I used to rule the world.

Digno stapte vrolijk door terwijl Pasqual met zijn tong klakte. Hij stond in het midden van de bak, had een longeerzweep vast en liet Digno rondjes lopen. Digno kon het niet schelen, die wist dat Pasqual er straks wel weer op zou klimmen.
Waarom waren ze eigenlijk hier op deze manege? Normaal gesproken stond Digno bij Pasqual thuis, maar er was hier een merrie geweest die ze wouden laten dekken door Digno. En Pasqual had geen nee gezegd, maar wel op voorwaarde dat Digno dan even een paar dagen hier gestald mocht blijven, zodat de stress niet zo hoog zou zijn. Digno bleek het achteraf allemaal best te vinden, de paring was succesvol gegaan en hij had daarna nog een hoop lol getrapt met de merrie. Althans, Digno had lol. De merrie was iets minder blij.
Nu had Pasqual nog alle tijd om Digno te trainen, hiervoor had hij namelijk thuis met Papalita getraind maar zijn moeder was toch op weg naar de manege, kon Pasqual mooi meerijden. Na een paar rondjes Digno te hebben losgewerkt, legde hij de zweep aan de kant, ruilde deze in voor een neckrope en een dressuurzweep en sprong soepel op de paardenrug van Digno. Eerst eens loswerken, beetje stappen, draven, galopperen. Om daarna wat te wijken, Spaanse pas te doen, hem te laten steigeren, bokken. Het vergde wat oefening en tijd om het Digno aan te leren het ook te doen als Pasqual erop zat, maar die tijd had Pasqual zeker gehad, dus dit was geen echte uitdaging. Toch genoot Pasqual ervan met volle teugen. Zijn aandacht werd opgeslokt door een jongen die met een bekende Andalusiër de bak in kwam. Ook de jongen kwam Pasqual ernstig bekend voor. Pasqual was niet heel erg van het opscheppen in de bak en de meiden die dromerig langs de bakrand stonden waren hem ook niet opgevallen, maar zodra de jongen dus de bak binnenkwam ging Pasqual over op de rustigere oefeningen die vrijwel elk paard had. Maar Digno zou Digno niet zijn als hij deze simpele oefeningen niet vol passie uit zou voeren. Zijn passen waren mooi hoog opgegooid en zijn hals mooi naar beneden gebogen. Ondanks dat alles liep Digno ook heel ontspannen en was heel alert op Pasquals beenhulpen. Opschepper die hij was.
Toen op een gegeven moment de bekende jongen en de bekende hengst gingen galopperen, viel het Pasqual pas op. Dat moest Avan zijn! Met zijn hengst Sengre. Gefokt op de stal van zijn ouders. Jeb. De stal van zijn ouders stonden bekend om hun goede lijn Lippizaners en Andalusiërs. Digno was een bekende hengst, maar ook Sengre was veelbelovend. Had de soepele passen van beide ouders, maar was ondertussen helemaal zichzelf. En een goede match voor Avan, maar dat had Pasqual vanaf het begin toch wel gevonden. Niet dat toen zijn mening geteld had. Pasqual was een jaar of 14 geweest toen Sengre een jaar of 2 á 3 was. Dus Pasqual kende de hengst redelijk, maar herinnerde hem niet al te goed meer. Hetzelfde gold voor Avan. Maar toch.. was het apart om de jongen die ook uit Spanje moest komen, hier te zien in HorseHome. Toen Avan oogcontact met Pasqual maakte, stuurde Pasqual Digno op hem af en zei;
"Hola Avan, lejos de visto."


