i'm not your little angle [Alice]

Down Town Boy gooide zijn voorhand de lucht in en galoppeerde richting het hek, vlak voor het hek stopte hij en legde hij briesend zijn oren in zijn nek, een jongen probeerde het hek open te maken om een ander paard in de wei te zetten, maar telkens als de jongen het hek open wou doen kwam Down Town weer al hinnikend zijn kant op rennen, dit ging iedere dag zo en iedere dag was het weer iemand anders die de oude ruin bij Down Town in de wei moest zetten, sommige lukte het maar de meesten werden toch bang van de als agressief bestempelde hengst. Deze jongen was het gelukt, hij klikte het halster touw los en Down Town probeerde nog een keer naar hem te happen voordat hij achter het andere paard aan rende, hij stond nu al twee jaar bij dit paard in de wei, maar sinds een maand of 2 werd de ruin iedere avond op stal gezet, maar Down Town bleef op de wei staan, 's zomers en 's winters, zon en sneeuw, altijd stond hij buiten, puur omdat niemand hem binnen durfde te zetten, als iemand het wel probeerde had die gene daarna blauwe plekken, open handen van het halstertouw en als hij niet uit keek zelfs een mooie hoef afdruk op zijn been. In het begin wat dat wel anders, hij was als 3 jarige op deze manege gekomen, hij was toen net beleerd en kon de eerste tijd nog redelijk bereden worden, omdat iedereen dacht dat het bokken en springen kwam omdat Down Town nog jong was, maar zijn gedrag werd alleen maar erger, eerst alleen in de bak maar later ook aan de hand en op stal. Zo kwam hij op deze weide terecht, hij vond het wel prima zo, hij had genoeg gras en werd in de winter bij gevoerd met hooi en heel soms wat biks, het werd dan altijd voorzichtig onder het hek door geschoven zodat niemand de wei in hoefde.

Een stem trok Down Town's aandacht, het was de vrouw die hem had gereden toen hij hier net was, met een schelle hinnik rende hij weer naar het hek, vlak voor het hek stond hij weer stil, hij snoof boos en hield de vrouw stak in de gaten, ze stond stil en keek naar hem, een blik die hij altijd kreeg van haar, een soort somberheid, maar hij wist niet waar voor. Ondanks zijn gedrag naar de vrouw mocht hij haar wel, zij was altijd aardig geweest tegen hem en had hem de ruimte gegeven die hij nodig had als hij weer eens bokte of in eens opzij sprong om daarna te steigeren en zich om te draaien. De vrouw liep weer verder richting de stallen, waar een blond meisje uit liep, ze begonnen met elkaar te praten en Down Town besloot weer rustig te gaan grazen bij zijn oude maatje, hij hield onder tussen het meisje en de vrouw goed in de gaten, ze kwamen zijn kant op gelopen en Down Town deed als of hij niets door had, tot hij zag dat de vrouw op het hek ging leunen, hij draaide zich om en sprintte weer naar het hek, hij deed dat altijd als er iemand naar het hek kwam, hij wou gewoon laten zien dat hij de baas was en voor niets en niemand bang was. Down Town stond nu een meter of 2 van het hek en keek met geheven hoofd naar de twee mensen bij het hek, ze waren ergens over aan het praten maar hij kon niet verstaan wat, de oude ruin stapte hem rustig voorbij en ging bij het hek staan om te kijken of één van de twee mensen misschien iets te eten bij zich had. Op stal werden Down Town en de oude ruin wel eens Devil en Angle genoemd, het waren namelijk beste maatjes ondanks Down Town volgens de mensen duivels was en de oude ruin was een engel, de oude ruin zou nooit bijten of trappen terwijl Down Town niets anders deed als je hem probeerde mee te nemen aan de hand. Toen bleek dat de mensen niets bij zich hadden slofte de oude ruin weg en liep Down Town naar het hek toe, hij had nog steeds zijn oren diep in zijn manen gedrukt en brieste even terwijl hij met zijn linker voor hoef over de grond schraapte, de grond was wit net als de lucht, het was even opgehouden met sneeuwen maar dat zou niet lang duren, het had de afgelopen dagen alleen maar gesneeuwd, Down Town vond het heerlijk want dan waren er weinig mensen en paarden die hem konden storen, maar hij miste de oude ruin want zonder hem voelde Down Town zich toch wel alleen. Down Town focuste zijn aandacht even op het meisje, ze had blond haar en groene ogen, de eerste sneeuwvlok viel op haar haar en Down Town spitste zijn oren richting de wit/grijze lucht waar steeds meer sneeuwvlokken uit dwarrelde, één daar van kwam op zijn neus en geschrokken rende hij bokkend naar de oude ruin toe, daar kwam hij tot stilstand en duwde hij voorzichtig zijn neus tegen de ruin aan waardoor dat koude spul eindelijk helemaal van zijn neus was.

