I could kid myself by thinking that I’m fine -Pasqual-

Alles ging in haar gedachte vaag en snel. Hij had ja gezegd, echt ja? het verbaasde haar, maar een warm gevoel in haar buik kon ze niet onderdrukken. Haar lichaam voelde zwaar, ze moest haar gedachte bij wat er gebeurde houden, terwijl Axel tegen haar in wilde gaan. Het lukte hem enkel niet zo makkelijk. Ze had plezier, al was ze bang. Pasqual leek haast een vriend, het was de tweede keer dat zij hem had gezien. Maar hij was aardig, wilden niet meteen weten wat er aan de hand was. Maar zorgde er ook voor dat ze zich wat zekerder voelde. Ze dronken nog wat en ze belde haar moeder om op te halen. Ze had niet gedacht, dat hij misschien met een eigen auto was of misschien wel met een paard. Zenuwachtig dat ze was slikte ze een brok weg. Ze wist niet of haar moeder thuis op haar wachtte of in de limousine. Maar ze wist dat ze niet had verteld dat er iemand mee kwam. Ze was bang hoe haar moeder zou reageren, misschien vond ze het niks? Zacht zuchtte ze en ze keek naar Pasqual. Ze was zenuwachtig, wat als ze iets fout deed, wat als hij haar misschien echt vreemd zou vinden?
"Kom je?" Ze leek zenuwachtiger als ooit te zijn, niet enkel om haar moeder. Maar ze was ook bang voor de limo. Ze hield er niet van om in de belangstelling te staan en ze wist dat mensen zouden kijken. Toen de limousine aankwam pakte ze zonder na te denken de hand van Pasqual vast en trok hem mee. De deur ging open en ze trok hem er haast mee naar binnen.
"Sorry, maar het is zo erg als al die mensen kijken." Sprak ze nerveus en haar moeder keek met grote ogen van Pasqual naar Aya.
"Lieverd, heb je een date?" Aya schrok, ze had haar moeder nog niet opgemerkt.
"Nee, moeder." Sprak ze. "Het is.... Pasqual." Ze trilde, had even geen idee wat Pasqual was, een vriend? Of juist niet? Ze zuchtte.
"Wat een aller aardigste jongen." Sprak haar moeder blij en stak haar hand uit. "Katherine Oberon, Aya's moeder." Ze had een brede lach op haar gezicht, wat ervoor zorgde dat de rimpeltjes bij haar ogen verdubbeld werden. Ze had bruin haar, waar wat grijze haren tussendoor sprongen. Haar ogen waren groen en keken vol blijheid naar Pasqual.
"We gaan zwemmen." Zei ze snel en hoopte dat haar moeder daarbij afgeleid was.
"Ach lieverd, hij gaat toch niet zomaar mee?" Waarom moest ze doorgaan?
"Hij heeft al een date gehad gister, het is gewoon een... Vriend." Ze had moeite om het te zeggen. Vriend, ze kende hem niet eens zo goed.
"Doe niet zo gek, jullie zijn schattig samen."
"Moeder, nee."
"Maar.."
"Nee." Ze schudde haar hoofd en legde haar vinger tegen haar eigen lippen.
"Ze is bang, ze gaat niet zo vaak meer om met mensen, maar ze is heel lief hoor." Dit sprak ze tegen Pasqual en Aya had haar handen voor haar gezicht geslagen. Het leek eeuwen te duren, maar eigenlijk was het zo voorbij. Snel stapte ze uit en haar moeder bleef voor de auto staan.
"Ik ga meteen naar huis lieverd. Je ziet er prachtig uit." Ze glimlachte en zwaaide, waarna ze weer in de limousine stapte en deze reed weg.
"Het spijt me echt van moeder." Ze trilde, ze vond het echt erg hoe ze deed tegen hem. Ze had de sleutel uit haar tasje gepakt, maar het lukte niet om hem in het slot te krijgen. Het was gewoon moeilijk, haar handen trilde.
"Het lukt niet." Fluisterde ze tegen zichzelf, terwijl ze haar hoofd schudde. Met beide handen had ze het sleuteltje vast, maar het was te moeilijk.
"Het lukt niet." Ze wilde het niet, ze wilde gewoon dat het lukte. Ze zuchtte en keek op naar Pasqual, ze moest haar best doen niet helemaal gek te worden.
"Wil jij het doen?" vroeg ze zacht en reikte hem de sleutel.

Hij had ja gezegd op haar voorstel om bij haar thuis te gaan zwemmen. Oké, toegegeven, hij had niet bepaald verwacht dat ze thuis een zwembad te hebben, maar dat hinderde niet. Dat was wel leuk, opzich. Hij had het wel gehad met de kou en een beetje ronddobberen in een zwembad was nooit verkeerd. Hopelijk zou hij niet gek op haar overkomen. hij zou vrijwillig en zonder verkeerde redenen zijn tshirt uittrekken en zijn lichaam showen. Maar het zou niet op die manier zijn.
"Kom je?" Pasqual knikte en liep achter Aya aan. In stilte vroeg hij zich af of Aya's ouders echt afschuwelijk rijk waren. Een ding scheelde; het kon hem niet schelen of ze rijk was ja ofte nee, maar toch. Meestal bij de wat rijkere familie was Pasqual netter en ongewoner dan normaal. Een limousine kwam aanrijden en Aya greep zijn hand vast. Een wenkbrauw schoot omhoog, de lucht in, en zonder dat hij de kans had om voor haar beleefd de deur open te houden, rukte Aya de deur open en sleurde hem mee naar binnen. Onhandig lag hij een kort aantal seconden dicht bovenop haar en keek haar met een grijnsje aan. Hij krabbelde van haar vandaan en grinnikte zachtjes.
"Waar was dat voor?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Sorry, maar het is zo erg als al die mensen kijken." Hij kende die situatie maar al te goed. Vooral de hatelijke blikken die mensen op je konden werpen uit pure verbazing omdat je ouders toevallig geld bezaten. Hij knikte en glimlachte weer tegen Aya.
"Lieverd, heb je een date?" Als ze niets had gezegd, had Pasqual haar pas veel later opgemerkt. Hij keek om, schonk de vrouw een glimlach en wachtte af wat Aya ging antwoorden. Het was niet aan hem om ja of nee te zeggen. Dat was... dat zou lullig zijn. Lullig en raar. ergens was Pasqual erg benieuwd wat ze zou reageren op deze vraag.