Er staat: Lang niet gezien. Althans, dat is de bedoeling. Google Translate kwam op een gegeven moment aanzetten met; Long time no see. xD

"Hola Avan, lejos de visto." Toen hij die woorden hoorde en zag dat de jongen met zijn paard naar hem toe kwamen gereden, glimlachte hij breed. Ergens had hij hen al meteen herkend, maar had hij zich er niet van bewust gebracht dat het Pasqual was met Digno. "Hola Pasqual! Dicen que.. Cómo estás?" Hallo Pasqual! Zeg dat wel.. Hoe gaat het? Ergens leek het hem wel raar voor iedereen die ook in de ruimte was waar hun ook waren, aangezien volgens hem niet iedereen 'hun' taal kon verstaan of spreken. Maar aangezien hij zo vroeger ook met iedereen contact had gemaakt, was hij gewend om meteen Spaans terug te praten als iemand dat ook tegen hem sprak. Avan liet Sangre al een tijdje halt houden, zou hij de hengst die van Pasqual was nog herkennen van zijn oude stal? Hm, vast niet.. Maar Avan wel. Digno was vroeger een echte relschopper geweest, vandaar dat iedereen van stal hem wel kon. Sangre was gefokt door de ouders van Pasqual, vandaar dat hij de hengst misschien nog wel herkende. Al was Sangre nu wel ouder, maar toch. Avan was nog wel enkele keren geweest om een soort van les te volgen bij de rijschool van zijn ouders en een paar keren had hij Pasqual nog wel gezien. Al was het wel een paar jaar geleden geweest.. Hij was toen iets van.. 15 geweest toen hij kwam rijden daar? Of jonger zelfs, dat kon ook nog.
"Digno, granuja.." Lachend keek hij de Lippizaner van Pasqual even aan en schudde zijn hoofd even kort. De hengst zag er erg goed uit, vond hij tenminste. "Maargoed. Jou had ik hier niet echt verwacht eerlijk gezegd.. Was je Spanje beu?" Zijn mondhoeken krulde iets omhoog. Volgens zijn ouders was het beter geweest voor hem als hij hier naartoe zou gaan, samen met zijn zusje. Dat had hij dan ook gedaan en eigenlijk hadden ze het niet echt verkeerd gehad; Avan vermaakte zich hier wel. Al was het natuurlijk heel anders als waar hij vandaan kwam, maar dat was te verwachten. Een korte zucht verliet zijn lippen, waarna hij zijn donkere ogen weer op Pasqual richtte. Eigenlijk was hij best wel benieuwd wat de reden was waarom hij hier ook naartoe was gegaan.
"Herken je Sangre nog?" Een glimlach verscheen op zijn gelaat. Misschien wel misschien niet. Hij kwam immers van de fokkerij van zijn ouders, maar dat was wel een hele tijd geleden. Of het kon ook zo zijn dat hij hem door zijn stamboom nog herkende.. Sangre's vader en moeder waren namelijk beide erg succesvol en de schimmelhengst had dat van hun geërfd. Zijn bewegingen toen hij vrij jong was waren al fantastisch geweest en die waren nu alleen nog maar beter geworden. Volgens zijn gedachten, tenminste.

"Hola Pasqual! Dicen que.. Cómo estás?" Een opgewekte glimlach kwam op Pasquals gezicht tevoorschijn. Hij vond het heerlijk om een oude bekende uit Spanje tegen te komen, en dan ook nog eentje die de stal van zijn ouders kende.
"Het gaat, het gaat," lachte deze. Digno hinnikte even vrolijk, hij had zijn oortjes gespitst toen er Spaans werd gepraat. Ook voor Digno lag de taal nog vers in zijn geheugen.
"Digno, granuja.." Digno schudde vrolijk met zijn hoofd, liep richting Avan en gaf hem een duw in zijn zij. Pasqual lachte, schudde even zijn hoofd.
"Tja, dat krijg je er ook niet uit, denk ik dan maar zo," grinnikte hij. "En hem dan ook nog eens een deugniet noemen.. Dat heeft ie maar al te vaak gehoord, hè jongen?" Digno keek even om om te kijken wat Pasqual te zeggen had, duwde hem toen tegen zijn voet en begroette toen Sengre vrolijk.
"Maargoed. Jou had ik hier niet echt verwacht eerlijk gezegd.. Was je Spanje beu?" Pasqual schudde zijn hoofd, zag hoe Avan moest lachen om zijn eigen opmerking.
