My little ball of fluff [Mitch]

Het was inmiddels een week geleden. Een week geleden dat Roya eindelijk een pony had gevonden die bij haar paste. Het geld was overgemaakt, de stalling geregeld en hij kon elk moment door haar oom - hij had ervaring met rijden met iets achter de auto, dus dat kwam ideaal uit - gebracht worden.
Roya ijsbeerde opgewonden over het terrein. De zorgen van de afgelopen tijd waren nu eindelijk eventjes helemaal weg. Al weken deed Roya aan de buitenkant alsof er niets was, terwijl schuldgevoel en angst haar iedere nacht keer op keer bezochten.
Vandaag was anders. Vandaag zou ze haar maatje hier kunnen verwelkomen. Ze was op slag verliefd geweest op het paard. Hij was precies de goede maat voor de niet al te lange Roya geweest, enorm vriendelijk en enthousiast en bleek vooral geschikt te zijn voor de dingen die Roya ook leuk vond om te doen; lange ritten en hooguit hier en daar een klein sprongetje.
Het geluid van een auto klonk op en werd luider tot er een bestelbusje met een trailer erachter rustig het erf opgereden kwam. Roya glimlachte breed en de zenuwen en opwinding leken te verdubbelen. Het moment was hier.
Normaal was ze de nuchterheid zelve, iemand die zich niet snel druk maakte. Maar ja, het was niet echt dagelijkse kost, je eerste eigen paard zien arriveren. Dat, en de gebeurtenissen van de afgelopen tijd hadden haar sowieso emotioneel minder stabiel gemaakt, al deed ze alsof dat niet zo was; ze moest sterk zijn, after all.
Niet veel later ging de trailer open en haalde Roya samen met haar oom het stevige, witte paardje eruit. Het was nogal een pluizig dier, met grote,  donkere ogen.
"Hey Gael,"  zei ze zacht tegen het dier, en ze leidde Gael het erf op, die enthousiast om zich heen keek, gefascineerd door zijn nieuwe omgeving.
Roya liet hem begaan. Hij zou vanzelf rustiger worden.
"Nou, mooi beessie, onniedan?"  zei haar oom met een grijns. Roya grijnsde opgetogen terug en knikte.
"Hij is echt prachtig,"  zei ze ademloos. Hij was geen showmodel, of een elegant wedstrijdpaard, maar hij had zijn eigen, ruige schoonheid.
"Maar eh, red je je verder met hem? Ik heb Annette beloofd een beetje vroeg terug te zijn."
"Oh ja hoor. Komt helemaal goed," antwoordde Roya, en haar om vertrok weer, haar achterlatend met de pony die nu echt van haar was.
Ze leidde hem naar zijn stal. De bodem was vers bedekte met een dikke laag stro en hooi hing in een rijkelijk gevuld net aan de wand.
" Hopelijk ga je het hier naar je zin hebben,"  zei Roya tegen het paardje, terwijl ze de boxdeur sloot. Ze deed zijn eenvoudige, zwarte touwhalster af. Ze had al een leukere voor hem gekocht; een donkergroen, kunststoffen exemplaar met een iets lichter motiefje erop.
Ze haalde de beschermers van zijn benen af, al leek het erop dat hij die niet nodig had gehad; hij was volgens haar oom erg rustig in de trailer geweest.
Ze verliet de stal, zodat het paardje even op zijn gemak kon wennen, maar bleef wel bij de staldeur staan kijken.
Ze voelde zich intens gelukkig, gelukkiger dan ze zich in weken had gevoeld. Gael onderzocht assertief zijn stal. Volgens de vorige eigenaar was het een actief, nieuwsgierig en impulsief beestje, en zoals het nu leek klopte dat ook wel aardig.
Roya merkte dat ze niets anders kon doen dan glimlachen. Ze had enorm veel zin om met hem bezig te gaan, maar het was beter dat hij even op zijn gemak kon acclimatiseren, hoe jammer dat dan ook was.
Ze keek om zich heen. Wie hadden hier nog meer paarden staan? Ze kwam hier namelijk zelden en had eigenlijk geen idee wie hier nog meer kwamen.