"Nee, moeder. Het is.... Pasqual." Hij grinnikte kort.
"Ik ben een vriend van Aya. We hebben elkaar ontmoet op een uitzonderlijk aparte locatie." Hij wiebelde even vrolijk met zijn wenkbrauwen. "Het was een leuke ontmoeting." Even leek hij weg te dromen in de herinnering, maar Pasqual was niet aangelegd om dromerig te zijn.
"Wat een aller aardigste jongen." Een glimlach krulde om zijn lippen. Altijd grappig om zoiets te horen. "Katherine Oberon, Aya's moeder." Hij knikte, nam haar hand aan.
"Pasqual Scodelario, Aya's vriend," antwoordde hij haar vrolijk, met een vleugje van zijn bekende humor. Hij knipoogde even naar Aya en liet de hand van haar moeder weer los. Hij ging achterover zitten en klikte zijn gordel vast.
"We gaan zwemmen," zei Aya, waarop haar moeder reageerde met; "Ach lieverd, hij gaat toch niet zomaar mee?" Wat bedoelde ze daar in hemelsnaam mee? Een frons tekende zijn gezicht maar hij probeerde zijn verbazing niet te laten merken. Hij wou Aya niet kwetsen.
"Hij heeft al een date gehad gister, het is gewoon een... Vriend." Aya leek moeite te hebben met hem een vriend te noemen en hij legde zijn hand even op de hare. Als ze wou, dan was hij haar vriend. Misschien was het wat vroeg om elkaar 'vrienden' te noemen, maar hij zag het wel zo... Stiekem.
"Doe niet zo gek, jullie zijn schattig samen."
"Moeder, nee."
"Maar.."
"Nee." Deze conversatie leek veel van Aya te vragen en Pasqual begreep het maar al te goed, als zijn moeder zo vervelend had gedaan, had hij hoogst waarschijnlijk net zo vervelend teruggereageerd. Of in ieder geval haar geprobeerd af te kappen. Zijn hand streek even geruststellend over die van Aya, hopend dat ze haar moeders praatje gewoon van zich af kon zetten.
"Ze is bang, ze gaat niet zo vaak meer om met mensen, maar ze is heel lief hoor." Pasqual onderdrukte een glimlach en de behoefte om te zeggen dat dit hem al was opgevallen.
"Ik weet dat ze heel lief is," antwoordde hij. "Ik heb een hele goede vriendin aan haar." Toen de rit over was, na een aanzienelijke korte tijd - blijkbaar woonde Aya vrij dicht bij de stad - stapten ze uit.
"Ik ga meteen naar huis lieverd. Je ziet er prachtig uit." Pasqual zwaaide haar na en draaide zich, zodra de limousine uit zicht was, weer naar Aya.
"Leuk," was zijn droge reactie.
"Het spijt me echt van moeder." Pasqual hield vragend zijn hoofd schuin en kon zich best voorstellen hoe ze zich moest voelen.
"Niet jouw schuld, joh," zei hij vrolijk. "Je moest 'ns weten in wat voorn benarde situaties ik al heb gestaan. Dit is oké. Althans, ik overleef het wel. Hoe zit dat bij jou?" Even keek hij haar bezorgd aan en zag dat ze trilde. Waarschijnlijk trok ze zich dit weer te veel aan.
Ze zei iets, maar fluisterde dit zo zachtjes dat Pasqual het niet kon horen. De tweede keer was het luider en kon hij het wel verstaan.
"Het lukt niet." Ze was moeilijk aan het doen met de deur en hij deed een stapje naar voren. Als ze wou kon hij haar wel even helpen? Was niet echt een opgave voor hem.
"Wil jij het doen?" Hij liep op haar af en nam de sleutels van haar aan.
"Sure thing," zei hij. Hij ging op zoek naar de juiste sleutel, stak hem in de deur en draaide het slot open. Met een zwaai ging de deur open en liet hij Aya voor. Vervolgens haalde hij de sleutels uit het slot en deed de deur achter zich dicht. Nieuwsgierig keek hij om zich heen en gaf de sleutels aan Aya.
"Mooi huis," zei hij, terwijl hij zijn jas aan de kapstok ophing.

- hopelijk kan je er iets mee ;c -

Niks had geholpen in de auto en ze had ook haast niks meegekregen. Het leek alsof alles tegen haar schreeuwde en ze niks fatsoenlijk kon horen. Ze was opgelucht om uit te stappen en ze was blij dat de limousine de oprit was opgereden, het huis stond niet meteen aan de straat, maar er zat een kleine vijver voor met daaromheen een oprit, zodat je er makkelijk op en af kon rijden en er mensen af kon gooien. Het was een oud huis, maar geheel opgeknapt en het een beetje naar deze tijd gehaald. Het huis lag aan de rand van de stad en had zat ver van de andere huizen vandaan door een tuin die om het hele huis zat. Alles was gebouwd op dat er mensen zouden komen, want haar moeder had verwacht dat ze mensen zou uitnodigen.
Toen ze eenmaal binnen was, haalde ze voor het eerst even opgelucht adem en ze zuchtte. Het grijze marmer zorgde voor een rustige sfeer in huis, wat mede kwam doordat de onderste kant van de muur bedekt was met grijs hout.
"Mooi huis," Ze bloosde lichtelijk. Want ze had er helemaal niks aan gedaan.
"Moeder houd van antiek, vandaar ook deze inrichting." Sprak ze en wees naar de trap die aan de linkerkant van de hal stond. Het was een brede trap en zelfs deze was van marmer.
"De gangen en de trappen zijn het enige van marmer hoor. De rest van het huis is wat anders." Zei ze zacht. Het was haast leeg te noemen, er stond enkel een kapstok, verder niks.
"Ik zal je rondleiden." Ze sprak nog steeds met zenuwen in haar stem. Maar dat kwam omdat ze nog steeds wat bang was. Ze deed haar best om het goed te doen en aardig te zijn. Maar met Axel was zoiets soms heel moeilijk. Hij schold tegen haar, waardoor het extra moeilijk werd om zich normaal te gedragen.
Ze liep rechts van de trap af en liep eronderdoor. Zo kwam je bij een grote woonkamer. Er hing een grote TV en een bank waar je met vijf mensen op kon zitten stond ervoor.