"Nee.. nee.. Familiedrama. Mijn ouders gingen scheiden en mijn ma nam mij en m'n zusje, misschien ken je haar nog? Kaya? mee naar HorseHome. M'n ma werkt nu ook op deze manege, staat ergens hoog in het aanzien en kan veel regelen. Mijn pa is momenteel ook hier in HorseHome, Kaya is namelijk een paar maanden geleden overleden en hij is hier nu onder het mom dat hij zijn zoon en zijn vriendin kan bijstaan." Pasquals gezicht vertrok even en hij moest moeite doen om niet weer laaiend te worden. Zijn vuisten klemden zich om een plukje maan van Digno en zijn benen legde hij per ongeluk te strak aan. Digno steigerde, dacht dat hij die hulpen kreeg, maar Pasqual had zich er niet op voorbereid en viel dus van hem af. Met een plofje kwam hij terecht in het mulle zand.
"Sorry jongen," mompelde Pasqual snel, waarna hij overeind krabbelde en de verbaasde Digno een aai gaf. Pasqual maakte het gebaar voor een kusje en kreeg toen een paar paardenlippen tegen zijn wang aan. Heerlijk beest was het ook.
"Ben een tijdje bezig geweest met vrijheidsdressuur en heb me meer verdiept in het Natural Horsemanship. Jij ook, zo te zien. Bevalt het?" Pasqual keek Avan nieuwsgierig aan terwijl hij weer op Digno's rug klom. Digno schudde zich even uit waardoor Pasqual zich weer moest vastgrijpen aan diens manen.
"Je bent ook wel een onmogelijk beest,' lachte hij vrolijk.
"Herken je Sangre nog?" Pasqual keek even naar Sangre en glimlachte toen.
"Ja, natuurlijk. Hij komt uit een van de beste lijnen op stal! Ben nog steeds zeer te spreken over de nakomelingen. Voor zover ik de lijn heb kunnen volgen heb ik enkel maar positieve dingen gezien. Sangre.. Eigenzinnig veulen, opzich. Jullie vormen een goede match." Digno beet even ongeduldig in Pasquals teen.
"Zullen we een kleine buitenrit maken om bij te praten?" vroeg hij toen maar. "Digno kan niet echt veel langer stil blijven staan en een rondje uitstappen in het bos vindt hij niet verkeerd."

Opzich was het best wel fijn om een oude bekende uit Spanje ook hier terug te zien. Na de woorden dat Digno een deugniet was, kreeg hij meteen een duw in zijn zij van de Lippizaner. Gegrinnik verliet zijn keelgat en met een grote glimlach keek hij het beest nog even aan. Ja, echt een deugniet. "Oh, vroeger werd het door iedereen gezegd. Maar voornamelijk werd hij toen als een soort relschopper beschouwd." Niet in negatieve zin. Iedereen kon er altijd wel mee lachen en er een geintje over maken. Zo erg was het niet, Pasqual kon er immers ook niets aan doen en niemand verweet hem dus ook wat. Ach, allemaal goede herinneringen aan die tijd..
Zijn antwoord op Avan' vraag liet hem schrikken, zijn lippen waren abrupt op elkaar gedrukt en met verbaasde ogen keek hij hem aan. Zijn ouders uit elkaar? Nergens had hij dat verwacht, ofzo. Toen hij vroeg of hij Kaya nog kende knikte hij kort. Zijn zusje kende hij zeker, die had hij ook vele malen gezien en dus wel een paar gesprekken mee gevoerd. Bij het horen dat Kaya was overleden een paar maanden geleden richtte hij zijn blik op de grond. Pasqual had vast veel te voorduren gehad en ergens voelde hij zich schuldig dat hij er niet voor hem was geweest, aangezien hij hem en zijn familie kon en altijd bij hun was geweest. Toen hij in zijn ooghoeken iets zag bewegen keek hij hen weer aan. Digno was gaan steigeren en Pasqual was in het zand terecht gekomen. "Gaat het wel?" Was zijn vraag. Hij was niet erg hard gevallen, maar dat hoefde alsnog niet te betekenen dat het geen pijn kon doen. Dat kon altijd. Gelukkig zat hij snel weer op zijn paard en verscheen er weer een kleine glimlach rond zijn lippen, zoals vrijwel altijd.
"Ja zeker, Sangre vindt het echt leuk om te doen en doet erg zijn best om alle dingen zo goed mogelijk op te pakken." Avan vond het altijd mooi om te zien hoe de hengst zo zijn best deed. Even gaf hij hem op zijn dikke nek een paar klopjes, hoorde hij hoe Sangre tevreden brieste. Een goede match? "Fijn om te horen, jij en Digno overigens ook." Avan had dat altijd al gevonden, eerlijk gezegd.
