Change

Al twee jaar leefde Marente in een kudde in een groot reservaat. Ze vond het hier geweldig. Je kon altijd rennen en ze had hier vrienden waarmee ze in alle rust kon opgroeien. Het enige wat die rust verstoorde was af en toe een truck die hooi kwam brengen als er 's winters sneeuw lag en dat er af en toe een nieuw paard bij kwam. Dat waren dagen waarin het volledige rangenstelsel weer helemaal opnieuw vastgesteld werd. Maar dat duurde altijd maar heel even. Vandaag was het anders. Het was midden in de zomer en er kwam een truck hun kant op. De eerste reactie was natuurlijk wegrennen. Met opengesperde neusgaten en haar staart in de lucht deed de voskleurige Arabische kruising daar enthousiast aan mee. Maar na tien minuten was een groot deel van de kudde het wel zat. De lol was er inmiddels een beetje af. En het was nou niet echt dat ze verschrikkelijk bang waren voor het brullende monster dat achter ze aan zat. Ze wisten namelijk niet anders dan dat zo'n truck eten bracht. Ze liepen steeds langzamer tot ze uiteindelijk stil stonden. Driekwart van de paarden begonnen meteen te grazen. Marente niet. Het was namelijk zomer en ze had het idee dat er iets aan de hand was. De mensen die uit de truck kwamen laadden namelijk geen hooi uit de trailer die er achter stond. Misschien was het een goed idee om ze toch maar een beetje in de gaten te houden. Dat vermoeden werd nog versterkt door het fijt dat ze eigenlijk ingesloten waren. Ze waren in een soort van rond weilandje terecht gekomen. Een man liep naar haar toe. Ze snoof een beetje gespannen en maakte aanstalte om weg te galopperen tot ze ontdekte dat de man een appel in zijn hand had. Besluiteloos bleef ze stil staan. Dat duurde net iets te lang want voor ze het wist had hij haar halster te pakken. Geschrokken deinsde ze achteruit. Maar de man klikte snel een touwtje aan het ringetje onder haar kin. Ze was zo afgeleid door de man en de appel dat ze niet eens merkte dat een andere man meteen naar haar toe was gekomen toen ze gevangen was met een ontzettend gevaarlijk ding. Dat kende ze. Toen ze nog maar een half jaar oud was had ze daar kennis mee gemaakt. Hij prikte het ding in haar hals. Met haar oren in haar nek hapte ze naar hem terwijl ze hard aan het touw trok. Na een tijdje werd ze helemaal slaperig. De mannen leidden haar de trailer in en ze liep maar mee. Van de weg naar de stallen merkte ze weinig. Eigenlijk werd ze wakker in de stal. Ze schrok zich dood. Wat deed ze hier? Overal om haar heen waren mensen. Eigenlijk waren het er maar drie, maar ze was het natuurlijk niet gewend. Met grote ogen trillende neusgaten en oren die alle kanten op vlogen drukte ze zich tegen de achterwand. Er was een man die ze kende. De man die haar een prik had gegeven. Ze wilde er niet nog een!

