Pretty badass ~ Alice

Voorzichtig haalde Laury wat bladeren uit haar gezicht. Ja, het was misschien een stom plan geweest om in het holst van de nacht weg te sluipen en buiten door te willen brengen, maar ze snakte naar wat actie. Ze had gehoopt dat HorseHome wat spannender zou zijn dan haar oude dorp, maar het leek er absoluut niet op. Oh, ze was niet ontevreden over HorseHome, dat zeker niet, maar ze hield gewoon van actie. Dus nu zat ze midden in de nacht in een bos, op zoek naar een spannend plekje om de nacht te overbrengen. Harry had ze afgeleverd bij de buurvrouw, die goddank dol was op hem. Harry kon het ook wel met haar vinden, dus dat kwam mooi uit.
Ze stond op een takje en dat ding kraakte onder haar voet. Geschrokken verstijfde ze, tot ze realiseerde dat het niet nodig was om zo te reageren. Ze lachte om zichzelf, maar dat klonk zeer akelig in zo'n eenzaam en verlaten bos, dus daar hield ze al snel mee op. Ze klikte haar zaklantaarn aan en scheen om zich heen. Ze had nu absoluut geen oriëntatiepunt en het kon haar geen bal schelen. Met een grote glimlach klauterde ze verder en moest oppassen dat ze niet viel. Het maanlicht was simpelweg niet genoeg om haar voldoende bij te lichten.
Toen verschenen daar uiteindelijk ijzeren skeletten die nog niet helemaal waren vergaan. Veel scheelde het niet.
"Wauw. Ge-wel-dig! Een treinenkerkhof!" Laury floot bewonderend en kon haar nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Ze moest daar simpelweg naar binnen. Ze moest daar... Ze kon daar haar nacht overbrengen! Dat zou nog eens vet zijn! Maar eerst moest ze van coupé naar coupé. In sommige coupés lagen spullen, in een ander gebruikte bierflesjes en in weer een andere een kleed en wat bloedvlekken op de grond. Laury raapte het kleed op en nam het mee naar een coupé waar ze wel tevreden over was. Ze zonk neer op een van de banken, sloeg de deken om haar heen en liet haar hoofd ontspannen achterover leunen. Zo.

- hopelijk kan je er wat mee -

Met gesloten ogen probeerde ze al haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze had haar appartementje gelaten voor wat het was en was gelopen richting de verlaten treinen, gelegen in een eng, akelig bos waar ze van plan was te blijven. Voor haar was dit gebied niet meer zo eng, ze was gewend in het bos te lopen en het geluid van knerpende takjes onder haar schoenen te hebben. Soms zou je het raar vinden maar het was nu eenmaal zo dat Alice nog liever in het holst van de nacht in een bos ging rondsluipen in de plaats van overdag in een overvolle winkelstraat te lopen. Dus nu ook kreeg ze het ingenieuze idee om zich in haar eentje te vermaken in één van de coupés. De stilte en rust die er heerste was onbeschrijfelijk en Alice kon er gewoon niet aan doen dat ze ervan genoot om op het dak van een trein te gaan zitten, al kijkend naar de sterren.
Met een ontspannen glimlach op haar gezicht jogde ze door de banen van de het bos. Takjes, blaadjes en andere plantachtigen kraakten onder haar voeten en leken Alice een gelukkig gevoel te geven. Net alsof ze vrij was, kon doen wat ze wou en geen vrees meer had. Met haar armen op een bepaald moment opengesperd liep ze doorheen het bos. Als een klein kind liet ze al kirrend een uitroep horen en lachte ze stilletjes om de vogels die opschrikten en wegvlogen. Daarnet had ze het nog koud. Nu bruiste ze van de energie en ging haar borst wild op en neer. De wind streelde haar lichtelijk rooskleurige wangen en in een blauwe broek, los rood bloesje en rode sneakers kwam ze aan op het terrein van de reeds stilgevallen treinen. Met een gelukzalige glimlach op haar gezicht huppelde ze richting de eerste trein en stapte ze de opengebroken deur binnen. Sommige coupés roken muffig maar Alice wist perfect waar ze heen wilde. Deur door deur rende ze vooruit en kwam ze uiteindelijk in de coupé waar ze wilde zijn. Maar het geluid van een andere persoon, op de plek waar zij normaal altijd zat, deed haar hele lichaam verstijven. Ze voelde hoe haar hart in haar keel klopte en haar handen begonnen te trillen. Haar gezicht werd lijkbleek maar ze wist dat ze nu al te ver in de coupé stond om onopvallend terug te keren. Dus nam ze het onzekere voor het zekere en stapte ze verder, zuchtte ze opgelucht bij het zien van één meisje. Eén persoon kon haar pleinvrees wel aan, twee waren al een ramp. "Euh.. Hee?" Haar stem klonk hakkelend aangezien ze niet wist met wat voor reden dit meisje hier was. Het was nu niet echt het weer om in zo'n coupé te gaan slapen dus ergens vond Alice het wel wat vreemd.

