kon brengen maar die hem deed denken aan gewonde soldaten met stinkende wonden en half opgedroogd bloed, en de tegels op de vloer waren gebroken en vuil.
Tot zijn lichte verbazing - al kon hij niet goed bedenken wat hij anders had verwacht - was hij niet de enige. Een jongeman die nauwelijks jonger kon zijn dan hijzelf stond met zijn rug naar hem toe uit zijn waterfles te drinken, een handdoek om zijn nek. Het scheen aan hem dat hij niet door had dat Oliver daar stond en gezien hij hem niet wilde laten schrikken zette hij zijn sporttas op één van de gammele, ijzeren bankjes en schraapte toen zijn keel.

Troy draaide zich om toen iemand zijn keel schraapte. Hij nam de ander kort op, met een blik die waarschijnlijk niet bepaald warm was. Maar dat was omdat dit overduidelijk de nieuwe was. Degene die geen idee had waar hij in terecht was gekomen. De man zag er sterk genoeg uit om zich te kunnen verweren, maar de pijnlijke waarheid was dat je daar eigenlijk geen ene fuck aan had hier.
“Hey,” groette hij stug, zoekend naar woorden. Hij keek vluchtig om zich heen, alsof hij zich ervan moest vergewissen dat er buiten hen echt niemand was.
“Luister,” begon hij toen kortaf. “Ik weet dat je nieuw bent hier, en ik weet dat je waarschijnlijk niets is verteld. Maar dit zijn geen gewone wedstrijden. Shit is hier allemaal doorgestoken kaart en vanavond gaan ze je tegen hun zwaarste geschut inzetten om te kijken wat je kan."
Hij herinnerde zijn eigen ‘introductie’ nog goed. Niet leuk.
“Als je hier eenmaal in verzeild raakt kom je er niet meer uit. Ik zweer je dat ik niet sta te lullen. De enige reden dat ik hier ben is omdat ik geen keus heb. Pak die tas en maak dat je wegkomt."
Hij viel stil en even was er alleen het geluid van de menigte aan de andere kant van de deur. Troy wist niet of hij hier eigenlijk wel verstandig aan deed; als hij de schuld kreeg zat hij diep in de nesten, maar hij kon niet lijdzaam toezien hoe iemand door hetzelfde afvoerputje als hem zou worden gedaan.
“Echt, je kan nu nog terug,” voegde hij eraan toe. De man had nog niet gevochten, dus waarschijnlijk zouden ze er niet echt moeite in steken als hij vertrok. Pas als je er echt in zat en ze je konden chanteren had je een probleem.

De blik die hij van de jonge man ontving was niet bepaald vriendelijk, iets wat Oliver nogal ongeplaatst vond - hij had nog geen woord gezegd. De ander groette hem echter wel, al was het met schijnbare tegenzin, alsof hij hier niet vrijwillig was en liever waar dan ook ter wereld was geweest dan hier in de geïmproviseerde kleedkamer.
Waarom hij zo naar hem keek werd echter al snel duidelijk.
“Luister. Ik weet dat je nieuw bent hier, en ik weet dat je waarschijnlijk niets is verteld."
Er was hem inderdaad niets verteld. Tenminste, hij had gedacht dat alles wat voor hem belangrijk was om te weten hem was verteld.
"Maar dit zijn geen gewone wedstrijden. Shit is hier allemaal doorgestoken kaart en vanavond gaan ze je tegen hun zwaarste geschut inzetten om te kijken wat je kan."
Langzaam verscheen er een diepe frons op Olivers gezicht. Was de ander serieus? Als hij niet zo ernstig had gekeken had hij misschien nog kunnen denken dat de man hem in de maling nam maar aan alles was te zien dat hij geen grapje maakte.
“Als je hier eenmaal in verzeild raakt kom je er niet meer uit. Ik zweer je dat ik niet sta te lullen. De enige reden dat ik hier ben is omdat ik geen keus heb. Pak die tas en maak dat je wegkomt."
Hij viel even stil, en opnieuw was het rumoer van het publiek duidelijk te horen. Aarzelend stapte Oliver naar voren en keek de ander nog steeds licht fronsend aan.
'Zo erg kan het toch niet zijn?' vroeg hij. 'Ik bedoel, het kan zijn dat ik nu ontzettend naïef bezig ben maar er is mij verteld dat nog niets volledig officieel was.' Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Zo veel kunnen ze me niet maken.'