"De woonkamer." Sprak ze met een flauwe glimlach. Er stond een donkerbruine tafel waar acht stoelen aan stonden. Een ouderwetse, wat uitstekende open haard was aan de muur aanwezig met een groot kleed ervoor.
"Moeder wil dat ik mensen uitnodig. Daarom is alles zo groot en zoveel, het maakt alles vrij eenzaam." Ze keek naar Pasqual, waarna ze door een andere deur weer naar de volgende kamer ging. Het was een grote keuken, in het midden van de tafel stond een bar met krukken. Ook hier was weer ruimte voor vijf mensen.
"De keuken, hier staat mijn ontbijt en eet ik 's avonds." Ze zuchtte. Zoiets was niet interessant, nee. Ze schudde haar hoofd. Waarom moest ze zulke domme dingen zeggen, Pasqual hoefde echt niet te weten waar ze at.
Zonder te vragen wat hij wilde schonk ze cola voor hem in en gaf deze aan hem.
Zelf nam ze plaats op een kruk.
"Op deze verdieping zit nog een bibliotheek, zitkamer en speelkamer. Ik hou van Arcade spellen." Het voelde zo slecht om dit alles te vertellen. Maar hij moest toch weten wat er allemaal was?
"Het toilet is in de hal." Ze dacht even na en vervolgde haar verhaal toen weer. "Op de eerste verdieping zijn de vijf slaapkamers van de gasten. Ieder heeft zo zijn eigen thema, maar dat is aan het symbool wat op de deur zit te zien. Iedere kamer heeft zijn eigen kleine badkamer, enkel een hoekbad en een wc. En mijn kamer is dan in de hoek, met het torentje. Niet dat het veel voorstelt, maar ik heb wel een fatsoenlijke badkamer." Niet dat de andere dat niet hadden, maar die van haar was groter. Er zat een bad en een douche in en de wc had ze apart. De gastenkamers waren zo ingericht dat als je stom dronken was, je dus nog een wc had en een bad. Zodat er minder kans was dat je over de grond heen kotste.
"De derde verdieping is opslag en een mooi uitzicht. Vooral 's avonds als er geen wolken zijn." Ze dacht opnieuw na, wat was ze vergeten te vertellen?
"De danszaal is ook hier beneden trouwens. In de kelder is het zwembad, waar ook de sporthal is. Buiten staan stallen en twee velden. Maar ik doe niet aan paardrijden."
Ze vond paarden lief en leuk, maar omdat ze bang was voor mensen zat ze niet op paardrijden. Ze wilde geen privé iemand, daar werd ze enkel bang van.
"Dat is even snel gezegd het huis." Ze trilde, haast bang voor zijn reactie. Ze was zo lang aan het woord geweest, ze had het niet eens in de gaten gehad. Ze schaamde zich er haast voor, hoe kon ze zo asociaal zijn om gewoon door te praten?
"Sorry." mompelde ze. "Ik moet niet zoveel praten. Wil je wat anders drinken? We hebben alles zo'n beetje." Ze slikte en met haar donkere ogen probeerde ze te kijken naar hoe Pasqual zich voelde, ongemakkelijk? Ja, dat zal vast wel met haar in de buurt. Misschien had ze hem niet mee moeten nemen naar haar huis?
"Nee." Sprak Axel hardop, het was niet zoiets als schreeuwen. Maar ze sprak het lagen als dat ze normaal zou doen.
Ze sloeg haar handen voor haar ogen, ze had het niet moeten doen. Ze had zichzelf in een domme situatie gebracht. Maar ze was altijd zo eenzaam in het veel te grote huis. Ze kon verstoppertje doen, zonder dat iets haar ooit zou kunnen vinden. Ze kon drinken zoveel ze wil, ze kon de muziek zo hard zette als ze wilde. Maar het was niks, enkel eenzaamheid. Maar ze kon het op dit moment ook weer niet hebben dat er iemand was. Ze haatte het, de gevoelens en dingen die door haar hoofd stormde als een waterval.
Ze nam een diepe teug adem en blies deze uit, dit vervolgde ze een paar keer. Totdat het iets wat beter ging, haar ademhaling was nog steeds versneld, maar het ging al wat beter.
Ze wilde niet als een sukkel over komen, of als een onstabiel tafeltje. Ze grinnikte zacht om die gedachte.
"We kunnen ook gaan zwemmen, daar is ook een bar." Zei ze zacht tegen Pasqual, ze probeerde te schatten wat hij wilde door haar ogen op hem te richten.
"Maar als je naar huis wil, dan mag dat ook." Ze wilde hem niet verplicht laten voelen dat hij hier moest blijven, hij mocht weg wanneer hij wilde.




Rechts is de voorkant van het huis. Succes met verdwalen X3

"Moeder houd van antiek, vandaar ook deze inrichting." Hij grinnikte. Och ja, ouders hadden iets met antiek. Hijzelf vond het modernere wel leuk staan en vermaakte zich wel met Ikea-meubilair maar om een of andere reden was antiek altijd wel in de trek.
"Tja. Ouders, hè?" lachte hij dus ook. Hij keek verder het huis rond en kreeg van Aya een volledige rondleiding. Hij had niet heel veel interesse in de rest van het huis, als hij eerlijk mocht zijn, maar het was onbeleefd om te zeggen. Dus braaf luisterde hij, knikte hij, maar had wel door dat ze zelf niet helemaal voorstander was van het grote huis. Dat waardeerde hij wel. Ze was gewoon niet verwaand, terwijl ze wel zo'n huge-ass huis had.
"Sorry," zei Aya op een gegeven moment. "Ik moet niet zoveel praten. Wil je wat anders drinken? We hebben alles zo'n beetje." Pasqual haalde zijn schouders op.
"Maakt niet uit hoor, 't is oké. Zorgt er tenminste voor dat er iemand praat. Er komt niet heel veel nuttigs uit mij, of wel soms?" Hij grijnsde even naar haar.
"Maar goed, eh, wat te drinken zou wel oké zijn."
