damn, the snow locked me here. &avan

Taylor gaf Amber een aai over de bol, toen ze het hondje op haar bed voelde springen. Fijn, maar je kon het haar toch niet af leren, daar was ze te oud en te ondeugent voor. Ze zuchtte eens en duwde toen de hond van het bed. Ze blafte eens maar liep toen verwaand de kamer uit. Ze ging vast naar beneden ofzo, voor haar bakje zitten. Alsof dan in eens het gevuld werd. Ze grinnikte even met die gedachten, en liet zich toen jammerend het bed uit rollen. Het was nog vroeg,maar ze wist zeker dat ze nu toch niet meer kon slapen. Taylor trok een leuk truitje aan, met daaronder gewoon een jeans. Ze ging straks even buiten lopen, om na te denken. Over alles en nog wat. Maar dan liep ze ook echt alleen, met Amber erbij zou het niet werken, die trok alleen maar aandacht, wat zeer irritand was. Soms had ze genoeg van haar, maar ze kon zich ook niet meer zonder haar voorstellen . Vreemd dat een beest dan zo veel voor je kon betekenen, buiten een paard om natuurlijk. Maar waarschijnlijk was dat ook omdat ze alleen was. Ze had wel wat 'kenissen' maar de kwamen hier niet elke dag over de vloer zogezegd. Ze liep naar de spiegel en bekeek zich zelf even. Even maar, en daarna kamde ze haar lange bruine haar. Na haar tanden gepoetst te hebben liep ze naar beneden, en keek grinnekent naar de hond die voor het voeder bakje zat. Snel vulde ze hem, zodat Amber niet hoefde te zeuren. Snel at ze zelf ook een broodje en trok daarna al haar schoenen en jas aan. "Tot zo." Zei ze tegen de hond die nog altijd gulzig aan het eten was. Taylor liep de deur uit en liep richting van het park. Ze zou wel lopen tot de hertenweide en dan weer terug. Dat was een mooi rondje. Er lag al een laag sneeuw op de grond, wat grappig onder je voeten kraakte. Ze hadden gewaarschuwd dat er vandaag weer een heftige bui aan kwam. Ze geloofde het nu wel aangezien het gister ook zo was en die dag er voor. Het was nog niet afgelopen, maar het einde was wel inzicht. Met een wat snellere pas liep ze door de sneeuw,en de wind waaide haar haar in haar gezicht. Vervelend haar ook. Al snel was ze in het park, en vreemd genoeg waren die paden wel sneeuw vrij gemaakt. Hier en daar liepen wat kinderen en ze gunde hem een schuine glimlach. Ze voelde zich op dit moment echt alleen. Hopelijk zou ze snel een jongen zien die ze laatst ontmoed had. Avan. Zijn naam bleef in haar gedachten plakken, en ze wist niet waarom. Al snel waren de eerste herten in zicht, maar ze hielden zich koest. Ze hadden het waarschijnlijk net zo koud als haar. Ze keek even naar de herten die echt on interesant deden. Ze stond onder een grote boom, daar kwam ze achter toen ze boven zich wat gekraak hoorde. Achja, het was een boom, dat was logisch. Na een kwartier begon het uit het niets kei hard te sneeuwen, en je kon maar een paar meter voor je uit kijken. Gelukkig stond ze onder een boom en werd ze niet echt onder gesneeuwd. Maar toen ze weer gekraak hoorde en waar naar boven keek, zag ze dat een dikke laag sneeuw die op het randje hing om te vallen. "What te.." op dat moment viel het sneeuw naar beneden, boven op haar. Het was mega zware sneeuw en ze moest moeite doen om haar hoofd er uit te krijgen. De sneeuw was ijskoud, en ze kon er niks tegen doen. Ze zat gewoon echt vast. Terwijl het om haar heen keihard aan het sneeuwen was, zaten de andere mensen vast binnen, tegen de tijd dat ze weer buiten waren was Taylor misschien al dood gevroren. Nou dacht zeecht te overdreven, maar ze was bang. Ze kon niks bewegen, ze was allang blij dat ze tenminste wel kon ademen. Langzaam rolde er wat tranen over haar wangen "Help." Riep ze. Er was vast niemand die haar zou horen..

Ondanks dat hij gisteren ermee was geconfronteerd dat de sneeuwstorm geen taboe was geweest, zorgde dat er niet voor dat Avan terug deinsde en vandaag thuis ging zitten. Ja, de kans op nog een sneeuwstorm was groot, maar bang ervoor was hij niet. Gisteren was hij er ook uit gekomen, toen was hij zelfs met Vanessa, Sangre en Come geweest, dat zou vast moeilijker zijn om eruit te komen dan dat hij in zijn eentje was. En ergens wilde hij naar buiten, deze keer naar de Hertenweide. Het moest vast een mooi zicht zijn om herten in de sneeuw te zien, want dat had hij dit seizoen nog niet gezien. Daarbij was zijn huis toch niet zo ver verwijderd van de weide, dus was het hoogstens twintig minuten lopen, dat viel wel mee.
Lang duurde het niet of hij was er aangekomen. Zijn donkere ogen gleden van links naar rechts, maar jammer genoeg was er niets of iemand te bekennen. Hm, dat was wel jammer. Maar waarschijnlijk zou het komen doordat herten het niet zo op een erge sneeuwstorm hadden en aan het schuilen waren na gisteren, de mensen zouden eerlijk gezegd ook wel thuis zitten. Ergens was hij wel gek als hij zo nadacht ja, aangezien de anderen wel verstandig waren er thuis bleven, maar niets aan te doen, hij was nu toch al buiten en hij had nog geen sneeuwvlokje opgemerkt. In zijn ooghoek zag hij toch wel leven; een aantal kinderen waren aan het spelen en aan het rennen op de sneeuwvrije paden. Zo te zien hadden ze zelfs een bal mee, waarschijnlijk om een spelletje mee te spelen. Kort moest hij denken aan zijn eigen verleden, van toen hij kind was. Avan was altijd erg nieuwsgierig geweest naar de hele wereld en speelde dag in dag uit met vrienden of vriendinnen. Ja, dat was zeker nog een goede, oude tijd.
Kort schudde hij zijn hoofd toen hij merkte dat hij erg afdwaalde. Een paar keer knipperde hij met zijn ogen, keek de omgeving nog eens rond. Zijn hand gleed even door zijn haar heen en tot zijn verbazing voelde hij hoe zijn haar nat was, er een paar sneeuwvlokken op gevallen waren. Tot zijn verbazing begon het steeds harder te sneeuwen en herhaalde zich wat er gisteren ook afgespeeld was. Jep, moest hij weer precies hebben. Eigenwijs dat hij was.. Zich erg verzettend tegen de sneeuw die in zijn gezicht kwam liep hij door. Avan kon amper nog hand voor ogen zien, maar als het goed was zou de sneeuwstorm over een uur wel ophouden. En dan was hij vast en zeker al bij de kantine of terug thuis. Al had hij wel veel risico's dat er een grote laag sneeuw naar beneden zou vallen, van de takken van de bomen naar beneden, boven op hem. Maar dat moest hij dan maar negeren, die kans zou vast niet zo groot zijn. Hopelijk.
"Help." De woorden kwamen als een zachte ruis in zijn oren terecht en Avan moest moeite doen om te bepalen waar het geluid vandaan kwam. Maar iemand had hulp nodig en aangezien er waarschijnlijk op dit moment niet veel mensen hier nog waren, voelde hij zich geroepen. Met weer veel tegendruk liep hij tegen de richting van de sneeuw in, voelde hij na een paar minuten iets wat hem tegenhield met lopen. Kort wreven zijn vuisten langs zijn ogen en probeerde hij zijn zicht zo weer te verbeteren. Een meisje verscheen op zijn netvlies en tot zijn verbazing was het geen onbekende. "Tay! Wat doe je hier?" Hij zag dat ze blijkbaar onder een laag sneeuw van de bomen was beland en ze er niet uit kon. Enkel stak haar hoofd er boven uit en kon ze zo adem halen. Avan zag hoe er een paar niet zo oude druppels over haar wangen waren gebiggeld, waardoor hij zijn ene hand uit zijn handschoen trok en hij ze met zijn vingertop weg streek. "Het is te koud, straks bevriezen ze nog." Een glimlach speelde rond zijn lippen, maar waarschijnlijk zou ze dat toch niet merken. Taylor was immers koud en ergens voelde hij de angst in zich, vragend of ze misschien wel onderkoeld was. Zijn handschoen trok hij snel aan waarna hij de berg bekeek waarin ze terecht was gekomen. Ze moest en zo eruit komen, het moest hem lukken, nog voordat ze onderkoeld zou worden en.. Nee, dat zou niet gebeuren. "Ik ga je helpen." Avan dacht even na.. Waarmee of hoe zou hij haar eruit kunnen krijgen? Misschien.. De sneeuw verplaatsen? Met zijn handen probeerde hij het sneeuw te doorbreken, wat maar amper lukte aangezien het erg hard was. Wacht, had hij niet een soort bijtel bij zich maar dan voor de sneeuw? Abrupt haalde hij zijn rugzak van zijn rug af, wreef de sneeuw van zijn rugzak af en opende hem. De soort bijtel zat er in en Avan pakte hem. Vervolgens sloeg hij met de bijtel een paar stukken uit de sneeuw, voelde hij hoe de sneeuw in het midden zachter werd en hij met zijn handen het kon verplaatsen. Toen hij haar lichaam weer zag, glimlachte hij. Zijn rugzak sloeg hij weer op zijn rug. "Kom!" Voor het geval ze haarzelf er niet mee uit kon halen trok hij haar lichaam dichter bij zijn lichaam en tilde hij haar op door middel van zijn armen onder haar knieholtes en rug te plaatsen. "Gaat het? Heb je het koud?" Zo zorgzaam en bezorgd dat hij was, was er een trilling in zijn stem te horen. Taylor's lichaam voelde voor hem erg koud aan en voor het geval ze bijna niet kon lopen tilde hij haar nog steeds. Ze was immers toch niet zo zwaar.

