It's us against the world now.

-Valerie.

Ty rilde van de koude. De sneeuw had HH met een witte deken versierd. Het was wel duidelijk, het was winter. Ty had maanden uitgekeken naar dit seizoen. Het was zijn favoriet. Maar nu het eenmaal winter was, miste hij de tijd dat het zomer was. Telkens als hij uitademde vlogen witte wolkjes door de ijzige lucht. Zijn neus tintelde, en wanneer hij even verward naar boven keek zag hij weer dat het sneeuwde. Sneeuw of niet, hij wilde naar de paarden. Zijn stevige schoenen gingen voorzichtig over het besneeuwde voetpad dat aan de kant van de hoofdweg lag. Zijn verdomde auto was bevroren, dus had hij een heel stuk te voet moeten doen. Waar hij woonde kwamen geen bussen, en de band van zijn fiets was plat, hij had geen keus. En het bracht hem ook veel warmte op, door veel te stappen bekom je meer warmte dan een hele periode plat te liggen met een deken over je.
Na lang wandelen kwam eindelijk een beetje bebouwing in zicht. Hij slaakte een zucht van opluchting, hij stierf bijna van de koude. Zo te zien hielp het wandelen toch niet altijd, want na al die kilometers die hij ondertussen had afgelegd had hij het nog niet veel warmer gekregen. Hij kwam aan bij de manege waar zijn Equinox stond, hij had zijn maatje al een hele tijd niet gezien. Het was te koud om te rijden, en aangezien al zijn mogelijke voertuigen het niet deden was het moeilijk hier te geraken. Hij moest toch echt even opwarmen, en daarom sprong hij rap even de kantine in. Ty had gedacht dat er met dit weer niemand hier zou zijn, maar blijkbaar had hij het mis want de kantine was gevuld met toch wel een twintigtal mensen. Ty zette zich op de barkruk en bestelde zichzelf een koffie verkeerd, die dronk hij meestal bij slecht en koud weer. Terwijl zijn bestelling gemaakt werd, keek hij even rond. Geen bekende gezichten, geen babbeltjes. Hij kon altijd met zijn goede vriendin Barbara praten, tenminste, als ze nu dienst had. Hij besloot het maar even te vragen. Het blonde grietje gaf hem de koffie verkeerd, en vroeg naar het geld. Voor dat hij naar zijn geld op zoek ging, deed hij een slok, en zijn lichaam werd meteen terug helemaal warm vanbinnen. Heerlijk. Het meisje glimlachte. Hij gaf haar het nodige geld, en genoot van zijn koffie verkeerd. 'O, mag ik u nog wat vragen?' Vroeg hij. Ookal was het meisje wel degelijk jonger als hem, hij was toch altijd op zijn beleefdst. Het meisje voelde zich duidelijk erg vereerd dat ze 'U' genoemd werd en kwam met een trotste glimlach op hem af. Kinderen van tegenwoordig, denken allemaal dat ze volwasssen zijn. 'Is Barbara hier?' Ze fronste even, maar kinkte toen. 'Volgens mij wel.' Ze ging een deur binnen waar in grote drukletters op stond: 'ENKEL PERSONEEL'. Na enkele voorbijgaande seconden kwam het meisje weer terug, met achter haar Barbara. Ty glimlachte breed naar haar en bedankte het meisje nog rap even. Barbara was nog niets veranderd. Diezelfde zwarte lange krullen, haar slanke lichaam en vriendelijke uitstraling. Zij was altijd degene geweest waar Ty als eerst heen ging wanneer hij in de problemen zat. 'Ty! Il mio amico! Hoe gaat het met je?' Sprak de vriendelijke stem van de -bijna vrouw, ze was ongeveer 28-. Ty kon geen Italiaans, en hij had ook geen idee wat ze zojuist zei. Maar toch was hij heel erg blij haar terug te zien. 'Fantastisch! Met jou gaat het ook goed hoop ik?' Grinnikte hij, en nam nog een slok van zijn koffie. 'Natuurlijk! Ik ga binnenkort trouwen!' Ty verslikte zich bijna. Ging ze trouwen? De laatste keer dat hij haar zag had ze nog niet eens een vriend? 'Wat zeg je?' Vroeg hij geschrokken. 'We hebben elkaar al vier maanden niet gezien Ty, en in een korte periode kan veel gebeuren.' Alsof ze gedachten kan lezen, dacht hij. 'Dat is super! Wie is de bruidegom?' Vroeg hij. Barbara glimlachte even kort en gebaarde toen naar de ruiter die in de grote binnenbak reed. Ty kon meteen zien dat hij een ervaren ruiter was. Hij beloonde zijn paard vaak, en dat gaf Ty een geruststellend gevoel. Een zachtaardige man was precies hetgene wat Barbara nodig had. Ty keek weer terug naar Barbara en glimlachte. 'Hij is goed.' Ze lachte hard, en kuiste even rap het aanrecht schoon. 'Hij is zeker goed met paarden, hopelijk is hij dat ook met zijn echtgenote.' Grinnikte ze. Ty glimlachte naar haar en keek terug. Maar ze was nog niet uitgepraat. 'Oh, en kijk eens wie daar is!' Ty fronste en keek naar de deuropening, waarbij zijn adem stokte.

