Cool. Let's fuck shit up. ~ Mitch

Met een luide SMAK hoorde hij hoe de huidige berijder van de jonge merrie van een paar stallen verderop tegen de bakrand aan knalde. Hijzelf stond vrolijk in het paddock te staan, te wachten tot Mitch nou eindelijk terug kwam. Het was niet zo dat Paco echt stond te stuiteren om allemaal intensieve shit te doen, maar het was wel zo dat Paco oprecht genoot van de trainingen. Mitch was een goede knaap en Paco vertrouwde de man met zijn leven. Misschien kwam dat omdat Paco ook zijn hele leven bij de man doorgebracht had. Diens paarden waren ook wel bevriend geworden met de jonge Paco en zelfs in zijn hengstenperiode kon hij zijn maatjes nog wel uitstaan. Oké, hier en daar liet hij wel eens een snauw horen, maar hij stond niet bovenaan de rangorde en hij had zijn plek duidelijk gekregen op jonge leeftijd. Dit resulteerde dat hij, ondanks af en toe halfslachtig proberen, zich kalm hield bij de paarden.
De merrie van verderop was een heel ander verhaal. Paco rilde met zijn vacht terwijl hij een diep gehinnik liet horen waar zij op haar manier ook op reageerde. Geuren van merries waar Paco een diepe reactie in zich voelde opwellen. Een reactie waar hij aan wou gehoorzamen, maar er was geen mogelijkheid om bij de merrie te komen.
Haar lokroep werd scheller, eveneens als het dreinende gevoel van Paco. Hij stampte rond, hinnikte terug en bleef heen en weer dralen voor het hek. De teleurstelling was dan ook groot toen zij weer teruggebracht werd naar haar stal en Paco alleen achterbleef in het paddock.
Uitgeput, alsof hij al zijn energie had gebruikt in het verleiden van de merrie, stond hij uit te hijgen terwijl het zeurende gevoel in Paco afnam. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde. Zij was ook niet de eerste merrie waarbij het gebeurde.
Laag hield hij zijn hoofd toen hij een bekende geur rook. Mitch, zijn vriend, kwam aangelopen en Paco begroette hem met een harde hinnik. Zijn hoofd vloog omhoog en vrolijk begon hij voor het hek heen en weer te draven, te laten zien hoe prachtig en mooi hij kon lopen. Dat Mitch maar trots op hem, Paco, mocht zijn. Want Paco vond zichzelf knap en wou maar al te graag voelen en merken dat Mitch ook zo over hem dacht.
Om er een spelletje van te maken zette Paco een galop in en ging naar het andere eind van het paddock. Iedere keer als Mitch naderde, sprintte hij de andere kant op, maar na vijf rondjes was hij het zelf beu en kwam hij enthousiast op Mitch afgelopen. Met een uitgebreide besnuffeling werd Mitch begroet en kreeg de hele tijd een neus of in zijn gezicht of in zijn haar.
Paco brieste tevreden en legde uiteindelijk zijn hoofd op Mitch' schouder.
Dag baasje, leek hij ermee te zeggen.

Wauw wat vloog de tijd, 2,5 jaar geleden had de jonge Mitch een hengstveulen gekocht. Een mooi bont hengstje dat kon uitgroeien tot een sjieke hengst, een dekhengst dan nog wel. Paco had veel geleerd sinds hij bij Mitch was. Mitch had een keuring met hem gedaan en Paco was goedgekeurd maar Mitch wou hem nog even lekker laten uitgroeien al speelden de hormonen meer en meer op bij zijn jong dier. Bay kon er goed mee om gaan maar de ruin van Roya wat minder wat vaak tot stribbelingen tussen die twee zorgde. Gelukkig loste Bay dit altijd op door ertussen te komen. Mitch was blij dat hij een sterke alfahengst had die de rest rustig hield, zelfs in grote groepen.
Maar vandaag was de grote dag, Paco ging een zadel op zijn rug krijgen. Of op zijn minst, Mitch ging het proberen. Het bit kende hij enigszins maar als Paco ergens geen zin in had, deed hij het gewoon niet. Maar met goede hoop wandelde hij met het oude zadel van Bay en een stevig hoofdstel naar de paddock waar net nog een meisje met een merrie had gereden. Nu Paco eerst longeren en wat moe maken, anders ging het nooit lukken. Een meisje ging hem helpen dadelijk met Paco vast te houden als hij ging leunen een andere dag.Voor hem moest de hengst niet klaar zijn op een dag. Nee gewoon rustig opbouwen.
Paco liep te showen langs de paddock heen en weer. Mitch grijnsde, hij had zijn handen vol aan het jonge dier.
"Hoo maar jongen." Sprak hij het paard toe. Hij opende het hek en wandelde naar het dier toe. Paco maakte er weer een spelletje van. Mitch ging rustig naar hem toe, hij zou het wel beu worden. Na een aantal keer kreeg Mitch zijn gelijk en kwam Paco hem veel te vrolijk begroeten. Mitch duwde hem weg en klikte hem vast waarna hij hem aaide.
"Hoe gaat het met mijn knapperd?" Vroeg hij aan het paard alsof hij antwoord zou gaan krijgen. Hij wandelde naar de afgemaakte buitenpiste.
"Vandaag gaan we je eens testen." Grijnsde hij. Mitch stuurde Paco van zich weg om te laten draven, rustig aan het halster. Maar Paco zou Paco niet zijn moest hij eerst moeilijk doen en zich wild laten gaan. Maar Mitch genoot ervan. Het was een heerlijk levendig paard.
Na een half uurtje met hem te hebben gelongeerd haalde hij hem naar het midden. Nam hem mee naar de kant van de bak en ging richting het hoofdstel. Hij gooide de teugel rond de mooie gevlekte hals van Paco en keek hem uitdagend aan. Mitch duwde zijn duim tussen de lippen van Paco maar daar dacht Paco duidelijk anders over. Hij klemde zijn kaken op elkaar en trok zich na een tijdje los. Tuurlijk Paco denkwijze, hij was zo braaf geweest en nu ging ie hem straffen. Mitch schudde zijn hoofd. Dan moest hij maar iets anders bedenken.