[hoop dat je er wat mee kan!]

Alice had gehoord van een jonge hengst die op de manege stond en blijkbaar onberijdbaar was. Ze hadden hem beschreven als een prachtige hengst met een rot karakter, een paard dat veel bokte en steigerde en zéker geen mensen in zijn buurt toeliet. En ook al had iedereen het haar afgeraden, toch had ze interesse gekregen in het dier en wilde ze een kansje wagen. Voor de zekerheid had Alice zich goed ingeduffeld voor de koude en stond ze nu in een zwarte, lederen paardrijdbroek met daaronder een paar zwarte laarzen en helemaal vanboven een dikke winterse, blauwe pull die fel afstak tegen haar smaragdgroene ogen. Net voor wegging stapte ze richting haar achtertuin waar ze haar vier husky's even buitenliet en ze een voor een over hun kop aaide. Wat zag ze die hyperactieve, speelse beestjes toch graag. Nadat ze het water had gecheckt en hen eten had gegeven huppelde ze weer richting haar voordeur en sloot hem zachtjes achter zich dicht. Haar blonde krullen dansten vrolijk op haar schouders terwijl een winters briesje haar wangen kuste. Zin om te fietsen had ze niet dus nam ze de auto maar. De baan was goed bestrooid, wat niet zei dat je snel mocht rijden maar dat scheelde toch al een hele hoop.
Na ongeveer een kwartiertje rijden kwam ze aan op de oprit van de manege en parkeerde ze haar auto netjes waar hij mocht staan. Haar zwarte laarzen tikten zachtjes op het asfalt, ze was al blij dat ze de sneeuw hadden weggeschrapt van het pad want anders lag ze gegarandeerd op de grond. Alice zocht een bruinharige die haar aanvraag had geaccepteerd en deze meeting had geregeld. In de verte zag ze een vrouw die sprekend op de foto leek die ze op het net had gevonden dus stapte ze daar maar op af. "Dus jij bent, wacht hoor.." Alice legde een vinger op haar kin en dacht voor twee seconden na. "Charlotte?" Alice hoopte dat de vrouw zo noemde want anders zou dat best wel gênant zijn. "Ja, dat heb je goed! Jij kwam voor Down Town toch? Ik zal je hem even tonen." De vrouw ging voorop en sloeg een bepaald weggetje in dat uitkwam op een grote weide die sterk omheind was met schrikdraad en witte balken. Een bruine hengst kwam meteen op hen afgestormd en brieste uitdagend hun richting uit. Ja, Alice kon al meteen raden dat dat het buitenbeentje van de manege was. "Ik zeg je één ding meisje, wat je doet met dit paard is op eigen risico en eigen rekening. Je weet goed genoeg dat dit paard niet te vertrouwen is, mensen mijden het beest liever maar als je er echt mee aan de slag wilt bedoel ik, draaien wij natuurlijk niet op voor eventuele kwetsuren of dergelijke." De vrouw keek Alice doordringend aan en zij kon enkel maar knikken en zeggen dat ze dat wel begreep. "In orde, ik trek m'n plan wel en ik zal je straks komen zeggen of ik hem nu koop of niet." Alice keek Charlotte enkele tellen aan en sloot hun gesprek af met een hand die ze vluchtig opstak. Meteen daarna draaide ze zich terug naar de bruine hengst en zag ze dat hij wild bokkend weg galoppeerde achter de oudere ruin. Alice had een aantal snoepjes in haar zakken maar iets vertelde haar dat deze hengst niet om te kopen was met snoepjes. Voorzichtig legde ze een arm over de omheining en keek ze de hengst doordringend aan. Het was nu een kwestie van uitdagen. Als de hengst op haar zou afstormen zou ze hem enkel strak moeten aankijken. En als hij ook maar durfde te happen zou hij een mep terug mogen verwachten. Alice was geen meisje dat zich liet doen door een knol en dat zou ze ook laten merken. Respect moest je verdienen en ze wist dat dat paard er net hetzelfde over dacht. Zachtjes klakte ze op haar tong en bleef ze de hengst nieuwsgierig aankijken. Let's see wat deze hengst in zijn mars had. "Hi, bad boy. Kom eens hierheen jij." Alice waagde zich in de wei en deed de poort niet helemaal toe zodat ze -moest dat nodig zijn- toch naar buiten kon. Want je wist maar nooit. Kalm en met kleine passen stapte ze richting de hengst en fluisterde ze ondertussen zachte woordjes. Eerst zou ze het alleszins proberen op een zachte manier, en moest dat niet lukken kon ze altijd de 'kraakmethode' gebruiken. Ook al gebruikte ze die laatste optie niet zo graag, paarden moest je met respect behandelen. Maar natuurlijk mag je je eigen veiligheid niet in gevaar brengen door een dier. Met haar arm voorzichtig naar het paard uitgestoken legde ze er voorzichtig een snoepje op en bleef ze dichterbij komen. Alice kon nu niet immers dan afwachten en zien hoe de hengst op haar zou reageren.