Zijn mond viel even open. Het was Valerie echt. Barbara vroeg zich vast af waarom hij niet meteen op haar af liep en zijn armen rond haar heen zwaaide. Maar nu hij haar hier zo zag, leek het alsof hij haar hier weer voor de eerste keer zag. Maar hij weet nog maar al te goed hoe ze mekaar leerde kennen. Het was in de stad, in de zomer. Ty zat die tijd in een enorme depressie, en heeft toen ook Valerie leren kennen. Wel op een vervelende manier. Een botsing waarbij zijn burito haar t-shirt had verknald. Hij had zich erg schuldig gevoeld, maar het had haar nooit echt iets uitgemaakt. En ze waren elkaar nog eens tegengekomen, en toen gebeurde er iets tussen hen. Hij keek op toen hij een 'doef' tegen zijn schouder voelde, Barbara keek hem grinnikend aan maar liep weg om andere klanten te gaan bedienen. Ty liep nu op Valerie af. Eerst bleef hij even voor haar staan, zijn ogen haar grijskleurige ogen geboord. Daarna sloeg hij zijn armen om haar middel en drukte hij haar dicht tegen zich aan. Momenteel kon hij er geen woorden uit krijgen, hij wilde alleen Valerie voelen. Voelen dat ze er weer was. Het zou natuurlijk vele romantischer zijn geweest als ze nu buiten in die sneeuwstorm stonden, maar daar ging het niet om. Daar ging het helemaal niet om. Hij kon het niet laten tze glimlachen. Nu kon hij verder gaan met zijn leven. Hij was nu compleet. Ze betekende echt super veel voor hem, en hij wilde haar niet nog een keer verliezen. Of bijna verliezen. Hij wilde haar gewoon voor hem alleen. Ty liet haar even los maar hield zijn handen rusten op haar dijen. 'Ik heb je zo gemist.' Zijn lippen ontmoetten even die van Valerie. Haar lippen voelden koud aan, maar aangezien dit weer kon hij dat wel begrijpen.
Het weer in Engeland was altijd zalig, ookal was het daar ook winter geweest. Hij is daar vier maanden naar toe geweest voor zijn nicht, die erop had gestaan dat ze de overige familiezaken moesten gaan bespreken. Er was niet meer veel over van de Baldwin-familie. Ty, zijn nicht en neef met één ouder en zijn vader. Maar van zijn neef bleef ook niet veel meer over, hij zat in een zware depressie en niemand kon hem helpen. Verschillende zelfmoordpogingen had hij gedaan. Wat er precies met hem was gebeurd de laatste jaren kon Ty je niet vertellen. De vier maanden dat hij in Engeland was geweest had hij James maar één keer gezien, en hij had geen woord gezegd. Soms had hij zich afgevraagd of hij wel kon praten. Zijn familie was een geval apart, dat wist hij wel zeker. En zijn vader, ja, die was hier geweest bij het tragische ongeval van Valerie hem. Maar daar wilde hij liever niet aan terug denken, dan kreeg hij terug dat grote schuldgevoel op zich en kon hij maar weer niet begrijpen dat Valerie hem dat ooit had vergeven. Hij schudde de gedachte van zich af en kon nu alleen maar blij zijn dat hij weer thuis was, bij Valerie. Junior, haar hond, sprong vrolijk tegen hem op om te bedelen voor ook een beetje aandacht. Ty lachte en gaf de hond een high-five, wat hij Junior had aangeleerd een paar maanden geleden. Ty keek op naar Valerie en stond weer recht. 'We zijn weer compleet.'