"Hoo maar jongen."
Zijn baasje sprak! Paco brieste even als antwoord en ging er toen vandoor. Toen hij terug kwam om zijn baas te begroeten, werd hij weggeduwd. Ietwat verbaasd knipperde de hengst met zijn ogen. Deed hij iets verkeerd? Wat deed hij verkeerd? Haast teleurgesteld droop de hengst af, maar ver kwam hij niet want het halstertouw werd aan zijn halster vastgeklikt. Even gooide hij uit protest zijn hoofd omhoog. Maar de hand van Mitch die hem krauwelde maakte veel goed. Paco brieste tevreden en schudde zijn lichaam even uit. Mitch was oprecht Paco's maatje, hoewel Mitch' andere paarden ook wel leuk waren. Mitch had dat ene speciale.
Wat Mitch bij Paco kon doen, konden de anderen van stal niet. Paco was zeer eenkennig, hoewel hij wel de bazin van de merrie een lief meisje vond. Daar liet hij zichzelf dan ook door aaien. Oh en kleine kinderen. Daar kon Paco het ook wel mee vinden. Die gaven hem altijd te eten. De ouderen gaven hem nooit iets, dan werd er iets gegild in de trant van: "Het is een eigen paard, die mag je niet voeren." Geen idee wat dat betekende. Het hield voor Paco in dat hij geen snoepjes, brood of wortels kreeg van de oudere mensenmerries. De jongere mensenmerries bleven geregeld wel voor zijn stal staan en gaven hem aandacht, klopjes, kroeltjes en lekkers. Paco hield wel van kleine mensenmerries. Behalve dan dat ze af en toe zo hard konden schreeuwen. Dat vond Paco wel weer wat minder.
"Hoe gaat het met mijn knapperd?" Paco had geen idee wat Mitch zei, maar het klonk leuk en daardoor gaf hij een vrolijke hinnik. Vaak als Mitch hinnikte, hinnikte Paco terug. Al klonk Mitch' gehinnik héél anders dan Paco's mooie, mannelijke hinnik.
Mitch begeleidde Paco naar de buitenpiste toe, waardoor Paco opgewonden begon te dribbelen. Werken vond hij over het algemeen wel leuk en hij gehoorzaamde redelijk aan wat Mitch hem op gaf, maar sommige dingen waren niet zijn voorkeur. Die stang in zijn mond, bijvoorbeeld. Hij deed het op sommige dagen redelijk gewillig, maar er waren zat dagen waarop hij echt schijt had aan Mitch en door al zijn bevelen heen liep. Soms had Paco gewoon van die dagen.
"Vandaag gaan we je eens testen." Dit klonk anders als daarstraks. Paco zette zijn hoeven in het zand en toen Mitch hem dwong te gaan draven, gooide hij zijn kont tegen de krib. Letterlijk. Met een ferme ruk trok hij aan het halstertouw en draafde naar een uithoek van de bak toe. Zoveel zin had hij niet om te werken vandaag. Immers, het rook hier nog naar merrie. Bijzondere geurtjes waren lekkerder om aan te ruiken dan om te gehoorzamen aan Mitch. Hij brieste, liet zijn hoofd zakken en besloot dat dit plekje wel een goed plekje was om te gaan rollen. Met zijn hoeven hoog in de lucht rolde hij, tot hij tevreden was en weer naar Mitch toe liep, om zich daar uitgebreid uit te schudden. Overal zand. Mitch zou ook eens moeten rollen in lekkere geurtjes. Zou hem goed doen.
Nu gaf hij wat meer in het longeren. Hoewel hij af en toe bij het versnellen echt snel ging in plaats van de handzame gangen die Mitch bedoelde, deed hij het over het algemeen wel goed. Een stop hield bij Paco een slidingstop in. Van draf naar stap was ook een slidingstop. Van stap naar draf was een ernstig snelle draf. En zo ging het nog wel even door.
Af en toe een paar keer omdraaien terwijl Mitch er niet om vroeg. Nou, als Mitch er niet aan gewend was, was niemand eraan gewend.
Toen vroeg Mitch hem stil te staan. Met een slidingstop stond Paco trots naar hem te kijken, benieuwd of hij nu een beloning kreeg omdat hij zo mooi gestopt was. Maar nee. In tegendeel. Mitch kwam op hem af met een ijzeren stang. Dé ijzeren stang. Wel verdorie. Had Paco nog zo zijn best gedaan, kreeg hij op deze manier straf van Mitch. Mitch duwde zijn duimen in de kaken van Paco en Paco reageerde erop door zijn kaken nog steviger op elkaar te klemmen en zijn hoofd te schudden. Geen denken aan.
Beledigd draaide hij weg en stapte weg van Mitch. Weer gaf hij een ferme ruk aan het touw en bleef net zo lang trekken tot Mitch wel los moest laten. Belachelijk. Had hij zo zijn best gedaan kreeg hij dit.

