Het blondharige meisje stond met een glimlach mest te scheppen uit een van de stallen. Het desbetreffende paard waarvan de stal was, stond in het weiland en Pasqual Scodelario, de man die haar baas en tevens ook haar vriend begon te worden, had haar aangesteld als verzorgster van Papalita. Een dressuurmerrie. Ze had een tijdje Digno bijgereden, maar Pasqual was toch te gehecht aan hem en kon dus Solance niet beloven dat ze als vast dit paard kon blijven bijrijden. Papalita daarentegen... Zij was een ander verhaal. Pasqual vond haar te goed om in lessen mee te rijden en vond het slecht als ze te weinig beweging kreeg. Hoewel dit ook nog onder voorbehoud was, leek het voor nu wel de zaak. Papalita was voor nu de zorg van Solance en beiden waren er erg content mee. Papalita is een zachtaardige merrie, heerlijk werkwillig en goudeerlijk. Precies waar Solance behoefte aan heeft. Dus voor Solance was dit dan ook de ideale gelegenheid.
Zachtjes begon ze mee te fluiten met de muziek die ze op haar oren had. Een nummer van Coldplay draaide, Don't Panic.
"We live in a beautifull world," zong Solance zachtjes mee. Hop, nog een schep stront in de bak. Dan was de stal nu bijna klaar. Alleen nog wat stro erop en ze kon Papalita uit het weiland halen en zadelen. Pasqual had wat sprongetjes neergezet in de buitenbak zodat ze wat sprongen kon proberen. Niet dat Papalita heel hoog sprong, maar ze sprong wel en Pasqual stimuleerde Solance dat ze Papalita daarin ook ging trainen. Solance was eerder een recreatieve ruiter maar doordat Pasqual haar in zijn vrije tijd ook nog lessen aanbood, begon ze steeds meer te zien om ook technisch te rijden. Papalita luisterde zo nauw dat het fijn was om te dressuren omdat ze de actie en de reactie overzag.
Zo. Done. Nu de mest op de mesthoop. Ze stond voor de mesthoop met haar wagen toen hij uit haar handen glipte. Een hevige vloek was te horen, waarna ze ernstig rood werd en alles alsog op de mesthoop schepte. Hier was ze enige tijd mee bezig. Starende blikken alom.
Het neergooien van stro in de stal ging haar goed af en zonder schade kwam ze hier vanaf. Nu kon ze Papalita uit het weiland halen en naar de poetsplaats brengen. Zo gezegd zo gedaan, maar Papalita had er weinig zin in. Haar warme plekje in de zon bij het lekker sappige gras was wel prima.
"Papaliet!" riep Solance terwijl ze een hand achter haar rug hield. In deze hand bevond zich een zeer rode appel. Het paard haar hoofd vloog omhoog en oortjes schoten naar voren. Bij het zien van een bekende rommelde er een diep gehinnik uit haar lichaam. "Kom eens meisje," lokte Solance de merrie. De merrie twijfelde even maar kwam toen aangedraafd. Solance beloonde haar met de appel, nam haar mee naar de poetsplaats en bond haar hier vast. Niet oplettend wou ze naar de zadelkamer lopen om het tuig te halen, maar hierbij vergat ze haar poetskist die ze vlak voor haar voeten had neergezet. Oncharmant en zeer onhandig struikelde ze en viel ze met een harde klap op haar knieën. Hoe ze het voor elkaar gekregen had wist ze niet, maar het duizelde haar. De pijn trok door haar hele lichaam en duizelig bleef ze zitten. Haar zicht werd voornamelijk zwart en enkel geluiden kwamen nog binnen.
Was ze dan zo hard gevallen of kon haar lichaam de combinatie; activiteit en vrij weinig eten en vallen niet aan?
Zachtjes begon ze mee te fluiten met de muziek die ze op haar oren had. Een nummer van Coldplay draaide, Don't Panic.
"We live in a beautifull world," zong Solance zachtjes mee. Hop, nog een schep stront in de bak. Dan was de stal nu bijna klaar. Alleen nog wat stro erop en ze kon Papalita uit het weiland halen en zadelen. Pasqual had wat sprongetjes neergezet in de buitenbak zodat ze wat sprongen kon proberen. Niet dat Papalita heel hoog sprong, maar ze sprong wel en Pasqual stimuleerde Solance dat ze Papalita daarin ook ging trainen. Solance was eerder een recreatieve ruiter maar doordat Pasqual haar in zijn vrije tijd ook nog lessen aanbood, begon ze steeds meer te zien om ook technisch te rijden. Papalita luisterde zo nauw dat het fijn was om te dressuren omdat ze de actie en de reactie overzag.
Zo. Done. Nu de mest op de mesthoop. Ze stond voor de mesthoop met haar wagen toen hij uit haar handen glipte. Een hevige vloek was te horen, waarna ze ernstig rood werd en alles alsog op de mesthoop schepte. Hier was ze enige tijd mee bezig. Starende blikken alom.
Het neergooien van stro in de stal ging haar goed af en zonder schade kwam ze hier vanaf. Nu kon ze Papalita uit het weiland halen en naar de poetsplaats brengen. Zo gezegd zo gedaan, maar Papalita had er weinig zin in. Haar warme plekje in de zon bij het lekker sappige gras was wel prima.
"Papaliet!" riep Solance terwijl ze een hand achter haar rug hield. In deze hand bevond zich een zeer rode appel. Het paard haar hoofd vloog omhoog en oortjes schoten naar voren. Bij het zien van een bekende rommelde er een diep gehinnik uit haar lichaam. "Kom eens meisje," lokte Solance de merrie. De merrie twijfelde even maar kwam toen aangedraafd. Solance beloonde haar met de appel, nam haar mee naar de poetsplaats en bond haar hier vast. Niet oplettend wou ze naar de zadelkamer lopen om het tuig te halen, maar hierbij vergat ze haar poetskist die ze vlak voor haar voeten had neergezet. Oncharmant en zeer onhandig struikelde ze en viel ze met een harde klap op haar knieën. Hoe ze het voor elkaar gekregen had wist ze niet, maar het duizelde haar. De pijn trok door haar hele lichaam en duizelig bleef ze zitten. Haar zicht werd voornamelijk zwart en enkel geluiden kwamen nog binnen.
Was ze dan zo hard gevallen of kon haar lichaam de combinatie; activiteit en vrij weinig eten en vallen niet aan?