Laury's ogen schoten open en een lach verscheen op haar gezicht. Een blond, tamelijk onzeker ogend meisje stond redelijk voor haar neus en leek totaal niet op haar gemak te zijn in de treincoupé. Hoe kon je nou niet op je gemak zijn in een treincoupé midden in de nacht? Ze bedoelde maar, wat was het probleem nou precies? Het was freakin' donker en je hoorde van alles en eigenlijk iedereen sliep en als iemand je wat wou aandoen, had hij of zij vrij spel. Precies, wat was er nou mis?
"Euh... Hee?" Laury knipoogde, kwam fier en kwik overeind als je naging dat het tamelijk laat was en ging in kleermakerszit op 'haar' bank zitten.
"Hi daar," zei ze vrolijk. "Lekker weertje, eah? Persoonlijk vind ik het nogal frisjes, dus vandaar heb ik een deken. Als je wilt kan ik er voor jou ook wel een regelen?" Ze stond op, gaf de deken aan het onbekende meisje, keek haar eventjes aan met een blik van 'wel-blijven-staan-hoor!' en liep energiek de coupé uit. Ze liep een volgende coupé in, eentje die er gelukkig nog een beetje fris bij zat en keek overal onder en op. Nee, hier was niet iets te vinden. Een rilling trok door haar lichaam terwijl ze verder liep. Ze zag haar eigen ademwolkjes en het verontrustte haar. Het was dus tamelijk koud buiten en als ze geen deken kon vinden, moest ze maar onder de dekens kruipen bij het meisje waarvan ze de naam... nog... niet... wist...
Ze draaide zich op haar hakken om en rende terug de coupé in waar ze zojuist in had liggen dutten en nu het onbekende meisje had laten staan met de deken in haar handen.
"Wie ben jij eigenlijk?" vroeg Laury nieuwsgierig terwijl er blosjes op haar wangen stonden. Dat gebeurde bij haar trouwens wel vaker, die blosjes op haar wangen. Het was vaak een teken dat ze weer eens dolenthousiast bezig was met vanalles en dat haar hoofd dingen zo snel aan het verwerken was en dat ze zo hyper bezig was dat..
"Ik ben Laury," zei ze vriendelijk, waarbij ze een hypere beweging maakte. Eigenlijk was ze nogal onrustig omdat ze als taak voor haarzelf had gekozen om nog een deken te vinden. Pas als ze die had gevonden, kon ze weer wat rustiger doen.
"Sorry," zei ze dan ook toen ze van haar ene op haar andere been stond te hippen. "Ik ben een beetje druk, dus ik ga eerst even een deken zoeken. Het is niets persoonlijks, ik ben wel vaker zo hyperactief." Ze rende weer weg, naar een coupé waar ze nog niet gezocht had. Hier lagen wat meer bruikbare spullen, maar ze besloot enkel maar een deken te pakken. Toch lokte het kussen haar en besloot ze deze mee te brengen voor het onbekende meisje. Misschien bleef het meisje helemaal niet slapen, maar dan had Laury het wel aangeboden. Haar blik gleed door de coupé heen en toen ze een deken in het vizier had, tilde ze hem met een grote glimlach o-
Bij nader inzien gooide ze het ding van zich af en kon zichzelf er nog net van weerhouden een afschuwelijk gegil uit te slaken. Het was de gruwelijkste, meest ranzigste deken die ze ooit gezien had, en ze had heel wat ranzigheid in haar leven gezien. Ze huiverde en liep met een gezicht vol afschuw terug naar haar coupé. Voordat ze terug was bij het meisje had ze al een ander gezichtsuitdrukking, puur om het meisje zich geen zorgen te laten maken. Ontspannen kwam ze dan ook aangewandeld met een kussen in haar armen.
"Oké, het enige wat ik je aan kan bieden extra is een kussen, we zullen de deken moeten delen. Gelukkig is deze groot genoeg." Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje. "Sorry dat ik zo abrupt weer wegging." Nu ging Laury rustig op de bank zitten en keek nieuwsgierig naar het meisje.
"Hoe heet je? Hoe oud ben je en hoe ben je hier gekomen?" vroeg ze vriendelijk.

