Van-alles-en-nog-wat-topic-van-Inge

Waar ik mij I DID A THING schrijfsels dump.
Yolo.

"Zit stil!" zei het kleine, blonde meisje ongeduldig. Ze was druk bezig een staartje in het halflange, dikke, witblonde haar van een gespierde jongeman die geduldig op een kussen zat, armen rusten op zijn bovenbenen. Zijn vriendin stond in de deuropening geleund. Met een grijns keek ze toe.
"Tot zo ver de stoere Riot," giechelde ze. Toch kon de jongen niet zeggen dat het hem stoorde, integendeel. Solance kon die dingen zeggen. En het staartje… Ach, Rosie kwam met die dingen weg. Ergens was hij al lang blij dat het kleine meisje toenadering zocht. Zijn blik ging even naar de ingelijste foto van Tia, zijn nichtje, aan de wand, waarbij hij per ongeluk zijn hoofd bewoog.
"Zit nou sti-hil!"
____________

Hij staarde naar het dekbed, zonder het echt te zien. Hij voelde zich ronduit kut en had geen idee hoe hij het anders uit kon drukken. Hij voelde dat Solance naar hem keek, maar desondanks verstrakten zijn spieren over toen ze haar hand op zijn rug legde, want ook al zat de stof van zijn T-shirt ertussen, aan zijn rug geplakt van het zweet, de reden dat hij zo abrupt wakker was geworden zorgde ervoor dat hij nog steeds wat schrikachtig was.
Hij slikte. Hij voelde zich een complete idioot. Vier jaar. Het was godverdomme vier jaar geleden inmiddels, en nog schrok hij ‘s nachts wakker als een klein kind dat een enge film had gezien. Hij beet hard op zijn onderlip. Hij voelde zich kwetsbaar en hij haatte het. Zijn vuisten konden hem beschermen tegen de meeste fysieke dreigingen, maar tegen de nachtmerries kon hij niets doen.
“Het is okee,” zei Solance zacht, al klonk ze wat onzeker. “Ik ben bij je.”
Het was vreemd. Normaal was hij meer degene die beschermend was over anderen, maar nu was er even niets meer van hem over, nu had hij haar veiligheid nodig om zichzelf beschermd te kunnen voelen.
Hij keek op. Solance glimlachte zwakjes naar hem.
“Beleefde je het opnieuw?” vroeg ze voorzichtig. Riot wendde zijn blik weer af.
“Deels,” mompelde hij ontwijkend. Hij wist dat ze verwachtte dat hij het uit zou leggen, dat was ook alleen maar logisch. Maar dat kon hij niet. Hij kon niet over zijn lippen krijgen dat er een nieuwe angst bij was gekomen, namelijk dat het haar overkwam.

Can you just not? I just can feel Solance staring at him, knowing that she wants to chase his demons away, that she just want to feel him better. She can't stand seeing him suffer and all she wants to do is hug him and tell him that it will be allright but she can't becuz she doesn't know if it will be allright.

ZEGT DEGENE DIE DE FEELS NOG ERGER MAAKT KAN JE NIET ;_____;

:') *hides under sheets*

EXCUSE ME I MUST FICTION

INSPIRED BY LE ONZINTOPIC
also dit is totaal niet accuraat wat instellingen betreft, I know, maar ik was te lui om voor dit stukkie research te gaan doen. Yolo en meer van die dingen.
Enjoy.

It was not how they had planned the boy's arrival, but they had no choice and neither did he, with the behaviour he had displayed earlier on. When the driver stopped the truck in front of St. Mary's Institute for young delinquents, he and his co-passenger already prepared mentally for unloading the fury personified in the backseat. Earlier, the driver, a man in a fancy, black coat who was in his early forties, had nearly gotten a black eye from the boy, who had not been down with the fact that he was scheduled to be taken to St. Mary's today.
During the ride, the boy's fierce, blue eyes had been mostly hidden by his lightblonde hair, wich could really use a cutting, but when he made eyecontact the driver was glad there was metalwire between them. This kid was insane, obviously.
"Fuck you!" were the first words the driver was greeted with, when they helped the very defiant young man, who's hands had been tied behind his back since he had proven himself the be quite dangerous, out of the car.
"Easy no-"
"let go of me!" Riot snapped, trying to free himself, even though he was in no position to escape.
The two men shot each other a meaningful glance. They felt sorry for the personelle in the institute. This one was going to be quite a handful.
"It's for your own good lad," the driver said as he and his partner led the boy to the entrance. The fence was shut behind him and the sound made the boy turn around with something in his eyes dat resembled fear.
Immediately, he started his struggle again, clearly not about to lay low anytime soon.
"This is pointless kid, just come with us," the other man said, now sounding like he was losing his patience.
"Shut the fuck up," Riot snarled.
Yep, this one was going to be difficult. And not just a little.
Even after they went through the doors, into the hall, the boy still hand't given up his resistance. A tall woman came their way and she smiled warmly at Riot.
"You must be Riot," she said friendly. The response she got was merely Riot baring his teeth. However, this lady was used to problematic youngsters and she simply turned to the two men.
"Show him his room," she said calmly. "Give him some time to adjust.. And to cool down."

Me does like. He is mental, I tell you.

Yay o3o Ikr. he'll probably end up in a strait-jacket someday. I love him for it xD

Het steegje was smal en dat gaf Riot moed; zolang hij zich breed maakte kwam er niemand langs hem en was Solance veilig achter hem. De man voor hem nam hem schattend op. Riot ontblootte zijn tanden. Het ging hier puur om wraak. Wraak die de man niet zou krijgen, niet via Solance.
“Aan de kant, knul, dan kunnen we je laten toekijken wat we met ‘r doen, anders heeft het ook geen zin.”
“Flikker op, zolang ik leef kom je niet bij haar,” gromde Riot. De man kwam dicht bij hem staan en leek even na te denken. Riot haalde uit, maar de man greep zijn arm.
“Sorry, knul, ik neem geen bevelen aan van een dooie.”
Riot’s ogen werden groot toen iets zich in zijn buik drong. Ongelovig staarde hij om laag, alleen om te zien hoe de man hes mes nog eens in zijn maag ramde. En weer. Een kreet van pijn kwam over zijn lippen. Solance gilde.
Riot zakte ineens op de grond. De man trapte hem vol in zijn gezicht en hij voelde een withete pijn door zijn neus gaan.
Hij bedekte de steekwonden op zijn buik met zijn handen en kreunde. Het warme bloed doordrenkte al snel zijn lichte T-shirt.
“Niet wat ik gepland had, maar je hebt geluk, meisje,” zei de man nuchter en hij en zijn gevolg vertrokken.
“Riot!” riep Solance uit en trillend knielde ze neer bij de jongen, wiens gezicht inmiddels krijtwit was.

Solance staarde met grote ogen naar Riot’s verwondingen. Ze was bloed gewend, kende verwondingen, maar dit, zo bruut. Tranen welden op in haar ogen en ze trok haar shirt uit, om het vervolgens op de wond te drukken. Misschien kon ze het stelpen, misschien was hij wel te redden!
“Hou vol!” fluisterde ze. “Dan komt het allemaal goed..”
De heldere, blauwe ogen stonden vol pijn. Zwakjes bewoog de jongen een bebloede hand haar kant op en zonder aarzelend pakte Solance deze beet. Het voelde vreselijk, al het bloed op zijn hand.
“S- Solance..” wist hij moeizaam uit te brengen. Haar greep om zijn hand verstevigde.
“Ik ben hier, ik ben bij je,” fluisterde ze.
“Ik... hou van.. je,” fluisterde de fataal gewonde jongen.
De tranen liepen nu over haar wangen. Ze had geen telefoon bij zich, kon geen ambulance bellen en haar shirt was al doordrenkt met bloed.
Ze keek naar zijn gezicht. Bloed liep uit zijn neus over zijn mond en kaak. Hij hoestte en iedere ademhaling leek hem waanzinnig veel moeite te kosten.
Ze boog zich voorover en trok hem moeizaam tegen zich aan, haar gezicht begravend in zijn schouder.
“Riot..” snikte ze. Het kon niet echt zijn dit. Het kon gewoon niet. Riot kon niet zo makkelijk en snel van haar af worden genomen. Niet nu ze zo gelukkig was met hem, nu het zowaar goed met hem leek te gaan. Zijn nachtmerries waren een zeldzaamheid geworden en hij leek er zelfs amper nog moeite mee te hebben als ze zijn huid aanraakte.
Alles was inmiddels zoveel beter en nu.. nu werd hij van haar weggescheurd.
Haar schouders schokten.
Intens verdriet golfde door haar heen. Het was alsof er met hem een stukje van haarzelf doodging. Hij hoestte. Ze trok hem steviger tegen zich aan. Misschien als ze hem bij zich hield, dat ze hem dan niet kwijtraakte. Misschien als ze hem gewoon niet toestond te gaan.
Ze hield zijn gewicht echter niet meer en was gedwongen hem te laten zakken.
“So...lance...”
“Niet sterven. Alsjeblieft! Ik kan niet zonder je!” riep ze uit. Ze legde een hand op zijn wang en hij keek haar aan, ook al leek hij zich amper te kunnen focussen.
“Je mag niet gaan... Het gaat zo goed.. Ik hou van je. Rosie houdt van je..”
“Ik ook... van jou.. Zeg tegen Rosie... dat ik ook.. van haar-“
Een enorme hoestbui onderbrak hem.
“-hou,” hijgde hij uiteindelijk.
Langzaam echter, begon hij zijn bewustzijn te verliezen, sijpelde het leven weg uit het gehavende, gespierde lichaam. Het lichaam dat ze zo graag tegen zich aanhield. Het lichaam dat haar nooit meer warmte zou geven. Het lichaam waarmee hij haar had beschermd, ten koste van zijn eigen leven.
Met gierende uithalen huilde ze nu. Uiteindelijk zou het de aandacht trekken. Zou een voorbijganger het horen en de ambulance bellen. Maar het zou te laat zijn en ze zouden haar van Riots lijk moeten halen, geheel ingestort. Ze zou schreeuwen, schelden, proberen bij hem te komen, maar ze zouden onverbiddelijk zijn. Ze zouden worden gescheiden.