Only Edward

De zachte borstel gleed over de vacht van Contango, misschien.. Nee. Daar moest Edward niet aan denken wat hij misschien ging besluiten. De hengst moest misschien weg, maar iets in zijn hart hield hem tegen. Edward wist dan natuurlijk nooit zeker waar hij terecht zou komen, hoe het iedere dag met hem zou gaan. Vandaag had hij immers ookal met iemand een afspraak staan, een Arabische merrie. Volgens de verkoper, een pracht exemplaar. En omdat hij wel eens weer iets anders wilde, leek dat hem een goede deal. Nouja.. Eerst wilde Edward de merrie zien, als hij haar goed vond en haar gangen goed waren, zou hij haar waarschijnlijk kopen. Marente. Zijn hand gleed over de schoft van de gitzwarte hengst, voelde hoe zijn vacht heel zacht was en een glimlach sierde zijn lippen. Eigenlijk kón hij het niet.. Maar het moest, blijkbaar. Ook had hij nog Rachel, en als de deal met die man door zou gaan, ook Marente. Ach, als het moest gebeuren zou hij het langzamerhand toch wel vergeten. Dus hij moest er niet zo over piekeren.
Nadat Edward hem in zijn stal terug had gezet, was hij even naar de parkeerplaats gelopen. 3 uur, zo was het afgesproken. En precies bij klokslag, verscheen er iemand die zo te zien uit de stallen kwam. Met een hand begroette Edward hem, luisterde hij naar zijn woorden. Als hij hem zou volgen, gingen ze naar Marente. Met z'n tweeën liepen ze door een aantal gangen, totdat ze uiteindelijk bij een stal stil stonden. Er stond nog iemand, die Edward ook begroette met een hand. 'Dus.. Dit is Marente?' Zijn ogen gleden even over de voskleurige Arabier, waarna er een glimlach op zijn gezicht stond. 'En?' Hoorde hij een stem achter hem. 'Ze is.. Zoals u had verteld.' Zoals gewoonlijk was hij vriendelijk tegen mensen, dit keer dus ook. Waarschijnlijk hadden ze haar een soort verdoving gegeven, want het leek of ze ineens schrok en haarzelf tegen de achterwand aan duwde. 'Rustig maar..' Zijn stem had een kalme toon in zich, ietswat fluisterend. Waarschijnlijk vond ze Edward nu wel eng, maar als hij haar zou kopen, zou hij er alles aan doen om haar vertrouwen te winnen. Natuurlijk wist hij dat ze lang op een weide had gestaan in een soort 'kudde' en dat ze nu ineens eruit werd gehaald en ergens anders was, was voor haar natuurlijk raar. Als dat bij hem zou gebeuren, zou hij ook zo reageren waarschijnlijk. 'Mag ik misschien haar gangen zien?' Die vraag stelde hij terwijl hij zijn lichaam een halve slag draaide en toen de twee mannen aankeek, als haar gangen goed waren, hadden ze een deal.

Een van de mannen was jonger dan de anderen. De man die haar een prik had gegeven was al ergens in de veertig en de derde man, die trouwens een hooivork in zijn hand had en blijkbaar de stalknecht was, leek ook zoiets al was het bij hem minder goed te zien. Eigenlijk was alleen de prikjesman eng. En gelukkig stond die stond een stukje van haar deur vandaan. Hij praatte met de jonge man. Blijkbaar hadden ze het over haar. Dat verontruste haar een beetje. Onrustig draaide ze met haar oortjes en snoof. De jonge man keek naar haar. Nu wist ze het zeker. Ze hadden het over haar. Hij rook naar mens, maar ook naar paard. Eigenlijk roken alle mensen hier naar paarden behalve de prikjesman. Die rook naar prikjes. 'Rustig maar..' zei de jonge man. Het klonk goed. Eigenlijk net zoal haar eerste baasje altijd tegen haar moeder had gepraat. Ze ontspande nog een beetje meer en deed een stapje opzij zodat ze niet meer tegen de achterwand stond. Dat stond namelijk niet erg prettig. Nogal hard. Ze snoof nog een keer. Met opengesperde neusgaten en een uitgestrekte hals bekeek ze hem van iets dichterbij. Nog steeds vond ze hem niet echt slecht. Voorzichtig deed ze nog een stapje naar voren. Hij zei iets tegen de prikjesman die meteen in beweging kwam. Ze spanden samen! Hoe kon hij nou zo rustig zijn tegen iemand die je pijn deed? De prikjesman deed de staldeur open. Meteen deinsde ze met trillende neusgaten naar achter. Bang keek ze naar de jonge man. Dit kon hij toch niet zomaar toelaten? Blijkbaar had de man een touw in zijn hand gehad want ineens stond ze eraan vast. Dat ze haar hoofd ver omhoog had gedaan had niet geholpen. Een beetje ruw kreeg ze een soort bitloos ding om haar hoofd met allemaal ringetjes eraan. Daar klikte de man een longe aan en trok haar naar buiten. Hij was sterk. Ze ging maar mee want het ding om haar hoofd schuurde als ze erg tegenstribbelde. Maar het was niet van harte. Ze liepen naar buiten. Daar was een soort van rond ding . De prikjesman liet haar daarin stappen en deed het hek dicht. Meteen begon Marente te galopperen met haar staart in de lucht maar het hielp niet. Ze kon hier niet weg. Alleen maar rondjes lopen.

