You'll never know || Juliette

Een grote grijns verscheen om zijn lippen van zodra het gevlekte paard in zicht kwam. Liefkozend wreef Luca met zijn hand over diens snuit en kriebelde wat achter zijn oren. Nadat zijn ouders waren omgekomen bij een brand, was Dustin het enige wat hij nog had van in zijn jeugd. De brand had heel zijn leven verwoest, maar de hengst had hem erdoor geholpen, gewoon door er voor hem te zijn. Na een tijdje stopte hij met zijn paard te strelen en haalde hij een wortel tevoorschijn. Zijn bruine ogen fonkelden vrolijk toen hij de wortel aan het paard voorhield, maar net toen deze wilde toehappen trok hij hem weg. Een spelletje dat ze elke dag speelde, gewoon omdat het leuk was. Zo bleef het spelletje nog een paar minuten doorgaan, tot Dustin er echt genoeg van had. Een duw tegen Luca’s schouder vertelde hem dat het goed geweest was en grinnikend gaf hij hem de wortel. “Morgen gaan we rijden, goed jochie?” Voor een laatste keer streelde Luca over Dustins snuit en draaide zich om. De mouwen van zijn vest stroopte hij even tot onder zijn ellebogen terwijl hij richting het centrum liep. De glimlach die op zijn gezicht stond, maakte duidelijk dat hij zich weer eens goed in zijn vel voelde, klaar was om de boze buitenwereld tegemoet te treden. De vrolijke kleuren van zijn vest vielen op tegen de donkere kledij die sommige mensen aanhadden alsof ze naar een begrafenis gingen ofzo. Snel deed de jongen een stap opzij als een man tegen hem aan dreigde te lopen en klakte even afkeurend met zijn tong. Sommige mensen keken ook nooit uit waar ze liepen en het was nu niet zo dat hij erg klein was, wel? Hij was 1.90 m groot dus zo makkelijk was het niet om langs hem heen te kijken. Het geluid van zijn gympen die contact maakten met het asfalt ging helemaal verloren in alle drukte die in de winkelstraat aanwezig was. Drukte was toch een leuk iets, no? Dan kon je nieuwe mensen ontmoeten, wat lol trappen om elkaar daarna misschien nog eens tegen te komen. Zo had het leven van de jongen er altijd uitgezien: zich gewoon ontspannen. Waarom zou je stressen als je ook kon genieten van het leven? Je leefde immers maar een keer. Don't give up the things that make your smile, zo ongeveer zijn levensmotto. Mensen die depressief waren, waren mensen die alles allang hadden opgegeven en zichzelf soms gewoon opsloten in hun kamer omdat ze het niet meer aandurfden om naar buiten te komen. Sommigen gingen zelf zo ver dat ze... nja, dat was nu niet echt iets om nu aan te denken. De zon scheen en hij was vrolijk vandaag, dus zo'n dingen werden even uit zijn hoofd verbannen. Wat andere mensen deden ging hem helemaal niets aan, dus moeide hij er zich ook niet mee. Zolang mensen zich niet met zijn leven gingen bemoeien vond hij het best, liet hij hen ook met rust. Zijn bruine ogen begonnen lichtjes te fonkelen toen hij een ijsjeskraam zag staan. Meteen zocht hij in de zakken van zijn spijkerbroek naar zijn portefeuille en liep op de ijskraam af. Hij moest moeite doen om ervoor te zorgen dat zijn tong niet uit zijn mond zou gaan hangen, anders zou iedereen direct weten dat hij een halve hond was. Ok, just kidding, al leek hij soms wel op een kind van tien. Luca's tong gleed even over zijn droge lippen heen terwijl hij een vanille-ijsje bestelde. Gewoon de traditionele ijs, niet zo van die speciale smaken. Daar was de jongen redelijk kieskeurig in, in de smaak van ijs. Genietend sloot hij even zijn ogen nadat hij even van het koude spul gegeten had. Daardoor zich hij de paal die voor zijn neus stond natuurlijk iets te laat en knalde er vol op. Gelukkig had hij het hoorntje op het laatste moment opzij kunnen houden zodat het ijs nu niet in zijn gezicht hing. Met een pijnlijke grimas wreef hij even met zijn hand over zijn neus om daarna gewoon door te lopen alsof er niets was gebeurd. Een paar mensen grinnikten op de achtergrond, maar dat was nu niet direct iets dat hem van zijn stuk bracht. Op zijn gemak ging hij op een bankje in de buurt zitten en keek even naar de omgeving. Er waren best veel mensen, nu nog afwachten of een van die mensen het lef had om een praatje met hem te maken.