Now you will regret it. 'cuz There is a feelsy respons YOU can't handle

Een mager meisje struinde de straten door. Doelloos, haar ogen niets ziend. Haar gezicht was ingevallen, lijkbleek, haar ogen dof, haar haren vettig en onverzorgd. Een Golden Retriever, ietwat aan de dunne kant, liep met haar mee, leek haar te willen beschermen en haar tegen te willen houden.
Er stroomden allang geen tranen meer over haar wangen. Tranen waren al op, wogen niet eens op tegen de pijn die ze voelde, die ze diep van binnen voelde. De jongen waarvan ze hield was toch niet meer in leven. Waarom zou zij hier nog moeten zijn?
De afgelopen twee weken waren een hel voor haar geweest. Ze had tal aan mensen om zich heen gehad, tal aan mensen die haar wouden helpen, maar ze had niets anders gedaan dan zijn kussen vastgenomen en tegen zich aan gedrukt. Ze at niet, ze dronk niet, ze kwam niet van haar plek af, enkel om de eerste dagen nog naar de wc te gaan. Maar als je niet dronk, was het al vrij snel afgelopen met de vele toiletbezoekjes. Ze hield zichzelf in leven door af en toe wat water te drinken, maar ook daar was het de afgelopen twee dagen aan ontschoten.
De wind blies regen in haar gezicht, een ijskoude regen, maar ze voelde het niet. Voelde niet hoe koud deze was. De hond achter haar jankte zachtjes, duwde zijn snuit in haar hand maar ze reageerde niet. Streelde zijn vacht niet meer. Zijn aanrakingen deden haar niets meer, niet zoals ze haar vroeger in een voor haar afschuwelijk ver verleden wel wat hadden gedaan. Een constante frons lag op haar gezicht.
Hij was godverdomme gestorven in háár handen en ze had helemaal niets kunnen doen.
Ze beet op haar lip, liet zich ter plekke op de grond vallen en sloeg haar handen voor haar ogen. Op deze stormachtige dag was ze op weg naar de kliffen, een route die ze eerder had afgelegd. Godverdomme.
Waar ze hém had ontmoet.
Een hondentong vond zijn weg naar haar gezicht maar ruw duwde ze hem weg, schreeuwde het uit waardoor de hond ineen kromp en iets afstand nam. Ze schreeuwde, schreeuwde, schreeuwde tot haar keel rauw aanvoelde. Toen kwamen de tranen. Tranen die talrijk over haar wangen stroomden.
Met haar handen greep ze haar haren vast, haar ooit mooie volle bos, nu slonzig en onverzorgd, ongelijkmatig haast. Ze begon te trekken, met handenvol, haar mooie krullen die nu loslieten. Haar hoofdhuid die het zwaar te voorduren kreeg.
"RIOT!" schreeuwde ze nu, haar stem die oversloeg. "Riot ik kan je niet missen."
"Alsjeblieft."
"Riot." Haar stem klonk zachter na elke kreet die ze uitsloeg.
"Riot..." snikte ze uiteindelijk zachtjes "ik kan niet zonder je leven." Ze duwde haar gezicht in de modder en bleef huilend zitten. Jammerde. Ze was niks, helemaal niks, zonder de jongen.
Na wat een kwartier had kunnen zijn stond ze op. Haar gezicht verwrongen van de pijn. De plek die ze achterliet was een plek vol met mensenhaar. Ze strompelde, strompelde haar weg naar de kliffen toe. Ze zou er voor eens en voor altijd een einde aan maken. Hier en nu.
"GA NAAR HUIS!" schreeuwde ze. De hond aan haar zijde kromp ineen, jankte zachtjes en duwde zijn snuit weer in haar hand. Deze trok ze weg, alsof ze zich eraan brandde. "Ga weg, Patrick. GA WEG!" Ze gaf hem een duw waardoor de hond een stukje weg draafde maar op een gepaste afstand bleef hij weer staan, keek bezorgd om naar zijn bazinnetje.
"GA WEG!" gilde ze overstuur. "GA WEG GA WEG GA WEG!"
Toen begon ze te rennen. Patrick op haar hielen, luid blaffend alsof het geluid haar tegen kon houden. Ze bleef rennen, maar struikelde uiteindelijk over Patrick die voor haar voeten was gaan rennen. Hard klapte ze neer op de stenen waardoor er een wond ontstond op haar kin. Ze jammerde zachtjes, duwde de hond hardhandig weg en stond op. Bloed droop van over haar kin naar haar borstkas, over haar zeiknatte tshirt. Niet haar tshirt, die van Riot.
"Riot," mompelde ze zachtjes, haar nagels in haar vel zettende, "ik kom eraan."
De kliffen waren dichtbij, of eigenlijk was het einde van de klif dichtbij. Enkele stappen hoefde nog maar verzet te worden en ze zou eeuwig bij hem zijn.
Ze zette de stap. De stap naar de eeuwigheid.
Patrick blafte.
Zag hoe zijn bazin over de kliftop verdween.
Verbaasd staarde hij naar beneden, staarde hij naar het ding wat ooit zijn bazin was geweest. Nu verminkt en doorboord door een klif. Het meisje zou niet meer voelen, nooit meer voelen. Gejank steeg op, oorverdovend hondengejank wat door merg en been ging. Zijn roedelleidster was niet meer. Was voor eeuwig bij haar metgezel.

WELP

De zon scheen warm op hun ruggen, hij in een vaalgrijs T-shirt, zij in zwarte, geleend van hem. Hand in hand, het warme zand onder hun voeten. Riot voelde zich vrij. Hij keek naar de blondine naast hem, wiens haren door de sterke zeewind even wild in het rond werden geblazen als de zijne. Alsof ze het voelde keek ze naar hem op en glimlachte breed. Nog voor hij door had wat hij deed beantwoordde hij deze. Hij ademde de zilte zeelucht diep in, maar voor hij daar nog verder van kon genieten, trok Solance hem ineens naar het water toe. Het was tekenend voor zijn vertrouwen in haar dat hij het zonder verzet toeliet. Ze renden het water in, hun broeken doorwekend, maar het was warm en de stemming was goed, dus dat gaf niets.
Voor hij het wist kwamen ze op dat ene punt in de zee waar je hoe dan ook onderuit ging en tegelijk gingen ze. Met de lach nog op zijn gelaat bleef Riot in het koele water zitten en Solance landde naast hem. Ineens voelde hij haar hand op de zijne.
Hij keek haar aan. Op haar wangen was een blos verschenen.
"Je shirt is nat geworden," giechelde ze. Riot's hand sloot zich voorzichtig om de hare en hij grijnsde.
"De mijne ook," grinnikte hij.
God, hij kon zich de laatste keer niet herinneren dat hij zich zo goed had gevoeld, zo vrij. Zoals ze hier nu zaten, bijna tot aan hun schouders in het water, leek het even alsof hij gewoon de wereld aankon, inclusief zichzelf.
Ze keken elkaar aan. De gebruikelijke felle blik was uit zijn ogen en had plaatsgemaakt voor een van genegenheid. Langzaam werd de afstand tussen hen korter totdat hun lippen elkaar raakten en hij zijn ogen sloot. Met zijn vrij hand ondersteunde Riot voorzichtig Solance haar en hij voelde hoe ze zachtjes langs zijn hals streelde en wenste dat dit moment voor altijd kon duren.
Toen ze zich voorzichtig terugtrok, bleef haar hand op zijn wang rusten.
"Ik hou van je," mompelde ze zacht en even wist Riot niet goed wat hij moest zeggen. Het zou nog lang duren voor hij eraan was gewend dat iemand van hem hield op deze manier.
"Ik ook van jou," antwoordde hij toen, zijn stem een beetje schor maar overtuigd.

Slowly, Riot walked over to the grave, cautious almost. It had been too long. He hadn't visited since Rosie had enabled him to make some peace with this tiny fragment of his past. He had stopped clinging to the little girl that had been buried here years ago.
However, that didn't mean all the pain was gone. That didn't mean the guilt was erased. As he sunk to his knees in the grass in front of the grave, the old sadness, pain and guilt still weighed him down relentlessly.
His hands were shaking when he lay the flowers on the dirt in front of the gravestone that read her name. He closed his eyes. At this spot, his walls didn't stand a chance. His lower lip quivered and he reached out until his fingers touched the cold stone.
His shoulders shook.
"I miss you," he whispered, his voice nearly inaudible. "Fuck, I miss you.."
A tear ran down his nose as he bowed his head. But tears didn't help, didn't ease anything. To this day Riot knew his own pride and arrogance were the sole reason this girl had lost her precious life and nothing would ever be able to take that weight off his shoulders.
He'd had revenge. Revenge most people would consider disproportionate. But to him it was not nearly enough. Because deep down, below the horrible things he'd done to the man who was responsible for this, below all that had been only one desire. To make him feel the pain Riot felt upon losing his little niece. But that pain was no physical pain and no amount of punches, kicks and other kinds of violence would compare to such a loss.



OOPSIE.

Hoewel Kael inmiddels al verscheidene dates had gehad, had hij nog altijd niemand mee naar huis genomen. Onderweg terug naar het appartement vroeg Rowan zich toch af wie de mysterieuze gelukkige was.
Tot zijn verbazing stond de voordeur open en hij hield meteen stil. Inbrekers? Aarzelend stapte hij de gang in. Om direct uit de droom geholpen te worden. Kael stond met zijn rug tegen de muur, innig verstrengeld met een knul die ongeveer even lang was als hij en behoorlijk gespierd. Ze leken Rowan niet door te hebben, die voelde dat zijn wangen rood werden. Hij kuchte. Ineens bevroor het tweetal. De jongen deed een stap achteruit en Kael grijnsde een tikje gegeneerd.
Rowan keek de jongen aan, nam hem langzaam op en ineens ging er soort gevoelsmatig alarm af. De lichte ogen van de jongen misten een bepaalde warmte. Hij keek naar Kael, die overduidelijk een beetje aangeschoten was.
"Hey, Row,"zei hij. "Dit is Tyler."
Rowan schudde de hand van de jongen, zijn tegenzin verbergend. Tyler had een krachtige handdruk en keek Rowan recht aan, die opnieuw het gevoel kreeg dat Kael zoveel mogelijk continenten tussen hem en deze kerel moest zien te krijgen.


"Kael?"
Kael keek verrast op en ging rechtop in zijn bed zitten. Rowan stond in de deuropening en staarde naar de grond.
"Wat kijk je moeilijk Row, wat is er?" vroeg Kael, een beetje verbaasd. Rowan liep verder de kamer in en ging op Kael's bank zitten.
"Die gast, Tyler... Weet je zeker dat je er verstandig aan doen?" vroeg hij voorzichtig. Kael fronste.
"Waar heb je het over? Hij is ontzettend tof. Je vergist je in hem Rowan, echt,"zei hij toen geruststellend en hij glimlachte even. Als Rowan niet op de bank had gezeten, buiten bereik, had hij een hand door zijn haar gehaald.
"Ik weet het niet, Kael, ik heb echt een slecht gevoel bij hem," ging Rowan door.
"Weet je zeker dat dat niet-"
"Het is NIET mijnschizofrenie," viel Rowan hem scherp in de rede. Kael hief verdedigend zijn armen op.
"Sorry, Row, ik wilde niet-"
"Is al goed. Wees gewoon voorzichtig, okay?"
"Voorzichtig is mijn tweede naam, dat weet je toch?"

Rowan maakte zich zorgen. In een maand tijd was Kael van een opgewekte spraakwaterval in een knorrige, wandelende stilte veranderd. Er klopte iets niet, maar telkens als Rowan erover begon, wist Kael de discussie weer te omzeilen, zoals hij altijd deed als hij het ergens niet over wilde hebben.
Die middag echter, viel alles op zijn plek. Voor de grap wilde Rowan Kael's gezicht in zijn handen nemen, zoals hij wel vaker deed. Een zichtbaar geschrokken terugdeinzende Kael was niet wat hij had verwacht. Hij keek hem aan. De angst in Kael's ogen maakte al snel plaats voor een lach die niet eens in de buurt van zijn ogen kwam. Maar Rowan trapte er niet in. Met een vader als Samuel herkende je bepaalde dingen. Hij zette en stap dichterbij en pakte Kael's polsen. Deze keek hem nu gespannen aan.
"Hij doet je pijn," constateerde Rowan slechts. Kael had voor de verandering eens geen soepel antwoord klaar. "Waarom heb je me dit nooit gezegd?"
"Hij zou jou wat doen als ik praatte." Kael's stem had nog nooit zo kleintjes geklonken en Rowan zag dat zijn handen iets trilden. Ineens trok hij Kael dicht tegen zich aan. De omhelzing werd krampachtig beantwoord en Rowan klopte de iets oudere jongen onbeholpen op zijn rug.