Even leek het of de merrie een beetje kalmeerde, want ze verplaatste haar lichaam iets naar voren en bekeek hem zelfs even. Maar toen Edward vroeg of hij haar gangen mocht zien, kreeg hij vrijwel direct spijt. De man had Marente hard vast gepakt, haar streng meegenomen en haar halster verwisseld voor een bitloos hoofdstel, en weer leek Marente een soort van te 'stressen' of zoiets. Waarschijnlijk omdat ze bang was, waarvoor wist hij niet, maar het zou wel een goede reden hebben. En zo had hij nóg een betere reden om haar te kopen, wat hij sowieso wilde doen als ze goede gangen had. Aan haar achterbenen te zien waren die sterk, dus dat was wel positief. Met z'n drieën naderden ze in de longeercirkel en toen Marente erin stond, galopeerde ze meteen weg. Misschien dacht ze eerst dat ze weg zou kunnen, maar dat kon natuurlijk niet. Eerst was Marente natuurlijk aan het galoperen, maar daarna werd ze ook weer wat rustiger en vervolgde ze haar pas in draf. Die 2 gangen waren echt mooi, gewoon perfect. Eigenlijk hoefde hij haar stap niet meer te zien, hij had zijn besluit al genomen. Marente móest gewoon van hem worden, hij móest met haar aan de slag gaan. Hmm, aan wie moest hij vragen hoeveel ze ookalweer kostte? 'Meneer, stop.' Zijn zin had hij geroepen naar de man die in het midden van de longeercirkel Marente bevelen gaf. Edward zag hoe hij naar hem terug keek, Marente liet stappen en Marente aan haar hoofdstel meetrok naar Edward toe. 'Hoeveel ookalweer?'
Nog even hadden ze overlegd, maar waren ze er toch over eens geworden. Marente was van hem. Troster kon hij niet zijn, want hij zag al helemaal voor zich hoe hij de jonge merrie op kon leiden. Maar als eerste zou hij toch haar vertrouwen moeten winnen. Daarom had Edward even snel een zwart leren halster met diamanten erop gepakt uit zijn auto, die Marente aan gedaan en haar nog even los in de longeercirkel liet hij haar zo staan. Zo zou ze haarzelf nog even uit kunnen leven en als ze behoefte had in hem, zou ze naar hem toe kunnen komen. Zijn hand graaste even in zijn zak en tot zijn verbazing maar ook opluchting vond hij daar een snoepje, voor haar. In zijn platte handpalm legde hij hem weg en klakte even met zijn tong naar de voskleurige Arabier. 'Marente, kijk eens, voor jou.' Ooit zou ze toch eens haar angst moeten overwinnen en naar hem toekomen, right? Of was er iets anders?

Hijgend besloot Marente dat het nu wel een beetje genoeg was met galopperen. Ze had niet zo'n heel geweldige conditie. Dus maakte ze een overgang naar de draf. Haar lichaam was bezweet en dampte van de inspanning. Mede dankzei het fijt dat ze gestrest was natuurlijk. Ze mocht die man echt niet en toen ze naar hem toe getrokken werd deed ze een soort van stijgerpoging die ontzettend mislukte. Daar was ze nooit echt goed in geweest en die longe zat haar in de weg. Geïrriteerd zwiepte ze met haar staart. Uiteindelijk stond ze stil. De derde man was verdwenen. Die was waarschijnlijk iets met die hooivork gaan doen. Gelukkig. Ze vond twee mensen meer dan genoeg. Veel meer dan genoeg. Waarom was ze hier in vredesnaam? En waarom moest ze rondjes rennen aan een touw? Wat had dat nou weer voor nut. Ze had wel een beetje het idee dat het iets met die jonge man te maken had. Prikjesman gaf een klein rukje aan de longe en ze moest naar de jonge man toestappen. Als die griezel nou weg ging! Dan kon ze weer terug naar haar kudde. Zouden ze in de buurt zijn? Met een schok stond ze stil en hinnikte dringend. Gespannen luisterde ze naar een antwoord, maar de enige die antwoordde stond op stal en klonk ontzettend onbekend. Terwijl ze stil stond begonnen de twee mannen te praten. Angstvallig hield ze Prikjesman in de gaten. Je wist maar nooit. Maar uiteindelijk leken ze het eens te zijn en Jonge man liep weg. Een klein hinnikje kwam over haar lippen. Hij liet haar toch niet alleen met Prikjesman? Ze gooide haar hoofd omhoog en probeerde los te komen. Maar niet veel later kwam Jonge man terug. Hij had een halster in zijn hand die hij haar voorzichtig aandeed. Dat ding zat zo veel fijner dan haar hoofdstel! Daarna liet hij haar los in de ronde paddock waar ze net rondjes moest lopen. Meteen draafde ze naar de overkant en strekte daar haar hals naar de grond op zoek naar gras. Helaas was dat er niet. Jonge man maakte een klikgeluidje. Meteen hief Marente haar hoofd op. Waar was Prikjesman? Ze was hem zomaar vergeten! Dat had haar dood kunnen betekenen! Blijkbaar verlaagde het prikje haar alertheid. Dat maakte hem nog gevaarlijker. Tot haar opluchting zag ze dat Prikjesman een heel stuk verderop stond. Ze snoof nog een keer onrustig. En toen zag ze het. Jonge man had een snoepje in zijn hand! Hetzelfde soort ding dat haar moeder altijd kreeg! Dat was niet gevaarlijk. Zou ze het pakken? Jonge man had tot nu toe nog niet zo veel engs gedaan. Ze besloot het erop te wagen. Stapje voor stapje kwam ze dichterbij en strekte haar hals. Met haar lippen pakte ze voorzichtig het snoepje uit zijn hand. Met het ding in haar mond draafde ze weer naar de overkant. Maar het was meer een showdrafje met opgetrokken benen, gekromde hals en haar staart in de lucht. Niet meer het soort draf van net wat vooral op snelheid was.