Mitch genoot van zijn welverdiende vakantie. Zijn opleiding zou pas terug opstarten ergens eind september. Dus had hij een hele zomer om te genieten van zijn paard en zou hij ook nieuwe mensen kunnen leren kennen. Hij kende enkel nog maar Iana en zou graag wat meer mensen leren kennen. Wel in het type van Iana, die was hilarisch. Ach, iemand die aardig was, was al erg leuk. Voor nu moest hij heerlijk mee neuriën met zijn radio.  Niet dat Mitch kon zingen maar het was erg leuk als tijdverdrijf.  Hij deed het dan ook altijd in de auto waarbij hij met zijn vingers over het stuurt tokkelde. Zijn ogen waren half gesloten terwijl hij vrolijk verder zong. De weg naar de manege kende hij eindelijk. Het duurde dan ook niet langer dan ongeveer een kwartiertje. Hij zette de auto stil, haalde de sleutel eruit en stapte uit. Met een simpele klik over zijn schouder ging de auto op slot. Met een gigantische glimlach liep hij naar de stal van bay die tot zijn verbazing leeg was. Er hing een briefje op van de stalhulp die zei dat bay op wei was gezet deze morgen rond een uur of tien. Mitch haalde zijn schouders op en vertrok naar het kastje. Hij wandelde door het gangpad heen en zag een meisje bij haar paardje staan. Ze was nog met haar paard bezig dus liet hij haar maar doen. Bij zijn kluisje ontgrendelde hij het slot en haalde er het halstertouw uit om daarna het terug op slot te doen. Mitch gooide het halstertouw over zijn schouder heen en wandelde rustig terug. Zijn skinny jeans rustte rond zijn heupen zoals dat alleen bij hem lukte. Hij had een brede bruine riem aan en een shirt die daar netjes achter stak. Zijn zwarte vans waren half versleten maar dat maakte hem niets uit. Hij droeg ze altijd omdat ze zo heerlijk zaten. Het meisje stond nog steeds van buiten uit naar haar pony te kijken. Mitch wandelde tot bij haar en ging langs haar staan. Een leuk fluffy paardje stond in haar stal.
"Hey, nieuw paardje?" Vroeg hij aan haar. In die week dat hij hier was had hij en haar en haar pony nog niet gezien. Ze zou dus wel nieuw zijn hier, of tenminste haar pony.

-niet mijn beste, hoop dat je der wat mee kunt-

Roya keek op toen ze voetstappen hoorde en zag een jongen met donker haar aan komen lopen. Ze glimlachte even. Hij kwam naast haar staan. Ze knikte in reactie op zijn woorden.
"Ja, hij is echt net gearriveerd," zei ze met een glimlach, geen moeite doend om haar buitengewoon goede humeur te onderdrukken. Ze grijnsde even en stak toen haar hand naar hem uit. Ze mocht dan uit een beetje een alternatief gezin komen, goed opgevoed was ze wel. Daar hadden haar ouders altijd waarde aan gehecht, hoeveel vrijheid ze hun dochter ook gaven.
"Ik ben Roya," stelde ze zich voor en ze gebaarde met haar hoofd naar het paardje. "En die pluizebol daar is Gael," voegde ze eraan toe. Ze glimlachte en keek naar het diertje. Het moest wellicht nog even bezinken dat hij echt van haar was.
Ze keek weer naar de jongen en nam het in zich op. Hij leek aardig, dat was fijn. Behalve Uruha kende ze hier niet zoveel mensen. Uruha.. Ze vroeg zich af hoe de man eraan toe was nu.
Ze streek haar halflange, blonde lokken uit haar ogen en richtte haar aandacht echter weer op de jongen.
"Heb jij hier ook een paard staan?" vroeg ze nieuwsgierig. Hij droeg geen rijkleding, maar toch gokte ze erop dat hij een paardenmens was door de manier waarop hij haar had aangesproken. Want waarom zou iemand die niets met paarden had het hebben over een níeuw paardje? Zo iemand zou dat waarschijnlijk niet eens opvallen.
Ze was benieuwd of hij dan ook een paard had, en zo ja wat voor een. Misschien verzorgde hij er wel een. Of huurde; ze wist eigenlijk niet wat hier allemaal mogelijk was.
Zijzelf droeg ook geen rijkleren. Ze liep in een eenvoudig zachtblauw hemdje en een korte broek. Eronder droeg ze stevige wandelschoenen. Dingen als slippers of sandalen liet ze wel in de stallen, hoe warm het ook was.

Pleh, kort ;___; als je er niets mee kan moet je zeggen.

Door haar vreugde merkte Mitch dat ze enorm had uitgekeken naar dit paardje. Ze stond nog net niet te springen als een klein meisje. Dit had hij wel gedaan toen hij Kambarbay met een gigantische rode strik rond zijn borst had zien aankomen op het erf. Maar hij had dan ook werkelijk jaren achter dit paard blijven kijken. Hij was normaal de hengst geweest die zijn arabische paardje had gedekt voor ze haar ongeval kreeg. Maar hem zelf krijgen was echter nooit een fantasie voor hem geweest, daar was Bay altijd veels te mooi voor. En nu, een jaar of 3 later stond hij hier op stal. 2 jaar had hij achter zijn eigen paard aan lopen kwijlen en hier stond hij dan nu, in volle glorie en een alleskunner. Een heerlijk ding.
Het meisje stak haar hand uit die hij vriendelijk aan nam. Ze stelde zich voor als Roya, een naam die hij nog nooit had gehoord als hij eerlijk was.
"Aangenaam beide. Mijn naam is Mitch." Stelde hij zich op zijn beurt voor. Het paardje vond hij echt geweldig.
"Is ie nog hengst?" Vroeg mitch toch best wel nieuwsgierig. Hij wist niet waarom maar mitch had iets met hengsten. Hun bouw was het niet dacht hij, want dat was bij elk ras anders en hij vond elke hengst geweldig. Misschien lag het wel in hun karakter. Ze toonden het beste van zichzelf, showden als er mensen keken, waren heerlijk vurig en toch zo'n engeltjes als het erop aan kwam. Hij zag hoe ze haar haar achter haar oren streek en keek heel even in haar lichte kijkers. Totaal verschillend van hem, hij had donker haar en erg donkere ogen, iets dat op volle chocolade leek maar net ietsje anders.
"Ik heb 2 paarden en een logé. Mijn vader komt hem aan het einde van de week ophalen. Wil je ze zien?" Vroeg hij vrolijk. Zijn paarden waren het aller belangrijkste wat hij ooit zou hebben. Hij was ermee opgegroeid en zou zich geen leven zonder kunnen voorstellen. Hij wou er ook niet aan denken dat zijn 6 jarige Bay nu al weg zou moeten en paco met zijn amper een half jaar ook al niet meer. Beide paarden hadden een plekje in zijn hart gekregen. En ondanks dat beide erg jong waren stonden ze er beide goed voor. iets tekort komen zouden ze niet. Het waren dan ook redelijk verwende dieren al zei hij het zelf. O wat hoopte hij dat ze Bay's neus hadden ingesmeerd en dat hij een deken op had. Anders kon de veearts weer komen. Dat paard had zo'n gevoelige huid. En om te zorgen dat Paco niet jaloers zou worden op Bay's deken had hij voor het veulen een leuk vliegendekje gekocht zodat die ook geen last zou hebben van de vliegen.