Kael zat inmiddels aan de keukentafel en knoopte met trillende handen zijn donkere overhemd los en liet het van zijn hangende schouders glijden. Zowel onderaan zijn ribbenkast als onder zijn sleutelbeen zat een grote blauwe plek. Kael keek Rowan niet aan. Zijn wangen voelden warm aan en hij schaamde zich, maar was tegelijkertijd bang. Als Tyler hierachter kwam.
Rowan kwam naast Kael zitten.
"Hey, Kael, rustig maar, we lossen het wel op," zei hij zacht. Kael keek hem dof aan. Hij kon onmogelijk zien hoe dit opgelost kon worden. Hij zag gewoon geen uitweg.
Op dat moment stapte Paul de keuken in. Zijn blik ging van Kael's geschrokken uitdrukking, naar de kneuzingen op zijn ontblootte bovenlijf, naar Rowan, met wie hij een blik van verstandhouding wisselde, alsof hij wilde zeggen 'dus toch'.
"Ik handel het wel af," zei Rowan en Paul knikte. Hij liep de keuken door, maar legde in het voorbijgaan nog even zacht een hand op Kael's schouder.
"Wij staan achter je, knul," zei hij, en hij verliet de keuken weer.
"Hij heeft gelijk Kael. Je staat er zeker niet alleen voor," zei Rowan, met een verrassend strijdbare ondertoon in zijn stem. Kael glimlachte mat.

"Hij- hij wordt snel boos," vertelde Kael met tegenzin, terwijl hij zijn overhemd weer aantrok. "Maar verder is hij-"
"Nee Kael. Verdedig hem niet. Ik weet niet wat hij allemaal tegen je zegt, maar niets maakt goed wat hij met je gedaan heeft," zei Rowan scherp. Kael keek hem niet aan. Ondanks alles kon hij de malen dat Tyler hem dicht tegen zich aan had getrokken en oprecht klinkende excuses had gefluisterd niet zomaar uit zijn hoofd zetten.
"Zei hij dat hij van je hield?" vroeg Rowan scherp. Kael knikte mat. Er viel een lange stilte. "Kael, je verdiend zoveel beter," zei Rowan toen, op een haast smekende toon. "Hij stopt hier echt niet mee, wat hij je ook beloofd."
"Dat weet ik," zei Kael zacht. Hoe kon hij het uitleggen? Hoe kon hij duidelijk maken wat voor effect Tyler op hem uit wist te oefenen? Hoe kon hij vertellen hoe Tyler er iedere keer weer in was geslaagd Kael nieuwe hoop te geven, om die vervolgens weer weg te nemen? Hij voelde zich misselijk.
"Ik- ik moet nu even weg, maar als ik terug ben wil ik met je praten, goed?" zei Rowan met klem. Kael knikte.
"Goed.. Waar ga je heen?" Eigenlijk wilde hij nu niet dat Rowan weg ging.
"Ik ga op gesprek bij iemand."

Rowan klopte ruw aan. Er klonk gestommel achter de deur en nog geen tel later keken de bekende, lichte, warmteloze ogen hem aan.
"Hey,"groette Tyler luchtig. Rowan moest zich inhouden hem niet direct keihard voor zijn muil te slaan.
"Hoe kan je," gromde hij. "Ik heb gezien wat je met Kael hebt gedaan. Raak hem nog eens aan en ik maak je af!"
Hij wist niet wat hij had verwacht, maar niet dat de lichtblonde jongen mat glimlachte en gebaarde dat hij binnen kon komen. Hij bleef echter staan.
"Ook goed," zei Tyler. "Als ik maar even mijn zegje kan doen. Het is namelijk niet wat je denkt. Het was noodweer. Hij kan zo ontzettend kwaad worden," zei Tyler zacht. Rowan fronste. Dat klonk niet als de Kael die hij kende.
"Wees op je hoede," klonk Emili's stem, waarschuwend. Dat hoefde ze hem niet te komen vertellen.
"Ja, dat weet ik, maar daarom hoef je hem nog niet zo hard te slaan," zei Rowan. Het eerste kwam er soepeler uit dan hij had gedacht en het leek erop dat Tyler de leugen niet doorzag.

"Ik moest mezelf verdedigen," wierp Tyler tegen en Rowan voelde zijn woede stijgen. Hij stond verbaal machteloos tegenover deze kerel die hem moeiteloos voorloog.
"Ik zou je geloofd hebben als ik niet aan hem merkte dat het anders lag,"zei hij door opeengeklemde kaken. Tyler keek hem verbaasd aan.
"Hoe bedoel je?"
"Ik hoef hem maar aan te raken en hij reageert alsof ik hem elk moment kan slaan. Hij ontkent alles, maar zijn lichaamstaal liegt niet."
"Waarom zou jij hem dan ook aan moeten raken? Volgens mij vind hij het gewoon niet prettig als je dat doet. Dat is in ieder geval wat hij tegen mij zei."
Rowan probeerde Tyler's uitdrukking te lezen, maar niets verried dat de jongen loog. Hij was goed in dit spelletje, realiseerde Rowan zich.
"We zijn gewoon vrienden, maar ik kijk er raar van op als een hand op z'n schouder ervoor zorgt dat hij achteruit stapt," zei Rowan koel. De blik die Tyler in zijn ogen kreeg beviel hem totaal niet.
"En dat deed hij nooit voor hij met jou omging."

Tyler probeerde de deur dicht te doen, maar Rowan hield hem tegen.
"Maak dat je weg komt," snauwde Tyler.
"Pas als jij beloofd met je poten van Kael af te blijven."
"Je weet niets van hem," siste Tyler. Voor Rowan wist wat hij deed haalde hij uit. Hij trof Tyler vol op diens kaak. Tyler keek hem een moment lang aan en Rowan voelde zijn binnenste bijna in ijs veranderen. Die blik was genoeg. Hij had een hele, hele grote fout gemaakt. Met een klap sloeg de deur dicht en Rowan voelde de paniek opborrelen.

Diezelfde avond nog zaten Kael en Rowan buiten, op de stoep voor het appartement, vrij dicht tegen elkaar aan. Kael mocht dan lange zijn, op dit moment leek hij de helft kleiner. Het enige wat Rowan zag was een hoopje onzekerheid en twijfel. Toen hij terug was gekomen had hij de leugens herhaald die Tyler hem verteld had. En daar onmiddellijk spijt van gekregen toen hij zag dat de woorden als messteken bij Kael binnenkwamen.
Hoe? Hoe had een vlotte, slimme knul als Kael voor zo iemand kunnen vallen? Kael zelf leek het ook niet te weten.
"eerst was hij niet zo. Hij was echt cool weet je, grappig ook, en echt aardig," mompelde de donkerharige jongen. In een opwelling legde Rowan een arm om Kael's schouders. Kael liet langzaam zijn hoofd op Rowan's schouder zakken en zo zaten ze een hele tijd. Tot iets Rowan alert op deed kijken. Er bewoog iets bij de ingang van Central Park. Was het weer iets in zijn hoofd? Maar hij had al dagen netjes zijn medicatie gewoon genomen. Kael leek niets te merken, maar Rowan herkende de gespierde figuur die even onder de straatlantaarn te zien was direct.

Ondanks Rowan's smeekbeden was hij toch gegaan toen Tyler hem had uitgenodigd. Hij moest gewoon weten waarom Tyler had gelogen, hem de schuld had gegeven. Hij was boos, maar ook nerveus. Hij was inmiddels meer en meer gaan twijfelen, maar ook sterk bewust van het feit dat Tyler macht over hem had. De deur ging open en met een glimlach liet Tyler hem binnen. Kael had er alles voor gegeven om gewoon even helemaal niets te voelen bij het zien van die lach.
De deur sloot en voor hij het wist drukte Tyler zijn lippen op die van Kael, die, zoals iedere keer, daardoor even geheel van de wereld was. Toen Tyler een stap terug deed was er echter iets veranderd in de manier waarop hij keek. Kael slikte. De vlinders waren direct weer weg en zijn blik gleed naar de deur.
"Kom mee. We moeten praten," zei Tyler kortaf.


"Leugenaar!"Tylers stem vulde de hele ruimte. Kael lag inmiddels ineengedoken op de vloer, ontdaan van alle waardigheid waar hij zich normaal mee bewoog. Bloed liep uit zijn neus en mond, hij was licht in zijn hoofd en hij kon maar moeilijk overeind komen.
"Maar een vriend he? Niks om me druk om te maken, zei je!" Tyler's voet trof Kael tegen zijn kin en hij landde weer ruggelings op de tegels.
"Het is niet wat je denkt, echt niet," zei hij wanhopig. Waarom raakte het hem zelfs nu nog zo wat Tyler allemaal zei? Misschien was het Tyler's overwicht, zijn beschuldigende toon of de manier waarop hij Kael moeiteloos aan het lijntje hield, maar deze verzette zich amper tegen de klappen.
Tyler hees hem een stukje op. Kael's linkeroog zat inmiddels dicht en hij haalde rasperig adem.
"Je verdient dit. Je naait me elke keer weer. Elke keer is het weer die verdomde Rowan. Hij is de volgende. Als ik met jou klaar ben."
"Nee... Laat hem er alsjeblieft gewoon buiten," zei Kael.
"Je geeft teveel om hem Kael, hij is duidelijk meer dan een vriend."
Tyler ramde genadeloos zijn vuist in Kael's maag, die dubbelklapte van de pijn. Tyler liet hem los en Kael zakte kreunend terug op de vloer.
"Ik zou je moeten dumpen," snauwde Tyler, furieus. "Vuile, smerige kleine hoer die je bent." Hij spoog de woorden uit. Kael had de kracht niet er nog tegenin te gaan. Hij liet het over zich heen komen.

Bloed liep inmiddels ook langs de zijkant van Kael's gelaat omlaag. Zijn lange haar was een grote warboel en zijn overhemd was gescheurd en bebloed. Tyler pinde hem tegen de grond en plantte een knie in Kael's maag.
"Walgelijke slet die je bent," siste hij. Zijn ogen schoten vuur. "Ik hield van je. Ik was bereid alles voor je te doen! En het enige wat jij doet is alles aan de kant gooien voor die Rowan."
Kael had het al moeilijk genoeg met gewoon blijven ademhalen, dus er kwam geen geluid uit zijn keel.
"Ik hoop dat ik tot je doordri-"
De deur vloog met een klap open.
"Naar Kael! Ik hou hem tegen," blafte de stem van Paul. NOg geen moment later werd Tyler van hem af gesleurd. Hij hoorde het geluid van klappen maar iets zei hem dat het dit keer niet Tyler was die ze uitdeelde.
"Kael?" Rowan's stem klonk bezorgd. Door zijn goede oog keek Kael hem aan. Zwakjes strekte hij een hand uit en Rowan hielp hem iets overeind. Kael hoestte maar toen trok Rowan hem dicht tegen zich aan.

Met dat hij Kael's gehavende lichaam tegen zich aan trok voelde hij hem ontspannen. Hij hees hem overeind en hielp hem naar de donkerblauwe bank de in de kamer stond, waar Kael direct opzij zakte, uitgeput en helemaal kapot. Rowan knielde naast hem neer. Het deed hem pijn Kael zo te zien.
"Rowan, ik-" begon Kael, bijna onverstaanbaar, maar Rowan schudde zijn hoofd.
"Het is al goed, maak je geen zorgen."
Hij keek om. Tyler's neus bloedde nu ook en Paul had zijn armen ruw op zijn rug gedraaid. Even maakte Rowan oogcontact met Tyler, toen draaide hij zich terug naar Kael en drukte een kus op diens voorhoofd. Het gevloekt dat onmiddellijk achter hen opsteeg werd door iets wat Paul waarschijnlijk deed ruw beëindigd.
Kael grijnsde flauwtjes naar Rowan. Het was iets.
"Ik pak even wat water voor je," zei hij zacht. Hij wist niet zeker of het doordrong, want Kael's goede oog werd groot toen Rowan opstond. "Ik ben zo weer bij je," zei Rowan nadrukkelijk en Kael leek weer te ontspannen. Paul was ondertussen bezig Tyler naar buiten te leiden. Bij de deur keek hij om naar Rowan.
"Kom ons niet achterna. Dit wil je niet zien."

