Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Together we walk [Alice]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Together we walk [Alice] Empty Together we walk [Alice] za jan 12, 2013 9:24 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Together we walk

De zon daalde aan de hemel en daarmee ook de temperatuur. De flashlight van zijn gsm verlichtte het pad voor hem en onthulde zo enkele boomwortels die hem anders hadden kunnen doen struikelen. Technologie was echt iets waar iedereen heel dankbaar om mocht zijn. De natuur rondom hem was muisstil, enkel het geritsel van bevroren bladeren of het heen en weer gewieg van dunne boompjes, veroorzaakt door de ijskoude wind was te horen. Net alsof de wereld rondom hem bevroren of in slaap was. In de verte hoorde hij het geruis van de onrustige rivier die in peil gestegen was door de zware regen van gisteren. Zijn blik had hij nog geen vijf seconden aan de brug vastgeklampt, of hij trapte al in een modderige plas. Nog zo een vervelend overblijfsel van de stortbui van gisteren. "Verdomme, ik moet het weer zijn." Mompelde hij bij zichzelf omdat er toch geen anderen in de buurt waren. Of dat was wat hij dacht...
Als hij een paard was geweest, waren zijn oren onmiddellijk alert naar voor geschoten, maar het enige wat hij kon doen was razendsnel opkijken toen hij iemand uit de duisternis achter hem hoorde en zag verschijnen. Met zijn gsm die hij als zaklamp gebruikte scheen hij op de gedaante die dichterbij kwam, en tot zijn grootste genoegen bleek het nog een mooie verschijning te zijn. "Goede avond." Zei Lawrence op een beleefde manier, net een volwaardige gentleman en haalde een hand soepel door zijn warrige haren die door de wind nog meer overhoop geblazen waren. Zijn vingers waren ijskoud en hadden geen gevoel meer, maar toch waren ze nog in staat om zijn kapsel iets of wat te fantsoeneren. Hij zag er niet op zijn best uit, zo met al die modder op zijn broek, een lichte baardgroei op zijn wangen en dik ingeduffelt tegen de koude, maar die stijl stond hem ook wel. Zijn ogen liet hij net iets langer dan nodig over haar lichaam gaan en hij trok een van zijn mondhoeken omhoog tot een charmant glimlachje. Hij was wel benieuwd wat het meisje zou doen. Doorlopen of blijven staan. In het begin was het altijd even de kat uit de boom kijken, maar als het uiteindelijk niet verliep zoals hij gepland had, dan zou hij daar wel verandering in brengen.


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

2Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] ma jan 14, 2013 9:04 pm

Alice

Alice

Al een tijdje zat Alice onder de douche terwijl ze de warme waterstralen over haar lichaam liet glijden. De warmte voelde heerlijk aan op haar koude lijf dat daarnet nog buiten had rondgelopen. Pas na een uurtje douchen kleedde ze zichzelf weer aan en nam ze de trappen terug naar beneden. Eerst nog een warme tas koffie en daarna zou ze nog een wandeling gaan maken. Het was immers bijna zonsondergang en dat was het moment op de dag dat Alice wou gaan wandelen in het bos. Niet alleen omdat de kleuren aan de hemel dan zo mooi waren maar ook omdat ze verslaafd was aan de natuur. Het bracht haar tot rust en zorgde ervoor dat ze met een goed gevoel haar bed terug in ging.
In haar rode jurkje en haar lederen vast erover liep ze de deur uit nadat ze nog een witte, dikke sjaal van de haak had meegenomen. Vooraleer ze het bos in ging knoopte ze haar sjaal stevig om haar nek en liet ze haar handen in haar zakken glijden om ervoor te zorgen dat ze niet te koud zouden krijgen. Een aangenaam, fris briesje streelde haar wangen en een kille rilling liep over haar ruggengraat. In een toch wel stevig tempo nam ze een bospad en bleef ze de weg een hele tijd aanhouden. De geuren die je in het bos terugvond roken super goed en af en toe bleef Alice even staan om te zien waar ze vandaan kwamen. Bij het zien van een brug in de verte verstevigde ze haar tempo en plaatste ze een brede glimlach op haar gezicht. De brug was haar einddoel, daar bleef ze meestal staan tot wanneer het donker werd en dan keerde ze terug naar huis. Of ze dit elke dag deed? Nee, dat nu ook weet niet. Maar als ze zin had om nog eens naar buiten te gaan kwam ze meestal hier naar toe, met of zonder haar honden. Pas een paar meter verder merkte ze dat er persoon aan de brug stond die zoals haar alleen was. Lichtelijk onzeker hield ze halt en draaide ze aarzelend een cirkel om haar eigen as. Zou ze erop af stappen? Tot nu toe zag ze de persoon zijn of haar gezicht niet dus voor Alice was het zeer moeilijk om te berekenen of die persoon wel gezelschap wou of niet. En dom dat Alice was maakte ze een beweging naar rechts waardoor ze op een tak trapte en ze haar aanwezigheid bekend had gemaakt. Dat merkte ze niet alleen aan het geluid maar ook aan het gezicht dat haar kant uitdraaide. Het was dus duidelijk een jongen, en wat voor één. Damn.. Alice moest op haar onderlip bijten toen hij haar recht aankeek. Met een brede glimlach op haar gezicht stapte ze op hem af, nog steeds niet erg zeker van haar stuk. "Good evening." Sprak ze op haar Engels. Met haar armen losjes over de leuning van de brug gegooid draaide ze haar smaragdgroene ogen naar de jongen toe en lachte ze. "Alice is de naam, mag ik zo nieuwsgierig zijn om de jouwe te vragen?" Alice toonde een van haar vriendelijkste glimlachen en liet haar blik keurend over zijn lichaam glijden. Dat stoppelbaardje stond hem wel en doordat hij zo ingedoffeld zat maakte het hem alleen nog maar aantrekkelijker. Chance voor Alice dat het al wat donkerder was en hij haar niet zo goed kon zien want anders was ze allang weggelopen. Alice was nog steeds niet het meisje dat veel vrienden had maar ze merkte dat na Uruha's komst ze al veel opener werd naar andere personen toe. "Verveelde je je ook?"

3Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] ma jan 14, 2013 9:42 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Together we walk

