This is our farewell. [Chloë als je zin hebt]

Daar zat hij dan. Met zijn mobiel in de aanslag. Loom voor zich uit te staren. Hij zou zo direct Chloë bellen. Hij had een besluit genomen. Een besluit die hem moeite had gekost en lang had geduurd om te nemen, maar ergens... Hij wist het niet. Hij wist niet of hij het wou, wist niet of hij het kon. Wist zijn gevoelens niet meer te plaatsen en had alles niet meer op een rijtje. En zij was er nou niet bepaald om hem te helpen met alles op een rijtje te brengen. Oh ja, hij had zeker moeite proberen te doen om hun relatie tot een goed einde te brengen, maar na haar plotselinge vertrek was er iets omgeslagen. Hij wou zichzelf niet meer bewijzen, hij had zichzelf al bewezen, meerdere malen, tientallen keren. En elke keer als hij hoopte dat zij zichzelf zou bewijzen, nee. Het draaide allemaal om haar. En dat... dat was hij zat. Hij was niet iemand die echt hield van het in de belangstelling staan. Hij hoefde zeker niet het middelpunt te zijn, maar om elke keer het gevoel te krijgen dat hij diegene was die het oploste, dat werd hem teveel. Dat kon hij niet aan. Hoeveel hij ook van zijn blonde engel hield, op een gegeven moment was het klaar. Zij kon ook best wat moeite gaan doen en als ze besloot dat niet te doen, well, fine. Goed genoeg voor hem.
Hij sloot zijn ogen en dacht terug aan hun eerste ontmoeting. Ze had gezongen in een café en hij was op slag verliefd op haar geworden. Haar stem, haar gezicht, haar uiterlijk, alles. Per ongeluk was er een drankje over zijn shirt gemorst en hij had het opgelost door er een grapje over te maken. Haar indrukwekkende ogen hadden hem niet meer losgelaten. Hij kon niet stoppen met aan haar te denken. Helaas zag hij haar daarna een tijdlang niet meer, tot die ene nacht. Dat hij samen met Kaya uitging en zij bij wist hij veel wie bleef. Dat Richard voor de eerste keer toenadering zocht blij Chloë. Pasqual was jaloers geweest, zo jaloers was hij nog nooit op iemand geweest. Een brandend gevoel was in zijn maag terecht gekomen en had hem helemaal gek gemaakt. Jaloezie, niets anders. En toen.. Pasqual had al een slecht gevoel bij Richard gehad, maar toen Chloë toch enigsinds paniekerig deed... Pasqual was hen gevolgd en had uiteindelijk Chloë weten te redden. Ze was half bewusteloos met hem mee gegaan en op een gegeven moment was ze onwel geworden. Hij had haar naar huis gebracht en was vanaf dat moment niet meer van haar zijde geweken. Volgens hem was dat ook het moment waarop ze officieel werden. Hij die zoveel moeite voor zijn droomengel deed na wat haar overkomen was. Hij deed het graag.
Een traan druppelde langs Pasquals wang toen hij eraan terug dacht. Verbazing kwam omhoog toen hij besefte dat hij het weer wist. Gauw speurde hij verder in zijn gedachtes.
De verloving... Hij had gevraagd of Chloë met hem wou trouwen en daarna hadden ze het voor de eerste keer gedaan. Daarna dat ongeluk. Nog geen uur later. Nog geen uur later na hun pure geluk dat hun geluk was omgeslagen in ongeluk. Natuurlijk. Want zo ging het altijd. De details wist Pasqual niet meer, enkel de hoofdlijnen. En later, Kaya. De ontvoering. Alles. Dat hij haar weer terug had gezien.
Toen; haar vertrek. En dat, dat was de reden dat hij hier zat. Ja, ze was terug, ja, hij hield van haar. Maar.. hoe kon je van iemand houden als je niet zeker wist of diegene wel bleef?
Zijn vingers toetsten aarzelend Chloë's nummer in en hij hield zijn mobieltje aan zijn oor. Hij wachtte tot ze opnam en zei toen;
"Chloë, kom bij mij thuis langs, we moeten praten."