Ty glimlachte bij de woorden die Valerie uitsprak. Het deed ten eerste deugd haar vertrouwde stem terug te houden. Hij was dol op haar stem. Ze had op de een of andere manier een geluidje in haar stem wat hem altijd een warm gevoel gaf. Het was lastig haar los te laten, nu hij haar terug had, wilde hij haar ook niet meer los laten. Barbara glimlachte naar hem, maar hij deed niets terug, wat ze wel begreep. 'Kunnen we zo naar huis?' Ty kreeg er bijna kippenvel van. Huis. Terug naar huis gaan. Terug naar zijn thuis. Hij knikte. 'Graag! Maar vind je het erg dat ik nog even langs ga bij Equinox? Hij moet me verschrikkelijk hard gemist hebben.' Glimlachte hij, wel wetend dat Valerie dat zou begrijpen. Hij ging er ook wel al vanuit dat ze het oké zou vinden, dus liep hij meteen naar buiten. Het was harder gaan sneeuwen en de grond was erg glad. Even leefde hij mee met al de daklozen die nu in de koude, in deze sneeuwstorm buiten moesten slapen, zonder dak boven hen. Ty wist waar Equinox stond, uiteraard. Hij liep vlot richting het eerste stallenblok en drukte met zijn wijsvinger even het licht aan. Verbaasde hoofdjes kwamen uit de opening van de staldeur piepen, en die van Equinox was er ook bij. Met ee brede glimlach op zijn gezicht liep hij naar zijn paard toe. Equinox hinnikte vrolijk, wat Ty een onbeschrijflijk fijn gevoel gaf vanbinnen. 'Hey, maatje!' Zei hij vervolgd door een grijnsje. Equinox duwde zijn neus tegen zijn schouder en zette zijn tanden even plagend in Ty's jack. Ty grinnikte en duwde zijn snoet weg. 'Morgen gaan we rijden, jochie. Vandaag heeft de dame voorrang.' Glimlachte Ty terwijl hij even naar Valerie keek. Equinox leek het niet zo erg te vinden, hij begon namelijk meteen weer op zijn hooi te knabbelen. Ty leunde nog even op de staldeur maar liep daarna weg. Ty sloeg zijn arm rond haar schouders en liep zo even verder. 'Nog iets, mijn jeep is bevroren. Heb jij vervoer? Of moeten we het hele stuk maar wandelen?' Grinnikte hij. Hij had zeker zin in het hele winterseizoen. De winter was nog maar pas begonnen, en kertmis en nieuwjaar kwamen eraan. Dit was zijn eerste kerst met Valerie, waar hij echt naar uit keek. Kerstmis was zijn favoriete feestdag. Hij hoopte ook echt op een witte kerst, wat waarschijnlijk wel zo ging zijn. Vanndaag was het de 23ste, en kerst was naar zijn weten op de 25ste of 26ste. En als het nu zo verder bleef sneeuwen, zou die er nog wel een paar dagen liggen. Ty glimlachte bij die gedachte. Dit zou de beste kerst worden die hij ooit gehad heeft.

-Kinda flutt.

klik hier voor de auto:)

Hij grinnikte wanneer Valerie haar excuses aan Equinox aanbood. De ruin duwde zijn neus in het hooinet en knabbelde voldaan op het hooi. Toen Ty wegliep van de ruin keek hij hem even met zielige oogjes na, maar Ty lachte alleen maar. Zijn arm ging om de schouders van Valerie en hij voelde haar hoofd tegen zijn schouder aanleunen. Het gaf hem een warm gevoel vanbinnen, die aanraking van haar. Wanneer hij vroeg naar het vervoer grijnsde ze. 'Van mij mag je lopen hoor.' Zei ze, ondertussen haalde ze sleutels tevoorschijn. 'Want ik ga lekker met de auto. Ik heb namelijk een nieuwe.' Hij lachte en keek haar met een pruillip aan. 'Wat een leuke 'Welcome back, Ty!' heb je voor me.' Grinnikte hij. Een witte minicooper stond keurig geparkeerd en even bleef hij er naar kijken. Vroeger als kleine jongen van acht was hij dol geweest van auto's. Hij had altijd tegen zichzelf gezegd dat hij later een racer werd ofzoiets. Hij wist er ook erg veel van, maar het interesseerde hem gewoon niets meer. Hij stapte in en glimlachte bij de vlugge woorden die Valerie nog sprak. Ze woonde hier niet ver vandaan zoals Ty deed, en hij trok een grimas bij de gedachte dat hele stuk nu te voet moeten doen. Tijdens de rit dacht hij even na over wat hij morgen met Equinox wilde gaan doen. Opeens kreeg hij een super idee. 