Het vreemde meisje dat uit de donkere schaduwen van het bos verschenen was leek aangedaan door het feit dat ze haar eigen identiteit had verklapt door een tak te laten knappen. Maar haar twijfels leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen toen ze zijn gezicht zagen. Hij moest breed glimlachen en een zachte lach was te horen toen ze op haar lip beet. De meeste meiden waren meer subtieler in het tonen dat hij er best mocht wezen, maar deze knappe blondine was recht voor de raap. Haar stem klonk heel aangenaam, en de manier waarop ze hem terug begroette stond hem ten zeerste aan."Good evening." Toen ze dichterbij kwam en Lawrence's flashlight haar volledig bescheen moest hij rillen in haar plaats. De wind deed de onderkant van haar rode kleedje lichtjes dansen evenals haar blonde lokken. Hij moest wel toegeven dat ze er stralend uitzag zo. Veel beter dan hem in ieder geval, hij droeg een simpele jeans met een donkergrijze pull en een halflange jas.
"Oh sorry..." mompelde hij op een bepaald moment toen hij merkte dat het felle licht haar ogen irriteerde en probeerde het in allerhaast af te zetten, wat er een beetje klungelachtig uitzag.Goede eerste indruk maak je vervloekte hij zichzelf. Zij daarintegen gooide zichzelf op een aantrekkelijke manier tegen de brugrand en staarde hem doordringend aan met haar opvallend groene ogen. Lawrence deed een stapje korter en leunde met een elleboog ook tegen de leuning. Misschien wel wat te kortbij voor een eerste ontmoeting, maar zo was Lawrence nu eenmaal. Zijn volle lippen waren gevormd tot een mooie glimlach waarbij zijn tanden bloot waren en kort tikte hij met zijn tong tegen zijn mondhoek. "Alice is de naam, mag ik zo nieuwsgierig zijn om de jouwe te vragen?" Zijn ogen werden meteen een stuk groter en hij trok een wenkbrauw op totdat zijn gezicht een mysterieuze indruk naliet. "Lawrence." zei hij bijna op fluistertoon en glimlachte kort. Zijn neus nam de geur van haar parfum waar en hij moest even slikken. "Posner, voor moest je me straks willen opzoeken op internet." Kort knipoogde hij, niet zo een pervers knipoogje, maar eentje die haar op haar gemak zou moeten stellen. "Verveelde je je ook?" Hij keek even naar het water dat met enorme hoeveelheden voorbij stroomde en knikte. "Ik had niet veel te doen, en het geluid van water is zo ongeveer het enige wat me rustig kan maken dus ik kom hier wel regelmatig." Zijn ogen vonden die van haar weer en hij zei: "Ik veronderstel dat jij hier ook meer komt? Want een meisje zoals jij zou niet op onbekende plaatsen in haar eentje moeten ronddwalen, wie weet wie je tegen komt." Een speelde ondertoon weerklonk in zijn stem, maar toch zat er enige waarheid in. Meisjes moesten voorzichtig zijn, de laatste tijd liep er heel wat gespuis rond in de wereld en je kon nooit zeker weten wie te vertrouwen en wie niet. Zijn hand haalde hij uit zijn zak en begon zijn jas dicht te ritsen. Het leek erop alsof de temperatuur met de minuut lager werd en de wind feller kwam opspelen. Toen hij goed keek, zag hij ook dat er enkele sneeuwvlokjes in Alice's haar waren gevallen. Zou die sneeuwstorm dan toch niet gelogen zijn?


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

4Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] ma jan 14, 2013 10:07 pm

Alice

Alice

Alice moest enkele keren knipperen met haar ogen bij het felle licht en dankbaar keek ze hem aan toen hij het licht liet zakken. Zijn klungelig gedoe vond ze wel schattig, het gaf aan dat hij wat zenuwachtig was en dat had ze nog niet veel meegemaakt bij jongens. De meesten kwamen af met van die flauwe versiertrucks waar Alice toch geen aandacht aan bestad. Voor haar was het leven fleurrijk genoeg zonder jongens en had ze genoeg aan de liefde die ze van haar honden kreeg. Maar nu ze deze jongen zag leken haar ogen wel te twinkelen. Hij zag er niet verkeerd uit, in tegendeel zelfs en ze zou het alleszins niet erg vinden om hier nog even rond te blijven hangen. Hoe ze dat nu op een subtiele manier zou kunnen laten blijken wist ze nog niet, dat zou ze straks wel bekijken. Toen hij zich voorstelde als Lawrence liet ze haar glimlach nog wat breder worden en knikte ze tevreden. Zijn humoristisch kantje appreciërende ze wel. Het kwam immers niet té flirterig over waardoor ze zich al snel op haar gemak voelde bij hem. "Lawrence, humnh?" Alice haalde een wenkbrauw grijnzend op en haalde daarna kort haar schouders op. "Nog nooit van gehoord maar aangenaam kennis maken", ze lachte ondeugend en hoopte dat Lawrence begreep dat ze hem wat aan het opjutten was. Met haar vrije hand streek ze de haren uit haar gezicht weg en schokschouderde ze voor enkele seconden toen er een hevige windvlaag opstak. "Men heeft gezegd dat er een sneeuwstorm zou aankomen. Geloof jij daar iets van? Het lijkt me zo intens opeens!" Alice grinnikte en liet haar blik weer naar het water dwalen toen Lawrence vertelde dat hij hier wel vaker kwam. "Dat moet dus samenvatten dat je het hier wel leuk vind 's avonds? Hebben we dus meteen iets gemeenschappelijk! Ik hou namelijk van de natuur." Alice liet een opgelucht zuchtje tussen haar ietwat paarse lippen glijden en wreef kouwelijk over haar armen. Ja, het was toch best frisjes als je stilstond en misschien was het wel beter dat ze wat zouden wandelen. "Heb je geen zin om een eindje met me mee te wandelen? Ik weet wel een aantal leuke weggetjes." Alice boog haar arm een tikkeltje zodat -als hij dat zou willen- hij zijn arm erdoor zou kunnen steken. Het was een oude versiertruck maar Alice wilde van dit koude weer goed profiteren en deze jongen beter leren kennen. Want interessant was hij zeker en zulke jongens kwam je niet elke dag tegen. "En, vertel eens Lawrence. Wat zijn jouw hobby's?" Alice probeerde het meteen over een andere boeg te gooien en hem een vraag te stellen. Je moest het gesprek namelijk vlot houden en van die pijnlijke stiltes kwamen er enkel ongemakkelijke momenten. Een stralende glimlach op haar gelaat fleurde heel haar gezicht op samen met haar ietwat roos gekleurde wangen. "Het is toch frisjes, vind je niet?" Alice lachte en blies een paar ademwolkjes. Het was soms grappig welke figuurtjes je met je adem kon maken.

5Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] di jan 15, 2013 9:44 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Together we walk

Lawrence trok weer een wenkrbouw op en grinnikte zachtjes, hij merkte goed genoeg dat ze hem wat aan het sarren was, maar dat was iets waar hij ook goed in was. Ofja, op zijn eigen, meer flirterige en uitdagende manier, maar dat zou ze nog wel gaan merken... "Men heeft gezegd dat er een sneeuwstorm zou aankomen. Geloof jij daar iets van? Het lijkt me zo intens opeens!" Hij wierp zijn blik naar de hemel en ookal was die helemaal verduisterd, het viel op dat je nergens een open stukje lucht kon zien dat bezaaid was met sterren. Een dik wolkenpak overtrok de hemel voor zover hij kon kijken. "Goh, ik weet niet goed wat ik er van moet denken. Maar wat ik wel weet, is dat er andere zaken moeten gebeuren voordat je iets intens kan maken." Hij keek haar recht in de ogen aan voor hij zich een kwartje draaide en zijn twee handen op de leuning van de brug zette en het water in staarde. Kort moest hij lachen en wierp een blik opzij om haar reactie waar te nemen. Zo te zien kon ze er zelf ook wel mee lachen, een dame die tegen zijn humor kon. Kwam hij niet vaak tegen. Net toendat hij begon op te merken dat ze helemaal aan het verkleumen was, stelde ze voor om een eindje te gaan wandelen. Zo te horen kende ze de omgeving hier wel en wou ze hem wat laten zien. Lawrence zelf ging vaak niet verder dan de brug, en als hij ging joggen volgde hij altijd dezelfde route, dus echt veel paadjes kende hij hier niet. "Ja tuurlijk, onze spieren wat warm houden. Of dit gaat ook natuurlijk.." Hij zag hoe Alice haar arm openhield opdat hij zou inhaken, maar in plaats daarvan knoopte hij zijn jas open, en hield die langs een kant open zodat zij er half bij kon kruipen en hij zijn arm rond haar hals kon leggen.
Ze waren al een tijdje aan het wandelen voordat ze vroeg wat zijn hobby's waren. Kort schraapte hij zijn keel en begon langzaam op te sommen. "Ik heb mijn eigen paard, dus is het vanzelfsprekend dat ik paardrij. Ik jog, speel soms wat voetbal met vrienden..." Hij dacht even na, hij wist dat hij iets vergat. "En ooh ja, ik heb ook mijn eigen motor waar ik graag eens een ritje mee ga maken." Dat was trouwens al een hele poos geleden dat hij dat nog had gedaan, het weer zat ook niet echt mee. "Als je geen bang hebt, en graag wilt zat ik je wel eens meenemen voor een toertje. Of als je liever op een paard zit..." Hij keek opzij en een beetje omlaag zodat hij haar gezicht kon zien. Op dat van hem was nog steeds een tevreden grijns te vinden. "Het wordt inderdaad kouder en kouder.." Ze rilde helemaal onder zijn arm en hij trok haar wat korter tegen zijn eigen lijf aan zodat de jas wat meer om dat van haar kon geslagen worden. Het voelde goed, zo een slank lichaam tegen dat van hem. Als het om zoiets ging, dan stond hij als eerste in de rij om ervan te profiteren en Alice mocht het hem niet kwalijk nemen, dan moest ze maar niet zo knap zijn. In zijn gedachten zat hij al veel verder dan hier zo gewoon wandelen, maar hij nam zich voor om zijn gedachten te temperen, hij zou vanavond heel vriendelijk zijn en enkel en alleen doen waar zij toe aansporing gaf, ookal was dat niets. Maar toch gaf hier zo wandelen met haar onder zijn arm een soort van boost. Hij had het weer goed zitten...