Kael voelde opluchting toen Rowan weer terug kwam. Nu Tyler weg was merkte hij pas hoe afschuwelijk hij zich voelde. Zijn hele lichaam deed zeer en hij besefte zich hoe slecht het af had kunnen lopen als die twee niet in hadden gegrepen. Tyler zou hem misschien wel dood hebben geslagen. Die gedachte was ondraaglijk. Na al die keren dat Tyler had gezworen dat hij van hem hield.Hij had ieder woord geloofd. Was het allemaal gelogen?
Rowan zette een glaasje water aan Kael's lippen, zijn achterhoofd ondersteunend. Kael dronk wat, maar het hielp niet.
Rowan praatte nu zacht tegen hem en ergens was het geruststellend. Kael dacht aan wat Tyler had gezegd. Na hem was Rowan aan de beurt. Hij voelde zich misselijk bij de gedachte dat het niets had gescheeld of het was ook zo afgelopen.
"We brengen je zo naar huis," zei Rowan zacht. Hij had blijkbaar ook een doekje meegenomen, want nu was hij voorzichtig het niet opgedroogde bloed van Kael's gezicht te vegen. "Paul handelt eerst buiten wat dingen af."
Kael probeerde overeind te komen, maar Rowan duwde hem voorzichtig terug.
Niet veel later kwam Paul binnen. Er zaten een paar bloedspetters op zijn shirt en zijn ogen fonkleden, maar zijn stem was merkwaardig kalm.
"Hoe is het met hem?"

"Niet goed. Hij is echt enorm toegetakeld," zei Rowan zacht. Paul kwam erbij staan en keek naar Kael. Zijn gezicht zag er beter uit nu een deel van het bloed weg was, maar nog steeds was het afschuwelijk om te zien en Paul's woede verdween als sneeuw voor de zon. Hij keek naar Rowan.
"Ik draag hem wel naar de auto."
Rowan knikte mat en streek Kael's haar uit zijn gezicht waarna Paul hem met verrassende voorzichtigheid optilde vanaf de bank. Kael liet zijn hoofd tegen de schouder van zijn huisgenoot rusten terwijl deze Rowan voorging het huis uit.
Rowan ging eerst de auto in en Paul legde Kael bij hem op de achterbank. Kael's hoofd rustte op Rowan's schoot, maar het stond in schril contrast met de laatste keer dat dat het geval was. Hier was niets speels aan. Niets grappigs. Kael's ogen waren nu beiden gesloten en hij haalde redelijk jachtig adem.
"We zijn er zo," zei Rowan zachtjes. "Echt, we zijn zo weer thuis."

Ze hadden Kael naar binnen gedragen en op zijn bed gelegd. Hij probeerde zo min mogelijk na te denken en het enige goede aan de pijn was dat het hem daar in ieder geval bij hielp door al zijn aandacht op te eisen. Rowan zat bij hem en knoopte zijn overhemd los.
Kael hoorde hem scherp inademen en wilde niet eens weten hoe hij eruit zag.
"Ik hoop echt dat Paul niets van hem heeft heel gelaten," gromde Rowan. Kael wist niet wat hij hoopte. De realisatie dat Tyler hem dit met kinderlijk gemak had aangedaan was gewoon teveel.
"Ik dacht dat hij om me gaf," bracht hij zacht uit. Rowan stopte waar hij mee bezig was en keek Kael meelevend aan.
"Tyler was een van de beste leugenaars die ik ooit heb ontmoet, Kael," zei hij zacht. "Zo.. Zo kon mijn vader ook zijn," voegde hij eraan toe. Kael tilde een arm op om zijn hand op Rowan's arm te leggen, maar zijn lichaam leek wel van lood.
"Het is al goed," zei Rowan, die zag wat Kael probeerde. "Als me maar beloofd dat je je nooit meer met zo iemand inlaat," zei hij toen met een zwakke glimlach.
Hij ging verder met het schoonmaken van de bloederige plekken die het resultaat waren van de klappen van Tyler. Af en toe vertrok Kael's gezicht, al het desinfecterende middel dat hij de dag dat Rowan hier definitief was gekomen voor hem had gebruikt weer behoorlijk stak.
"Ik weet het, het doet zeer, maar het moet echt," zei Rowan. "Al was het maar zodat je geen enge ziektes van die hufter krijgt," voegde hij er half grappend aan toe en Kael glimlachte even.
Niet veel later rechtte Rowan zijn rug.
"Zo moet het voorlopig goed zijn," merkte hij op. Kael zat nu iets rechterop in de kussens van zijn bed maar voelde zich nog niet veel beter. Hij keek op.
"Rowan... Kan ik je overhalen mijn bank voor een keer te huren?"

Rowan grijnsde.
"Met alle plezier."
Opluchting ging door Kael heen. Het laatste wat hij nu wilde was alleen zijn. Alsof Rowan zijn gedachten kon lezen kwam hij weer naast het bed zitten. Hij trok de dekens iets verder over Kael heen.
"We loodsen je hier echt wel doorheen, Paul en ik," zei hij zacht.

Toen Kael sliep, wat al vrij vlot was, spraken Kael en Paul elkaar op de gang nog even.
"Ik heb zijn broer gebeld en de situatie uitgelegd en nog geen kwartier geleden had ik ineens zijn ma aan de lijn," bromde de gespierde jongen. "Ze maken zich toch drukker om hun zoontje dan Kael zelf lijkt te denken."

Brenin wist niet precies wat hij kon verwachten toen hij de dag nadat het was gebeurd binnen werd gelaten door een beer van een vent die zich voorstelde als Paul en de jongen die hij herkende als een goede vriend van Rowan, maar hij en zijn ouders werden redelijk snel bijgepraat door het tweetal.
"Hij ligt nu te slapen, dus ik stel voor dat we eerst even op mijn kamer gaan zitten," zei Paul bruusk. Eenmaal daar begonnen hij en Rowan uit te leggen. Hoe Kael met de jongen had gedate en hoe hij complete macht over hun zoon had gehad. Hoe Kael steeds stiller was geworden en het steeds duidelijk begon te worden dat hij geslagen werd. Hoe hij amper durfde te praten uit angst dat zijn vrienden iets zou overkomen. Alana's ogen glinsterden maar Mortimer leek vooral kwaad.
Brenin voelde zich alsof hij een klap in zijn maag had gekregen. De gedachte dat iemand zijn kleine broertje zo afschuwelijk had behandeld was vreselijk.
Rowan begon te vertellen over die laatste afspraak. Hoe ze binnen waren komen vallen en Tyler bij Kael weg hadden moeten sleuren. Brenin wilde dat hij hun beschrijving niet zo letterlijk voor zich zag en zag dat zijn moeder haar gezicht in haar handen had begraven.
"Waar is die man nu?" vroeg Mortimer slechts bars.
"Ik heb hem uitgelegd dat het niet netjes is wat hij gedaan heeft. Geen idee wie hem gevonden heeft," zei Paul.
"Dus hij loopt nog gewoon rond?" zei Brenin ongelovig.
"Paul bedoeld met uitleggen dat Tyler inmiddels waarschijnlijk niet meer kan lopen," zei Rowan met een flauwe glimlach.


"Zoiets ja," zei Paul kalm. Brenin wist niet zeker of hij wilde weten wat de man had gedaan, ook al had hij geen medelijden met die Tyler.
"Kunnen we onze zoon nu zien?" vroeg Alana zacht.
"Volg mij maar, mevrouw," zei Paul kalm en ze volgden hem Kael's kamer in. Alana hapte naar adem.
"Nee..." fluisterde Brenin ontzet. Nog voor zijn ouders was hij bij het bed van zijn broertje. Hij knielde neer. Rond Kael's oog zat een enorme paarse zwelling, de rest van zich gezicht was ook beurs en op meerdere plekken zat pleisters waar de huid gescheurd was. Hij bewoog iets. Toen hij zijn goede oog open deed leek hij eerst te schrikken, maar toen glimlachte hij moeizaam. Hij strekte een arm uit, waarop ook de nodige blauwe plekken zaten. Brenin slikte en voelde zijn ogen vochtig worden. Hij pakte voorzichtig de uitgestoken hand, bang Kael pijn te doen.
"Brenin," fluisterde Kael schor.
"De enige echte," zei Brenin zacht.

Nu pas leek Kael zijn ouders te zien. Voorzichtig liet Brenin zijn hand los en ging hij opzij om ruimte voor ze te maken. Kael keek zijn vader aan en Mortimer keek dof terug.
"Hoe voel je je?" bromde hij. Kael haalde zijn schouders op, maar te oordelen naar zijn gezicht deed zelfs dat zeer.
"Kon beter. Kom me alsjeblieft niet vertellen dat dit ervan komt als ik met jongens ga," wist hij met moeite uit te brengen. Mortimer keek alsof hij een klap in zijn gezicht had gekregen.
"Dat was ik ook niet van plan," zei hij slechts. Kael knikte langzaam. Hij hoestte en zijn lichaam schokte. Rowan hielp hem iets verder overeind. Tot zijn afschuw zag Brenin onder zijn sleutelbeen ook al een kneuzing zitten. God, wat had hij er een hoop voor gegeven om de pijn van zijn kleine broertje gewoon weg te kunnen nemen.
"We zijn oprecht bezorgd om je," klonk Alana's zachte, verstikte stem. Ze knielde naast het bed neer en pakte de hand van haar zoon, die een tikje achterdochtig keek.
Kael's blik ging naar Brenin en die knikte bemoedigend, waarna Kael weer naar zijn ouders keek. Brenin dacht terug aan de ontmoeting van laatst, de harde woorden die er van Kael's kant gevallen waren. Had hij toen ook al onder de blauwe plekken gezeten, maar alleen op plekken die ze niet konden zien? Die gedachte was te afschuwelijk voor woorden. Het idee dat Kael bij hen was geweest, dat ze de kans hadden gehad dit te voorkomen als hij niet zo snel al weer weg was gegaan.
"Jullie- jullie kunnen blijven eten als jullie willen," merkte Rowan een beetje ongemakkelijk op.

NOU EN TOEN SCHREEF IK DIT. GODVERDOMME ISA.

Hij zag er onberispelijk uit. Zijn haar zat perfect, zijn stropdas recht, zijn gehele outfit was gitzwart en gladgestreken en zijn schoenen waren netjes gepoetst. Zijn gelaat was echter het tegenovergestelde. Zijn ogen waren roodomrand met diepe wallen eronder. Rond zijn lippen was een harde trek verschenen en zijn handen trilden toen hij uit de taxi stapte en betaalde.
"Hey, veel sterkte man," zei de chauffeur meelevend. Kael forceerde met moeite een glimlach.
Hij keek naar de katherdraal voor hem, waar de begravenis zou beginnen. Er was een probleempje. Hij was niet uitgenodigd. Vermoedelijk Samuel's werk. Dus de kans bestond dat er problemen zouden ontstaan. Kaels dode blik kreeg iets van zijn oude strijdbaarheid terug. Ze zouden hem er met geweld uit moeten zetten als ze niet wilde dat hij Rowan een laatste eer zou bewijzen.
Met een meer verende tred dan toen hij eerder die dag naar de taxi toe was gelopen, maar nog steeds met dat loodzware, oneindige verdriet in zich, liep hij naar de grote, openstaande deuren.
Veel mensen zaten al en keken op toen Kael binnenkwam, maar hen zag hij niet. Hij staarde slechts met enorme ogen naar de kist vooraan in de zaal. Als hij gedacht had dat de pijn van het gemis niet nog groter had kunnen worden had hij het mis. Hij voelde zich alsof hij ieder moment in elkaar kon zakken, kon bezwijken onder het ondraaglijke verlies van iemand die als een klein broertje voor hem was geworden, maar dan nog meer dan dat.