"Sangre vindt het ook altijd geweldig in de buitenlucht, dus dat aanbod kan ik niet afslaan." En om bij te praten was altijd een goed idee.
Het hoefgetrappel van de beide hengsten weerklonk over de stenen van het erf. Gelukkig was het bos niet zo ver weg gelegen en waren ze er zo. Ergens brandde de vraag waarom Kaya dood was op het puntje van zijn tong, maar Avan wist zijn nieuwsgierigheid te onderdrukken. "Ik ben hier trouwens ook met mijn zusje heengegaan. Dat leek volgens mijn vader en moeder het beste, hun zijn namelijk nog in Spanje.. En ik kan niet ontkennen dat ze ongelijk hadden; zo slecht is het hier niet." Natuurlijk verlangde altijd nog een deel van hem terug naar zijn vaderland, maar hier was hij het ook gewend.
"Maar Pasqual.. Het spijt me voor je dat ik er niet ben geweest in die periode van het overlijden van jouw zusje.. Ik had gewild dat ik je eerder was tegengekomen. Je moet vast een zware periode achter de rug hebben." Het leek hem niet niets, als hij zijn zusje zou verliezen.. Eigenlijk wilde hij er niet eens aan denken. Het zou een regelrechte ramp zijn, iets waar hij nooit meer overheen zou komen. Opzich voelde het wel goed om alles weer bij te praten, na zijn verhuizing had hij blijkbaar enorm veel gemist.

Zodra Digno doorhad dat ze naar buiten gingen, begon hij opgewonden te trippelen.
"Ik weet nog wel dat voorheen iedereen bang voor 'm was. Digno die er vrijwel iedereen afgooide en uiteindelijk mijn vader die ten einde raad was. Het was dat ik aanbood er eens op te klimmen, andes was Digno weggestuurd. Gelukkig klikte het tussen ons en besloot mijn vader hem dan maar aan mij te geven." Pasqual klopte zijn hengst eens flink op de hals. "Ik wil niet eens weten hoe vaak ik al van hem ben afgelazerd." Pasqual lachte even vriendelijk. Digno schudde met zijn hoofd en stapte vrolijk voort. Ondanks dat Pasqual er zonder cap op zat en enkel een neckrope omhad bij Digno, zou hij zich geen moment onveilig voelen bij de hengst. Doordat Pasqual een tijd lang enkel maar met de hengst was beziggeweest, hadden ze zo'n sterke band opgebouwd dat hij niet van Pasquals zijde week en vrijwel altijd gehoorzaamde. Natuurlijk bleef het een vluchtdier en dat hield Pasqual ook wel in zijn achterhoofd, maar hij had er genoeg vertrouwen in dat hij Digno's bewegingen wel goed genoeg zou kenne om er dan vooralsnog op te blijven zitten.
"Ik ben hier trouwens ook met mijn zusje heengegaan. Dat leek volgens mijn vader en moeder het beste, hun zijn namelijk nog in Spanje.. En ik kan niet ontkennen dat ze ongelijk hadden; zo slecht is het hier niet." Pasqual knikte met een mager glimlachje op zijn lippen. Dat hij ook met zijn zusje was, stak Pasqual. Het deed hem heel veel zeer, maar dat wou hij niet bekennen.
"Ja.. Ik mag ook niet klagen. Het is een heerlijk land en ik heb er tot nu toe al heel veel heerlijke dingen meegemaakt." Hij dacht even terug aan Chloë en aan Kaya's dood... Het was zo dubbel.
"Maar Pasqual.. Het spijt me voor je dat ik er niet ben geweest in die periode van het overlijden van jouw zusje.. Ik had gewild dat ik je eerder was tegengekomen. Je moet vast een zware periode achter de rug hebben." Pasqual haalde zijn schouders op. Was niet Avans schuld, daarbij, Pasqual wist niet of Avan hem wel zou kunnen helpen. Pasqual was niet zo'n prater en om nou tegen een jongen te praten.. hij was geen mietje!