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

6Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] di jan 15, 2013 10:03 pm

Alice

Alice

Alice had eerst gedacht dat hij zijn arm in de hare zou haken maar hij leek blijkbaar iets beters te hebben. Lawrence had de helft van zijn jas opengedaan en plaats vrijgemaakt zodat Alice tegen hem aan kon stappen. Een grijns van oor tot oor sierde haar gezicht terwijl ze maar al te graag op zijn aanbod inging en zich dicht tegen hem aannestelde. Zijn warme adem in haar kriebelde en als een kleine baby die tevreden was kirde ze een aantal keren. "Oh ja? Wil je daar dan een voorbeeld van geven? Voor dat intens-gedoe?" Alice wist maar al te goed wat hij bedoelde maar ze wilde hem uit zijn hok jagen en zien tot wat hij allemaal in staat was. Dat hij geen blad voor de mond nam en recht voor de raap was was al lang duidelijk, maar of hij stappen gemakkelijk zette richting relaties en dergelijke wist ze niet. Alice kende hem ook amper, al wilde dat natuurlijk niet zeggen dat ze hem niet wilde leren kennen.
Lawrence was zijn hobby's aan het voorstellen en geboeid luisterde naar wat hij allemaal zei. Toen hij erover begon dat hij een paard bezat hield ze bruusk halt, gingen haar wenkbrauwen geïnteresseerd de lucht in en leken haar ogen helemaal op te lichten. "Echt? Ik heb vroeger namelijk ook twee paarden gehad maar die heb ik moeten verkopen omdat ik er geen tijd meer voor had. Nu zit ik namelijk met vier husky's op mijn kot dus dat is al druk genoeg. Ik mis het paardrijden wel.." Alice glimlachte en legde haar arm -misschien wel iets te intiem maar Alice bedoelde het puur vriendschappelijk. Toch?- langs de zijkant van zijn jas tot aan zijn middel. Zodat ze eigenlijk nog dichter tegen hem kon aanleunen en ze nu zijn parfum bij elke stap kon opsnuiven. Heerlijk. En ook al was deze jongen voor haar een pure vreemde, toch kreeg ze een aangenaam gevoel van hem en leken al deze dingen -die ze normaal gezien nooit zou doen bij een jongen- niet meer dan normaal. "Ik ben blij dat ik je ben tegengekomen, ik vind het namelijk best leuk nu." Alice draaide haar gezicht een kwartslag naar hem toe en glimlachte breed. Ja, die glimlach was oprecht en ze meende ook alles wat ze net had gezegd. Ze mocht hem wel. Zijn aanbod om ooit eens een toertje te gaan maken op zijn motor klonk haar aanlokkelijk in de oren. "Ik zal je wel eens mijn nummer fixen en dan moet je me maar eens komen oppikken! En bang?" Alice hield voor een tweede keer halt en liet haar 'spierballen' zien. "Ík? Ik ben voor niéts bang!" Alice grinnikte en nam haar plaats in zijn jas weer in. Wat bofte ze met zo'n jongen, en wat had ze een geluk dat ze net vandaag hem tegen was gekomen. Naarmate ze verder stapten kwamen ze op een groot weiland waar er veel, grote wilgen stonden en waar er om de honderd meter een bankje stond. Naast de bankjes stonden verlichtpalen met daarnaast nog telkens een vuilnisbak. "Heb je zin om daar even te gaan zitten?" Alice keek hem vriendelijk aan en stapte richting het bankje. Daar liet ze zich wat tegen de rand zakken omdat ze niet direct weer zo dicht tegen hem aan durfde schuiven. Hoe zag deze jongen dit eigenlijk? Want hoe ze eigenlijk deden, al flirtend bijna, deed haar eraan denken dat dit net een date was. Zo zou je het inderdaad wel kunnen noemen. "En, hoe vind je het tot nu toe? Heb je het wat naar je zin?"

7Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] do jan 17, 2013 6:37 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner

LAWRENCE





















L A W R E N C E






Together we walk

Hij moest de hele tijd glimlachen, alles wat ze deed stond hem aan en dan kon hij moeilijk verbergen. Zijn arm lag losjes rond haar hals en zijn hand speelde met een verdraaide lok van haar haar. Hij draaide het rond zijn vinger, of rolde de puntjes tussen zijn duim en wijsvinger. "Oh ja? Wil je daar dan een voorbeeld van geven? Voor dat intens-gedoe?" Kort snoof hij door zijn neus en trachtte zijn blik zo serieus mogelijk te houden toen hij haar aankeek. "Eerst en vooral heb je een beetje van dit nodig..." zijn stem klonk koel. Hij hielt halt en draaide Alice naar zich toe. Een van zijn handen legde hij op haar heup en trok haar voorzichtig wat dichterbij. "En ook nog een beetje van dit..." Hij bracht zijn hoofd dichterbij en deed alsof hij haar zou kussen, maar net voordat hij haar lippen raakte blies hij zijn zoete adem uit in haar gezicht en lachte. "Heb je nu een beter idee van dat intens-gedoe?" Zijn ogen fonkelden in het zwakke licht van de lantaarnpalen en hij sloeg de jas weer rond haar heen. Ze begonnen weer te wandelen, en hij vertelde over zijn hobby's. Toen stopte Alice plotseling en vertelde dat ze zelf twee paarden had gehad, maar dat die verkocht waren en dat ze nu met 4 husky's in huis zat. Hij trok zelf zijn ogen ook wat open. "Vier honden?" Hij slikte even en probeerde zich die situatie voor te stellen, wat hem een en al chaos leek. Toen voelde hij hoe ze opeens haar hand op zijn middel legde en zichzelf wat korter tegen hem aantrok. Lawrence liet een vinger kort, kriebelend over haar hals glijden als teken dat hij het goed vond. Dat hij het goed vond was zeker, want als ze zijn gezicht had gezien kon ze de fierheid ervanaf zien stralen. Toen ze omhoog keek en vertelde dat ze blij was dat hij hem was tegengekomen liet hij zijn tong kort over zijn onderlip glijden. "Geloof me, ik denk er hetzelfde over."
Aan de manier waarop ze hier liepen leek het wel of ze een koppel waren, ze hadden elkaar stevig vast en de gezichten spraken voor boekdelen. Totdat ze voor een tweede keer stopte en haar 'spierballen' liet zien. Lawrence moest hier hartelijk om lachen en wreef door zijn haar. "Alice, jij bent een dame met pit. Daar hou ik wel van" Hij was blij toen ze haar plaats in zijn jas weer opvulde, want de warmte van haar lichaam vulde de koude plek aan zijn zij op.
Hij volgde Alice toen ze richting de bankjes wandelde en zette zich terug kort langs haar. Hij kon begrijpen dat ze zich wat ongemakkelijk voelde bij de situatie dat ze elkaar niet kenden, maar toch al aardig flirtte, maar hij wou dat gevoel wat wegwerken. Het was immers het enige wat Lawrence deed, en een meisje moest zich er niet ongemakkelijk bij voelen. "En, hoe vind je het tot nu toe? Heb je het wat naar je zin?" Hij keek haar recht in de ogen aan en legde zijn hand op haar bovenbeen, net waar haar jurkje begon. "Ik heb het heel erg naar mijn zin, maak je daar maar geen zorgen over." Zijn ogen straalde pure vriendelijkheid uit. Hij was niet zo iemand die slechte bedoelingen had, dat moest ze weten. Maar als hij kon streven naar wat meer dan enkel babbelen, dan zou hij daar zeker een poging tot wagen.
"Dus, wat dacht je ervan? Ik pik je op met de motor als de sneeuw verdwenen is, en jij neemt me eens mee in de slee met je husky's? Of doen ze dat niet?" Lawrence besefte nadat hij het gezegt had, hoe achterlijk dat laatste klonk. Het zou heel onwaarschijnlijk zijn dat ze slee-reed met die husky's, maar dat was het eerste waar hij aan moest denken toen hij dat ras hoorde. Zijn kennis en omgang met honden was namelijk ook niet een van zijn sterkste kanten, hij had nooit honden of katten gehad, enkel paarden.