Eerst leek het of Marente niet van plan was het te gaan pakken. Toch leek het of ze in twijfel was met haarzelf, of ze het wel, of niet zou doen. Hij zou haar sowieso geen kwaad doen, nooit. Even lette hij niet op, maar keek hij snel op toen hij iets zag gebeuren. Marente kwam stapje voor stapje steeds dichter naar hem toe, strekte haar hals en pakte zo het snoepje uit zijn hand. Glimlachend stond hij daar, dit was misschien wel een grote stap. Waarschijnlijk had ze het niet gedurfd als die andere man het snoepje wilde geven, maar bij hem had Marente hem sowieso al gepakt. Met een klein shwodrafje draafde ze daarna weg, ging ze aan de andere kant van de longeercirkel staan en zag Edward hoe ze daar het snoepje op stond te eten. Misschien zou ze het wel niet zo lekker vinden, of misschien ook wel. Natuurlijk wist hij niet wat ze gewend was, maar wél wist hij dat ze bijna heel haar leven in een kudde op een gebied had gestaan en daar vanochtend uit was gehaald. Dat zou voor haar zeker verwarrend zijn geweest, maar Edward was toch wel blij dat ze nu toch hier was. Anders was ze zijn paard niet geweest, dan had hij echt iets groots gemist, een schoonheid was dan door zijn vingers geglipt. Hmm, als ze pas net van een weiland af zou zijn gehaald, zou ze dan al ingereden zijn? Niet dat hij daar echt problemen mee zou hebben, het zou natuurlijk wel veel tijd kosten, maar dat had hij er voor over, dat was misschien wel de moeite waard. Nouja.. Misschien? Dat was zeker de moeite waard. Of wacht, misschien wilde Marente wel naar haar stal? Zo te zien was ze een deel van haar energie kwijt, anders zou ze nog hyper rondjes rennen, maar dat deed ze niet. Weer klikte hij met zijn tong naar haar, pakte hij het leren halstertouw met goude ringen en een sluiting uit zijn andere hand en ging hij bij de ingang/uitgang van de longeercirkel staan. 'Kom je? Dan kan je meer eten, in je stal.' Dan kon ze meteen aan haar stal wennen en aan het eten dat ze voortaan zou krijgen. Het enigste wat Edward dacht was dat ze altijd zelf natuurlijk voedsel had moeten zoeken in het gebied, want zoals hij had opgemerkt van de man waar hij haar had gekocht, brachten ze enkel in de winter wat te eten en voor de rest moesten ze alles zelf uit zoeken. Met zekerheid wist hij het niet, dat leek hem alleen het meeste logische.
Uiteindelijk was het dan toch gelukt, Marente had hij aan haar halster kunnen pakken en had hij zijn halstertouw vast kunnen maken aan het ringetje aan de onderkant van haar halster. Even gleed zijn hand zacht over haar hals, het was wel een goed idee om haar nog even extra te borstelen, dan kreeg ze misschien wel een hele zachte vacht. Het halstertouw hield hij wel hard in zijn hand vast, maar echt trekken deed hij niet. Voor Marente zou het misschien ontspannen voelen, want hij wilde niet dat ze gedwongen mee zou lopen. Nouja, in ieder geval niet dat heel het halster zou schuren aan haar hoofd, stel je voor dat ze dat ding nooit meer aan wilde.. Een drama zou dat zijn, dan kon hij haar niet meer gewoon meenemen. 'Braaf.' Zijn stem klonk belonend, rustig. Eigenlijk was dit de eerste echte keer dat hij haar meenam, en voor de eerste keer ging het, zoals hij dacht tenminste, best wel goed.

