Falling for forever, wonderfully wandering alone. -Pasqual-

De maan stond al aan de hemel, eigenlijk had ze al willen slapen. Het was haar niet gelukt, als ze haar ogen dicht deed zag ze enkel Axel. Ze was opgestaan en in het raamkozijn gaan zitten, waar ze nu al enkele minuten naar de maan staarde. Het huis was een soort bescherming voor aar, zolang ze in het huis was leek ze veilig te zijn. Iets wat ze normaal graag zo hield, maar het huis begon te vervelen. Zelfs de arcade spelletjes leken op dit moment niks uit te halen. Ze keek op de klok, deze half een 's nachts aan gaf. Een perfecte tijd voor een wandeling, weinig mensen die maar rondliepen op straat. Zo simpel was het dan ook en ze trok haar schoenen aan en een leren jack en vertrok. De buiten lucht was fijn, maar koud. Dit zorgde ervoor dat ze haar jas dicht ritste. Haar ogen zochten of er niemand was en toen dat het geval was, kon ze over steken. Een zachtte zucht streelde haar lippen, dit voor een klein wolkje zorgde. Ze wilde alleen zijn, maar tegelijkertijd verlangde ze ook naar hem. De jongen die haar altijd wilde helpen. Maar ze wilde niet om iemand geven, het zorgde ervoor dat Axel soms geheel gek werd. Deze avond was er weer iets gebeurt, niks ernstigs. In haar ogen niet dan. Want Axel had een mes op haar pols gelegd en bedreigd. Er was een ondiepe snee op haar pols zichtbaar, maar nu ze een jas over zat was deze niet zichtbaar. Ze moest beloven om geen contact op te willen nemen met Pasqual. De enige jongen die zichzelf echt zorgen om haar leek te maken, maar ze had het beloofd, dus geen afspraken meer met hem. Dit maakte haar wat verdrietig, ze was altijd alleen geweest en iemand om mee te praten en plezier mee te hebben had ze nodig. Maar dat was iets wat ze niet mocht hebben van haar andere helft.
"Zit niet zo in je kop te zeuren over hem." Sprak haar tweede helft hardop. Nog een zucht kwam over haar lippen, hij snapte het niet. Hij wilde het gewoon niet, sowieso had Pasqual iemand anders. Dus ze maakte niet eens een procent kans. Ze moest zo niet denken, ze was niet verliefd op hem.
"Je bent wel verliefd op hem." Sprak haar stem wat bozer, maar ze schudde haar hoofd. Misschien was het zelfs wel de schuld van Axel dat ze wat begon te voelen voor hem. Hij wilde haar zo graag van hem weg hebben, dat haar verlangen naar hem juist groter werd. Maar ook omdat hij de enige was die er echt voor haar leek te zijn werd het gevoel van vriendschap en liefde wat door elkaar gemixt en wist ze zelf niet eens meer hoe het precies zat. Vooral omdat Axel haar steeds zei dat ze verliefd was.
"Ik ben niet verliefd, hij is gewoon een vriend." Ze kwam aan bij het zand, Ze liep verder, richting de zee. Daar staarde ze over het water, dat de stralen van de maan reflecteerde. Ze had een kleine glimlach op haar gezicht en ze keek nog eens om zich heen, het was heerlijk stil, enkel de zee maakte geluid. Maar haar ogen werden groter. Ze zag een beweging, ergens.... Ze had geen idee wat het was, een mens, een dier? Het was nog te ver weg. Ze slikte en liep langzaam weg van het 'ding' Ze wilde er niet mee in contact komen. Wat het ook was, het moest weg gaan.

(Hoop dat je er wat mee kan? )

Knallende ruzie. Schreeuwende ouders. En wie was daar de oorzaak van? Precies, hij. Met een luide; "Krijg toch de tyfus," was hij weggelopen en was bij Digno in de stal gaan zitten. Het dier had vrolijk naar hem gesnoven en hem met pretoogjes aangekeken. Fair enough. Tijd voor een nachtelijke buitenrit dus. Nu zat Pasqual al een kwartiertje op Digno's brede rug, relaxt achteruit, genietend van de stilte. Er was vrijwel niemand op straat, nee correctie: er was niemand op straat. De weg die hij moest oversteken om bij het bospad richting de duinen te komen, was leeg en er brandde geen licht meer in de huizen. Pasqual voelde zich enigsinds ongemakkelijk toen het harde geklipklop van Digno's hoeven te luid doorklonk vanwege de straatstenen. Toch leek het niemand echt te deren want er sprongen geen lichten aan. Wel sloeg er een hond aan, die zo hard naar Digno aan het blaffen was dat het leek alsof hij spontaan van zijn stokje zou kunnen gaan als er een olifant langs zou lopen. Dan zou die hond namelijk nog harder moeten blaffen en gewoon spontaan in een hartstilstand blijven hangen. Pasqual grijnsde even en zodra Digno en hij op het ruiterpad aan waren beland, gaf hij het dier de hulpen dat hij mocht aandraven. Op een kwiek tempo croste Digno vrolijk door, zijn benen hoog opgetild en takken die braken onder zijn forse hoeven. Vrolijk brieste hij terwijl hij met zijn hoofd schudde. Het mocht dan een raar tijdstip zijn, Digno was altijd wel in voor een verrassingsuitje.
Het was aangenaam stil in het bos. Pasqual had zoals gewoonlijk slechts een neckrope bij Digno omgedaan en had zelf geen cap opgezet. Hij had wel zijn mobiel meegenomen, deze was al de hele tijd onbedaarlijk aan het trillen maar hij had hem nog niet opgenomen. Hopelijk lichtten zijn ouders Perrie niet in, want dan zou zij zich onnodig zorgen gaan maken.
Na een tocht van in totaal een halfuurtje, hoorde hij de zee ruizen. Hij hoefde slechts nog over een.. Wacht, was dit slim? Een nachtelijke strandrit? Ach, het kon niet zo heel veel kwaad. Hij zou slechts langs de branding lopen met Digno en niet gaan galopperen. Dus het kon niet al te fout gaan, besloot hij. Hij stuurde Digno de duin op, hield daarbij zichzelf vast aan zijn manen en drukte zich plat naar voren zodat hij niet al te veel last zou veroorzaken. Eenmaal bovenop de duin zette hij Digno stil en keek ademloos om zich heen. Door de glinstering van het maanlicht was het geheel een romantische scène, een scène die je slechts in films tegen kwam. Een glimlach lag rond zijn lippen en zijn zorgen lagen ver achter hem. Hij gaf Digno toestemming om verder te lopen en leunde daarbij zelf naar achteren. Hij hoefde zich geen zorgen te maken dat Digno zou vallen, het was een machtig sterk dier met spieren.. zo hé. Toch gleed Digno een stukje weg en besloot daarom om even een klein stukje te draven zodat hij weer in balans kon komen. Pasqual was vrijwel elke willekeurige beweging wel gewend, dus bleef hij rustig zitten en ging mee in de regelmatige en soepele bewegingen van zijn paard. Zijn benen duwden het dier zachtjes in de richting van de zee. Het geklots van water klonk op toen Digno in het water terecht was gekomen. Verder stuurde Pasqual hem niet. Een aantal minuten van eenzaamheid en tevredenheid later merkte Pasqual een figuur op in het zand. Digno liep op een fors tempo door, liep sneller dan het figuur en na een minuut liep Pasqual naast het figuur. Slechts schaduwen waren zichtbaar, maar het postuur van het meisje waar Digno naast liep, herkende hij uit duizenden.
"Aya?" Zijn stem klonk verbaasd, hij wist niet zeker of ze het was, maar het kon. Zij was de enige, of een van de weinige, die Pasqual kende die ook een nachtelijke strandwandeling zou kunnen maken. "Leuk je hier te treffen!" Hij maande Digno tot stilstand en keek vrolijk naar Aya, ookal kon ze dat waarschijnlijk niet zien. Het maakte hem blij om weer in de buurt van het 'vreemde' meisje te zijn. Ze was hoe dan ook geweldig.
"Wat doe jij hier?" Pas zodra de woorden over zijn lippen waren gekomen, besefte hij dat het heel bot moest klinken. "Niet dat je hier ongewenst bent, in tegendeel! Maar.. ik bedoel, je ziet niet vaak mensen hier rondwandelen zo laat. Ik bedoel, ik doe het zelf ook niet echt vaak ofzo, maar ik had niet verwacht je hier te zien!" Zijn woorden leken er niet beter op te worden.
"Oh well. Het komt erop neer dat ik blij ben je hier te zien," sprak hij vrolijk en oprecht eerlijk. "Ik heb je gemist. Kon je niet bereiken, heb je nog geprobeerd te bellen een paar keer maar je nam niet op. En toen ik bij je thuis langs kwam was je er helaas niet. Heb je mijn boodschap nog gehad?"