De zon scheen door haar lichte gordijnen. Een zonnestraal belichte haar gezicht, wat er voor zorgde dat ze knipperde. Een zucht verliet haar lippen, ze wou nog niet opstaan ze had voor het eerst sinds ze weer terug. In haar appartement was goed geslapen, en wou even blijven dutten. Ze was nog maar een week in haar appartement na haar terugkomst in Horse Home. Het was nog steeds zwaar voor haar. De ontmoeting met Pasqual was stug verlopen, en had uiteindelijk tot niks uitgedraaid. Ze wist nog steeds niet of hij haar terug wou hebben, alleen dat ze zichzelf moest bewijzen. Maar hoe in godsnaam moest ze zich bewijzen? Ze had zich, als ze zo eerlijk mocht zijn, nog nooit bewezen voor een ander. Pasqual was haar eerste serieuze relatie, ze had natuurlijk wel wat relaties gehad op de middelbare school. Wat tienerliefdes, maar dat was nooit zo serieus geweest.

En nu moest ze zichzelf bewijzen terwijl ze het nog nooit had gedaan, god wat klonk dat verwend. Er rolde weer een zucht over haar lippen terwijl ze zich op haar zij draaide. Het voelde raar in het appartement te zijn zonder de gezelligheid van Pasqual. Het voelde kil aan niet meer als haar warme thuis. Een traan rolde over haar wang, ze veegde hem weg. Ze moest zich vermannen hoe dan ook, ze had zelf wel door dat ze niet zonder Pasqual kon. Dat had ze ook wel door in Amerika. Maar ze was gewoon niet een persoon die haar gevoelens goed kon zeggen of op papier kon zetten. Daarom was haar brief ook nogal afstandelijk geworden, waarvan Pasqual had gezegd dat hij hem nog niet gelezen had. Ze vroeg zich af of hij dat ondertussen wel had gedaan. Er stond niet vele bijzonders in, natuurlijk wel dat het haar speet. En dat ze nog steeds van hem hield ook al was ze dan niet meer bij hem, maar dat was niks bijzonders. Het was niet een brief waar iemand iets aan had in moeilijke tijden. Althans in de ogen van Chloë…
Ze besloot dat het maar eens tijd werd om uit haar bed te komen, want de zon scheen steeds feller en ze hoorde de vogels fluiten in het herfstzonnetje. Ze sloeg het dekbed weg en kwam overeind, haar voeten raakte het koude laminaat toen ze opstond. Een rilling ging over haar ruggengraat, snel pakte ze haar badjas uit haar kast en deed die aan. Ze liep op haar tenen naar de woonkamer om zo min mogelijk grond aan te raken. Gelukkig lag er inde woonkamer een dik tapijt waardoor het niet zo koud meer was. Ze liep naar de keuken, waar jammer genoeg het tapijt weer overging in tegels. Ze besloot dat ze wel zin had in een broodje gezond. Waarna ze de koelkast opende om er sla, kaas en ham uit te pakken. Ze stalde het uit op het aanrecht en pakte daarna twee boterhammen. Die ze besmeerde met boter, daarna deed ze er kaas en ham op. En tot slot het slablaadje. Ze sneed de boterham door midden en nam het bord mee naar de tafel. Waar ze aan ging zitten, om stilletjes aan haar broodje gezond te beginnen. Het voelde zo leeg en kil, ze werd er misselijk van. Ze had eigenlijk al geen honger meer maar toch dwong ze zichzelf om te eten. Ze skipte vroeger ook haar middageten op de middelbare school. En dat had haar humeur niet goed gedaan, dus dwong ze zichzelf het toch op te eten. De laatste tijd had ze sowieso nergens zin in, het voelde gewoon niet hetzelfde, als ze dit aan Pasqual vertelde geloofde hij er waarschijnlijk geen woord van. Bedacht ze zich treurig. Ze wou hem terug met heel haar hart, maar een plan bedenken was moeilijker dan naar iemand verlangen.
Een traan rolde langs haar wang naar beneden, ze liet hem naar beneden glijden. En at haar boterham op, ze proefde de zoute smaak van haar traan op haar lippen. Maar at stug door. Toen ze klaar was zetten ze het bord in de vaatwasser waarna ze op de stoel ging zitten. Ze voelde zich lusteloos het liefst kroop ze haar bed weer in. Ze wist dat ze niet het slachtoffer moest spelen maar een oplossing moest zoeken, om Pasqual te bewijzen dat hij wel veel voor haar betekende. En dat ze dezelfde fout nooit meer zal maken in haar leven, niet vrijwillig in ieder geval. Maar het was gewoon moeilijk, want het deed haar ook pijn hem zo te zien. Hoe hij naar haar keek, wantrouwend en verdrietig… Ze slikte de brok die zich in haar keel gevestigd had, weg.