Na een lang gevecht met de sneeuw gaf ze het op. Taylor kon er echt niet tegen dat ze vast zat, en alleen maar haar hoofd een beetje kon bewegen. Ze zat toch wel tegen het randje aan van claustrofobie en dat was zwaar irritant. Ze werd niet goed, en nog even en ze zou gaan ontploffen. Met alle moeite sloot ze haar ogen, en gaf ze zich over aan de situatie. Ze zou hier gaan sterven. Dat wist ze nu gewoon zeker. Een langzame pijnlijke dood. Dat het al zo snel zou eindigen. Dat was vreemd, want dat had ze niet verwacht. Het zou er ook vast heel raar uit zien. Een bonk sneeuw, met een hoofd wat er uit stak, zeer vreemd, maar ze kon er echt niet om lachen. Eerder huilen. Maar zelfs voor huilen had ze geen puf meer. De kou omhulde haar lichaam,en langzaam begon ze het gevoel te verliezen van af haar tenen tot haar boven lichaam. Nog een keer van woede probeerde ze zich los te trekken, en te schoppen om zich los te krijgen, maar niks hielp, en ze zat nog net zo vast als eerst.
Uit haar verbeelding zag ze een schim op haar afkomen lopen, vast nep die haar kwam halen. Haar ogen lagen half dicht en met glazige ogen keek ze maar wat voor uit. "Tay! wat doe je hier?" Hoorde ze een stem zeggen. Langzaam keek ze omhoog, en zag een bekend gezicht. "Avan?" Zei ze zachtjes. Hij ging met zijn hand langs haar gezicht, en ze sloot haar ogen. Inspannend en hopend het te voelen, maar helaas de kou had haar over genomen. "Ik ga je helpen." Sprak Avan. Ze ken hem dankbaar aan. Ze wou hier uit, en het was wel heel toevallig dat hier dan iemand was, en dat dat dan ook nog Avan was. Met zijn handen lukte het niet. Vreemd genoeg haalde hij een soort bijtel uit zijn rugtas en daarmee kon hij wat sneeuw los slaan, wat gewoon in brokken uit elkaar viel. Het leken wel een soort stenen wat nu op de grond lag. "Kom." Ze keek Avan aan en knikte. Langzaam probeerde Taylor op te staan, maar de kracht was uit haar lichaam gezogen, en ze kon amper wat bewegen. Voor ze het wist lag ze al in Avan's armen. Ze keek hem glazig aan. "Gaat het? Heb je het koud?" Ze schudde haar hoofd op de tweede vraag. Nee, ze had het niet koud meer. Ze voelde eerlijk gezegd niks meer. "Dankje." Sprak ze zacht en dankbaar en legde vermoeid haar hoofd tegen Avan's schouder.

Flut

Als een levenloos iets lag Taylor in zijn armen. Nog steeds voelde ze erg koud aan en moesten ze ook nog eens de sneeuwbui door. Avan zou zo snel mogelijk ergens moeten stoppen, maar waar? Als hij naar een of andere café zou gaan, zouden ze vast allemaal naar haar gaan kijken en dat was - volgens zijn mening - nou niet echt bepaald fijn. Vooral omdat ze haar lichaam niet meer voelde. Avan probeerde zo min mogelijk onder de bomen te lopen, voor het geval er weer een ijslaag naar beneden zou vallen en ze allebei vast kwamen te zitten. "Het komt wel goed, geloof me maar." Sprak hij toen fluisterend in haar oor. Voor nu hoefde Taylor niets te doen en zou hij er wel voor zorgen dat ze ergens kwamen waar ze weer op kon warmen en meer bij haar bewustzijn kon komen. Met grote stappen bleef hij doorlopen en voelde hij hoe ze haar hoofd tegen zijn schouder aan had gelegd. Misschien was het maar beter dat ze eventjes niet meer bij haar echte bewustzijn was, zodat ze er later niet meer zoveel van af wist. Hoe lang ze daar immers al niet had gelegen was voor hem ook nog een vraag, maar ergens hoopte Avan dat hij niet te laat was geweest. Dat zou hij immers nooit over zijn hart kunnen strijken, dat zou een schuldgevoel achter laten. En om eerlijk te zijn zou het zonde zijn als ze er letsel aan over zou houden, ze was volgens Avan wel een mooi meisje, die het niet verdiende. Maar daar moest hij nu maar niet aan denken, hij moest maar op het beste hopen.
Misschien was het het beste om naar zijn huis te gaan. Daar kon ze met rust opwarmen en zou ze niet door iedereen aangekeken worden. Als het goed was, was Vanessa ook niet thuis, die was ergens bij een vriendin. Voor zo ver hij wist in ieder geval. Zo lang was het naar zijn huis niet meer lopen, want de bomen werden steeds minder dichtbegroeid, wat betekende dat ze het einde van het bos bereikten en zijn huis was dan een paar straten verder op. Avan zette zijn lichaam nog meer tegen de sneeuw in, hopend dat hij zo sneller zou zijn.
Het duurde niet meer lang of ze waren in de straat aangekomen waar zijn huis was. Jammer genoeg waren het best wel grote huizen die ver van elkaar af stonden, waardoor hij nog wel een eindje moest lopen aan het begin van de straat. Maar gelukkig leek het of de sneeuw was minderde en steeds zachter werd, dus zo hard moest zijn lichaam er niet meer voor werken om vooruit te komen. Nog steeds lag Taylor in zijn armen en eerlijk gezegd had hij haar niet meer zoveel gevraagd de laatste paar minuten op de weg naar zijn huis. Want eigenlijk had hij gehoopt dat ze dus wat zou rusten en de situatie een beetje zou vergeten.
Met zijn sleutel opende hij de deur van het huis, sloot hij abrupt de deur achter zich. De sneeuw nam hij mee naar binnen met zijn kleding en schoenen, maar dat maakte hem nu even niets uit, als alles met Taylor maar goed zou komen. Meteen liep hij de woonkamer in en legde hij haar voorzichtig languit op de bank. Daarna liep hij weer naar de gang, trok hij zijn jas en schoenen uit. Een deken gritste hij van de plank en de verwarming zette hij enkele graden hoger. Daarna liep hij weer naar de woonkamer, legde hij de deken zorgvuldig over Taylor heen en knielde hij naast haar hoofd neer. Zijn vingertoppen streken door haar natte haren heen. Zo bleef hij wachten tot ze weer wakker zou worden en hem misschien zelfs zou vertellen wat er was gebeurd. Al hoefde dat laatste niet perse. Als ze tegen hem zou zeggen dat ze haarzelf al iets beter voelde en ze überhaupt iets kon zeggen tegen hem, was het al lang goed.

