Lucht-je-hart-topic

Oh jeesh.
Ja, dan kan ik begrijpen dat je lang afwezig bent. Gecondoleerd, en heel veel sterkte gewenst.

Veel sterkte met zo'n groot verlies!

Bedankt heb dan ook nog men paardje moeten achterlaten heb ook wat vriendinnen verloren en men vriendje echt veel mensen verloren op korte tijd. Maar ben nu terug en ga proberen er het beste van te maken

Isa: Oké, je moet je ook niet teveel druk maken en al helemaal niet om die profielkeuze. Het ziet er op dit moment erg belangrijk uit, ga ik ook niet ontkennen, maar het bepaald niet je toekomst.
Het kan een stukje bepalen maar als je op een gegeven moment ineens iets anders wilt kan je some zelfs nog op de middelbare switchen (stel het lukt echt niet of je hebt ineens het locht gezien en wil persé dat ene vak.) Daar staan scholen heus wel open voor. Zoniet kan je altijd na je diploma een spoedcursus doen want er zijn echt heel heel leerlingen die ineens toch een ander van nodig hebben omdat ze een andere studierichting uitwillen. Of je volgt het vak bij de vavo, daar kan je vakken ook apart volgen na bijv. je diploma. En die profielen overlappen elkaar soms behoorlijk. Maar probeer eens te denken welke richting je ongeveer op zou willen. Wrs niet eentje met vakken waar je niks mee hebt. Dus das makkelijker kiezen. En stel je kiest uiteindelijk niet het ideaalste; je zit er niet definitief aan vast c;
Wat drukte betreft, heb je al eens geprobeerd te praten met je ouders over de druk die je ervaart vanaf hun kant en dat je het er best zwaar mee hebt? Het is ook zwaar, dat geloof ik zo, maar ook dat zijn keuzes. Mask jij van die weekplanningen? Mss helpt dat wel ietsje? (ik was ER zelf nooit zo'n fan van maar tegenwoordig zie ik in dat ik veel meer vrije tijd heb door mijn hw op afgesproken tijden te maken ipv vooruit te schuiven)

Olivia: Jemig wat onwijs heftig. Heel veel sterkte gewenst! Maar ook succes gewenst en respect voor het weer overeind krabbelen

@Olivia; Dat is echt een hoop om te moeten verwerken zeg! Jezus
Heel veel sterkte in ieder geval

Momenteel voel ik me wel prima, maar dinsdag was anders. Mijn moeder kreeg die ochtend van haar beste vriendin te horen dat die waarschijnlijk ongeneeslijk ziek is; kanker. En aangezien ik die vriendin al mijn hele leven ken is dat ook voor mij best wel kut.

Meestal hou ik wijselijk mijn bek dicht als ik weer tegen grenzen aan zit. Nu besluit ik het maar in dit gezelschap te plaatsen. Ik weet nu al dat mijn problemen onder 'klein grut' valt en dat ze vergeleken heel veel andere dingen in het niet vallen, maar op het moment ben ik gewoon zo klaar mee.

Allereerst mijn opleiding. Ik ben zo blij dat ik nu even rust heb en niet meer mijn best hoef te doen om niet te verzuipen. Ik ben al verdronken maar goed, soms gebeurd dat nou eenmaal, iets met respawns en 9 levens. Maar nu is het zo'n hels gedoe om weer OP de opleiding te komen dat ik echt denk van: godverdomme mensen, alsof ik voor mijn lol besloten heb ermee te kappen. Alsof ik nu weer op alles zit te wachten. Een matchingsdag? Serieus? Ik bedoel, ik heb een halfjaar een matchingsdag gedaan, ik weet nu echt wel dat ik dit wil gaan doen verdomme. Ik ben maar weer veranderd in een nummertje in plaats van een persoon. Fantastisch. Dankjewel DUO. Dankjewel Studielink.

Ten tweede: de oceaan aan vrije tijd. Ik ga als het goed is werken. Ik ga hopelijk vrijwilligerswerk doen. Maar er staat nog niets vast en elke dag is er verdomme eentje die ik doorbreng door soms wat in huis te doen (zoals stofzuigen, de was doen, brood bakken, weet ik het) en voornamelijk breng ik die door met nutteloze dingen zoals tv kijken en achter mijn pc zitten. Na anderhalve week ben ik dit eigenlijk wel weer zat. Ik wil iets doen.