Ze hoorde iets steeds dichterbij komen, ze werd er angstiger door. Ze had gehoopt dat het de andere kant op ging, maar ze hoorde het. Steeds dichterbij en automatisch greep haar hand naar een pluk haar. Ze slikte eens en bleef voor zich uit staren, ze vertelde zichzelf om niet te kijken. Niet omkijken naar wat het ook was. Haar ademhaling versnelde wat.
"Aya?" Maar in plaats van omkijken, bleef ze in plaats daarvan nog strakker vooruit kijken. Pasqual was er, een gevoel van blijheid borrelde op, maar tegelijkertijd was daar nog meer angst. Axel zou weer boos gaan worden, ze mocht niet met Pasqual praten! Het kon gewoon niet. Haar lichaam trilde, geen idee wat ze even moest doen. Ze had ook niet helemaal door wat hij zei, vage flarden kwamen binnen. Ze had niet met hem afgesproken, daar had hij niks over gezegd. Ze had geen contact met hem opgenomen en... Hij was hier gewoon toevallig en zij ook. Dit zorgde ervoor dat ze om keek .
"Oh well. Het komt erop neer dat ik blij ben je hier te zien." Ze glimlachte flauw naar hem en wilde graag zeggen dat zij ook blij was om hem te zien, maar ze wist het simpelweg niet hoe ze zich bij hem moest voelen.
Toen hij vertelde dat hij contact op had proberen te nemen, voelde ze zichzelf wat schuldig. Een boodschap gehad, dit zorgde voor een lichtelijke frons. Een boodschap? Ze schudde lichtelijk haar hoofd, ze had eigenlijk ook geen idee waar hij het over had.
"Ik kon niet slapen." Sprak ze zacht, ze had nog net meegekregen dat hij aan haar vroeg waarom ze hier was. Maar ze wist niet of ze tegen hem moest zeggen dat ze ruzie had gehad. Hij zou het vast niet begrijpen. Zijzelf vond het namelijk ook al vreemd om te bevatten.
"Waardoor ik ging lopen en de zee is mooi 's nachts." Ze keek op naar Pasqual en even vluchtig naar het paard, maar ze durfde er niet teveel aandacht aan te besteden.
"Thuis zitten zorgt er enkel nog meer voor dat er dingen gebeuren die ik niet wil." Ze besloot zo het onderwerp Axel minder ernstig te maken, maar het maakte wel duidelijk dat er dingen gebeurde die ze niet wilde. Nu ze over de zin nadacht vond ze het ook stom dat ze het had gezegd. Ze beet vluchtig op haar lip, ze moest even wat anders verzinnen.
"Wat voor boodschap bedoelde je eigenlijk?" Sprak ze tegen de jongen. Ze keek even van hem weg en keek over het water. Het was namelijk een prachtig zicht, het kon haast een sprookje zijn. Enkel zou zij alles behalve de hoofdpersoon uit dat sprookje kunnen zijn. Het was iets wat ze al lang van zich had afgezet. Liefde en vriendschap had ze al uit haar leven verbannen. Al werkte de aanwezigheid van Pasqual niet erg mee.

"Ik kon niet slapen." Zoals wel vaker gebeurde, praatte Aya niet al te hard en moest Pasqual zich voorover buigen op Digno om te horen wat ze zei. Hmm. Niet slapen? Hij moest niet zo argwanend doen en niet alles aan die Axel wijten.. Toch had hij er geen prettig gevoel bij. Alles wat Aya deed werd belemmerd door deze heer Axel en Pasqual wou wel eens een woordje met hem wisselen. Of misschien ook niet. Zodra Pasqual een woordje met Axel zou wisselen, zou Aya de controle en macht over zichzelf hebben verloren. Zoiets kon niet goed zijn en kon hij maar beter niet wensen.
"Waardoor ik ging lopen en de zee is mooi 's nachts." Ah. Dat verklaarde waarom ze hier was aanbeland. Net als Pasqual, gewoon puur toeval, geen opgezet plan. Een samenhanging van omstandigheden. Niets bijzonders. Behalve dat het nu midden in de nacht was en dergelijke.
"Thuis zitten zorgt er enkel nog meer voor dat er dingen gebeuren die ik niet wil." Bedoelde ze daarmee Axel? Hij fronste even, hopend dat ze dat niet kon zien in de duisternis.
"Wat voor boodschap bedoelde je eigenlijk?" Hij glimlachte nu.
"Ik had je gebeld om eens wat af te spreken, Aya," sprak hij. Hij kon niet uitspreken dat hij haar gemist had en dat hij zich zorgen had gemaakt. Dat hij elke keer vlak voor het slapen gaan, aan het Aziatische meisje met het geblondeerde haar had gedacht. Op welke manier hij aan haar gedacht had, was hem niet duidelijk maar hinderde hem op het moment ook niet zo. Het enige wat hij wist was dat hij contact met haar wou, dat hij met haar wou lachen, praten, geinen en dollen. Alles om maar een glimlach op haar gezicht te zien. De woorden bleven hangen in zijn keel en slechts een vermoeide glimlach was nu te zien.
"Ik had je gebeld omdat ik je miste..." De uitgesproken woorden hingen in de lucht, hij had geen idee hoe hij ze zelf opvatte en hij had geen idee hoe Aya ze zou opvatten en op het moment was hij gewoon overdreven moe door zijn eeuwig zeurende brein. Hij moest het maar even accepteren dat het was zoals het was. Alhoewel... hij dacht even na over deze woorden. Ja, hij miste Aya, maar op welke manier? Was er een mogelijkheid dat hij Aya leuk vond, meer zag dan alleen vriendschap? Die vraag kwam niet voor de eerste keer bij hem opdagen maar bracht hem wel van zijn stuk. De mogelijkheid dat hij een 'cheater' zou zijn, dat hij eventueel met een kleine kans verliefd op een ander zou zijn dan Perrie, een ander dan zijn huidige relatie, was gewoon niet de bedoeling. Maar hij zou Aya ook niet kunnen ontlopen. Mocht het echt blijken dat hij Aya leuk vond, dan was dat zo. Dan zou hij haar niet kunnen ontwijken omdat hij daarvoor te veel om haar gaf. Maar hij moest geen overhaaste conclusie's trekken.
"Hoe gaat het met je?" vroeg hij toen, terwijl hij van Digno afstapte en het dier nu vasthield aan zijn neckrope. Digno was op het moment niet eens van plan om weg te lopen.