"Nee." Pasqual keek even vreemd naar Aya. Haar stem leek een stuk lager te klinken en haar ogen stonden anders dan normaal. Het liefst wou hij haar vragen wat er mis was, maar iets hield hem tegen. Het idee dat hij het hoogstwaarschijnlijk beter niet kon weten. Het was een tijdje stil waarin Pasqual zag dat Aya het moeilijk had. Hij liep op haar af en legde zijn armen om haar heen. Hij wou haar duidelijk maken dat het oké was, dat wat ze deed niet verkeerd was en niet haar schuld was. Maar hij wist niet hoe. Vertwijfeld beet hij op zijn lip terwijl hij naar een plek op de muur tuurde en met zijn hand over Aya's rug ging. Een seconde speelde er een gedachte op, een gedachte die hem bevreemde en die ervoor zorgde dat hij Aya losliet en naar haar glimlachte. Hij besefte dat hij niet al te close met haar moest doen, straks zou hij gevoelens voor haar krijgen of andersom. Niet dat Pasqual moeite had met Aya, maar nu hij officieel met Perrie was, mocht hij wel eens rekening gaan houden met bepaalde dingen. Hij was niet meer de vrije jongen die willekeurig een meisje aan mocht raken.
"We kunnen ook gaan zwemmen, daar is ook een bar." Pasqual knikte, dat klonk goed. "Ja, dat is een plan," zei hij vrolijk. Hij liep met Aya mee richting het zwembad en trok zijn shirt over zijn hoofd. Vervolgens bleef hij even vertwijfeld staan.
"Ehm," mompelde hij. "Ik heb niet echt gedacht aan zwemkleding. Is het ook oké om in m'n onderbroek te gaan zwemmen? Ik heb 'm vorige week nog schoon aangetrokken." Dit laatste was uiteraard een grapje en hij stak zijn tong dan ook uit naar Aya. Zijn sokken, broek, t-shirt, schoenen en blouse legde hij neer bij een stoel en stond toen in zijn blote bast vrolijk naar Aya te kijken. Toch deed hij gauw z'n haaienketting nog even af en legde deze bij het stapeltje kleding neer. Even keek ij vertwijfeld van Aya naar het zwembad, om vervolgens een aanloop te nemen en met een duik in het zwembad te springen. Minimaal aan water sprong op en toen Pasqual bovenkwam, lachte hij vrolijk naar Aya. Hij duwde zichzelf het zwembad uit, greep Aya vast en trok haar zonder pardon het zwembad in. Hoogst waarschijnlijk sputterde ze tegen, maar Pasqual was nou eenmaal een sterke jongen en een meisje was geen partij voor hem. Hij lachte toen hij haar zo nat in het zwembad zag.
"Haha, je ziet er net als een verzopen katje uit!" lachte hij vrolijk, terwijl hij wat water naar haar toe spetterde. Hij liet zichzelf ontspannen op zijn rug drijven en keek naar het plafond. Zwemmen vond hij altijd wel leuk en hij had geen moeite met zijn lichaam dus dat zou hem niet tegenhouden.

Aya's ademhaling stopte toen ze zijn armen om zich heen voelde. Het gevoel dat er iemand was, dichtbij... Zorgde bij haar voor angst, ze wilde mensen zo veel mogelijk uit de buurt houden.
Niet enkel voor haar eigen veiligheid, maar ook voor hen. Ze wist niet eens meer of ze zichzelf wel als ik moest gebruiken of als wij. Axel kwam steeds meer naar voren en nu leek het erop alsof hij enkel het woordje 'nee' kon zeggen, maar wat als dat meer werd? Als ze de jongen in haar hoofd niet meer weg kon halen. Ze zuchtte, terwijl ze rustiger werd doordat Pasqual met zijn handen over haar rug ging. Ze knipperde een keer langzaam, waarna ze de armen van zich af voelde gaan.
Ze keek rond het zwembad, deze was groot. Op de kelder hadden ze goed hun best gedaan en haast zo groot gemaakt als het maar kon. Het was hoog, wat je totaal niet het gevoel gaf ingesloten te zitten. Het was geen normaal zwembad, het leek haast alsof je in een grot was aangekomen. Het zwembad was afgewerkt zoals het hoorde en er was een waterval, waar nog een ander stuk achter zat. Over het zwembad was een brug, deze naar de overkant leidde, waar een ijsgrot was en de sauna's Ze keek wat twijfelig rond en toen Pasqual zijn shirt uit trok keek ze snel weg.
"Ik heb niet echt gedacht aan zwemkleding. Is het ook oké om in m'n onderbroek te gaan zwemmen? Ik heb 'm vorige week nog schoon aangetrokken." Door wat hij zei keek ze terug en grinnikte om wat hij zei, zelf trok ze langzaam haar jurk uit, bang om een foute beweging te maken. Ze had haar bh en bijpassende paarse boxer nog aan. Haar huid was egaal en heel bleek, het enige wat er mis was. Leek het litteken dat boven het broekje uit kwam.
Ze keek hoe Pasqual in het water belande en ze was vergeten hoe leuk zwemmen eigenlijk was. Ze had er veel plezier aan beleefd, maar in dit huis had ze nog maar een keer hier gezwommen. Ze werd uit haar gedachte getrokken en voordat ze het in de gaten had belandde ze in het water. Ze ging kopje onder, maar ze kon zwemmen, dus snel was ze weer boven. Het beetje water wat haar longen had bereikt hoestte ze eruit en ze keek met grote ogen naar Pasqual.
"Haha, je ziet er net als een verzopen katje uit!" Ze sloeg hard op het water in de hoop dat ze water naar hem toe kreeg, maar er kwam meer in haar ogen. Ze lachte om haar eigen domheid.
"Dan ben jij zeker de hond?" ze zwom richting de kant en duwde zichzelf omhoog. Ze bleef op de rand zitten en trok het elastiek uit haar haren, pluk voor pluk blond haar kwam eruit en legde ze op de rand van het zwembad neer. Totdat haar haren weer waren zoals ze hoorde te zijn. Korter en de onderkant was paars. De prop paars haar pakte ze op en ze deed wat passen richting de prullenbak. Maar in plaats van ze erin te gooien legde ze deze erop.
Maar haar lichaam verstijfde en ze slikte.
"Wie word het?" Het was een zacht gefluister, zo zacht, dat er enkel wat gestommel uit haar mond kwam.
"Wat?" sprak ze zacht, ze keek achterom om te zien of Pasqual nog in het water zat.
