Hi you. What are you doing here? &Chloë

Een diepe zucht verliet zijn lippen. Ontspannen leunde hij achterover in het brede zadel van Papalita. Normaal gesproken zou hij met Digno een buitenrit maken, maar vandaag had hij besloten dat Papalita aan de beurt was. Er waaide een zacht windje die heerlijk aan voelde op zijn huid. Voor het eerst sinds tijden was het niet zo gek koud en bevroren zijn vingers niet als hij de teugels vasthield.
Zijn benen duwde zachtjes tegen het grote paardenlijf aan en Papalita reageerde direct door aan te springen in een draf waarbij ze haar benen hoog optilde. Haar hals liep, als een dressuurpaard betaamt, in een krul naar beneden, waar hij dat ook wel aanmoedigde, maar zeker niet aanspoorde. Misschien was Pasqual niet echt weggelegd voor de dressuurpaarden, bedacht hij zich terwijl hij haar richting een boomstronk probeerde te sturen. Ze merkte hem pas laat op, waardoor ze zich te scherp afzette en de sprong veel te hoog nam. Verbaasd kwam ze aan de andere zijde neer, alsof ze zelf niet helemaal besefte wat ze zojuist gedaan had. Een glimlachje lag op Pasquals lippen toen hij haar op haar hals klopte. Ze had zichzelf goed hersteld, vond hij, en dus was ze een aanwinst geweest. Blij toe dat zijn moeder haar niet had meegenomen terug naar Spanje. Spanje... Ouders... Hij had meegekund, maar er waren te veel dingen die hem hier in HorseHome hielden. Zijn liefde voor dit gebied, voor de mensen die hier woonden, was veel te groot. Hij zou waarschijnlijk nooit weg kunnen, hoe erg hij soms ook last leek te hebben van het verleden.
Over zijn hoofd scheerde een vogel, waardoor hij zich snel moest bukken. Had hij een cap opgehad, zou het veel minder erg zijn dan nu. ALs er nu een vogel tegen hem op zou vliegen, zou hij kapot veel hoofdpijn hebben. Een zucht rolde over zijn lippen toen hij weer overeind ging zitten. Hij was op weg naar het meer, om daar even te relaxen. Hij had dingen aan zijn hoofd, moest eens nadenken over awt hij allemaal had geleerd bij de therapie. Dat was een hele hoop. Hij voelde zich in ieder geval al steviger in zijn schoenen staan.
Eenmaal aangekomen bij het meertje zag hij een silhouet staan van iemand die verdomd veel op Chloë leek. Blonde, lange haren, redelijk skinny. Meer zag hij niet. Het zou ook geowon een random iemand geweest kunnen zijn, maar toch deed het zijn hart hoopvol en verward opspringen. Wat zou het toevoegen als het Chloë was? Zou hij.. Hij begon erover na te denken wat hij zou doen als het Chloë was. Waarschijlijk op haar afstormen en vragend voor haar blijven staan. Niet dat hij nog veel vragen had, maar.. het was Chloë. Ze waren nota bene verloofd geweest. Hij kon zich niet voorstellen dat hij die gevoelens ooit kwijt zou raken. Maar hij wist niet of het hem echt goed zou doen als hijw eer met haar in contact zou komen. Hij wist het echt niet.
Hij stuurde Papalita dichterbij, dichterbij het silhouet en keek afwachtend, haast angstig, naar het meisje.
"Hee," zei hij tenslotte maar, aarzelend. Hij stapte af en nam Papalita aan de hand mee naar het meisje, die naarmate hij dichterbij kwam, steeds meer op haar begon te lijken.