"Ik had je gebeld om eens wat af te spreken, Aya." Deze zin maakte haar weer wat bang. Het zorgde ervoor dat ze onzeker op haar lip beet en een pluk haar achter haar oren hing.
"Ik ben druk geweest." Loog ze en het was zo opvallend. De leugen was zo slecht, dat ze het zelf ook wist. Pasqual wist heus wel dat ze niet druk kon zijn geweest. Ze had hem al verteld dat ze altijd thuis zat, eenzaam....
Ze slikte, ze moest wel iets anders zeggen. Ze vond het zo pijnlijk om tegen hem te liegen. De enige die aardig tegen haar leek te doen, iemand die ze zo graag weg wilde duwen.
"Druk op een andere manier dan." Stammelde ze er snel achteraan. Was ze maar druk zoals ze het hoopte. Met vrienden, gewoon een leuk spel doen. Praten over de meeste onzin, maar zij was niet zoals de meeste. Ze noemde zichzelf kapot, een soort speelgoed dat al te vaak gebruikt was. Waardoor het niet meer goed functioneerde, zo zag ze zichzelf en het deed haar pijn. De dromen van dit meisje waren anders als dat de meeste mensen ze hadden. Het enige wat ze het liefst wilde, was van Axel af. De jongen die haar leven verpestte, een jongen die ze eigenlijk zelf had gecreëerd. Daar was ze zich niet geheel bewust van, want zijzelf dacht dat het echt iemand anders was.
"Ik had je gebeld omdat ik je miste..." Die woorden boorde een gat in haar gedachte. De woorden groeven zich in haar lichaam, wortelde zich in haar brein. Het voelde alsof ze viel, alsof haar lichaam haar niet meer kon houden. Maar terug in de realiteit liep ze nog. Tot haar opluchting, ze liep nog. Ze wilde niet zwak zijn, maar tranen ontstonden in haar ogen. Ze keek naar de zee, wat als deze van al het verdriet is gemaakt? Deze gedachte zei ze niet hardop, het was simpelweg om de woorden van Pasqual weg te duwen. Maar ze bleven in haar hoofd hangen, ze snapte het niet. Ze begreep het niet, ergens wilde ze haar lichaam stop zetten. Op pauze, zodat ze niet meer verder hoefde te gaan. Ze wilde haar mond open doen, maar sloot hem snel weer. Ze keek op naar Pasqual met een glimlach op haar gezicht, geen pijn. Dat was iets wat ze zichzelf altijd probeerde te vertellen. Andere hadden het veel slechter als haar. Zij hoefde maar met een andere persoon te leven.
"Ik..." Maar ze kon het niet zeggen. Ze kon niet zeggen dat ze hem ook mistte, het mocht gewoon niet. Axel werd gek in haar hoofd, dramde door.
"Nee." Sprak ze hardop, in haar eigen stem, iets waardoor ze even naar hem op keek met een wat angstige blik.
"Dat moet je niet zeggen Pasqual." Maakte ze er van, haar angstige blik maakte plaats voor een flauwe glimlach. Een pijnlijke glimlach, je hoefde haar niet eens te kennen om te zien dat ze pijn met zich meedroeg.
"Hoe gaat het met je?" Ze dacht na, maar Pasqual stapte van het paard af. Hij kwam steeds dichterbij! Hij was net op veilige afstand, maar nu.... Met grote ogen keek ze hem aan, voor enkele seconde niet wetend wat te zeggen.
"Goed." Een makkelijk en snel antwoord. Ze wilde zo graag normaal omgaan met de jongen, gewoon voor eens een normaal gesprek met hem voeren. Ze keek even naar het paard, was er enkele tellen door afgeleid. Maar ze keek snel terug naar Pasqual.
"Ik heb pas nog pac-man helemaal uitgespeeld." Er kwam een oprechtere glimlach op haar gezicht. Het leek een heel makkelijk spel, maar stiekem was het heel moeilijk.
"Met jou ook alles goed?" Het ging al iets beter, ze had altijd enkele tellen opstart tijd nodig. Al knaagde de zin die Pasqual zei nog steeds. Miste, ze vroeg zich af wat het in hield als je iemand miste.

"Ik ben druk geweest." Wou ze hem soms niet meer zien? Oké, hij begreep dat het lastig was, of dat het lastig moest zijn voor haar omdat ze ook nog met Axel moest dealen, maar hij dacht juist dat het oké was, dat het oké was als zij contact zouden hebben omdat hij toch wist dat er iets was. Maar blijkbaar was dat niet zo. Of.. misschien had ze het echt druk gehad, dat leek hem sterk. Waarmee zou Aya het druk hebben? Volgde ze dan nog een opleiding, had ze misschien een baan? Allemaal in zijn ogen onwaarschijnlijke dingen.
"Druk op een andere manier dan." Hm. Druk, wáármee? Hij glimlachte maar naar haar. Hij moest niet zo argwanend doen. Moest zich iets meer losmaken van Aya, moest haar laten gaan. Zij mocht ook haar privacy hebben. Hij zuchtte even maar glimlachte nu oprecht naar haar. Het was oké.
"Ik..." Misschien had hij het niet moeten zeggen. Had hij haar niet moeten vertellen dat hij haar miste. Het moest verwarrend zijn. Of vervelend. Of.. hij wist het niet. Maar hij kon zich voorstellen dat Axel tegen werkte. Axel mocht hem niet. Begrijpelijk, want Pasqual was aan het wroeten. Het was dubbel. Pasqual zou willen stoppen met wroeten, maar anders.. zou Aya niet slechter worden als Pasqual stopte met praten en zoeken naar oorzaken? Hij wist het niet.
"Nee." Nee? Ze miste hem niet? Zij hoefde hem niet als vriend? Hij zei niets, hield die glimlach op zijn gezicht. Wachtte geduldig tot er uitleg kwam. Als er al uitleg kwam.
"Dat moet je niet zeggen Pasqual." De pijn op haar gezicht drong diep in zijn hart binnen. Was hij de eerste die zei dat hij haar miste? Was hij soms de eerste die om haar gaf? Hij wou haar hand pakken, zeggen dat het oké was, dat hij het vaker zou zeggen omdat het waar was. Maar hij deed het niet.
"Goed." Het ging goed? Eerder een mental breakdown. Maar oké, als zij dat zei, dan moest hij het maar aannemen, of niet soms? "Ik heb pas nog pac-man helemaal uitgespeeld." Ah. Waren ze nu hier aanbeland? Waren ze aanbeland bij het wisselen van beleefdheden, vergetende wat er was gebeurd? Waarom zou ze dat doen? Hij ging daar niet aan mee doen. Ze hadden geen ruzie gehad, hij mocht haar, had geen reden om zo afstandelijk te doen. Hij zuchtte.
"Met jou ook alles goed?" Hij haalde zijn schouders op.
"Het gaat," beaamde hij. "Ik leef, ik doe wat ik moet doen. Heb er een nieuw paard bij, want mijn ouders gaan binnenkort naar Spanje toe. Beetje ruzie met de ouders, beetje gedoe met mezelf. Ik zit sinds kort in therapie om weer een beetje.. in orde te worden. Niet zo gek in het hoofd, weet je wel? Therapie gaat wel goed, helpt met anders te denken." Hij zweeg even, dacht even na.
"En ja, gewoon, ik besteed heel veel tijd met de paarden. Ik geef kleine groepslesjes. Privéles. Heb nu drie paarden en heb van mijn ouders gehoord dat ze me willen helpen met het financiëren van mijn eigen ranch hier in HorseHome. Ik heb al genoeg aanmeldingen dus in theorie moet het lukken, maar mijn ouders willen dat ik eerst een opleiding volg." Hij begreep zichzelf even niet. Waarom ging hij mee in haar spelletje in de beleefdheden? Hij wist het niet.
"Waarom... doe je zo afstandelijk?" vroeg hij toen maar. "Ik begrijp dat het lastig is, met Axel en alles, maar ik weet hoe het zit. Kan je dan niet eerlijk zijn? Kan je zelfs dan, zelfs als ik weet van zijn bestaan, niet jezelf zijn? Je weet dat ik je er niet op aan zal vallen, je er niet op zal beoordelen. Je moet weten dat ik je wil steunen en mocht je willen dat ik je ook wil helpen. En niet alleen dat... ik wil graag je vriend zijn. En ik weet het, mensen zijn soms lastig te vertrouwen, dat weet ik echt, maar... geef het een kans, oké?" Hij keek Aya indringend aan. Hopelijk gaf ze het ook een kans.

