Van-alles-en-nog-wat-topic-van-Inge

MORE OR LESS UNDER CONSTRUCTION ALSO I AM NOT OKAY SOMEONE PLEASE HOLD ME

Dat hij er ook zou zijn was wel het laatste wat ze van het feestje had verwacht. Dat hij aangeschoten arriveerde was dan weer niet zo'n verrassing. Voor Roya was de sfeer er aardig mee onderuit gehaald. Tuurlijk, ze lachte min of meer mee met de rest en negeerde hem zoveel mogelijk, maar ze kon niet negeren wat haar gevoelens deden.
Iemand maakte een grap en Bryce schoot in de lach. Waarom had die lach nog steeds zoveel effect op haar? Het werd nog erger toen ze per ongeluk oogcontact maakten en hij die grijns van hem nog steeds op zijn gezicht had, ook al verdween hij vrijwel direct daarna, waardoor ze zich alleen nog maar ongemakkelijker voelde.
Ze trok haar knieën op en nam een slokje van haar jus d'orange. God, ze wilde gewoon naar huis.
"Jongens, beter gaan we 'ik heb nog nooit' doen," zei Lora, een meisje met lang, zwart geverfd haar. Instemmende geluiden. Lora wendde zich tot Roya.
"Doe jij ook mee?"
"Ja, maar ik doe geen shotjes," antwoordde Roya. Lora knikte.
"Prima. Iedereen kent de regels?"
Meer instemmende geluiden. Bryce stond op.
"Ik begin! Ik heb het nog nooit op een parkeerplaats gedaan."
Roya voelde haar wangen iets warmer worden. Doe normaal, riep ze zichzelf mentaal tot de orde, wat boeit het jou wat hij met wie doet. Tot haar verbazing stond Lora op.
"Wow- jij?" Bryce leek oprecht verbaasd. Lora grinnikte.
"Ook niet eens in een auto," voegde ze er grijnzend aan toe en beiden namen een shotje. Roya beet op haar lip. Dit ging geen leuke avond worden. Ze had eigenlijk ook niet verwacht dat er zoveel alcohol zou zijn en dat er zoveel al zo snel aangeschoten zouden zijn.
Nu stond Lora op.
"Ik heb nog nooit geschoten."
Roya keek haar geschrokken aan. Haar glas gleed uit haar vingers en viel aan stukken op de grond. Het werd doodstil.
"Roya- gaat het?" vroeg Lora onzeker. Roya opende haar mond om iets te zeggen maar sloot hem weer en haalde toen diep adem.
"Ik ga even naar buiten," wist ze toen uiteindelijk verrassend neutraal te zeggen. "Ik voel me niet zo goed."

Ze haastte zich naar de achtertuin waar ze tegen de muur geleund bleef staan. Langzaam ademde ze in en uit, ogen gesloten. God, waarom flipte ze hem nou zo? Er waren vast zoveel die al eens iets van een schietcursus hadden gedaan, Lora bedoelde er niets mee. Ze wist van Bryce dat hij sowieso wel eens met zijn vader naar een schietbaan was geweest en Lora's moeder had een jachtgeweer.
"Hey, gaat het wel?" klonk een zachte stem en ze schrok op. Ze had Bryce niet aan horen komen en wist zich even geen houding te geven. Ze knikte maar snel, haar stem niet vertrouwend. Ze vermeed het hem aan te kijken. Ze voelde zich zo instabiel dat ze niet zeker wist wat er zou gebeuren als ze zou praten. Het laatste wat ze wilde was in tranen uitbarsten waar Bryce bij was.
"We kunnen wel wat anders doen als je dit niet leuk vind," zei Bryce. Zo buiten in de stilte was het nog duidelijker hoorbaar dat hij wat beneveld was. Roya kon zich er niet toe zetten te zeggen dat het niet aan het spel zelf lag. Het was beter als hij dat dacht. Ze kon er immers nooit over praten. Nooit.
"Nee- ik blijf wel hier tot jullie klaar zijn," zei ze vlug. Haar stem trilde en ze haalde diep adem. Ineens omhelsde Bryce haar. Ze verzette zich niet eens. De geur van alcohol , sigaretten en teveel deo die van hem afkwam was te vertrouwd. Ze beantwoordde de knuffel zelfs krampachtig. Bryce streek even over haar rug.
"Rustig maar, ik - ik praat wel met ze," zei hij met een ietwat dikke tong. Roya antwoordde niet. De tranen liepen geluidloos over haar gezicht. Op dit moment wilde ze niets liever dan hem alles vertellen, het gewoon even kwijt zijn. Ze wilde niet met zo'n zwaar geheim rondlopen, een geheim dat haar van binnenuit opvrat, als een soort bijtend zuur. Haar schouders schokten.
"Joh ik wist niet dat je 't zo erg vond." Met alles wat Bryce zei om haar te troosten groeide de drang om gewoon de waarheid te vertellen. Maar ze kon het niet. Ze kon het niet verwoorden. Het mocht niet.
Voorzichtig maakte ze zich los uit zijn omhelzing en veegde ze haar ogen af. Ze glimlachte waterig.
"Gaat 'ie weer?" vroeg Bryce, een beetje onhandig. Roya knikte. Waarom ze toestond dat hij een arm om haar schouder legde en haar mee naar binnen leidde wist ze niet, misschien had ze wel gewoon niet de energie zich ertegen te verzetten.