Dan om terug te komen op het feit dat ik ga werken: IK DURF GEEN FLIKKER. Ik ben zo socially akward, ik durf niets. Ik ben bang voor van alles. En ik ben zo klaar met dat domme labeltje 'autisme' die me constant op mijn neus gedrukt wordt. Niet door mensen om me heen maar door domme dingen die ik zelf verkeerd doe. Bijvoorbeeld:
Staan er twee vrouwen voor me en ik weet niet of ik wat wil zeggen of vragen. Ja eigenlijk wil ik iets vragen maar ik heb de moed nog niet verzameld om dit ook werkelijk te doen.
"Wil je wat zeggen of vragen?" staan ze dan. Terwijl ik sta van "Ja euh. Ehh.. Uhhh..." ikdurfhetniettevragenwantikwilnietonbeleefdzijn
Of van die debiele dingen dat mijn ma iets zegt en dus verwacht dat ik iets opruim. Een normaal kind zou het doen, maar ik, autistische ik, begrijpt dat niet. Ziet dat niet.
Godverdomme moet echt alles zo aan me uitgelegd worden? ;l Ik wil gewoon normaal zijn.

*hugs*

Girl, niets "klein grut". Jij zit er mee en hebt er last van dus het doet er wel degelijk iets toe.
Gezien de anderen je beter kennen dan ik en je dan ook beter kunnen helpen zal ik niet gaan lopen zeggen dat je het wel kunt en dat je zelfvertrouwen moet hebben, maar ik kan je wel succes wensen met alle shit. Je komt er wel weer doorheen.
*also hugs*

Voel mezelf zo in de knoop. Ik weet dat ik niet leuk ben en ook al zeggen mensen dat het misschien niet zo is; ik geloof ze niet. Ga ze ook niet meer geloven. Ik. Ben. Stom.
Aan alles wat er om me heen gebeurt merk ik het en ik heb gewoon het idee dat ik beter gewoon niks meer kan zeggen.

Toch wel fijn, zo'n topic af en toe.
Ik heb de tijd niet om een heel lulverhaal te typen maar ik voel me de hele dag al kut en het is waarschijnlijk een ophoping van gebeurtenissen maar ik heb echt gevoel dat ik nu een beetje een breaking point heb bereikt en ik wil gewoon slapen om een mental breakdown te voorkomen maar ik moet nog twee uur naar repetitie en ik kan onmogelijk afzeggen.

[3 uur later]
hahahaha mag ik even gillen
Dekens zijn lifesavers.

Ok so even iets kwijt wat niet kut is maar ik vind dat dat ook hier op mag

Het vierde jaar is qua social life echt even een life saver voor mij. Sinds we nu in clusters zitten ben ik met veel meer ontzettend leuke mensen in contact gekomen, en ik heb twee nieuwe vrienden die (naast een goede vriendin die ik al sinds de eerste heb) ook echt geïnteresseerd zijn in wat ik doe voor de verandering :') Ik heb nu weer het gevoel dat de mensen met wie ik nu meer om ga me echt mogen en het ook echt leuk vinden om me ergens bij te hebben, niet gewoon omdat ze verder niet echt iemand hebben. Lang genoeg ben ik het derde wiel geweest (eerst bij een vriendengroepje van drie en toen bij een koppel met hetzelfde meisje) en ik ben zo blij dat ik nu zo veel meer met de andere klassen van mijn jaarlaag om ga.
Dit zou een heel lang verhaal kunnen worden maar ik bespaar het jullie en ga slapen :')

Dat is superfijn om te horen : D

Pff, haat aan mezelf.
Te onzeker, het gevoel hebben dat zoveel mensen je kut vinden. Dat niemand tegen me praat omdat ik gewoon shit ben en het niet waard ben.  
Ik begin een beetje ziek van mezelf te worden en ik begrijp daarom ook dat andere me niet leuk zullen vinden.
Natuurlijk weet ik dat ik niet ontzettend leuk ben en vooral saai... Het spijt me, okay? Ik probeer aan mezelf te werken, maar het gaat niet zo snel als dat ik hoop en ik ben gewoon bang dat ik word ingehaald door de haat naar mezelf en niet meer probeer in te zien dat ik soms best een aardige kant kan hebben.