"Wat doe jij hier?" klonk ineens een barse stem en in een paar passen stond Samuel voor hem, onbeschoft dichtbij. Zijn gezicht was nog lang niet hersteld van de talloze klappen die hij van Kael had gekregen, maar deze wilde meteen alweer eigenlijk niets liever dan voor een tweede ronde gaan. Deze man riep zoveel weerzin op, zoveel woede, dat Kael niets liever wilde dan hem zien verdwijnen. Hij leek geen enkel verdriet te hebben en dat maakte Kael razend, ook al werkte zijn eigen verdriet verlammend. Hoe kon hij zo onverschillig zijn? Er was een stuk in Kael dood gegaan en Rowan en hij waren niet eens bloedverwanten. Hoe kon zijn eigen vader zo gevoelloos zijn?
"Afscheid nemen," zei Kael, en tot zijn eigen verbazing viel het mee hoe verstikt zijn stem klonk, ook al voelde het afschuwelijk om die twee woorden uit te spreken. Alsof hij daarmee iets bezegelde, voorgoed moest accepteren dat Rowan er echt nooit meer zou zijn. Dat de jongen echt nooit meer tegen hem aan zou kruipen op de bank als het stormde. Dat ze echt geen slechte grappen meer uit zouden halen met elkaar.
"Ik kan me niet herinneren dat jij hier welkom was."
"Ik heb daar nooit een bevestiging van gehad," zei Kael door opeengeklemde kaken, terwijl hij het branderige gevoel in zijn ogen wanhopig probeerde te negeren. Samuel's ogen vernauwden zich en hij beende langs Kael heen. Deze keek weer naar de kist. Langzaam begon hij naar voren te lopen, zich niets aantrekkend van het verontwaardigde geroezemoes.
Het was alsof zijn lichaam zich met iedere stap tegen zijn geest verzette. Hij kwam stap voor stap dichterbij de ijzingwekkende realisatie dat Rowan er echt niet meer was. Dat zijn hart nooit meer zou slaan, er geen enkele activiteit in zijn hersenen meer was. Opnieuw was Kael bang ter plekke in te storten.
En toen was hij dichtbij genoeg om hem te kunnen zien liggen. Bewegingloos. Bleek. Netjes aangekleed. Kleding waar hij nooit in gezien zou willen worden bij leven.
Kael's blik ging over de rustig gesloten ogen, alsof hij gewoon sliep, de ontspannen mond, waarmee hij nooit meer zou lachen op die manier die Kael's humeur direct verbeterde. Zijn haar was voor het eerst in zijn leven in model gebracht. Het hoorde niet. En het benadrukte nog meer dat de Rowan die hij kende er niet meer was. Verloren, voor altijd.
Kael's vrees werd waarheid. Zijn knieën begaven het en naast de kist zakte hij in elkaar. Tranen liepen weer vrijelijk over zijn wangen en hij dook ineen, snikkend, alsof hij zich daarmee af kon schermen van de intense emotionele pijn die in hem woedde, meedogenloos.
"Hij daar, hij is niet welkom," klonk Samuel's stem toen. Snelle voetstappen. Ineens werd Kael aan zijn armen omhooggehezen. Twee sterke mannen leidden hem mee. Kael was niet bij krachtte om zich te verzetten.
Toen hij Samuel passeerde keek deze hem kil aan.
"Als hij nooit met jou om was gegaan, was dit ook nooit gebeurd."
Het was alsof de woorden werden gebrandmerkt in zijn ziel en Kael kromp onbewust ineen. Hoelang zou hij dit aankunnen voor hij helemaal niets meer zou voelen? Hoe kon een mens zoveel verdriet eigenlijk in een keer voelen?
Hij werd naar buiten gebracht en achter hem werden de deuren gesloten. Hij zakte ineen en bleef zo zitten. Ook toen de dienst hoorbaar begon. Ook toen donkere wolken boven hem samenpakten en een ijzige wind door zijn kleren sneed.
Dit was precies zo'n moment waarop hij Rowan nodig had. Rowan, die hem altijd had kunnen vinden. Maar nu niet meer. Hij zou Kael nooit meer vinden. En even wenste hij dat hij net als Rowan was. Dat mensen in zijn hoofd konden blijven bestaan. Dan maar aan de medicatie, maar Kael had er alles voor gegeven om nog een keer Rowan's stem te kunnen horen.

TIME FOR HAPPINESS.

Kael zat ontspannen tegen de muur geleund, met Adam op zijn beurt weer tegen hem aan, met zijn hoofd rustend op Kael's schouder. Kael's ogen waren gesloten en hij genoot van de warme zon op zijn gezicht en het lichaam van de jongen tegen zich aan. Als Adam bewoog zorgde het voor een aangenaam, kriebelend gevoel in Kael's maag.
Kael merkte dat hij weer meer de oude aan het worden was. Hij was ontspannen, relaxed en schrok niet zo snel meer. Het had tijd gekost. En een hoop geduld van Adam waar Kael diepe bewondering voor had, maar ze begonnen er samen uit te komen.
Een licht briesje bewoog Kael's haar even.
"Je haar waait in mijn gezicht," mompelde Adam en Kael schoot in de lach.
"Hemel, nee!"
Adam lachte zacht en drukte een kus in Kael's hals, die met zijn vingers over Adam's wang streek.
Twee mannen kwamen voorbijgelopen en keken met lichte afkeer naar de twee jongens. Dit keer was het Adam die iets verstijfde. Zonder erbij na te denken legde Kael beschermend zijn armen om de andere jongen heen en trok hem wat dichter tegen zich aan.
"Trek het je niet aan. Het zegt meer over hen dan over ons," zei hij zacht.
"Da's waar," mompelde Adam, maar hij klonk niet helemaal overtuigd.
Kael verstevigde zijn omhelzing. Hij wilde dat hij die onzekerheid weg kon nemen bij Adam, maar die zat diep, dat wist hij.
"Wil je naar binnen?" vroeg hij zacht. Hij wist dat Adam nu niet echt meer ontspannen zou zijn. Deze knikte en ze stonden op. Kael vlocht zijn vingers in die van Adam en ze gingen weer naar binnen, waar het meteen een stuk koeler was dan buiten.
Eenmaal binnen trok Kael Adam naar zich toe en drukte hij een kus op zijn lippen. Adam legde zijn armen losjes om Kael's middel en beantwoordde de kus zonder aarzeling. Kael sloot zijn ogen. Zijn vingers gingen door het krullende donkere haar van zijn vriend.
"Ehh- stoor ik?"
Kael keek op en Adam deed vlug een stapje terug. Kael schoot in de lach toen hij Rowan's verbouwereerde blik zag.
"Je betrapt me wel vaak op de verkeerde momenten he?" zei hij grijnzend. De eerste keer was met Tyler geweest en Kael's gezicht betrok iets. "Maar wat is er?"
"Ik wilde jou eigenlijk even vragen of je blijft eten, Adam, want ik begin zo met koken," zei Rowan, nu weer op neutrale toon. Adam glimlachte.
"Graag," zei hij monter.

Jesh. Ik dump hier vanmiddag dat anderse stukje because I can.

Oh, je maakt hier ook een topic
Slim o3o
WANT DAN KAN HEEL HORSEHOME MEEJANKEN ;^;