"'t Is oké, jij wist het niet, daarbij, ik weet niet of je me wel had kunnen helpen.' Pasqual glimlachte even. "Ik zoek niet echt toenadering, hoe graag iedereen er ook over lijkt te willen praten. Soms laat ik wel 'ns iets los... maar ook niet vaak ofzo. Het is gebeurd en ik krijg haar niet meer terug, of wel soms?" Hij glimlachte even naar Avan.
"Ik mis haar nog elke dag," fluisterde hij toen heel zachtjes.

Wat Pasqual zei was absoluut waar. Avan wist zelfs nog te herinneren dat sommige ruiters het niet eens waagde om op de Lippizaner hengst te klimmen. Ze waren veels te bang, alleen al om het idee dat ze er waarschijnlijk af gegooid zouden worden. "Maar goed ook, kijk maar wat een geweldige match jullie nu zijn." Het was vrij duidelijk dat Pasqual en Digno een goede band hadden met elkaar, dat was zo op te merken. Dat Pasqual al vaak van hem af was gevallen geloofde hij zeker, waardoor hij knikte en kort zijn tanden ontblootte bij het glimlachen.
"Ja klopt. Al ervaar ik alles anders als in Spanje. In Spanje was ik kleiner, dus zijn dat sowieso andere herinneringen. Denk ik." Kon hij het herinneringen noemen? Hm, sort of. Het was immers voor zijn gevoel al een tijd geleden dat hij in Spanje was geweest en misschien moest hij zijn ouders maar weer eens bezoeken. "Ik zoek niet echt toenadering, hoe graag iedereen er ook over lijkt te willen praten. Soms laat ik wel 'ns iets los... maar ook niet vaak ofzo. Het is gebeurd en ik krijg haar niet meer terug, of wel soms?" Zijn woorden zorgde ervoor dat hij even naar Pasqual keek en daarna weer zijn blik op de hals van Sangre richtte. "Nee, je krijgt haar niet terug.." Het zou vast een erger periode moeten zijn geweest voor hem en ergens snapte Avan wel dat hij er liever niet over praatte, waardoor de jongen spijt kreeg dat hij erna had gevraagd. Misschien was het maar beter om een ander, leuker onderwerp te nemen, eentje die niet gevoelig lag bij Pasqual. Avan wilde hem immers niet nog eens verdriet bezorgen door hem eraan te laten denken. "Ik mis haar nog elke dag." Avan knikte. "Dat snap ik." Natuurlijk kon hij wel zeggen van; "Na een tijdje gaat het over" of "Het komt wel goed". Maar dat was niet zo. Kon hij dat maar zeggen, maar helaas kon hij zijn zusje niet terughalen.
"Dus, met Digno gaat het wel goed zo te zien?" Begon Avan toen maar, na een tijdje getwijfeld te hebben. Hij moest toch wat doen om het onderwerp te veranderen? En ergens snapte hij Pasqual' woorden ook wel. Soms waren anderen te nieuwsgierig dat ze er over door bleven vragen, maar Avan hoefde het niet allemaal perse te weten. Wilde hij het vertellen deed hij dat maar, maar Avan begreep ook dondersgoed dat hij dat niet zou doen. Op de een of andere manier.. Was het raar om je gevoelens tegenover een andere jongen te uitten? Want nu hij er zo over nadacht, had hij nog nooit iemand verteld wat hij voelde op sombere momenten - vooral een jongen niet.
Sangre begon langzaam maar zeker meer te trappelen onder hem en eigenlijk moest hij steeds meer zijn best doen om de schimmelhengst in te houden. Als Sangre eenmaal vooruit wilde, was hij namelijk niet meer te houden. Gelukkig had hij het geluk dat Sangre voor hem nog wel te houden was, bij een onbekende zou hij vast en zeker zo de benen nemen op momenten zoals deze. "Misschien zin om de paarden een sprintje te laten trekken?" Ookal was een sprintje vast niet de goede benaming, Pasqual wist vast wel wat Avan bedoelde. Tenminste, dat hoopte hij.

Een korte stilte viel tussen de twee jongens. Pasqual had niet per direct behoefte om deze op te vullen. Zwijgen op momenten kon ook wel oké zijn. Avan dacht daar aanvankelijk anders over.