Roya schudde haar hoofd bij het horen van Mitch' vraag.
"Nee, het is een ruintje. Ze schijnen 'm best kort na zijn geboorte al te hebben gecastreerd, eigenlijk zo vroeg als maar kon" vertelde ze. Ze vond het niet zo heel erg. Ze liet niet over zich heen lopen, maar toch was ze niet geschikt voor té dominante paarden, dus een ruintje paste wel bij haar. Sneu voor het beestje vond ze het ergens wel, maar er was haar verteld dat hij voldoende verdoving had gekregen en er niets van had gevoeld. Ja vast. Ze hoopte maar dat hij er niet teveel last van had gehad, al was het inmiddels natuurlijk alweer lang geleden, want komende winter zou Gael negen worden. Hij was dus geen echt jonkie meer. Ook dat gaf niet; Roya had niet het idee dat ze de kennis van zaken of ervaring had om een jong paard af te richten.
Toen hij haar kort recht aankeek glimlachte ze even. Zolang kende ze hem nog niet, maar ze had besloten dat ze hem wel mocht. Roya zag sowieso vaak eerder het goede dan het slechte in mensen. Ze was inmiddels in korte tijd harder geworden dan ze ooit was geweest, maar toch was dat gebleven, die overtuiging dat iedereen een kans verdiende en goede kanten had, hoe dan ook. Het zorgde ervoor dat ze makkelijk openminded mensen kon leren kennen.
"Ik heb 2 paarden en een logé. Mijn vader komt hem aan het einde van de week ophalen. Wil je ze zien?" vertelde de jongen. Wauw, twee paarden? Nou, technisch gezien drie, maar toch. Goed, zelf had ze genoeg aan Gael, maar toch.
"Ja, lijkt me leuk," stemde ze daarom in. Ze was nieuwsgierig naar zijn paarden. Wat voor types zouden het zijn? Ze wilde het vragen, maar bedacht zich dat ze het ook zo wel zou zien en dat dat dus een beetje overbodig zou zijn.
"Staan je paarden hier al lang?" vroeg ze hem toen. Als dat zo was kon ze meteen even doorvragen of de stalling echt zo goed was als de website had aangegeven, en anders moest ze daar zelf maar achterkomen.
"Waar staan ze eigenlijk?" vroeg ze kort daarna nieuwsgierig. Ze wilde ze zeker graag zien, maar had geen idee of ze gewoon een paar stallen verder lopen moest, of dat ze in de wei of paddock zouden staan. Nou ja, waarschijnlijk zou Mitch haar wel voor gaan naar de juiste locatie, dacht ze. Ze keek nog even naar Gael die het terrein afspeurde. Die kon wel even wat tijd voor zichzelf gebruiken om in alle rust aan alles hier te wennen. Morgen leidde ze hem wel even rond over het terrein, zodat hij niet opeens ergens van zou schrikken als ze op hem zat en ergens langs reed.

