Get to know her [Juliette]

Get to know her

De ijskoude wind raasde door zijn donkerbruine haren die daardoor alle richtingen uitstaken. Vader winter was onderweg, dat kon niet alleen hij merken. In het park was het verlaten, enkel de mensen die echt dringend ergens heen moesten kwamen uit hun warme huizen en hier en daar vloog een vogel op die dit jaar niet richting het Zuiden getrokken was. Diep in gedachten verzonken wandelde hij over het grindpad dat slingerend door het park liep. De kleine steentjes knerpten onder zijn schoenzolen bij elke pas die hij maakte. Hij had zijn ogen half dichtgeknepen en verschool zijn mond achter zijn sjaal toen hij voorbij het standbeeld met drie steigerende paarden liep. Het deed hem denken aan Vixen en hij moest spontaan glimlachen. Hier begon ook de stad, een plaats waar hij zich thuisvoelde en het meeste van zijn vrije tijd spendeerde. De gevoelstemperatuur tussen de gebouwen lag merkbaar enkele graden hoger aangezien de winkels en appartementen als een soort windscherm werkte. "Lawrence!" Zijn ogen schoten als die van een havik die een prooi gezien had, richting de stem die zijn naam riep. Een diepe zucht rolde over zijn volle lippen die rood van de kou zagen en hij wendde zijn blik weer af. Weer een van die puberale meisjes die de moed gevonden had om eindelijk zijn naam te roepen om ook maar een klein beetje aandacht te krijgen. Toen hij met een stevige tred doorliep hoorde hij het groepje meisjes nog steeds nagiechelen.
Enkele straten verder sloeg hij een gezellig caféetje binnen en werd meteen hartelijk verwelkomd door de stambaas. "Het gebruikelijke!" zei hij met een brede glimlach waardoor zijn witte tanden zichtbaar werden. Achteraan de zaak nam hij plaats aan een tafeltje en trok zijn handschoenen uit terwijl hij zijn blik vastklampte aan een tijdschrift dat op de tafel lag. De warmte die de kachel verspreidde deed hem terug bewust worden van zijn vingers en tenen waardoor hij zijn kiezen stevig op elkaar moest klemmen om de pijn te verbijten. Eerst even opwarmen en dan kon hij enkele nieuwe spullen voor Vixen gaan kopen.

Get to know her

Met een hand hield hij trillend het tijdschrift vast en las snel over de kleine lettertjes heen. Zijn ogen schoten van links naar rechts en daalde over de bladzijde. Zijn andere hand had hij tot een vuist gebald en probeerde hij terug te verwarmen door zijn lippen er tegen te zetten en hete adem er tegen uit te blazen. Zijn huid stond witstraks gespannen rond zijn knokels en hij had het gevoel, dat als hij nog iets harder zo knijpen, zijn vel zou openbarsten. Winter was nu ook niet echt zijn favoriete seizoen. Zomer integendeel was dit wel: De tijd waarin de meeste meisjes met lekker open of losse bloesjes rondliepen, korte, spannende shortjes hun rondingen duidelijk maakte, iets waar hij maar graag genoeg zijn ogen de kost aan gaf. Op een gegeven moment bleef zijn blik kleven aan het weerbericht, dat in het tijdschrift vermeld werd. ~Kans op lichte sneeuwval en temperaturen tot -5°C~ Zonder er echt bij na te denken richtte hij zijn ogen op het raam aan de overkant van de zaak en staarde er suf naar. Totdat hij op een bepaald moment merkte dat hij helemaal niet meer tot buiten kon kijken. Hij trok een wenkbrauw op en liet het tijdschrift vallen. De helft van het raam was al ingesneeuwd, en door de andere helft kon je nog maar vaag de gebouwen aan de andere kant van het glas bespeuren, zo dik en zo veel viel de sneeuw naar beneden. Kort slikte hij en bedacht in zichzelf hoe hij ooit thuis zou kunnen geraken...
Hij werd opgeschrik uit zijn gedachten toen er opeens een dienstmeisje langs hem aan het tafeltje stond en hem vroeg: ""Goeie namiddag. U wenst?" Lawrence's ogen zochten die van haar en toen hij ook haar grijns op haar gezicht zag, moest hij ook glimlachen. Een stralende glimlach die hem er meteen een stuk knapper zag uitzien dan zijn norse gezicht van daarnet. Even had hij zin om "Jou..." te zeggen, maar knipperde even met zijn ogen in de plaats. Hij zou er niet meteen iets fout mee bedoeld hebben, maar het was nu zijn soort van humor, waar trouwens niet alle meisjes even goed mee overweg konden. Daarom dat hij die zin verbeet. "Een cappuccino alsjeblieft." De sneeuwstorm die buiten woedde en zijn ijskoude handen was hij al helemaal vergeten door haar aanwezigheid. Je kon het gewoon slecht noemen hoe snel hij zich volledig kon richten op een knap meisje en de rest om zich heen kon vergeten. Voor de rest zweeg hij, en deed niets behalve haar met zijn doordringende ogen en smalende lach aankijken. Hij zou dadelijk nog wel een babbeltje met haar slaan, ze moest immers nog twee keer langskomen: om de koffie te brengen en om af te rekenen. Tenzij ze het aan iemand anders vroeg, maar dat zag hij nog niet echt gebeuren.