"Zo erg kan het toch niet zijn?"
Het was een ode aan Troy’s zelfbeheersing dat hij zijn opkomende gevoel van frustratie zorgvuldig wist te verbergen. Als het zo erg niet was zou hij het niet hebben gezegd.
"Ik bedoel, het kan zijn dat ik nu ontzettend naïef bezig ben maar er is mij verteld dat nog niets volledig officieel was."
“En dat was bullshit,” antwoordde Troy bot. “Als je nu goed presteert hebben ze over een week iets om je mee te chanteren."
Hij wist dondersgoed dat het zijn woord tegen dat van de mensen die runden was, maar hij moest het toch proberen. Dit wilde je gewoon niet.
“Tegen mij is zelfs gedreigd m’n zusje om te leggen,” voegde hij eraan toe. Hoewel hij geen spier vertrok, keerde zijn maag zich even om, alsof het hardop uitspreken van dat dreigement een hele grote fout was.
Er werd iets omgeroepen, maar door de deur heen was het moeilijk te verstaan. Het kon onmogelijk zijn dat ze al moesten vechten, want er was buiten hen twee nog niemand, maar desondanks schrok Troy onbewust op. Zijn blik ging van de deur naar de man.
“Ik meen ieder woord. Je moet hier weg."
Echter, hij had de kans niet nog veel verder uit te leggen. De deur ging namelijk open en Mike, een enorme, getatoeëerde kerel, kwam binnen.
Hij keek van de een naar de ander, maar knikte toen kort naar de nieuwe.
“Mike,” zei hij kort.
Mike was nou net een van de weinige boksers hier die onomwonden aan de kant stond van de mannen die het hier voor het zeggen hadden. Gerucht ging dat hij de achterneef van een van de leiders zou zijn, maar bevestigd was dat nooit. Hoe dan ook, met hem erbij kon Troy onmogelijk nog iets zeggen en hij kon alleen maar hopen dat Oliver dat op de een of andere manier door zou hebben.

Een deel van hem was nog steeds net zo goedgelovig als een jong kind - hij was altijd wel een beetje naïef geweest en James had daar vaak genoeg op een plagende manier misbruik van gemaakt. Maar het zorgde er nu voor dat Oliver niet goed wist wie of wat hij nu moest geloven. Aan de ene kant leek de man tegenover hem doodserieus; hij had geen enkele reden om Oliver in de maling te hebben en om de een of andere reden dacht hij niet dat de ander een enorme grappenmaker was.
"Tegen mij is zelfs gedreigd m’n zusje om te leggen."
Dat kon hij toch niet menen? In de ruimte ernaast werd iets door een microfoon geroepen, maar hij wendde zijn blik niet van de jongeman af. Deze keek hem nog steeds ernstig aan en het was hem nu overduidelijk dat hij de waarheid sprak.
"Ik meen ieder woord. Je moet hier weg."
'Maar -' begon hij, net op het moment dat de deur waardoor hij naar binnen was gekomen open vloog. Een man die even lang was als hij en al net zulke brede schouders had stapte de drempel over en knikte kort naar hem. Oliver knikte zwijgend terug.
"Mike."
'Oliver.'
Zijn blik ging nog heel even naar de jongeman, die niet meer sprak, en trok toen traag zijn jas uit. Het was nogal koud in de kelder en nadat hij de jas in zijn sporttas had gepropt blies hij tegen zijn vingers, in stilte de woorden van de jongeman overdenkend. Als hij inderdaad gelijk had en deze mensen hadden het leven van zijn zusje bedreigd... Dat klonk zo absurd extreem in zijn oren, in een stad als deze.