Nadat Down Town zijn neus had gewarmd aan de vacht van de ruin keek hij in de richting van het hek, de vrouw was weggelopen en het meisje stond nog steeds bij het hek, ze keek hem strak aan, Down Town spitste zijn oortjes richting het meisje toen zei iets zei, hij verstond niet wat maar hij zag haar lippen bewegen, hij richtte zijn aandacht op een vogel die in de wei lande en galloppeerde er op af, de vogel vloog op en tevrede briesend keek hij de vogel na, hij hoorde niet veel later het hek kragen en zag dat het meisje de wei in kwam, hij was lichtelijk verbaasd, hoe durfde dit meisje zomaar de wei in te lopen? Zij liep zelfverzekerd door en stak haar armen richting hem uit, hij ving de geur op van iets wat voor hem vaag bekend was, het was een snoepje, hij had dat wel eens gehad als veulen en had het toen heerlijk gevonden maar hij liet zich niet zomaar omkopen, hij liep ongeïnteresseerd bij het meisje vandaan en liep richting de plek van het hooi, hij begon wat aan het hooi te eten terwijl hij het meisje goed in de gaten hield, ze liep nog steeds in zijn richting en beledigd gooide hij zijn hoofd omhoog om vervolgens in haar richting te gallopperen, hij versnelde toen hij bijna bij het meisje kwam en galloppeerde vlak langs haar, hij kon haar geur ruiken, het was een fijne geur, het had iets weg van bloemen en gras in de lente maar ook van honden. De geur was niet heel sterk door het koude weer maar toch kon Down Town het goed ruiken, hij vond het wel een fijne geur, het bracht hem even van zijn stuk waardoor hij zijn pas vertraagde en een paar meter verder stil stond, hij keek naar het meisje, ze liep nod steeds naar hem toe, het begon hem te ergeren en hij draafde haar kant op met zijn oren in zijn nek, hij stopte vlak voor het meisje en deed of hij het snoepje wou pakken maar vlak voordat hij met zijn lippen het snoepje raakte probeerde hij in de hand van het meisje te bijten, waarna hij weg galloppeerde en rondjes bleef gallopperen om het meisje heen, als of er een onzichtbare longeerlijn was, Down Town zuchtte even te vreden ze kon zo tenminste niet makkelijk bij hem komen.
Na een tijdje begon Down Town vermoeid te raken, hij had wel vaak gegalloppeerd maar zijn conditie was absoluut niet goed, hij ging terug naar draf en liep in een sukkel drafje richting de grijze ruin die bij het hooi was gestaan om te gaan eten, Down Town had ook honger gekregen en begon aan het hooi te knabbelen, hij was zo bezig met het hooi dat hij het meisje even vergat.