Wat deed Jonge man nou weer? Met een touw in zijn hand liep hij naar de opening van de behekte cirkel. Ze snoof. Het touw rook raar. Het rook naar hoofdstel en dat hoorde niet. Het hoorde naar touw te ruiken. Hij was toch niet van plan binnen te komen? Maar hij deed iets anders. Iets onverwachts. Hij begon tegen haar te praten. Dat was nou al het tweede vreemde ding binnen een minuut. 'Kom je? Dan kan je meer eten, in je stal.' Normaal zeiden mensen helemaal niks tegen haar. Behalve dat ze stout was als ze gewoon nog even in de wei wilde blijven. Dat was toch doodnormaal? Oke, dood zijn was ook niet echt normaal, maar het ging om het idee. En nu liep hij toch nog naar binnen! Ging hij haar vangen? Leuk! Ze begon maar vast weg te rennen. Ze had het als veulentje altijd helemaal geweldig gevonden als ze mensen te snel af was. Maar mensen speelden altijd vals. In het begin pakten ze gewoon haar moeder en dan moest ze wel mee, en later hadden ze eten bij zich. Ze bedacht zich dat Jonge man natuurlijk ook eten bij zich had. Snoepjes. Ze verdacht hem ervan dat hij ook nog wel eens vals zou kunnen spelen. Na vijf minuten rondrennen vond ze het wel een beetje zielig worden voor Jonge man. Hij deed zo zijn best. Maar eigenlijk wist ze niet zeker of ze wel gevangen wilde worden. De vorige keer werd ze uit haar groep gehaald. Nou ja, ze liet zich toch maar vangen. Als hij hele rare dingen ging doen zou ze wel ontsnappen. Hij deed best normaal. Hij nam haar mee een gebouw in dat ze herkende als het stallencomplex waar ze net uit kwam. Voor zo ver ze wist verscheen je daar gewoon. Ze kon zich niet herinneren dat ze er naar binnen kon. Voor de deur bleef ze staan. Maar Jonge man stelde haar gerust. Hij hield haar trouwens niet erg strak vast. Dat was een punt voor hem. Hij leidde haar een stal in. Moest ze daar nou voor altijd blijven? Het was zo klein na de ruimte die ze tot vandaag had gehad. Maar er was voer! Meteen liep ze naar haar voerbak en nam en hap. Ow, het was heel anders dan vroeger. Maar ze had honger. Uiteindelijk besloot ze bijna alles op te eten en een klein beetje te laten staan zodat Jonge man wist dat ze het niet zo lekker vond.

