Free your mind. Keep thinking.

Het gekwetter van de vogels was het eerste wat Fallen hoorde toen ze wakker werd. Het ochtendlicht was verrassend fel en ze brieste zachtjes en verontwaardigd. Naar haar gevoel had ze niet zo heel lang geslapen, maar als ze de stand van de zon zo zag, was het een klein inschattingsfoutje. Waarschijnlijk had ze uren liggen maffen. Moeizaam kwam ze overeind van de warme plek op de grond en schudde zich uit. Blaadjes vielen van haar lichaam af en met haar tanden haalde ze nog wat andere blaadjes weg die hardnekkig waren en niet van plan waren om haar lichaam te verlaten. Ze rekte zich eventjes uit, liet haar oren de omgeving afluisteren en toen het wel veilig klonk, liep ze van haar slaapplek vandaan.
Fallen was al tijden op reis, op zoek naar... ze wist niet wat. Een plek om een kudde te starten? Een plek om in veiligheid te leven, niet in angst te zitten voor haar zus die haar wel kon vermoorden. Het was wederzijds, dat daar niet van. Als Fallen haar zus ook maar een keer tegen zou komen, mogelijk dat het zou uiten in een gigantisch gevecht. Maar nu was Fallen hier, in iets wat ze had gehoord dat HorseHome heette. Geen kuddes had ze nog gespot maar de ruimte was gigantisch. Misschien kon zij hier haar eigen ruimte claimen? Misschien kon zij hier de vrijheid krijgen die ze niet kon krijgen in haar oude woonplaats?
De merrie liep het kleine parkje uit waar ze in had liggen slapen. In de verte zag ze iets waar een hele hoop vreemd gevormde stenen lagen. Het straalde een naargeestige sfeer uit, iets waar Fallen erg gevoelig voor was. Ze kon het ook wel eerlijk toegeven, Fallen was geen standaard wild paard. Zij vond dat haar lot en toekomst te zien was in de dingen van Moeder Natuur. Blaadjes en de stand van de sterren gaven je een hint van hoe je toekomst eruit zag. Ook bepaalde gevoelens die je niet kon defileren waren een boodschap en daar moest je naar proberen te luisteren, vond Fallen. Dus als iets niet goed aanvoelde, ging ze er ook niet heen.
Het meer waar ze naar op weg was, voelde goed aan. Standaard. Het leek wel alsof ze naar dit meer getrokken werd. Ze had hier al een aantal tweebenige gezien, maar had zichzelf nog nooit laten zien aan een tweebenige. Pas zodra er een tweebenige samen met een paard of een ander dier zou komen, zou ze misschien toenadering zoeken. Ze vreesde de tweebenige niet, maar ze wist niet helemaal wat het waren en hoe ze deze zou moeten benaderen. Haar beweegreden om dus uit de buurt te blijven van de tweebenige. Ze liep langzaam, haar spieren nog stijf van het koude nachtje, en toen ze dichtbij genoeg was, stak ze haar hoofd naar beneden om wat water uit het meer te drinken. Persoonlijk vond ze het water altijd hier goed smaken, dus zolang het niet nodig was om weg te gaan, zou ze hier blijven.
Haar oren stonden strak naar achter gericht zodat ze niets zou missen wat er in de omgeving gebeurde. Zodra ze ook maar het kleinste seintje kreeg dat er iets in de buurt was, vloog haar hoofd omhoog en stopte ze met drinken. Ze bleef stokstijf stil staan, om vervolgens in vliegende vaart zich om te draaien. Ze stond oog in oog met een ander paard, die ze tot nu toe nog nooit had gezien.
"Hallo," zei ze aarzelend, niet helemaal zeker of dit paard wel wild was. "Ehm... Sorry... Ik heb hier nog geen paarden ontmoet... Je bent de eerste." Als ze een mens was geweest had ze er een verlegen glimlachje uitgeperst.