Alice zag dat het paard haar richting uitkwam en klakte goedkeurend met haar tong. Nauwlettend hield ze hem in de gaten terwijl hij zijn nek strekte en zijn lippen tegen haar hand aanzette. "Goed z-" Alice's woorden werden bruut stopgezet toen hij vandeplaats naar het snoepje naar haar hand hapte. Verontwaardigd zette ze een kwaad gezicht op en zwaaide ze met haar handen. Oké, fijn, als hij het zo wilde spelen kon zij dat ook. In twee minuten stond ze terug aan het hek waar ze een groot longeertouw nam en er terug mee naar Down Town liep. Aan het longeertouw had ze een grote los gebonden waarmee ze dadelijk ging gooien in de hoop dat ze de lus rond het paard zijn nek zou kunnen gooien. En nu zou je natuurlijk kunnen zeggen dat dat haast onmogelijk was maar Alice kende wat van dit 'lussengedoe' en wist maar al te goed hoe ze moest mikken. Dus lang duurde het niet of ze kwam dichterbij het paard, wachtte op het juiste moment waarbij hij niet goed oplette en gooide de lus rond zijn nek. Meteen nam ze het uiteinde van haar touw goed vast en klakte ze streng met haar tong om aan te geven dat hij zou moeten meewerken. Alice was een doetje als haar paarden meewerkten maar als ze het hard speelden kon Alice dubbel zo hard terugkaatsen. En aangezien Alice ook niet snel opgaf was ze ook niet van plan om hier snel weg te gaan. "Loop maar wat dolle hengst." Alice gebruikte haar sterke, harde stem en liet het paard zeker tien minuten in rondjes lopen. Tegenwerken zou hij sowieso doen maar loslaten zou Alice zéker niet doen. Alice haar bedoeling was nu vooral om de hengst te doen breken en hem te zien verzwakken. Want conditie had hij zo te zien niet en dat wou ze er bij hem duidelijk indrukken en hem laten beseffen dat Alice er juist was om hem daarmee te helpen. "Ben je het al bijna beu, ja?" Alice liet hem nog lang door galopperen en hoopte dat hij zich uiteindelijk zou overgeven door zijn hals te laten zakken. Maar iets in haar zei haar dat deze hengst zich niet zo gemakkelijk zou laten doen dan anderen.

-Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik wat ge godmod heb, anders kon ik niet echt veel met m'n post ..

plotseling voelde Down Town iets om zijn nek vallen, hij steigerde geschrokken en hoorde het meisje klikken met haar tong en al bokkend galloppeerde hij om haar heen, hij wou naar het hek rennen maar voelde dat het touw hem tegen hield, hij hinnikte boos en galloppeerde weer verder hij zou niet zomaar stoppen, en iets zei hem dat dit meisje precies het zelfde zou doen, dat was precies wat hij wou een eigenaar die even volhoudend kon zijn als hij was, hij galloppeerde even met zijn oren naar voren en genoot van de lijn die soms gespannen stond als hij weer eens probeerde weg te rennen. Hij had na een tijdje nog niet opgegeven en hij zou doorgaan tot hij echt niet meer kon, dat duurde alleen niet heel lang meer want zijn conditie was echt heel slecht, maar zelfs als hij moe was zou hij door gaan, op dat moment struikelde hij, hij kon nog net zijn evenwicht bewaren maar maakte een overgang naar draf, hij werd weer voorwaards gedreven maar hij liet zuchtend zijn hoofd zakken, hij gaf zich gewonnen voor nu in ieder geval, hij ging terug naar stap en liet zijn neus even over de grond gaan, nog heel even had hij nodig daarna zou hij weer de kracht hebben om even te gallopperen, hij zou dat nog even doen gewoon om haar reactie te zien, als ze op zou geven had hij gewonnen, anders zou hij het wel opgeven want hij kon dan echt niet langer meer. Down Town sprong weer aan in gallop maar begon na een paar rondjes al te hijgen, hij was moe, heel erg moe, langzaam maar zeker bracht hij zijn hoofd weer naar beneden, tot hij in eens de grijze ruin weer in zijn zicht kreeg, hij hinnikte en maakte een paar krachtige sprongen richting de ruin, even sleurde hij het meisje mee, maar die vond al snel haar evenwicht weer terug. Down Town zuchtte weer en liet zijn hoofd zakken, hij had er nu echt genoeg van, als dit de enige manier was om te stoppen met rennen dat moest het maar, hij wachtte af wat het meisje wou, Down Town wist dat ze sterk was maar tegelijker tijd zacht aardig, hij mocht haar wel, ze had wat bijzonders, ze was geduldig, ze had een sterke wil als dat nodig was en vooral deze dingen zorgde er voor dat Down Town haar respecteerde, hij vertrouwde haar nog niet maar respect was voor hem al het begin, hij hield het meisje nog steeds goed in de gaten, zou hij langzamer mogen?