Ze hoorde haar Iphone deuntje opeens door de woonkamer, verbaasd kwam ze overeind. Wie belde haar nu zo….? Ze keek op de klok oeps het was al kwart over één geweest. Ze liep naar de keukentafel en pakte haar Iphone, ze beet op haar lip toen ze zag wie haar belde. Pasqual.

Ze twijfelde een seconde of ze op zou nemen of niet, maar toch drukte ze op het scherm en drukte haar telefoon tegen haar oor. “Met Chloë” sprak ze zacht, al wist Pasqual dat natuurlijk allang. Toen ze zijn stem hoorde sloeg haar hart een tel over. Het gaf haar gek genoeg kracht om zijn stem te horen, zijn boodschap was dan wel kort maar alsnog. Zijn stem was hetzelfde gebleven, al kon ze er een rauw randje in ontdekken. Die ze niet kon plaatsen. Ze knikte, en besefte toen dat Pasqual haar niet kon zien, “is goed ik kom eraan” met die woorden zei ze hem gedag en drukte het gesprek weg. Een zucht rolde over haar lippen en ze steunde aan de keukentafel. Vragen resen op in haar hoofd, wat wou hij zeggen? Was het positief of juist negeatief? Ze verwachte negatief, als ze eerlijk mocht zijn omdat ze geen contact met hem had opgenomen deze week. Na hun ontmoeting op het strand.
Ze besefte dat ze had gezegd dat ze eraan kwam, dus dat ze op moest schieten. Ze rende naar de badkamer, deed haar haren in een knot. En ontdeed zich snel van haar kleding. Om in de, toen nog, ijskoude douche te springen. Ze had gemeen tijd te verliezen, ergens voelde ze zich opgewonden worden bij het idee dat ze Pasqual weer zou zien, maar aan de andere kant ook echt bloednerveus. Wat moest ze zeggen? Hoe moest ze zich gedragen? Veel mensen zeiden dat het op het moment vanzelf ging, nou daar vertrouwde Chloë niet op. Net toen het water warm begon te worden, sprong Chloë al weer uit de douche. Om zich snel en hardhandig af te drogen, ze liep in haar nakie naar haar slaapkamer om daar weifelend voor de kast te staan. Wat zou ze aan doen? Ze wist niet of Pasqual argwanend zou zijn als ze helemaal opgedoft zou komen, of juist teleurgesteld als dat niet zo was. Het was Pasqual herinnerde ze zichzelf, hij was vroeger al blij geweest dat ze er was en had haar niet lopen keuren alsof ze een rund was. Dus ze besloot gewoon iets aan te doen waar ze zichzelf lekker in voelde, ze koos uiteindelijk een simpel oversized trui en een zwarte skinny jeans. Ze deed er om het af te maken nog een fijn kettinkje om. Ze liep, blij met haar outfit naar de gang om daar haar hakken aan te doen. Het ware niet ongelovige hoge hakken. Ze waren ongeveer 5 cm en waren gesloten. Ze nam een diepe teug licht en deed haar jas aan, buiten was het namelijk al koud. Ze liep naar haar auto en stapte in. Ze wist precies nog waar Pasqual, wat ze meer dan logisch vond.

Na een halfuurtje kwam ze aan bij z’n huis. Het voelde raar om weer bij zijn huis te zijn en zenuwen borrelde op. Zenuwachtig stapte ze uit en belde ze aan, ze had zijn sleutel immers niet meer.

Nadat Pasqual had opgehangen, legde hij zijn hoofd in zijn handen. Hij wou het uit maken. Zeggen dat het over was. Dat ze het verneukt had. Maar toen hij haar stem weer hoorde, wist hij het niet. Chloë bleef het hulpeloze meisje, net als de tweede keer dat hij haar ontmoet had. Ze bleef onhandig, ze bleef een engeltje. Ze bleef het meisje waar hij van hield. Maar het viel hem allemaal zo verdomd zwaar om maar altijd te blijven lachen, de schijn op te houden en sterk te zijn voor haar. Hij wou dat ze een keertje sterk was voor hem. In de periode dat hij in het ziekenhuis had gelegen, had ze ook niet echt sterk gebleken, maar moest hij én herstellen van zijn wonden én hij moest Chloë kalm zien te houden. Dat was lastig om te combineren. Daarom was het sowieso hem te veel geworden.