Ze vertelde dat haar paardje een ruin was. Erg jong geruind dus wist hij niets van de merries af en zag hij ze als leuke speelkameraadjes. Veel makkelijker was het. Bay moest altijd apart of bij een hengst die een andere tollereerde. Dat was best zielig eigenlijk. Nu had hij Paco als gezelschap en je zag dat Bay ervan genoot. Ruinen en merries mochten op deze stal gewoon bij elkaar lopen. Iets wat Mitch niet kende. Bij zijn thuis stonden ruinen en hengsten samen op wei en de merries apart. Veel makkelijker en zo stonden de twee hengsten tenminste niet met zijn twee alleen. Hier stond bay eigenlijk altijd alleen in de weide omdat niemand zijn ruin bij hem durfde te zetten. Al zou hij het wel eens gaan vragen aan de manegebaas om een paar ruinen erbij te zetten. Bay was geen monster. Misschien dat Aztec er wel bij kon, daar kon hij het goed mee vinden. Het leek haar leuk om zijn paarden te zien. Mitch knikte tevreden. Het paard van zijn vader was gewoon op stal gebleven vandaag. Een interessant dier al zei hij het zelf. Het was een trakehner die bijzonder slanke benen had maar een stevige voorhand en hals. Mooie grootte voor in de koets maar niet geschikt voor de sport. Niet dat dat de doeleinden waren van zijn vader. Het paard was puur geluk geweest omdat zijn vader een koets had gezien waar een groot paard voor moest. Zijn vader was dol op koetsen en kocht zijn pony's naar het uiterlijk van de koets.
Mitch en Roya wandelden door de stalgang heen. Mitch hield halt bij een erg donker paard met een bruine snuit en bruine appels op de achterhand. Opzich een mooi dier.
"Dit is het paard van mijn vader, Paris by night." Stelde hij het paard voor. Het dier had een belachelijk lange naam. Waarschijnlijk had de fokker gehoopt dat dit paard groter was geworden en net als zijn ouders de springsport in zou gaan maar Paris was maar een meter 55. Hij was dan ook 2 maanden geleden geruint en te koop gezet. Redelijk snel verkocht dus.
"Mijn paarden staan buiten." Zei hij toen met enige trots. Ja zijn paardjes waren zijn grootste helden en beste vrienden. Rustig wandelden ze naar buiten langs een paar weides vol met paarden. Een kleinere weide met twee paarden kwam in zicht. Bay keek op toen hij hen hoorde wandelen en hinnikte luid. Paco bleef stil maar keek wel even op. Mitch grijnsde, hij begon hem te herkennen.
"Die perlino is Kambarbay, een akhal-teke hengst. En die kleine bonte is Paco, die heb ik nog maar pas gekocht." Stelde hij zijn paardjes voor. Bay kwam vrolijk op hun afgedraafd. Ze hadden bijgeleerd in de tijd dat ze hier stonden. Er was keurig zonnebrand op zijn neus gesmeerd en zijn deken lag ook op zijn rug.
"Bay staat hier zo'n 2 weken en Paco amper een dag of 3" Zei hij uiteindelijk waarbij hij Bay tussen zijn oren kriebelde. Iets wat een paard niet snel liet doen. Paco kwam uiteindelijk ook afgesloft. Het was inderdaad een apart dier maar daar hield hij wel van. Ze moesten niet allemaal even makkelijk zijn als Bay.

"Dit is het paard van mijn vader, Paris by night."
Roya keek de stal in.
"Hij is mooi," zei ze bewonderend en ze bekeek het donkere dier.
"Mijn paarden staan buiten." zei Mitch en Roya keek op.
"Well, let's go then," zei ze opgewekt. Zeker nu ze Paris had gezien was ze nieuwsgierig naar zijn paarden. Zouden dat dezelfde types dieren zijn of juist compleet anderen?
Ze liep met hem mee, haar vingers achter de lusjes van haar shorts gehaakt en keek om zich heen. Het was hier toch ook gewoon schitterend, dacht ze. Een heerlijke omgeving. Ze keek onder het lopen naar de paarden in de wei, zich bij ieder dier afvragend van wie die dan was. Het waren nogal wat verschillende types.
Een licht briesje ging door haar blonde haar en ze glimlachte even.
Ze liepen naar een kleiner stukje land waar twee paarden stonden. Waren dat..?
Een van de paarden hinnikte luid, dus dat waren ze vermoedelijk. Het grote paard was prachtig, vond Roya. En het veulen ronduit schattig. Ze kon niet ontkennen dat dat ook meteen haar favoriet was; ze had gewoon zó'n zwak voor lieve, kleine paardjes.
"Die perlino is Kambarbay, een akhal-teke hengst. En die kleine bonte is Paco, die heb ik nog maar pas gekocht."
Roya glimlachte en keek toe hoe Kambarbay op hen af kwam.
"Ze zijn allebei schitterend," merkte ze op. Van dichtbij was de Perlino nog mooier. Een beetje het soort paard dat je vooral in verhalen tegen kwam en waarvan je eigenlijk niet eens verwachtte dat ze in het echt zouden bestaan.
"Bay staat hier zo'n 2 weken en Paco amper een dag of 3"
Roya grinnikte.
"Ook net nieuw dus," zei ze, en ze moest even aan Gael denken. Voor Paco was het waarschijnlijk ook allemaal nog even wennen.
Het veulen kwam aangesloft en Roya keek er vertederd naar. Wat een poepie.
"Hoe oud is Paco eigenlijk?" vroeg ze Mitch. "Omdat hij zonder zijn moeder is, en zo," verduidelijkte ze. Ze vroeg zich af of Mitch het dier zelf bijvoerde met de fles of dat Paco al wel oud genoeg was om een beetje voor zichzelf te kunnen zorgen.
Ze keek weer naar het kleine bonte diertje. Ze vond hem echt enig.