Paco had zich net los getrokken. Hij was vast beledigd dat hij een bit in moest doen. Hè typisch Paco weer net als zijn streken aan de longe. Hij was zo eigenzinnig dat Mitch soms nog erg moest wennen aan het werken met hem. Bay was een heerlijk rustig en mak paard dat alles gewoon over zich liet komen. Paco zeker niet. Daar had hij nu eenmaal werk aan en daar moest hij nog aan wennen.
"Paco snoepje?" Riep Mitch naar zijn paard. Mitch haalde een heerlijk pepermuntje uit zijn broekzak en hield het hem voor. Nu moest hij hem wel kunnen vangen. Mitch wachtte een hele tijd, Paco was natuurlijk beledigd omdat hij 'gestraft' werd. Na een tijdje kwam de hengst dichter en nam met zijn zachte lippen het snoepje aan. Mitch nam voorzichtig het touw op en gaf Paco nog een snoepje. Misschien moest hij het maar op de lieve manier proberen inplaats van de kordate manier.
"Weet je Paco. Als je dit allemaal laat doen. Kun je mee leuke dingen doen, samen met Kambarbay." Begon Mitch. Tuurlijk wist hij dat Paco hem helemaal niet verstond maar het enthousiasme in zijn stem moest het paard wel terug wat beter gezind maken.
"Hoef je niet meer alleen in de weide te staan, maar mag je mee, op buitenrit, spelletjes spelen en krijg je veel merries." Grijnsde Mitch. Hij verklaarde zichzelf haast als een gek door tegen zijn paard te praten. Voorzichtig hield hij het bit weer in de buurt van Paco's hoofd. Hij hield een snoepje voor het bit, zijn andere hand had hij aan het voorhoofd van Paco zodat hij het snel over zijn oren kon trekken zodat hij er niet weer vandoor ging maar deze keer met een snoepje in zijn mond.
"Als je braaf bent krijg je nog meer snoepjes." Beloofde Mitch hem nog. Afwachtend op de reactie van Paco. Misschien als het puberen eruit ging dat hij nuchterder ging worden zoals Bay. Of wanneer hij eindelijk merries zou krijgen maar dan moest hij echt eerst onder het zadel volgens Mitch.