'Val! We zouden morgen een buitenrit kunnen maken? Je weet wel, jij met Spartan, ik met Equinox? Volgens mij heeft Equinox nood aan een beetje beweging.' Glimlachte hij. Kort sloot hij zijn ogen en dacht na over hoe hij en zijn trouwe viervoeter over de heuvels zouden sprintten. Ty deed het zo bijzonder graag dat buitenrijden. Hij kon het nu iedere dag doen als hij wilde, hij moest niet meer naar Engeland voor familie zaken. Hij moest niet meer depressief in een hoekje zitten en dagen geen enkel woord uitspreken. Het hele gebeuren was nu voorbij. Hij kon nu zijn eigen leven beginnen leiden. En die zou zich afspelen samen met Valerie en Equinox. Hij gaf het meest om die twee in zijn leven. En dat mochten ze gerust weten. Hij richtte zijn blauwe kijkers even op Valerie haar knappe koppie. Hij mocht wel zeggen dat hij geluk had met zo'n stuk als zij. Binnekort wanneer het weer zomer was, zou hij haar meenemen naar het strand en konden ze er even tussen uit gaan. Daar glimlachte hij ook meteen bij. Hij merkte opeens van zichzelf dat hij zijn hele toekomst al gepland had. Maar hij wist al hoe die eruit zou zien. Hij wist dat hij nu Valerie nooit meer zou loslaten. En Equinox was nog jong en hij zou nog een hele lange tijd van Ty zijn.
Ze waren thuis en Ty opende voor haar de deur voordat zij binnen ging. Junior ging met-zijn-staart-kwispelend de deur binnen en sprong meteen vrolijk even zijn mand in. Ty glimlachte bij het binnenkomen en herinnerde zich weer de eerste keer dat hij hier kwam. 'Wil je iets drinken? Moet ik koffie zetten?' Hij luste in ieder geval wel een koffie of twee. In Engeland kreeg je alleen thee en scones. Nu hij hier terug bij Valerie kon wonen, of Valerie bij hem - dat moesten ze nog zien af te spreken wanneer ze echt gingen samenwonen - wilde hij er echt voor haar zijn, en zorgen dat ze niets te kort kwam.

Ty knikte bij Valerie's voorstel na het rijden dan ook nog iets leuks te gaan doen. Hij glimlachte naar haar en knikte.
Thuis kwam ze dicht tegen hem aanstaan en keek hem met haar grote verleidelijke kattenoogjes aan. Hij begon er zelf van te greinzen. 'En wat zijn we nu van plan te doen?' Sprak Valerie uitdagend en beet een beetje op haar lip. Hij voelde haar lippen op de zijne komen en haar zoen werd een beetje heviger, wat Ty wel beviel.
Wanneer ze stopte keek hij jammerend naar Valerie die richting het aanrecht liep en een koffie voor hem klaarzette. 'Hier. Heb je wel verdiend.' Ty glimlachte deze keer dankbaar naar Valerie en nam meteen een slok van de iets-wat-nog-hete koffie en slikte die toch maar door waarna zijn keel een beetje opwarmde.
'Ik ga even douchen, als je er bij wilt komen zie ik je wel verschijnen.' Sprak Valerie en Ty knikte. Hoe graag hij ook wilde, hij wist dat hij nog een telefoontje moest doen met zijn vader die weer ik-weet-niet-waar was op deze wereld. Hij was de laatste keer dat Ty hem zag in Engeland in een grote woedebui hem gesmeerd en sinds dien heeft hij niets meer van hem gehoord.
Terwijl Valerie naar boven liep nam hij zijn mobiel tevoorschijn en toetste het nummer in van zijn vader, dat hij ondertussen wel uit zijn hoofd kende. Hij hield het mobieltje aan zijn oor en in zijn andere hand had hij zijn heerlijke tas koffie nog vast waar hij nog even een slok van nam. Tot zijn verbazing werd er opgenomen. 'Met Nathalie.'
Whothefuck was Nathalie, serieus? Ty zweeg even maar opende zijn mond wanneer ze dat voor de tweede keer zei. 'Hallo, u spreekt met Ty Baldwin.' De vrouw aan de andere kant van de lijn zei even niets, Ty hoorde haar alleen maar de lijn doorverbinden met iemand. Dit moest zijn vader zijn.
'Ty?' Sprak een bekende stem. 'Nick.' Zei Ty koel. Hij noemde zijn vader nooit 'pa' of 'pap', en dat zou hij ook nooit gaan doen. Op de een of andere manier kon hij dat niet. Nu zijn moeder er niet meer was, kon dat niet meer. 'Wat is er?'