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

8Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] do jan 17, 2013 8:47 pm

Alice

Alice

Het voelde fijn aan om zo met hem te wandelen terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten. Haar hand lag op zijn heup en toen hij zich opeens omdraaide en wel héél dichtbij kwam leek het wel of hij haar ging kussen. Stom dat ze was sloot ze haar ogen en kwam ze ook dichter naar haar toe, waarna ze abrupt haar ogen opende toen ze enkel een zoete adem in haar gezicht voelde. "Wat. Was. Dat. Gênant!" Alice lachte aanstekelijk en richtte gegeneerd haar blik naar de grond waarbij ze ook enkele keren kuchte om de ongemakkelijke situatie te doen verdwijnen. Ja, ze moest toegeven dat als hij haar ging kussen ze dat ook zou doen. Puur omdat hij gewoon te knap voor deze wereld was en ook omdat ze deze avond niet echt nadacht bij alles wat ze deed en gewoon alles op zich af liet komen. Tot haar opluchting leek Lawrence niets van haar 'kuspoging' gemerkt te hebben en stapten ze gewoon weer verder zoals voorheen. Zijn verbazing deed haar wel enkele keren giechelen. "Jep, vier honden. Ik heb namelijk een guge achtertuin waar ik genoeg plaats heb om dertig husky's te houden. Die beestjes houden me in mijn eenzame dagen gezelschap." Alice glimlachte breed en knipoogde plagerig in zijn richting. Misschien zou Lawrence denken dat ze veel met vriendinnen uitging maar daar zat geen grijn van waarheid in. Alice zat de meeste tijd alleen in haar huis en kwam enkel 's avonds buiten. Ze had een beperkt aantal vriendinnen die ze zelfs maar op één hand kon tellen. Zijn compliment deed haar tot achter haar oren blozen waardoor ze een ietwat kinderlijke, zachte, schattige uitstraling kreeg. "Ik mag je ook wel Lawrence Posner." Alice grijnsde breed en kneep hem zachtjes in zijn zij. Dat plagerig, flirterig gedoe mocht ze wel en op een of andere manier voelde het totaal niet ongemakkelijk aan.
De hand die op haar bovenbeen werd gelegd gaf haar kriebels in haar buik die ze alleen maar kon tonen met een brede glimlach. Of Lawrence dit nu bij alle meisjes deed die hij tegenkwam wist ze niet en om eerlijk te zijn wist ze niet echt wat ze over deze jongen moest denken. Enkel dat hij een goed gevoel van humor had, niet twijfelde om een meisje gek te maken en ook vandaag misschien meer wilde dan alleen naast elkaar lopen in dezelfde jas. Alice slikte maar besloot om alles gewoon op zich af te laten komen. Als hij meer wilde en ze dat zelf óok wilde, dan pas zou ze tot actie overgaan. Maar op dit moment wilde ze enkel genieten van zijn aanwezigheid en zijn grappige opmerkingen. Een hevige windvlaag kwam opzetten en Alice kroop weer dicht tegen Lawrence aan, bijna op zijn schoot zittend. "Ik hoop dat je nog kunt ademhalen met zo'n gewicht op je, en moest dat niet zo zijn mag je dat altijd laten weten." Na deze woorden bleef het voor enkele seconden stil en begon ze daarna direct terug te lachen. Haar opmerkingen sloegen nergens op en dat maakte het net zo leuk. Pas toen hij een tweetal dingen voorstelde, een soort van voorwaarde, knikte ze heftig van ja. "En of ik een slee heb! Je hebt geen idee wat ik allemaal kan doen in mijn tuin. Ik zal je wel eens meebrengen naar m'n huis, je zult er nog versteld van staan." Alice lachte en in haar hoofd zaten al allerlei scenarios waarin ze samen op de slee zaten terwijl ze Lawrence vasthield en haar honden snel vooruit gingen. Oh my god, Alice, dromer! Vlug schudde ze haar hoofd en verbande ze de gedachten uit haar hoofd. Het was maar best om met haar voetjes op de grond te blijven en niet teveel te gaan dromen. Dat kon immers voor veel gebroken gevoelens en harten zorgen. Nadat de hevige wind voorbij was sprong ze opeens hyperactief overeind en begon ze random rondjes te lopen. "Weet je wat nog leuk is?" Alice grinnikte en nam Lawrence bij zijn handen vast zodat ze hem rechtop kon trekken. Nog geen twee seconden nadat hij recht stond sprong ze op zijn rug en begon ze met haar voeten tegen zijn bovenbenen te duwen. "Komaan, paardje hup!" Alice lachte als een klein meisje dat voor het eerst mocht paardrijden en ging wel érg in op het paardrijgedoe. Met haar beide handen nam ze zijn haren vast en gaf ze er steeds zachtjes een kleine ruk aan. Dit alleen om hem te jutten en zijn reacties te peilen, te zien hoe ver ze kon gaan. Maar na enkele minuten hield ze op met dat kinderachtige gedoe en legde ze haar armen om zijn nek, haar hoofd steunend tegen zijn schouder, wang tegen wang. "Humnh, dit is leuk. Erg leuk."

9Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] wo jan 23, 2013 4:52 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Together we walk

