Ongelovig zat hij voor zich uit te staren. Het was nu zo'n drie maanden geleden dat Chloë was vertrokken en meer dan drie maanden geleden dat Kaya was gestorven. En nu had hij ineens dat beruchte belletje van Chloë's zus ontvangen. Ze zat niet meer in Amerika. Waar ze wel was, was een 'soort van' raadsel. Kelly had dodelijk ongerust geklonken, en dat was haar goed recht. Na een hele tijd Chloë kwijt te zijn geweest aan Richard begreep Pasqual ook wel dat ze Chloë nooit meer kwijt wou. Pasqual zuchtte en liet zijn mobiel uit zijn handen vallen. Zijn moeder keek hem bezorgd aan, Kelly had ook háár gebeld.
"Jochie, je moet het zeggen als ik wat voor je kan doen, hè?" Hij knikte loom. "Als ze terugkomt, zeg dan dat ik... bij de duinen ben." Pasqual stond verdoofd op en liep de huiskamer uit, op naar de stal van Digno. Zijn lieve hengst was altijd in voor wat Pasqual ook deed. Pasqual liep de stal in, pakte het hoofdstel, maakte die vast op Digno's hoofd - een bitloos hoofdstel, overigens - en hij klom op Digno's rug na de staldeur wagenwijd open te hebben gezet. Met de lichtste hulpen was Digno al voorwaarts. Ze reden een klein stukje op de openbare weg en toen sloeg Pasqual een weggetje richting een bospad in. Eerst moesten ze een heel stuk klimmen alvorens ze op de plek waren waar Pasqual wou zijn. Toen ze eindelijk op de uitgestrekte vlakte waren, spoorde hij Digno aan tot een rengalop en ging zelf, voor zover dat ging, in de verlichte zit zitten. Ze vlogen serieus, en mensen die op dat ogenblik ook bij de duinen waren, keken ze na. Pasqual liet Digno nog een tijdje uitrazen tot Pasqual zelf ook enigsinds tot rust was gekomen, en nam hem toen terug.
"Hoo maar, jongen," sprak hij tot de hengst. Deze schudde woest met zijn hoofd, brieste, en ging toen over in stap. Zo liet hij zijn hengst een tijdje doorstappen tot hij besloot dat dit wel een goede plek was, en Pasqual steeg af. Digno zou niet weglopen, dat wist hij. Hij had in die drie maanden tijd zoveel contact gehad met Digno dat Digno compleet op hem ingespeeld was geworden. Dus nu, op dit moment, haalde Pasqual de teugels van het hoofdstel af, legde ze in het zand en zei dat Digno kon gaan. In de verte zag hij een meisje aan komen lopen en hij zuchtte. Hij wou niet gezellig doen.
"Hee, Pasqual!" begroette het meisje hem enthousiast. Hij stond op om haar te begroeten en kreeg direct een dikke knuffel van haar. Ze liet hem langer duren dan strikt noodzakelijk was, maar het hinderde niet. Haar lange, bruine haren waaide in zijn gezicht en haar warme lichaam tegen de zijne voelde prettig en geruststellend.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze toen ze hem los liet. Hij wou het haar niet zeggen, weigerde het eigenlijk, maar dit meisje kende hem langer dan vandaag. Ze was de beste vriendin geweest van Kaya en was na het overlijden van Kaya ook naar HorseHome verhuisd, als vriend van de familie, en ergens ook omdat ze haar draai in Spanje niet kon vinden. Nadia was altijd gigantisch aardig tegen hem geweest en er was iets gegroeid tussen hun. Hij plofte neer en ze nestelde zich naast hem. Het was niet zo vertrouwd als met Chloë, maar dat wist ze niet. En Pasqual wist niet of hij het Nadia wel moest vertellen. Ze drukte een kus op zijn wang en legde haar hoofd tegen zijn schouder.
"Zeg op." Pasqual slikte.
"Chloë... Kelly belde, weet je wel, de zus van Chloë. Chloë is uit Amerika vertrokken en ... niemand weet waar ze nu is." Nadia keek hem met haar grote, reebruine ogen aan. Hij kon haast de angst voelen die ze had.