Het leek wel alsof ze een spelletje aan het spelen waren: 'wie-is-het-koelst?'. Ty werd er kwaad van.
'Nou? Wat is er? Meen je dat?' Ty hield zijn stem onder controle maar hij was duidelijk kwaad, dat merkte Nick ook wel. Het was even stil aan de andere kant en Ty peinzde even dat zijn vader de verbinding had verbroken. Toch kon hij nog wat horen. 'Ty, doe even rustig.' Sprak hij. Ty moest zijn woede echt onder controle houden.
'Wat?'
'Ik snap dat je nog steeds kwaad bent omdat ik het zo maar ben afgebold vanuit Engeland maar je weet toch dat ik het nooit een goed idee heb gevonden om...'
'Om naar Engeland te gaan en de familiezaken een beetje te bespreken, ja dat weet ik.' Ty voelde zijn pa ook een beetje kwaad worden, en dat maakte alles alleen nog maar leuker. 'Waarom bel je nu eigenlijk?' Vroeg Nick weer. Ty schudde zijn hoofd. 'Volgens mij wilde je net iets gaan zeggen niet?'
Ty hoorde niets meer. Enkel een geluidje dat zich steeds opnieuw afspeelde. Kwaad duwde Ty het gesprek gedaan en gooide zijn mobiel op de zetel neer, waar hij vervolgens ook op ging zitten. Zijn hoofd verborg hij even in zijn handen en hij nam nog maar een slok van zijn koffie.
Nick had gelijk. Ze moesten er niet meer op terug komen. Ook voor Ty was het nu gedaan. Hij ging nu geen moeite meer doen. Waar was die band tussen hem en zijn vader van jaren geleden? Waarom had hij die niet gewoon terug? Ach ja, wat kon het hem ook schelen. Hij had nu Valerie en Equinox, hij had ook zijn goede vriend Matt, maar die zag hij niet veel. Hij leunde achterover in de zetel en hoorde Valerie weer uit de douche komen.
Na een paar minuten kwam Valerie naar beneden. Ty had ondertussen zijn koffie al leeg gedronken en roerde nu met zijn lepel gewoon door de tas. Hij keek glimlachend naar haar op. 'Valerie?' Vroeg hij. 'Heb je eigenlijk een goede relatie met je ouders?' Vroeg hij en gooide zijn armen rond haar. Dit wou gewoon weten.

De waterstraal verwarmde haar lichaam. Even stond ze gewoon stil, maar al snel daarna waste ze haar haar en lichaam. Ze vond douchen heerlijk, maar wel voor even. Ty hoorde ze beneden praten, hij had vast iemand aan de telefoon. Vast met familie in Engeland, of met Nick. Dat leek haar logischer. Engeland was een mooi land. Misschien kon ze nog wel eens met Ty daar heen, of naar Duitsland of naar een warm land, dat mocht van haar ook wel, net zo leuk. Dat leek haar heerlijk. Mooi op een camping in een warm land, de hele dag zwemmen en bruin worden, in de avond naar een stadje dicht bij, en het was nog steeds lekker warm en daar een coctail drinken op een terras. Af en toe naar een stadje, en naar de shows kijken. Heerlijk, ze keek nu al uit naar de zomer. Maar eerst kwamen de feestdagen er aan en ze zou zich nu daar vol op focusen, want ze wist hoe leuk Ty dat vond. Hij hield van de gezellige winter. Al snel stapte ze uit de douche en sloeg na zich te hebben afgedroogd een badjas op zich heen. Snel bond ze een handdoek om haar haar en liep naar de kamer. Ze ruimde haar kleren op en streek eens het beddengoed glad. Snel trok ze een joggingbroek aan en een trui. Lekker warm voor beneden. Ze trok de handoek weer van haar hoofd en kamde haar haar. Het leek nu echt heel lang, door de het nattigheid wat haar haar heel steil maakte. Met een glimlach keek ze er naar. Ze was blij met haar haar. Toen ze sokken had aan getrokken had liep ze weer van de trap af. Ze zag dat Ty al niet meer aan het bellen was, en op de stoel zat. Ze ging half boven op hem zitten op de stoel en keek hem aan. "Valerie?" Vroeg hij. "Heb je eigenlijk een goede relatie met je ouders?" Vroeg hij daarna. Ze keek hem even fronsend aan. "Eeumh." Begon ze."Naja, gewoon normaal. Het zijn gewoon mijn ouders weetje, vroeger woonde ik daar, nu niet meer, ik heb nu mijn eigen leven." Zei ze met een glimlach. "Met jou." Zei ze en drukte een kusje op zijn lippen. Ze keek op toen ze een hoofdje op haar been voelde. Het was Junior. Ze gaf hem een aai over zijn hoofd en bedacht zich dat hij ook nog wat eten moest."Ohja, sorry Juun." Zei ze en stond op, vulde zijn bakje met wat brokjes en liet zich daarna op de bank zakken. "Wat wil je eten?" Vroeg ze met een grijns.