Bij het woord Therapie keek Aya geschokt. Alsof iemand haar een klap in het gezicht had gegeven. Met verbaasde ogen keek ze hem aan, in therapie? De zin was dan ook makkelijk in haar ogen te lezen, ze leek het haast niet te geloven.
Pasqual was; onbreekbaar, sociaal en misschien zelfs wel de gewoonste jongen die ze ooit had ontmoet. Niet dat het er heel veel waren, maar het was vreemd om uit zijn mond te horen dat hij in Therapie zat. Ze slikte de verbaasdheid enkel weg, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze bleef stil, angst was in haar ogen te zien. Maar je kon niet vertellen waarom, een buitenstaander wist het niet.
"Waarom... doe je zo afstandelijk?" Haar lichaam kroop wat in elkaar, haar hoofd trok ze wat dichter tegen zich aan en haar armen klemde ze om haar lichaam. De vraag had ze niet verwacht, ze had er simpelweg niet over nagedacht. Ze kon hem niet vertellen hoe het echt zat, hij zou het niet begrijpen. Dat zou hij nooit doen, haar lichaam en geest werden bedreigd door een en dezelfde. Axel, een jongen die als een soort demon door haar lichaam rende. Toen hij vragen stelde, kon ze enkele tranen niet binnen houden. Hij wilde weten waarom ze niet zichzelf was en hij wilde haar vriend zijn. Bij die woorden kwam er een kleine frons op haar gezicht.
"...geef het een kans, oké?" Zo eindigde zijn verhaaltje. De woorden deden haar ergens zoveel pijn, al het verdriet wat ze verzameld had wilde ze er het liefst uit gooien. Maar in plaats daarvan keek ze hem enkel met boze ogen aan. Niet de blik die van haar was.
"Waarom moet hij zich overal mee be...." De zin werd gestopt, Axel.... Het was nooit zijn bedoeling geweest om hardop te spreken. Hoe klein ze zichzelf al had proberen te maken, eigenlijk was het niet klein genoeg. Haar lichaam beefde en haar ademhaling versnelde. Hij had niet gezegd dat ze het niet mocht vertellen, enkel dat ze niet met hem af mocht spreken. Ze zocht een breuk in haar belofte, al was deze aardig makkelijk te vinden. Hij had Aya niet verteld om haar mond te houden en ze had een uitweg nodig. Een vluchtpoging, omdat ze niet wilde dat Pasqual over die zin vragen ging stellen.
"Hij doet me pijn..." Ze fluisterde, als Pasqual het wilde horen, moest hij haast wel dichterbij komen.
"Pijn... Hij doet me pijn." Ze herhaalde het, meer tegen zichzelf, in een soort droomtoestand. Alsof ze er niet helemaal bij was.
"Mag niet afspreken... Nee, kan niet." In deze shock toestand bleef ze dingen mompelen.
"Geen Pasqual, Hij moet weg... Nee." Aya's hand trok harder aan de pluk haar, sommige haren werden er pijnlijk door uitgetrokken, maar zij had het niet eens in de gaten.
"Niet gaan." Waardoor ze uit deze toestand kwam, wist ze even niet. Ze moest zichzelf even oriënteren en met angstige ogen keek ze naar Pasqual.
"Het spijt me." Haar ogen werden waterig en nu kwamen er echte tranen. Maar ze wilde niet meer huilen, al ging dat nu niet meer over.
"Ik wil geen pijn... Ik wil niet huilen." Mompelde ze en begon te snikken. Alles wilde ze stoppen, ze had gehoopt dat ze voor een seconde al haar emoties uit kon zetten. Maar het was onmogelijk, waarom kon ze niet normaal doen bij de jongen? Hij leek haar zwak te maken... De echte waarheid te laten zien, iets waar hij niet eens zijn best op hoefde te doen. Pasqual hoefde er enkel te zijn en Aya werd overspoeld door Axel en Pasqual, het maakte haar moe. Maar ook bang. Ruw veegde ze haar tranen weg en met een verdrietige glimlach keek ze hem aan. Al hielp het niet om de tranen tegen te houden.
"Ik wil gewoon blij zijn." Kwam haar eindconclusie.