Taylor voelde de gelijk matige beweging van de stappen die Avan zette. Hoe ze ook wenste dat het snel voor bij was, lag haar hoofd er niet bij. Ze zat half in slaap, althans zo voelde het, en had haar ogen dicht gedrukt. Haar handen rusten nu ook op Avan zijn borst, en dat verwarmde haar handen al wat meer. Ze had alles om haar heen afgesloten, en luisterde alleen naar het ritme van de hartslag. Het sneeuwde nog steeds heel hard en het smolt in haar haar, wat nu drijfnat en vlassig naast haar gezicht hing. Voortaan ging ze niet zo maar meer naar buiten, om naar herten te kijken. In de zomer kon het wel, maar met sneeuwstorm alarm deed ze het geen tweede keer. Ze had niks in de gaten van de omgeving, en ook niks meer van de sneeuw. Het enige wat ze wist, was dat ze in Avan's armen lag, en dat het wel goed zou komen. Dat wist ze zeker. Toen de sneeuw gestopt was keek ze moeizaam op. Ze waren in een huis. Het huis van Avan. Eindelijk, warm en veilig. Ze werd op de bank gelegd, en meteen trok ze haar knieën omhoog. Ze was hier wel eens geweest, want ze herkende het wel, al stonden haar hersens er niet echt naar. Ze keek met half open ogen even om zich heen en zag Avan, die zijn schoenen en jas uit deed. Een paar seconden later sloot ze alweer haar ogen. Het werd hier warmen, waarschijnlijk had Avan de verwarming hoger gedaan. Waarschijnlijk had hij het ook wel koud, hij liep tenslotte ook in de sneeuwstorm. Een deken werd om haar heen geslagen, en een rilling liep eens over haar rug. Zo lief van Avan, en ze was zo blij dat ze hem daar toevallig tegen kwam.
Met haar bruine kijkers zag ze hoe Avan voor haar zat, en ze voelde zijn vingers even door haar haar. Een zucht verliet haar keel, en langzaam begon haar lichaam te tintelen. Omdat haar lichaam zo was afgekoeld, was de warmte pijnlijk voor haar, maar wel beter. Langzaam maar zeker, en pijnlijk kwamen haar spieren weer op normale temperatuur en kon ze alles weer een beetje normaal bewegen. Ze keek nogmaals naar Avan. "Dankje." Sprak ze nog een keer. Ze was het super dankbaar, ze moest er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als Avan er niet geweest was. Ze ging dit keer zitten, en veegde een half opgedroogde pluk haar achter haar oor. "Ik was alleen maar naar herten aan het kijken, toen ik in eens begraven werd onder sneeuw." Sprak ze snel. Ze keek Avan aan in zijn ogen, en hun blik bleef even hangen. De dankbaar heid had haar blijkbaar over genomen en langzaam drukte ze haar koude lippen op de van hem. Na een paar seconden keek ze hem beschamend aan.
Snel stond Taylor op en liep verward een stukje weg. Ze veegde met haar handen haar haar naar achter, en liet even haar handen zitten, toen ze zich omdraaide naar Avan. "Omijngod." Mompelde ze in zich zelf. "Avan, het spijt me." Zei ze met lichte angst in haar stem. Hopelijk zou dat niet hun vriendschap verpeste."Ik ben echt in de war."Sprak ze. Het was de waarheid, en ze wist niet waarom ze dat deed.

>: D
Beetje spanning xD

Doordat hij zelf ook een aardige tijd buiten in de kou had gelopen, zorgde dat ervoor dat Avan zijn lichaam langzaam maar zeker ook weer iets op temperatuur voelde komen. Niet dat hij zich veel warmer voelde dan eerst, maar er was toch zeker wel een verschil. Zijn vingers trok hij na een tijdje weer terug en rustig, zonder iets te zeggen, bleef hij voor Taylor zitten. Inmiddels had hij zich van de grond naar het randje van de bank geplaatst en richtte hij zijn lichtbruine ogen nog steeds op Taylor. Hopelijk zou ze het niet meer snel koud hebben. Zijn bank zou waarschijnlijk wel drijfnat zijn, maar doordat het niet van stof was, was het geen probleem. Niet dat het hem wat uitmaakte; als alles maar goed kwam met haar. "Dankje." Kort schudde hij zijn hoofd, een glimlach rond zijn lippen staand. “Geen dank..” Nee, wat had hij anders moeten doen? Haar daar zo laten liggen? Nee, zo was zijn aard helemaal niet. Avan wilde altijd mensen helpen, zelfs als het zijn grootste vijand was. Zo was hij gewoon. Taylor was inmiddels ook gaan zitten. Fijn dat het weer wat beter met haar ging en ze haar lichaam al weer iets kon bewegen. "Ik was alleen maar naar herten aan het kijken, toen ik in eens begraven werd onder sneeuw." Hij dacht even na. Hopelijk was er snel bij geweest en had ze niet lang geleden onder het pak sneeuw. “Lag je er al lang toen ik kwam?” Vroeg hij vervolgens toch maar, dan wist hij het immers zeker. Al kon het zo zijn dat het voor haar een uur had geleken, dat was logisch, in zo’n situatie zou ook alles lang duren.
De ogen van Avan priemden diep in die van Taylor, liet hem zelfs in haar ogen verdrinken. Voordat hij het door had kwam zijn hoofd dichter naar dat van Taylor en voelde hij hoe zijn lippen haar koudere lippen raakten. Voor een paar seconden schoot er een warme vlaag door zijn maag heen en ondanks dat hij het niet koud had, had de vlaag wel tien keer zo warmer gevoeld dan dat hij zelf was. Het duurde echter maar een paar seconden voordat het contact werd verbroken en Avan verward zijn ogen weer opende. Het beschamende gezicht van Taylor was hem zeker niet ontgaan, nog voordat ze was opgestaan. Avan’ ogen dwarrelde af naar de grond en kort dacht hij na over wat er zojuist was gebeurd. Taylor. Hij. Het was gewoon zo.. verwarrend. Maar nu hij dit had meegemaakt, realiseerde hij zich eigenlijk pas dat hij wel degelijk iets voor Taylor voelde. Niet zomaar iets. Al.. Verwarde het hem.
"Avan, het spijt me." Met een lichte grimas keek hij op bij het horen van zijn naam en keek hij haar deels verward aan. De rilling in haar stem was duidelijk te horen. Zo te horen had Taylor haarzelf ook laten gaan, had ze ook niet door wat ze op dat moment had gedaan. Net zoals hem. "Ik ben echt in de war." In de war? “Dus.. Wat je net deed, of ik, meende je niet?” Dit alles maakte hem duidelijk in de war en Avan zat goed in de knoop met zijn gevoelens. Maar na die aanraking, wist hij wel, dat hij wel degelijk iets voelde voor haar en zijn waanideeën eerder die dag, niet gelogen waren. Daarbij wilde hij best wel weten of het een vergissing was van Taylor. Als het dat namelijk was, hoefde zijn gevoelens niet eens te uiten en zou hij ze wel weer voor zich houden.

Taylor draaide zich even weg van Avan. Wat zou hij nu wel denken. Bam, doe weg vriendschap. Dit had alles kunnen verpesten, en wat was de prijs? Ze draaide zich weer terug naar hem toen ze zijn stem hoorde.“Dus.. Wat je net deed, of ik, meende je niet?” Ze keek hem een beetje ernstig aan. Als of hij het helemaal niet erg vond. Dat deed haar wel goed, maar nog steeds vocht haar hoofd en ze voelde haar hart draaien. Ze wist niet goed wat ze moest denken en moest voelen. Dat er iets was met Avan, dat was zeker. Maar ze durfde niks te zeggen, want ze voelde zich zo'n kluns. De stilte daarna sneed in je hart, als of er uren voorbij streken. "Nee." Wacht nee dat was helemaal niet het goede antwoord. Het was het hele tegenover gestelde antwoord van wat ze juist dacht. "Euumh, misschien!"Sprak ze in alle haast. Vreemd want ze had nergens haast voor. Ze ging weer zitten op de bank en keek Avan aan. Ze zuchtte. Maar ze ging het gewoon zeggen. Don't care!"Ja, ik meende het wel." Zei ze. Ze keek even twijfelend om zich heen, maar ja ze had het gemeend. Ze deed normaal nooit anders zulke impulsieve dingen. Dat Avan haar had gered was de druppel die de gevoelens emmer liet overlopen. "Ja." Zei ze nog een keer en veegde wat haar achter haar oren. De bank was nog een beetje nat, en dat veegde ze weg met haar hand. Ze voelde even aan haar haar, het was nattig en lelijk. Ze bond het maar snel in een hoge staart. Zo, dat zat veel beter. Ze keek Avan weer aan. Wow, dit was best wel genant!"Eumh, misschien kunnen we straks wel even wat eten?" Gezellig in een leuk eet café ofzo. Ze voelde even aan haar zakken. Ja, haar mobiel en haar portemonee zaten er nog in. Ze gritste haar mobiel nog wel even uit haar zak. Kijken of hij het nog deed, door al die sneeuw die door haar broekzak heen was gelopen. Maar gelukkig deed haar witte iphone 4 het nog, alleen hij deed een beetje traag. Dat deed hij altijd met opstarten. Ze beet zachtjes even op haar onderlip en wierp stiekem een blik op Avan. Ga mee eten X. Tikte ze in, en verzond het. Toen niet heel veel later Avan's meldtoon van zijn telefoon afging grijnsde ze, maar liet niet merken dat het van haar was.