-ik vind het niet erg hoor! en sorry als ik het ook doe :S en sorry dat het een nogal kort stuk is, ik hoop dat je er iets mee kan! -

Alice merkte dat DownTown probeerde tegen te werken maar ze bleef doorzetten en bleef het touw straks houden. Pas toen ze zag dat de hengst zich ontspande liet ze het touw wat langer en maakte ze het voor hem makkelijker door hem grotere cirkels te laten lopen vandeplaats mini cirkeltjes. Haar blonde haren wapperden mee met een fris briesje en een gelukzalige glimlach sierde haar gezicht. Iets in haar juichte dat ze het had volgehouden en ze besefte dat het echt met dit paard zou kunnen lukken, ookal was het niet de braafste. En nu ze dit paard zo prachtig zag lopen had ze nog eens opgemerkt dat het paard nog eens super mooie gangen had. "Goed jongen, goed zo!" Bemoedigend bleef ze hem aansporen om het beste uit dit paard te halen. Ze was immers van plan om te kijken hoelang dit paard het zou volhouden, ook al had het zich al overgegeven. Pas toen hij zijn hals weer liet zakken en begon te vertragen liet ze hem stoppen. Een brede, tevreden glimlach sierde haar gezicht en kalm stapte ze terug op hem af. Uit haar zakken haalde ze voor een tweede keer snoepjes en legde ze voor zijn neus. "Moet je er nu wel hebben of ga je weer proberen happen?" Alice keek het paard diep in zijn ogen aan en aaide hem voorzichtig op zijn voorhoofd. Het leek wel of dit paard in amper twintig minuten een ander iemand was geworden, een hengst dat respect had gekregen voor mensen -haar in het bijzondere- en dat niet zo venijnig deed. Maar iets in haar zei Alice dat je dit paard nog niet volledig mocht vertrouwen tot wanneer ze zeker wist dat het paard eerlijk was. Schijnheilig doen konden ze allemaal, dat had Alice wel gemerkt daarnet. Voorzichtig klikte ze het lange touw los en liet ze de lange lus over zijn hoofd glijden. "Ga of blijf, aan jou de keus." Alice liet voor het eerst in haar hele leven een paard kiezen wat hij zelf wou willen. Natuurlijk zou het dier haar woorden niet begrepen en zou het haar raar aankijken, maar of ze liever de vrijheid verkozen of een mens merkte je weldra aan hun lichaamstaal. "Jij kiest, jongen, jij kiest."