Het had natuurlijk wel een tijd gekost om Marente mee te krijgen, maar het was hem wel gelukt, grootendeels omdat hij maar een beetje achter Marente aan liep, in de hoop dat ze stil bleef staan en hij haar kon meenemen. Na zo' vijf minuten had ze zelf ook wel door dat ze haarzelf misschien beter 'over' kon geven, en dat had ze dus gedaan.
Rustig liepen ze het stallencomplex in, het touw dat nog steeds losjes Marente 'leidde'. Volgens hem leek het ofdat ze daar al meer ontspannen daarvan werd. Gelukkig maar, dat was wat Edward juist wilde. Voor een lege stal bleef hij staan, schoof hij die open door hem open te maken en leidde haar de stal in. Daar klikte Edward het halstertouw even los, keek hij of er nog eten zat in de voedselbak en verliet hij de stal. Door de tralies bekeek Ed even of Marente het eten ging opeten, iets wat ze deed. Een glimlach verscheen op zijn lippen. Misschien was ze dat wel niet gewend omdat ze natuurlijk altijd op een weiland had gestaan, maar het was een begin. Ze móest er wel aan wennen. Ondertussen pakte Edward even een hooinet, vulde die helemaal met hooi en liep hij daarna weer terug naar Marente' stal. Eenmaal daar terug, zag hij dat Marente een deel van haar eten had laten staan, tenminste, een klein beetje. Misschien vond ze het natuurlijk niet echt lekker omdat het nieuw was voor haar, maar eraan wennen moest ze toch wel. En hooi kende ze misschien wel van vroeger, als ze dat had gekregen op het weiland dan. Even twijfelde hij wel of hij naar binnen zou gaan om het hooinet op te hangen. Ach, waarom niet. Marente vond dat hopelijk wel lekkerder. Edward opende de staldeur, hing aan de ingang in de hoek waar ook haar voederbak was het hooinet op en keek even naar Marente. Hmm, misschien was het wel een goed idee om haar te laten zien dat ze niet alleen hier hoefde te staan. Maar dat ze bijvoorbeeld ook de wei op mocht? Die glimlach van daarnet sierde nogsteeds zijn lippen, waarna hij even in zijn jaszak graasde om nog even één snoepje te pakken en die met een platte hand voor zich te houden. Als ze die wilde, moest ze die maar pakken.

Jonge man liep weg. Waarom dat nou weer? Gek genoeg vond ze het niet echt leuk. Hij moest haar beschermen tegen prikjesman! Hij kon niet zomaar weggaan! Dat kon ze niet tolereren. Het probleem was dat ze er eigenlijk niet zo veel aan kon doen. Ze hinnikte dwingend. Blijf hier! Het hielp niet echt. Hij pakte een net en stopte er droog gras in. Dat hoort niet in een net. Dat hoort als een baal ineens op het gras te staan. Het was haar een raadsel waar het vandaag kwam, maar het stond er altijd. Eerst vond ze het toch wel best eng maar een paard die al bijna een jaar in het gebied was stelde haar gerust dat het normaal was en dat dat eigenlijk wel vaker gebeurde. Maar toch. Ze had wel even gewacht tot de rest van haar kudde gegeten had en niet ziek geworden was voordat ze het probeerde. Jonge man kwam terug met het net met droog gras erin en deed haar stal open. Meteen was ze weer alert. Wat ging hij doen? Ze draaide haar oren naar hem toe en deed een paar stapjes achteruit. Gelukkig, hij hing alleen maar het net op. Maar waarom zou je eigenlijk een net ophangen. Ach ja, het was een mens. Die waren wel vaker niet te snappen. Ze had ook geen idee wat nou de lol was van dopjes in je oren stoppen en naar vage tonen te luisteren. Daar verbaasde ze zich elke keer weer over. Dan hoorde je toch niet of er iemand aan kwam? En of je op moest passen voor een of ander monster? Op die manier hield je het waarschijnlijk niet zo lang vol. Nou ja, whatever. Voorzichtig liep naar naar het net toe en plukte een uitstekende spriet eruit. Dit was best lekker hooi! Jonge man bewoog zich weer. Marente deed net alsof ze het niet zag en ging door met eten terwijl ze zich klaar hield om weg te rennen. Er was een groot probleem. Ze kon hier niet weg. Maar Jonge man deed geen rare dingen. Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde er zo'n hard dingetje uit die ontzettend lekker waren. Aarzelend deed ze een stapje in zijn richting en rekte haar hals uit om het dingetje te pakken. Hebbes. Dankbaar duwde ze haar neus nog geen seconde lang tegen zijn hand. Zo hield ze het hier wel even uit. Als jonge man er niet was geweest had ze zich doodverveeld.