"Eenzaam? Terwijl je mij hebt." Ook dit sprak ze uit, iets harder als normaal. Terwijl ze met zichzelf in discussie was. Haar gezicht veranderde bij iedere zin.
Axel, Aya, Axel, Aya, steeds weer de boze blik, met de onzekere.
"Nee, maar..." Stammelde ze.
"Wil je hem? Hij heeft al iemand, hij wil je niet."
"Hij is een vriend." Ze schudde haar hoofd, terwijl een hand zichzelf om een pluk haar klemde.
"Wat doet hij dan hier? Je nodigt nooit iemand uit." Aya beet op haar lip en legde haar handen op haar oren.
"Hou op." Maar dit zei ze te hard, makkelijk genoeg voor Pasqual om het te horen. Snel keek ze naar iets om te doen. Zo snel ze kon liep ze op een stuk muur af en duwde erop. Hier achter was de radio verborgen en deze zette ze dan ook snel aan en snelde zich terug naar het zwembad.
"Even een muziekje." Zei ze zacht en keek met een glimlachje naar Pasqual. "Weetje wat we kunnen doen?" zei ze wat opgewekt.
"Kijken wie er het langste in de ijsgrot kan verblijven." Ze keek hem uitdagend aan, maar eigenlijk kon zijzelf niet eens zo goed tegen de kou. Ze dook in het zwembad en zwom naar de andere kant, daar stapte ze eruit. Haar mascara was wat uitgelopen en zat nu wat lager als het hoorde te zijn. Maar Aya vond het altijd leuk om uitdagingen aan te gaan en het gezellig te hebben. Zo was ze altijd geweest, sinds een jaar geleden. Ze was mishandeld en ze was alleen, haar vrienden vonden haar niet interessant meer nadat ze een paar dagen in een coma had gelegen. Waardoor ze eenzaam wakker werd en Axel nodig had, althans, dat dacht ze. Hij maakte het enkel erger en het maakte haar onzeker.
"Kom je nog!" riep ze blij ze hield een deur open, waar de kou al als rook uit de deur kwam.
Het was een korte tunnel van twee meter, waarna je in de echte grot kwam. IJs hing aan de muren en zelfs ijspegels waren aanwezig. Er stond een bank, deze natuurlijk ook van ijs was, maar er lagen wel handdoeken op, zodat je niet vast zou gaan zitten op het ijs.
"Ze vervangen ze iedere dag, dus ze zijn niet al eerder gebruikt." Glimlachte ze hem en ging zitten. Ze keek rond, hier was ze eens naar binnen gelopen, maar was ook snel weer weg geweest. Er waren figuren uit het ijs gesneden en er stond zelfs een klein ijssculptuur van een beer, waar je uiteraard ook weer op kon zitten.
Ze rilde, het was echt koud, ze wilde eigenlijk niet weten hoe koud het was. De muziek was ook hier te horen, al was het een stuk gedempter. Het voelde haast vredig aan, heel rustig. Voor een paar tellen sloot ze haar ogen en luisterde alleen naar hun ademhalingen.
Ze zuchtte en keek naar Pasqual, de adrenaline gierde door haar lichaam, waardoor ze niet zoveel last had van de kou. Waardoor de adrenaline kwam? Omdat ze hem toch wat moest vertellen, ze nodigde hem uit en voelde zich schuldig omdat hij niet eens wist wat er met haar was.
"Ik..." Ze zuchtte nog eens en slikte de angst weg. "Ik ben niet alleen." Kreeg ze er toen met moeite uit. Natuurlijk had hij vast wel iets gemerkt aan hoe ze deed, natuurlijk zag ze hem wel soms vragend kijken als ze weer wat zei wat nergens over ging.
"Ik heb... Axel." Ze dacht na, hoe moest ze dit zeggen. Ze voelde hoe de tranen in haar ogen kwamen en ze moest moeite doen deze tegen te houden.
"Hij mag je niet en ik raak door hem in de war. Hij zegt heel veel en het is vermoeiend en op een vreemde manier ook pijnlijk. Hij wil steeds komen, maar dat moet ik tegen houden, dat is zwaar. Daarom ga ik zo min mogelijk ook om met mensen en ik snap het als je nu weg wilt gaan."
Zo eindigde ze haar verhaal, wat aaneen gerateld was. Tranen liepen er nu wel over haar wangen, waarom had ze het verteld? Waarom vertelde ze het aan deze jongen? Ze vond het erg dat ze het hem verteld had, dat nu iemand wist hoe zwak ze misschien wel niet was. Hoe kapot ze wel niet was, ze snikte zachtjes. Terwijl ze haar handen voor haar ogen sloeg. Ze wilde niet dat hij het zag, dat hij haar hoefde te troosten.

"Dan ben jij zeker de hond?" Hij blafte even als bevestiging. Hmm, eerder een trouwe bruine labrador, dacht hij zo. Een waterrat en dol op mensen. Kon nog best wel eens kloppen ook. Aya ging het water weer uit en bleef een tijdlang staan. Pasqual zag hoe ze plukken nephaar eruit leek te halen. Als hij niet beter geweten had, had het er heel verontrustend uitgezien, een meisje dat allemaal haren uit haar hoofd leek te trekken. Maar ze had paars haar. Dus dat blonde was ook gewoon niet echt. Ze bleef staan en Pasqual zwom nieuwsgierig naar de kant toe. Hij legde zijn armen op de rand en duwde zichzelf ietwat omhoog zodat hij omhoog gehouden werd met zijn armen. Hij ging op de rand zitten en ging zo schuin zitten dat hij kon zien wat Aya in hemelsnaam aan het doen was. Hij zag hoe ze op een gegeven moment haar handen op haar oren legde, hoewel hij niets deed.
"Hou op." Dat was niet aan hem gericht... Maar aan wie in hemelsnaam dan wel? Ze moest wel iets in haar hoofd hebben. Was ze.. Ze was.. ze had een conversatie met zichzelf. Of met iets. Met iets en zichzelf. Iets in haarzelf... Had ze een dubbele persoonlijkheid? Hij keek haar bevreemd na toen ze ineens over een soort muurtje sprong en iets zei over muziek. Ze moest gewoon weten dat hij nu echt vol met vragen zat. Hij stond op en hield zijn hoofd schuin.