- En Chloë, fcourse. -

Ze had het zo erg verknalt, dat ze niet meer wist wat ze moest doen. Ze was erg in de war, ze snapte het gewoon niet meer. Was het van haar en Pasqual echt zo uit de hand gelopen, waren zij; ‘het perfecte couple’ in de ogen van sommige mensen, echt uit elkaar?
Het was allemaal ook zo raar gelopen, Richard, Kaya, het ongeluk…
Het was alsof geluk niet voor hun bestemd was, alsof iemand daar boven hun niet mocht en wie ze het liefst met pijn en verdriet zag. Het was ook haar schuld geweest dat wist ze ook wel, ze was laf geweest door weg te gaan. En dat ze nogal een hele erge drama queen was, wat ze trouwens nog steeds was. Sorry maar zo snel aanpassen kon ze zich echt niet, hoe graag ze het ook wou.
En dan nog Riot, waarvan ze eindelijk het vertrouwen van had gewonnen. En dan lomp weg te gaan zonder afscheid van hem te nemen, ja ze snapte heel goed dat hij boos op haar was.
Want de moeilijkste afscheiden zijn de gene zonder afscheid genomen te hebben.
Ze had er dan ook hele erge spijt van, maar ergens was ze ook bang dat Riot haar zou vertellen op te rotten, want Riot was de liefste niet als hij boos was. En aangezien ze wist dat hij geen onderscheid tussen jongens en meisjes maakten bij van alles, dus ook bij geweld. Leek het haar verstandig even te wachten om naar hem toe te gaan. Al was het beter geweest als ze meteen naar hem toe was gekomen om sorry te zeggen, nadat ze weg was gegaan. Want misschien werd hij wel deste bozer hoe langer ze wachtte. Maar dat was haar probleem niet op dit moment, ze keek naar het water waar ze haarzelf in weerspiegeld zag. Nee ze was niet trots op zichzelf, ze haatte zichzelf. De vieze mannetjes bij Richard hadden toch meer inpakt op haar gehad ook al had ze bij elke klant die kwam geprobeerd een muur rond haar heen te maken. Zodat ze haar gedachtes niet inkwamen, maar toch… Die dingen die ze zeiden waren niet allemaal even lief geweest, en de behandeling sommige van hun haar gaven al helemaal niet. Ze had zich een tijd als een waardeloos stuk vuil gevoeld, nu soms ook nog als ze alleen was. Wat haar ook meteen bracht bij de oorzaak dat ze hier was, ze wou niet meer alleen zijn. Ze wou weer vrienden hebben, gelukkig zijn…

Ze zuchtte en trapte een steentje in het water, waardoor haar spiegelbeeld onherkenbaar raakte. Het tobben hielp haar niet echt, liet haar juist slechter voelen dan ze eerder voelde. Haar handen frunnikte aan haar hempje, het was weer lekker weer geworden. En ze had een hempje met daarover een spijker bloesje aangedaan. Want zo warm was het ook nog niet, maar ook omdat niet iedereen de snee die Richard destijds had gemaakt hoefde te zien. Ze verafschuwde het litteken nog steeds, maar aan de andere kant. Het liet ook weer zien dat ze niet zo snel te breken was, destijds…Nu was dat wel even anders, als iemand ook maar een kleine opmerking maakte die soms pijnlijk was, kwetste het haar. Al waren sommige opmerkingen natuurlijk niet zo bedoeld, dat wist ze heus wel maar toch kon ze het niet van haar afzetten. Zoals ze destijds wel kon. Ze slaakte een zucht, ja ze was veranderd en dan wel niet op de positieve manier. Ze werd zo moe van haarzelf, het futloos voelen, het nergens zin meer in hebben. Ja ze werd echt helemaal gek van haarzelf.
Het geluid van paardenhoeven wekte haar uit haar gedachte, paarden ja die had ze ook gemist. De dieren met hun trouwe ogen die geen enkel dier had. Ja haar armen om een paardenhals kunnen slaan zou nu ook fijn zijn. Ze glimlachte triest bij die gedachte. Langzaam draaide ze zich om, naar het paard wat aan kwam stappen, de persoon wie erop zat leek verdomd veel op Pasqual. Maar dat was bijna onmogelijk, want als het hem was zou hij waarschijnlijk niet naar haar toe komen stappen. Want hij kon haar vanaf daar toch al herkennen?

Ze was nieuwsgierig wie het dan wel was en bleef wachten op het paard wat langzaam dichter naderde.
Een rilling trok door haar ruggengraat toen ze de stem, die ze uit duizenden kon herkennen, hoorde. Een stem die ze dacht nooit meer te mogen horen. Ze sloot kort haar ogen, wat had ze deze stem gemist zeg. Een beverige zucht kwam uit haar mond en er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht. Niet zo stralend als een jaar geleden, maar hij was er en dat was al heel wat nu.
'Hey' beantwoorde ze hem, hém. De gene die ze zo erg gemist had, ze kon amper geloven dat hij echt naar haar toe liep. Ze kneep zichzelf on opvallend in haar arm om er zeker van te zijn dat ze echt niet droomde, een pijnscheut schoot door haar arm, gelukkig.
Niet goed wetend wat ze moest doen friemelde ze aan haar topje en keek maar naar haar vans.
Ze keek een beetje onwennig naar Pasqual, haar stem klonk beverig toen ze sprak. ‘Ik heb je gemist’ fluisterde ze amper hoorbaar. Ja ze had hem ongelofelijk gemist, het was dat dit moment hun samen bracht anders had ze hem nooit meer gezien realiseerde ze zich. Want ze had echt niet de moed om uit haarzelf naar hem toe te gaan, hoe graag ze het ook had gewild. Steeds hield iets haar tegen.