"Waarom moet hij zich overal mee be...." Dat was niet van haar. De blik in haar ogen, de woede die eruit straalde, dat kon niet Aya zijn.
"Axel?" Pasqual keek verbaasd naar Aya. Toen vormde er een boze frons op zijn gezicht. "Axel!" Hij balde zijn vuisten. "Laat haar verdomme met rust. LAAT HAAR MET RUST! ZE IS NIET VAN JOU! ZE IS VERDOMME VAN ZICHZELF!"
"Hij doet me pijn..." Het was zó zacht dat het een illusie had kunnen zijn van Pasqual. Maar de blik in haar ogen zei hetzelfde. Axel dééd haar pijn. Godver. Die klootzak moest haar verdomme met rust laten. Ze verdiende dit niet, ze verdiende dit echt niet! Hij pakte haar hand vast, kneep er zachtjes in.
"Pijn... Hij doet me pijn." Hij zweeg, ze leek niet echt meer.. op deze aarde te zijn. Bezorgd keek hij haar aan, vroeg zich af wat hij moest doen. Of het goed was om dit maar even te laten gebeuren. Hij liet haar hand niet los, het kon hem niet meer schelen hoe hij Aya zag, maar hij zou haar steunen in deze klotestrijd tegen Axel. Als Axel een jongen was geweest, een tastbare jongen, dan had Pasqual hem zo hard voor zijn flikker geslagen. Een beetje Aya lastig vallen, de klootzak.
"Mag niet afspreken... Nee, kan niet." Hij verstijfde. Keek haar angstig aan. Dat zou hij niet willen! Niet meer met Aya afspreken zou echt afschuwelijk zijn. Hij was in die korte periode dat hij haar had leren kennen, onwijs veel om haar gaan geven en hij kon haar niet kwijt. Maar oké, als ze dat zelf wou, dan zou hij het ... misschien accepteren. Maar dit kwam niet van Aya zelf, dacht hij. Hoopte hij...
"Geen Pasqual, Hij moet weg... Nee." De hand die hij niet vast hield had haar haren omwikkeld en hij zag hoe ze er steeds harder aan ging trekken. Hij legde zijn andere, nog vrije hand, om die hand heen en probeerde haar tegen te houden terwijl een vaderlijke bezorgdheid zijn gezicht tekende. Hij kon het niet aanzien hoe ze moest lijden vanwege die afschuwelijke kloteAxel.
"Niet gaan." As if.. Het was niet in hem opgekomen om te gaan, absoluut niet.
"Geen zorgen, Aya," fluisterde hij zachtjes, zijn stem vol emotie. "Ik zal nooit weggaan, Aya. Dat beloof ik." Hij keek haar doordringend aan, hopend dat ze hem geloofde. Want het was de waarheid. Die nu ook bij hem binnendrong. Als het moest, zou hij alles voor dat meisje doen. Alles.
"Het spijt me." Hij wou antwoorden dat het niet gaf, maar hij wist niet of dat wel de beste reactie was. Tranen rolden over haar wangen en hij wou ze wegvegen, maar besloot dat toch niet te doen.
"Ik wil geen pijn... Ik wil niet huilen," mompelde ze zachtjes. Hij liet haar handen los en glimlachte triest naar haar.
"Geeft niet, meis. Laat die tranen er maar eens uitkomen. Het is goed." Ze veegde ruw haar tranen weg, maar die werden nodeloos gevolgd door nog meer tranen. Hij besloot dat het geen kwaad kon, hij gaf er de brui aan en sloot zijn armen om haar heen.
"Ik wil gewoon blij zijn." Een zachte grinnik kwam over zijn lippen. "Dat willen we allemaal, is het niet? Maar zijn het niet de kleine dingen die ons gelukkig maken? De kleine dingen die ons staande houden? De vrienden om ons heen die ons helpen?" Hij keek haar aan en merkte nu pas hoe dichtbij ze eigenlijk was. Een vuurrode kleur verscheen op zijn wangen maar hij bleef rustig staan. In hem was alles niet echt bepaald rustig te noemen. Een bekend gevoel hamerde door zijn lichaam en hij deed alles om die ene gedachte te negeren.
Zoen haar gewoon...
Lichtelijk geshockeerd schudde hij zijn hoofd. Fucking.. kutbrein. Stomme hormonen...
"Het komt oké, Aya. Ik ben er hoe dan ook voor je."

"Geeft niet, meis. Laat die tranen er maar eens uitkomen. Het is goed." Maar dat was iets wat ze niet wilde. Ze hield het in terwijl ze hopeloos daar stond, het geluid van de zee die achter haar de golven brak. Ze wist niet wat te doen en het liefst wilde ze wegrennen. Maar voordat ze een plan had gemaakt voelde ze zijn armen om haar heen, even stokte haar ademhaling. Aya's eerste reactie was paniek, dichtbij, het kwam te dichtbij. Haar tranen leken nog sneller achter elkaar te komen en het snikken werd uit paniek wat erger. Ja, ze deed zonder het door te hebben wat hij haar vertelde. Echt huilen, iets wat ze normaal het liefst in huis hield. Ze wilde niet afhankelijk zijn van iemand. Maar iedere keer als ze Pasqual zag, was die gedachte verleden tijd. Ergens wilde ze afhankelijk zijn van hem, dat hij bij haar bleef, de gedachte duwde ze van zich af. Nee, dat was iets wat ze niet wilde, iets wat Axel niet wilde. Ze legde haar handen tegen zijn kleding aan om hem weg te duwen. Maar ze kon het niet, in plaat daarvan klampte ze wanhopig met haar vingers de stof vast van zijn kleding. Alsof ze bang was dat hij weg zou lopen, zichzelf zou bedenken en haar hier achter laten. Langzaam werd ze al wat rustiger, wilde zo lang als het kon zo blijven staan. Zacht snikte ze en legde haar voorhoofd tegen zijn borst aan. Hoe graag ze ook wilde stoppen met huilen, het lukte niet. Het waren niet enkel tranen van verdriet, maar ook van onbegrip.
"Dat willen we allemaal, is het niet? Maar zijn het niet de kleine dingen die ons gelukkig maken? De kleine dingen die ons staande houden? De vrienden om ons heen die ons helpen?" Was het antwoord dat hij haar gaf. Ze staarde naar de stof, deze wazig was door het water in haar ogen. De kleine dingen, ze slikte eens en het lukte haar om minder te snikken. Al schokte haar lichaam af en toe na. Maar ze had geen vrienden, niet in haar ogen in ieder geval. Er was Axel en ergens in de grote wereld liep Pasqual rond. Waarbij ze nog steeds niet wilde geloven dat hij er voor haar was. Maar het kon ook komen omdat zijn aanwezigheid haar in de war bracht. Dat hij verlangens bij haar los maakte die ze vanuit vroeger kende. Maar waarvan zij wist dat het gevoel nooit hetzelfde zou zijn bij Pasqual had al een prachtige vriendin. De kleine dingen die ons staande houden, ze moest moeite doen om niet aan hun eerste ontmoeting te denken. Wat hield haar staande? Dat ze altijd afleiding vond in haar huis, dat ze zo min mogelijk last probeerde te hebben van Axel. Al was dat iets wat haast onmogelijk leek, de jongen kwam steeds dichterbij en leek zijn nagels in haar brein te duwen om zo haar lichaam over te nemen. Te diep in gedachte en vooral in de war, had ze geen antwoord gegeven. Dacht ze nog steeds na over de zin die de jongen had gezegd.
"Het komt oké, Aya. Ik ben er hoe dan ook voor je." Dit zorgde weer voor enkele tranen. Ze wilde alle gevoelens die de jongen op riep tegen houden. De blijheid die dat zinnetje gaf, leek meer pijn te doen,dan dat het haar ook daadwerkelijk blij maakte. Want ze wist dat het weg zou gaan, dat hij straks weg was en zij weer alleen zou zijn. Maar ergens leek het door te dringen, dat hij haar echt wilde helpen. Maar hoe kon hij haar helpen, zij was niet meer te repareren. Ze keek met haar donkere ogen op naar de jongen, onbegrip en pijn waren duidelijk uit haar ogen te halen.
"Waarom?" Kwam er moeilijk tussen haar lippen door. Toen ze merkte dat ze de stof van zijn kleding vast had, liet ze deze trillend los en liet ze haar armen langs zich zakken. Ze probeerde uit zijn ogen te halen waarom hij de zin had gezegd. Waarom hij zo graag haar vriend wilde zijn en haar helpen. Ze wilde meer zeggen, maar het lukte niet, de woorden bleven hangen in haar keel.