"Dus, met Digno gaat het wel goed zo te zien?" Pasqual glimlachte. Hij vond het niet heel erg dat Avan er toch een praatje in probeerde te houden. Pasqual was immers diegene die had voorgesteld om bij te praten. Maar ondertussen wist Pasqual niets om te zeggen wat voor hem niet ontzettend gevoelig lag.
"Eh, jawel hoor. Hij doet 't goed, we rijden wel eens wedstrijden. Hij is achterlijk dol op springen." Pasqual glimlachte. "En Sengre? Voldoet ie aan alle verwachtingen? Is ie braaf? Is ie vriendelijk? Rijdt ie goed op wedstrijden?" In de verte zag Pasqual een leeg, lang stuk ruiterpad en Sengre begon te dribbelen. Ook Digno begon behoorlijk heet te worden. Als er zoveel ruimte was om z'n benen te strekken en er een ander paard was die ook ervandoor wou knallen, bleef Digno allesbehalve kalm.
"Misschien zin om de paarden een sprintje te laten trekken?" Die woorden waren genoeg voor Pasqual. Pasqual liet Digno gaan en maakte zichzelf zo plat mogelijk. Hij pakte de neckrope lager vast zodat hij zo ongeveer plat op zijn buik lag, ergens zodat Pasqual minder wind zou vangen en Digno sneller zou kunnen gaan. Pasqual voelde hoe Digno's stappen steeds langer werden, voelde hoe de wind door zijn haar blies en voelde hoe takjes langs zijn benen streken. Doordat Pasqual zo bekend was met de bewegingen van Digno deed het absoluut geen zeer aan zijn kruis en zat hij stevig. Maar zowel hij en Digno waren niet voorbereid op een hond die zommaar uit de struiken sprong. Luid blaffend kwam een bruine labrador de struiken uitgevlogen met een klein Jack Russeltje achter hem aan. Digno ging op de rem en steigerde angstig. Pasqual wist zich nog net vast te grijpen toen Digno op de rem ging, maar het abrupte gesteiger resulteerde erin dat Pasqual van Digno af viel. De hengst maaide met zijn hoeven door de lucht, hield zijn oren plat in zijn nek en keek woest naar de honden die nu naar hem aan het blaffen waren. Af en toe haalde Digno uit, waardoor een van de honden afzwakte maar vervolgens vooralsnog begon te blaffen. Op een gegeven moment na een minuut van gevecht tussen hond en paard kwam er eindelijk een baasje aangerend. Pasqual lag nog steeds op de grond, besloot dat het maar beter was om even te blijven liggen aangezien hij zwarte vlekken zag.
"Tibo, HIERRRR," gilde een vrouwenstem. "JORIS, KOMEN!" gilde een andere vrouwenstem. Pasqual duwde kreunend zijn handen op zijn oren terwijl het voor hem duizelde. Het geblaf vaagde weg en hij opende zijn ogen. Weer kreunend deed hij ze dicht. In het korte moment had hij gezien dat de mensen in de weer waren met riemen maar dta ze er nog wel stonden.
"Verdomme," schold hij kwaad. "Hou je hond vast in de buurt van een ruiterpad, stelletje domme dozen." De vrouwen begonnen opgewonden en beledigt tegen hem te kakelen maar alles wat ze zeiden ging echt langs hem heen. Het gekakel zwakte af en ze waren weg. Goddank.
Vijf minuten later begon de duizeligheid weg te trekken en durfde Pasqual zijn ogen weer te openen. Met een glimlachje keek hij naar Avan, die hoogstwaarschijnlijk doodongerust was, gezien het feit dat Pasqual vijf minuten onbewegelijk op de grond had gelegen.
"Sorry," grinnikte Pasqual. "Had een beetje last van wat vage vlekjes in mijn zicht. En koppijn. Gigantisch veel koppijn." Pasqual kwam langzaam overeind en strompelde naar Digno toe. Met moeite klom hij op zijn rug en liet zichzelf leunen op Digno's lichaam. Digno was op het moment niet de vervelendste aangezien hij nog een beetje bang was vanwege de honden. Ook dat Pasqual daarstraks een hele tijd geen geluid had gemaakt en niet had bewogen, had Digno behoorlijk van slag gemaakt.
"Ik moet hier geen gewoonte van gaan maken," glimlachte Pasqual vaagjes. "Ik val steeds vaker op een pijlijke manier van Digno af."