Ze zei dat het paard van zijn vader een mooi dier was. Ja ze had wel gelijk. Het was een mooi paard. Al snel waren ze doorgelopen naar zijn paarden. Ze zei dat ze mooie paarden had. Super. Ze leek vooral geïnteresseerd in Paco te zijn. Het was dan ook wel een schattig ding, dat moest hij toegegeven. Roya stelde vast dat hij hier ook nog niet lang was, dat was waar.
"Inderdaad, nog maar zolang dat Bay hier staat." Vertelde hij haar. Hoe oud Paco was? Tja dat was voor hem een mysterie, hij had zijn boekje nog niet ingekeken.
"Eerlijk weet ik het niet. Ik weet dat hij grootgetrokken is en dat hij tussen de half jarigen op wei stond. Daar heb ik hem gekocht." Vertelde hij eerlijk. Dat Paco geen stamboom had was voor hem helemaal geen probleem. Het was een leuk dier dat net als een hondje kon zijn had hij al gemerkt met een speciaal karakter. Erg leuk eigenlijk.
"Zijn moeder is overleden bij zijn geboorte, daarom dat hij er jonger uit ziet dan hij is. Maar dat haalt hij wel in, ik geef hem brok met melk in." Paco zag er ook beter uit vond Mitch zelf. Het veulen kwam ook helemaal niets tekort. Hij was zelfs rot verwend sinds Mitch hem had. Beide paardjes stonden te trippelen om naar binnen te mogen, het waren niet echt buitendieren. Ze gingen liever naar binnen dan een hele avond op wei te staan.
"Als je wilt kunnen we Paco even op stal zetten en kunnen we een buitenritje maken. Ken toch al een ruiteroute." Stelde hij voor. Misschien vond ze het wel wat. Haar eigen paardje zou ze vandaag nog niet kunnen rijden.

-flutje sorry -

Aandachtig luisterde het blonde meisje naar wat Mitch vertelde. Het deed haar glimlachen, want ze kon het altijd wel waarderen als iemand de zorg van een diertje op zich nam. Het zei wat over je. Ze dacht maar niet aan wat haar acties wellicht over haar zouden zeggen.
"Wat leuk. Je kan hem dus eigenlijk bijna helemaal zelf opvoeden, of niet?" zei ze, met haar blik op de paarden gericht. Als studente dierenartsassistente leek het haar ook prachtig om een jong dier groot te brengen.
Bij het voorstel van Mitch om eerst Paco op stal te zetten en dan te gaan rijden klaarde haar gezicht op.
"Oh, lijkt me leuk," reageerde ze opgetogen. Ze keek even naar het kleine veulentje en toen weer naar Mitch.
"Maar op welk paard zou ik dan kunnen rijden?" vroeg ze toen aarzelend. "Aangezien Gael nog even moet wennen hier."
Hoe graag ze ook met Gael wilde rijden, dat ging nog niet, dus ze hoopte dat Mitch iets zou weten te regelen, anders zou het niet eens door kunnen gaan.
Haar blik dwaalde weer af naar Bay. Mitch had mooi mazzel gehad met dat paard, zeg, dacht ze bewonderend.
Goed, zelf zou ze waarschijnlijk niet echt bij zo'n paard passen, maar daarom begreep ze nog wel dat dit niet zomaar een paard was waar je er dertien in dozijn van zou kunnen vinden.

Ok, fucking kort, maar hoop dat je er wat mee kan ;____; Really didn't know what else to type without godmoding, sorry :C

Mitch keek nog even naar Paco. Tja wat noemde je opvoeden? Hij probeerde veel uit bij Paco maar het diertje leek wonderbaarlijk veel te kennen al.
"Ja zo goed als ja, maar hij kent al redelijk wat." Vertelde hij trots over zijn kleine man. Het was dan ook een wonder dat hij alles kon zonder problemen. Tuurlijk moest hij even wennen maar hij liet alles heel nuchter toe. Zo had hij nog water over zijn lichaam heen gekregen en hij was maar een keer omhoog gegaan en daarna was hij rustig blijven staan. Heel erg braaf van hem vond Mitch zelf. Roya vroeg op wie zei dan zou mogen rijden. Omdat Bay nogal wat hevig kon zijn en hij niet wist of ze goed genoeg kon rijden voor hem zou ze Paris mogen rijden. Dat was een zalig paard om te rijden en erg zacht in de mond. Ook was hij erg nuchter en zou niet weg lopen als hij schrok, hij zou eerder blijven staan. Prima paardje dus voor iedereen.
"Paris is een zalig paard om te rijden, waarom neem je hem niet?" Vroeg hij aan haar. Nadat ze had gezegd dat het goed was opende Mitch de weide en klikte beiden paarden vast. Roya mocht Paco wel meenemen naar de stal, daar kon hij ook nog lekker ronddwalen in zijn paddock die vast hing aan de stal.
Zodra Paco in zijn stal stond gingen ze Paris halen. Bay schokte toch overal braaf mee heen als een schoothondje. Die vond het niet erg om nutteloos rond te sloffen, dit was zelfs een van zijn grotere hobby's. Een groot voordeel aan een paardje dat als veulen overal mee naar toe was gewandeld. Ze haalden Paris ook uit de stal en zette de twee paarden langs elkaar in de poetsplek. Mitch gaf haar een zwart zadel en een zwart hoofdstel voor het paard. Hij had een geel setje wat hem best goed stond. Bay had zoals altijd zijn rode setje aan. Dit stond hem gewoon erg goed. Bay had een bruin zadel en bruin hoofdstel met een wit bontje onder het zadel. Allemaal lekker luxe had het dier. Zodra de paarden waren opgezadeld zouden ze kunnen gaan vertrekken. Mitch wist niet of ze hier routes kende.
"Ken je hier een route of mag ik gids spelen?" Vroeg hij met een brede glimlach op zijn gezicht terwijl hij zich lenig over het zadel heen zwaaide en ging zitten. Een cap droeg hij niet, handschoenen wel. Dit was dan ook zijn eigen verantwoordelijkheid maar hij kende Bay goed genoeg om te weten hoe hij ondertussen moest reageren.