(Ben er niet helemaal tevreden over, maar hoor het wel als je er niks mee kan, zo niet, verander ik wel wat )

Haar vingers die zijn kleding vastgrepen brachten een onmenselijk gevoel van blijheid teweeg. Zijn adem stokte in zijn keel toen hij dingen in begon te zien. Hoe alles fucked up was. Dat hele gebeuren met Perrie. Ja, hij vond Perrie leuk, maar... Nee, hij had geen legitieme reden om Perrie.. hij wist het niet. Hij wist het oprecht niet. Had hij geen legitieme reden om tegen Perrie te zeggen dat het niet ging werken op die manier? Had hij geen legitieme reden om te zeggen dat hij ... was hij verliefd op Aya? Kon hij dat met zekerheid zeggen? Alles in hem zei ja, het beangstigde hem, hij vond het niet eerlijk tegenover Perrie. Maar hij zou er niets mee doen, voorlopig. Pas als hij wist wat hij zou moeten met Perrie, dan pas zou hij een keuze maken. Nu wist hij dat niet. Hij wist ook niet of dit alles wel zo verstandig was. Eerlijkheid was nodig, maar de waarheid was zo fucking verwarrend en het Aziatische meisje was zo... hulpbehoevend en ontzettend interessant. Zo.. zo eerlijk. Zo kwetsbaar. Zo zichzelf. Ze was niet iemand die meeging in de meute, maar iemand die bij zichzelf bleef. Had ze een keuze?
"Waarom?" Die vraag kwam... niet onverwacht. Hij twijfelde even. Zou hij de waarheid vertellen? Hij had de waarheid al verteld, door te zeggen dat hij om haar gaf. Hij zou haar antwoordden...
"Omdat..." Hij aarzelde. "Omdat ik van je hou, Aya. Dat is waarom. Sinds jij er bent, heeft mijn leven weer een doel gekregen. Niet denken dat je mijn goede doel bent, of dat je een project bent, of dat je iemand bent die ik alleen maar help om het helpen. Je bent zo speciaal en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Waarom ik er voor je ben? Omdat ik mezelf tekort zou doen als ik er niet voor je was. Ik zou mezelf te kort doen als ik je niet hielp. Dat zou niet goed voelen, daar ben je te belangrijk voor." Zijn ogen schitterden maar een ongerust stemmetje in zijn hoofd zei zachtjes: Je hebt niets met Aya en toch kan je zeggen dat je van haar houdt en Perrie is je vriendin en haar heb je nog nooit op deze manier vertelt dat je van haar houdt... Jezus, het was echt fucked up.
Een schuldgevoel bekroop hem toen hij dit had gezegd. Ja, het was geen leugen, hij hield van Aya, maar hij hield niet van haar op de manier waarop je van een zus hield. Dat was het niet. Zo was het niet. Hij zou niet kiezen, dat wist hij wel. De situatie moest zich voordoen zoals het zich voordeed, maar voor nu moest hij zich bij deze gevoelens neerleggen en accepteren dat ze er waren, maar dat betekende niet dat hij er wat mee moest doen. Hij hield Aya vast, aaide haar over haar rug, beet op zijn lip en staarde naar de zee. Digno stond nog steeds, als een goed paard betaamd, naar het tweetal te kijken en brieste zachtjes. Haast alsof hij liet weten dat hij er voor Pasqual zou zijn, dat...
Pasqual hoefde geen keuze te maken. Er was geen keuze. Er was geen sprake van kiezen. Hij deed niets bij Aya, ging niet vreemd, overwoog niet vreemd te gaan, maar had enkel gevoelens voor haar. Dat hoefde een relatie niet in de weg te staan, vond hij persoonlijk. Hij had vrienden in Spanje gehad die een mega-crush op een ander dan zijn huidige vriendin had gehad, maar die er ook niets mee gedaan hadden. Ja, volgens hem had hij het verteld aan zijn vriendin en hadden ze het samen overlegd en was het goed afgelopen en vertrouwde zijn vriendin hem erop. Die twee waren nog steeds samen, volgens Facebook. Dus dat was goed gelopen. En hij had er vertrouwen in dat hij het ook goed kon laten lopen tussen Perrie en hem. Hij wou haar onder geen enkele voorwaarde pijn doen, dat zou hij zichzelf nooit vergeven.
"Sorry Aya," mompelde hij toen. "Ik weet hoe fucked up dat moet klinken en hoe verrassend het is..." Hij wachtte even. "Maar.. het is geen leugen. En je hoeft niet bang te zijn dat je iets verkeerd doet of wat dan ook. Je hebt er in ieder geval een hele hele goede vriend bij. Eentje die jou geen pijn probeert te doen."

"Omdat ik van je hou, Aya." Wat hij daarna vertelde hoorde ze nog ergens vaag in de verte. Over dat zij niet een project was of een goed doel. Dat er geen dag voorbij ging zonder dat hij aan haar dacht. Ergens bekroop een gevoel van blijheid, maar deze werd meteen afgekapt. De blijheid had plaats gemaakt voor angst. Wat ze had verwacht hem te antwoorden? Ze had geen idee, maar niet die zin. Alles behalve wat hij uitsprak.
"Nee." Sprak ze terwijl ze haar hoofd schudde. Ze wist niet die paar woorden alles was wat ze wilde horen, of iets was wat ze juist niet wilde horen.
De zin herhaalde zich, haar ademhaling ging steeds sneller en het brak. Het waren teveel gedachte geweest, teveel emoties. Hij maakte een grapje, ze drukte haar handen tegen haar oren aan. Zo hoopte ze de zin niet meer te horen, maar hij was er nog. Een botsing ontstond in haar hoofd, waarbij ze werkelijkheid en wat zich in haar hoofd afspeelde niet uit elkaar kon houden.
Een sorry hoorde ze nog vaag in haar gedachte en dat het geen leugen was. Een leugen, iets wat ze zo in haar hoofd door kreeg.
Ruw trok ze zich uit zijn armen en ze staarde, naar adem happend staarde ze door de donkere nacht. Ze ergerde zichzelf aan de zee die ze hoorde, aan haar ademhaling, aan zichzelf.
"je liegt, je liegt, je.." Zo bleef ze het herhalen, als een soort fluistering. Het was haast niet te horen. Het was moeilijk voor haar om helder te denken. Iets in haar haatte Pasqual voor wat hij had gezegd. Het was niet enkel Axel op dat moment. Hoe kon hij zoiets zeggen, terwijl hij al iemand had. Deed hij het om haar expres gek te maken? Ondertussen hield haar fluistering aan, te verward om Pasqual in de gaten te hebben. Totdat ze een beweging opmerkte en als een angstige zebra keek ze hem aan. Alsof hij een roofdier was, die erop uit was om haar op te eten. Maar zo voelde het wel, alsof hij het tegen haar had gezegd om haar nog gekker te maken.
"Waarom..." Dezelfde vraag, al was deze niet geheel naar Pasqual gericht. Ze begreep ook niet waarom hij het zei en waarom hij het sowieso zou voelen. Hij was normaal, geen normale jongen wilden met een kapot meisje. Haar lip trilde en zacht hoorde je haar tanden op elkaar klapperen. Niet van de kou, nee ze had het bloed heet op dit moment en enkele zweetdruppeltjes sijpelde langs haar hoofd. Het was angst, had hij tegen haar gelogen? Was hij een stomme arts die op haar moest letten? Ze duwde haar handen harder op haar oren, waardoor de mouwen van haar jas iets korter werden. Als Pasqual goede ogen had en er echt naar aan het zoeken was, kon hij zelfs het sneetje in haar pols zien.
Alles wat zij in haar hoofd had gehaald, was dan niet waar geweest? Was ze zo gek geworden? Had hij geen Perrie? Was hij wel met haar mee gekomen op de watervallen?... Was Pasqual echt? Haar hele wereld was gemixt en dat werd enkel erger toen Axel ook nog eens in beeld verscheen. Een hallucinatie van haar brein, die zocht naar wanhopige antwoorden. Antwoorden die totaal niet klopte of waar waren. Maar ze had ze nodig. Waarom zei Pasqual het, ze keek van Axel weer terug naar Pasqual.
"Ik haat jullie." Dit zei ze harder en enkele stappen werden achteruit gedaan, Axel kwam naar haar toe gelopen. Haar ogen straalde enkel angst uit, dit terwijl ze naar een onzichtbare vlek keek voor de buitenwereld. De hyperventilatie bleef aanhouden en langzaam zakte ze op haar knieën, een hand greep wanhopig in het zand. Diep van binnen wilde ze van hem houden, had de jongen haar hele gedachte al gekaapt en haar hart meegesleurd. Maar daar was Axel, die haar liefde niet eens nodig had om in haar gedachte te zitten.
Ze brabbelde wat woorden. ze had te weinig lucht om het ook verstaanbaar te laten klinken. Ze kon het niet. Het was al te moeilijk geweest en ze wilde niet meer pijn erbij. De woorden die hij uitsprak hadden de meeste meiden vast blij gemaakt, maar niet in haar situatie. Niet in deze situatie, de jongen had al vaak genoeg problemen met Axel opgeleverd. Ze gaf hem er de schuld niet van, want het waren haar gevoelens. Daar moest ze zelf maar mee leren omgaan.
"Ik wil niet van je houden." Het kwam er moeilijk uit, ze probeerde normaal te ademen maar door de hyperventilatie kwam ieder woord er stukje bij beetje uit. Ze hield van hem, ook al wilde ze het niet, sprak alles in haar lichaam tegen dat ze het niet mocht. Maar ze deed het, als ze hem zag... Was er in haar lichaam de hoop die zich probeerde te nestelen.
"Je m-mag niet van mij houden." Dit kwam er even moeilijk uit als de zin ervoor en tranen vielen vanaf haar kin in het zand. Haar hele lichaam leek pijn te doen, dit simpelweg omdat hij die paar woorden had uitgesproken.