Veel aan haar antwoord had Ty niet. Maar goed, hij wilde er niet over door blijven vragen. Trouwens; hij had er helemaal niet naar moeten vragen. Als hij het achter zich wou laten, moest hij er niet dingen over vragen. Daarom maakte hij zijn hoofd helemaal leeg en besloot hij nu maar alleen aan Valerie en hem te denken.
Valerie moest Junior eten geven, en Ty keek gewoon toe. Hij had ook graag een hond gewild wel, maar volgens hem had hij zijn handen vol met Equinox. Hij grinnikte erom. Equinox was echt een schat van een ruin, maar hij had zijn vervelende trekjes. Valerie vroeg met een grijns wat hij wilde eten. Met een glimlach ging hij langs haar staan. 'Jou.' Grinnikte hij en kuste haar. 'Ik ga jou opeten.'
Ty lachte en dacht na. 'Ik weet het niet. We kunnen pizza bestellen?' Ty was dol op pizza. Maar meestal wilde hij iets bestellen omdat hij geen zin had om zelf iets te koken. Ty's hand gleed over het aanrecht en stopte bij het koffiemachine. Hij was zo verslaafd aan koffie. Hij keek er even naar en richtte zijn groene kijkers toen naar Valerie. 'Thee of koffie?' Lachte hij. In Engeland wisten ze het antwoord waarschijnlijk al. Maar Ty zweerde dat hij geen thee meer kon zien. Het was letterlijk het enigste wat je daar kon krijgen als je dorst had.
Ty draaide zijn ogen naar Junior die gulzig en genietend van zijn vreemde voedsel genoot. Hoe konden honden dat spul eten? Hij was blij dat hij geen hond was. Ty gaapte en merkte dat hij moe was. Moe van de vlucht die hij van Engeland tot hier had moeten afleggen, en gewoon moe van alles.
Toch had hij geen zin om te gaan slapen. Valerie hoopte waarschijnlijk ook wel op een gezellige avond met hem, en dat begreep hij volkomen. Hij kon trouwens toch uitslapen als hij wilde. Alleen stond er morgen heel wat op het programma. Gaan buitenrijden, iets leuks gaan doen. Dat kreeg je niet in een kleine namiddag gedaan. De dage waren nu ook nog eens kort door de winter waardoor het al donker werd rond vijf uur. 'Waar wil je morgen trouwens gaan rijden? Duinen? Bos? Bloemenveld?' Vroeg hij met een opgewekte stem. Jep, de koffie werkte.
Junior was klaar met eten en kwam naa hem toe voor een beetje aandacht. Ty's mondhoeken duwden zich een beetje naar boven. Junior duwde zich dicht tegen hem aan en Ty aaide hem over zijn vacht. Niet veel later trippelde het beestje naar zijn mand en ging daar een hele tijd in liggen. Ty nam aan dat hij sliep.
'Ik wil ook wel koken.' Grapte Ty. Maar ergens meende hij het wel. Hij was echt de slechtste kok die je kon vinden, maar hij vond het wel plezant om te doen. 'Niet dat je veel van me moet verwachten, dan word het eerder een ei, of zo.' Hij grinnikte bij zijn eigen woorden. Hij klonk zo echt als een kluns.
Opeens schoot hem nog iets te binnen. 'Valerie, ik wou je nog iets vragen!' Zei hij met een kleine grijns. 'Wil je mijn date zijn voor het kerstfeest van HH?' Vroeg hij. Ty ging er wel van uit dat ze zoieso met hem ging, maar er was nog een kleine bevestiging nodig.