"Paco snoepje?" De weinige woorden die Paco beheerste. Paco, dat was zijn naam, en 'snoepje', een teken dat hij wat lekkers kreeg. Hij wist werkelijkwaar niet hoe snel hij bij Mitch moest staan en wierp de jongeman dan ook in zijn onstuimigheid omver. Mitch op de grond, Paco die eens hevig snoof. Mitch werd wel erg klein zo. Maar waar was dat snoepje?
Paco begon Mitch' zijn kledingstukken eens te ontdekken en met zijn lippen tastte hij dan ook Mitch' zijn broekzakken af. Vond zijn gulp, maar daar rook het absoluut niet naar snoepjes. Paco fleemde bij het ruiken van die vage lucht en staakte zijn zoekpoging. Hij trippelde wat naar achteren, gaf Mitch zo weer de ruimte om overeind te komen.
Oh. Daar was het snoepje. Op de grond gevallen toen Mitch omver werd gelopen. Paco griste het snoepje weg, een wit schijfje wat heel zoet en muntig smaakte en kreeg er toen nog een aangeboden van Mitch. Paco nam deze voorzichtig aan met zijn lippen en brieste toen. Mitch was wel tof.
Mitch had nu het touw weer vastgepakt en Paco besloot maar even braaf te blijven staan. Misschien resulteerde dat in nog meer snoepjes en daar zou Paco echt geen probleem van maken.
"Weet je Paco. Als je dit allemaal laat doen. Kun je mee leuke dingen doen, samen met Kambarbay." Kambarbay herkende hij. Dat was de naam van een van de paarden. "Hoef je niet meer alleen in de weide te staan, maar mag je mee, op buitenrit, spelletjes spelen en krijg je veel merries." Nee dat zei hem werkelijk niets. Hij brieste vrolijk als antwoord en zwiepte met zijn staart. Het klonk allemaal heel leuk, al had hij geen idee wat Mitch zei. Misschien vertelde Mitch wel over zijn dag. Misschien vertelde Mitch wel over merries. Misschien vertelde Mitch wel over de witte schijfjes die muntig en zoetig smaakte. Paco had geen idee. Hij verstond dat gehinnik niet.
Hij vond dat Mitch wel eens moeite moest gaan doen om Paco's taal te gaan beheersen. Paco wist immers enkele woorden van Mitch, maar andersom leek Mitch niets te spreken van Paco's taal. Hoewel Mitch wel vaak gaf waar Paco behoefte aan had. Maar communiceren was lastig tussen hen.
Toen kwam de stang weer tevoorschijn. De ijzeren stang. Gecombineerd met een schijfje. Paco gooide wantrouwend zijn hoofd in de lucht en probeerde met zijn lippen om toch het schijfje te pakken te krijgen.
Stang in zijn mond.
Oren in zijn nek.
Hij steigerde en begon ernstig op het bit te knagen. Te knarsen. Oh zo onprettig. Waarom deed Mitch hem dit aan? Hier werd Paco ongelukkig van.
"Als je braaf bent krijg je nog meer snoepjes." Snoepjes. Mitch verrader. Waarom deed hij dit Paco aan?

Paco steigerde maar Mitch had het al over zijn oren. Paco keek hem haast boos aan. Mitch haalde zijn schouders lachend op en gaf hem een klopje op zijn hals. Mitch hield Paco weer een snoepje voor. Dit keer als beloning inplaats van omkoperij. Rustig maakte mitch de riempjes vast, maar ook weer niet te strak, zodat Paco weer opnieuw kon wennen aan het idee van een hoofdstel. Misschien moest Mitch toch maar toegeven en een bit met smaak kopen voor die koppige ezel van hem. Paco had echt een hekel aan het bit, misschien ook wel logisch nu hij niets leuks mocht doen. Nu maar eens een dekje opleggen. Daar gaf hij de laatste keer niets om. Maar een zadel zou iets heel anders zijn. Daarom dat Mitch een oud en versleten zadel had genomen. Maar hij ging vandaag doorzetten tot Paco er fatsoenlijk mee rond wandelde zodat hij hem mee de bos in kon gaan nemen. Dan zou hij het misschien toch nog leuk gaan vinden. Mitch nam het dekje en legde het rustig op Paco's rug. Het dekje woog nog geen tien gram dus hij zou enkel kunnen reageren op de kleur die hij zag vanuit zijn ooghoeken.

Een klopje op zijn hals. Paco snoof verontwaardigd. Dacht Mitch nou werkelijk dat hij er zo gemakkelijk vanaf kwam? Paco dacht van niet namelijk. Zijn oren lagen nog even in zijn nek, toen werd hem een snoepje voorgehouden. Een oortje ging naar voren en gretig nam hij hem aan. Eigenlijk was het best te doen zo, een ijzeren stang. Als hij dan maar een snoepje kreeg.
Zijn oren gingen weer naar voren, nieuwsgierig wat Mitch in godsnaam allemaal aan het doen was bij zijn hoofd. Het stil staan stond Paco niet aan en ongeduldig begon hij dan ook wat te drentelen. Schuurde zijn kop even tegen Mitch aan. Het zat zo gek rondom zijn hoofd! Meer riempjes dan het ding wat hij wel vaker droeg.
Paco wist niet wat hij vervelender vond, de riempjes of de stang. Hij ging voor de stang.
Maar de stang stond gelijk aan snoepjes.
Plots kwam daar iets aanwapperen. Paco staarde er even naar maar keek toen weg. Een hele vederlichte druk op zijn rug, maar niet genoeg om er ook maar iets om te geven. Paco gaapte, keek Mitch aan. Gingen ze nog wat doen of bleven ze zo stil staan?