-No problem hoor! ;3

nadat Down Town zijn hoofd had laten zakken liet het meisje hem langzamer lopen, hij liep rustig op haar af en het meisje glimlachte waarna ze haar hand naar hem uitstak, hij deed even een stap naar achter en strekte zijn hals om voorzichtig aan het snoepje te ruiken, hij brieste even en nam daarna voorzichtig het snoepje aan. Voorzichtig kauwend op het snoepje keek hij naar het meisje, haar blonde haren wapperde in de wind, hij liet zijn hoofd nog iets zakken en snuffelde weer aan haar hand in de hoop dat er nog iets eetbaars op lag, hij zuchtte even toen dat niet het geval was. de geur van een hond drong zijn neus binnen en niet veel later was dan ook het geblaf te horen, geschrokken hief Down Town zijn hoofd en draaide hij zijn oren in de richting van het geluid, gelukkig was het niet meer te horen en liet hij zijn hoofd weer zakken terwijl de spanning weer langzaam uit zijn lichaam verdween. Hij stond even te dommelen naast het meisje toen hij een klik geluid hoorde verbaasd keek hij even om zich heen maar hij zag zo niet waar het geluid vandaan kwam, hij voelde dat de lus die om zijn hals zat langzaam naar voren werd geschoven, en toen hij zijn hoofd iets draaide zag hij dat het meisje voorzichtig de lus van zijn hals probeerde te schuiven, hij liet zijn hoofd wat zakken en voelde de lus over zijn oren gaan, het voelde vreemd en hij schudde even met zijn hoofd, hij deed niet veel later een paar stappen bij het meisje vandaan en nam een hap waardoor hij voornamelijk sneeuw in zijn mond had samen met een paar grassprietjes, maar dat vond hij niet erg, hij vond dat juist wel lekker. zo had hij even gestaan tot hij zag dat het meisje een stap zette, hij hief direct zijn hoofd en liep op haar af, hij wou nog helemaal niet dat ze weg ging, hij mocht haar wel, ze was niet bang en was gewoon rustig tegen hem en dat beviel hem wel. Zachtjes duwde hij zijn neus tegen haar schouder en rook hij aan haar haar, het kietelde en briesend schudde hij even zijn hoofd, waarna hij aan haar gezicht begon te ruiken, vervolgens aan haar handen in de hoop dat daar wat lekkers was, een piep verliet zijn mond toen hij met zijn lippen het koude ijzer raakte van de gesp van de lange lijn, hij hief zijn hoofd even en keek wat schuin naar de lange lijn en rook er nog even aan, het rook vreemd, het rook wat naar het meisje maar ook naar wat anders, een geur die hij niet helemaal thuis kon brengen, hij keek even naar het meisje en begon wat te grazen voor haar voeten, tot hij per ongelijk haar schoen raakte, hij snuffelde aan de laarzen, ze roken ongeveer het zelfde als de lijn. Hij liet zijn hoofd even tegen de arm van het meisje leunen en begon weer wat te dommelen, terwijl hij zich afvroeg of alle mensen zo waren of dat alleen zij zo was.

Tevreden keek Alice Dowtown aan die haar wel leek te vertrouwen en langzamerhand zelf het snoepje van haar hand plukte. Een brede, oprechte glimlach verscheen op haar gelaat en liet heel haar gezicht stralen. De zon stond hoog aan de hemel en een fris briesje liet haar haren wapperen. Op een of andere manier voelde ze zich vrij op deze oneindig durende weide. Een warme adem tegen haar hand liet haar terug naar de realiteit komen en al lachend legde ze een hand op zijn nek. "Sorry jongen, snoepjes zijn er om te verdienen en als je er zo nodig nog eentje wilt zul je er wel iets voor moeten doen!" Alice grijnsde tot achter haar oren. Het gevoel van zijn neus tegen haar arm bezorgde haar een warm gevoel en met een bepaald zelfgenoegzaam gevoel kwam ze dichter naar hem toe, keek ze hem even recht aan in zijn ogen en knuffelde ze hem voorzichtig enkele seconden. "Zijn we vanaf nu een team, jongen, DownTown?" Alice liet hem los en lachte om het dwaze gezicht dat ze -ietwat verwacht- terug kreeg. Natuurlijk beseften paarden niet wat een mens zei dus voor DownTown zou het waarschijnlijk Chinees zijn. Maar vooraleer ze met de koop akkoord ging wilde ze eerst en vooral zien of deze hengst bereid was om haar op zijn rug toe te laten. "Oké, jongen. Ik weet dat je me niet verstaat maar toch, gelieve me er op te laten tot wanneer ik er zélf wil afstappen." En direct na deze woorden gooide ze zonder enige andere woorden haar rechterbeen over zijn rug en nam ze als uit een reflex zijn manen vast. Wat hij nu ging of zou doen wist ze niet, maar iets zei haar dat ze dit paard vertrouwde en dat dit vertrouwen -heel misschien- wel wederzijds zou kunnen zijn. "Braaf zo jongen." Alice aaide hem voorzichtig over zijn nek en gaf hem heel voorzichtig een klein duwtje met haar enkels om te zien hoe hij op 'benen' reageerde. De vrouw zei haar immers dat dit paard maar al te goed bereden werd -vroeger althans- en dit paard perfect alle gangen en hulpen kende. Dus was Alice ook van plan om dat uit dit paard te krijgen en met hem aan de slag te gaan. Niet alleen in dressuur maar ook in western, springen, crosscountry, vrijheidsdressuur en grondoefeningen. Dus, met andere woorden, had Alice nog redelijk wat werk. En al dit werk zou afhangen van de medewerking van Down Town. Dus stiekem hoopte Alice erop dat hij alles zou doen om het naar haar zin te krijgen, zodat dat ook omgekeerd kon verwezenlijken. "Komaan lieverd, show me what you can." Ze drukte haar kuiten extra hard tegen zijn flanken aan, in de hoop dat hij zou aanspringen in galop en ze kon voelen hoe hij precies zat.