"Weetje wat we kunnen doen?" Pasqual probeerde oprecht geïnteresseerd te lijken, maar hij had geen zin meer in die omwegen. Hij wist dat er iets mis was, wist er niet alles vanaf, maar had zo zijn vermoeden, maar dat ze er telkens omheen bleef draaien... Ergens maakte het hem gestoord. Hij begreep het ook wel, hij ging ook niet al zijn troubles aan de kerfstok hangen, maar vooralsnog.. Alhoewel, had hij het recht wel om het te weten? Zo lang konden ze elkaar niet. Gefrustreerd omdat hij niet wist of het eerlijk was om van haar te verlangen dat ze vertelde wat er was.
"Eh, sure," antwoordde hij toen luchtig, net iets te laat op haar vraag. Hij glimlachte wat vermoeid tegen haar en voelde zich vrijwel direct schuldig. Hij had echt het recht niet om zo geërgerd te doen. Ook hij hield dingen bewust achterwege omdat hij niet wou dat mensen zich nodeloos zorgen gingen maken.
"Kijken wie er het langste in de ijsgrot kan verblijven." IJSGROT? Sjeezus. Had ze geen betere plannen? Ze sprong het zwembad weer in en hij volgde haar voorbeeld door met een sierlijke duik ook weer in het water terecht te komen. Vervolgens zag hij dat ze er aan de andere kant weer uit kwam en ergens voelde hij zich belachelijk. Hij kon immers ook omlopen. But oh well, hij lag nu toch al in het water. In een rappe borstcrawl was ook hij aan de overkant en klom hij het water uit. Hij liep achter Aya aan en kreunde zachtjes. Daar ging z'n mannelijkheid. Hij bood in zijn hoofd al zijn excuses aan.
"Kom je nog!" Aya klonk in zijn oren net even iets te vrolijk voor iemand die vrijwillig zonder al te veel kleding in de kou ging zitten. "Ja, ja," mompelde hij, niet al te enthousiast. Het was echt omdat hij Aya blij wou maken dat hij meeging. Voor zichzelf deed hij dit niet. Pasqual was geen koukleum, maar om in een IJSGROT te gaan zitten? Hij kon het niet genoeg benadrukken. Hij liep de tunnel in en zag verwonderd hoe serieus alles van ijs was. Ijssculpturen, een ijsbank met handdoeken erop.. Jezus. Haha, die mensen hadden het echt breed. Hij ging op de bank zitten en rilde onbewust. Vond ze dit echt leuk? Afwachtend keek hij haar aan, omdat hij instinctief voelde dat er iets ging komen. Wat dat wist hij niet. Misschien was ze hier omdat ze iets ging doen wat niemand mocht zien? Hij spanden zijn spieren onbewust aan. Straks ging ze hem de liefde verklaren, of ging ze hem zoenen, of ging ze -
Zijn halve paniekaanval werd gesmoord doordat Aya begon te praten.
"Ik heb... Axel." Was Axel haar vriend? Waarom koste het haar moeite om dat te zeggen? Was het iets goeds?
"Hij mag je niet en ik raak door hem in de war. Hij zegt heel veel en het is vermoeiend en op een vreemde manier ook pijnlijk. Hij wil steeds komen, maar dat moet ik tegen houden, dat is zwaar. Daarom ga ik zo min mogelijk ook om met mensen en ik snap het als je nu weg wilt gaan." Wat? HUH? Die Axel. Oh. Dat was dan waarschijnlijk waartegen ze praatte. Het zat in haar hoofd! Ze deelde zichzelf als het ware met die Axel. Wat een poedelnaam, overigens. Maar dat terzijde. Die Axel mocht hem niet en maakte het dus moeilijk voor Aya om met hem om te gaan. Pasqual zag met een wee gevoelhoe Aya zachtjes snikte en haar handen voor haar ogen sloeg. Hij sloeg als vanzelfsprekend een arm om haar heen en huiverde even door de kou.
"Jezus, Aya," sprak hij zachtjes, alsof het hem ongepast leek om nu harder te praten. "Alsof het mij ook maar iets kan schelen. Je kan er niets aan doen en je hebt er niet zelf voor gekozen. Waarom zou ik dan weg willen? Ik snap dat je zo min mogelijk met mensen om wilt gaan en als je niet wil dat ik in je buurt ben, dan begrijp ik dat.. Alleen wil ik graag in je buurt zijn. Je bent een leuk meisje, je bent gezellig en gewoon apart. Je bent niet zo standaard als andere meisjes en ik vind het heerlijk om gewoon simpelweg je aan het lachen te maken. Je bent een apart geval en dat vind ik juist zo leuk. Dat je nou net een ander figuur in je hoofd hebt, tja.. Ik moet toegeven dat het echt kut voor je moet zijn of dat het echt heel kut is... Maar.. we kunnen er samen tegen vechten, als je wilt. Weet dat ik hoe dan ook voor je klaar sta." Hij liet haar los en hurkte voor haar neer. Met lichte dwang haalde hij haar handen weg en keek in haar ogen. Zijn bruine ogen schitterden. Een ongewoon gevoel die hij het liefste zou ontkennen, schoot door hem heen. Hij besteedde er niet te veel aandacht aan. Zijn handen hielden de hare omklemd en met zijn duimen streek hij lichtjes over de bovenkant van haar handen.
"Alsjeblieft, Aya... We kunnen tegen Axel vechten. Ik zou niets liever willen." Hij trok haar overeind want hij kon zich gewoon niet voorstellen dat deze kou goed voor haar was. Hij nam haar hand vast en begeleidde haar de koude tunnel uit. Hij was ondertussen allang koud en had over zijn hele lichaam kippenvel gekregen. Hij keek om zich heen en zag tot zijn grote vreugde badlakens liggen. Hij liet Aya's hand los en pakte een van deze lakens om deze om Aya's schouders te hangen en voor haar te gaan staan. Zorgzaam wreef hij haar warm, terwijl de kippemvel nog steeds op zijn lichaam stond.
"We komen er samen uit, dat beloof ik," zei hij zelfverzekerd tegen Aya. "Dat beloof ik op de dood van mijn zusje."