"Wat betekend dat?" vroeg ze nu, haast alsof ze hem niet vertrouwde. Pasqual haalde zijn schouders op.
"Het betekend niets. Nu niets, in ieder geval. Ookal komt ze terug... Ookal..." Hij sloeg zijn ogen neer en begon toen zachtjes te huilen. Hij kon het masker wat een jongen altijd had geleerd, niet meer ophouden. Chloë was zijn hele leven geweest, zijn hele bestaan, en nu? Nu was dat over. Nadia leek een klein beetje te beseffen hoe kritiek deze fase was. Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan.
"Wat er ook gebeurd, ik zal altijd van je houden," mompelde ze. Pasqual geloofde haar niet. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand als Nadia haar hele leven van één persoon zou blijven houden. Ze had nooit in Spanje echte genegenheid getoont en Pasqual was echt al vanaf het allereerste moment dat hij Chloë had gezien, gek op haar geweest.
Nadia drukte haar lippen op de zijne en gewillig kuste hij haar terug. Maar Chloë was vandaag te veel in zijn gedachte, hij kon zich niet op laten gaan in het gevoel, en dat voelde Nadia ook.
"Het werkt niet, hè? Die Chloë zit nog steeds te veel in je gedachten, of niet?" Nadia liet een zucht horen. "Dat gaat wel voorbij. Je verdient beter dan dat. Ze liet je gewoon in de steek op het moment dat je haar het meest nodig had. De sloerie." Op dat moment schudde Pasqual Nadia van zich af. Hij stond op en keek haar kwaad aan.
"Oh, hou toch eens je mond! Ik vind je leuk, ja? Maar met Chloë had ik zó veel meer! Jij weet niets van haar, niets van de situatie -"
"OMDAT JE ME NIETS VERTELD! JE WILT HELEMAAL NIETS KWIJT EN ZIT ALLEEN MAAR MET ZELFMEDELIJ!" Dat stak. Dat stak echt. Beledigd keek hij haar aan en ze zag dat ze te ver was gegaan.
"Oh nee..." stamelde ze. "Ik bedoelde het niet zo. Pasqual, alsje-"
"Nee.. Het is over tussen ons, Nadia. Tabee ermee." Hij keek haar kwaad aan en gebaarde dat ze weg moest gaan. Huilend vloog Nadia inderdaad weg en Digno wou haar achterna gaan, maar hield er uiteindelijk mee op toen Pasqual hem dat verbood. Pasqual zonk weer neer op zijn plek en voelde zich eenzamer dan ooit.
- Chloë ^^ -
"Jochie, je moet het zeggen als ik wat voor je kan doen, hè?" Hij knikte loom. "Als ze terugkomt, zeg dan dat ik... bij de duinen ben." Pasqual stond verdoofd op en liep de huiskamer uit, op naar de stal van Digno. Zijn lieve hengst was altijd in voor wat Pasqual ook deed. Pasqual liep de stal in, pakte het hoofdstel, maakte die vast op Digno's hoofd - een bitloos hoofdstel, overigens - en hij klom op Digno's rug na de staldeur wagenwijd open te hebben gezet. Met de lichtste hulpen was Digno al voorwaarts. Ze reden een klein stukje op de openbare weg en toen sloeg Pasqual een weggetje richting een bospad in. Eerst moesten ze een heel stuk klimmen alvorens ze op de plek waren waar Pasqual wou zijn. Toen ze eindelijk op de uitgestrekte vlakte waren, spoorde hij Digno aan tot een rengalop en ging zelf, voor zover dat ging, in de verlichte zit zitten. Ze vlogen serieus, en mensen die op dat ogenblik ook bij de duinen waren, keken ze na. Pasqual liet Digno nog een tijdje uitrazen tot Pasqual zelf ook enigsinds tot rust was gekomen, en nam hem toen terug.
"Hoo maar, jongen," sprak hij tot de hengst. Deze schudde woest met zijn hoofd, brieste, en ging toen over in stap. Zo liet hij zijn hengst een tijdje doorstappen tot hij besloot dat dit wel een goede plek was, en Pasqual steeg af. Digno zou niet weglopen, dat wist hij. Hij had in die drie maanden tijd zoveel contact gehad met Digno dat Digno compleet op hem ingespeeld was geworden. Dus nu, op dit moment, haalde Pasqual de teugels van het hoofdstel af, legde ze in het zand en zei dat Digno kon gaan. In de verte zag hij een meisje aan komen lopen en hij zuchtte. Hij wou niet gezellig doen.