De man stelde zich voor aan Mike, die een kort knikje gaf. Troy aarzelde. Er was geen andere plek waar ze ongestoord konden praten zonder dat het opviel. Mike leek niet zoveel te merken en was zich slechts vlug om aan het kleden. Er kwamen nog twee jongens binnen, beiden amper boven de achttien. Ze groetten maar stelden zich niet voor. Troy kende ze ook alleen van gezicht. Hij praatte wel eens met ze, maar zou bij God niet weten wat hun namen waren.
Zijn blik ging onophoudelijk naar Oliver. Hij leunde maar tegen de muur aan om zich een houding te geven.
De deur ging weer open. Een jongen met halflang blond haar stapte naar binnen. Jack Wilson, de jongen door wie Troy zich bewust zou laten verslaan. Er was kort oogcontact en Troy knikte stug. Hij wist ook wel dat hij het Jack niet aan kon rekenen; die zat precies in hetzelfde schuitje, maar doordat de jongen zoveel minder ervaring had, bleef het vernederend dat dit de planning was.
Jack leek wat te willen zeggen, maar toen zag hij Oliver en liep hij snel door naar een van de bankjes.
Er hing een gespannen stilte, die uiteindelijk door Mike onderbroken werd.
“Oliver was het, of niet? Dit is jouw eerste keer toch?” vroeg hij. Even keek hij naar Troy die hoopte dat zijn eigen uitdrukking neutraal genoeg was. Hoewel de andere jongens aan het omkleden waren geloofde Troy geen moment dat niet iedereen schaamteloos meeluisterde.

Er werd niets meer gezegd - niet door Mike, en niet door de tweede jongeman die hem als eerste had aangesproken. Deze stond nu zwijgend in een hoek van de ruimte en er zou zo te zien heel wat nodig zijn mocht hij zijn mond weer open doen. Dat was op zichzelf niet heel vreemd; wat hij tegen Oliver had gezegd was niet bepaald iets om nonchalant over in het openbaar te praten.
Hij wilde er echter zelf ook niet over beginnen, of überhaupt laten blijken dat er iets tegen hem was gezegd dat hem op andere gedachten had gebracht. Dus in plaats van zijn spullen terug in te pakken, zoals de ander hem had geadviseerd, begon hij zich om te kleden. Een stuk trager dan Mike, weliswaar, maar toch.
De deur ging enkele keren open en weer dicht, en de ruimte begon zich iets meer te vullen toen er twee, drie anderen de kleedkamer binnen stapte. Ze leken alle drie jonger te zijn van Oliver. Hij besteedde er echter niet veel aandacht aan en stopte zijn gewone kleding terug in zijn sporttas.
Hij keek pas op toen er weer werd gesproken. Mikes stem klonk niet bepaald aangenaam in de gespannen stilte. Hij leunde wat achterover op het bankje en kwam toen langzaam overeind; hij stak overduidelijk een flink stuk boven de ander uit.
'Ja, dat klopt,' antwoordde hij enkel, zijn stem zo rustig mogelijk houdend. Hij wist zelfs even vriendelijk naar de ander te glimlachen, voordat zijn gezicht weer neutraal werd.

Mike knikte kort.
“Succes.” Het woord leek hard te klinken in de stilte.
Jack was de eerste die hem weer verbrak.
“Boks je al lang?” vroeg hij nieuwsgierig.
Ondertussen kwamen er steeds meer jonge mannen binnen, grotendeels vergelijkbaar in gewicht. Vannacht zouden er maar drie verschillende gewichtsklassen vechten en ook daarin werd hier nogal eens gesjoemeld, gewoon omdat het kon. Troy kon er niet bij, maar er waren zat toeschouwers die het prachtig vonden een jonge, onervaren knul neergehaald te zien worden door een favoriet zwaargewicht, ook al ontleende deze er absoluut geen enkele eer aan.
Nu het ronduit druk werd in de kleedkamer was het helemaal duidelijk dat Troy geen woord meer kon zeggen, en dat terwijl de ander niet van gedachten leek te zijn veranderd. Goed, je kon hier ook niet makkelijk wegkomen op dit punt zonder als een enorme lafbek over te komen, maar toch. Beter laf dan in dezelfde houdgreep als de meesten hier. Troy voelde zich ineens behoorlijk kut, alsof hij gefaald had.
De deur ging weer open en een slanke man in een joggingbroek en een zwart shirt kwam binnen. Dat de eerste match met een krappe tien minuten zou beginnen en dat Mike en een jongeman genaamd Jason als eersten moesten. Troy hoopte dat een hoop zouden gaan kijken, dat kon hem nog een kans geven, al was het een kleine.