Het tijdperk van de ontvoering? Daar was weinig over te zeggen. Het waren tijden van extreme crisis en hij was niet diegene die sex moest hebben met vreemde mannen. Dat hij haar toen bijstond, vanzelfsprekend, al zei hij het zelf. En toen.. haar vertrek naar Amerika.. Was onaangekondigd, haast onbegrijpelijk voor zijn doen. Haar plotselinge terugkomst waarbij ze meerdere emoties had opgeroepen was ook niet al te prettig geweest. En wéér had hij het gevoel gehad dat hij alles moest fixen.
Ondanks dat dat gevoel zo sterk aanwezig was, had hij ergens nog steeds het idee van; als ik nou.. het probeer. Het nog een keer probeer.. En dat was dan ook zijn plan. De aller-allerlaatste poging. En als ze die verpestte, dan was dat háár probleem.
Het luchtte hem niet op.
Hij stond op van de bank en liep richting de keuken. In de keuken stonden zijn regenlaarzen en deze trok hij over zijn voeten, over zijn sokken en over zijn spijkerbroek. Het was niet zozeer modderig, maar hij had geen zin om iets anders te pakken nu hij toch met de paarden bezig ging. Om nu een tijdje te wachten tot Chloë er was, dat zou hem niet lukken, daar zou hij te ongeduldig voor worden. Vandaag had hij ook geen zin in het trammelant met Digno, dus zou hij vandaag wat aandacht besteden aan Papalita. Hij kon de merrie nog niet zo goed, maar het enige wat hij tot nu toe wist was dat ze zeer braaf was en dat haar dressuur heel erg netjes was. Misschien kon hij nog wel even rijden.. Chloë zou er maar even mee moeten dealen dat hij ook nog andere dingen moest doen. En hij hoopte dat ze er weinig problemen mee zou hebben.
Papalita hinnikte al bij zijn komst en haar oortjes stonden vrolijk naar voren. Hij streek haar over haar neus en kroelde haar vervolgens op het plekje waarvan hij ontdekt had dat ze er dol op was om daar gekroelt te worden. Uit het schuurtje pakte hij het zadel en hoofdstel en rustig begon hij haar te poetsen. Nee, hij zou niet heel veel tijd hebben om haar uitgebreid te rijden, maar ach. Zijn moeder was thuis, die zou hoogstwaarschijnlijk op Papalita klimmen om het af te maken, ze was dol op de merrie. Ja, Pasqual vond Papalita ook wel leuk, maar.. Digno had gewoon een streepje voor.
Pasqual poetste Papalita, dit keer niet al te uitgebreid maar dat was ook niet nodig want ze stond inmiddels met een deken op in de stal, en hij krabde haar hoeven uit. Ze liet zich gewillig opzadelen en toen Pasqual het bit voorhield, deed ze gehoorzaam haar mond open. Pasqual nam haar mee naar de bak, singelde nog een gaatje aan en stapte erop zonder cap en zonder echte ruiteroutfit. Enkel in zijn baggy jeans en zijn regenlaarzen en zijn vestje zat hij daar, ontspannen op Papalita, klaar om te kijken of hij nog wat van dressuur af wist.
Na een kwartiertje wat te hebben gereden en Papalita te hebben losgewerkt, begon hij wat serieuzere dressuuroefeningen te rijden. Papalita lette goed op zijn hulpen en deed precies wat hij zei. Hij was tevreden en zijn moeder blijkbaar ook, want na een zijde te hebben geweken, hoorde hij;
"Zal ik je alvast inschrijven voor wedstrijden?" Hij keek haar even aan en glimlachte toen triest. Ze zag dat hem wat dwars zat en liep naar hem toe.
"Ik heb Chloë gebeld," begon hij. "En ze kan er ieder moment aankomen. En ik weet gewoon niet wat ik moet doen." Hij reed nog even verder maar uiteindelijk ging hij Papalita uitstappen en zette hij haar in de stapmolen. Er zat dus wel degelijk een groot voordeel aan het hebben van stinkend rijke ouders.
Terwijl hij rook naar paard en net het huis binnen kwam gelopen, ging de deurbel. Hij wist dat het Chloë was en hij wist dat hij het gewoon niet moest doen, maar alles in hem smeekte gewoon om een kus van Chloë. Terwij lhij de deur opende, verbaasde hij zich over de perfectie van Chloë terwijl ze gewoon iets normaals had aangetrokken. Nonchalant leunde hij tegen de deurpost terwijl hij naar Chloë keek. Zijn bruine ogen glinsterden en verrieden dat hij blij was om haar te zien. Zijn hart hamerde in zijn borstkas en hormonen raasden door zijn lijf. Ze was nog steeds de enige die dit effect op hem had en hij wist niet of het goed was. Hij moest het lot maar tarten, besloot hij.