"Hee, Pasqual!" begroette het meisje hem enthousiast. Hij stond op om haar te begroeten en kreeg direct een dikke knuffel van haar. Ze liet hem langer duren dan strikt noodzakelijk was, maar het hinderde niet. Haar lange, bruine haren waaide in zijn gezicht en haar warme lichaam tegen de zijne voelde prettig en geruststellend.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze toen ze hem los liet. Hij wou het haar niet zeggen, weigerde het eigenlijk, maar dit meisje kende hem langer dan vandaag. Ze was de beste vriendin geweest van Kaya en was na het overlijden van Kaya ook naar HorseHome verhuisd, als vriend van de familie, en ergens ook omdat ze haar draai in Spanje niet kon vinden. Nadia was altijd gigantisch aardig tegen hem geweest en er was iets gegroeid tussen hun. Hij plofte neer en ze nestelde zich naast hem. Het was niet zo vertrouwd als met Chloë, maar dat wist ze niet. En Pasqual wist niet of hij het Nadia wel moest vertellen. Ze drukte een kus op zijn wang en legde haar hoofd tegen zijn schouder.
"Zeg op." Pasqual slikte.
"Chloë... Kelly belde, weet je wel, de zus van Chloë. Chloë is uit Amerika vertrokken en ... niemand weet waar ze nu is." Nadia keek hem met haar grote, reebruine ogen aan. Hij kon haast de angst voelen die ze had.
"Wat betekend dat?" vroeg ze nu, haast alsof ze hem niet vertrouwde. Pasqual haalde zijn schouders op.
"Het betekend niets. Nu niets, in ieder geval. Ookal komt ze terug... Ookal..." Hij sloeg zijn ogen neer en begon toen zachtjes te huilen. Hij kon het masker wat een jongen altijd had geleerd, niet meer ophouden. Chloë was zijn hele leven geweest, zijn hele bestaan, en nu? Nu was dat over. Nadia leek een klein beetje te beseffen hoe kritiek deze fase was. Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan.
"Wat er ook gebeurd, ik zal altijd van je houden," mompelde ze. Pasqual geloofde haar niet. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand als Nadia haar hele leven van één persoon zou blijven houden. Ze had nooit in Spanje echte genegenheid getoont en Pasqual was echt al vanaf het allereerste moment dat hij Chloë had gezien, gek op haar geweest.
Nadia drukte haar lippen op de zijne en gewillig kuste hij haar terug. Maar Chloë was vandaag te veel in zijn gedachte, hij kon zich niet op laten gaan in het gevoel, en dat voelde Nadia ook.
"Het werkt niet, hè? Die Chloë zit nog steeds te veel in je gedachten, of niet?" Nadia liet een zucht horen. "Dat gaat wel voorbij. Je verdient beter dan dat. Ze liet je gewoon in de steek op het moment dat je haar het meest nodig had. De sloerie." Op dat moment schudde Pasqual Nadia van zich af. Hij stond op en keek haar kwaad aan.
"Oh, hou toch eens je mond! Ik vind je leuk, ja? Maar met Chloë had ik zó veel meer! Jij weet niets van haar, niets van de situatie -"
"OMDAT JE ME NIETS VERTELD! JE WILT HELEMAAL NIETS KWIJT EN ZIT ALLEEN MAAR MET ZELFMEDELIJ!" Dat stak. Dat stak echt. Beledigd keek hij haar aan en ze zag dat ze te ver was gegaan.
"Oh nee..." stamelde ze. "Ik bedoelde het niet zo. Pasqual, alsje-"
"Nee.. Het is over tussen ons, Nadia. Tabee ermee." Hij keek haar kwaad aan en gebaarde dat ze weg moest gaan. Huilend vloog Nadia inderdaad weg en Digno wou haar achterna gaan, maar hield er uiteindelijk mee op toen Pasqual hem dat verbood. Pasqual zonk weer neer op zijn plek en voelde zich eenzamer dan ooit.
- Chloë ^^ -