flut

Het viel een korte stilte, totdat Taylor de stilte verbrak. "Nee." Zijn blik dwarrelde af naar de grond en een vermoeide zucht was te horen. Het was weer een zo ver, had hij eindelijk zijn gevoelens onder de knie, werd hij weer gekwetst als het ware. Waarom liet hij zich ook altijd kwetsen? Misschien was het maar beter om voor niemand meer gevoelens te krijgen, dan konden zijn gevoelens ook niet gekwetst worden. "Euumh, misschien!" Misschien? Niet dat hij er veel aan had, maar het was beter dan een nee. Het kon zelfs betekenen, dat er nog een kans was! Zijn blik gleed van de grond weer naar Taylor toe en een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat. Taylor was weer naast hem gaan zitten en nogal bedenkelijk keek hij haar aan, niet wetend wat hij nu moest doen. Je kon wel zeggen dat het een beetje ongemakkelijk was, ja, omdat het een ‘misschien’ was geweest. "Ja, ik meende het wel." Ongelovig en meteen uit zijn gedachten getrokken keek hij haar aan. “..Echt?” Nee, dit kon toch niet? Niet dat Avan het niet wilde geloven, want dit was immers wat hij het liefste wilde en hij had gehoopt dat ze dus dat als antwoord zou geven. "Ja." Doordat ze het nogmaals uitsprak wist hij met alle zekerheid dat ze het wel had gemeend. Het liefste kon hij nu een gat in de lucht springen, maar dat liet hij maar achterwege. Taylor had haar haar inmiddels in een staart gedaan en kort glimlachte hij even bij het zien van haar. Het was wel een fijn gevoel dat hij wist dat Taylor ook hetzelfde voor hem voelde.
Avan knikte zijn hoofd bij haar vraag. “Eh..” Nou, voor de rest had hij trouwens niet veel te doen, dus waarom niet? Het zou vast nog lang duren voordat Vanessa terug zou zijn, als ze voor etenstijd thuis was, dat was ook nog onzeker. Zijn geluid van zijn iPhone was te horen, wat hem nieuwsgierig maakte. Ook al was het misschien erg onbeleefd om op zijn telefoon te kijken, hopelijk zou Taylor het niet erg vinden. De naam die op het scherm verscheen liet hem grijnzen en met zijn elleboog duwde hij een beetje tegen Taylor aan. Ga mee eten X. “Nou, oké dan..” Dat idee was meer dan goed, voordat zijn maag had bedacht het geluid van een stervende walvis na te doen, dat was gewoon té gênant. Zijn iPhone duwde hij weer terug in zijn zak en met zijn linker had wreef hij even over Taylor’ bovenbeen, waarom wist hij niet, maar de aanraking met haar, deed een fijn gevoel in hem opfleuren. Waarom maakte hij zich vrolijk door slechts een aanraking? Avan wist het niet.. Zijn lichtbruine ogen verzonken nogmaals in haar ogen en dit maal liet hij zich weer meeslepen. Dit keer voelde het anders toen zijn lippen de hare raakten en voelde het voor zijn gevoel vele malen langer dan de eerste keer. Zijn hand lag nog steeds op haar bovenbeen en wreef er nog zachtjes over. Na een tijdje verbrak Avan het contact weer en keek hij haar zo vrolijk mogelijk aan. Hopelijk had ze het niet vervelend gevonden, hij wilde immers niets doen tegen haar wil in.
“Ben je al klaar?” Vroeg hij toen maar. Andere kleren of iets had hij niet aangetrokken. Als ze nou echt uitgebreid uit gingen eten, oké, maar dat hoefde nu niet perse. Of het nu trouwens al iets was tussen hen wist Avan niet, maar daar zou hij vast nog wel achter komen. Voor hem was het al goed genoeg om te weten dat Taylor ook iets voor hem voelde, dat was het belangrijkste voor nu.

Taylor keek naar Avan die zijn phone uit zijn zak haalde en er op keek. Het antwoord deed haar goed, en ze lachte. Zo konden ze ook wat meer over elkaar te weten komen. Want dat er een connectie was tussen beiden was een feit. Stiekem liet ze haar blik naar Avan glijden. Ze voelde zijn hand op haar boven been en keek er even naar. Die aanraken deed een schok door heel haar lichaam wenden. Ze glimlachte, bij het feit dat er iemand was voor haar. Alles paste in elkaar, alsof het zo gemaakt was, maar alleen voor hun twee. Toen ze zijn lippen op de hare voelde, vervielen alle zorgen, en haar hele lichaam ontspande. Het was anders als de eerste keer, mooier,beter,fijner. Noem maar op. Haar hart begon te bonken als een gek, en vlinders kriebelden in haar buik. Ze had nog nooit een echt vriendje gehad, maar voor alles moest een eerste keer zijn. Ze zou wel zien hoe het met Avan af zou lopen, maar elke keer als ze hem nu zag, of voelde sprong er iets in haar. Een vreemd gevoel. Muziek speelde zich af in haar hoofd, en alles wat ze ooit probeerde voor te stellen, en waar ze van droomde kon nu wel eens werkelijk worden. Dromen over met iemand in de stilte zijn, handen vast houden, en genieten van het samen zijn. Samen leuke dingen doen, lachen, dansen. Alles flitste door haar hoofd en wat verbaasd keek ze Avan aan toen de aanraking stopte. Alsof ze weer wakker was geworden uit een droom. Dat haatte ze zo. Ze had zo vaak mooie dromen gehad, en dan werd ze wakker, en dan was het balen als een stekker.
Vooral had ze die gevoelens als ze van die gevoelige liedjes luisterde, liedjes die je gevoelige snaar raakte. Dan was het maar wat naar buiten staren,en hopen dat je die dingen ook eens mocht mee maken.
En nu zo bij Avan, had ze al die gevoelens. Het was raar, want het was er in eens heel erg. Ze had het al gehad, maar nooit zo sterk. Ze zouden straks wat gaan eten, misschien daarna nog wat? Ze wist het niet, maar stiekem hoopte ze het. "Klaar." Zei ze met een glimlach en stond op. Ze liepen naar buiten, en ze nam aan dat ze met de auto zouden gaan, ze stapte de bij rijd stoel en keek hoe Avan in stapte. Met een lieve scheve glimlach keek ze hem aan, en keek daarna naar buiten. De hele tijd bleef haar hart bonken, maar op een gegeven moment werd het wel een beetje irritand. Als het de hele tijd zo door zou gaan als ze bij Avan in de buurt was, zou ze langzaam gek worden. Het liedje Little Things speelde in haar hoofd af, en het paste redelijk goed bij de situatie. Niet dat ze hield van het boyband groepje, daar was ze een beetje te oud voor. Ookal waren die gasten wel bijna even oud. Ze vond de muziek wel leuk. Ze beet een klein beetje op haar onderlip en keek toen Avan weer aan. Hart maakte een extra sprongetje en ze glimlachte.Niet veel later kwamen ze bij een gezellig eettentje aan en liepen naar binnen.
"Is er nog een plaatsje voor twee?" Vroeg Taylor aan de ober, die met een kaart van de tafels klaar stond. Ze wierp een korte blik naar Avan, en pakte met blosjes op haar wangen voorzichtig zijn hand. "Natuurlijk, kom maar mee." Sprak de man, en die leidde hen naar hun tafeltje.