Mitch grijnsde, schoot bijna in de lach. Paco was een heerlijk dier. Niet alleen een zalig karakter maar ook nog eens een eigen willetje. Het zadeldekje deed het knappe dier helemaal niets. Dan maar het oude zadel erop. Het was een oud race zadel dat dus amper iets woog. Vroeger toen hij nog jong was vond hij het zalig om met dat zadel te rijden op de toen nog jonge kambarbay. Samen racen door de heuvels zonder al te veel gewicht. Maar beiden werden ze ouder. Bay had nu een leeftijd waarbij hij rust had gevonden. Paco was wel nog een jong geweld. Met hem zou hij misschien nog door de heuvels kunnen scheuren. Met zijn 19 jaar was Mitch zeker nog niet volwassen. Hij genoot van het jong zijn. Hij was niet anders gewend. Al vond hij het maar niets dat hij moest gaan werken een paar dagen in de week. Misschien dat hij dan binnenkort die frustratie met Paco zou kunnen delen. Achter een week wou hij erop kunnen zitten en aan de longe kunnen stappen met hem.
Voorzichtig maar snel legde hij het zadel op de rug van Paco en singelde hem aan. Net vast genoeg dat het zadel niet ging schuiven maar ook niet te vast. Hij hield Paco vast aan de teugels. Hij maakte de longeerlijn vast aan het bit op een paardvriendelijk manier en maakte de teugels los. Anders trapte hij er misschien nog in. Hij deed een paar stappen achteruit en klikte met zijn tong, benieuwd hoe Paco zou reageren op de druk. Hopelijk niet te erg want een deken op weide was hij wel gewend.

Goed, dat wapperende ding lag nu dus op zijn rug. Niet dat Paco het erg vond, het leek immers net op de deken die hij wel eens droeg. Wat er vervolgens op zijn rug kwam te liggen leek niet echt op de deken. De druk vond Paco vrij onaangenaam, maar goed. Even legde hij zijn oren in zijn nek. Buiten de druk om werd er ook nog een of ander ietsje om zijn buik aangesnoerd, alsof hij te dik was of iets in die richting.
Dat wekte wel zijn verontwaardiging. Statig en boos als hij was, snoof hij nu en schudde hij wild met zijn hoofd. Toen Mitch hem losliet en hij enkel vast zat aan de longeerlijn, begon het feest. Paco overwoog om wild te gaan doen en te gaan steigeren om het gevaarte van zijn rug af te krijgen, maar Mitch wou juist dat hij ging lopen. Prima. Dan ging hij dat lekker niet. Haast met een uitdagende blik keek hij de jongeman aan, ietwat nieuwsgierig wat hij zou doen. Dat er iets onprettigs op zijn rug lag, vergat Paco even. Hij vond het veel leuker om niet gehoorzaam te zijn tegen Mitch dan zich druk te maken om iets wat misschien onaangenaam was, maar geen direct gevaar leek. Het ding op zijn rug deed hem geen pijn, bewoog niet vreemd, maar was daar gewoon. Maar Mitch leek hem erg graag rond te hebben lopen. Genoeg reden dus om dat eens even niet te doen.
Paco snoof, stak zijn neus naar beneden en besloot om lekker een partij te gaan rollen. Prioriteiten. Dag Mitch. Ga zelf maar lopen.
Maar het rollen ging hem minder goed af dan hij had gedacht. Nadat hij door zijn hoeven was gezakt en zichzelf op zijn ene zij had laten ploffen, kwam hij tot de conclusie dat dat 'ding' ernstig in de weg zat. Hij kon niet eens lekker rollen! Dat ding moest nu af en Paco ging...
eh.
Goed. Niet rollen dus. Zelfs op zijn zij liggen was onaangenaam. Maar het was goed genoeg. Het was beter dan Mitch plezieren en een rondje gaan lopen. Hij was geen showpony!