-Dit is echt een verschrikkelijk slechte post.):

Ty kwam bij haar staan."Jou." Zei hij en kuste haar even. Valerie keek hem grijnsend aan. "Ik ga jou opeten." Zei hij en liep naar de keuken. "Oh is dat zo?" Zei ze fronsend. "Misschien ben ik wel helemaal niet lekker." Zei ze terwijl ze haar knieën optrok. "Ik weet het niet. We kunnen pizza bestellen?" Sprak Ty. Valerie knikte. Ze had eigenlijk ook niet echt veel zin om te koken. Ze zou zo wel even die gasten bellen van het pizza bedrijf. Ze keek naar Ty toen hij vroeg of ze koffie of thee wou. Ze vond koffie eigenlijk helemaal niet lekker, thee wel. Arme Ty, moest hij thee gaan zetten. "Thea for me, please." Zei ze met een engels accent. Ze liep naar hem toe en ging tegen hem aan staan. Met grote ogen keek ze hem aan. "En welke pizza wil mijn knul?"Zei ze terwijl ze haar lippen tuiten, en hem bedelend aan keek voor een kusje. "We kunnen wel in het bos rijden, de weg nemen richting de duinen, en daar nog een stukje rijden?" Stelde ze voor. Dat was zeker wel een van de leukste route's, vond ze zelf. Het bos was hier zo belachelijk groot, daar kon je dagen in rijden, zonder dat je het zelfde pad tegen zou komen. Dan kon je nog de route nemen richting de duinen, en via de duinen kon je naar het strand. Het strand liep bijna langs de hele kust lijn, en je moest zeker wel 3 dagen crossen wou je helemaal aan de andere kant komen. "Ik wil ook wel koken." Zei Ty. Valerie die al naar de telefoon was gelopen, keek hem grinnikend aan. Ze vond het lief dat ze het aan bood, maar ze moest toegeven, Ty was niet de beste kok op aarde. "Schat, laat het koken maar aan mij over, en laten we nu over aan de pizza bakkers." Zei ze en pakte al de telefoon. Ergens had ze hier het nummer wel. Alleen waar? Dat was de grote vraag. Ergens in een laatje ofzo, zou zou wel even zoeken. Valerie legde de telefoon nog even neer en keek in een laatje, niks.. "Valerie ik wou je nog wat vragen." Ze keek op naar hem, en trok een wenkbrauw op toen ze zijn grijns zag. "Wil je mijn date zijn voor het kerstfeest van HH?" Aawh, ze glimlachte naar hem. "Oh, daar kom je wel laat mee." Zei ze redelijk serieus. Ze had wel moeite om haar poker-face op te houden. "Dan moet ik nog wel die hele gespierde grote gast uit het dorp afbellen." Zei ze, maar nu met een grijns. "Grapje, natuurlijk wil ik gaan met jou! Maar als aller eerst, wil ik weten welke pizza je wilt." Zei ze terwijl ze het oranje briefje met het nummer uit een laatje trok.

Ty grinnikte en schudde zachtjes met zijn hoofd waarna hij die dicht tot bij die van Valerie ging. 'Ik weet wel heel zeker dat jij lekker bent.'
Uit opluchting dat Valerie pizza oke vond blaasde hij wat lucht uit. Hmmm, een heerlijke pizza pico luste hij nu wel. Ty trok een vies gezicht wanneer Valerie zei dat ze thee wilde. Ze maakte het ook nog een beetje erger met dat engels accent van haar, wat hij stiekem super sexy vond.
'Thee? Je pest me.' Lachte hij en zette ondertussen het warm water op voor de thee. 'Welke wil je?' Niet veel later vroeg Valerie welke pizza hij wilde. 'Jou knul wilt een pizza pico.' Sprak Ty met een grijnsje. De thee was klaar, of ja, het warm water was klaar en hij goot dat al in een tas. Nu moest hij alleen nog zien te weten welke thee zijn vriendin wilde.
Zijn voorstel om te koken was blijkbaar ook voor Valerie niet zo'n slim idee. 'Schat, laat het koken maar aan mij over, en laten we nu over aan de pizza bakkers.' Ty trok grinnikend een wenkbrauw op. 'Wat wil je daarmee zeggen? Dat ik geen goede kok ben? Pfuh, hoe kom je erbij?' Sprak hij duidelijk sarcastisch.