Ze trilde, snapte niet waarom Pasqual bij haar bleef. Snapte hij niet wat er aan de hand was? Ze kon hem in gevaar brengen, maar dat leek hij niet te begrijpen. Hoe graag ze hem ook weg wilde duwen, de arm om haar heen voelde fijn. Alsof er iemand was, al een jaar was ze haast altijd alleen in het huis. Ze kwam soms de schoonmaakster tegen, maar daar praatte ze niet mee. Buiten komen was ook enkel eenzaam, iets waar ze zelf voor had gezorgd, maar het was altijd eenzaam geweest. Toch probeerde ze wat verder van hem weg te buigen en tot haar opluchting liet hij haar los. Wat hij zei kwam niet helemaal binnen, sommige delen. Dat hem hem niks kon schelen en dat ze er niks aan kon doen. Ze had hem zelf gemaakt, dus zij kon er wel degelijk wat aan doen. Samen tegen vechten? Hij stond voor haar klaar? Waarom deze jongen zo vreemd was snapte ze niet, de meeste die al merkte dat ze in zichzelf praatte waren al weg voordat ze had gezegd wat er was.
"Alsjeblieft, Aya... We kunnen tegen Axel vechten. Ik zou niets liever willen." nu merkte ze dat hij voor haar neus zat, haar ogen kon ze haast nooit van de zijne afwenden, ze werd er gek van. Hij hielp haar overeind en ze liet haar meenemen naar buiten. Ze merkte nu pas hoe koud ze het had, haar lichaam was bedekt met kippenvel en haar lichaam leek bleker te zijn als het hoorde.
"Maar hij is gevaarlijk. Hij zit niet enkel in mijn hoofd meer." Ze slikte. "Hij komt steeds vaker terug." ze klonk werkelijk bang en dat was ze ook. Want ze wilde niemand in gevaar brengen. Zichzelf, maar dat vond ze geen probleem. Andere hoefde niet met haar ziekte opgescheept te zitten.
"We komen er samen uit, dat beloof ik." Ze wilde zijn hulp, dat hij haar steunde, ze wilde hem. Maar die gedachte sloot ze gelijk buiten. Nee, ze wilde hem niet, wat een belachelijke gedachte. Ze slikte, Axel zorgde goed voor haar. Dus ze hoefde niemand anders, ze kon niet iemand anders leuk vinden. Haar ademhaling versnelde lichtelijk.
"Dat beloof ik op de dood van mijn zusje." Ze schrok van zijn opmerking en haar ogen keken verbaasd naar hem, haast alsof hij degene was die gek was. Maar ze schaamde zich, zijn deed moeilijk om iets, terwijl zij tenminste nog leefde.
"Sorry, ik doe moeilijk over iets onnozels en jij hebt gewoon je zusje verloren." Ze wilde hem niet met haar zielige verhalen opzadelen, terwijl hij een nog erger verhaal had blijkbaar. Dat zorgde er al helemaal voor dat zij niet zo zielig moest doen. Ze veegde een verloren traan van haar wang, ze wilde niet zwak zijn. Dat vertikte ze normaal gewoon, want er zijn ergere dingen als wat zij had. Zij was niet geheel verbrand of had iemand verloren. Dus ze mocht niet zielig doen, dat vond ze zelf. Aya dacht normaal niet zo, want normaal vond ze zichzelf gewoon goed en vond ze plezier maken leuk. Maar Axel tastte haar gedachte aan, ze verlangde naar het leven zonder hem. Een leven met een gewone jongen, ze keek op naar Pasqual en zuchtte, nee niet met hem.
"Hoe komt...." Ze maande zichzelf tot stilte, ze ging toch niet vragen hoe zijn zusje dood was gegaan! Ze kon zo niet nadenken, Axel gaf haar in gedachte haast straf. Ze hoefde namelijk niks van die jongen te weten.
"Wil je nog zwemmen? Of wat anders doen? Er is genoeg, als je wil slapen kan dat ook. Ik heb een drie persoons bed." Ze glimlachte flauw naar hem, maar sloot schuldig haar ogen, een drie persoons bed? Het leek haast op een slechte grap, maar ze bedoelde enkel dat hij ver genoeg van haar weg kon liggen. Niet voor haar, Axel en Pasqual.
"En een hoop slaapkamers." Zei ze rustig tegen hem. "Maar we kunnen ook flipperen, call of the dead, pacman. Tv kijken is ook nog een optie of gewoon zwemmen." Ze stond er onzeker bij, want ze wist nog niet zo goed wat ze met de jongen aan moest. Wat ze met een 'vriend' moest doen. Meer als een vriend was makkelijker, een vriend was apart. Ze had wel vrienden gehad, maar dat waren meisjes, maar een jongen al vriend? Niet aanraken was dus het beste wat ze kon doen. Maar dat ging nogal moeilijk met een jongen zoals Pasqual, deze haar toch al vaak had aangeraakt.

"Sorry, ik doe moeilijk over iets onnozels en jij hebt gewoon je zusje verloren." Pasqual schudde ongelovig zijn hoofd.
"Iets wat je leven beheerst is niet echt iets wat ik onnozel zou willen noemen, Aya," zei hij zachtjes. Hij vond niet dat je licht kon denken over iets wat in je hoofd zat. Hij had wel eens gehoord over Solance en hij had zelf ook gezien wat voor een invloed Axel op Aya had. Ze was niet meer vrij om te doen wat ze wou doen, dacht Pasqual. Alles wat ze deed werd door hem belemmerd en toch durfde ze te zeggen wat het was. Hij vond het echt onrechtvaardig.
"Je doet er overigens niet echt moeilijk over. Ik vind dat je het volste recht hebt," meende Pasqual.
"Hoe komt...." Aya maakte haar zin niet af en Pasqual hield nieuwsgierig zijn hoofd schuin. Het leek er niet op alsof ze ging zeggen wat ze wou zeggen.
"Wil je nog zwemmen? Of wat anders doen? Er is genoeg, als je wil slapen kan dat ook. Ik heb een drie persoons bed." Hij glimlachte ergens om de laatste opmerking, maar het was een lullig iets wat hij zich bedacht. Dan zouden er drie personen liggen. Aya, Axel en hij. Direct weerde hij deze gedachte uit zijn hoofd. Dat ze het verteld had was alleen maar moedig, dan moest hij niet zo tegen haar gaan doen. Eerlijk gezegd had hij geen behoefte om nog langer verder te zwemmen en ook slapen leek hem niet zo aanlokkelijk. Hij was niet moe en zijn gedachten draaiden overuren in zijn hoofd. Gelukkig stelde Aya nog wat andere dingen voor. Hij vroeg zich alleen af of ze misschien wat droge kleding voor hem had, zodat hij even een warme douche kon nemen en daarna in warme kleding kon duiken.