Het was opgezet, dat kon niet anders. Vanaf het moment dat ze hém mee wilden hebben naar een feest waar je in pàk moest verschijnen had Bryce al het idee gehad dat hier een luchtje aan zat, maar het had hem nou niet bepaald dwars gezeten, want zo'n feest was weer eens iets heel anders en alcohol was er toch wel.
Tot hij dus zag wie er nog meer was. De tweede 'toevallige' ontmoeting in korte tijd. En God, ze zag er verdomme nog geweldig uit ook Zwarte halterjurk, laag op de rug, licht opgemaakt en op elegante pumpjes. Alleen haar geschrokken blik toen ze hem zag - in pak - paste niet echt bij die kleren. Hij haalde diep adem en stapte op haar af.
"Hey," groette hij. Zijn gebruikelijke charisma liet hem even geheel in de steek en hij speelde ongemakkelijk met zijn stropdas. Roya glimlachte lichtjes, iets wat er meteen een heel stuk beter uitzag. Bryce keek haar aan. Ze was veranderd. Hij kon er zijn vinger niet precies op leggen, maar ze leek zoveel ouder te zijn geworden in de tijd dat ze elkaar niet hadden gezien. Bij het vorige feest was hem dat niet opgevallen omdat hij toen al aardig wat op had, maar nu was het onmiskenbaar. Ook was ze een stuk magerder, leek het wel.
"Hoi, Bryce," groette ze terug, vriendelijk, maar beleefd. "Ik- had je hier eigenlijk niet verwacht." Haar beschaafde manier van vragen wat hij hier in godsnaam te zoeken had, schatte Bryce. En hij nam het haar niet kwalijk, hij was een hufter geweest en dat zou hij nooit goed kunnen maken. Dat, en iedereen kon zien dat hij niet echt in zalen als deze hoorde.
"Lora's idee. Zij en Ricky wilden me hier met alle geweld heen hebben en ik dacht; waarom niet?" legde hij uit, met iets van zijn gebruikelijke vlotheid terug inmiddels. Roya knikte langzaam. Haar blik leek te blijven rusten op zijn hals.
"Je hebt niet aan alles gedacht, of wel?" zei ze, en ze klonk zowaar geamuseerd. Bryce voelde instinctief aan zijn nek.
"Huh?"
"Je tattoo. Je hebt die oorbel dan wel uit gedaan, maar je spinnenweb contrasteert wel een beetje met je pak," merkte Roya droogjes op. Bryce grijnsde schaapachtig.
"Ach, ik kan hem er moeilijk afhalen," zei hij luchtig. Zonder die tattoo zagen mensen ook wel dat hij hier geen vaste gast was. Er begon muziek te spelen. 'Gewoon klassiek' wat Bryce betrof.
Hij keek op toen een jongeman met kort, donker haar, die zich hier zichtbaar op zijn gemak voelde, hun kant op kwam.
"Mag ik deze dans van u?" vroeg hij Roya, zonder Bryce ook maar een blik waardig te keuren. Deze had hier maar wat graag een stokje voor gestoken door te zeggen dat ze al met hem zou dansen, maar hij realiseerde zich dat hij a) niet kon dansen en dat Roya b) zo'n actie niet echt zou weten te waarderen. Ze leek niet echt blij met het aanzoek, gek genoeg, maar glimlachte desondanks beleefd en stemde in, waarna de twee naar de open ruimte midden in de zaal liepen. Bryce kon zich er niet toe zetten lang toe te kijken en was blij toen er iemand met een dienblad voorbij kwam die hem een glas wijn aanbood. Ging hij nodig hebben. Hij dronk het vrijwel in een keer op. Een oudere vrouw keek afkeurend zijn kant op, maar Bryce was even niet in de stemming om er gevat op in te gaan.