& Juliette n_n

Juliette was al even op. Ze las oude herinneringen van samen met haar vader. Ze miste hem zo erg. Hij was nu waarschijnlijk ergens in het Westen, aan het jagen achter wilde koeien. Haar vader had waarschijnlijk niets liever gewild dan meekomen met haar naar HH. Maar hij kon zijn werk niet zo maar opgeven. Hij werkte al sinds hij twintig was op een ranch daar, en hij had het er daar ook ongelofelijk goed naar zijn zin. Nog steeds. Maar toch... Juliette had soms echt liever dat ze hem hier had, omdat ze anders gewoon altijd alleen zat. Ze was met hem opgegroeid. Haar moeder was toen ze net geboren was er van door gegaan. Dus ze had haar nooit gekend. Juliette's vader vertelde soms verhalen over haar. Hoe ze vroeger was en zo. Ze had nooit begrepen waarom hij nog over haar wilde praten. Ze had zijn hart gebroken door weg te gaan, en dan nog blijf je over haar praten. Maar haar vader kon zijn gevoelens heel goed verbergen, daar stond hij voor. Maar dan nog. Juliette liet een glas heerlijke warme chocomelk naar binnen gaan en ging toen naar boven om haar pyjama uit te trekken. Al snel raapte ze een outfit bij elkaar. Ze deed het kleedje normaal nooit aan, omdat ze zich er niet lekker in voelde. Ze had liever een broek aan met daar een t-shirt boven op. Ze voelde zich vaak een half jongen. Vroeger toen ze in de lagere school had gezeten, was zij de enige die het vertikte ballerina's aan haar voeten te dragen. Het was de 'trend' daar. Maar Juliette haatte het. Dat gelde ook voor slippers en dergelijke. Soms vroeg ze zich af waarom ze het niet graag droeg. Het was toch iets voor meisjes? Maar het maakte haar toch niets uit. Zij voelde zich goed. Het maakte haar niet uit hoe ze eruit zag. Juliette was nooit graag in het openbaar, zo veel drukte... Ze keek even in de spiegel en zuchtte. Niemand was perfect, had haar vader altijd gezegd. Ze ging de trap af en deed een heerlijke warme trui aan. Het was zeer warm weer buiten, maar ze voelde zich goed in deze trui. Toen ze de buiten lucht in was gegaan, besloot ze eerst nog even bij Imanu langs te gaan, die een paar huizen verder stond. Toen hij haar ook maar op merkte, begon hij al vrolijk te hinniken en draafde hij met uitgestrekte passen naar het hek. "Dag jongen! Wat ben jij enthousiast mij te zien, zeg. Heb ik iets gemist?" Hij duwde vriendelijk zijn neusje in haar nek. Ze grijnsde en gaf er een dikke kus op. Hij kon heel vriendelijk zijn, maar soms ook heel vervelend en koppig. Maar Juliette werd altijd verliefd op hem als hij zo poeslief was. Het was zo'n schatje. Maar ze zou nu afscheid van hem moeten nemen want ze ging naar de drukke hoofdweg. Waarvoor? Om eens even terug tussen de mensen te staan. Het was al veel te lang geleden. Juliette gaf hem nog eens een kusje op zijn zwarte lippen en ging toen weg. Hij draafde met haar mee tot het einde van het hek, en hij hinnikte nog even. Imanu was een uit de duizend paarden. Waar vond ze een hengst zoals hem? Toen Juliette de drukke hoofdweg binnen was gekomen krioelde het er al van de mensen. Overal stonden kraampjes, en café's. Er botste zelfs iemand tegen haar aan. "Oeps, pardon." Zei de vrouw en liep weer verder. Hopelijk kon ze zich hier door wringen. In de verte zag ze een ijs kraampje staan. O, dat lustte ze wel. Ze haalde haar geld tevoorschijn, en keek op de prijzen lijst. Een citroen ijsje zou haar wel smaken. Ze wachtte geduldig tot er een jongen met kort bruin haar klaar was met zijn bestelling. Toen hij klaar was, genoot hij ten volle van zijn ijsje en botste per ongeluk tegen een paal. Voorbijgangers grinnikten. Ts, dat kon iedereen toch overkomen? Juliette deed haar bestelling en nam het citroen ijsje in de handen. Terwijl ze verder door de straat liep zag ze dezelfde jongen van daarjuist op een bankje zitten. Juliette nam een kans een wandelde vriendelijk op hem af. Ze wilde het nog maar eens proberen, sociaal zijn kon zeker geen kwaad. Juliette ging langs hem op de bank zitten en keek even voor zich uit. "Die palen van tegenwoordig staan altijd maar in de weg." Zei Juliette met een glimlach. Ze nam een hap van haar citroen ijsje. Heerlijk fris. "Ik ben Juliette." Wat hij nou ging zeggen, het was haar gelukt sociaal te zijn.

- Wist niet precies hoe laat het was -.-