Quizz schreef:Pff, haat aan mezelf.
Te onzeker, het gevoel hebben dat zoveel mensen je kut vinden. Dat niemand tegen me praat omdat ik gewoon shit ben en het niet waard ben.  
Ik begin een beetje ziek van mezelf te worden en ik begrijp daarom ook dat andere me niet leuk zullen vinden.
Natuurlijk weet ik dat ik niet ontzettend leuk ben en vooral saai... Het spijt me, okay? Ik probeer aan mezelf te werken, maar het gaat niet zo snel als dat ik hoop en ik ben gewoon bang dat ik word ingehaald door de haat naar mezelf en niet meer probeer in te zien dat ik soms best een aardige kant kan hebben.

I know the feeling, maar hé, trust me. Het komt goed. Klinkt als een kut cliché, maar het ligt echt niet alleen aan jou. Het is eigenlijk altijd de combinatie 'jij' en 'de omgeving'. Ik ben zelf 3 lange jaren (basisschool daarbuiten gelaten) gepest, getreiterd, genegeerd, geknepen enzovoort, en het kwam amper in me op dat dat absurd was. Ik zal het wel verdienen, iets in die trant ging er in mij om.
Toen ging ik naar een andere school, andere omgeving, mensen die mij wel zagen om wie ik was (Ei, ik ben je dankbaar) en langzaam deed de zelfhaat een stapje terug. (Natuurlijk speelde het niet meer non-stop bekogeld worden door alle fantastische puber-hormoontjes ook een grote rol. Die heb ik zwaar onderschat.)
Dat andere leuk en niet-saai overkomen, betekend niet dat jij minder of niet leuk bent! Wees een beetje lief voor jezelf, geef jezelf een complimentje. I know, daar zit je vast niet op te wachten. Beetje jezelf complimentjes geven, raaaaaaarrrrrr. Maar glimlach jezelf eens toe als je in de spiegel staat. Geef een knipoog.
En echt, je voelt je op een dag wat beter. (al is het maar dat je hersenen al het zien van een glimlach als iets 'goeds en happys' registreren, plus het gebruiken van lachspieren al 'happy' gevoel, in kleine dosis kan verspreiden. Hiep hiep hooray for science)

Er was ooit zo'n pedagoog-hulp-figuur die beweerde dat, en ik qoute: 'ik ook leuke dingen over mezelf mocht denken.' Vond het onwijs frustrerend en onzinnig dat ze dat zei. Kon d'r zelf boos om worden. Want wat was dat nou voor stomme opmerking? Maar nu, bijna 3 jaar later, zie ik het eigenlijk wel in.
Jezelf alleen afkraken is het toch niet helemaal.

En ik snap ook wel als het niet doordringt, wat gaan een paar letters van iemand die je nooit in het echt gezien hebt nu voor verandering maken? Nou, andere aanpak dan: er zijn zo enorm veel mensen die minder leuk zijn dan jou.
In mijn mening zijn sws alle mensen die zich een beetje boven de menigte uitsteken en lekker kunnen schrijven, al een stuk leuker dan de gemiddelde 'ik zuip mezelf stuk in een kroeg' types.

Zo, ook meteen een beetje mijn eigen hart gelucht c:

Er is gisterenavond/nacht iets heel ergs gebeurd en ik weet niet wie ik het moet vertellen en wie niet, en als ik het wil vertellen, dan gaat het niet...omdat ik het niet wil geloven.

Chloe Mendez schreef:Er is gisterenavond/nacht iets heel ergs gebeurd en ik weet niet wie ik het moet vertellen en wie niet, en als ik het wil vertellen, dan gaat het niet...omdat ik het niet wil geloven.

Je hoeft natuurlijk met niemand van ons te praten als je je daar niet comfortabel mee voelt, maar als je het toch ergens kwijt wil bij iemand die er buiten staat ben ik altijd beschikbaar. Je hebt mijn nummer, dus als je wil kun je me een berichtje sturen. -hugs-

Marlon - hugs - als je wilt praten kan je praten hè?

