This is harder dan I thought. [Juliette]

"Dankje!" Riep ze naar de stalknecht, die voor haar de hindernissen wat hoger had gezet. Liefdevol klopte ze Come on op zijn hals, waardoor hij even tevreden briestte. Hij was al aardig moe aan het worden, dus ze zou nog maar een paar keer het parcours springen, dan eventjes uitstappen en hem op stal gooien.
Zodra hij weer een beetje op adem was gekomend, maakte ze de teugels weer op maat en spoorde hem aan, waardoor hij in een veerkrachtige draf overging. Rustig reed ze op de eerste hindernis af, spoorde hem nóg iets aan waardoor hij in een galop belandde en netjes over de hindernissen vloog. Zodra ze tevreden was gaf ze de hengst opnieuw lange teugel, om vervolgens de bak uit te stappen en naar de dressuurbak te rijden. Daar was nu toch niemand en dan konden de springruiters hun gang gaan, zonder dat zij in de weg liep.
Vanessa liet de teugels van Come op zijn schoft rusten en klopte met allebei haar handen op één kant van zijn hals. Het ging steeds beter, desondanks had ze dat springen nog niet helemaal onder de knie, maar zodra ze een aantal lessen had gehad zou het vast en zeker telkens een stukje beter gaan. Vanessa was allang blij dat ze het überhaupt durfde. Na het ongeluk met haar vorige paard was ze bang wéér zoiets mee te maken. Ze was dus al trots op het feit dat ze de moed had gehad om weer op een paard te klimmen.
Vanessa stuurde Come on naar het midden van de bak, waar ze afsteeg en de beugels over het zadel legde. Zonder de hengst vast te houden liep ze bak uit, de grijs kleurige hengst volgde haar braaf en liep uit zichzelf de poetsplaats op. Als eerste deed ze het hoofdstel af, spoelde het bit schoon en hing hem terug in haar zadelkast. Ook haar zwarte springzadel werd van zijn rug afgehaald en in ruil daarvoor kreeg hij een zweetdeken op. Zodra hij dan een beetje opgedroogd was, kon zijn staldeken erop.
Ondertussen had hij zijn bruine halster om en Vanessa had het bijbehorende halstertouw eraan geklikt, om hem vervolgens in de stal te zetten. Rustig haalde ze het halster van zijn hoofd af, hing hem aan de stal en sloot de staldeur. Zodra ze haar lichaam omdraaide, botste ze tegen iemand aan. Haar ogen waren gericht op het meisje. "Sorry! Gaat het?" Vroeg ze, terwijl ze met een licht pijnlijke blik over haar arm wreef.

OOC; sorry, wist niks haha. :3

"Ik moet echt gaan." Peinsde Juliette. Haar baas had op een dag als deze niet veel werknemers ter beschikking en dat betekende dat ze enkel harder moest werken. Meestal vond ze dat niet erg.
Ze vond haar job als uitbaatster erg leuk, maar na een tijdje werd het vermoeiend en saai. Richard, haar baas, keek even grondig nadenkend naar de grond en net op dat moment kwamen er weer mensen binnen. Het zat hier stampvol, het was echt heel druk.
Juliette kreunde en keek hem met een pruillip aan. Toch perste Richard zijn lippen spijtig op elkaar. "Het spijt me, je zult nog een kwartiertje moeten blijven." Juliette haalde diep adem. "Daarna mag ik gaan, right?" Richard deed niets anders dan grinniken en verdween toen in de keuken.
Juliette ging maar door met haar werk: Telkens naar tafels lopen, hun bestelling noteren, en dat naar de keuken-mensjes brengen. Maar ze hoefde het nog maar een kwartiertje vol te houden, daarna mocht ze naar huis. Of ja, wat je thuis kon noemen. Ze wilde niets liever dan nog even gedag gaan zeggen bij haar lieverd, Imanu. In de winter besteedde ze veel minder aandacht aan hem dan in andere seizoenen, het had wel zijn redenen die iedereen kon bedenken. Het was te koud, te glad. Je kon amper iets doen met je paard, tenzij je reed in de binnen bak. Maar zij en Imanu waren echte buitenritlovers. Samen deden ze dat enorm graag.
De vijftien minuten waren om en ze kon nu gaan. Tenminste, als Richard het echt gemeend had. Daarbij ging ze meteen naar hem op zoek. Juliette vond enkel Tiffany, haar vriendin, die net zoals zij een 'ober' was.
"Yo, Tiff. Waar is Richard?" Tiffany grinnikte en wees met haar hoofd richting zijn kantoor. Zonder aarzelen wandelde ze daarheen en klopte ze op de deur. Hij raadde al wel wat ze ging vragen. "Jaja, Juliette. Je mag gaan." Ze lachte en nam haar jas van de kapstok langs haar. "Volgende week is mijn volgende dienst pas, zeker? Dan heb ik nu een weekje vrij!" Richard slaakte een zucht. "Dat betekent dat ik je hier een week moet missen! Nou zeg." Ze glimlachte en wandelde richting de buitendeur die speciaal voor de personeelsleden hier was geplaatst om de mensen zelf niet te hoeven storen.
Juliette's trip naar de plek waar haar paard stond duurde helemaal niet lang. Haar werk lag erg in het centrum, net zoals haar huis en de verblijfplaats van Imanu. Ze sprong uit de taxi en liep naar het stallen blok. Het zou wel flink balen zijn als net een verzorger met Imanu rijden was. Ze hoopte maar van niet. Terwijl ze rustig door de stallen heen liep, en zocht naar haar paard, voelde ze aanwezigheid van andere mensen. Het deed haar deugd te weten dat er nog anderen waren die net zo dol op paarden waren als zij was. Het waren flinke beesten. Echt toppers. Al sinds haar drie jaar was het paard haar lievelingsdier. Volgens mij had ze haar paard gevonden, en net wanneer ze de stal wilde inkijken, botste ze op tegen een ander meisje. Oeps, foute stal blijkbaar. Haar arm deed even zeer na de botsing, maar dat verdween snel. Ze glimlachte bij de woorden van het meisje. "Geeft niets, hoor." Stiekem keek ze even in de stal, en zag nu wel dat het Imanu niet was. "Wow, wat een prachtig paard! Is die van jou?" Vroeg ze met een duidelijke aantoning dat ze interesse toonde. "Ik ben Juliette, trouwens!"