Mitch zuchtte maar kon een lach niet onderdrukken. Paco was zo tegendraads als het erop aan kwam. Dat ging nog wat geven als hij er eenmaal op zou gaan zitten. Misschien moest hij dat maar gewoon doen. Er gewoon op gaan zitten en wachten wat Paco zou doen. Als veulen speelde hij wel vaker met Paco. Dan ging hij over hem hangen om te knuffelen, paco vond het allemaal goed toen. Als Bay en Paco op weide lagen ging mitch ook wel eens op Bay liggen. Hij kende dat paard door en door. Paco kende hij nog niet volledig, al had hij hem al 2,5 jaar. Maar dat paard bleef hem verbazen. Mitch ging langs Paco staan, keek hem net even uitdagend aan als de hengst hem had aangekeken.
"Dus jij wilt niet lopen hé? Nou ik ook niet." Mitch maakte de longeerlijn los, maakte de teugels terug vast en legde die rond de nek van Paco. Met een simpele beweging zat hij op de rug van de hengst. Mitch wist dat hij nu heel goed zou moeten blijven zitten. Paco zou ineenkeer recht kunnen veren, of zou gewoon lui blijven liggen. Mitch kroelde ondertussen voorzichtig met 1 hand de schoft. Zijn hartslag ging nogal tekeer. Mitch reed wel vaker paarden in voor mensen en maakte ze zelfs zadelmak. Maar je eigen paard was toch wel een hele prestatie en was voor hem altijd spannend. Met dit dier wou je namelijk de rest van zijn leven samenwerken. Het stond dan ook niet in zijn woordenboek om Paco of Bay te verkopen. Al had Mitch af en toe wel eens een paard voor een paar weken op stal staan. Deze paarden waren dan om in te rijden en gingen ofwel terug naar de eigenaar, ofwel zocht Mitch voor een leuke plek. Deze paarden bleven soms tot een half jaar.

Mitch deed iets wat Paco hem verbaasde. In plaats van hevig aan het touw te gaan hangen, maakte hij deze los. Plotseling gewicht wat voor Paco vrij bekend was, hing op zijn rug. Wat was die lompe boer nou weer van plan? Paco bleef liggen, snoof eventjes. Het zou wel. Oké, toegegeven, zo liggen met het gewicht van Mitch op hem en dat vervelende ding op zijn rug lag gewoon niet comfortabel.
Ietwat ongemakkelijk schoof hij zijn benen onder zijn lichaam en tilde hij zijn logge lichaam samen met het gewicht van Mitch de lucht in. Ho. Dat wankelde. Wat was dat voor iets? Verbaasd draaide hij zijn hoofd naar Mitch en porde even in zijn been. Zat Mitch nou op zijn rug? Dat was grappig. Paco vond het wel wat hebben, een Mitch zo op zijn rug. Waren ze een team. Kon Paco Mitch laten zien wat Paco altijd zag. Het bood mogelijkheden. Mitch kon Paco namelijk niet altijd bijhouden als hij begon met rennen. Mitch met zijn twee lompe benen.
Paco zette voorzichtig een stap. Het gewicht van de jongen was wel wennen geblazen en het voelde alsof hij moest leren lopen. Van zijn ietwat onzekere stap ging hij over naar een drafje en toen dat een soort van goed aanvoelde schoot hij over naar een galop. Hij crosste de hele bak door, zijn oren enthousiast naar voren gestoken. Zijn passen werden groter en even kwam een wild idee in hem naar boven. Wat als hij nou over de bakrand heen zou springen, samen met Mitch? En dan naar buiten zou vluchten? Dan zou hij samen met Mitch de wilde buitenwereld kunnen ontdekken. Niet dat hij niet gewend was aan de buitenwereld, maar hij had nog nooit de mogelijkheid gehad om Mitch te laten zien hoe mooi alles was.
Hij deed het. Zijn passen verruimden, het ijzeren gevaarte nam hij tussen zijn tanden en hij zette af. Oef! Hij kwam toch wat logger neer dan hij gewend was en van zijn galop was niets over. Even balans pakken. Terug naar een drafje, onwennig drafje. Dwars door de stallen heen. Allemaal mensen die naar hem keken.
Hup hup, van de stallen door naar het bos. Ze waren er bijna!
Shit hek. En niet alleen dat, Mitch op zijn rug hebben was best vermoeiend. Wankelend stond hij dan ook voor het hek, ietwat wanhopig naar Mitch te kijken. Zijn plan ging weer nergens over en hij baalde. Had hij zoveel moeite gedaan om met Mitch naar buiten te gaan,w erd hij tegengehouden door een te hoog hek.