Het was lang geleden dat Kael voor het laatst alleen in het gebouw was geweest en hij had van de gelegenheid gebruik gemaakt om schaamteloos een ongepast lange douche te nemen, tot het hem verveelde. Paul was een goeie gast, maar hij raakte altijd zo geïrriteerd als hij moest wachten met douchen.
Kael draaide de kraan dicht en stapte de douche uit. Na zichzelf te hebben afgedroogd gebruikte hij die handdoek om de zwaar beslagen spiegel ook meteen weer even bruikbaar te maken.
Hij kleedde zich rustig aan en kamde toen zijn haar naar achteren, zodat het niet weer in slierten voor zijn gezicht op zou drogen. Hij glimlachte even bij zichzelf en verliet de badkamer. De lol van het alleen zijn was er nu eigenlijk al wel weer vanaf. Huisgenoten konden soms irritant zijn, maar negentig procent van de tijd was hij eigenlijk gewoon veel te dol op dat stelletje tuig. Hij overwoog Adam te bellen, maar herinnerde zich dat die een lang weekend bij zijn ouders verbleef.
Met een zucht slofte Kael via de keuken, waar hij een eveneens ongepaste hoeveelheid snacks meenam, naar zijn kamer. Met de stereo op vol volume plofte hij op zijn bed. Hij klapte zijn laptop open en zag tot zijn verbazing dat Rowan online was.
'Hee fuckface' tikte hij. 'hoor jij je aandacht niet op het vrouwwezen te richten?'
Het duurde even, maar toen kwam er antwoord terug. Kael had amper door dat er automatisch een brede grijns op zijn gezicht verscheen.
'Die is zich aan het omkleden, oetlul. We pikken zo Paul en zijn vriendin op.'
Kael's vingers zweefden even boven het keyboard.
'oh dan heb je nog wel een uurtje. vrouwen en omkleden, man'
'Nee, jij dan. Heb je je kledingkast wel eens gezien?'
Kael schoot nu hardop in de lach. Er tikte iets tegen het raam, maar hij sloeg er verder geen acht op.
'Wat wil je daarmee zeggen?'
'Ik? Niets, helemaal niets, Brown.'
Opnieuw tikte er iets tegen het raam en met een frons keek Kael op. Hij schoof met een zucht de laptop van zich af en liep naar het raam. Zijn adem stokte in zijn keel. In het licht van een van de lantaarns aan de grens van Central Park stond een donkere gedaante. Deze gooide iets en Kael stapte geschrokken terug toen iets kleins en hards voor de derde maal het raam raakte. Langzaam liet Kael zich weer op het bed zakken.
'rowan hij is terug' typte hij haastig, met trillende vingers. Nog een steentje tegen het raam. Kael vloekte en zijn hart bonkte in zijn keel.
Even gebeurde er niets. Toen:
'Shit. Kael, blijf waar je bent. Ik haal Paul en we komen direct je kant op.'
Opluchting en genegenheid schoten door Kael heen, ook al voelde hij zich klote dat hij nu hun uitje verpest had. Ineens werd er beneden hard op de deur gebonkt. Kael verstijfde. Zijn mond was kurkdroog.
"Shit..." mompelde hij. Er werd opnieuw gebonkt, luid. Het hield aan. Intuïtief wist Kael dat als het tot een confrontatie kwam het met hem gedaan was. Herinneringen drongen zich aan hem op. Hij voelde zich misselijk.
Hoe kon dit? Normaal was er een heleboel voor nodig om hem bang te krijgen en nu zat hij hier, ineengedoken als een vogeltje. Hij vervloekte zichzelf.
Ineens hield het gebonk op. Kael ademde langzaam uit. Er bewoog iets op het scherm dat zijn aandacht trok.
'We zijn onderweg, hou vol.'
Ookal zaten ze een enorm eind uit de buurt, toch voelde Kael zich iets gerustgesteld. En toen hoorde hij de voetstappen in de gang.
Opnieuw beefden zijn vingers iets toen hij begon te tikken.
'shit hij is binnen'
Na een korte aarzeling type hij erachteraan:
'schiet alsjeblieft op'
Zijn hart ging als een razende tekeer. Drie korte kloppen op zijn deur. Hij haalde diep adem en stond langzaam op. Dan maar met opgeheven hoofd de confrontatie tegemoet komen.
"Ja?" vroeg hij. Zijn stem klonk hard, de angst moest hoorbaar zijn. De deur ging open. Hoewel ze bijna even lang waren voelde Kael zich onbewust klein, ook al probeerde hij zich daartegen te verzetten. Daar stond iemand die hem bijna een half jaar aan het lijntje had gehouden, zijn onbevangenheid vertrapt had en hem uiteindelijk van alles de schuld had gegeven.
Kael keek hem recht aan, kin iets omhoog. Tyler keek kil terug. Zijn blik ging vervolgens naar de laptop. Kael volgde zijn blik. Rowan had meerdere berichten achter gelaten. Tyler zag hem kijken.
"Geef antwoord. Zeg hem dat het om een grap gaat. Of je verbeelding, mij om het even."
Kael vroeg zich niet eens af hoe Tyler wist dat het om Rowan ging.
"En waarom zou ik?" kaatste hij terug, dapperder dan hij zich voelde. Ondanks de angst schoten zijn ogen vuur. Tyler's blik zei hem dat hij toch afgeslacht ging worden hier, dan op zijn minst met alle lef en waardigheid die hij op kon brengen.
"Omdat er een mes in mijn zak zit en ik je gezicht kapot snij als je het niet doet."
Dat kwam er veel te kalm uit. Kael woog zijn kansen af. Hij realiseerde zich dat hij er vrijwel geen had, tenzij...
Hij pakte de laptop, ging zitten en zette het ding op zijn schoot. Tyler kwam achter hem staan en knielde. Hij legde een hand in Kael's nek. Zijn duim wreef zachtjes over Kael's huid, bij wie de rillingen over zijn rug liepen.
"Doe het," fluisterde Tyler, die zijn lippen vlakbij Kael's oor bracht.
'jk r is niemant'
"Ik dacht dat je slimmer was dan dat."
Kael verstijfde. Had Tyler hem door?
"Zelfs ik kan beter spellen."
Kael moest een zucht van opluchting onderdrukken. Ineens haalde hij uit met zijn elleboog, die Tyler vol op zijn neus trof. De gehurkt jongen sloeg achterover, tegen de muur en Kael sprong overeind, klaar om het gevecht aan te gaan, ook al paste hij qua spieren wel twee keer in Tyler.
Deze kwam langzaam overeind. Kael balde zijn vuisten. Zijn handen waren klam.
"Ik maak je af, Brown. Ik was hier om te praten, maar je hebt het er nu naar gemaakt."
Kael probeerde weg te duiken voor zijn graaiende armen, maar Tyler greep hem bij zijn kraag. Hij slingerde Kael van zich af, die tegen de bank aanviel. Paniekerig keek Kael om zich heen, op zoek naar iets om zich mee te verdedigen. Tyler was weer bij hem en hees hem overeind. Kael keek hem aan. Dat gezicht had meteen zijn aandacht getrokken. En nog steeds had het iets. Kael was over hem heen, maar zo weer oog in oog staan haalde wel degelijk meer terug dan hem lief was.
"Heb je Godverdomme enig idee wat je me aan hebt gedaan?" siste Tyler. Kael slikte, maar bleef hem aankijken. Hij weigerde dit keer zonder enig verzet neer te gaan, ook als het wel zo zou moeten eindigen.
"En dat zeg jij," beet hij zijn ex toe. Tyler leek zowel woedend als verbaasd en daar maakte Kael gebruik van. "Zonder jou had ik normaal een relatie aan kunnen gaan. Door jou verwacht ik klappen als iemand zijn hand maar opheft!"
"Smerige, ondankbare leugenaar!" Opnieuw gooide hij Kael van zich af, die over de grond doorschoof tot hij de poot van het bureau raakte. Langzaam krabbelde hij overeind.
"Dat alles wat je te zeggen hebt? Dat je beste argument? Heb er nog een paar voor je. Je hebt keihard gelogen tegen Rowan. Je gaf mij de schuld van dingen die ik nooit heb gedaan," ging Kael door. Tyler haalde naar hem uit. Kael's gezicht sloeg opzij, maar de volgende klap wist hij te ontwijken. Hij ramde zijn vuist in Tyler's maag, maar het had veel minder effect dan hij had gehoopt. De spieren van de jongen vingen de meeste impact op.
"Hij zou het nooit hebben begrepen, net als jij. Ik dacht dat je van me hield, dat we er samen uit zouden komen, maar je verneukte alles met je arrogantie."
Kael kon zien dat Tyler de woorden meende. Tyler duwde hem tegen zijn borst en hij raakte iets uit balans. Voor hij het wist stond hij met zijn rug tegen de muur. Tyler viste iets uit zijn achterzak en klapte het open.
"Maar weet je wat, Kael? Als je mij niet wil, krijgt niemand je."
Kael's ogen werden groot toen hij het lemmet in het licht zag blikkeren. Tyler leek er haast van te genieten, dat Kael zich duidelijk groot hield.
"Je bent zo overtuigd van jezelf, maar zo bijzonder ben je niet, Brown. Je bent gewoon een ordinaire slet."
Hij zette het mes tegen Kael's huid, net onder zijn oog. Deze voelde zich licht in zijn hoofd. Ging het echt zo eindigen? Hij, verminkt in zijn eigen kamer en degenen van wie hij hield mijlenver bij hem vandaan? Het mes gleed zachtjes langs zijn wang omlaag, over zijn hals, tot aan de rand van zijn shirt.
"Dacht je dat het over zou zijn als je me in de steek liet? Dat ik het wel over mijn kant zou laten gaan?"
"Ik dacht dat je wel bij zinnen zou komen nadat je me bijna het ziekenhuis in had geslagen," zei Kael hees, maar scherp. Onder zijn sleutelbeen voelde hij het mes pijnlijk in zijn huid prikken en hij vloekte.
"Dat is nog niks, Brown."
Hij trok het mes weer weg en ineens haalde hij uit. Het was alsof er in Kael's hoofd een band begon te draaien. Iedere klap leek vergezeld door flashbacks. De keren dat hij het steeds toe had gelaten, om zich dan weer te laten troosten door die klootzak die telkens wel weer een nieuwe reden had om Kael de schuld te geven.
Zo goed als hij kon weerde hij af, maar het was zinloos. Uiteindelijk steunde hij hijgend op het bureau. Weer bloedde zijn neus. Weer zat er een scheur op zijn sleutelbeen. En weer had hij niks in te brengen.
"Ik vraag me af Kael. Met hoeveel mensen heb je wel niet lopen flikflooien toen wij hadden?" vroeg Tyler kil. Hij trok Kael's hoofd aan zijn haar achterover en maakte een ondiepe snee in diens wang.
"Niemand! Dat weet je best," zei deze, terwijl hij zijn kaken op elkaar klemde tegen de pijn. Hij voelde een straaltje warm bloed langs zijn gezicht en daarna langs zijn hals glijden. Tyler bracht zijn lippen weer vlakbij Kael's oor.
"Is dat zo? Ik heb jou en die Rowan wel gezien. En die Adam waar je nu ineens mee gaat, die zwarte. Kon je niks beters krijgen?"
Nieuwe woede vlamde in Kael op en met meer kracht dan hij ooit had verwacht duwde hij Tyler van zich af, die ruggelings tegen de muur sloeg. Het mes viel uit zijn handen.
Kael wankelde op zijn benen, het bloed liep van zijn gezicht en hij was misselijk en duizelig, maar ook vastberaden.
"Als je nog een keer zoiets over Adam zegt maar ik je helemaal af," snauwde hij. Hij wilde wraak. Wilde Tyler nu eens aan het kortste eind laten trekken. "En dat geld ook voor Rowan."
Onvast deed hij een stap naar Tyler toe, die al begon te herstellen van zijn val.
"Wist je dat Adam een duizend keer beter vriendje is dan jij?" zei Kael venijnig. "Ook al heb je me compleet verneukt, hij heeft geduld. Hij neemt de tijd voor me. Luistert naar me. Enig idee hoe moeilijk het is iemand weer te vertrouwen als iemand je een half jaar telkens neerhaalde als je je kwetsbaar opstelde?"
Met een brul van woede wierp Tyler zich op hem en ruggelings vielen ze op de grond. Tyler's vuisten raakten hem keer op keer op keer, tot hij niet meer uit zichzelf overeind kwam. Hij keek op naar de jongen boven hem en proefde bloed in zijn mond.
"Je hebt echt geen weerwoord he?"
"Waarom zou ik een weerwoord moeten hebben? Dit is je eigen schuld Kael, en dat weet je best." Tyler keek zoekend rond, maar het mes was onder het bureau geschoven. Kael hoestte en Tyler's aandacht ging weer naar hem.
"Zonder lukt het ook wel. Dat mooie gezicht van je gaat er als eerste aan. Weet je dat ik mijn ogen niet van je af kon houden?"
Kael keek hem recht aan. Waarom staken die woorden toch nog? Hij probeerde overeind te komen, maar Tyler duwde hem grofweg terug.
"Je was het beste wat me ooit was overkomen. Ik had alles voor je aan de kant kunnen zetten."
"Behalve je woedeaanvallen,"siste Kael. Tyler sloeg hem bijna achteloos in zijn gezicht met gebalde vuist. Even zag Kael sterretjes, en het gewicht bovenop hem verdween even. Hij probeerde te focussen en overeind te komen, maar nog voor hij dat kon doen was het gewicht terug.
"Ik heb hem toch even gepakt."
In een keer was Kael weer helder. Tyler's knieën hielden Kael's handen in bedwang en hij kon niets anders doen dan met een wild kloppend hart toekijken hoe zijn inmiddels toch al bebloede, oude overhemd langzaam door Tyler los werd geknoopt. Zijn borstkas ging jachtig op en neer en leek van zichzelf daardoor een groot doelwit te maken. Kael's adem stokte in zijn keel en Tyler grijnsde.
"Grappig, hoe je op dit soort momenten ineens een stuk minder arrogant bent."
"Grappig hoe jij op dit soort moment ineens een stuk wreder bent."
"Het is je verdiende loon."
Het kille metaal werd tergend langzaam op zijn kwetsbare, blote huid gezet. De tijd dat Kael niet zou hebben geloofd dat Tyler hiertoe in staat zou zijn was al lang over en hoewel er een schreeuw van pijn over zijn gescheurde lippen kwam toen het metaal iets in zijn huid werd gedreven was er geen verbazing. Hij ademde zwaar en probeerde te ontsnappen.
"Jij gaat nergens heen. Ik wil dat je fysiek voelt wat je me emotioneel aan hebt gedaan, Brown. Dat je het nooit meer vergeet."
Hij liet Kael het mes zien, waar Kael's eigen bloed aan zat. Het had iets afschuwelijk beangstigends. Hij wist ergens dat hij zijn lijdensweg in kon korten door Tyler gelijk te geven. Door weer ondergeschikt te doen. Maar daar was hij klaar mee.
Ineens kwam er via het raam blauw en rood licht de kamer in. Tyler vloekte.
"Ik dacht dat je je slet af had gescheept,"zei hij zacht en dreigend.
"Noem Rowan niet zo," beet Kael hem toe, terwijl hij de pijn probeerde te negeren. Maar toen grijnsde hij. "Ik heb gedaan wat je vroeg. Je was er zelf bij."
Tyler's ogen vernauwden zich. Er klonk sirenes in de verte. "Je hebt een code verstuurt!"
"Niet precies," antwoordde Kael, die nu vooral tijd rekte. Hij zag het mes langzaam weer naar beneden gaan. "Ik typte op een manier die hij nooit aan me zou linken, zodat hij zou weten dat er iets mis was," ging hij snel verder.
"Slim van je. Het enige waar je geen rekening mee hebt gehouden dat ik hier alsnog met een mes op je keel zit." En met die woorden drukte hij het mes tegen Kael's keel aan.
"Denk je dat je minder zwaar wordt gestraft als ze je hier met een lijk vinden?" probeerde Kael. Hij was aan het eind van zijn latijn. De pijn, de uitputting en de paniek werden hem teveel. Hij kon niet eens echt meer helder nadenken.
"Dat interesseert me niet."
Het mes gleed opnieuw over Kael's sleutelbeen en ineens ging er een stekende pijn door zijn borst, die minuten lang leek aan te houden in Kael's beleving.
En op dat moment klonken er rennende voetstappen op de gang. Ruw hees Tyler Kael overeind. Hij trok hem dicht tegen zich aan en drukte het mes weer op zijn keel. De deur vloog open en een aantal agenten kwamen binnengestapt.
"Beweeg niet! Of ik snij zo zijn strot door!" riep Tyler fel. Zjn greep was het enige wat Kael op dat moment nog overeind hield. De mannen stonden doodstil. De voorste leek de situatie in ogenschouw te nemen. Zijn blik ging van Kael's bloedende lichaam naar het mes dat door Tyler werd vastgehouden.
"Ga weg. Ik zweer dat ik hem anders afmaak," zei Tyler zacht. Er verscheen een rode streep op Kael's keel. Deze voelde weer die bekende duizeligheid opkomen.
"Ga. Weg. Ik waarschuw nog een keer. Daarna laat ik hem gaan, mits ik een vrij aftocht krijg. Krijg ik die niet dan zweer ik dat ik hem weet te vinden."
De agent vooraan leek naar iets in zijn oortje te luisteren en maakte toen een handgebaar naar de rest, die de kamer verlieten.
"Goed. We trekken ons terug. Maar het mes laat je hier en je komt duidelijk zichtbaar naar buiten."
"Jij bent niet in de positie om eisen te stellen. Kijk me aan zeg me dat ik het niet zou doen. Dat ik hem niet zou slachten als het varken dat hij is."
Die woorden leken haast nog scherper dan het mes toen ze bij Kael binnendrongen. Dit was dezelfde man die hem dicht tegen zich aan had getrokken als hij zich slecht had gevoeld, die bij hem was gekomen als hij ziek was, die precies wist hoe hij Kael compleet van de wereld kon krijgen. Dit was iemand aan wie hij zich destijds geheel had overgegeven, bij wie hij helemaal kwetsbaar was geweest, om vervolgens precies op dat moment neer te worden gehaald voor dingen die niet eens zijn schuld waren. Weer deed het zeer.
Tyler zuchtte. "Maar goed, prima. Ik laat hem en het mes hier en kom naar buiten. Nu maken dat je wegkomt."
En dat deed de man. Kael wilde roepen dat hij moest blijven. Achterblijven met een wraakzuchtige Tyler was wel het laatste wat hij wilde maar er kwam geen geluid uit zijn keel.
"Je hebt geluk."
"Bofkont die ik ben," wist Kael nu schor uit te brengen. Tyler gooide hem ruw van zich af en Kael sloeg tegen de grond. Tyler knielde naast hem neer. Kael probeerde zich overeind te duwen, maar hij had er de kracht niet meer voor.
"Wij zien elkaar nog," zei Tyler zacht. In een snelle beweging dreef hij het mes onder de huid van Kael's schouder, door de stof heen. Die schreeuwde het uit van de pijn, maar Tyler was al opgestaan.
"Dat verdiende je. En dat weet je. Tot ziens, Kael."
Kael klemde zijn kaken op elkaar en wist zich met zijn goede arm iets op te richten.
"Loop naar de hel, Tyler."
Maar Tyler was al weg. Kael stortte in. Zijn lichaam kon alles niet meer aan. Diep ademhalend bleef hij op de vloer liggen, wachtend tot alles over was. Weer hoorde hij voetstappen, maar hij keek niet op. Iemand knielde bij hem neer en vloekte zacht.
"Kan je me horen?" vroeg de agent van eerder dringend. Kael knikte licht. Hij wilde niet praten. Het enige wat hij nu nog wilde was gewoon weg zijn.
In de gang klonken ineens bekende stemmen op.
"U kunt niet- dit is een plaats delict-"
"Boeit me geen flikker!"
Nu keek Kael wel op. Hij was er. Hij was er eindelijk.
"U hebt het tegen een ambtenaar infunctie-"
"Mijn beste vriend is daar! Ik wil naar hem toe, nu."
"Hij wordt zo naar buiten gebracht."
Kael wilde dat ze Rowan nou gewoon hierheen lieten komen. Rowan, Adam en Paul waren eigenlijk de enige drie die hij nu graag bij zich wilde hebben. En Brenin, maar die zat ergens in Minnesota.
"De ambulance is er zo, dan brengen ze je weg," zei de agent zacht. "Ik kan je helaas nu niet helpen. Ik kan alleen zeggen dat mijn mannen alsnog achter die man aan zijn gegaan. Hij zal je niets meer doen."