Een glimlach duwde haar mondhoeken omhoog en Vanessa knikte een enkele keer naar het meisje, toen ze duidelijk maakte dat het niets gaf. Zo te zien had ze ook nergens last van, dus Vanessa maakte haarzelf nergens zorgen over. Haar lompheid bracht haar gewoon weer in een ongemakkelijke situatie, like always. Het complimentje over haar paard zorgde ervoor dat ze trots knikte. "Dankjewel! Jep, dat is de mijne." Ondertussen kriebelde ze de hengst even over zijn grijze neus. Het was een geweldig paard, hij was mooi én had een goude karakter. Best of both worlds. Vanessa grinnikte eventjes toen ze een luide bries achter haar hoorde, maar richtte haar aandacht al snel weer op het meisje, dat zich voorstelde als Juliette. "Aangenaam Juliette. Ik ben Vanessa." Ondertussen schudde ze haar even de hand, waarna ze het halstertouw dat ze nog in haar handen had bij het halster hing.
"Heb jij hier ook een paard staan trouwens?" Zoja, kon ze het buitenrijden misschien toch overwegen. De oude eigenaren van Come On vertelde haar dat hij buitenrijden prachtig vond, dus misschien kon ze het toch gaan proberen. Al was het maar één rondje in het bos, daar deed ze haar paard een plezier mee en zo kon ze ook weer over haar angst heen komen. Kort zuchtte ze even, duwde haar gedachten weg en richtte haar donkerbruine ogen op Juliette. "Heb je zin om wat te gaan drinken in de kantine? Ik ben je wel wat drinken verschuldigd na mijn lompe actie." Zonder eigenlijk op antwoord te wachtten, liep ze samen met Juliette richting de kantine.
Het was druk, overal was het gepraat van mensen te horen en het gekrijs van kleine kinderen overheerste enkele seconde. Allemaal verwende kleine kinderen die alleen maar een pony hadden om hem in de mond te trekken. Een klein kind moest je geen eigen pony geven, die moest gewoon lessen op de manege. Overigens waren ze er ook helemaal niet klaar voor, de meeste reden pas een halfjaar.
Vanessa liep door richting de bar, bestelde wat ze zelf wilde en wat Juliette wilde, om haar drinken vervolgens in haar hand te drukken. Vanessa nam plaats op de barkruk, verder was er vrij weinig plaats en ze had geen zin om bij arrogante wijven aan tafel te gaan zitten. "Hé, misschien kunnen we een keertje buiten gaan rijden? Word dan wel de eerste keer dat ik met mijn paard naar buiten ga, maar een klein rondje kan vast geen kwaad." Ergens was de angst in haar ogen te lezen, want ze was doodsbang voor het buitenrijden na haar ongeluk.