Down Town begon ervan te genieten van de aandacht van het meisje ze was rustig in omgang en vrolijk qua karakter, hij werd er zelf vrolijk van. Even schrok Down Town toen hij wat aan zijn manen voelde en niet veel later een gewicht op zijn rug, dit herkende hij wel en het was iets wat hij helemaal niet leuk vond! Maar waarom zat er nu niet iets straks om zijn buik? en waar was dat pijnlijke koude ding wat ze altijd in zijn mond stopte? hij snapte er niets meer van en deed verward een paar passen opzij. pas toen hij de benen van het meisje tegen zijn buik voelde deed hij een paar passen naar voren, in eens hielt Down Town alles in de gaten hij was altijd al nerveus als iemand op hem reed maar nu was hij ook nog eens in de war. Hij stapte in een vlotte stap door de wei en niet veel later voelde hij maar benen weer tegen zijn buik en hoorde hij het meisje wat zeggen, het ene been van het meisje lag iets verder naar achteren dan het andere been waardoor Down Town snapte dat ze wou dat hij zou gaan gallopperen, hij draaide zijn oren naar het meisje en sprong aan in een redelijk rustige galop, toen hij merkte dat het meisje makkelijk bleef zitten ging hij steeds sneller en sneller, niet veel later crosste hij dan ook door de wei met het meisje nog steeds boven op hem, het begon langzaam maar zeker tot hem door te dringen dat dit meisje echt beter was dan hij dacht, hij ging wat langzamer gallopperen en bracht zijn hoofd naar de grond hij brieste een paar keer niet veel later galloppeerde zijn weidemaatje naast hem en maakte Down Town er weer eens een wedstrijdje van, hij hielt er van om voorop te rennen, sneller als de rest maar dat mocht hij nooit, hij moest vroeger altijd keurig achteraan lopen andere paarden zeiden dat dat was omdat hij het nog moest leren, maar hij had er nooit naar geluisterd, vroeger schoot hij er dan ook vaak vandoor om dan voorop te gaan lopen.

Helaas was het wedstrijdje met zijn weide maatje al snel over en ging hij over naar draf, hij had een vlakke draf maar voor de zekerheid ging hij toch maar snel terug naar stap in de hoop dat het meisje er niet af zou vallen, tijdens het wedstrijdje met zijn weidemaatje was hij het meisje helemaal vergeten en voelde hij zich redelijk schuldig met zijn oren naar het meisje toe gedraaid stapte hij rustig het weiland rond, hij liep naar het hooi waar hij snel een paar happen van nam om vervolgens weer verder te lopen. Hij stopte en draaide zijn hoofd wat naar links zodat hij het meisje kon zien, hij draaide zijn hoofd nog iets verder en rook even aan haar voet hij raakte met zijn lip de laars en begon te flemen, hij kende de smaak niet, en hij vond het ook maar een rare smaak. Even later stond hij het meisje weer aan te staren die nog op zijn rug zat, wat zouden ze zometeen gaan doen? zou ze hem mee nemen naar stal? de oude ruin mocht zo ook naar stal, zou hij dit keer ook mee mogen? of gingen ze ergens anders naar toe?