Zijn armen legde hij voorzichtig om de middel van het breekbare meisje en zijn lippen vonden de hare, als vanouds. Emoties verlieten hem en alle gedachtes die hij had gehad, waren verdwenen. Pas toen hij van haar lippen geweken was en wat op adem was gekomen, kwamen de gedachtes weer terug. Of hij er zo blij mee moest zijn...
Nog nahijgend keek hij Chloë aan en streek hij met zijn duim over haar wang. Zijn blik was leeg. Nog steeds wist hij niet wat hij aanmoest met de situatie en wat hij vooral aanmoest met zichzelf. Hij hoorde niet zonder Chloë, maar met Chloë was ook zo'n gedoe.
Terwijl hij naar Chloë keek, was hij zich een aantal dingen aan het afvragen. Hij had haar zojuist gezoend, iets wat zowel goed als fout aanvoelde. Iets wat zowel goed als fout kon zijn. Hij wist niet wat hij wou doen, of hij het uit wou maken of dat hij het aan wou laten. Ze was zijn verloofde geweest, het eerste meisje wat met hem een bed had gedeeld, het allereerste meisje wat zijn hoofd zo dol had gemaakt dat hij een kogel voor haar zou vangen. Maar ondertussen had ze hem ook verlaten zonder overleg en had zij...
Ze bleef Chloë, engel van zijn hart. Maar ... maar... Het was niet goed. Het was niet goed om haar te blijven zien en ondertussen voelde hij zich useless als hij dacht aan het feit dat ze nooit meer iets zouden hebben. Het vertrouwen was weg en hij wou zo graag dat ze liet zien dat hij haar kon vertrouwen, dat ze niet zomaar beloftes zou maken die ze niet waar kon maken. Hij wou dat ze gewoon eerlijk was en pas ging zeggen dat ze iets ging doen als ze er voor de volle honderd procent zeker van was.
Maar hij wist niet of zij die belofte wel kon maken.

Ze beet op haar lip toen ze Pasqual in de deur opening zag staan. Ze voelde hoe haar handen nog klam aanvoelde maar ze voelde zich zekerde toen ze de glinstering in zijn ogen zag. Ze stonden niet dof, zoals ze verwacht had. Aangezien hij zo kortaf klonk aan de telefoon. Maar alsnog gierde de zenuwen door haar lichaam. Toen hij voorzichtig zijn armen om haar middel legde was ze van haar stuk gebracht. Wat d-deed hij? Ze snapte er nu helemaal niks meer van, verward keek ze hem aan. Toen zijn lippen de hare raakte verstarde ze een paar seconde, maar kuste hem toen toch terug toen hij zich niet terug trok. De kus overwelmde haar, het voelde zo vertrouwd maar toch zo…raar. Haar verstand zei dat ze zich terug moest trekken omdat, het niet verstandig was. Maar haar hart bonkte hard tegen haar borstkas en leek te zeggen dat ze juist door moest gaan.
Een gedachte kwam in haar op en sloeg in als een mokerslag, ze kon dit niet goed maken. Chloë en Pasqual het kon niet. Ze waren beide gewoon niet dezelfde personen als voor, Richard ze had het verpest. En daar moest ze de consequenties van in zien. Ze mocht het Pasqual niet aan doen, door haar was Kaya vermoord. Ze mocht niet een relatie met Pasqual hebben terwijl zij de gene was die feitelijk zijn zusje had vermoord. Doordat Richard haar op kwam zoeken. Dit voelde gewoon helemaal niet goed.
Geschrokken trok ze zich terug terwijl ze hem met grote ogen aankeek, “nee, nee nee” stamelde ze. Ze begon achter uit te lopen, “het is mijn schuld eht is allemaal mijn schuld, jij verdiend iemand beters” mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Pasqual. Een traan gleed over haar wang, ze voelde zich beroerd. Slecht omdat ze hem dit leed aan moest doen, al vanaf de begin van haar relatie hadden ze geen rust gehad. Richard de klootzak, hij had hun relatie verpest. Oh nee wacht dat had ze zelf gedaan, zij was immers de gene die op hem was afgestapt die avond. En dat terwijl ze ook met Pasqual had kunnen dansen , als ze een keer goed de zaal had rondgekeken. Nee Pasqual verdiende een lief, zorgzaam, blij meisje die er altijd voor hem was. En dat kon Chloë niet.