"En een hoop slaapkamers." Ze was blijkbaar nog niet klaar geweest en er volgde meer. "Maar we kunnen ook flipperen, call of the dead, pacman. Tv kijken is ook nog een optie of gewoon zwemmen." Pasqual dacht even na.
"Is er ergens een mogelijkheid dat ik even een warme douche kan nemen en dan.. Heb je eventueel schone of droge kleding in mijn maat? Het zal vast niet, maar het is altijd het proberen waard." Hij knipoogde even naar haar. Het was minder slim geweest om in het zwembad te springen in zijn onderbroek, achteraf, aangezien hij geen droog ondergoed meer had nu.
"En daarna lijkt 't me wel cool om een keertje Call of Dead te spelen, al zou ik niet weten wat het is." HIj glimlachte vriendelijk naar haar.

- sorry, hij is echt flut geworden. D; -

"Is er ergens een mogelijkheid dat ik even een warme douche kan nemen en dan.. Heb je eventueel schone of droge kleding in mijn maat? Het zal vast niet, maar het is altijd het proberen waard." Aya keek naar de jongen en ze schaamde zich haast, ze was vergeten dat hij natuurlijk nu niet echt een schoon ondergoed had. Zonder het helemaal door te hebben bekeek ze de jongen, met rode wangen draaide ze haar hoofd weg en liep over de brug naar de overkant van het water. Dat ging makkelijker als zwemmen en weer opnieuw nat worden leek haar geen goed idee.
"Tuurlijk wel, moeder verwachtte dat ik hier veel jongens zou ontvangen, dus er is genoeg." Sprak ze hem met een kleine glimlach.
"Al ben jij eigenlijk de eerste." Zei ze zacht en kwam weer wat tot rust. Ze voelde zich goed bij Pasqual, hij leek haar echt niet geheel gestoord te vinden. Al wist ze dat hij haar raar moest vinden. Hij noemde haar al apart. Ze was hoe dan ook apart.... Misschien moest ze het paars uit haar haren halen? Maar voor nu vond ze het nog te leuk, zo lang had ze het namelijk ook nog niet. Ze gebaarde dat hij gewoon mee moest lopen en ze liep de trap op, richting een van de kamers. Het was een kamer geheel in de stijl van paarden. Al was het niet zoals bij kleine meisjes. Er hingen wat medailles en een groot beeld stond er in de hoek.
"In de kasten liggen van allerlei maten. Tenzij je maat niet XL is moet het er tussen liggen. Moeder verwacht blijkbaar niet dat ik een jongen mee naar huis neem die mijn botten kan breken." Zei ze hem met een flauw glimlachje.
"Mijn kamer is aan het einde." Zei ze zacht en draaide zich om, voordat ze de deur door ging keek ze nog over haar schouder en glimlachte flauw naar hem.
"Door die deur kun je douchen." Aya wees naar de deur en ze sloot de deur achter zich en bleef er nog een paar seconde met haar rug naartoe staan. Alles voelde zo onwerkelijk, met langzame passen liep ze richting haar eigen kamer. Waar ze zelf ook ander ondergoed aandeed en een simpele skinny jeans en een shirt waar gaten in zaten.
"Goed bezig," Sprak een enge stem haar toe en toen ze omkeek zag ze hem in de spiegel staan. Voor het eerst had ze een goed beeld van de jongen. Zijn witblonde haar en ijzige blauwe ogen keken haar woedend aan. Hij kwam naar haar toe gelopen en greep haar nek vast. Ze werd tegen de muur geduwd en in werkelijkheid had ze haar nek met haar eigen hand omklemd.
"Wat verwacht je? Dat hij je wil?" HIj moest lachen om die gedachte en duwde Aya nog wat harder tegen de muur. Ze schudde angstig haar hoofd.
"Nee, ik..." Hij liet haar los en Aya stond weer op haar eigen benen. Ze pakte een beeldje op en smeet de grote spiegel kapot.
"Dat is wat je wil toch? Alles kapot maken!" Schreeuwde ze naar zichzelf.
"Nee, ik weet niet wat ik wil." zei ze zacht en onzeker. Het was een groot toneelstuk en als ze een actrice was, was ze geweldig geweest. Maar te bedenken dat dit echt allemaal afspeelde, was meer zielig. Ze viel op haar knieën, boos op zichzelf. Waarna ze werkelijk zag hoe Axel de deur uit verdween.
"Klootzak!" riep ze hem na en keek geschrokken naar het glas. Pasqual! Hij mocht niks zien. Met haar handen begon ze de scherven op te rapen en in de prullebak te gooien. Zoveel als ze kon, maar ze dacht niet na, haar handen zaten nu onder de sneeën en in de badkamer probeerde ze zo snel mogelijk deze af te doen. Maar het lukte niet zoals het hoorde, het bloed bleef komen. Het waren ook een aantal diepe sneeën doordat ze de scherven te hard vast had gehouden. Snel belde ze het poestvrouw.
"Er is wat gebeurt. De spiegel, ik heb hem kapot gemaakt. Wil je helpen?" Ze klonk wanhopig en de vrouw probeerde haar gerust te stellen.
"Ik ben er over tien minuten, het komt goed." Ze knikte, al kon de vrouw het niet zien.
"Dankje." Sprak ze en hing op, tot haar schrok liep nu enkel het bloed naar haar armholte naar beneden. Ze had geen weet van bloed en wonden, waardoor ze in paniek raakte. Haar ademhaling versnelde en de gedachte aan de mishandeling kwamen terug. Daar had ze ook zoveel bloed bloed van zichzelf gezien. Ze opende de deur en rende, over de gang heen en haar voet raakte de eerste traptrede. Pasqual! Ze was hem gewoon geheel vergeten.
Ze klopte op de deur, het was niet hard, aangezien haar handen pijn deden. Kleine splinters glas had ze in haar handen zitten. Het waren er niet veel, maar toch deed het pijn.
"Pasqual! Ik bloei!" Haar ogen werden waterig en ze had niet eens in de gaten dat het bloed moest zijn in plaats van bloei. De wonden waren niet ernstig, maar diep genoeg om door te blijven gaan met bloedden.