~Little things<3
[kort+wow gevoelens xD]

"Klaar." Avan knikte even naar haar en streek met zijn hand nog een keer door zijn haar. De gellaag die hij daarnet even had aangebracht in zijn badkamer was hard geworden en zorgde ervoor dat zijn voorste zwarte lok omhoog bleef staan. Hij liep richting de deur, sloot daarna de deur achter hem en Taylor en klikte met zijn autosleutel de deur open van zijn auto. Avan stapte in en toen Taylor ook in was gestapt glimlachte hij liefjes haar richting uit. Ja, het voelde veel beter zo nu hij wist wat ze voor hem voelde. Het was gewoon veel gemakkelijker, of iets in die richting.
Het duurde niet lang of ze waren aangekomen in de stad. Al snel had Avan zijn auto op een parkeerplaats geparkeerd, stapte hij uit en sloot hij de auto. De drukte in de stad viel opzich wel mee, vergeleken met eerdere dagen die hij had meegemaakt, toen was het veel drukker geweest. Naast Taylor liep hij een restaurantje in; niet heel luxe, eerder.. gewoon normaal.
"Is er nog een plaatsje voor twee?" De ober knikte op de vraag van Taylor. Toen hij voelde hoe zijn hand werd beet gepakt door haar keek hij even naast zich en grijnsde hij. De blosjes op haar wangen waren hem zeker niet ontgaan, maar ergens vond Avan het wel schattig. "Natuurlijk, kom maar mee." Avan gaf een kort kneepje in haar hand en vervolgens liepen ze achter de ober aan naar de tafel voor twee personen. De ober legde nog twee menukaarten op de tafel en liep toen weer weg. Hij schoof een van de twee stoelen naar achteren, wenkte naar Taylor dat ze op die stoel kon gaan zitten en toen ze dat had gedaan nam hij zelf plaats op de stoel die aan de andere kant van de tafel stond.
Even later kwam er een ober hun bestelling opnemen en Avan bestelde voor zichzelf wat hij wilde, keek toen vragend naar Taylor. Misschien moest hij ondertussen maar eens bedenken wat ze hierna konden doen, want hij had zeker nog geen zin om alleen te zijn, hij wilde immers bij haar zijn. In de stad had hij daarnet ook al een reclame folder zien hangen over een of ander Valentijns feest.. Hij kon altijd vragen of Taylor met hem daar naartoe wilde? Mocht ze dat leuk vinden.. Dat wist Avan natuurlijk niet. Het eten werd een tijdje later geserveerd en met een glimlach keek Avan even naar Taylor. “Eet smakelijk.” Inmiddels had hij wel erge honger gekregen. Niet veel later begon Avan ervan te eten. Al was het niet zo’n uitgebreid restaurant, de kwaliteit was – zoals te proeven was – erg goed.
Lang duurde het niet of Avan had zijn bord leeg. Kort dacht hij nog eens na. Het was altijd nog een idee om naar het strand te gaan? In de winter was het daar ook erg mooi en de iets dampende lichtjes waren zeer sfeervol. “Zullen we zometeen naar het strand gaan?” Hopelijk wilde Taylor dat. Dan zou hij altijd nog kunnen vragen of ze zijn valentijn wilde zijn, ook naar het feest. Avan hoopte maar dat ze het een leuk idee zou vinden..

OOC: Flut, I'm sorry. D;

Taylor nam plaats op de stoel in het restaurant. Ze keek naar Avan hoe hij ging zitten. Ze voelde de kriebels in haar buik en zonder het door te hebben grijnsde ze. Na een klein poosje kwam er al een ober aan gesneld en vroeg wat ze wouden eten. Ze wachtte even tot Avan besteld had, en bestelde daarna zelf. Al best snel kwam het eten al. Dat beviel haar wel. Ze was wel eens in restaurant' geweest, waar je een uur op je eten zat te wachten. Wat niet eens een bord vol met allemaal moeilijke kunstwerken was. Raar. Buiten werd het langzaam donker en het sneeuwen was al gestopt. Gelukkig maar. Taylor wierp een blik naar buiten. Al best wel veel sneeuw was verdwenen. Mooi, dan werd het niet van dat bruine spul wat echt super vervelend was. Sneeuw vond ze op zich wel leuk, tenzij ze er niet onder begraven werd en als het niet van dat bruine spul werd.
Ze glimlachte naar avan toen hij wat zei. "Eet smakelijk." Had hij gezegd. Grijnsend stopte ze de vork eten in haar mond en at snel haar bord leeg. "Zeg hoe is het eigenlijk met Vanessa?" Oprechte intresse was te horen en met een schuin hoofd bekeek ze hem. Ze had het totaal niet koud, alsof er nu een kacheltje brandde van binnen. Een tevreden zucht verliep haar lippen toen ze haar bord aan de kant schoof toen ze haar klaar was. Ze zette haar ellebogen op tafel en leunde met haar hoofd op haar handen. Een vrolijke twinkel speelde in haar ogen,en ze keek hem doordringend uit. Avan was haar voor, net toen ze wat wou gaan zeggen. “Zullen we zometeen naar het strand gaan?” Ze keek hem suprised maar toch ook weer vrolijk aan.
Een grijns verscheen Taylor' gezicht. Het strand, dat was zo romantisch. In het donker was er helemaal niemand, en aan de rand en aan de boulevard schenen allemaal lichtjes. Dat was prachtig. Ze liep er wel eens met Amber in de avond. Dan waren er geen andere honden en dan kon ze die boef met een gerust hart los laten. Als je even door liep kwamen ook de duinen te voorschijn. Het was best indrukwekkend om daar te lopen, maar dan wel overdag. Tenzij je met zijn 2en was. Je kon stiekem van het pad afwijken, dan waren er genoeg leuke plekjes waar je kon liggen en bijvoorbeeld naar de sterrenhemel kon staren. Ze glimlachte bij de gedachten. "Ja lijkt me super."Zei ze dan ook opgewekt.
Zelf zat ze eigenlijk al best vol, dus toen de ober nog kwam voor een desert wees ze dat af. Ze keek naar Avan hoe hij nog zijn besluit nam of hij desert nam en daarna liepen ze al weer terug naar zijn auto. Op naar het strand. Ze had er echt super veel zin in, ze wist niet waarom. Maar om zo te lopen in alle privacy leek haar toch wel wat. Haar hart klopte in haar keel, maar dat negeerde ze. Ja ze wist nu wel dat ze Avan leuk vond, dat hoefde nu al niet meer duidelijk gemaakt te worden. Ze stapte in de auto en keek lief naar Avan.

flut, sorry als ik teveel voor je invul:0

Haar vraag over hoe het ging met Vanessa verbaasde hem wel een beetje. “Ehm.. Ik denk wel dat het goed met haar gaat. Vanessa vermaakt haarzelf altijd wel.” Avan wist niet hoe andere broers en zussen erover dachten als ze iemand er niet over hadden gesproken waar ze naartoe gingen, maar Vanessa verscheen altijd wel weer op tijd terug en als ze ergens anders bleef en niet thuis kwam, meldde ze dat altijd wel even. Zo hoefde hij zich nergens zorgen over te maken.
Gelukkig stemde Taylor in om mee te gaan naar het strand en om eerlijk te zijn kon hij niet wachten. Misschien was hij dan niet de aller romantische jongen van de wereld, zulk soort dingen waren dat altijd al. Eigenlijk was hij allang blij dat hij wist dat het gevoel wat hij voor haar koesterde wederzijds was, dat haalde al een hele last van zijn schouders af. Nu hoefde hij zijn gevoelens ook niet meer te verbergen, dat was sowieso al fijner dan dat hij ze moest verbergen en diep in zich moest bewaren.
Na een tijdje kwam de ober weer aan hun tafel. Avan had inmiddels zijn eten op en Taylor ook. De ober vroeg nog of hun nog een dessert wilden. Taylor wees dat aanbod af en eerlijk gezegd had hij ook geen honger meer, hij zat echt helemaal vol. Nog een tijdje bleven ze zitten en liep Avan maar naar de balie om alles af te rekenen. Avan trakteerde nou eenmaal graag, vooral voor zijn ‘vriendin’. Of ja. Eerlijk gezegd wist hij dat nog niet helemaal zeker, maar hij zou wel zien. In zijn ogen was ze dat wel voor hem.
De auto kwam weer zachtjes tot leven en hij trapte het gaspedaal lichtjes in om rustig uit de parkeerplaats te rijden. Daarna werd het gaspedaal harder ingedrukt om zo sneller bij het strand te zijn. Gelukkig lag het strand dicht bij de stad, dus duurde het niet lang of ze waren er. Bij de parkeerplaatsen van het strand waren er vrij weinig auto’s dus was de kans klein dat ze iemand tegen zouden komen. Avan stapte uit, klikte de auto achter hem dicht en liep toen naar Taylor toe. Zijn hand sloot hij automatisch in de hare en kort drukte hij een kus op haar lippen, keek haar vervolgens met een kleine glimlach aan. “Kom.” Het sfeervolle geluid van de golven was te horen, zo was ook de zoute geur van de zee te ruiken. Met zijn voet wreef hij even door het zand en keek hij zo af en toe eens naast Taylor die naast hem liep. De gedempte lichtjes van het strand zelf en de lichtjes op de boulevard gaven een soort sfeer aan hem en al snel kwam hij op een idee. Zachtjes trok hij Taylor geheimzinnig mee aan haar hand, kwamen ze zo in een afgelegen paadje terecht, zodat hij sowieso wist dat niemand hun zou kunnen vinden of zien. Avan wenkte naar Taylor dat ze moest gaan zitten op het zand en toen ze dat had gedaan, ging hij zonder schaamte achter haar zitten. Zijn armen legde hij rondom haar middel. Met een hand streek hij haar bruine haren naar een kant van haar nek toe, plaatste hij een kus in haar nek waar haar nek bloot was en glimlachte hij, ondanks dat ze dat niet zou kunnen zien. Zijn arm had hij weer rond haar middel gelegd en zijn kin rustte op haar schouder. “Het strand is mooi zo, in de avond.” Een warm gevoel zoals eerder op die dag kwam hem weer te binnen. Op de een of andere manier vond hij het zo geweldig samen met Taylor. Een paar jaar terug had hij ook zoiets gedaan op het strand, met zijn toenmalige vriendin. Maar dat was allemaal anders geweest. Die liefde die hij voor Taylor voelde liet hem beseffen dat alle voorgaande keren, het gevoel er vele malen minder was. Avan’ ogen richtte zich op de sterrenhemel en zachtjes belandde hij met zijn rug op het zand, Taylor die hij met zich meetrok en haar hoofd dus op zijn borstkas had. “De sterren..” Begon hij. “Zijn prachtig, maar vergeleken met jou, zijn ze dat niet.” Zijn stem was zachter dan dat hij eerst was geweest maar Taylor zou het vast en zeker moeten horen. Na een tijdje naar de hemel te hebben gestaard met de glinsterende sterren, besloot hij het toch maar te vragen. “Taylor, heb je trouwens iets gehoord over het Valentijnsfeest?” Tijdens dat hij had gesproken was hij weer recht gaan zitten. “Ik weet niet of het je leuk lijkt maar.. Ik zou je er graag mee naartoe nemen. Nu we eh.. Je weet wel; samen zijn?” Ondanks dat hij zich heel de tijd erg op zijn gemak had gevoel bij Taylor, was hij erg nieuwsgierig naar haar antwoord. Ergens was hij bang dat ze het niet wilde, vandaar.