Rowan zuchtte diep en hees zichzelf met tegenzin uit bed. De dagen tot aan Kael's vertrek had hij eigenlijk alleen in een joggingbroek en een sweater rondgelopen, maar nu hij boodschappen moest doen kon hij moeilijk in deze kleren rond blijven lopen. Met frisse tegenzin liep hij naar zijn kledingkast en trok hij deze open. Blindelings graaide hij naar een stapel shirts, maar in plaats van verwassen katoen raakten zijn vingers… papier? Met een frons reikte hij in de kast, om er een stapel witte enveloppen uit te pakken, zorgvuldig met een donkerblauw lint bijeen gebonden. Direct herkende hij Kael's handschrift. Ook zag hij een klein wit briefje er tussenuit steken. Hij viste het eruit en legde de enveloppen op tafel.
'Hey Row,' begon het briefje. 'Ik weet niet wanneer je dit vindt, maar waarschijnlijk mis ik je op dat moment al. Deze brieven zijn stuk voor stuk voor jou. Ik hoop dat ze niet te sentimenteel zijn geworden. Ik kan niet altijd de rockster uithangen.
Liefs, Kael.'
Rowan slikte en merkte dat hij een brok in zijn keel had gekregen. Maar toch was hij niet verdrietig. Het feit dat Kael zoveel moeite had gedaan hem zo te verrassen raakte hem, maar op een goede manier.
Voorzichtig, alsof ze het breekbaarste waren wat hij ooit in handen had gehad, maakte hij de brieven los uit het lint dat eromheen zat. Ze droegen stuk voor stuk vergelijkbare titels.
'Open deze als je je niet lekker voelt,' zei de eerste. 'Open deze als je een herinnering nodig hebt waarom ik van je hou,' zei de tweede en Rowan moest zich inhouden die niet direct te openen. 'Open deze als je je afvraagt waarom je iets met deze idioot hebt,' deed hem even grijnzen. Het is dat je het zelf zegt, Brown, dacht hij, terwijl hij de volgende bekeek.
'Open deze als het echt vroeg donker is.' 'Open deze als het stormt.' 'Open deze als we langer dan een week geen contact hebben gehad.'
En toen de laatste;
'Open deze maar meteen.'
En dat deed hij. Haastig scheurde hij de envelop open. Er zat een brief. Toen hij die openvouwde, kwamen er een folder van een restaurant, een kaartje en een VIPpas uit.
'Hey Row!
Deze is voor het concert in New York. En dat restaurant neem ik je de dag erna mee heen uit eten. Weet je dat ook even.'
Langzaam ging Row op de bank zitten, alles nog eens rustig doorlezend, met een hardnekkige glimlach op zijn gezicht.

Inge die is geweldig x]

Thanks o3o

Ze had hem nog niet gezien. Het was de eerste keer dat hij op de manege kwam en hij had niet verwacht uitgerekend op die dag haar te zien rijden. Het paardje onder haar vond hij typisch een die zij zou aanschaffen. Wit, fluffy. Hij kwam dichter bij de rand van de bak. In het midden stond een hindernisje, niet al te hoog en het tweetal ging er in een drafje overheen. Ze leek zoveel gelukkiger dan de laatste keer dat hij haar had gezien. Op dat feest.. Hij wist nog steeds niet zo goed waar ze nou zo verdrietig om was geweest, maar hij wist wel dat er meer aan de hand was geweest dan ze had vertelt.
Ze zag hem en het stak dat ze meteen een stuk minder zorgeloos keek. Ze reed het witte diertje naar de rand van de bak.
"Wat doe jij hier?" vroeg ze, maar echt onvriendelijk klonk het niet. Bryce glimlachte en stak zijn hand uit naar de pony die er nieuwsgierig aan rook. Hij haalde zijn schouders op en keek naar de pony, om haar niet aan te hoeven kijken.
"Gewoon, nieuwsgierig. Hoezo, geloof je niet dat ik een paardengek ben?" vroeg hij plagerig en hij keek nu wel op, stiekem hopend op een glimlach. Die hoop werd beloont. Toch voelde het verkeerd. Hij moest haar eigenlijk niet opzoeken. Ze was beter af zonder hem. Maar toch, sinds dat feest wilde hij haar gewoon tenminste nog een keer zien.
"Bijna. Gael mag je in ieder geval," zei Roya. Ze steeg af en nam Bryce op een schattende manier op die hij niet van haar had verwacht.
"Moet ik me zorgen gaan maken?" vroeg hij aarzelend.
"Als je echt zo'n paardengek bent, Bryce Logan, nodig ik je uit ook een ritje te maken."

Iseco's adem stokte in zijn keel. Hij verstijfde een moment lang.
"Nee…" fluisterde hij en in drie stappen die door het smalle steegje echoden was hij bij de roerloze hoop op de grond. "God.. God, vergeef me, Riot," zei hij hees. Hij draaide de jongen langzaam op zijn rug en zijn gezicht vertrok. Zelfs in het donker, slechts verlicht door de lantaarnpaal aan het einde van het steegje, was de schade overduidelijk. Wat er nog van zijn shirt over was, was doordrenkt met bloed. Iseco voelde zich misselijk worden, maar reageerde desondanks meteen. Het ziekenhuis was te ver weg, hij zou dit zelf moeten doen. Een telefoontje later waren de jongens onderweg. Net toen hij ophing, kwam er beweging in de jongeman. Riot kreunde zacht en zijn oogleden bewogen iets.
"Hou vol, knul, hou vol," mompelde Iseco. Riot probeerde moeizaam overeind te komen, maar zakte meteen weer terug. Iseco ving hem op en trok hem in een opwelling tegen zich aan. Riot hoestte en zijn lichaam schokte. Iseco's ogen brandden en hij verstevigde zijn omhelzing.
"Hou nog even vol, de anderen komen eraan. Voor je het weet ben je veilig, dat beloof ik. We krijgen je er wel weer bovenop."
Hij voelde de jongen iets ontspannen in zijn armen en kon alleen maar bidden dat het goed zou komen.
Dit was zijn schuld.
Hij kon zeggen over de man die dit gedaan wat hij wilde, maar hij, Iseco, had dit uitgelokt. Dit was voor hem bedoeld. Een boodschap. En die was aangekomen. Keihard.
Eindelijk waren de jongens er. Er werd bijna niets gezegd. Er hoefde ook niets gezegd te worden.