Paco leek het allemaal maar gewoon te vinden, duwde zelfs tegen zijn been aan. Het was een stuk makkelijker nu dat Paco stond om erop te zitten. Hij verplaatste voorzichtig zijn gewicht en deed zijn voeten in de beugels. Echt contact maken met de teugels deed hij nog niet, dat zou misschien al veel gevraagd zijn. Paco zette een klein stapje, hij leek zijn evenwicht te zoeken. Mitch kroelde even over zijn schoft, wat had hij toch een geweldig paard! Paco ging draven, Mitch ging over op lichtrijden en probeerde de hengst zo min mogelijk uit balans te krijgen. Wat Paco erna deed, verbaasde hem enorm, hij ging over tot een galop en leek er nog lol in te hebben ook. Nu moest mitch de teugels wel wat korter nemen en probeerde hem wat door de bochten heen te helpen en toch zo min mogelijk eraan te doen. Hij wou dat Paco op eigen benen kon rijden.
Mitch's ogen werden groot toen Paco recht op het hek af denderde. Net op het laatste moment ging hij mee omhoog en zag het hekwerk onder hem voorbij gaan. Holy fuck!
"Paco kalm!" Probeerde mitch hem rustig te krijgen. Op de terughouding reageerde hij niet, hij denderde gewoon verder door de stallen. Af en toe moest Mitch sorry toe roepen op een stalgenoot. Mitch kreeg door wat Paco wou doen. Hij wou naar buiten! Hij kende het misschien vaag vanuit zijn jeugdjaren toen hij nog als handveulen mee ging met Bay, naarmate Paco zijn karakter sterker werd ging hij minder mee. Mitch vond het tikkertje spelen met Paco in het bos toch niet zo leuk. Maar nu hij op zijn rug zat moest hij hem niet vangen en konden ze gewoon gaan.
"Blijven staan Paco, ik laat het open doen." Fluisterde hij het paard in. Mitch wou nu niet van Paco's rug af gaan en zeker niet de poort open doen, dan zou hij nog zonder Mitch vertrekken.
"Hey Theresa, doe je even de poort open? Denk dat Paco op avontuur wilt!" Riep hij naar een meisje dat voorbij wandelde. Mitch voelde dat Paco hem nu al vermoeiend vond maar wou zien wat het paard ging doen. Misschien konden ze het echt heel leuk maken onder hun twee. Hij wou wel eens zien hoe hard Paco kon nu dat hij niet werd tegen gehouden door zichzelf die veel te traag was. Theresa deed de poort open, de weg was vrij. Mitch leunde voorover en duwde heel even met zijn kuiten tegen de buik van Paco.
"Laat maar eens zien hoe snel je bent! Volgens mij verslaat Bay je nog jochie." Plaagde hij Paco. Dit was misschien hét paard om mee te doen in de cross, springen kon hij zeker en snel was hij volgens Mitch ook. Dat kleine sullige veulentje van bij de handelaar werd stilaan de kampioen die Mitch altijd al voor ogen had.

Verbaasd was Paco toen Mitch niet van zijn rug ging. Wat? Wat was de jongen in hemelsnaam van plan? Een meisje kwam en opende het hek. Paco's verbazing werd er niet minder op. Mochten hij en Mitch er samen op uit? Met grote ogen staarde hij naar Mitch, niet zeker of hij nou wel of niet mocht gaan. Mitch' benen porde in zijn lichaam, een teken voor Paco dat Mitch het maar uitzocht. Zonder verder nog te aarzelen nam hij weer het ijzeren gevaarte in zijn mond, zette zich af en begon aan een pittig snel galopje.
Zijn conditie was vrij goed, immers holde hij dagen in het weiland rond, gaf Mitch hem nog de nodige training en had hij vaak genoeg ruimte om te rennen. Toch was het anders met een Mitch op zijn rug. Hoewel Paco een beetje last had van het gewicht, zorgde de jongen er merkwaardig goed voor dat Paco geen last van hem had. Hij crosste langs plekken waar ze wel eens geweest waren maar hij had er nog nooit zo snel langs gesjeest. De opwinding en de thrill die hij kreeg van het harde rennen met Mitch was ongekend. Dit was geweldig!
Paco snoof, ging over tot een handgalopje en sloeg uiteindelijk terug naar de stap. Hij wou nog wat proberen, maar hij wist niet zeker waar die boomstammen ook alweer waren. Ze waren net met zijn tweeën over het hek heen gevlogen, hij wou nog zoiets proberen. Nog iets vinden waar hij overheen kon gaan. Dat was namelijk ook heel erg leuk geweest. Alleen daarnet was hij niet goed neergekomen en dat wou hij nu dus over doen.
In stap ging het hem niet snel genoeg. Hij zette het dan ook op een draven en ging op die manier op zoek naar een plekje. Uiteindelijk had hij zijn boomstronken gevonden, zette het weer op een handgalopje en reed zo naar de eerste stronk toe. Hij zette af, ietwat te vroeg, maar desondanks vloog hij wel over de hindernis heen. Nu beter voorbereid op de klap wist hij hem en Mitch op te vangen. Hij ging door, door naar de volgende boomstronk en ook daar sprong hij vlot overheen. Helaas kwam hij nu niet zo goed uit en vanuit zijn galop zette hij dan ook de stop erop. Wankel stond hij op zijn hoeven.