"je liegt, je liegt, je.." Het was niet Aya's bedoeling om hem daarmee pijn te doen, maar de woorden raakten hem. Kleur verdween uit zijn gezicht toen ze zich uit zijn handen trok. Hij had het verneukt, op de grofste manier die je maar kon hebben. Hij wou zeggen dat hij niet loog, maar het zag er niet naar uit dat dat veel positieve effecten zou hebben. Hij beet op zijn lip, onzeker, voor het eerst sinds tijden echt verslagen.
"Waarom..." Dat was een goede vraag... Een goede vraag waar Pasqual geen antwoord op had. Hij gaf zoveel om Aya, zoveel, en nu had hij haar pijn gedaan. Als hij een figuur was geweest die veel zelfmedelijden had, was hij nu ook gaan huilen, was hij boos geworden op Aya. Maar zo was hij niet. Radartjes werkten in zijn hoofd, bezig om een passende oplossing te verzinnen. Bezig om deze schade te herstellen die hij teweeg had gebracht. Het deed zeer om Aya zo te zien en het voelde nog rotter dat het zijn schuld was. Pasqual moest echt zijn mond leren houden.
"Ik haat jullie." Hem en.. wie nog meer? Perrie? Hij keek haar schuldbewust aan, vormde met zijn mond iets wat hij wou zeggen, maar de woorden wouden niet komen. Hij haatte zichzelf ook, hij kon dit niet goedpraten. Hij wou dit niet eens goed praten. Ugh. Hij schudde zijn hoofd, probeerde even de paniek los te zetten van zijn lichaam. Wat had hij nou precies gedaan? Hij had gezegd dat hij van haar hield. Dat was alles. Daar hoefde hij zichzelf niet voor te haten! Hij moest wel reëel blijven. Dat het verkeerd was uitgepakt, had hij moeten meenemen vóórdat hij het zei. Het was geen reden om zichzelf te haten. Dus dat gevoel duwde hij weg, na een diepe teug adem te hebben gehaald. Hij zuchtte, voelde dat hij weer kalmer werd en ging iets zekerder staan. Hij hoefde niet wankel te zijn. Zo was hij niet.
"Ik wil niet van je houden." Hij werd rood. De boodschap achter die woorden, de boodschap die Pasqual zo graag wou horen, was er. Bracht een rode kleur op zijn wangen teweeg. Ze hield van hem. Hoewel ze het niet wou, hield ze van hem. Zijn hart maakte een sprongetje en schuldgevoel daalde op hem neer. Fucking... hell. Hij bleef op een afstandje staan, niet zeker van zijn volgende move. Zolang het maar geen dick-move was, zoals daarstraks. Ze was zo hevig aan het hyperventileren dat hij weer zijn armen om haar heen wou slaan, haar rustig dingen wou toefluisteren puur om haar kalmer te maken. Maar dit kon hij niet. Niet nu. Ze zou hem genadeloos wegduwen. Het was haar goed recht. Hij wou haar gewoon geen pijn doen en hij wist niet zeker.. hij dacht dat hij haar wel pijn zou doen als hij weer op haar af zou komen.
"Je m-mag niet van mij houden." Dit zorgde voor een ongelukkig gezicht van Pasqual. As if hij een keuze had. Nu liep hij wel meer op haar af, zodat hij voor haar stond, goed naar haar gezicht kon kijken, en vooral oogcontact kon maken.
"Het spijt me," mompelde hij zachtjes. "Als ik... had geweten dat het zo fucked up is, had ik het niet gezegd. Ik wil je geen pijn doen, Aya. Het spijt me, echt. Ik ga niet zeggen dat het eruit kwam voordat ik er erg in had... maar..." Zijn woorden waren op. Hij had het verneukt, wist niet hoe hij nu moest reageren. Dus bleef hij op een afstandje staan. Wachtend tot ze weer kalmer was, tot dit over was. Zo machteloos als hij zich nu voelde, had hij zich alleen gevoeld toen Kaya met Richard mee was. Zijn maag voelde niet goed en hij moest snel een stap opzij doen voordat hij over Aya's schoenen heen braakte. Er kwam niet veel uit, waardoor het zuur prikte in zijn mond. Zijn buik deed zeer. Lusteloos liep hij naar Digno toe en klom op het dier. Hij ging met zijn buik op de rug liggen en keek ondertussen naar Aya. Zijn gezicht had een ietwat groenige kleur gekregen en zwarte vlekken dansten voor zijn gezichtsveld. Ugh. Handig, Pasqual, verweet hij zichzelf.