Ze draaide zich resoluut om en begon te rennen, weg van alle problemen… Het voelde alsof ze weg wou rennen voor zichzelf. Ga terug, ga terug, ga terug! Schreeuwde een angstvallig stemmetje in haar hoofd. Weg, weg, weg, weg, ver weg. Dat was het 2e stemmetje ze werd er knettergek van. Ze wist niet wat ze moest doen en ging toen maar huilend op een bankje in het park zitten. Haar knieën hoog opgetrokken, met haar armen eromheen.

Zijn vuisten waren gebald. Zodra Chloë de woorden uitsprak, besefte hij dat ze gelijk had. Ja, het was háár schuld. Was hij soms niet tolerant genoeg geweest? Was hij soms niet goed genoeg geweest? Hij moest beter zoeken? Begreep ze soms niet dat ze een eenheid waren? Hij beet op zijn lip, verwachtte dat de oude wond weer open zou gaan, maar verrassend genoeg; niets. Helemaal niets en nada. Enkel woede toen het blondharige meisje wegliep.
"Rot maar op, Chloë," mompelde hij fel. "Rot maar lekker op. Ren maar weg en vlucht vooral." Dit gedrag, dit arrogante, sobberige gedrag was hij zo zat. Van elke situatie kon ze het presteren om zelf slachtoffertje te zijn. In eerst instantie had hij het schattig gevonden, had hij zijn hele wereldje voor het blondharige meisje op willen geven. Maar bij haar eerste vertrek bestonden al zijn twijfels. Haar terugkomst, onverwacht. Haar wegrennen nu; erg verwacht. Dit keer zou het hem niet breken, maar zou ze haar neus breken als ze nog een keer in zijn buurt kwam. Net als Riot had ze zijn vertrouwen beschadigt. Nu was ze ver gegaan. Hij had haar met die zoen duidelijk willen maken dat ze het gewoon konden proberen, maar hij had al aangevoeld.. had al aangevoeld dat het dan alsnog op hem neer zou komen. Wie was hij om haar tegen te houden? Moest hij wel iets met zoveel... arrogantie? Moest hij wel iets met het feit dat ze nog zoveel in petto hadden? Nog zoveel plannen voor de toekomst...
Maar wat had het verpest? Het ongeluk? Het feit dat zij niet meer in het zielige slachtofferrolletje kon kruipen omdat hij even hulp nodig had? Zat het zo in elkaar? Was het zo dat Chloë enkel en alleen in elkaar was gezet als slachtoffer? Wat hem betreft kon ze een voorbeeld nemen aan Solance. Hij had het meisje een keer gesproken en ze had hem iets meer verteld dan ze aan de gemiddelde mens vertelde, aangezien hij toch een vriend van Riot was. Zij had geen slachtoffer willen zijn. Ze was het, maar ondertussen hield ze het voor zichzelf. Ze was haar eigen slachtoffer waar ze heel wijselijk haar mond over hield. Hij had willen vragen naar haar littekens, hoe die waren gekomen, maar eigenlijk had hij het al geweten.
Oh wat zou hij graag... Chloë eens bewust maken van haar eigen stomme gedrag. Zou ze weer vertrekken of zou ze nog langer rond blijven hangen? Hij hoopte het eerste, ergens. Oké, als hij haar nog tegen zou komen, zou hij freakin' pissig worden, al helemaal als ze met een andere jongen er vandoor ging. Als hij dan mogelijk dat mooie neusje van haar zou breken, moesten mensen niet verbaasd opkijken. Maar als ze weg zou gaan.. ergens wou hij dat niet. HorseHome was al niet zo'n grote stad meer, maar als er nog meer inwoners zouden vertrekken, zou er niemand overblijven.
Hij gooide de deur met een klap dicht, belde nog een keer het nummer van Chloë en siste kwaad in de hoorn;
"En dat is hoe je een relatie eindigt? Geen 'happy ending'? Niet genoeg aandacht van me gekregen? Have fun, Chloë. Have fucking veel fun in je slachtofferleven, maar besef wel dat niet iedereen tolerant is." Zonder verder nog wat te zeggen drukte hij het rode knopje in en haalde diep en onregelmatig adem. Stik. Chloë kon de pest krijgen.
met een klap gooide hij het mobieltje van zich af, hoorde hoe het kapot viel en een grijns tekende zijn gezicht. Zijn nieuwe leven zou beginnen met een nieuw mobieltje. Hij ging Papalita klaarmaken om de stad in te gaan. En met een opgewekte glimlach zou het allemaal gebeuren.