Zijn ogen moest hij half dichtknijpen toen er een felle windvlaag kwam opsteken en er meer en meer sneeuw uit de lucht naar beneden dwarrelde. "Dan wil ik wel graag een Husky zijn!" mompelde hij half lachend en drukte zijn lippen in haar haar. "Ik zou me als een keurige hond gedragen." Zijn gedachten liet hij de vrije loop toen ze ook nog eens vertelde dat ze daadwerkelijk slee-reed met de vier beestjes. Het leek hem geweldig om ooit zo eens een rit of tocht te gaan maken, aangezien het eens iets heel anders was dan in het zadel van een paard zitten. Of misschien konden ze wel beide tegenlijk hun eigen huisdier meenemen. Paard en hond zodat ze beide konden afwisselen. Ze had hem immers verteld dat ze paarden had gehad dus hij ging er ook van uit dat ze wel wat kon rijden.
"Ik heb reanimatie nodig!" riep hij met een schorre stem en hoestte enkele keren fake toen ze op zijn schoot kroop. Daarna begon hij samen met haar te lachen na enkele seconden van stilte die de situatie nog net grappiger maakte. "Ik.." begon hij voordat ze plots van zijn schoot sprong en de ijskoude lucht over zijn warme benen streelde. "Wat krijgen we nu?" mompelde hij verbaast en werd helemaal overrompeld toen ze op zijn rug sprong en haar hakken in zijn zij duwde net zoals een ruiter op een paard deed dat niet vooruit wou. En daarbij begon ze ook nog eens aan zijn warrige haren te trekken die daardoor alle kanten op kwamen te staan. "Alice, ik zou oppassen als ik jou was, je hebt hier met een hevige hengst te maken!" pas na hij die woorden had uitgebracht besefte hij hoe fout ze eigenlijk wel niet klonken en weer lachten ze in koor. Hij sprong in het rond als een wild paard en deed ook enkele malen een poging tot briesen en hinniken, maar het resultaat leek meer op een verkouden zeehond. Na enkele minuten, net toen hij buiten adem begon te geraken, ookal was ze een pluimpje qua gewicht, stopte ze met aansporen en drukte haar warme wang tegen die van hem en liet haar handen op zijn borst hangen. Zijn verkleumde vingers wikkelde hij in die van haar en wreef zachtjes met zijn wang langs die van haar. Haar haren waaiden heen en weer met de wind waardoor de aroma's van haar parfum in zijn gezicht werd geblazen en hij op zijn onderlip moest bijten. "Leuk? Zeg maar geweldig..." Zijn adem was wat zwaarder dan normaal door het rennen en gek doen, waardoor zijn borstkas heftig op en neer ging en haar handen er stevig tegen aan werden gedrukt. Zijn wang, die aardig ruw was van de doorkomende stoppels maakte een schurend geluid als hij die langs haar wang liet glijden. "Ik zal zorgen dat ik de volgende keer geschoren ben." grinnikte hij en liet haar voorzichtig van zijn rug afglijden. Met die woorden maakte hij ook meteen duidelijk dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ze elkaar zouden zien. Er waren zoveel dingen die ze nog samen konden doen en hij had al zoveel ideën: Paardrijden, een tochtje met de motor of slee, wandelingen maken, samen iets gaan drinken, een filmpje pakken... "Laten we anders ergens heen gaan waar het wat warmer is? Je wangen zien helemaal rood." Hij twijfelde eraan of dit kwam door de koude, of doordat ze bloosde en dat deed hem zelf glimlachen. "Ik woon nog bij mijn ouders, maar het huis is hier aardig in de buurt. Misschien kunnen we daar heen gaan, want de sneeuw begint op te spelen." Zijn vingers zaten nog altijd in die van haar verwikkeld en hij trok haar langzaam tegen zijn torso aan. Hun ogen stonden strak in elkaar gericht toen hij voorzichtig een hand losmaakte en een verdwaalde pluk haar uit haar gezicht streek. Zelf bleef hij redelijk kalm onder de situatie en hield zijn gevoelens onder controle. Zij daarin tegen leek meer 'zenuwachtig' te zijn voor wat ging volgen. En misschien ook wel terecht, want toen er een korte stilte viel bracht Lawrence zijn hoofd korterbij, hield het wat schuin en raakte heel lichtjes haar rode lippen aan met die van hem. Het was aan haar de keuze of ze de lichte kus ging beantwoorden, maar Lawrence zijn handen hadden haar al teder vast en streelde onder haar jas met zijn handen over haar heupen, wat het moeilijk maakte om hem nu nog af te wijzen. Maar je wist nooit...


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

10Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] wo jan 23, 2013 7:02 pm

Alice

Alice

Alice schoot wel duizenden keren in de lach toen hij zei dat hij wel een husky wilde zijn. "Oh werkelijk? Dus jij wilt lekker hondenbrokken eten en in een kleine bak slapen? En je wilt dus ook voor mijn slee lopen een hele dag lang? Oké, goed. Begin dan maar al te oefenen." Alice klemde haar armen rond zijn nek en liet hem nog maar wat rond palaveren. Ze leek wel een klein kind dat net haar verjaardagscadeautje had gekregen maar eigenlijk boeide het haar totaal niet wat anderen nu van haar zouden denken. Niet veel meisjes zouden kunnen zeggen dat ze met een bink als Lawrence hebben 'paardgereden'. En om eerlijk te zijn klonk dat redelijk fout in Alice's gedachten maar daar sloeg ze geen acht op. Lachend bewoog ze mee met zijn 'woeste' bewegingen en lachte toen hij uiteindelijk terug stil stond. "Is mijn paard nú al moe? Tsss.." Alice deed alsof hij maar een zwak ventje was maar zelf zou hij best wel weten dat ze met hem aan het sollen was. Ze vond het immers best leuk om zijn reacties daarop te krijgen en er daarna gewoon weer mee te lachen. Zijn stoppelige baard schraapte meer over haar wang dan het gleed waardoor Alice ook haar wang terugtrok. "Auwtch! Doe dat misschien maar beter de volgende keer! Want zo kwets je mijn perfect, roze gemake-upte wangen nog!" Bij dat laatste boog ze haar hoofd naar voren zodat ze hem 'omgekeerd' recht kon aankijken. Natuurlijk schoot ze na nog geen twee seconden in de slappe lach toen ze hem zo ondersteboven zag en nam ze al lachend zijn neus vast. "Na-na-naa! Ik heb net lékker je neus." Na zo'n vijf seconden liet ze zijn neus terug los en liet ze zich zachtjes van zijn rug afglijden. Niet alleen omdat ze zag dat Lawrence zo goed als buiten adem was maar ook omdat hij het zelf had aangegeven dat ze beter van zijn rug af ging. En hoe meer ze bij zijn woorden nadacht hoe meer ze begon te merken dat hij wel degelijk duidelijk wilde maken dat dit niet de laatste keer samen zou zijn. Stiekem keek ze al uit naar de dag dat ze hem opnieuw zou zien en wat voor leuke dingen ze dan weer zouden doen. Kalmpjes schudde ze haar hoofd en liet ze haar blonde haren meevoeren met de wind. Alice hoorde Lawrence zijn stem en draaide haar lichaam een kwartslag naar hem toe. Zijn voorstel om ergens heen te gaan klonk haar aanlokkelijk in de oren en toen ze hoorde dat hij naar het huis van zijn ouders wou gaan vond ze dat niet meer dan prima. "Super, lijkt me enig! En wonen bij je ouders is het einde van de wereld niet, zolang je maar niet om tien uur je bed in moet!" Alice lachte en legde haar handen zachtjes op zijn wangen om ze daarna weer naast haar lichaam te laten vallen. "Dat was koud hé! Mijn handen zijn echt aan het bevriezen gewoon!" Alice grijnsde breed en liet haar blik naar de lucht gaan. De sterren stonden al aardig goed verspreid over de hemel en de maan stond netjes centraal. Het gevoel dat ze nu had kon ze gewoon niet beschrijven en het besef dat ze er eindelijk weer een vriend bij had voelde zo goed! Pas toen ze een hand over haar wang voelde strijken en een lok haar voelde weghalen werd haar aandacht weer gevestigd op Lawrence en schrok ze opeens van de korte afstand waarmee ze oog in oog met hem stond. "Is dit even awkward." Alice kon niet anders dan een brede glimlach opzetten en wist maar al te goed wat Lawrence hier allemaal mee bedoelde. Zijn gezicht kwam dichterbij en Alice sloot haar ogen kalm, genoot van het moment dat zijn lippen de hare kort raakten en opende ze pas weer als ze besefte dat het écht gedaan was. Alice knipperde enkele keren met haar wimpers en kon op een of andere manier nog steeds niet goed geloven dat ze dit echt aan het doen was. De vingers die ze ondertussen over haar heupen voelde strijken deden haar knakken en meteen nam ze zijn handen van haar heupen af. Alice nam bruusk een stap achteruit en week haar blik naar de grond. Damn, wat had ze nu weer gedaan.. Alice legde haar handen op haar gezicht, hield haar gezicht zo lang mogelijk in de plooi maar kon er toch niet aan doen om net één traan weg te pinken. "Het.. spijt me zo maar ik kan dit nu echt nog niet aan.. Is..Is het goed als ik het straks.. allemaal uitleg?" Alice wist dat ze hem een uitleg verschuldigd was en wist ook dat als ze dit nu ging doen ze alleen maar zou hakkelen en stotteren en Lawrence er dan toch niets meer van zou begrijpen. Haar gevoelens waren nu immers één grote rotzooi en er speelde nog altijd iets in haar verleden dat ze nu nog altijd niet verwerkt had en wat ze wel kwijt wilde aan Lawrence. Want hoe raar het ook was, op hoe een korte tijd het ook was gebeurd, voelde ze wel dégelijk 'iets' voor hem en wilde ze het eerlijk spelen. "Wijs je me de weg?" Ze legde haar arm weer voorzichtig om zijn middel en hoopte in het diepste van haar hart dat hij haar zou begrijpen en geduld zou hebben om haar het straks allemaal te laten uitleggen.