Het lichaam van Aya leek enkel nog kleiner te zijn nu ze op haar knieën zat, haar lichaam trilde, probeerde met moeite weer normaal te ademen. Ze wilde zoveel zeggen, zoveel vragen en hem zo graag vasthouden. Ze wilde hem zo graag, maar zij had Axel, hij had Perrie. Ergens wist ze dat ze te kapot voor hem was, wist ze dat hij genoeg van haar zou krijgen. Dat kon namelijk niet anders, het beetje make-up dat ze op had zat onder haar ogen. Een enkele lijn had een weg naar haar kin gevonden en een andere stopte bij haar neus om daar een weg naar de grond te vinden. Axel schreeuwde haar toe, dat hij niks was en dat hij haar enkel pijn zou veroorzaken. Dat ze te zwak voor hem was en dat er mooiere meisjes waren. Dat zij van hem was, van Axel. Het maakte haar gek en haar donkere ogen sloten zichzelf langzaam, ze hoopte dat ze zo in slaap zou vallen. Dat ze wakker werd en alles een gekke droom zou zijn geweest, dat Pasqual inderdaad nog gewoon Pasqual was. Een vriend waar zij misschien meer voor voelde, maar die niks in haar zag. Een trieste glimlach kwam op haar gezicht door die gedachte, denkend aan hoe ze er nog geen vijf minuten geleden bij stonden. Hoe zijn armen om haar heen voelde, deze gedachte leken haar hyperventilatie te verminderen. Al duurde het lang voordat ze zichzelf echt weer op haar voeten kon begeven. Met moeite stond ze weer op haar dunne benen en ze bekeek het zand, ze durfde niet op te kijken naar de jongen. Langzaam rolde er nog af en toe een traan naar beneden, maar zonder wat te zeggen bleef ze staren. Haar ademhaling was al wat normaler geworden, al kon ze een snik niet altijd onderdrukken. Pas toen een paar voeten van Pasqual in beeld kwamen, keek ze op. Haar blik stond vol onbegrip, het was haast angst te noemen. De angst voor iets wat ze niet kende, hij had haar verteld dat hij van haar hield. Deze gedachte zorgde ervoor dat haar hoofd eventjes licht werd, ze even geen plek meer had voor Axel. Maar hij was al snel genoeg weer terug om haar het leven zuur te maken.
"Het spijt me," Ze wilde haar lippen van elkaar af doen, om te zeggen dat zij overdreven had. Dat zij het was die het niet aan kon, maar hij had zijn lippen eerder geopend dan Aya. "Als ik... had geweten dat het zo fucked up is, had ik het niet gezegd. Ik wil je geen pijn doen, Aya. Het spijt me, echt. Ik ga niet zeggen dat het eruit kwam voordat ik er erg in had... maar..." Deze woorden zorgde ervoor dat ze weer naar de grond keek en een wat hardere snik haar lippen verliet.
"Jij hebt Perrie, toch?" Zei ze en richting de grond knikte, het was een onzekere vraag, ze kon het niet met zekerheid zeggen. Ergens vroeg ze zich af hoe het zonder Axel geweest was, hoe hij dan naar haar had gekeken. Misschien was ze dan niet interessant genoeg? Of wilde hij haar juist zonder Axel? Het waren vragen die ze niet uit haar mond zou laten komen. het waren vragen die ze bij zich hield.
"En ik ben kapot." Fluisterde ze zacht, alsof dat het hele probleem op zou lossen en Pasqual opeens niet meer van haar zou houden. Ze wilde hem gewoon niet vervelen met wat er allemaal mis was aan haar, maar het leek telkens weer zo te zijn dat zij moest huilen en dat het slecht met haar ging. Waarbij Pasqual haar moest troosten. Ze wilde een knop om zetten, de knop om niet meer zielig bij hem te doen. Maar hij was er niet, alsof de knop in haar hersens afgebroken was. Ze wist dat ze niet zo was, maar zijzelf had niet de kracht om weer de normale Aya te zijn. Die hield van gekke dingen en avonturen door het bos, de bergen en verlaten gebouwen. Geschrokken van de jongen sloeg ze een aantal vingers voor haar lippen. Ze voelde zich schuldig en ze maakte zich zorgen, dat waren dingen die je goed in haar ogen kon onderscheiden. Het zorgde ervoor dat de andere gevoelens even niet belangrijk waren. Alsof haar hoofd niet zoveel gevoelens aan kon en dus de andere even achter wegen liet.
"Pasqual?" Vroeg ze zachtjes, niet omdat ze iets wilde vragen, maar meer om te weten of het goed met hem ging. Toen hij dan ook op het paard stapte, was ze bang dat hij weg zou gaan. Maar ze zou het hebben begrepen, maar hij bleef staan en met kleine pasjes liep ze naar hem toe.
"Sorry." Zei ze zacht en met haar vingers streelde ze verzorgend over zijn wang. Het was nog iets onhandig, maar Aya was iemand die graag voor iemand zorgde. Dat was ook een rede waarom ze bij mensen uit de buurt bleef, ze wist dat ze het niet meer kon. Ze slikte, duwde het gevoel aan de kant wat ze had, het warme gevoel wat zijn aanraking met haar kon doen. Het deed haar haast pijn, ze had het gevoel alsof zij dit had veroorzaakt. Hij zag er echt niet goed uit namelijk, ze kon toch niet boos op hem zijn. Hij zorgde ervoor dat zij zich bijzonder voelde, dat ze niet vreemd was en dat iemand van haar hield. Al had ze niet gedacht dat het meer als vriendschap zou zijn.
"Je moet naar huis gaan." Alweer was het een soort fluistering, terwijl ze daar al moeite mee had. "Je bent echt ziek." zei ze hem zachtjes. Dat hij nu verzorging nodig had, of in ieder geval ziek was. Zorgde ervoor dat oude herinneringen weer de overhand namen en ze wist hoe het moest. Dat ze niet bang was en ze ook geen steun van Axel nodig had.
"Het was niet de bedoeling je ziek te maken." Ze pakte zonder erover na te denken zijn hand even vast, maar toen ze het warme gevoel in haar lichaam voelde liet ze hem weer los. Ze legde haar handen op haar buik, waar het warme gevoel zich net op had laten komen. Maar haar acties brachten een kleine geschrokken reactie door haar lichaam. Wat deed ze en waarom deed ze zo? Het was stom geweest om hem aan te raken en nu pas merkte ze hoe ze een vreemde van zichzelf was geworden, dat hoe ze vroeger was en de Aya van nu, twee uit elkaar gegroeide vriendinnen waren. Hoe ze kennissen waren geworden. Het was altijd zo makkelijk voor haar geweest om met jongens om te gaan, dat ze zichzelf liet gaan en even Axel achterwege liet omdat ze te goed wist hoe te reageren. zenuwachtig greep ze een pluk haar en de angstige blik kwam weer terug. Maar ze huilde niet, ze leek gewoon in strijd met haar gedachte te zijn.
"Ik ga hem missen." Ze had het duidelijk tegen Axel, de jongen die zo graag wilde dat Pasqual bij haar uit de buurt bleef. Een klein traantje rolde weer over haar wangen, maar ze wist dat hij naar huis moest, hij was ziek namelijk.
"Ik weet het." Sprak ze opnieuw tegen Axel met een kleine zucht, ze mocht niet met hem afspreken en dat wist ze heel goed. Hij zou boos op haar worden en weer gekke dingen doen, iets wat ze niet wilde. Misschien dat hij Pasqual iets aan zou doen.


-Ik hoop dat je er wat mee kan -