Mitch kan er eventueel afgevallen zijn, maar dat moet je zelf maar even kiezen c;

Mitch zou doodsbang moeten zijn. Hij zat op een onbeleerd paard, zonder cap, door de bossen te crossen alsof ze het al jaren deden. Het ergste van alles was dat hij niet eens stuurde en het paard zijn gang liet gaan. Maar Mitch was niet bang, hij genoot er zelfs van! Hij had nog nooit zo'n snel paard gevoeld tussen zijn benen. Ondanks dat Paco niet getraind was voelde hij de spieren rollen bij elke pas dat het paard nam. Hij was nog niet zo gespierd als Bay maar dat paard loopt al zoveel jaar in de sport. Paco ging springen, mooi, kon hij dat even testen. De eerste sprongen gingen goed, daarna weigerde Paco. Mitch had al verwacht dat Paco weer netjes ging springen en lag nu half in de hals van de hengst. Mitch krabbelde overeind en haalde eens diep adem. Nu van zijn paard vallen zou geen goed idee zijn. Dat zou Paco zijn vertrouwen schaden. Mitch nam de teugels in handen en draaide paco weg van de sprongen. Hij gaf de hengst een klopje op zijn bezwete hals en streelde hem daarna.
"Genoeg voor vandaag Paco, morgen komen we wel terug en nemen we Bay mee." Zei hij tegen de hengst. Nu moest hij duidelijk maken dat die teugels er niet enkel aan hingen voor steun te vinden voor hemzelf maar ook voor Paco om wat te sturen. Op keuring zou hij dit ook moeten doen volgende maand. Daar moest hij ook nog op oefenen met Paco. Wat deed hij zichzelf toch allemaal aan? Mitch duwde zachtjes met zijn kuiten tegen de buik van Paco en liet hem draven. Waarschijnlijk ging het niet snel genoeg voor Paco maar dat zou hij ook moeten leren, anders hield mitch hem wel tegen moest hij weer willen gaan galoperen.

Er werd aan zijn bit getrokken. Benen van Mitch porde in zijn buik. Paco ging automatisch op de rem. Wat was dit voor iets? Ze waren nota bene een team geweest! Paco had Mitch mee op een sprong genomen, had Mitch laten voelen hoe het was om in volle vaart op zijn rug te zitten! En nu? Nu ging Mitch hem mooi even schoppen. Nou, dat was niet de afspraak!
Paco legde zijn oren in zijn nek, gooide zijn achterbenen hoog in de lucht en liet Mitch eens even weten wat hij ervan vond. Al bokkend sprong hij het hele veld rond tot hij het op den duur wel welletjes vond. Hij wou Mitch niet bezeren, maar hij wou Mitch wel even laten zien dat hij dit niet op prijs stelde.
Het was oprecht onaardig van Mitch! Paco had zo zijn best gedaan en kreeg hij nu getrek aan zijn bit ervoor in de plaats? Kreeg hij nu porren in zijn buik? Alsof hij stout was geweest en gestraft moest worden.
Nog een keer druk op zijn bit en Paco tilde zijn achterbenen weer op. Nu zweefde Mitch, kwam daarna met een plofje neer. Paco brieste, trippelde even met zijn voorbenen. Een ietwat arrogante blik trok over het paardenhoofd, hoewel paarden natuurlijk niet écht arrogant kunnen kijken. Maar toch trok hij een hoofd. Hij liep niet weg voor Mitch en als hij hem probeerde te naderen bleef Paco ook rustig staan. Maar het moest Mitch maar duidelijk zijn dat schoppen onaardig was. Paco had zó zijn best gedaan en dan kreeg hij dit ondankbare terug...

Paco leek het niet in dank af te nemen, misschien dacht hij wel dat hij gestraft werd. Hoe kon je aan een paard uitleggen dat het geen straf was maar gewoon een hulp? Hmm. Mitch nam de teugels vast en aaide Paco over zijn hoofd.
"Paco, ik straf je niet, maar je moet wel luisteren als ik zeg dat je links moet, ga je naar links, als ik benen geef wil ik dat je sneller gaat."
Oooh dit was onzin. Waarom stond hij tegen een paard te praten? Het was niet dat Paco hem ging verstaan. Mitch zette zijn voet weer in de stijgbeugel. Hees zichzelf op de rug en ging heel zachtjes zitten. Mitch klikte met zijn tong, in de hoop dat Paco daar wel op ging reageren.
"Vooruit" was duidelijk het commando dat hij gaf aan de jonge hengst. Misschien moest hij toch maar eens iemand om hulp vragen die nog beter als hem kon blijven zitten op koppige Paco. Misschien ook wat dressuur in de piste gaan rijden. Dan kon hij niet veel kanten op.