Oliver moest toegeven dat hij lichtelijk teleurgesteld was dat de ander niet bepaald onder de indruk was van zijn lengte. Bij nader inzien was dat eigenlijk ook niet zo vreemd – die Mike moest wel heel wat gewend zijn hier. Hij knikte alleen toen de ander hem succes wenste en bleef een beetje aan de zijkanten van de ruimte staan, om niet al te veel de aandacht te trekken. De meesten hier leken elkaar wel te kennen, maar het enige waaraan Oliver dat echt kon merken was doordat er af en toe kort naar elkaar geknikt werd. Daar bleef het meestal bij – veel woorden werden er niet gewisseld.
Af en toe werd er in zijn richting gekeken en dan werd het duidelijk dat er iemand op de hoogte was gesteld dat er zich een nieuweling in de ruimte bevond, maar bijna gelijk daarna werd er geen aandacht aan hem besteed en daar was hij blij mee. Het werd namelijk steeds drukker in de ruimte en het kon niet anders dan dat de eerste match zo zou beginnen.
Daar had hij inderdaad gelijk in. Nog geen minuut later kwam er een man de ruimte binnen, duidelijk geen bokser, die aankondigde dat de eerste twee, dezelfde Mike die hem eerder had aangesproken en ene Jason, zo aan de beurt waren.
Een kleine last viel van zijn schouders. Hij hoefde niet als eerste, dat was iets. Heel even bleven zijn ogen op de jongeman rusten die hem momenten geleden nog had gewaarschuwd en nu nog steeds grimmig voor zich uit staarde.

Troy voelde dat de nieuwe naar hem keek, maar hij hield zijn blik voor zich. Hoe minder hij liet merken dat er iets tussen hen was voorgevallen, hoe beter.
Er verstreken enkele minuten en Mike en Jason verlieten de kleedkamer. Er hing een aparte sfeer; bijna iedereen die er nu nog was zat in een situatie die ruwweg vergelijkbaar was met die van Troy. Maar als Oliver vertrok zou Mike weten dat een van hen gepraat had, en de meesten leken hier weinig voor te voelen. Troy keek naar de nieuwe, met licht opgetrokken wenkbrauwen.
Je laatste kans, zei die gelaatsuitdrukking. Hij hoefde het niet meer hardop te zeggen. Althans, daar ging hij van uit.
Toch wist hij ook wel dat die kans er eigenlijk al niet meer was. Iedereen had hem gezien, ze wisten wie hij was. Het was al te laat.
Het gejoel aan de andere kant van de deur zwol aan. Troy wist niet meer wie van de twee er zou moeten winnen, maar hij gokte op Mike, die werd doorgaans vaker gematst dan Jason.
Troy nam nog een slok water en beende ongedurig op en neer door de kleedkamer.
“Jezus, doe ’s rustig man,” zei iemand, maar erg geïnteresseerd klonk het niet.
De deur ging opnieuw open. Een man in een viezig overhemd kwam binnen. Nou ja, zijn buik kwam eerst, toen de rest.
“Iedereen nog op de hoogte van het schema?” vroeg hij, vrolijk bijna, als er warmte van hem uit zou zijn gegaan. Er werd wat instemmend gemompeld. Er was geen enthousiasme in deze groep, geen geestdrift. Je had weinig aan een competitieve houding als de uitkomst van je wedstrijd al vast stond.
“Zo mag ik het horen, jongens,” zei de man, alsof de bar slechte moraal hem geheel ontging. Hij richtte zich tot Oliver.
“Jij weet ook wanneer je moet?” vroeg hij kritisch. Zijn naam was Avery. Troy had geen flauw idee of het zijn voor of zijn achternaam was. Avery ging over dit soort dingen. Zorgen dat iedereen wist wanneer hij op moest, dat iedereen zijn plek wist. En dat iedereen aanwezig was.