"Paris is een zalig paard om te rijden, waarom neem je hem niet?"
Roya's ogen werden groot. "Mag dat? Gaaf!" reageerde ze enthousiast.
Ze nam Paco mee naar de stallen. Het was leuk om met het kleine dier te lopen. Hij was nog zo jong, in ieder aspect en het had iets aandoenlijks.
Na Paco op stal te hebben gezet ging ze met Mitch mee naar Paris. Hij moest wel vertrouwen in haar hebben, dat hij haar zonder meer toestemming gaf op Paris te rijden. Ze voelde een soort afwachtende opwinding, omdat ze geen idee had wat ze van Paris kon verwachten, maar het was wel een positief soort opwinding. Hoewel Roya niet met elk type paard overweg kon vond ze het wel leuk nieuwe dieren te leren kennen.
Toen ze de dieren bij de poetsplaats hadden staan, nam Roya het tuig van Mitch aan. Ze borstelde Paris rustig, al was hij niet echt vies. Een rustige kennismaking was altijd goed. Ze borstelde de hoeven slechts even uit met de achterkant van de hoevenkrabber omdat er vrijwel geen vuil in zat.
Ze zadelde Paris op en keek op toen Mitch wat zei.
"Ken je hier een route of mag ik gids spelen?"
Roya glimlachte.
"Ik heb te voet het bos al best vaak verkend, dus ik ken de weg," zei ze met een grijns. "Maar als je desondanks graag de gids wil zijn mag dat," voegde ze er opgewekt aan toe; haar maakte het niet zoveel uit. Een stukje rijden was sowieso al heerlijk en onverwacht. Ze mocht Mitch wel; hij was aardig en kwam ongecompliceerd over. Ze hoopte ergens een soort vriendschap met hem te kunnen sluiten; zoveel vrienden waar ze echt frequent mee optrok had ze helaas niet en ze ging toch met zowel jongens als meiden makkelijk om.
Ze pakte haar cap uit Gael's kastje en ze klom soepel op Paris' rug.
"Let's go," zei ze met een glimlach.

Roya kende de weg, makkelijk dan mocht zij hem een route laten zien. Dan leerde hij meer dan een route kennen. Of dat was toch de bedoeling.
"Zou jij mij een route door het bos willen laten zien? Ken nog maar een route." Vroeg hij onschuldig. Bay trappelde ongeduldig om te mogen vertrekken. Mitch zuchtte en liet hem een volte stappen tot Roya terug was en op Paris zat. Hij liet de teugels iets losser waardoor Kambarbay ging stappen. Hij was rustig op het moment maar de galop zou sneller gaan als normaal. Paris stapte rustig langs de perlino hengst af. Hem maakte het niet erg veel uit wie er langs hem liep. Eigenlijk voor beide paarden niet. Mitch was best nieuwsgierig naar roya's keuze in Gael. Het was een redelijk normaal paardje terwijl ze zelf geen doorsnee meisje leek.
"Waarom heb je Gael gekozen?" Vroeg hij dan ook waarbij hij zijn teugels langer liet zodat Bay met een lange teugel verder kon stappen. Hij wist dat zijn paard geen stap verkeerd zou gaan zette dus deed hij niet moeilijk over de lengte van de teugels. Een paard moest niet altijd strak in de mond gereden worden. Mitch was van het principe dat een paard ook eens heerlijk zijn hals mocht strekken en soms zelfs zonder bit te mogen rijden. iets wat hij heel soms deed. Maar dan wel met de dunne touwtjes inplaats van een bitloos hoofdstel want dat vond hij dan weer veel te streng inwerken op de neus van een paard. Zou Roya ook zo af en toe rijden of kroop ze er zelfs zonder zadel op? Dit was iets wat Mitch niet deed. Het deed hem net iets teveel pijn als Bay dan ging draven dus deed hij het maar niet. Hij wou nog kinderen krijgen.

