Verslagen keek ze in de spiegel. Ogen die te groot leken voor haar gezicht staarden terug. Een smal, bleek bekkie, ingevallen wangen en een ongezonde tint was hoe ze er nu uitzag. Hoewel Solance braaf haar therapie volgde, ging het haar op het moment moeizaam af. Als extra taak (omdat Rosie ook nog eens naar school moest) had Solance de taak gekregen om bij een stal te werken. Niet de stal waar haar moeder ook werkte, dit om te voorkomen dat ze bekenden tegen zou komen die haar haar nieuwe baantje lastig konden maken. Ze had een baantje geboden gekregen bij een stal waar ze met geestelijk gehandicapte kinderen paard reed. Solance was een vrijwilliger en liep met de paarden mee, hielp met zadelen, hielp met poetsen.
Over een kwartier moest ze weer vertrekken, zonder Patrick. Ze was het niet gewend om met mensen om te gaan, maar ze was het al helemaal niet gewend dat haar trouwe viervoeter haar niet mocht vergezellen. Dit zorgde voor de nodige stress, waardoor een nieuwe voorraad van felrode strepen over haar hele lichaam verspreid waren verschenen.
Niet alleen zorgde die nieuwe baan voor stress, ook dat ze de wonden verborgen moest houden voor Rosie zorgde voor aardig wat stress. Haar mouwen mochten in Rosie's buurt niet opgerold zijn, ze kon nooit wat kleding uittrekken als Rosie er was... Solance was al angstig voor de gedachte wat er zou gebeuren als Rosie haar armen zag, haar armen vol littekens.
Ergens was Solance blij dat ze niet zo intiem met Riot was. Dat ze geen seks hadden, dat Solance niet naakt hoefde te zijn in zijn buurt. Zo hoefde hij haar littekens niet te zien en hoefde zij niet te twijfelen over haar lichaam.
Een wekkertje ging, een alarm dat ze had gezet zodat ze op tijd zou vertrekken. Patrick en Gypsy keken even verstoord op maar lieten daarna beiden hun koppen weer zakken. Solance had net een lange wandeling met ze gemaakt zodat ze het in ieder geval even zouden uithouden zonder haar. Ze nam haar jasje, deed deze aan en vertrok zonder al te veel aandacht aan de honden te besteden.
Met een kwartiertje was ze op de stallen, waar ze direct doorliep naar de stalleider. Of hoe ze ook heette. Wat haar functie ook was.
"Solance, meis, goed dat je er bent! Ik had je nog willen bellen, maar ik ben het gladweg vergeten," sprak de vrouw met opgewekte stem. Onwillekeurig dook Solance even in elkaar. "Ik heb vandaag niets voor je te doen, we zijn overbevolkt! Maar je hebt me de afgelopen tijd zo goed geholpen... Je kent Chuck wel, hè? Nou, meneer mag wel eens naar buiten. En ik denk dat het een goed idee is als hij even met jou erop uit gaat. Dus zadel hem maar en ga er lekker op uit." Solance knikte en draaide zich toen om. Paniek vloog door haar lichaam heen terwijl ze met trillende handen de stal van Chuck opzocht. Dit was niet haar taak, dit was niet wat er was afgesproken. Ze zou helpen, niet paarden gaan rijden en ze al helemaal niet buiten rijden!
Haar ademhaling rees, tranen drongen zich naar de oppervlakte maar ze verbeet zich. Zwijgend en langzamer dan gewoon voor haar was, zadelde ze Chuck, om hem vervolgens mee te nemen naar de buitenbak. Hoe ze uiteindelijk veilig en wel de manege had verlaten, was haar een raadsel.
Waarom was ze zo bang geweest? Op de stevige rug van Chuck voelde ze zich veilig. Nam ze de omgeving in zich op en genoot ze van ieder momentje met de gedrongen hengst. Hazen sprongen over het ruiterpad heen, onbezorgd en onbezonnen. De rust was heerlijk.
Even liet ze Chuck overgaan naar een rustig drafje om hem over een paar takken heen te laten springen, maar daarna nam ze hem weer terug naar een stap en keek haar ogen uit. Wat had ze het buitenrijden gemist zeg!
Over een kwartier moest ze weer vertrekken, zonder Patrick. Ze was het niet gewend om met mensen om te gaan, maar ze was het al helemaal niet gewend dat haar trouwe viervoeter haar niet mocht vergezellen. Dit zorgde voor de nodige stress, waardoor een nieuwe voorraad van felrode strepen over haar hele lichaam verspreid waren verschenen.
Niet alleen zorgde die nieuwe baan voor stress, ook dat ze de wonden verborgen moest houden voor Rosie zorgde voor aardig wat stress. Haar mouwen mochten in Rosie's buurt niet opgerold zijn, ze kon nooit wat kleding uittrekken als Rosie er was... Solance was al angstig voor de gedachte wat er zou gebeuren als Rosie haar armen zag, haar armen vol littekens.
Ergens was Solance blij dat ze niet zo intiem met Riot was. Dat ze geen seks hadden, dat Solance niet naakt hoefde te zijn in zijn buurt. Zo hoefde hij haar littekens niet te zien en hoefde zij niet te twijfelen over haar lichaam.
Een wekkertje ging, een alarm dat ze had gezet zodat ze op tijd zou vertrekken. Patrick en Gypsy keken even verstoord op maar lieten daarna beiden hun koppen weer zakken. Solance had net een lange wandeling met ze gemaakt zodat ze het in ieder geval even zouden uithouden zonder haar. Ze nam haar jasje, deed deze aan en vertrok zonder al te veel aandacht aan de honden te besteden.
Met een kwartiertje was ze op de stallen, waar ze direct doorliep naar de stalleider. Of hoe ze ook heette. Wat haar functie ook was.
"Solance, meis, goed dat je er bent! Ik had je nog willen bellen, maar ik ben het gladweg vergeten," sprak de vrouw met opgewekte stem. Onwillekeurig dook Solance even in elkaar. "Ik heb vandaag niets voor je te doen, we zijn overbevolkt! Maar je hebt me de afgelopen tijd zo goed geholpen... Je kent Chuck wel, hè? Nou, meneer mag wel eens naar buiten. En ik denk dat het een goed idee is als hij even met jou erop uit gaat. Dus zadel hem maar en ga er lekker op uit." Solance knikte en draaide zich toen om. Paniek vloog door haar lichaam heen terwijl ze met trillende handen de stal van Chuck opzocht. Dit was niet haar taak, dit was niet wat er was afgesproken. Ze zou helpen, niet paarden gaan rijden en ze al helemaal niet buiten rijden!
Haar ademhaling rees, tranen drongen zich naar de oppervlakte maar ze verbeet zich. Zwijgend en langzamer dan gewoon voor haar was, zadelde ze Chuck, om hem vervolgens mee te nemen naar de buitenbak. Hoe ze uiteindelijk veilig en wel de manege had verlaten, was haar een raadsel.
Waarom was ze zo bang geweest? Op de stevige rug van Chuck voelde ze zich veilig. Nam ze de omgeving in zich op en genoot ze van ieder momentje met de gedrongen hengst. Hazen sprongen over het ruiterpad heen, onbezorgd en onbezonnen. De rust was heerlijk.
Even liet ze Chuck overgaan naar een rustig drafje om hem over een paar takken heen te laten springen, maar daarna nam ze hem weer terug naar een stap en keek haar ogen uit. Wat had ze het buitenrijden gemist zeg!