Sorry, ik lees het nu pas want ik ben een paar dagen niet ingelogd geweest op HH, maar sterkte marrie. Als je het er wel over wil hebben kan dat idd.

Zoals iedereen hier denk ik inmiddels wel weet; ik heb RSI. Soms speelt dat tijden niet op, maar als de boel op een bepaald moment weer overbelast raakt is het weer helemaal raak.
De laatste paar weken heb ik er wat meer last van; kort voor de vakantie was het echt even teveel, kwam vooral door mijn telefoon, want tekenen ging nog wel.
Dat heb ik geloof ik ook wel doorgegeven hier.
Maar goed, inmiddels is het bij de meeste dingen weer weggetrokken; tekenen gaat alweer vrij goed, een spel als Skyrim waarbij je amper je handen beweegt gaat ook voor langere tijd pijnloos, maar typen eigenlijk als enige niet. Klein stukje typen zorgt vaak - niet altijd- al voor steken in mijn polsen en in de spieren van mijn bovenarmen.
Mede daardoor is mijn motivatie om te schrijven heel erg klein; het is gewoon niet leuk meer als je na een halve post pijn in verschillende spiergroepen/pezen in je armen hebt, zeg maar.
Dus vandaar dat ik even een kleine update post hier met betrekking tot het probleem. Het gaat wel de goede kant op, though, dat wel. Korte postjes lukken wel, langere stukken tekst alleen niet echt.
Dit komt wss niet bepaald als een donderslag bij heldere hemel, maar ik wilde het toch even uitleggen, vooral omdat het denk ik als je het zelf niet hebt ook moeilijk in te schatten kan zijn hoeveel impact het heeft als het weer opspeelt.

Ik ben zo pissig ((((:
Ik zit dus al een jaar in een team waar ik me niet meer fijn voel. Het zijn stuk voor stuk meiden waar ik vroeger op zijn minst goed mee om kon gaan, maar om de één of andere reden ben ik een soort middelpunt van spot geworden. Waarom? Geen fucking idee. Het kutte is, is het feit dat ik met sommige meiden nog geen twee, drie jaar geleden gewoon buiten de hockey om naar verjaardagen ging. En nu is het alsof ik achterlijk ben.

Ik ben verder nooit gepest. Niet op school (een jaartje op de basisschool), niet bij de muziekvereniging waar ik bij zit, en eerder dus ook nog nooit bij de hockey. Dit is zeg maar het typische steken onder water waar meisjes van mijn leeftijd goed in zijn.

Ik was dus ook van plan om gewoon te stoppen, omdat ik er gewoon nergens meer tussen leek te passen. Dan maar stoppen met een sport die ik leuk vind, maar zo is er voor mij ook niets meer aan. Ik kon ook vrij weinig met mijn blessure, maar dat is een ander verhaal.

Als laatste was ik niet ingelicht dat de trainingen weer zouden beginnen. Je zou denken dat dat mij verteld zou worden, maar blijkbaar niet. Nu krijg ik een berichtje van de aanvoerder, een meisje waar ik al sinds mijn tiende, elfde (mijn eerste jaar op hockey) vrienden mee was en die nu alleen maar kutopmerkingen naar mijn hoofd kan slingeren, die vraagt waar ik ben.

Fucking thuis in bed omdat jullie er niet aan dachten om mij ook even in te lichten. Geen e-mail, geen sms, niets. Sure, ik had zelf initiatief kunnen nemen, maar kom op.

Ah dat is ontzettend naar zeg :C wat een lage kutstreek ook. -hugs- Zijn er geen andere hockeyverenigingen in de buurt waar je anders heen kan? Want helemaal stoppen zou zo zonde zijn

Daar heb ik verder nog niet naar gekeken. Ik was niet van plan om te stoppen met sporten (een vriendin stelde al voor om bij haar de gaan mountainbiken) maar ik wil daar voor nu gewoon weg :')

Kan ik helemaal begrijpen. Mountainbiken is ook tof, dus dat is zeker iets om een kans te geven.