OOC;; Same here, hoop dat je het niet erg vind. ;3
Ze zitten zoals dit ongeveer. ^^

Het ritmische getril van de auto, deed Taylor wat moe worden. Ze had haar arm op de rand gelegd, en liet haar hoofd daar op steunen. Ze zou nu zo weg kunnen doezelen, maar ze hield haar aandacht erbij. Af en toe gleed haar blik even naar Avan, maar het duurde niet lang of ze kwamen al aan bij de parkeerplaats van het strand. Ze stapte uit en snoof de geur van de zee even op. Heerlijk vond ze het ruiken. Een zacht briesje deed haar haar even waaien, en ze trok het elastiekje uit haar haar. Haar lange bruine haar veegde ze achter haar oor en met een glimlach keek ze naar Avan, die naar haar toe kwam gelopen en pakte haar hand. Ze beet even op haar lip, toen ze blosjes op haar wangen voelde komen. Ze keek omhoog naar Avan en glimlachte. Ze sloot haar ogen en genoot van het feit dat hun lippen contact hadden, en dat ze nu een soort van één waren.
Het was best wel serieus nu, had ze het idee. Door de gedachten die in haar hoofd speelde greinsde ze automatisch. "Kom." Zei fronsde even met een grijns en trippelde toen achter Avan aan. Nou eerder werd ze half mee gesleurd door de handen die nog bij elkaar gesloten waren. Meteen kwamen ze bij het strand aan, en de schelpjes knarsten onder haar schoenen. Wauw, in de verte zag je wat lichtjes van boten en verder op schenen de lichtjes van de boulevard. Verschillende winkeltjes zouden nog wel open zijn waarschijnlijk, en daar zouden dan nog wel mensen zijn. Maar eerlijk gezegd bleef Taylor hier alleen met Avan. Wat zand vloog naar voren, toen ze er een zachte schop tegen gaf. Het geluid van de golven maakte haar rustig en kalm. Het liet haar alle problemen even vergeten. Meestal was dat alleen als ze alleen was, maar nu? Op dit moment had ze geen zorgen, ze was met Avan, dus ze hoefde er niet aan te denken. Ze keek grijnsend naar Avan toen hij haar mee trok naar een paadje. Ze had het nog nooit gezien en ze was benieuwd waar het naar leide. Een soort platformpje van zand waar je goed op kon zitten. Ze liet zich ook zakken en glimlachte toen Avan achter haar kwam zitten en zijn armen om haar heen sloeg. Ze legde haar handen op zijn handen, en met haar duim wreef ze even over de palm van zijn hand. Dit voelde zo fijn. Ze drukte haar hoofd tegen de bort van Avan en keek naar de lichtjes die in de verte schenen. Ze liet zich gemakkelijk mee trekken, toen Avan ging liggen. Ze glimlachte en keek naar de sterren. Ze luisterde naar wat Avan zei. Taylor vond het zo lief, en het klonk ook echt gemeend. Ze draaide zich op haar buik en legde haar armen op zijn borstkas. "Natuurlijk wil ik mee!" Zei ze met twinkeling in haar ogen.
Ze veegde met een hand wat haar uit haar gezicht, en friemelde toen wat aan Avan' haar. Ze grijnsde. "Ik ben gelukkig!" Sprak ze stralend, en ze ging langzaam met haar hoofd in de richting van die van Avan. Haar lippen raakte de zijne weer, maar nu een stuk langer als die van net. Ze ging met haar ene hand door de achterkant van zijn haar, en ze gaf hem nog een kusje toe. Rustig hief ze zich zelf omhoog en wou Avan ook omhoog trekken, maar opdat moment verloor ze haar evenwicht en tuimelde zo van de soort 'duin' naar beneden. Lachend en rollend kwam ze beschamend beneden aan. "Ben oké!" Wuifde ze lachend naar Avan.
Taylor stond op en veegde wat zand van zich af.

Avan kon wel een lange tijd zo blijven liggen, samen met Taylor. Het was erg rustgevend en het gaf hem een fijn, kalmerend gevoel. Ja, tijd met Taylor was leuk. Nog een tijdje bleef hij met zijn donkere ogen naar de sterren kijken, voelde hij hoe ze haar lichaam omdraaide en zo met haar buik op hem kwam te liggen, haar handen rustend op zijn borstkas. "Natuurlijk wil ik mee!" Het deed hem goed om dat te horen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Avan voelde vervolgens hoe Taylor door zijn haar ging met haar hand. Normaal gesproken had hij het er niet zo op als mensen in zijn haar zaten, maar eerlijk gezegd vond hij het nu niet heel erg, die glimlach van daarnet kwam zelfs terug. “Gelukkig maar..” Fluisterde hij zachtjes maar wel hard genoeg voor haar om het te horen. De lippen van Taylor raakten die van hem vervolgens weer maar deze keer was het langer dan de keren als voorheen. Haar hand ging nog steeds door zijn haar en zonder erbij na te denken plaatste hij zijn handpalm tegen haar kaaklijn, duwde haar zachtjes een beetje dichter naar hem toe. Na een lange tijd verbrak Taylor het contact weer, drukte ze nog een laatste, korte kus op zijn lippen en stond ze toen op. Haar handen stak ze naar hem uit, maar voordat hij haar hand kon pakken, verloor Taylor haar evenwicht en viel ze de soort duin af. In een fractie van een seconde stond hij op, keek hij waar ze was beland. "Ben oké!" Opgelucht haalde hij weer adem, rende hij toen snel naar beneden. Ze was al opgestaan, dus hopelijk viel het wel mee. “Laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken..” Sprak hij lachend. Avan tilde haar vervolgens weer op zoals hij eerder die dag ook had gedaan toen ze onder de sneeuw was beland, deze keer was het alleen veel beter dan dat het eerst had gevoeld. Toen was het immers ook erg koud geweest wegens de sneeuwstorm, dus ergens was het ook wel logisch. En toen wist hij nog niet dat Taylor hetzelfde voor hem voelde, dat scheelde in zijn ogen ook wel. “Heb je nog ergens last van, van vanochtend, of van daarnet?” Lichtelijke bezorgdheid was in zijn stem te horen. Nee, Taylor mocht niets overkomen, al moest hij daar zijn leven voor geven. Voor haar zou hij alles doen, zou hij zelfs voor haar door het vuur gaan, als haar maar niets overkwam. Avan liep meer richting de kant van het water, waardoor het geluid van de kaatsende golven beter te horen was en een extra sfeer gaf. Kort drukte hij zijn lippen op de zijkant van haar hoofd, op haar haar en keek hij voor zich uit. Niemand te zien, iedereen dacht vast dat het te koud was, maar om eerlijk te zijn viel dat allemaal best wel mee. Of zou dat komen doordat Taylor in zijn buurt was en hij een warm gevoel van haar kreeg? Hm, dat kon beide. “Wil je nog ergens naartoe, of iets doen, ofzo?” Vroeg hij toen maar. Als ze nog een idee had om ergens naartoe te gaan op deze avond hield Avan haar niet tegen en gingen ze daar naartoe; hij had immers toch niets te doen voor de rest van deze avond en hij wilde eigenlijk niet meer weg bij Taylor.