-.- flut

Gelukkig leek het er al wel meer op dat Marente haarzelf meer ontspande. Natuurlijk vertrouwde ze hem nog niet helemaal, of helemaal niet zelfs, maar dat maakte niks uit. Daar kon hij altijd nog aan werken. Het leek hem overigens wel dat ze hem wel meer mocht dan die mannen die voorheen bij haar waren, die zou hij als hij een paard was ook niet echt mogen. Maar Edward zou haar natuurlijk ook goed gaan verzorgen, iets wat Marente waarschijnlijk ook niet gewend was. Ze had -voor zover hij wist- lang in een weide gestaan met andere paarden, als een soort kudde. Zou ze die missen? Misschien op het begin wel, nu misschien ook nog wel.. Hopelijk zou dat na een tijdje over zijn, voor haar zou dat beter zijn tenminste. Edward stak zijn hand naar haar uit, met daarin een snoepje liggend. Voor een paar enkele, korte secondes drukte ze haar neus tegen zijn hand, als een soort bedankje, leek het wel. Een brede glimlach verscheen rond zijn lippen. 'Marente..' Sprak hij nog even zachtjes, fluisterend uit en keek haar met zijn ijsblauwe ogen aan. Ze was zeker een mooi paard, maar ze moest nog wel veel leren. Zoals bijvoorbeeld zadelmak maken, zulke dingen. Maar dat maakte hem op dit moment eigenlijk niet eens zoveel uit, het eerste waar hij mee moest beginnen was haar vertrouwen winnen, dat was het belangrijkste voordat hij met haar ergens mee wilde beginnen. Zonder vertrouwen kwam je nergens, dit keer dus ook niet. Al leek Marente het wel een beetje saai te vinden in de stal, nu ze al had gegeten en ze uitgegeten was. Misschien wilde ze naar de weide? Kon ze meteen kijken naar de enkele andere merrie's die bij haar in de wei stonden. Edward pakte haar halster van het haakje, om vervolgens de stal open te doen en die voor haar neus te houden. Nu zou hij nog niet meteen het halster bij haar omdoen, of ze het fijn vond om een halster om te hebben wist hij niet. Even later klikte hij het halstertouw aan het ringetje aan de onderkant en nam haar mee, richting de weide. Veel weides waren gevuld met paarden omdat het best wel warm was, ofja, gewoon normaal eigenlijk. Bij de weide waar Marente in moest bleef hij stil staan, opende het hek, klikte haar halstertouw los en liet haar los. Zou ze het fijn vinden, in die andere, kleinere omgeving?

Jonge man reageerde heel grappig op het duwtje van haar neus. Hij trok zijn mondhoeken op. Geïnteresseerd keek ze hem aan. Waarom zou hij dat doen? Voor zover ze kon nagaan had het niet echt nut of iets in die richting. Na nader onderzoek viel het haar op dat zijn hele gezicht ontspannen was en zijn ogen vrolijk stonden. Zou hij dat bedoelen? Nou ja, mensen waren sowieso nogal vaag. Heel zachtjes zij Jonge man het woord dat haar eerste baasje had gebruikt als ze moest komen. Verbaasd draaide ze haar oortjes zijn kant op en hield op met het martelen van het net met gedroogd gras. Hoe wist hij dat? Met haar hoofd fier omhoog bleef ze heel stil staan. Maar niet op een gestreste manier. Ze brieste zachtjes. Ergens had ze een gevoel dat Jonge man niet zo was als Prikjesman. Kwam het omdat hij haar deed denken aan haar eerste baasje? Die was echt heel erg lief geweest. Waarom was ze eigenlijk bij hem weggegaan? Dat sloeg echt helemaal nergens op. Net als dat het onbegrijpelijk was dat ze uit haar kudde was gehaald. Het was toch de bedoeling geweest dat ze een groep zou vinden en daar de rest van haar leven zou blijven? Mensen gooiden ook al je instincten door de war. Jonge man pakte het ding voor om haar hoofd weer. Oh nee he! Niet dat ding. Meteen deed ze een stap achteruit. Het voelde elke keer alsof iemand je neus had gevangen. En het was niet van je hoofd te halen. Maar natuurlijk kreeg hij haar te pakken. Marente was niet het grootste paard ter wereld. Dus het was niet zo'n wonder dat hij makkelijk bij haar hoofd kon. Hij klikte het touw vast en leidde haar de stal uit. Oke, misschien viel het mee. Ze liepen zonder verdere problemen naar een wei. Meteen begon Marente een beetje harder te stappen en te dribbelen. Ze mocht buiten zijn! Toen Jonge man het touw losklikte galoppeerde ze bokkend door de opening van het hek. Wacht eens even, er stonden andere paarden in. Meteen stond ze stil en snoof. De merries hinnikten naar haar en kwamen aandraven. Ze waren best groot. Veel groter dan ze gewend was. Een beetje angstig hinnikte ze. Wat nu?