- &Doom -

Zijn ogen vlogen open en zijn hoofd zwierde hij omhoog. Met volle vaart sprong hij op en ging meteen in de aanvals positie staan. Een gedender kwam uit de hoek,het geluid wat hem wakker had gemaakt. Hij rolde eens met zijn ogen toen hij zag dat het gewoon de andere paarden uit de wei waren. Hij snapte niet dat die beesten 's ochtens zoveel energie had. Doom ontspande zijn spieren en duwde zijn neus zonhoog mogenlijk in de lucht om zijn nek eens gosd uit te rekken. Op de grond slapen was niet altijd even fijn, ze kreeg en kramp in je spieren van en af en toe ging een been slapen wat een irritant getintel veroorzaakte. Op zijn gemakje keek hij is om zich heen en was eens aan het bedenken wat hij vandaag kon gaan doen. Hij kon natuurlijk wachten ennkijken wat de dag hem bracht, maar hij oon er ook zelf opuit gaan en wat lol gaan beleven. Dat laatste leek hem wel een goed idee. Een snelle maar toch diepe zucht verliet zijn neus waarna hij aan sjokte naar het hek. Het hek had hij al enkele malen open gemaakt om er zelf op uit te gaan. Hij vodn het wel een goede ontdekking andeds moest hij iedere keer springen en zeker nu op dleen vroege morgen was dat niet zo'n goed idee. Toen hij bij het hek belandde liet hij zijn hoofd erover heen vallen om te kijken of iemand het hek nog op slot had gedaan na zijn laatste ontsnapping, wat niet het geval was. Met zijn voorbeen duwde hij tegen het hek aan die langzaam open klapte. Toen hij er door paste liep hij meteen naar buiten en ging even stilstaan vokrdat hij verder trok. Hij keek eens axhter om en zag dat enkele paarden nieuwsgierig zijn richting in kwamen lopen. Hij zuchte nogmaals diep en duwde het hek met zijn neus dicht. Die domme beesten zouden toch niet snappen hoe het hek open moest. Toen hij aan zijn tripje begon ging hij maar moeizaam vooruit maar hoe langer hij liep hoe meer vaart erin kwam. Hij had maar onderweg besloten dat hij maar eens naae het water moest, de zee was te ver weg dus was de enige optie nog het meer wat helemaal nog niet zo'n stomme optie was. Toen hij via de weg een bospaadje in ging draafde hij rustig aan zodat hij zijn doel nog sneller zou bereiken. Hij volgde wat wegen in het bos die hij zo onderhand uit zijn hoofd kende en kwam aan bij het meer. Hij stopte aannde rand van het meer en bekeek het water eens goed. Alle bomen bloemetjes spiegelde in het water. Toen hij wat verder keek zag hij in de verte een spiegeling van een paard. Hij hief zijn hoofd even schuin, het was lang geleden dat hij hier een paard had gezien. Rustig stapte hij op het paard af en toen hij pal achter haar stond stopte hij even. Hij keek toe hoe het andere paard ontdekte dat ze niet meer alleen was.Hij knikte een keer toen het paard hem begroete en luisterde aandachtig wat ze zei. Hij schudde een keer met zijn hoofd zodat zijn lange voorpluk uit zijn zicht was en hij het paard eens goed kon bekijken. 'Maakt niet uit, je bent ook een van de weinige losse paarden die hier rond lopen!' zei hij met zijn vriendelijke stem. 'Ik been Doom, met wie heb ik het genoegen?'

"Maakt niet uit, je bent ook een van de weinige losse paarden die hier rond lopen!" Hm. Wat ze al gedacht had. Hier in dit gebied waren gewoon weinig wilde paarden. Of weinig paarden die losliepen. Waarom was dat? Was dit gebied gevaarlijk voor paarden?
'Ik been Doom, met wie heb ik het genoegen?' Ze spitste haar oortjes en keek hem nauwlettend aan. Zijn lange manen die voor zijn ogen hingen zagen er behoorlijk schattig uit en ze kon niets ontdekken aan hem waarom ze hem geen fatsoenlijk antwoord zou kunnen geven.