Een vreugdekreet verliet haar keel toen ze merkte dat DownTown er van genoot en de benen nam. Ze voelde de wind langs haar oren suizen en het liet een kriebelend gevoel achter op haar gebloste wangen. "You go boy!" Alice vond het totaal niet erg dat hij sneller galoppeerde dan ze eigenlijk gevraagd had en stiekem ging Alice helemaal op in dit moment.Opeens hoorde ze hoefgetrappel van achter hen en zag ze de oudere ruin naast DownTown galopperen. Het verbaasde haar dat die ruin nog zo snel kon lopen op zijn ouderdom. DownTown leek blijkbaar in te gaan op de uitdaging van de oudere ruin en versnelde zijn passen. Alice kneep haar knieën toe tegen de zijkant van zijn schouders en héél voorzichtig boog ze zich voorover zodat haar achterste uit zijn rug was. Zo kon ze zijn zit verlichten en kon hij nog sneller lopen. Terwijl ze zo crosten slaakte Alice verschillende kreten en lachte ze aan een stuk door. Ze hield ervan om zonder tuig rond te galopperen en gewoon je verstand op nul te zetten. Het verbaasde haar dat DownTown, zonder dat ze iets had moeten doen, vertraagde en zich naar het hooi begaf. Alice voelde hoe haar hart nog steeds in haar keel bonsde en ze al lachend haar armen rond zijn nek sloeg. "Je bent van mij liefje, helemaal van mij!" Alice sprong van zijn rug en kuste hem dolgelukkig op de hals. Zijn liefdevolle, eerlijke ogen richtten zich naar haar en Alice's smaragdgroene ogen keken liefdevol terug. Ja, dit paard is precies wat ze zocht. Niet zo'n oude tsjol dat alles braafjes deed wat je vroeg maar een hengst waar er nog veel energie in zat en waar je nog alle kanten mee uitkon. Meteen toen hij braafjes aan haar laarzen rook haalde Alice een aantal snoepjes boven en schotelde ze die hem vrolijk voor. "Deze heb je wel verdiend!"
Nadat ze nog een tijdje had staan lachen en genieten van de rust besloot ze om de hengst een goede kuisbeurt te geven -aangezien hij er nogal verwilderd uitzag- en besloot ze om hem gewoon volledig in vertrouwen te nemen. Ze wist immers dat er een poort was aan de stallen en hij er toch niet vandoor zou kunnen. Toch gaf ze de hengst een bepaalde vrijheid omdat ze maar al te goed wist dat hij hoog genoeg kon springen om over het hek heen te gaan. "DownTown, als je wilt kan je met me mee." Alice keek het paard enkele tellen aan en aaide hem liefdevol over de neus. In stevige passen ging ze richting het hek en zette ze de poort wagenwijd open. De oude ruin had toch de fut niet meer om weg te rennen dus het zou gewoon op DownTown aankomen. Als hij met haar meeging zou dat Alice bewijzen dat ze hem echt wilde en zoniet bleef hij gewoon lekker in de wei, zoals hij zelf begeerde. Toen ze de stallen bereikt had draaide ze zich héél langzaam om, hopend dat DownTown récht achter haar zou staan..

Down Town stond nog vrolijk op zijn snoepje te knabbelen toen hij merkte dat het meisje in weg was, hij hinnikte geschrokken en keek om zich heen, hij zag het meisje richting het hek lopen, snel draafde hij achter haar aan, hij wou niet dat ze weg ging en als ze wel weg ging wou hij met haar mee, vlak achter haar ging hij terug naar stap en stapte hij rustig achter haar aan terwijl zijn neus zachtjes tegen haar schouder duwde, hij liet een zachtte bries horen als een soort teken dat hij haar over al zou volgen, en dat deed hij ook zonder ook maar weg te springen of direct de benen te nemen liep hij achter het meisje aan, iedereen de ze tegen kwamen keek verbaasd naar het meisje en sommige fluisterden wat tegen elkaar terwijl ze naar Down Town keken, Down Town had geen flauw idee waar ze het over hadden maar dat maakte ook niet uit. Pas toen het meisje stopte had Down Town door waar ze waren, ze stonden in de stal, het was er iets warmer dan buiten al scheelde het niet veel, hij keek even verbaasd om zich heen en niet veel later had het meisje in eens borstels bij zich, waar ze die zo snel vandaan haalde wist Down Town niet en het was hem niet eens opgevallen dat ze weg was geweest. Hij voelde een borstel over zijn vacht gaan en deed een stap aan de kant terwijl hij even brieste, het was een vreemd gevoel, het was dan ook al een paar jaar geleden dat hij was gepoetst hij boog zijn hoofd wat om aan de borstel te ruiken, de borstel rook naar het meisje, dat was niet erg, dat was juist wel fijn, Down Town voelde hoe de borstel weer zijn vacht raakte en bleef dit keer rustig staan, hij begon weer wat te wennen aan het gevoel van een borstel over zijn vacht en brieste genietend terwijl hij met zijn hals schudde.

-hoop dat je er wat mee kan! niet zo heel veel inspiratie meer op dit moment :') -