(And I'm back)

'Hey'. Zijn hart begon hevig in zijn keel te kloppen en zijn handen werden klam. De teugels werden nat en zijn wangen werden rood. Het wás Chloë. Ze leek niet op Chloë, nee! Ze was gewoon Chloë. Maar hij dacht dat ze weer terug was gegaan, dat ze niet meer in HorseHome woonde. Terug in Amerika. Maar ze was niet terug naar Amerika.
‘Ik heb je gemist’ Hij kon niet veel anders zeggen. Hij had haar ook gemist. Maar hij stond daar, woordenloos, met zijn mond vol tanden, nog net geen tranen in zijn ogen.
"Ik dacht dat je weg was," fluisterde hij, gekweld. Hij liet de teugels los, het maakte hem niet meer uit, zolang hij dat meisje maar in zijn armen kon sluiten. Ja, hij was zó pissig op haar geweest, maar sinds hij in therapie was... Hij zag het anders. Hoe had hij gereageerd als.. Hij sloot haar in zijn armen, in zijn stevige armen. Het tengere meisje voelde zó vertrouwd aan en hij was zo blij dat ze hier was, dat ze leefde, dat ze ademde. Het was moeilijk om haar nu niet tegen zich aan te drukken en haar te smeken om niet meer weg te gaan.
Hij drukte zijn lippen als vanouds op haar voorhoofd, terwijl hij wat tranen over zijn wangen voelde rollen. Hij boog zijn hoofd, terwijl een glimlach op zijn lippen lag en zijn ogen gelukzalig schitterden.
"Waar zat je?" vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij iets van Chloë vandaan ging staan maar haar nog steeds vasthield. Hij streek een plukje haar uit haar gezicht, terwijl zijn hele lichaam trilde en hij niet kon beseffen dat ze hier echt, écht stond. Zijn handen maakten ook een soort trilachtige beweging, hij had zijn spieren absoluut niet meer onder controle, maar het kon hem allemaal niet schelen. Zelfs dat hij stond te janken als een klein meisje, maakte hem niets uit. Ze stond hier. In zijn armen. Was niet weg. Kon dus tóch nog deel uitmaken van zijn leven. Hij had haar zo gemist.. Zo gigantisch veel. Hij wou gewoon weer bij haar zijn, met haar lol maken op welke manier dan ook. Ja, er waren dingen fout gegaan, maar hij was bereid om haar dat te vergeven. Het was oké. Ze waren... ze hoorden bij elkaar, one way or another.
Zijn mobiel trilde in zijn zak en vluchtig haalde hij deze er toen ook maar uit.
"Met Pasqual," zei hij met een schuin oog op Chloë. Hij zweeg even, toen viel zijn mond open. Wat er aan de andere kant van de lijn werd gezegd, leek hem zo onwaarschijnlijk dat hij dus ook langzaam zijn hoofd schudde.
"Nee..." stamelde hij. "Dat kan niet waar zijn. Ik geloof je niet." Er werd nog wat gezegd. Wat uitleg gegeven.
"Dat.. begrijp ik. Ik ben in de buurt. ALleen.. Nee, oké, ik kom eraan." Hij hing op, keek naar Chloë en besloot dat ze maar gewoon mee moest met hem. Ze ging maar voor op Papalita.
"Ze denken dat ze Kaya hebben gevonden," stamelde hij, niet helemaal in staat om iets fatsoenlijks uit te brengen. "Ze.. ze zou nog leven. We moeten nu naar de stad toe, daar wordt ze door iemand aan de praat gehouden zodat wij haar kunnen keuren." Hij had onbewust gebruik gemaakt van het 'we' gedeelte, maar het maakte hem niet zo veel uit. Voor nu wou hij n iet dat ze weer weg ging, ze was hem nog steeds te veel waard. Hij klakte met zijn tong, nam de teugels in zijn hand en pakte met zijn nog vrije hand die van Chloë vast. Voorzichtig tilde hij haar op het zadel en ging er zelf achter zitten. Dat scheelde van die paarden die Pasqual had. Doordat het zijn eigen paarden waren, kon hij ze leren wat ze moesten leren. Hij klakte met zijn tong en leunde met zijn borstkas tegen Chloë's rug aan zodat hij om haar heen kon kijken. Als ze straks het meisje hadden gezien wat op Kaya leek, konden ze wel weer praten, maar voor nu moesten ze in de stad terecht zien te komen voordat het meisje weg ging en Pasqual niet de kans kreeg om haar te zien.
Hoe kon het toch zijn dat de wereld nu allemaal weer op zijn plek leek te vallen?