Terwijl Valerie onhandig naar het nummer van de pizzabar zocht, nam Ty een slok van de thee, gewoon als soort voorproefje. 'Lieverd, welke thee wou je nou?' Vroeg hij een beetje ongeduldig. Valerie leek het nummer niet te vinden, maar ook Ty had geen idee waar het zou moeten liggen, dus helpen kon hij haar niet. Uiteindelijk gaf Valerie nog antwoord op zijn vraag om hem te vergezellen naar het Kerstfeest. Eerst begon ze over een grote, gespierde gast uit het dorp. Ty deed alsof hem het niets deed. 'Oh, laat dan maar. Ik had speciaal het model dat ik ontmoette in een nachtclub in Engeland afgezegd voor jou. Maar goed dan zal ik dat maar weer rap veranderen.' Zei hij met een lachje en draaide zich om maar hield stiekem nog Valerie haar gezicht in de gaten. Eigenlijk loog hij niet echt, hij had echt een model ontmoet. Maar dat wijf was een echte troela geweest. Het is wat ze zeggen, modellen hebben een echt groot ego. Van die vrouwen waren de laatsten die Ty konden interesseren. Dus Valerie moest zich abslouut geen zorgen maken als ze te maken hadden met een vrouw met een gigantische boezem en een gezichtje vol make-up. Bah, Ty walgde al als hij er aan dacht.
'Just kidding, schat. Is het prima als we overmorgen gaan? En morgen dan onze plannen nog afmaken?' Hij vergat opeens dat hij nog geen antwoord had gegeven op de vraag van Valerie om nog door het bos te rijden. Hij wist het niet goed. Het liefst zat hij nu lekker warm binnen met Valerie. Het was iets te koud voor hem om nu buiten te zitten. 'Ik weet het niet, Val. Het is zo verschrikkelijk koud. Laten we het een andere keer doen?' Stelde hij voor met een glimlach. Ty zag dat Valerie het nummer gevonden had en gaf toe dat hij er redelijk blij om was. Hij stierf bijna van de honger en Valerie had niet veel in huis om de eerste honger te stillen.

Valerie trok een wenkbrauw op toen Ty begon over een model in een nachtclub. Ze wist dat hij dat niet zou doen natuurlijk. "Ik dacht dat jij in Engeland zat voor familie, niet dat je daar was om met modellen in nachtclubs rond te hangen." Zei ze met een klein grijnsje. Hij maakte het al gauw weer goed dat het een grapje was, ze had daar ook echt niet aan getwijfeld. Geen enkel moment. Ze had hem alleen wel heel erg gemist, maar dat was juist een goed teken. " We moeten wel snel zijn voor de kerstmarkt, zondag 6 januari sluit hij." Sprak ze terwijl ze de telefoon weer in haar hand nam. Pizza Pico, ze had het ook eigenlijk ergens wel kunnen weten. Maar ze had er niet echt goed bij na gedacht ofzo, dus ze was het even vergeten. Ja, Valerie had ook niet echt heel veel zin om in dat hele koude weer buiten te rijden, dat konden ze de hele zomer ook nog doen. "We kunnen morgen wat doen, en in de avond naar de kerstmarkt?" Stelde ze voor. Al moest ze morgen ochtend wel nog even naar stal, al kon dat binnen vijf minuten als het moest, Ty moest waarschijnlijk ook gewoon nog naar Equinox, dus dat kwam goed uit. Ze was echt blij dat Ty ook liefde voor paarden had, heel veel hetero mannen die van paarden hielden, waren er niet. Bij hun op stal waren de meeste wel gewoon hetero, maar ze had wel eens stallen gezien waar het anders was. "Mhh, doe maar groene thee ofzo, het zakje wat je als eerste tegen komt is goed." Ze had tenslotte zelf de thee gekocht, en ze kocht alleen de thee die ze lekker vond, dus die kon hij alleen maar pakken. Zelf was ze niet echt een thee meisje, wat de hele dag door thee dronk. Ze hield ook veel van koude chocomel en dubbeldrank, wat ze ook nog in de koelkast had staan. "Ik moet morgen wel nodig boodschappen doen." Zei ze terwijl ze nu het nummer in tikte van de pizzaboer.
"Hallo met Restaurante Pizzaria." Sprak een mannen stem aan de telefoon met een licht accent. "Hallo u spreekt met Valerie, mag ik een pizza Pico en een pizza met tonijn, zonder ui alstublieft." De man brabbelde wat, hij was het waarschijnlijk aan het noteren. "Komt voor elkaar mevrouwtje, wilt u gebruik maken van de bezorgdienst?" Vroeg hij. Valerie gaf het adres door, en de man zei dat het er binnen een kwartier was. Ze sloten het gesprek af.
"Je pizza Pico is er binnen een kwartierje." Zei ze waarna ze de telefoon terug zette en zich liet zakken op de bank. Rustig pakte ze de afstandsbediening en zette de tv aan. Niet dat er wat heel boeiends was, maar toch.