Van de rit met de ambulance wist Kael niet veel meer dan dat hij alles gelaten over zich heen had laten komen. Ze hadden hem verdoofd toen ze het mes eruit hadden gehaald, dus daar wist hij helemaal niets meer van, en nu lag hij op zijn zij in een groot ziekenhuisbed. Hoe lang hij had geslapen wist hij niet, maar hij voelde zich nog steeds niet goed.
Pas na een paar seconden merkte hij dat hij niet alleen was en hij schoot overeind. Zijn schouder stak venijnig en hij ademde scherp in.
"Rustig, wij zijn het," zei Rowan zacht. Kael keek naar de twee jongens naast zijn bed. Rowan en Adam. Langzaam liet hij zich terugzakken.
Adam kwam bij het bed staan en ook Rowan stond op. Adam pakte voorzichtig Kael's hand. Zijn zachte, liefdevolle aanraking vormde een scherp contrast met Tyler's dominante gewelddadigheid. Adam wreef zacht met zijn duim over de rug van Kael's hand en glimlachte droevig.
"Hoe gaat het?" vroeg hij zacht. Kael haalde zijn schouders op, maar was even vergeten hoe zeer de ene deed. Hij sloot even zijn ogen en ademde diep in.
"Kon beter," gaf hij met tegenzin toe.
"Ik wist meteen dat het fout was toen je dat laatste bericht stuurde," merkte Rowan op. Zonder Adam's hand los te laten keek Kael hem aan. "Ik heb toen zo snel mogelijk de politie gebeld. Daarna Adam en die hebben we onderweg opgepikt."
Kael slikte. Zonder deze mensen was hij er waarschijnlijk niet meer geweest, of zwaar verminkt.
"Dank je," zei hij schor.
"Al goed. Ik ben al lang blij dat ze Tyler te pakken hebben gekregen."
Kael voelde zich alsof er een gewicht van zijn schouders gelift was. Godzijdank.
"Waar is Paul?" vroeg hij toen.
"Die is naar huis. Hij is een hele tijd bij je geweest, maar omdat je sliep besloot hij terug te gaan om je kamer op orde te brengen voor als je weer naar huis mag. Ik geloof dat hij iets van plan is, en dat het niets met koken te maken heeft," zei Rowan met iets wat op een grijns leek. Kael glimlachte.
Adam streek met zijn andere hand zacht over zijn wang. Kael sloot zijn ogen. Het kwam goed. Tyler was opgepakt. Adam en Rowan waren bij hem. En Paul, Paul was de schat aan het zijn waarvan hij altijd probeerde te verbergen dat hij het was.

Ik wist het
I hate you to pieces

[inhumane screaming]

"Waarom heb je Kael geslagen?" vroeg de docent scherp. Twee jongens zaten in de kamer van de directeur tegenover elkaar. De een, met korte stekeltjes, opstandig en verhit, de ander, met lang donker haar, ondanks zijn bloedlip ontspannen en met een hooghartig lachje om zijn lippen.
"Omdat hij met een jongen zoende," zei de jongen met het korte haar vol walging. Kael gooide zijn hoofd achterover en lachte.
"Zoende? Oh, we hebben veel meer gedaan. Meer dan jij tot nu toe met je vriendinnetje hebt gedaan, en God wat was het lekker," zei hij met een kleine grijns, wetend dat hij de jongen behoorlijk op stang joeg. Deze keek hem aan alsof hij iets besmettelijks had.
"Kael, daag hem niet zo uit."
"Maar hij heeft zelf non-stop over zijn liefdesleven, waarom zou ik dat niet mogen?" vroeg Kael gladjes. De docent zuchtte.
"Ik krijg hier niet genoeg voor betaald. Ik wil dat jullie twee elkaar de hand schudden en dit voortaan laten rusten."
"Maar hij heeft aan de- aan de-"
"Ik wil niet veel zeggen, maar hem hoorde ik niet klagen."
In werkelijkheid was het niet veel verder gegaan dan inderdaad gewoon wat zoenen, maar dat hoefde de jongen tegenover hem niet te weten. Dit was veel, veel leuker.

Boop ik vond iets ouds terug

"Ik weet eigenlijk bijna niets van jouw familie," merkte Rowan terloops op. Kael grijnsde, maar niet van harte.
"Dat is niet waar. Ik heb je toch over Brenin verteld?"
"Ja, maar," Rowan leek naar woorden te zoeken. Kael hield hem in de gaten. Hij herkende dit. De minieme beetjes die hij vrijgaf waren genoeg om mensen de indruk te geven dat hij open was, waardoor ze hun vinger er niet op konden leggen als ze het gevoel hadden dat er dingen waren die hij niet vertelde. Maar nu stak het. Hij was manipulatief geweest, ook met Rowan. Hij had hetzelfde trucje uitgehaald.
"Het voelt gewoon alsof je me op afstand houdt," mompelde de slungelige jongen uiteindelijk. Kael zoog zijn wangen naar binnen en staarde naar zijn schoenen, maar daarna vermande hij zich.
"Dat is niet waar, dat weet je best. Er is gewoon niet veel meer over m'n familie te vertellen. Dat is alles," zei hij. Het kwam er meer kortaf uit dat hij het bedoelde, maar hij corrigeerde zichzelf niet.
Hij stond op. "Ik ga even lopen."
"Wacht."
Rowan's stem klonk zo scherp dat Kael bevroor en zich toen langzaam omdraaide. Zijn blik was nu haast koel. Alle verdediging was in werking gesteld.
"Wees nou godverdomme eerlijk tegen me! Je hebt me gezien nadat m'n pa met me klaar was, je bent bij me thuis geweest, ik heb je altijd verteld wat er gebeurd was als dat zo was."
Even was het stil terwijl Rowan opnieuw naar woorden leek te zoeken. Kael kon hem niet aankijken.
"Ik verdien beter dan je slappe gelul!"
Kael opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem toen weer. Rowan keek hem echter vastberaden aan.
"Het is lang niet zo erg als jouw situatie, ik ga je er niet mee lastigvallen." Het had zoveel gedecideerder moeten klinken, maar Rowan's laatste zin was dwars door zijn verdediging heen gebroken. Waarom was hij niet gewoon eerlijk? Waren halve waarheden zo'n gewoonte geworden?
"Boeit me niet."
Kael zuchtte. Hij wist dat hij geen kant op kon. Langzaam liep hij naar de kast om twee glazen en de vertrouwde fles whiskey te pakken. Zonder om te kijken vroeg hij;
"Goed. Wat wil je weten?"