"Zou jij mij een route door het bos willen laten zien? Ken nog maar een route." Vroeg Mitch haar. Roya knikte.
“Sure,” zei ze opgewekt. Ze keek even naar zijn paard. Die had er zin in. Ze streek even over de hals van Paris. Ze had geen idee hoe het dier op haar zou reageren, maar geloofde niet dat Mitch haar erop zou hebben laten rijden als hij het niet vertrouwde. Nou ja, daar ging ze in ieder geval niet van uit. Roya ging sowieso niet snel uit van het slechte in iemand. Ze was goed van vertrouwen, en openminded. Goed, er was genoeg dat ook haar te ver ging, zoals ze aan den lijve had ondervonden, maar daar kwam ze niet zo vaak mee in aanraking.
Niet veel later reden ze samen weg.
"Waarom heb je Gael gekozen?" vroeg de donkerharige jongen haar na een poosje en ze schrok iets op uit haar gedachtengang. Het onderwerp Gael deed haar glimlachen.
“Eigenlijk was het liefde op het eerste gezicht. Ik wilde al een tijdje een pony, en op een gegeven moment, een poosje terug, ben ik naar een paardenmarkt gegaan, eigenlijk puur om mijn gedachten te kunnen verzetten, niet eens met de intentie een paard te kopen,” legde ze uit. Waar ze haar gedachten van moest verzetten vertelde ze er niet bij, dat kon niet. Dat kon ze aan niemand vertellen immers.
“Hier links trouwens,” zei ze, voor ze verder vertelde, en ze stuurde Paris zachtjes opzij, een iets smaller maar goed begaanbaar bospad in, dat naar een mooi, breed pad zou leiden uiteindelijk.
“Ik liep die kleine wollebaal echt per toeval tegen het lijf en raakte met de eigenaar aan de praat. Kon zo de volgende dag langs de boerderij waar hij stond gaan om beter kennis te maken, en van het een kwam het ander.”
Ze grijnsde. Het was snel gegaan, relatief gezien dan, maar ze had er geen seconde spijt van gehad; het klikte tussen haar en het wollige, witte paard.
Even zweeg ze, en haar blik gleed over het prachtige paard onder Mitch's achterste. De Akhal Teke had iets wat klasse uitstraalde.
“Jouw beurt,” zei Roya met een glimlach. “Hoe ben je aan die schoonheid gekomen?”

Mitch volgde Roya over het smalle pad heen. Ze vertelde ondertussen hoe ze aan Gael was gekomen. Een paardje van de paardenmarkt was het dus. Best interessant dat er daar ook zulke fatsoenlijke beestjes tussen zaten. Zijn vader ging er ook wel ooit kijken voor opknapprojectjes. Daar was mitch zijn eerste pony ook van gekomen. Een verwaarloosde shet die een prima kinderpony bleek te zijn. Het beestje stond nog altijd bij zijn vader omdat het zo'n schat was. Nu mocht het daar zijn laatste dagen slijten in de weide tussen de merries. Een braaf ding was het zeker en het kende mitch nog altijd supergoed. Dan kwam het met zijn grijze snuitje tegen zijn been aanduwen voor een aai. Zalig. Ze vroeg hoe hij aan Bay was gekomen. Lastige vraag eigenlijk.
"Euhm goh, Nadat mijn vorige paard na een ongeluk in de weide werd ingeslapen heb ik een tijdje niets met paarden te maken willen hebben. Puur uit angst dat mijn nieuw dier het ook zou overkomen. Erg dom van mij natuurlijk. Ik had Kambarbay al een hele lange tijd op het oog. Had foto's van hem opgeslagen en ging vaak kijken als hij moest rijden. Niet dat hij te koop stond maar vond hem een leuk ding. Ik sprak er met niemand over eigenlijk want ik ontweek de paarden nog steeds. Op een dag stond deze jongen voor de deur. Verjaardagscadeau van mijn vader. Blijkbaar had hij de foto's op mijn laptop gezien en hem gekocht." Mitch glimlachte door die gedachte. Het was zijn beste verjaardag ooit geweest. Bay was werkelijk zijn droompaard waar hij alles mee kon doen. Hij was ook niet het stereotypische soort akhal teke paard wat mensen altijd dachten. Ook zijn kleur was niet alledaags wat hem erg interessant had gemaakt. Het was de kleur waar zijn vader naar streefde in de fokkerij van zijn welshjes en Mitch had het gewoon in grote vorm.
"En paco, tja dat was gewoon liefde op het eerste gezicht door zijn apart karakter. Net een hondje. Zo'n schoonheid bay het eigenlijk niet hoor trouwens. Het kan een enorme rotzak zijn en echt gemeen. In het begin had ik elke week wel een beet of stamp vast van hem maar inmiddels zijn we beste maatjes geworden. Je kent hem, of je kent hem niet denk ik. Denk dat zijn karakter heel anders is als Gael. Gael lijkt echt een schat van een dier. Ga je der ook mee gaan rijden?" Vroeg hij aan Roya. Hij was best geïnteresseerd in dat paardje.

Roya luisterde aandachtig en kon niet ontkennen onder de indruk te zijn van de gang van zaken; het impliceerde dat hij het een en ander had moeten doormaken na de dood van zijn vorige paard. Ze kon begrijpen dat het hem bang had gemaakt weer zo'n verlies door te maken; dat wilde niemand meemaken, natuurlijk.
Ook het feit dat hij en Bay zo te horen echt in hun relatie hadden moeten groeien vond ze bijzonder. Met haar en Gael had het direct geklikt. Hun karakters matchen, maar Gael was natuurlijk ook best een allemansvriendje.
“Gael lijkt echt een schat van een dier. Ga je der ook mee gaan rijden?"
Ja, Gael was zeker een heel ander type.
“Ja, het is echt een knuffelkont. Ik ben niet zo van het tuttelen met een pony, maar uitgebreid verzorgen vind ik dan wel weer leuk, dus dat klikt mooi.” Je zou Roya er niet vlug op betrappen vlechtjes in de manen van het dier te maken. Ze had er niet echt iets tegen, maar voelde zich ook to-taal niet geroepen om ooit zoiets zelf te doen.
“Ik denk dat ik met rijden wacht tot hij lekker een beetje gewend is hier,” ging ze verder. Ze keek naar de bomen om haar heen. Het bos had iets rustgevend.
“Voor ik ga rijden ga ik denk ik ook nog gewoon met hem wandelen in de omgeving. Kan hij daar ook aan wennen.”
Ze aarzelde even.
“Je zou eens met Paco mee kunnen gaan,” stelde ze toen voor. Ze had niet het idee dat het veulen en Gael moeite met elkaar zouden hebben, ze mocht Mitch wel en samen met iemand wandelen was leuker dan alleen. En, als ze héél eerlijk was, wilde ze proberen niet al te veel alleen met haar gedachten te zijn, als het even kon.
Ze ging iets rechter op zitten en hield haar hoofd schuin. Het pad was breed en stevig en ging zo nog wel even door.
“Zullen we eens een drafje wagen?” stelde ze daarom voor.