-Ik ben niet zo héél erg tevreden hierover, hoop dat je er wat mee kan en je de 'draai' wat leuk vind xD

11Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] za jan 26, 2013 6:57 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Zijn borstkas rees nog steeds in een sneller tempo op en neer en hij had het gevoel dat dat niet enkel kwam door het lopen en gek doen met haar, maar ook hoedat ze hier stonden. Zijn lippen waren tegen die van haar gedrukt en kort leek het erop dat ze zijn zoen wel wou beantwoorden. Maar hij had fout gedacht, of beter gezegd: fout gehandeld. Alice had nog geen twee seconden nadat hij over haar heupen begon te strelen zijn handen vastgepakt en ze van haar afgeduwd. Ze stond in een mum van tijd enkele meters van haar af, en nog voor hij fantsoenlijk in haar ogen kon kijken bedekte ze haar gezicht al met haar handen die wit van de koude zagen. Lawrence begreep er niets van, zo had nog nooit iemand op hem gereageerd. Alles leek zo goed te gaan tot nu, ze had geen enkele aanleiding gegeven om niet tot een kus aan te komen, maar nu het er daadwerkelijk van kwam duwde ze hem weg en begon zachtjes te huilen. lawrence was helemaal in de war en stond er verslagen bij. Zijn hand haalde hij door zijn haar en keek naar links of rechts of er niemand had gezien hoe hij afgewezen was. Alice bedoelde het misschien niet als een afwijzing, anders stond ze nu te roepen in plaats van te huilen, maar zo nam Lawrence het wel half op. "Alice, ik.." begon hij en wreef over zijn kaken waardoor zijn stoppels nu in de bal van zijn hand schuurde. "Het.. spijt me zo maar ik kan dit nu echt nog niet aan.. Is..Is het goed als ik het straks.. allemaal uitleg?" Haar stem beefde, en dit keer niet van de koude. De trilling in haar stem veraadde dat er meer achter zat dan enkel tranen, er zat een heel verhaal achter. Langs een kant was hij hier blij om, dat het niet aan hem lag, maar aan de andere kant was er ook een minpunt aan. Wat eerst een 'gezellige' avond zou worden, veranderde nu in een heel andere situatie. "Eh ja, is goed voor mij.."
Het was Alice die aanstalte maakte om te vertrekken, aangezien Lawrence was beginnen staren en dagdromen. "Volg me maar.." Hij nam aarzelend het meisje weer onder zijn arm en zette koers richting zijn huis. Het duurde niet lang of zijn huis was al in zicht. Er was een onaangename stilte gevallen tijdens het wandelen en nergens in de omgeving was enig geluid te bespeuren, was dat omdat het zo laat was? Omdat het zo koud was? Of gewoon omdat hij zich diep in zijn gedachten had teruggetrokken? Alles was tot nu toe een raadsel. Het slot knarstte toen hij de sleutel erin stak en de voordeur ontgrendellde. Zijn hand rees automatisch naar de lichtknop en de huiselijke warmte kwam hen tegemoet. "We moeten stil zijn, mijn ouders slapen al.." Hij trapte zijn schoenen op de mat uit en hing zijn jas op de kapstok. Als een waar gentleman hielp hij Alice met haar dunne ledere jasje en hing dat ook op. Hij gebaarde dat ze moest volgen en merktte hoe ze nog steeds zachtjes snikte. Zijn hand reek naar die van haar toen ze samen op hun tenen de twee trappen opliepen, ergens met de hoop dat ze daardoor gerustgesteld werd. Lawrence wou immers niet dat ze de gedachte kreeg dat ze alles verpest had. Hij sliep als enige op de tweede verdieping van het huis, waar hij zijn eigen badkamer en dakterras had. Met zijn handen, die tintelden doordat ze aan het opwarmen waren opende hij zijn kamer en begon als een wervelwind alle beetjes rommel op te ruimen. Het was niet veel, maar toch wou hij laten zien dat hij normaal gezien een ordelijk persoon was. Hij gooide vuile kleren in de wasmand en vouwde propere kleren op. Toen zijn oog viel op een grote, losse sweater die op de bovenste legger lag, reek hij die Alice aan. "Voor moest je nog kou hebben." Zijn ogen liet hij weer kort in die van haar liggen om te proberen het awkward momentje te verbreken. Hij stond hier zijn handen door zijn haar halend, zij stond daar, met een beetje uitgelopen mascara op haar wangen. "En dan dacht jij dat ik je perfect, roze gemake-upte wangen zou kwetsen met mijn stoppels.." Hij trok een scheef glimachje over zijn gezicht en week zijn blik toen af richting zijn bed.



http://jannegoffinghs.tumblr.com/

12Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] za jan 26, 2013 7:56 pm

Alice

Alice

Alice voelde de ongemakkelijke sfeer tussen hen twee en beet kort op haar onderlip. Ze was al blij dat Lawrence het hele 'avondje' niet had afgezegd en het onzekere voor het zekere nam om haar gewoon naar zijn huis te leiden. Dat was ook iets waarop Alice op gehoopt had zodat ze het hem straks kon vertellen. En de gedachte dat hij de eerste was die het zou weten voelde ze hoe een krop in haar keel kwam en ze lichtjes begon te trillen. Ja, hoe ze het ging vertellen, dat viel nog te betwijfelen. Toen ze beiden bij zijn huis waren aangekomen knikte ze gehoorzaam toen Lawrence vertelde dat ze stil moesten zijn en op haar tippen trippelde ze de twee trappen mee naar boven. Het was een prachtig groot huis en het deed haar op een of andere manier denken aan het hare. Ze hield immers van veel trappen en dat grootste, ook al was ze maar alleen thuis. Met een dankbare glimlach stapte ze -nadat hij zijn kamer in een wervelwind had opgeruimd- naar binnen. Haar mond viel een tikkeltje open toen ze zijn reusachtige kamer zag met dan nog een groot terras dat eraan verbonden was. "Je hebt echt een prachtige kamer Lawrence." Alice glimlachte zo breed mogelijk maar door de spanning die tussen hen lag voelde ze toch dat het anders was dan daarnet. Alice beantwoorde zijn blik -die naar zijn bed ging- en plaatste zich alvast op zijn bed. Haar linkerbeen kruiste ze over haar rechter en met haar hoofd naar Lawrence gedraaid nam ze in één beweging zijn handen vast. "Sta me alsjeblieft toe je handen vast te nemen, dit is..niet simpel. Je bent immers de eerste waartegen ik dit vertel.." Alice richtte haar smaragdgroene ogen op de zijne en kneep zachtjes in zijn handen. Ze plaatste zich iets dichter tegen hem aan, bang omdat anderen haar misschien zouden horen. "Ik ben oorspronkelijk van Alaska waar ik nog met een hoop broers en zussen zit.. En ik was op dat moment de oudste, toen ik zeventien jaar was.. En de rest was elke dag weg naar school terwijl ik gewoon thuis bleef omdat mijn mama me nodig had in het huishouden.." Alice slikte, voelde hoe de tranen prikten en kneep ze voor tien seconden dicht zodat ze ze kon verdrijven uit haar ogen. "Elke dag moest mijn mama naar de winkel om boodschappen te doen, en dan bleef ik achter met papa .. En, hij .." Alice haar stem klonk zo zacht, fragiel, haast breekbaar dat ze even moest stoppen om haar blik naar de grond te richten en zich te hernemen. "Hij verkrachtte me elke dag, elke keer als mama weg was, elke .. elke keer..En telkens hij me wilde wreef hij over mijn heupen, wat jij.. daarnet deed.. En het is niet jouw schuld maar .. 't Is maar dat je 't weet nu.." Alice keek hem zijdelings aan, bang om slechte reacties te krijgen en liet zijn handen ook los. Ze durfde hem niet meer aankijken nu ze dit had gezegd en ergens had ze helemaal de bedoeling niet gehad om zijn avond te verpesten. "Maar dat wil niet zeggen dat ik je niet leuk vind want ik vind je juist wél heel leuk.. Zeer leuk zelfs. En ik had deze avond op geen enkele manier willen veranderen, dat kan ik je verzekeren!" Alice keek hem dit keer wel recht aan en glimlachte flauwtjes. Ja, het voelde wel degelijk beter om dit hem te vertellen. Het leek wel of ze een deel van haar last had kunnen overbrengen naar Lawrence en ze zich een stuk opgeluchter voelde. Pas na vijf minuutjes stilte ging ze onverwacht op haar knieën zitten en nam ze Lawrence zijn hoofd tussen haar twee handen. "Ik wilde je dit nog wel vertellen.." Alice kwam een stukje dichter met haar hoofd zodat hun neuzen op een bepaald moment elkaar raakten. Nog een centimeter ging ze dichter, zijn adem ondertussen tegen haar wang voelend en drukte zeker tien seconden haar lippen op de zijne. Ze ging helemaal mee op in het moment en duwde hem zelfs een klein beetje naar achteren. "Die had je nog te goed", fluisterde ze een tikkeltje opgewonden. Het was al lang geleden dat ze met een jongen gezoend had, en met wat voor één had ze er nu gezoend! Alice glimlachte tevreden en plaatste zich daarna weer netjes op haar plaats. Alice grijnsde en wreef met haar wijsvinger over haar lippen die wel leken te gloeien.

13Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] zo jan 27, 2013 5:39 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Alice's warme handen omsloten die van hem en hij was benieuwd naar welk verhaal ze hem te vertellen had. Aan haar lichaamshouding was af te lezen dat het een verhaal was dat haar al een hele tijd achtervolgde en waar ze erg van afzag. Maar hetgeen hij nu hoorde had hij nooit verwacht. Zijn ogen werden met elke zin die ze zij groter en hij voelde hoe zijn handen ongecontroleerd in die van haar knepen. Deels van medelijden, deels van een enorme woede die hij moest onderdrukken. Zijn kaken klemde hij hard op elkaar toen ze vertelde dat haar vader haar, toen ze nog in Alaska woonde, elke dag misbruikte. "Alice, ik weet niet wat ik moet zeggen." een duistere woede was te onderscheiden in zijn stem. "Maar het was nooit mijn bedoeling geweest om je terug te doen denken aan die verschrikkelijke tijd." Voorzichtig liet hij haar handen los voor hij ze nog tot moes zou knijpen. "Maar je moet weten dat ik je nooit van heel mijn leven zou..." Hij perste zijn lippen tot spleetjes en kneep zijn ogen half dicht van afkeuring bij het woord dat hij vervolgens uitsprak "...verkrachten." Het ergst van al vond hij toen ze zei dat ze de avond hierdoor niet wou verpestten. Hij stond rechtop voor haar en keek haar met doordingende ogen aan. Hoe kon ze zich daar nu zorgen om maken?
Nadat Alice alles had verteld, viel er een stilte die ongeveer vijf minuutjes duurde, maar het was geen onaangename stilte. Ze konden beide even nadenken en tot bezinning komen. Hij had wel het gevoel dat ze zich er opgeluchter door voelde, dat hij nu een deel van de last op zijn schouders droeg. Langs een kant vond hij het raar, raar dat ze het onmiddellijk tegen hem wou vertellen, ze kende hem amper een uur. Maar er klikte wel iets tussen hen, dat kon hij niet ontkennen. En langs de andere kant vond hij het goed, dat ze de last konden delen. Hij was immers de enige die dit verhaal wist, en zo iets kon je gewoon niet in je eentje dragen. Lawrence had zich terug op het bed gezet, een beetje gekalmeerd en plotseling zette Alice zich voor hem op de grond, op haar knieën en bracht haar handen naar zijn wangen. Niet veel later voelde hij haar lippen tegen die van haar en werd hij wat achterover gedrukt waardoor hij zijn handen achter hem moest zetten om niet languit op het bed te vallen. "Dat had je nog tegoed." Het was een doodsimpele kus, maar toch weerklonk er een duidelijke tint van opgewondenheid in haar stem en hij kon niet ontkennen dat hij zelf niets voelde.
In een normale situatie had hij haar nu opgehoffen, op zijn heupen gezet en al zoenend tegen de muur aangeduwd, de rest kan je zelf wel raden. Maar nu had hij respect en had zichzelf opgelegd om deze avond niets overhaast te doen, geen aanstalte langs zijn kant te maken. Ergens tot zijn spijt, maar ergens was hij ook blij dat hij haar kon helpen.
Zacht hijgend krabbelde hij recht en liet zijn hand kort over haar kaaklijn gaan. "Doe niets overhaast, voel je alsjeblieft niet verplicht." Hij voelde hoe licht de vermoeidheid toesloeg, het was immers al laat op de avond. Langzaam stond hij recht en liep naar het grote schuifraam dat ook de doorweg was naar het dakterras, waar een dampende jaccuzi stond. Wat hij daar zag liet zijn mond openvallen. Er lag zeker een halve meter sneeuw, de jaccuzzi was bijna ingesneewd en de rand van het terras was niet meer te zien. Het hele terras leek wel een groot sneeuwbad. "Alice, volgens mij ga je niet meer thuisgeraken.." zijn stem klonk zachtjes en hij wierp een blik achterom. "Of beter gezegd, ik laat je zo niet meer naar huis gaan.." Zijn ogen schoten de kamer rond en hij zocht naar een voetbalshort die hij uiteindelijk in zijn kleerkast vond. "En niet tegenspreken." zei hij met een onderdrukte lach toen hij de short in haar handen drukte. "Jij mag in mijn bed slapen, en ik.." Hij keek even van links naar rechts en er vormde een denkrimpel op zijn nog jonge voorhoofd. "Ik leg me beneden op de zetel!" Hij glimlachte breed naar haar en raapte zijn sweater van het bed op die hij haar al eerder had aangeboden, maar die ze nog niet had aangedaan. "De badkamer is op het einde van de gang." Zelf rommelde hij ook nog eens in zijn kleerkast en viste er ook een short uit, waarna hij zich zonder schaamte begon uit te kleden en vervolgens in zijn bloot bovenlijf en voetbalshort voor haar stond. "Verder nog iets nodig, of wil je nog even babbelen?" Zijn donkere ogen keken haar bezorgd aan. Hij wou het haar echt zo aangenaam mogelijk maken.