Met iets onvaste handen schonk hij de glazen voller dan hij normaal zou doen. Hij had behoefte aan alcohol, niet aan whiskey-etiquette.
"Waarom jij? Mijn vader zou je de voorbeeldige zoon hebben gevonden," zei Rowan, met een hint van afgunst in zijn stem.
Kael antwoordde pas toen hij weer zat en ze beiden een glas met de goudbruine substantie in hun handen hadden. Hij nam een slok en begon te praten, zichzelf dwingend niet te verzanden in omwegen en understatements.
"Pa wilde dat ik zijn bedrijf overnam. Ik voelde er geen fuck voor, dus ik was al redelijk uit de gratie, maar toen kwam ik ook nog eens uit de kast." Hij lachte bitter. "Ik kreeg kort daarop een vriendin en dacht dat ze het goed opvatten, maar het bleek dat ze het tolereerden als ik maar bij vrouwen bleef. M'n moeder zei wel iets dat ze voor me zou bidden, maar daar bleef het bij."
Hij nam een slok van de whiskey en proefde het amper.
"Pa probeerde me nog steeds over te halen om dat kutbedrijf over te nemen. Ondertussen wilde ik gewoon alleen maar gitaarspelen. Kon mezelf erin kwijt. Het ging uit met dat meisje en toen kwam Scott in mijn leven."
Hij viel stil en staarde nietsziend naar het glas whiskey in zijn handen, dat nu al vrijwel leeg was. Hij stond op en vulde het roekeloos bij. Staand nam hij een grote slok.
"Je had ze moeten zien kijken toen ik hem mee naar huis nam. Ik had het kunnen weten. Toen hij weg was barstte de hel echt los. Ik was een grote teleurstelling. Ik had ze als een baksteen laten vallen. Ik had God de rug toe gekeerd, willens en wetens voor spanning in het gezin gezorgd en wat al niet meer. Alsof een jongen zoenen het ergste is wat ik ze aan had kunnen doen. Da's me op de grootste ruzie van mijn leven komen te staan."
Nog een paar slokken later was ook dat glas leeg, maar Kael vulde hem dit maal niet bij.
"Er knapte iets. Ik heb alles eruit gegooid. Dat Brenin er meer voor me was geweest dan zij bij elkaar, dat er amper een gezin was om mee te beginnen en dat ik er klaar mee was hun oogappel te zijn als het ze toch geen fuck kon schelen wat ik wilde."
Hij ging weer zitten. Hij had nu redelijk weinig kleur op zijn gezicht.
"Mortimer heeft me op een bepaald punt nog een vuile flikker genoemd. Vanaf daar was het bijna dagelijks raak. Ik begon alles te doen wat ik kon om hen op stang te jagen en ze zaten mij non stop op de huid. Het kostte me m'n relatie. Scott ging vreemd. Kon de druk niet aan, zei die." Kael's stem klonk kalm, maar hij voelde zich alles behalve.
"Ergens halverwege m'n zeventiende ben ik bij de jongen gaan wonen met wie ik toen net iets had. Sindsdien ben ik niet meer thuis geweest. Ik zie alleen Brenin nog."

Het was een tijd lang stil. Kael haalde diep adem en leunde achterover, ogenschijnlijk ontspannen, maar Rowan's kritische blik verried dat die hem doorhad. Rowan's ogen vernauwden zich iets.
"Waarom ben je nooit teruggegaan?"
Kael zweeg. Die vraag had Brenin hem ook eens gesteld. God, wat had zijn broer graag gewild dat ze weer als vanouds een familie konden zijn. Kael slikte.
"Omdat ik er wel klaar mee ben een teleurstelling te zijn.."
"Je bent geen-"
"Voor hen wel. Ik was eerst degene op wie de hoop gevestigd was. Carl en Brenin hadden net een bedrijfje gestart en dus hoefden zij Mortimer's gezeur niet aan te horen en Demelza… Ze was een meisje, dus in zijn ogen niet goed genoeg om een bedrijf te leiden. Nou, dan blijft er maar een over. Die ook nog eens piano kon spelen, sociaal was en goede cijfers haalde."
Hij lachte bitter.
"Het was echt jammer dat ik uiteindelijk maar gewoon een teleurstellende, gitaarspelende flikker bleek te zijn."
"Zeg dat niet."
Kael keek op door de toon waarop Rowan dat zei.
"Pardon?"
"Zeg zulke dingen niet over jezelf."
"Pot verwijt de kete-"
"En dus weet ik waar ik het over heb." Rowan glimlachte mat en stond op. "Kom hier."
Kael stond langzaam op en voor hij het wist nam Rowan hem in een stevige omhelzing die hij zonder aarzelen beantwoordde. Toen hij losliet stond er weer een kleine grijns op zijn gelaat.
Ze stonden even voor elkaar in het midden van Kael's rommelige kamer.
"Denk je ooit nog terug te gaan?" vroeg Rowan toen aarzelend. De grijns was direct weer van Kael's gelaat verdwenen.
"Ik weet het niet," antwoordde hij slechts, naar waarheid. Hij wilde niet, maar zijn gevoel zei hem dat hij er niet aan kon ontkomen. "Maar ik heb eerlijk gezegd meer dan genoeg over mijn gevoelens gepraat. Kom, we duiken een kroeg in."

Waarom hij nog steeds de geborgenheid van de jongen zocht wist hij niet. Veilig voelde hij zich al niet meer, maar toch deed hij het iedere keer weer.
Zijn wang klopte pijnlijk en hij was al bezig iets te bedenken wat hij tegen Row en Paul zou kunnen zeggen. Hij wilde niet dat ze de waarheid wisten. Hij wilde niet dat ze zagen wat er van hem was geworden. Het was alsof Tyler zijn gedachten las.
“Ik beloof je dat dit nooit meer zal gebeuren,” zei de jongen zacht in Kaels oor, terwijl zijn vingers teder over de pijnlijke plek gingen. “Maar je weet toch wel dat je het aan niemand kan vertellen? Ze zouden je alleen maar van me af nemen.”
Kael haalde zijn schouders op.
“Als ik het snap, waarom zij dan niet?” zei hij, meer om Tylers reactie te kunnen peilen. Deze verstijfde even. Zijn omhelzing kreeg iets weg van die van een boa constrictor.
“Ik zou ze wat aandoen als ze het wisten, denk ik. Ik hou van je Kael, daar mag niets tussen komen.”
Kael sloeg zijn ogen neer. Een merkwaardige angst had zich van hem meester gemaakt.
Ik zou ze wat aandoen- er ging een lichte rilling langs Kaels rug en hij stond op.
“Is er iets?” vroeg Tyler. “Je bent zo overgevoelig de laatste tijd.”


---------------------------------------------------------------------

It had been a very long time since father and son had seen eachother, yet Kael did not feel like he had much to say. Mortimer however seemed quite willing to get a few things off his chest.
“So, I heard you're with a boy again,” he started, annoying Kael instantly. “I should not be surprised.”
“Maybe you should,” Kael said through gritted teeth. “Without Rowan I probably wouldn't be here right now.”
Mortimer raised an eyebrow.
“Dramatic. Why?”
“No one told you about my previous boyfriend? He was a bit angry. Tried to kill me when I broke up. Nearly succeeded. I'm surprised Brenin didn't tell you. Maybe he doubted you'd care.”
It was strange, talking about it in such a disconnected way, but it was the only way he could talk about the things Tyler had done to him without stuttering half the time.
Mortimer's eyes widened.
“What?” he asked sharply. “Who was that?”
Now it was Kael's turn to be surprised.
“Tyler. You probably don't know him. But anyway. It were Row and Paul who pulled him off me. Row stayed the entire first night that I was in the hospital.”
All colour had drained from Mortimer's face.
“Nobody called me,” he said, clearly trying to sound angry, but something in his voice cracked and Kael suddenly had nothing to say. “Not even you.”
“Why would I?”
“Because you are still my son! I may not agree with a lot choices you make, but I am still your father.” Now the cracks in his voice were unmistakeable. He looked Kael dead in the eye.
“Give me his full name and adress.”
“No. No, I can't,” Kael said, taken aback.
“Kael-”
“You don't understand!” Emotion had found it's way into his voice. “Back when I was with his he threatened to harm my friends! Now he's not allowed to come near us, but if you show up, he'll- he'll,” Kael gave a powerless shrug.
For a moment the two of them looked at eachother.
“I should have been there,” mortimer said. Kael looked at the ground.
“You should have been there so many times,” he said softly.

-------------------------------------------------------------------------

“What must I do to prove to you that I am not like him?” Rowan asked softly and Kael averted his gaze, ashamed.
“I- It's, it's not you, I just gotta snap out of it, I'm sorry,” he said and flashed a broken smile.
“Don't do that. Don't go faking on me Kael. Please.”
“I'm sorry.” Kael sat upright, knees pulled up and arms wrapped around them. “But... really, there's nothing you should do, it's not your fault,” he said calmly, even though there was the slightest of quavers in his voice. Rowan shook his head and put a hand on Kaels shoulder, where the scar reminded both of them of the man who was the cause of all this. Kael looked at the sheets.
“It's not your fault either, Kael,” Rowan pleaded. “I have no idea what all he said to you, but he did this. Not you. Stop blaming yourself.”
Kael looked up. He had to make a conscious effort not to pretend he was alright.
“I'll try,” he said softly. He smiled, faint but genuin this time and Rowan pulled him close. Kael blinked rapidly to clear his eyes.
“That is all I ask of you,” Rowan said. “He is to blame. Please. Please, remember that.”
It was a strange realization when Kael noticed just how safe he felt. In Tyler's muscular arms he had felt nothing but safe, whilst that man's body was probably capable of shielding him from the average tornado.
Yet in Rowan's skinny embrace he found exactly what he had missed in Tyler's. Safety. Love. Caring.
His shoulders shook lightly and Rowan pulled him closer.
“It's alright,” he whispered. “It's alright now,”
Oh, how Kael longed to believe that. If he could be alright if only for a moment he would take it with both hands. If only to make all this easier for Row. As caring as the boy was, Kael felt like a burden. It was not supposed to be like this. With his father, his schizophrenia and everything, Rowan should not be the one who had to stay strong. Guiltily, Kael sat upright again. He roughly wiped his eyes with the back of his hand. He let out a long breath. Before he could say something, Rowan sudden took his head in both hands. Kael looked at him in surprise.
“Kael, you're not alone,” Rowan said, emphasizing each word. Kael felt the damn tears force their way up again, yet he smiled.
Then Rowan leant forward and kissed him. Kael closed his eyes. Rowan pulled him close again, and for a moment Kael's mind went blank and he noticed hardly anything, except for Rowan and the sudden horde of butterflies that seemed to somehow have invaded his stomach.
When their lips parted, Kael noticed himself being a little bit out of breath, as if he had almost forgot to inhale during that kiss. It wouldn't surprise him.
The smile that was now on his face came the closer to his trademark smile than any one of the past few weeks had ever come. To his suprise, Rowan's cheeks had reddened, wich somehow stirred the butterflies in his stomach a bit more.
“Kael?” Rowan looked up at him.
“Yeah?” Kael ignored the feeling in his stomach and looked back at Rowan.
“Remember what you said about us finding a way when I was convinced my schizophrenia would get in the way?”
“Yeah, why?”
“Well, I'm afraid I won't be able to repeat it to you verbatim, but I think the essence of it still applies. It will be okay.”
And at that moment something changed in Kael. Now he not only believed he would shit butterflies the next time he would visit the toilet, but a small part of him also believed that it would indeed be okay. Not now, not this week and without a doubt not even this month. But with Rowan by his side he would give everything he had to finally climb out of this hole and stand on his own again, yet with someone who genuinly loved him by his side.

----------------------------------------------------------------------------------

You had to do that to me didn't you
It's adorable but can you not

also Kael being an adorable little fuck