Bay stapte rustig verder terwijl mitch zijn teugels in een hand nam. Zijn heupen en hand wiegden rustig mee op het tempo van zijn stap. Bay zat als een zetel en daar was Mitch erg blij om. Ze vertelde dat ze niet het type meisje wat dat uren zou gaan tutten met een paardje. Iets wat ze dus erg duidelijk gemeen hadden. Mitch was zo lui als de straat als het op het gebied van vlechten aanging als hij een wedstrijd reed. Maar meestal waren er wel genoeg meiden op stal die het wel erg graag deden en hem dan ook graag een handje toestaken. Of het was voor het tutten, het paard, of hemzelf wist hij niet maar dat kon hem ook weinig schelen. Mitch was een persoon die van gezelschap hield zodat hij niet alleen moest zijn, wat haatte hij dat toch. Ze vroeg ook of hij misschien met Paco mee wou gaan wandelen als ze met Gael ging. Mitch knikte met een vrolijk lachje. Ja dat leek hem wel leuk, en het was goed voor Paco's socialisatie. Iets waar mitch heel erg op stond. Hij wou later geen onhandelbare hengst als hij tussen andere paarden moest. Hij wou het type hengst zoals Bay, die kroop zelfs niet eens op een merrie zonder dat je hem toestemming gaf. Maar de hengst was dan ook zeer streng opgeleerd.
"Als je wilt, mag Gael wel bij Bay en Paco in de weides lopen in het begin. Bay is supersociaal naar andere paarden en Paco kopieëert Bay's gedrag gewoon. Na een tijdje kunnen ze met de andere ruinen of hengsten op wei, bay beschermd hem wel dan." Stelde Mitch voor. Anders vond hij het zo zielig voor het paardje om in het begin helemaal alleen op wei te staan.

Roya knikte. Dat klonk als een prima idee, werd Gael ook niet eenzaam.
“Is goed,” stemde ze in. Ze kriebelde gedachteloos in de manen van het paard waar ze op reed, dat tevreden doorstapte.
“Anders is Gael ook maar zo alleen.”
Ze viel even stil en hoewel ze zo gauw niet wist hoe ze de conversatie voort kon zetten merkte ze ook dat ze dat eigenlijk niet eens zo’n ramp vond. Het was geen beladen stilte voor haar gevoel namelijk, meer een ontspannen stilte. En daar kwam bij dat er in de natuur zoveel te zien was dat ze haast vergat iets te zeggen.
Nadat ze een bocht waren omgegaan echter, richtte Roya haar aandacht weer op Mitch.
“Wat doe je verder buiten het rijden eigenlijk?” vroeg ze hem. Hij leek haar door en door een paardensport type, maar ze kon het mis hebben; misschien hield hij er nog een enorm scala aan hobbies op na.


Sorry, superkort, maar ben er helemaal uit en shit :c hopelijk kan je er nog wel wat mee

Mitch grijnsde vrolijk toen ze instemde met zijn idee. Hij vond het leuk als mensen zijn ideeën goed vonden, dat gaf hem zelfvertrouwen. Niet dat hij niet goed was met vrouwen maar elke jongen wou nu graag af en toe zijn gelijk krijgen. Er viel een stilte tussen hun. Niet dat Mitch het vervelend vond. Het was een aangename stilte, als je het geluid van ademende paarden niet mee telt. Hij keek opzij toen ze hem vroeg wat hij nog deed buiten paardrijden. Zou hij eerlijk tegen haar zijn?
"Nou euhm zolang je mij niet gaat vermoorden." Hij wachtte tot ze een teken van toestemming gaf voor hij verder ging.
"Ik speel gitaar en zing een beetje. En smoor af en toe eentje." Biechtte hij op. Niet dat hij er trots op was maar dat is hij gewoon. Hij heeft ook zijn fouten alleen mag niet iedereen ze weten.
"En jij? Doe jij iets buiten paardrijden?" Vroeg hij aan haar. Mitch liet Bay wat aan de langere teugel wandelen. Het perlino paard strekt dankbaar zijn hals maar versneld ook zijn pas een beetje.
"Ho Bay" Verwittigd Mitch hem, anders zou hij nog eens durven gaan galopperen.