De rit was van korte duur geweest, maar voor Iseco had het een eeuwigheid geleken. Riot leek niet in een hoog tempo bloed te verliezen, maar hij had inmiddels wel gezien dat de verwondingen van de jongen talrijk waren. Wellicht hadden de meeste mensen zich geen voorstelling kunnen maken van wat er in godsnaam kon zijn gebeurd. Iseco wel. Vergeleken Riot was hij er zelf destijds goed vanaf gekomen, maar hij kon zich precies voorstellen hoe het moest zijn geweest. En hoe moeilijk het voor Riot zou worden om hier ooit nog overheen te komen.

Margarets reactie was precies zoals hij had vermoeid. Aanvankelijk was ze direct bezig gegaan dingen voor te bereiden zodat Iseco Riot kon helpen, maar daarna was ze stil gevallen. Haar gezicht was strak, en haar bewegingen kort en abrupt.
Riot lag op zijn zij op hun provisorische behandeltafel en was half bij bewustzijn toen Iseco begon. De jongen leek hem nu echter amper te herkennen en toen hij voorzichtig het bloederige shirt los wilde halen probeerde Riot hem zwakjes weg te duwen.
"Rustig- het moet echt, jongen, ik kan je niet zo laten liggen," probeerde Iseco, maar Riot leek te gedesoriënteerd om het te begrijpen. Toch ging Iseco door. Het voelde verkeerd, de zwakke protesten te negeren, maar het was te gevaarlijk het zo te laten. Zeker nu zou een infectie dodelijk kunnen zijn en hij weigerde zoiets te laten gebeuren. En dus haalde hij het kapotte shirt weg, ontsmette hij de verwondingen en diende hij een protesterende en half bewusteloze Riot verdoving toe, waarna hij de boel begon te hechten.
Toen hij klaar was en het laatste bloed dat nog niet was opgedroogd weg had geveegd bekeek hij het resultaat. De hechtingen waren netjes, maar het was alsnog een afschuwelijk gezicht. Hoe goed het ook zou genezen, Riot's borst en rug zouden voor de rest van zijn leven geheel verminkt zijn.
Een hand op zijn schouder deed hem opschrikken. Margaret kwam naast hem staan. Emotie had eindelijk zijn weg naar haar gezicht gevonden en haar ogen waren roodomrand. Iseco pakte haar hand in die van hem, die nu licht trilde.
"Je hebt voor hem gedaan wat je kon," zei Margaret zacht. Haar stem trilde iets. Iseco knikte, zonder zijn blik van het nu vredige gezicht van de jongen te scheuren.
"Ja.." zei hij, weinig overtuigd.
"Dit had jij niet kunnen voorkomen," zei Margaret, maar Iseco wist dat ze het slechts zei om hem zich beter te laten voelen. Ze wisten het allebei. Als hij Akira niet uit had gedaagd was dit niet gebeurd. Riot kende de man tot voorkort niet eens. Niets wat hij had gedaan had dit uit kunnen lokken.
"Hij zal nooit meer dezelfde zijn." Iseco's stem brak. Margaret trok hem dicht tegen zijn aan en hij beantwoordde haar omhelzing krampachtig. Wat had hij gedaan? Hoe kon hij ooit goedmaken wat hij aan had gericht? Hij had de jongen het laatste stuk van diens jeugd afgenomen.

Hoe erg de psychische gevolgen zouden zijn was in de eerste week na Riots terugkomst al duidelijk. De jongen wilde als het even kon niet worden aangeraakt, sloeg alle hulp af die hij maar kon weigeren en zei hij vrijwel niets. Slapen deed hij vermoedelijk alleen omdat hij vrijwel geen energie had.
Op een ochtend kwam Iseco aan de rand van Riots bed zitten en negeerde hij de norse blik waarmee hij werd ontvangen.
"Hoe is het met je?" vroeg hij zacht. Riot haalde zijn schouders op, maar zijn gezicht vertrok toen hij dat deed.
"Best," bromde de jongen met tegenzin. Iseco zei niets, maar hij begreep het. Riot was al nooit zo vocaal geweest, maar nu wist de jongen vermoedelijk helemaal niet meer wat hij met zijn emoties aanmoest.
"Wij staan achter je, dat weet je," zei Iseco zacht, maar Riot keek hem niet aan.