http://jannegoffinghs.tumblr.com/

14Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] zo jan 27, 2013 6:50 pm

Alice

Alice

Alice was verbaasd over zijn reactie en glimlachte breed toen ze besefte dat hij er wel degelijk voor haar was. De kwaadheid die hij uitte doorheen zijn stem gaf hem iets schattigs en Alice legde haar hand geruststellend tegen zijn wang. "Ik heb van het begin dat ik je tegenkwam tot nu geen énkele seconde gedacht dat jij me zou verkrachten.." Alice hakkelde over haar laatste woord en hernam haar direct snel door te kuchten. Alice staarde kalmpjes voor zich uit en draaide zich terug naar Lawrence toen hij zijn vinger langs haar kaaklijn liet gaan en haar toesprak met een aantal woorden. Alice slikte, glimlachte en lachte zachtjes. "Je hebt geen idee hoe graag ik dat wou doen en hoe goed het voelde.." Hiermee wilde ze maar al te goed duidelijk maken dat ze zich niet geforceerd voelde en dat ook echt was wat ze wilde. Niet dat ze met die simpele kus wilde duidelijk maken dat ze met hem het bed wou delen -wat niet zo was natuurlijk, ze hield ervan hoe het nu ging- maar gewoon dat dat voor hun éérste dag samen wel kon. Ze voelde zich immers super goed bij deze jongen, ze voelde zich tot hem aangetrokken en hoe hij nu deed tegen haar, vol begrip en zorg, maakte haar zo onbeschrijfelijk blij.
Alice volgde hem met haar groene ogen toen hij richting het raam stapte en haar meedeelde dat hij haar niet zou laten gaan in dat weer. Alice glimlachte, haalde kort haar schouders op en lachte liefjes. "En wat stelt meneer Posner voor?" Alice wist niet goed hoe ze hier kon blijven slapen terwijl zijn ouders er niets vanaf wisten. Alice voelde zich gevleid doordat hij zei dat ze op zijn bed kon slapen en hij zich zou opofferen om beneden te slapen. "Nee, dan voel ik mij slecht dat ik jou beneden laat slapen in de koude." Alice richtte haar ogen, die ietwat groter waren dan normaal, op Lawrence maar liet zich uiteindelijk toch overhalen. Ze schoot wel haast in de slappe lach toen hij aankwam met een short en al lachend nam ze die van hem aan. "Aangezien jij je zo ongegeneerd omkleed zal ik dat ook maar doen." Alice lachte en bleef Lawrence aankijken terwijl ze haar jurkje liet zakken over haar schouders en ze zijn short aantrok. Een aantal rillingen schoten over haar ruggengraat terwijl ze in haar Bh stond. "Heb je soms toevallig ook een shirt voor mij? Dit is net iets te bloot denk ik." Alice lachte en legde haar armen om zich heen terwijl ze wachtte tot wanneer ze iets van hem kreeg. Tevreden trok ze het veel te grote shirt aan en spreidde ze haar armen met een brede grijns op haar gelaat. "Durf niet te lachen jij! Ik voel me duizend keer dikker in deze kleren!" Alice lachte en rook aan de kraag van zijn shirt die lekker naar hem rook. Na enkele keren inhaleren luisterde ze naar wat hij te zeggen had en haalde ze kort haar schouders op terwijl ze nadacht. "Een tas warme chocolademelk zou fijn zijn, alleen als dat mogelijk is!" Alice keek hem met haar puppyoogjes aan en wreef kouwelijk over haar armen. Ja, ze had het niet ontzettend warm maar ze was niet van plan om van Lawrence haar slaaf te maken. Ze zou zich wel redden met de kleren die ze nu aan had. Met hem ging ze terug de trappen af en geduldig wachtte ze op hem in de living terwijl hij waarschijnlijk een kop voor haar ging halen. Het was een schat, die Lawrence. Toen hij terugkwam nam ze de kop glimlachend van hem over en wees ze terug naar de trap. "Kom je nog even met me mee naar boven? Alleen is maar alleen, als je begrijpt wat ik bedoel .." Alice keek hem met een ietwat onschuldige blik aan en ging voorop de trappen terug op. Na een vijftal minuutjes liet ze zich op zijn bed zakken en klopte ze uitnodigend op het bed naast haar. "Je hebt geen idee hoe blij ik ben om hier te zijn.. Ik heb het gevoel dat we elkaar al jaren kennen en ik eindelijk een echte, eerlijke vriend heb." Alice keek naar de grond toen ze dit vertelde en keek hem pas op het einde terug aan. Nadat ze de helft van haar kop had opgedronken gaf ze de tas aan Lawrence en knikte ze hem glimlachend toe. "Drink zelf ook maar!" Alice grinnikte en liet zich languit op het bed neervallen. Ze liet zich onder zijn dekens zakken en keek Lawrence zijdelings aan terwijl ze haast smekend een pruillipje trok. "Blijf je nog bij me tot wanneer ik slaap? Ik.. slaap niet graag alleen nu in deze grote kamer.." Alice schaamde zich toen ze dit zei maar het was de waarheid. Ze zou zich alleen en eenzaam voelen in deze veel te grote kamer, in dit grote bed, alleen.. Alice sloeg een deel van het deken omhoog en bleef Lawrence smekend aankijken, in de hoop dat hij ging instemmen.

15Together we walk [Alice] Empty Re: Together we walk [Alice] zo jan 27, 2013 7:29 pm

Lawrence Posner

Lawrence Posner






















L A W R E N C E






Zijn ogen gleden opvallend en met enige fonkeling erin over haar bovenlichaam toen ze zichzelf een beetje met haar armen probeerde te bedekken. "Oh tuurlijk, sorry." Hij zocht nogmaals in zijn kast naar een tshirt, dat hij haar snel overhandigde en voor expres wegkeek. Hij wou haar natuurlijk ook geen ongemakkelijk gevoel geven. Toen hij het resultaat zag: een slank meisje in een veel te grote tshirt, moest hij heel hard lachen en legde een van zijn handen op zijn buikspieren toen hij lichtjes voorovergebogen ging staan door het lachen. "Kom maar mee nachtkastje!" zei hij al lachend. "Ik maak voor jou een warme chocomelk." Ze zag eruit alsof ze enorm breed was, een afgetraind lichaam, vandaar de term 'nachtkastje'. Hij liep weer op zijn tenen toen ze voorbij de slaapkamer van zijn ouders kwamen. Ze waren het wel gewoon als hij random meisjes meebracht, dat gebeurde minstens eenmaal per week, en ze hadden er geen problemen mee. Lawrence was immers jong. Maar toch wou hij hun nachtrust respecteren.
Even later bracht hij haar in de living een dampende tas chocomelk en knikte toen ze vroeg of hij nog even mee naar boven kwam. "Tuurlijk, alleen is maar alleen." Met een hand in haar rug leidde hij haar terug mee naar boven en onderdrukte een geeuw.
"Je hebt geen idee hoe blij ik ben om hier te zijn.. Ik heb het gevoel dat we elkaar al jaren kennen en ik eindelijk een echte, eerlijke vriend heb." Die woorden deden hem stralend glimlachen en knipperde langzaam met zijn ogen. "Ik ben blij dat ik je zo een gevoel geef. Trouwens, ik kan niet ontkennen dat ik niet blij ben dat jij hier bent." Dankbaar nam hij een slok van de tas om hem vervolgens op het nachtkastje te zetten. Hij moest weer zachtjes lachen toen ze die pruillip tevoorschijn toverde. "Ik zal hier blijven tot je slaapt!" Hij vond het helemaal niet raar dat ze dat vroeg, het was ook vreemd om in een onbekend huis, onbekende kamer te slapen. Voorzichtig schoof hij ook onder de lakens die ze voor hem omhoog hield en ondersteunde zijn hoofd met zijn onderarm, waardoor hij half naar haar toegedraaid lag. Met zijn andere hand streelde hij zachtjes over haar wang. Eerst moest ze lachen, maar langzamerhand werd ze kalmer en sloot ze haar ogen. Het duurde ook niet lang voor haar ademhaling trager en gelijkmatiger werd, wat erop wees dat ze in slaap gevallen was. Zo stil als hij kon sloop hij uit de kamer, richting de living op de gelijkvloerd.
Hij blaakte een zucht van opluchting toen hij zich in de zetel kon laten vallen en een fleecedekentje over zijn half naakte lichaam kon trekken. Voor hem duurde het ook niet lang, of hij viel in een diepe, droomloze slaap...




A F G E R O N D



http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum