Sometimes you just have to let go and see what happens [Oliver]

Ondanks dat hij een abonnement had op de sportschool waar hij regelmatig gebruik van maakte vond hij het toch fijn dat hij in de buurt van het park woonde. Als het te druk was of als hij liever buiten wilde zijn kon hij daar gewoon gaan hardlopen. Goed, hij nam met zijn lengte en brede schouders nogal wat ruimte in, maar hij was vrij goed geworden in het ontwijken van wandelaars, spelende kinderen en hondeneigenaars.
Gatsby, de mastiff die hij uit het asiel had gehaald, hield ook wel van de beweging. De hond was nu nog jong en nog lang niet zo groot als de volwassenen konden worden, maar er zat energie voor twintig in en als Oliver in het park ging uitlaten nam hij Gatsby graag met zich mee. Hij was zelfs aan het overwegen om te verhuizen, omdat mastiffs echt ruimte nodig hadden om vrij in rond te bewegen, en zijn appartement was nou niet de ideale plek voor een hond.
Het was eigenlijk wat later dan Oliver normaal gesproken ging hardlopen, zeker in deze tijd wanneer het om twaalf uur al flink warm was, maar hij had een vrije dag en had een paar uur langer kunnen slapen. Bovendien stond het bos vol met platanen wiens bladeren voldoende beschutting vormden voor de mensen die besloten hier te vertoeven, en het was heel goed uit te houden. Hij zou hierna wel gewoon uitgebreid onder de douche gaan staan.
Hij was zijn standaard rondje net begonnen en liep dus nog op een rustig tempo. Eerst moest hij even wakker worden en zijn lichaam opwarmen voor hij er echt voor kon gaan, maar deze snelheid kon Gatsby ook volhouden en de jonge hond rende enthousiast met hem mee.
Hij had nauwelijks vijfhonderd meter in het park gerend toen er een bruine flits langs hem heen schoot. Gatsby, goed afgericht en aan de lijn, ging er gelukkig niet achter aan, maar de losse riem die door de labradoodle op de grond werd mee gesleept gaf wel aan dat hij zich had losgetrokken uit de hand van een onhandig of onoplettend baasje. Instinctief versnelde hij zijn jogpas tot een sprint, achter de hond aan, en wist zijn voet precies op de riem te plaatsen. Zo werd de labradoodle tot een halt gedwongen en kon Oliver de lijn zonder problemen van de grond rapen.
'Zo, hadden we er zin in?' mompelde hij met een flauwe grijns tegen de hond. Gatsby was al nieuwsgierig naar hem toe gelopen, iets waar hij geen problemen mee had, dus hij liet de twee honden terwijl hij zich op richtte om naar een baasje te zoeken. Hij stond nu met twee riemen in zijn handen en zijn ogen speurden het wandelpad af, zoekende naar een persoon die er uit zag alsof ze iets kwijt waren. Gaan lopen leek hem ook geen goed idee dus hij bleef een beetje onbeholpen staan, hopend dat de eigenaar van de labradoodle zou verschijnen.

Verdorie, wat was Mowgli bliksemsnel. Zelfs met de conditie die ze had ontwikkeld door haar looptrainingen met het korfbalteam leek ze de hond niet bij te kunnen benen. Omdat hij uit het zicht was verdwenen, bleef het meisje verder rennen, enkel maar in de hoop dat ze de goede richting uit liep. Want ze had er geen idee van waar hij was.
Sophia droeg een kort spijkershortje met een los, wit topje en gelukkig een paar sneakers, die het rennen makkelijker maakten. Waarschijnlijk was ze verder van huis geweest wanneer ze niet zo casual gekleed was.
Aan een splitsing met vijf verschillende richtingen, hield het meisje stil. Ze streek een losgekomen haarlok naar achteren Haar blik speurde de omgeving rondom af en toen ze een vrouw met een kinderwagen zag lopen, rende ze er heen. “Mevrouw, excuseer me,” sprak ze hijgend, uitgeput van het rennen, “Maar mijn hond –“ Door de paniek die ze voelde, kon ze niet uit haar woorden komen. “Hebt u misschien een bruine-“ Haar blik gleed langs de vrouw heen terwijl ze sprak en in de verte zag ze een man staan met twee honden aan de lijn. MOWGLI!
Zonder wat te zeggen rende het meisje de vrouw voorbij en spurtte ze naar de man met de twee honden toe. “Mowgli!”
Mowgli keek om – hij was eerst bezig met de hond die bij hem stond – en draaide zich meteen kwispelend om naar haar, trekkend aan de lijn, maar zonder op te springen. Hij blafte opgetogen.
Eenmaal bij de man met de twee honden, hurkte ze neer bij Mowgli en knuffelde ze de hond, terwijl tranen van blijdschap in haar ogen sprongen. “Doe dat alsjeblieft nooit meer”, sprak ze streng, al was ze al lang blij dat ze de hond had gevonden. Mowgli kwispelde vrolijk en draaide zich vervolgens weer om naar de knappe Mastiff die hij als maatje had gevonden.
Het meisje keek op en realiseerde toen pas dat de man die haar hond had gevonden er ook nog was. Vanuit haar gehurkte positie zag de man er gigantisch uit, dus kwam ze snel recht. “Oh, het spijt me zo”, bracht ze uit, nog nahijgend van al dat rennen. “Ik weet niet –“ Ze keek ze man in de ogen kon even kort niets zeggen, haar mond bleef enkele seconden onbeweeglijk stilstaan en haar blik bleef aan de zijne hangen. Zagen hondenvangers er tegenwoordig zo uit?
Haar ene wenkbrauw trilde even, waarna ze zich herpakte door haar blik op de grond te richten en zich te redden met een – “Jeetje, wat heb ik gerend zeg.” – terwijl ze haar handen in haar zij zette en diep ademhaalde. Door al het rennen was haar hoofd rood aangelopen en hing haar paardenstaart nog maar voor een stuk in model. Ze zag er haast net zo verwilderd uit als Mowgli wanneer het hoog tijd was voor een kappersbeurt.
Ze hief haar hoofd weer op en keek de onbekende aan. “Ik dacht echt dat ik ‘m kwijt was. Ik snap niet waar hij het in z’n hoofd haalt –“ Ze haalde haar schouders op en keek kort hoofdschuddend naar de Labradoodle, dan weer naar de man voor haar. “Maar je bent ontzettend bedankt.”

Het duurde niet lang of Oliver had in de gaten dat er iemand zijn kant op kwam die duidelijk licht in paniek was. Het meisje baande zich een weg door de mensen die zich nergens van bewust waren en kwam zijn kant op, of zo zag het er in elk geval uit. En jawel, zodra ze zijn kant op keek leek haar gezicht even op te lichten en ze trok een sprintje naar Oliver en de twee honden aan de lijn.
Hij moest onwillekeurig lachen om het bruine beestje dat enthousiast aan de riem begon te trekken om bij zijn baasje te komen. Oliver kon hem met gemak houden, natuurlijk, maar hij hield de riem toch even wat steviger vast totdat de jonge vrouw hem bereikt had. Ze was rood aangelopen en hijgde een beetje, ze had duidelijk een stuk gerend om haar hond terug te halen. Als Oliver hem niet had gegrepen was de labradoodle waarschijnlijk het hele park rond gerend dus ze had geluk dat hij snel had gereageerd.
Oliver bleef rustig staan terwijl ze bij het diertje neer knielde; blijkbaar heette hij Mowgli en hoewel ze hem op de kop wilde geven leek ze toch erg blij dat ze hem weer had gevonden. Ondertussen was Gatsby nieuwsgierig wat dichterbij gekomen en rook aan haar arm totdat Mowgli weer aandacht aan hem begon te besteden en het meisje eindelijk door kreeg dat hij er ook nog stond. Snel kwam ze overeind vanuit haar knielende positie, mompelde een onsamenhangend excuus en staarde hem even glazig aan, waardoor hij enkel maar kon glimlachen. Ze haalde nog steeds scherp adem en toen ze even pauzeerde, haar handen in haar zij plaatsend, zei hij kalm, 'Probeer natuurlijk adem te halen, dan gaat de steek vanzelf hopelijk weg.'
Hij bestudeerde haar gezicht even terwijl ze op adem kwam en zijn glimlach verbreedde iets. Ondanks dat haar donkere haar wat in de war was geraakt door de ongeplande sprint en haar wangen fel rood waren was het beeld haast aandoenlijk.
'Doet hij dat vaker?' vroeg hij nuchter, zijn wenkbrauwen iets opgetrokken. 'Zich lostrekken, bedoel ik? Want dan ben ik een beetje bang om je de riem terug te geven.' Hij grijnsde flauwtjes terwijl hij de lijn aan haar overhandigde. 'Geen dank.'

'Probeer natuurlijk adem te halen, dan gaat de steek vanzelf hopelijk weg.'
Nou, deze man leek best wel aardig. Het meisje had puffend geknikt en gedaan wat hij zei. Stilaan leek ze weer bij haar positieven te komen.
Of hij dat vaker deed? Sophia trok beide wenkbrauwen even op en schudde haar hoofd, waarna ze grijnsde om het feit dat hij bang was haar de riem terug te geven. Ze nam de riem van hem aan en haalde toen een beetje verloren haar schouders op terwijl ze de man voor haar haast beschaamd aankeek.
“Hij heeft al heel de dag energie voor 10, ik denk dat het zijn nieuwe brokken zijn. En normaal kan ik ‘m wel tegenhouden, maar ik struikelde natuurlijk over het enige ding waar ik kón over struikelen. En weg was’ie.” Ze zuchtte even, nog steeds bekomend van de paniek die ze had gevoeld. “En hij leek niet van plan om terug te komen. Ik zou het mezelf nooit vergeven hebben moest hij op de drukke baan verder terecht zijn gekomen.” De bezorgde uitdrukking op haar gezicht bekrachtigde haar woorden.
Kort richtte ze haar blik  op Mowgli, die met zijn voorpoten bijna volledig op de grond, zijn kont naar boven en een kwispelende staart de duidelijk ook nog jonge Mastiff stond uit te dagen voor een spelletje. Haar mondhoeken krulden eindelijk weer omhoog. “Knappe Mastiff heb je daar. Moet nog wel wat groeien zeker?”
Sophia was een dierenvriend, en kende wel wat rassen van honden. De Mastiff, de Engelse, was een redelijk bekend ras qua uitzicht, al wisten maar weinig mensen hoe het hondenras heette. Jarenlang had ze er een spelletje van gemaakt om zoveel mogelijk rassen van honden, katten en paarden te kennen.
“Mowgli vindt je hond in ieder geval wel leuk.”
De Labradoodle was een kieskeurige hond als het op gezelschap aankwam. Als het hem niet zinde, kon hij zich perfect op zichzelf amuseren en de andere hond straal negeren. Maar als er een klik was, liet hij het andere dier niet met rust.

Ze begon aan een wat beschaamde uitleg over wat er was gebeurd. Blijkbaar had Mowgli energie over en toen ze een stuk terug over haar eigen voeten was gestruikeld had hij een kans gezien om er vandoor te gaan. Nu mocht je in dit deel van het park je hond niet los laten lopen dus het was maar goed dat hij hem had gevangen voordat er iets anders was gebeurd.
Oliver glimlachte enkel toen hij haar bezorgde gezicht zag en wilde haar net wat geruststellends zeggen toen ze zijn eigen hond complimenteerde. Hij keek neer op de Mastiff en grijnsde. 'Ja, klopt. Gatsby is nu twee jaar maar hij wordt inderdaad nog wat groter.' Hij krabde zijn hond achter de oren. 'Dat is wederzijds, al doet hij sowieso niet zo moeilijk...'
Een paar momenten keek hij geamuseerd naar de twee honden voor hij weer naar de jonge vrouw keek. Ze zag nog een beetje rood maar ze was in ieder geval op adem gekomen.
'Gaat het weer een beetje?' vroeg hij, zijn stem wat zachter.

Gatsby zou inderdaad nog wel wat groeien. En was van nature een heel sociale hond, dus dat leek wel goed te zitten.
De paniek die ze voelde was stilaan gaan liggen en haar ademhaling kwam eindelijk weer terug naar normaal.
Toen de hondenvanger vroeg of het weer wat ging, keek Sophia op. Verrast door de zachte manier waarop hij het vroeg, streek ze een losgekomen haarlok achter haar oor. “Ja, helemaal de oude weer, dank je.” Een flauw glimlachje verscheen op haar gezicht.
Haar blik gleed kort langs hem heen. Niet zo ver achter hem stond een ijswagentje opgesteld, en dat bracht haar op een idee. “Hé”, sprak ze, kort een blik op de honden werpend vooraleer ze hem weer aankeek, na kort zijn outfit geïnspecteerd te hebben.
“Ik weet dat je  volgens mij bezig was met sporten voor je m’n hond ving, maar mag ik je misschien trakteren op een ijsje?”
Misschien was het wat impulsief, maar ze was de man dankbaar voor het redden van haar hond en ze wilde wat terug doen. “Als bedankje.” Sophia glimlachte vriendelijk naar hem en trok haar wenkbrauwen even op, hopende dat hij haar de kans zou geven om hem te bedanken.