Taylor keek grijnsend naar Avan die naar beneden kwam gerend en bezorgd deed. Nergens voor nodig natuurlijk, maar ze vond het wel super lief. "Ik zal het proberen." Zei ze en drukte een kus op zijn lippen. Wow, hopelijk kon ze ooit de drang stoppen om dat niet voorduren te willen doen. Ze lachte en liet haar hoofd naar achteren hangen toen Avan haar optilde als een Baby. Meestal werd dat optillen als baby genoemd, terwijl dat helemaal niet zo was. Het was juist in films, dat jongens meisjes zo optilden. En niet baby's. Baby's hadden ook geen lange benen. Maarja, ze sloot haar ogen even en sloeg haar armen om Avan' nek. Haar lange bruinen haren wapperde naar beneden en door de wind werden ze een beetje opgeveerd.
Taylor keek op toen ze voelde dat Avan in beweging kwam. Hij liep wat meer naar het water. In het donker,was het water zwart en spook achtig. Je zou er nu niet in willen zwemmen, maar aan de andere kant was het ook weer prachtig. De sterrenhemel weerkaatste in het water, en er was geen wolkje aan de lucht. Ze zuchtte een keer en keek naar de horizon, het leek wel of de zee niet eindigde, alsof daar geen land meer was. Maar ergens was wel land. Vast ook onbewoond land, het zou echt super te gek zijn als zij samen een keer naar een onbewoond eiland konden gaan. Zij tweeën, helemaal alleen op een groot eiland. Heerlijk leek haar dat. Vrolijk droomde ze verder, maar schrok op uit haar droom toen ze Avan wat hoorde zeggen. “Wil je nog ergens naartoe, of iets doen, ofzo?” Ze hief haar hoofd op en keek met haar bruine ogen naar die van Avan. Ze dacht na. Tja, wat konden ze nog doen? Ze ging sowieso niet naar huis, in ieder geval niet alleen. Om een of andere reden, was ze bang om hem kwijt te raken, of te verliezen als ze hem nu alleen liet. Nee dat mocht niet gebeuren. "We kunnen..." Ze kon haar zin niet af maken, want een riedeltje kwam uit haar zak. "Oh sorry." Lachte ze, en fringelde zich uit Avan' greep. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de naam op het display zag. "Hee."Zei ze opgewonden en hield de telefoon aan haar oor. Ze keek Avan even aan en draaide zich toen naar de zee. "Wat? Ben je hier in de stad? Je kunt naar mijn huis komen als je wilt?" Sprak ze vrolijk. Haar broer Ian was aan de telefoon, hij was in de stad en hij wou haar even opzoeken. Ze had nog een broer, Paul. Ze waren een twee eiïge tweeling. Ze sloot het gesprek af, en grijnsde eens. "We kunnen naar mijn huis gaan?" Stelde ze voor. Ze sloeg haar armen om zijn nek en keek hem aan. "Of we kunnen alleen naar huis?" Zei ze zacht en schudde grijnzend haar hoofd, waarna ze een kus op zijn lippen drukte.

broers c:

Nadat hij haar had opgetild voelde hij hoe ze haar armen om zijn nek heen sloeg en kort snoof hij de lucht van de zee in. De zoute geur doordrong sterk in zijn neusgaten, maar heel erg vies vond hij het niet. Avan had vroeger in Spanje ook best veel tijd bij zee doorgebracht, met vrienden of met familie. Het weer was hier vergeleken met daar best wel slecht en soms had hij er wel eens aan gedacht om terug te gaan naar waar hij vandaan kwam, maar nu had hij steeds betere redenen om dat niet te doen; Sangre vond het wel fijn in HorseHome, Avan wist niet of Vanessa meewilde, hij had hier een aantal vrienden én nu lag zijn hart ook nog eens bij Taylor. Nee, geen sprake ervan dat hij terug wilde op dit moment, alles leek nu gewoon perfect te zijn.
"We kunnen..." Taylor’ stem zorgde ervoor dat hij uit zijn gedachten werd gehaald en hij zijn aandacht weer op haar richtte. Haar zin kon ze verder niet afmaken want ze werden gestoord door de beltoon van Taylor’ iPhone. Zachtjes zette hij haar weer neer zodat ze de telefoon kon beantwoorden en aan haar stem te horen, was ze blij met degene die belde. "Wat? Ben je hier in de stad? Je kunt naar mijn huis komen als je wilt?" De woorden wakkerden zijn nieuwsgierigheid aan. Zou het een ex zijn geweest van Taylor? Of iemand anders.. Avan wist het niet, maar ze leek wel vrolijk te zijn, dus het zou vast geen slechte indruk op haar hebben. Nou ja, als ze naar haar huis ging wilde hij het voor degene die naar haar zou komen niet verpesten, dus zou hij maar naar huis gaan, mits Taylor wilde dat hij bij haar bleef. Het duurde echter niet lang voordat ze weer had opgehangen en haar vraag weerklonk in zijn oren, vervolgens sloeg ze haar armen weer rondom zijn nek en legde hij zijn armen rond haar middel terwijl een glimlach zijn lippen sierde. Alleen? “Ehm, wat jij het liefste wilt.. Wie was dat net aan de telefoon eigenlijk?” De nieuwsgierigheid had hem overgenomen en de vraag die op het puntje van zijn tong had gelegen was eruit. Voor hij nog iets kon vragen drukte ze haar lippen weer op de zijne en beantwoordde hij haar kus. Avan wist niet of hij ooit genoeg kreeg van dat contact tussen hen beiden, maar daar leek hij nu niets van te merken. Iedere keer als dat gebeurde bloeide de warme vlaag weer in hem op en hij kon er niets aan doen, het gebeurde gewoon automatisch. Eigenlijk wilde Avan wel weten wie ze aan de telefoon had gehad daarnet en hun straks misschien wel zouden tegenkomen. Of het moest een verrassing zijn wie ze straks bij haar thuis zouden zien, dat kon natuurlijk ooit. Maar Avan hield eerlijk gezegd niet van verrassingen, puur omdat hij té nieuwsgierig was en dat voor sommigen tot lichte irritaties zorgde. Gelukkig was hij niet iemand die zich veel van andere aantrok, dus bleef hij het gewoon altijd vragen totdat hij te horen kreeg wat de verrassing was.
De auto kwam weer zachtjes tot leven en Avan reed achteruit de parkeerplaats af. Om eerlijk te zijn wist hij niet hoe hij vanaf deze plaats precies naar haar huis moest. Avan wist wel waar ze woonde, maar dat was vanaf zijn huis en vanaf het strand wist hij het niet. “Tay, ik weet eigenlijk niet hoe ik vanaf hier naar jouw huis moet..” Een lachende ondertoon was te horen. Ergens schaamde hij zich er wel een beetje voor ja, dat hij niet eens wist hoe hij vanaf hier bij het huis van haar moest komen. Hopelijk vond ze het niet erg en nam ze het niet op als een belediging dat hij was vergeten waar ze woonde, dat zou hij namelijk nooit vergeten. Natuurlijk wist hij niet alles van Taylor, maar volgens zijn weten wist hij toch wel een hele hoop. “Ben je trouwens niet bang dat ik je voorschut zou zetten straks?” Met een grijns keek hij haar kant op. Het kon altijd, right? Avan kon soms best wel eens onhandig zijn en lomp, dus hopelijk zou dat straks niet het geval zijn en zou hij een goede indruk achterlaten bij haar broer, zodat hij hem vertrouwde om iets met zijn zusje te hebben. Avan zou Taylor sowieso altijd beschermen en het beste voor haar willen zijn, het enigste wat hij kon doen was erop hopen dat haar broer er ook zo over dacht.