"Ik ben Fallen," antwoordde ze. "Leuk je te ontmoeten." Ze viel even stil, dacht na. Haar blik op oneindig, om vervolgens Doom grondig te inspecteren en zijn geur in zich op te nemen. Ze liep wat dichterbij zodat het niet leek alsof ze bang voor hem was.
"Ik heb een vraagje," begon ze, niet helemaal wetend hoe ze de woorden moest formuleren. "Hoe komt het... of klopt het, dat hier in HorseHome vrij weinig wilde paarden zijn?" Ze wist niet eens of Doom wel wild was.
"Ben jij eigenlijk wel wild?" vroeg ze toen maar gauw. Ze liet haar hoofd zakken en duwde met haar neus wat sneeuw opzij. Dit ging minder handig dan gewenst en ze rilde dus ook van de kou. Die sneeuw was niets voor haar, zij had liever een vrolijk zonnetje dat scheen op haar vel. Al vond ze haar vacht wel mooier gekleurd in de winter. Want in de winter kwamen haar manen zo mooi uit en werd haar vacht haast zwart. En ze kon ook geen genoeg krijgen van het schattige witte snebje op haar neus. Oké... misschien was Fallen qua gedrag soms nog heel erg jong, had ze een hele onschuldige manier van denken, maar probeerde ze wel haar hersenen te gebruiken, ookal was ze een paard. Dat maakte haar waarschijnlijk vooral een apart paard, het feit dat ze zoveel nadacht.
Weer bekeek ze Doom, vroeg zich af of zijn naam iets over zijn karakter zei. Ze kon het niet nalaten om hem te blijven bekijken, hij was namelijk een erg mooie hengst. Niet dat ze zich aangetrokken tot hem voelde, maar gewoon; hij zag er niet alleen qua bouw erg goed uit. Zijn vachtpatronen waren prachtig. Maar ze werd teveel afgeleid en schudde zichzelf wakker.
"Dus," begon ze. "Ben jij een wilde hengst? Je ziet er niet.. niet doorgewinterd als een wilde hengst uit." Alsof zij er echt kijk op had. Oké, een beetje. Maar zijn houding was.. gewoon niet wild. Het scheelde dat hij vriendelijk was. Maar misschien was dat wel waarom ze hem niet wild vond. Hij was zo vriendelijk.

Haar naam was dus Fallen, een aparte maar toch pakkende naam. Hij had die naam in iedergeval nog nooit gehoord, niet dat hij zoveel namen hoorde maar hij snapte zich zelf en dat was het belangrijkste. Hij knikte weer eens licht met zijn hoofd. 'insgelijks' zei hij met de nog steeds vriendelijke stem. Iemand die je nog nooit eerder ontmoet had moest ne altijd netjes benaderen, dat hij hij van zijn moeder geleerd. Hij had wel meer van haar geleerd, ofja ze hoopte dat hij het leerde maar dat was een mislukte poging. Hij keek de merrie aan toen ze een stapte dichter bij kwam en hief zijn hoofd wat scheef. 'Natuurlijk vraag alles wat je wilt!' zei hij met een lach in zijn stek verwerkt. Met die woorden leek hij net een of andere oude wijze opa die alles zo goed wist. Dat liet hem wel even grinniken. De gedachte dat hij zelf heel wijs zou zijn die waren al snel uit zijn hoofd verdwenen toen de merrie de vraag vroeg. 'Nou vroeger hebben hier hele kuddes vol wilde paarden geleefd maar die zijn allemaal vermenselijkt, als je snapt wat ik bedoel. Ze gingen te veel met mensen om en zo werden ze gevangen genomen of ze werden vrijwillig een eigenaars paard.'. De laatste vraag die ze stelde zette hem even aan het denken. Die vraag kon hij zichzelf ook wel stellen. Was hij een wild paard, ja. Leefde hij in het wild, nee. De merrie herhaalde haar vraag nog eens alleen dan met andere woorden. 'Tja ik ben wild wanneer ik wil, de ene keer ben in in de bergen, de anzdere keer sta ik in de weide. Snappie? En ik ga wel eens met mensen om dus ik kom misschien niet als een wild paard over, maar geloof me het tegendeel is zo bewezen!' zei hij grinnikend. Hij vond het eigenlijk wel schattig dat de merrie zo nieuwsgierig was. Hij zelf had die eigenschap ook, af en toe was het wel fijn, maar er zaten ook wel nadelen aan. Zelf kon hij namelijk te nieuwsschierige paarden niet uitstaan dus als hij zelf zo was dan snapte hij soms wel dat andere gek van hem werden. 'Maare, hioe kom jij hier in HorseHome terrecht? Je ziet er niet echt uit als een ontsnapt eigenaars paard dus je moet te hoef zijn, niet?