Er verstreek nog een week, en weer een, en hoewel Riot al verrassend snel weer pogingen ondernam op eigen houtje door het huis te lopen, leek hij nog steeds geen kant op te kunnen met zichzelf.
's Nachts sliep hij inmiddels steeds minder, en als hij al sliep was het onrustig en weigerde hij de volgende dag ook maar een woord los te laten over waar hij over had gedroomd, dus Iseco was er redelijk zeker van dat de jongen met de nodige nachtmerries te maken kreeg.
Het was afschuwelijk hem zo te zien, zo gebroken.
Die nacht kon de man zelf ook niet slapen. Midden in de nacht zat hij op de rand van zijn bed. Hij wreef over zijn gezicht.
"Schat?" Margarets stem klonk slaperig en Iseco keek om. Ze was wakker geworden en half overeind gekomen. Een van de bandjes van haar nachtjapon was van haar schouders gegleden en haar haar zat verward, maar toch nam ze hem scherp op, zoals alleen zij dat kon.
"Kom, we gaan bij hem kijken," zei ze zacht, maar kordaat. Iseco knikte en ze gingen naar Riot's kamer. De jongen sliep, maar net zo onrustig als de nachten ervoor. Iseco bleef in de deuropening staan, maar Margaret liep langzaam naar binnen. Net op dat moment schoten de ogen van de blonde jongen open en Margaret aarzelde een moment lang. Riot kwam haastig overeind toen hij doorhad dat hij niet alleen was en keek het tweetal geschrokken aan, alsof ze iets hadden gezien wat ze niet hadden mogen zien. Margaret kwam naast hem op de rand van het bed zitten.
"Je hoeft het niet te verbergen," zei ze zacht. De hardvochtige vrouw die de meesten zagen was niet in deze kamer. Ze pakte teder de handen van haar geadopteerde zoon en deze keek direct weg. Margaret liet een hand los en legde een hand op zijn wang. Met tegenzin keek hij haar aan. Ze glimlachte waterig.
"We zijn er voor je, Riot, altijd. Wat je ook doormaakt, we zijn er voor je om de last te delen," vervolgde ze. Riot sloeg zijn ogen neer, duidelijk in de war. "Ik weet dat het afschuwelijk is wat je mee hebt gemaakt, en dat ik het waarschijnlijk nooit zal begrijpen, maar weet dat ik altijd bereid ben dat toch te proberen. Je bent niet alleen Riot."
Een moment lang keek de blonde jongen op naar Margarets vroegoude gezicht. Toen deed hij wat Iseco nooit voor mogelijk had gehouden. In een opwelling omhelsde Riot Margaret, die hem zonder aarzeling nog wat dichter tegen zich aantrok. Zachtjes streek ze over zijn achterhoofd.
"Stil maar, het komt goed, dat beloof ik je," zei ze. "Je bent niet alleen."
Iseco's verbijstering groeide toen hij zag dat de schouders van de jongen licht schokten. En ergens was hij opgelucht. Hij wist dat hij niet te veel moest verwachten, en dat deze ene uitbarsting zeker niet zou betekenen dat Riot opener zou worden, maar het was iets.

De volgende dag leek het echter weer terug bij af te zijn. Een hand op zijn schouder deed hem verstijven en hij was weer even stug en bot als daarvoor.
Dit zou in de weken die erop volgden zo blijven. Hij zou een brok spanning zijn op het moment dat de hechtingen eruit konden. Zou wegdraaien als iemand hem aanraakte en zou bij elke confrontatie reageren alsof hij klaar was zich met hand en tand te verdedigen.
Desondanks zouden Iseco en Margaret langzaamaan weer meer grip op hem krijgen. Twee manden na die betreffende nacht zou hij op een avond met Iseco zitten te praten. Hij zou langzaam, met horten en stoten ruwweg vertellen wat er was gebeurd en Iseco zou met afschuw luisteren en wensen dat hij de jongen al dit leed had kunnen besparen.
Riot zou daarna door de maanden heen langzaam weer een heel klein beetje vertrouwen terugkrijgen in de mensen om hem heen en
veel meer in Iseco en Margaret.
Margaret zou hem vaker omhelzen dan ze daarvoor had gedaan, om iedere keer tranen in haar ogen te krijgen als hij weer verstijfde, maar zich opgelucht te voelen als hij steeds weer ietsje meer toeliet.
En daarna zou hij langzaamaan weer iets socialer worden, iets meer met de jongens omgaan, die hun best zouden doen hem af te leiden en aan het lachen te krijgen.
Hij zou de verkeerde meisjes aantrekken, meisjes die hem als een project zagen. Relaties zouden snel stuklopen, zeker zodra zou blijken dat hij als de dood was geworden de controle over zijn lijf kwijt te raken en dat hij liever niet aangeraakt wilde worden, zeker niet door iemand die hij onvoldoende kende.
De nachtmerries zouden blijven. De flashbacks zouden hem iedere keer weer in paniek achterlaten. Af en toe zou hij in staat zijn Iseco kleine beetjes meer te vertellen, voor zover hij dat kon. De woorden zouden hem nog vaak in de steek laten.
Er was echter een ding wat wellicht niet snel meer geheel terug zou komen. Riot was gebroken, en zijn zelfrespect was hij kwijt.

Kan je niet ;;______;;

I WARNED YOU NOT TO READ IT

ONTO THE EMOTIONS TRAIN

Oud stukje, gebaseerd op een andere rp. Setting; Bryce (hier een vampier), Liv en Amo zijn monsterhunters, een beetje a la supernatural want daar is die rp losjes op gebaseerd. Op een bepaald punt nemen ze een zaak aan die plaatsvind in het appartement waar Roya woont, met de emotionele gevolgen van dien.


Hier komen ze vragen wat ze weet;

"Is there anything else you can tell us?" Amo asked calmly. Roya shrugged, staring at the floor and fidgeting with the bandage around her upper arm.
"Anything goes, even if you don't think it's relevant," Liv added.
"Well, earlier that day mr. Fitzgerald had died.."
"What? Roya, that sounds pretty relevant to me," Liv said, a little startled. "How'd he die?"
Roya seemed taken aback.
"I- I don't know, police said they didn't know yet.."
Liv looked at Amo.
"Sounds pretty suspicious to me."
Bryce leant forward a little.
"Anything else, Roya?" he asked carefully. It was the first thing he had said after they had shaken hands and sat down.
Liv had the idea Roya looked him in the eyes longer than necessary, before shaking her head and looking at the floor again.
She got up and looked at the men.
"I'd say we're done here," she said. Amo nodded hesitantly.
"Yeah.." Bryce muttered. He took Roya's hand and squeezed it briefly before getting up. "We'll take care of this, I promise," he said shortly, after wich he took his coat off the back of his chair and quickly putting it on, storngly focussing on the zipper while Amo thanked Roya for her cooperation.


En het afscheid;

Amo and Liv were already gone. Bryce however, still stood on the front lawn, with Roya in front of him. Ze was nervously toying with her scarf and the wind softly blew her fair hair around.
"Will you be okay?" Bryce asked softly. Roya smiled a bitter smile.
"I'll be fine Bryce. I have been fine for two years now."
She was lying. He could tell. That look in her eyes. Oh, how he knew her far to well to fall for this.
"Just.. call me if you need something, ok?" he tried.
"I have called you Bryce. The past year. There were times I had nobody else to turn to and that is saying something, trust me. Did you know I shot someone? Where were you?" she suddenly blurted out, after wich she roughly bit on her lower lip, turning away.
"You wouldn't believe me if I told the truth-"
"Try me."
Bryce lookd at the sky, how was he going to explain all this.
"I've been working under a demon.. Not voluntrily, but still.."
She frowned.
"What do you mean?"
"Ever heard of nimphs blood?"
"Maggie mentioned it, why?"
Bryce wished there was an easy way out of this.
"Lucian, the demon, got us hooked on it. It's how he controlled us. But enough about me. It's not a fun story and I don't like to talk about it," he muttered. He looked at her, only to be met with a look on confused worry.
"What do you mean, you shot someone?" he then asked, carefully.
"That's a pretty long story.. I had no choice though.. It was him or us. He later turned out to be alive, thankfully" she said softly and it was like a mask replaced her face. Bryce sighed.
"Guess we've both had out share of misfortune, eh?" he said awkwardly, wishing he had the time to sit down and talk to her.
"Yeah.."
"I.. I'd almost called you too, you know?" he then said softly.
"You did?" she sounded confused.
"I'd hit an all time low. The only two people I relied on back then were literally sent to hell, I'd sold my soul to get them back, but I had no guarantee that I'd ever really see 'em again and my withdrawal made me feel like I was dying so I just.." He fell silent.
There was a long silence in wich neither knew what to say.
"Why didn't you?" Roya finally asked.
"I didn't want to drag you into it.. Bother you with it," Bryce muttered. "For all I knew, you didn't want anything to do with me and..."
He saw Roya's lower lip quaver a bit and feared he too would hop on the emotion-train.
"You should have," she said.
"No, I should not. If it hadn't been for this haunting, I would have avoided you like the plague. This demon, Lucian, does whatever he wants to get his way, and with him quite some other that don't like us. The more I contact you, the more dangerous it is for you," he blurted out, finally putting into words what had been bothering him since day one of this mission.
"I see.." Roya said.
"But.. If something really bad is going on, you can always call me," Bryce added awkwardly. "I know I'm no good, but if there's any way I can help, I'll try.."
He saw her look the other way, saw the tears fill up in her eyes, after wich they rolled down her cheeks. He stepped closer.
"Roya.."
He didn't know what to do. The distance that hung thickly between them prevented him from just embracing her. But on the other hand.. Would he ever see her again?
He did it anyway. He pulled her close and rested his cheek on her head. He felt her arms squeeze around him and he wished he could be standing like this forever. But he knew he couldn't. There was no future for them. There never had been.
After was seemed like an eternity, he let go of her. He softly wiped away a tear.
"Listen, when Liv said this profession had a high mortality rate, she wasn't lying. If I don't-"
"Don't say that.." Roya whispered. "I lost you back then. Isn't once enough?"
"Roya, I made a deal. If we can't complete it in less then two years, I'm a goner anyway. I'm not gonna lie about this."
God, he wished he could just tell her it would be allright, that everything would be fine, that he'd send her a card with Christmas telling her how he was doing, or whatever normal people would do. But he couldn't. Even if he didn't lose the deal, he'd still have a massive change of dying an early death.
"What do you mean?"
"If we fail, I'll go to hell.."
He saw the news sink in. He saw the realization dawn on her and her face twist in agony as she shook her head in disbelief.
"This is it then, our last goodbye?" she said softly. He nodded.
"It's best to count on it," he said, hating every word that came out of his mouth. Goddammit! He didn't want it to end like this! He wanted it to be the way it was between them, maybe even more. He wanted a normal life, not one destroyed by Lucian. Now tears started forming in his eyes as well and his hands trembled.
"Don't cry," she said softly, stepping in closer. Bryce wanted to promise her, that once Lucian was dead, he'd visit her too, but he couldn't. One look in her teary eyes told him giving her hope was just cruel.
"Roya?" he asked softly. "Can I ask you one favor?"
She looked him in the eye and nodded.
"Can you please forgive me?" Bryce asked as a tear rolled down his cheek. Roya slowly leant in and pressed a warm, tearstained kiss on his lips. When she stepped back, those lips quavered.
"I already have, Bryce," she said softly. "Goodbye.. And if you can ever make it.. come swing by, okay? Just to let me know that you're okay..."
"I promise," he said softly. He softly took her head in his hands and kissed her back. "Goodbye, Roya," he whispered hoarsely.
And with every step he took, away from her, he longed to just turn around, run back to her, hold her, never let her go. But it wasn't an option. He was no good for her, he was a danger. With every mission, it became worse if their enemies found out about Roya.
He wiped the warm tears off of his face. How long had it been since he last cried? It didn't matter. His pride didn't matter. If someone was worth leaving his pride behind, it was her.