De nieuwschierige vraag van Avan deed Taylor lachen. Nieuwschierig aagje dat het was. "Ja, mijn ex-boyfriend." Zei ze met een grijns. Natuurlijk was het niet haar ex, maar ze wou Avan wel even plagen. Ze wou zijn reactie zijn. Waarschijnlijk kon ze dat niet volhouden tot dat ze thuis was, maar dat zou ze dan wel zien. Ze hoopte stiekem dat Paul mee was, dan kon ze Avan nog meer plagen. Oh kijk daar is mijn andere ex ook! Echt zo'n opmerking ofzo. Ian en Paul wisten gelijk wat ze deed en deden helemaal met haar mee. Soms gingen ze daar wel een beetje te ver mee door, met 'acteren" maar ze bedoelden het goed.
Rustig liepen ze weer terug naar de auto. 'Ik ben er bijna'. Had ze in een smsje ontvangen van Ian toen ze in de auto zaten. "Tay ik weet eigenlijk niet hoe ik van af hier naar jou huis moet." Ze keek om naar Avan.
Dat maakte toch helemaal niet uit? Ze hadden sinds vandaag pas wat, ze verwachtte niet dat hij vandaag al alles van haar wist. En ze moest toegeven. Zelf wist ze van af hier ook niet heel goed de weg. " euumh volgens mij moet je daar rechtsaf en daarna kom je al op de hoofdweg." Sprak ze terwijl ze naar de bocht wees waar ze heen moesten. De lanttaren palen gaven nou ook weer niet zo veel licht, dat je precies kon zien waar je was. "Voor schut?" Ze glimlachte lief naar Avan. "Natuurlijk niet, je staat niet voor de koninging ofzo, het is mijn ex maar." Ze voelde de lach op komen en draaide snel haar hoofd weg. Aawh, dit was eigenlijk wel zielig, maar ze wou eigenlijk wel door zetten. "Sorry." Ja dat zei alvast, misschien was het een hint, maar dat wist ze niet zeker.
Gelukkig duurde het niet lang of ze waren al bij haar thuis. Een grote auto stond al op de parkeerplaats. Dat was vast Ian. Taylor stapte uit de auto en liep kijkend naar Avan richting de auto. Net toen ze de voordeur wou openen hoorde ze een auto deur achter zich slaan. "Tay." Werd er geroepen. Ze draaide zich om en keek naar Ian. "Ian." Riep ze en rende keihard naar hem toe. Ze vloog hem om de hals en drukte een kus op zijn wang. "Ook leuk om jou te zien." Ze keek verbaasd op toen de andere autodeur ook open ging. "Paul?" Vroeg ze verbaasd en vloog haar andere broer ook om de hals. "Kom ik wil jullie aan iemand voor stellen." Rustig liep ze naar Avan en pakte zijn hand. "Ian,Paul dit is Avan, mijn vriend." Zei ze trots. "Avan, dit zijn mijn broers; Paul en Ian." Ze grijnsde en drukte een liefde volle kus op zijn lippen. "Kom binnen." Sprak ze en opende de deur.

Haar ex? Een vreemd gevoel borrelde omhoog in zijn maag, niet wetend wat hij straks zou moeten doen. Het zou vast heel erg ongemakkelijk worden of zoiets. Toch probeerde hij maar een glimlach rond zijn gelaat te toveren, ondanks dat dat niet gemeend was. Maar als dat was wat Taylor wilde; Avan hield haar niet tegen. Wie weet was hij wel aardig?
In de auto had Taylor blijkbaar een sms ontvangen, aangezien hij haar meldtoon had gehoord. Vragend keek hij haar richting uit. Het maakte hem alleen maar nieuwsgieriger wat ze van plan was. "Euuhm volgens mij moet je daar rechtsaf en daarna kom je al op de hoofdweg." Kort dacht hij na en leek dat best wel logisch, best dom dat hij daar niet zelf op was gekomen.
Haar ex máár.. Ergens hoopte hij dat het een grap was van Taylor, maar dat wist hij niet echt. Hij kon het op zijn minst hopen.. Het was namelijk toch nooit geweldig de ex van je vriendin tegen te komen? Laat staan ermee te praten en gezellig te gaan doen. Avan vergat het maar even door het gaspedaal meer in te drukken en recht voor zich uit te kijken. "Sorry." Hoorde hij naast zich. Sorry waarvoor? Had ze ondertussen iets verkeerd gedaan wat hij niet had opgemerkt?
Lang duurde het niet of ze waren in de straat van Taylor' huis aangekomen. Er stond al een grote auto op de oprit en Avan parkeerde naast de auto op de oprit. Achter Taylor liep hij richting de voordeur en toen hij klappende autodeuren achter zich hoorde draaide hij zijn lichaam abrupt om, klaar om zichzelf en Taylor te beschermen als het iemand was die hen opwachtte. Blijkbaar kon Taylor de jongen en met opgetrokken wenkbrauwen bleef hij aan de grond genageld toe te kijken. Ze begroette de jongen met zijn naam, Ian, omhelsde hem en kuste hem op zijn wang. Een glimlach verscheen rond zijn lippen, Taylor leek blij, dat was wat hij het liefste zag. Wat er daarna volgde kon hij niet goed verstaan op deze afstand, maar hij zag wel dat Taylor bij de andere jongen precies hetzelfde deed. Vervolgens kwamen ze allemaal zijn richting op, pakte Taylor zijn hand toen ze dichter bij hem stond en grijnsde hij lichtjes naar haar. Ze stelde de twee jongens voor als Ian en Paul en Avan knikte vrolijk baar hen als begroeting, schudde vervolgens hun hand met zijn hand die hij vrij had. Toen Taylor weer sprak trok hij verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog en keek hij vragend naar Taylor. Haar broers? Niet haar exen? Het was een hele opluchting dat het haar broers waren, maar ergens vond hij het wel een soort van zenuwachtig, hopelijk liet hij maar geen slechte indruk achter.. Taylor drukte nog een kus op zijn lippen en deed daarna de deur open. Zijn hand was nog steeds verbonden met die van haar en kort gaf hij er een kneepje in. "Gemenerik." Fluisterde hij toen plagend in haar oor en prikte haar in haar zij om haar een soort van te kietelen. Toen hij over de drempel was gelopen liet zijn hand haar hand los en liep hij met zijn handen in zijn zakken richting de woonkamer. Daarna nam hij plaats op de bank en keek hij met een kleine glimlach naar Paul en Ian. Eerlijk gezegd wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen, bang dat hij iets verkeerd zou zeggen..

Met een grijns bekeek ze het drietal jongens. Haar favoriete jongens van de hele wereld. Ze kon geen van allen verliezen. Ja, ze had haar hele leven bij Paul en Ian gewoond, maar dat waren niet altijd leuke tijden geweest. Ze had ze nou al een hele tijd niet gezien, ze had ze wel gemist natuurlijk, maar als Avan nou weg zou gaan, zou ze dood gaan van verdriet. Ze grijnsde naar hem toen ze een kneepje in haar hand voelde. "Gemenerik." Hoorde ze, en beet eens zachtjes op haar onderlip. Ze sprong opzij toen ze zijn vinger in haar zij voelde. Nee, daar kon ze echt niet tegen. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij dat deed. Even keek ze fake-vuil naar hem.
"Ga zitten." Sprak ze tegen Ian en Paul, aangezien Avan al was gaan zitten. Dat was mooi, dan voelde hij zich hier tenminste nog een beetje thuis. Ze stonden er maar een beetje bij, ze knikten en deden beiden hun jas uit. Ian ging op de stoel zitten en Paul op het soort poefje. "Wat willen jullie drinken?" Riep Taylor de kamer in. Ze grinnikte, toen haar broers beide tegelijk een cola 'bestelden'. Ze luisterde naar Avan' antwoord,en schonk daarna de drankjes in, die ze vervolgens naar de woonkamer bracht. "Ik had Taylor nog niet over je gehoord." Sprak Ian tegen Avan. Gelukkig kwam Paul er tussen.
"Euumh, misschien hebben ze nog niet zo lang, en buiten dat wij hebben ook niks laten horen aan Taylor." Paul grijnsde. "Zij weet ook niet hoe veel meisjes jij hebt versleten in de tijd." Paul knipoogte naar Taylor, en stak daarna zijn tong uit naar zijn broer. "Hij overdrijft hoor." Zei Ian tegen Avan. Taylor deed haar jas en schoenen uit, en liet zich naast Avan op de bank ploffen. Ze glimlachte eens lief naar hem. Hopelijk zou hij hier blijven, of hij moest naar huis willen, maar dat zouden ze straks wel zien. "Nou ik heb verder niks te klagen hoor." Begon Taylor. "Ik heb een paard; Chartan, een eigen huisje, Amber en natuurlijk Avan." Ze keek even zijn kant op. "Over Amber gesproken, waar is ze eigenlijk?" Ze stond op en liep naar de gang. Ze zou vast boven zitten. "Kom er zo aan." Zei ze tegen de jongens en strompelde de trap op.
En ja hoor, Amber lag lekker te maffen het grote kleed, in de slaapkamer. "Amber, kom je mee?" Twee grote honden ogen keken haar aan, en meteen sprong ze op. Ze was Amber erg dankbaar, want was zij niet brutaal tegen iedereen opgesprongen, had ze Avan nooit ontmoed. Amber rende de strap en ging de kamer in. Taylor liep rustig achter haar aan. Amber rende gelijk naar Avan toe. "Dus hoelang blijven jullie?" Vroeg Taylor aan Paul. "Ow, we gaan eigenlijk over een half uurtje al weer weg."