"Nou vroeger hebben hier hele kuddes vol wilde paarden geleefd maar die zijn allemaal vermenselijkt, als je snapt wat ik bedoel. Ze gingen te veel met mensen om en zo werden ze gevangen genomen of ze werden vrijwillig een eigenaars paard." Afschuw was op Fallens gezicht te lezen. Vrijwillig een paard worden van de tweebenige? Oké, Fallen had helemaal niets tegen de tweebenige, maar om er vrijwillig te wonen en ervoor te werken? Waarom zou ze? De vrijheid zat haar in het bloed! Afschuwelijk. Ze rilde toen ze er over nadacht. Nee. Zij zou nooit, maar dan ook nooit tam kunnen worden. Oké, ja, tweebenige waren best interessant, maar om ze op je rug te laten rijden en ernaar te gehoorzamen? Ugh. Afschuwelijk. Het leek de kleine merrie drie keer niets.
"Tja ik ben wild wanneer ik wil, de ene keer ben in in de bergen, de anzdere keer sta ik in de weide. Snappie? En ik ga wel eens met mensen om dus ik kom misschien niet als een wild paard over, maar geloof me het tegendeel is zo bewezen!" Dat bracht een kleine frons teweeg. Wild wanneer hij wou? Maar dan was hij toch niet écht wild? Hij leefde niet dag en nacht buiten de vertrouwde omheining van een weiland. Fallen had er wel eens eentje vanuit de verte gezien. Al die paarden opgesloten tussen een koortje of een stom hek. Alsof dat een echte uitdaging was voor een paard met wild bloed. Misschien steeg het nu wel naar haar hoofd, misschien voelde ze zich nu wel te goed voor eigenaarspaarden. Dat moest ze niet hebben. Fallen was een merrie die iedereen accepteerde. Dus gauw zette ze de afschuw om vrijwillig bij de tweebenige te wonen van zich af. Het was niet netjes om anderen te beoordelen als ze zelf niet wist hoe het was. Dacht ze.
'Maare, hioe kom jij hier in HorseHome terrecht? Je ziet er niet echt uit als een ontsnapt eigenaars paard dus je moet te hoef zijn, niet?' Ze merkte verontrust op dat ze even stil was geweest, in gedachten verzonken om de eigenaarspaarden.
"Eh, ja, ik ben te hoef ja," lachte ze vrolijk. "Ik eh, ik kom van een kudde vandaan. Een gebied hier een weekreis vandaan, als het niet verder is. Ik.. wou niet meer in die buurt leven, dus toen ben ik maar hier heen gekomen. Hier... Het is hier zo rustig en vredig." Ze keek Doom vrolijk aan.
"Maar als je half wild bent, waarom wil je dan niet helemaal wild worden? Ik bedoel maar, hoe fijn kan het zijn als je constant belemmerd wordt door de tweebenige?" Ze fronste kort, maar schonk hem toen een glimlach. Ze bedoelde het niet beroerd.