De cijfers van de goedkope, digitale klok gaven drie uur 's nachts aan. Riot wreef over zijn gezicht, zwaar ademend. Hij was bezweet en voelde de stress van de nachtmerrie nog door zijn lichaam gaan. Pas nu, in het holst van de nacht terwijl zijn verleden hem opnieuw had ingehaald, merkte hij pas hoe alleen hij eigenlijk was. Hij haalde een hand door zijn lichte haar en ademde langzaam uit. Het was ook vreemd, weer in een eenpersoonsbed te liggen in zijn ouder slaapkamer. Rosie had de logeerkamer als haar eigen kamer gekregen.
Mooie vader was hij zo.
Langzaam stond Riot op. Zoals altijd sliep hij ook nu in een paar boxers en een T-shirt. Hij stommelde naar de badkamer en gooide daar wat water in zijn gezicht dat hem vanaf de spiegel ongelukkig aankeek. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest kappen met die sentimentele bullshit. Dit was egoïstisch en het sloeg nergens om. Haar gezondheid was zoveel belangrijker dan hoe hij zich voelde. Hij mocht haar niet missen; het was voor haar eigen bestwil. Maar sinds hij haar had ontmoet had ratio toch al steeds minder grip op emotie gekregen.
Ergens wist hij dat hij blij moest zijn. Ze was nu bij mensen die haar wel konden helpen.
Hij slofte weer richting zijn slaapkamer.
"Alles goed?" klonk Iseco's stem. Riot keek om en knikte.
"Prima."
De Italiaanse man keek hem onderzoekend aan en Riot vermeed zijn blik, het gevoel hebbend dat hij een open boek was.
"Werkelijk?" vroeg Iseco zacht. Riot keek hem nu wel recht aan en fronste.
"Ja. Werkelijk," antwoordde hij bot.

Zwijgend zaten ze naast elkaar op het hekje. De wind was kil, maar Roya vernam er verrassend weinig van.
"Je bent veranderd," merkte Bryce aarzelend op. Er waren zoveel kille dingen die ze nu had kunnen zeggen. Zoveel terechte en onterechte verwijten die ze nu kon maken. Als ze wraak zou willen. Maar zelfs destijds was ze niet wraakzuchtig geweest. Alleen maar verdrietig.
En toen was niet waar hij nu naar refereerde. Dus haalde ze lichtjes haar schouders op.
"'t Is al even geleden dat we elkaar voor het laatst hebben gezien."
Er viel weer een stilte.
"Wat is er met je gebeurd?" vroeg Bryce toen, voor zijn doen buitengewoon voorzichtig. Roya slikte en sloeg haar ogen neer. Het liefst zou ze hem nu alles vertellen. Hij zou het begrijpen. Hoopte ze.
"Ik kan het je niet vertellen," hoorde ze zichzelf echter zacht zeggen. "Sorry."
Bryce antwoordde niet en Roya staarde voor zich uit, het duister in. Ze probeerde de herinneringen die boven kwamen weg te drukken. God, dit was awkward. Maar ze kon het niet doen. Het was haar last om te dragen. En zij en Bryce waren over, immers.
Ze sloot haar ogen toen ze de tranen voelde opkomen en verborg haar gezicht in haar handen. Voor ze het wist was Bryce opgestaan en had hij haar tegen zich aangetrokken.
"Hey, rustig maar," mompelde hij, een beetje onhandig. Roya liet het maar gebeuren. Nog nooit had ze zo'n grote afstand gevoeld tussen zichzelf en iemand die ze zo goed kende. En dat terwijl ze tegen hem aanstond. Het was alsof de dingen in haar hoofd voor een gapend gat zorgden. En waar ze niet zomaar overheen stapte.
Ze maakte zich een beetje onhandig los uit zijn omhelzing en keek hem niet aan. Ze snifte en veegde haastig de tranen van haar gezicht. Haar schouders hingen en ze voelde zich afschuwelijk.
"Roya…"
"Het spijt me Bryce- ik.." ze haalde machteloos haar schouders op. "Ik weet het even niet meer."

Het was vrijwel aardeduister in de kamer, op een heel klein beetje licht van de maan na, dat deels door de gordijnen kierde. Het was echter genoeg voor Riot om het silhouet te kunnen zien van het meisje dat dicht tegen hem aan lag, haar hoofd op zijn borst, zijn armen om haar heen. Haar ademhaling ging rustig en regelmatig. Het leek echt beter met haar te gaan nu ze weer thuis was en Riot merkte dat hij zich ook beter voelde.
Hij trok haar nog iets steviger tegen zich aan, maar ze merkte er niets van in haar slaap. Riot sloot zijn ogen.
Nog altijd sliep hij in een t-shirt, maar hij herkende zichzelf zo niet meer terug. Haar warme lichaam tegen dat van hem, zo vol vertrouwen, het voelde goed.
Solance bewoog iets in haar slaap en even opende Riot zijn ogen weer, maar ook hij zakte al vrij snel weer weg. Er was deze nacht niets wat hem wakker hield.

Gshdjsgrnegwfehegwg
Kunnen jullie even niet

We kunnen wel.
And we shall

"C'mon, he needs it," Iseco insisted, but the man shook his head.
"Sorry, Iseco, you're a good man and one day I'll absolutely repay the favor I owe you, but not this time. The boy's a basketcase. Won't amount to anything," he said brusquely. He raised a hand when Iseco seemed about to give him an angry reply.
"It's true. He's broken, damaged. Kids like that end up on the streets, not behind checkouts."
And with that, the discussion was over, and the Italian man left, without saying another word.

Doe eens niet Inge

Te laat. Ik deed wel.

He'd sunken to his knees, down on the cold, wet grass, in front of the oh so fresh grave. His jaw tightened and he clenched his hands, of which the knuckles were red and raw, into tight fists. He took a deep breath and roughly rubbed his eyes with the back of his hand. He closed his eyes and let his breath escape, shivering, even though he was not even cold. Not on the outside.
Time went by as he sat there, frozen.
"You okay son?" the voice made him jump up, only to realize it was just an elderly man. Riot glanced at the headstone.
"Yeah. I'm fine," he said bluntly, crossing his arms. The man seemed not in the least offended but instead smiled a faint, understanding smile.
"That's a lie, isn't it?" he said softly. Riot just shrugged, ignoring the lump in his throat. "But it won't always be, trust me. I've been here many times. It will all get better in time."
Riot did not answer. He'd broken eyecontact and now stared at the torn noses of his shoes. He bit his lower lip.
"Bullshit," he finally muttered, his voice hoarse from disuse. He looked up again and the man shrugged lightly.
"Does seem like it, no?" He put a hand on Riot's shoulder, but the boy abruptly jerked away.
"Don't touch me. I don't need your sympathy. I told you I'm fine," he said, his voice growing louder. It was as if the man's patience knew no end. His face had grown serious.
"You will be, there's a difference. You will be. Not now, not this month, but you're strong. Stronger than you think."
He smiled and gave Riot a light, encouraging pat. Then he turned around and walked off, leaving the blond boy alone at the grave. Riot watched him leave. Only as the graveyard had become entirely empty and the streetlights had come on to chase away the falling darkness, he relaxed. His shoulders shook and he could hardly bear to look at the headstone anymore. The name on it. The dates that showed just how much too early she had left his life.

"I'm about to blast you to God, so you'd best say your prayers," the man snapped, closing in, the gun pointed at Riot's forehead. To the young man's surprise, beside him, Geoffrey chuckled.
"I don't think God likes him much. His sins have really piled up over the years."
"Yeah," Ahmed agreed. "Praying won't do 'm any good at this point."
-----

Ergens voor ze opgenomen werd of zo;

Tears slowly ran down her face. She clutched her bleeding wrist and avoided all eyecontact. Riot breathed out slowly. Never before had he felt this powerless.
"I'm sorry," Solance whispered. Riot did not answer, not knowing what to say. Instead, surprisingly gently, he pulled her hand away from her wrist. He silently started to take care of the single cut that bled a bright red. The only sound came from Solance, crying softly.
When he was done, he slowly got up.
"Do you want something to drink?" he asked, a light tremor in his voice. She looked up and got to her feet unsteadily. She shook her head.
"No.. I-" she made a weak gesture. She stumbled toward him and wrapped her arms around him. He flinched for a moment, but then took her in a tight, strong embrace.
"It's okay," he just muttered.

"Mr. Brown? Mr. Brown!" Hastily, a slender man in a slightly oversized suit walked up to Kael.
"..Yes?" Kael said, with a mildly confused frown.
"My apologies, mr. Brown, but your father had one more thing to say."
Kael scoffed and grinned. He leant against the wall, expecting to be here for at least another ten minutes.
"Well, bring it on, tell me the good stuff," he said casually, though he was listening intently.
"You are invited to the New year's Eve's dinner, and he very much urges you to come, however you are very much discouraged from bringing your partner with you."
Kael cocked his head, smiling faintly. How predictable. It was so predictable, even, so tiresome, it didn't even anger him. The same old argument. Rinse, repeat.
"Did he say that? How characteristically close-minded of him. Did he mention why he so strongly urges me to attend his little party?" he asked, raising an eyebrow.
"He would like to introduce you to a few men who might be interested in working with you."
Now Kael grinned broadly. So that was it. Good old Morty needed him.
"Tell him he can suck it. Demelza can go in my place. She's way more ambitious anyway."
"No- But, mr. Brown, your father said-"
"And I'm saying no. Declining his offer. Don't worry, he's not the type to shoot the messenger. Goodevening mr. Bailey."

MORTIMER BROWN IS A DICK
But hey, what's new

I'll be over here crying in a corner

but- but it wasn't sad at all, this one

I know, I know..