Het meisje reageerde wel héél erg vrolijk en meteen kreeg Alice een ongemakkelijk gevoel. Ze hield er niet van als mensen zo super opgewekt deden en meestal kreeg ze dan zo'n benepen gevoel in haar binnenste. Daarom dat Alice dan ook een stap achteruit zette en haar blik aarzelend richtte op het meisje. Het viel op dat dit meisje vol energie zat maar Alice probeerde zichzelf zo rustig mogelijk te houden en gewoon geen acht te slaan op hetgeen wat het meisje allemaal ratelde. Pas toen een deken haar kant werd uitgegooid schoot ze een meter achteruit en ving ze het zachte deken zo onhandig mogelijk op. "Uh.. Okee?" Alice zag het meisje opeens nergens meer en voelde hoe haar borst wild op en neer ging. Zou ze niet beter gaan lopen? Nu het nog kon? Zo snel als ze kon sprong ze overeind maar ze was al te laat, het meisje kwam als een hysterisch mens binnengerend en was in no time weer weg. Damn, wat mankeerde dit meisje? Alice kreeg het er nu al benauwd door en eerlijk gezegd wilde ze hier zo snel mogelijk weg.
Maar uit een of andere coupé kwam het meisje weer tevoorschijn en stelde ze zich verontschuldigend voor als 'Laury'. Alice probeerde een glimlach op haar gezicht te persen en drumde haar lichaam zo dicht mogelijk tegen de andere kant van het raam aan. Een storm van vragen werd op haar af geknald en Alice's mond vormde gewoon één grote O. Pas toen er een stilte tussen hen twee viel merkte ze dat ze eigenlijk antwoorden hoorde te geven. Maar Laury had haar zo overdonderd dat ze daar niet over nadacht en er uiteindelijk gewoon wat gehakkel uit kwam. "I-ik .. Ben.. A-Alice.." Na ongeveer een minuut wachten haalde ze diep adem en probeerde ze zo normaal mogelijk op haar vragen te reageren. "Dus zoals ik al zei heet ik Alice, ik ben zeventien jaar en ik kom van Alaska. Mijn ouders hebben me hierheen gestuurd wegens mijn pleinvrees dus ik heb het, zoals je misschien wel al hebt gemerkt, erg moeilijk om met mensen te communiceren." Alice vond dat ze deze paar zinnen toch deftig had kunnen uitspreken en lichtelijk tevreden trok ze haar knieën naar zich toe en liet ze daar haar armen overheen vallen. Met haar kin op haar knieën rustend sloeg ze haar blik blij -dat het meisje eindelijk wat rustiger was geworden- op Laury. Ergens verwachtte ze weer een hele zwerm vragen maar Alice was allang blij dat Laury was opgehouden met heen en weer rennen als een kip zonder kop. "Ik neem aan dat je hier wel vaker komt? Je lijkt deze verlaten trein op je duimpje te kennen?" Alice probeerde zo vriendelijk en normaal mogelijk een vraag te stellen terwijl ze een lok haar uit haar gezicht wreef. Het viel op dat ook Alice rustiger werd en tevreden merkte ze dat ook haar hartslag wat was bekomen van de shock. Hopelijk bleef het meisje nu zo rustig want moest ze dat Alice een tweede keer flikken dan ging ze hoogstwaarschijnlijk als een bange haas weglopen.
"En.. Bedankt nog voor het kussen!" Alice herinnerde zich er nu pas aan dat Laury eigenlijk zoveel moeite voor haar had gedaan. Een glimlach verscheen op haar gezicht en dit keer keek ze oprecht vriendelijk naar het meisje. "Ik dacht eerst echt dat er hier niemand was!"

Pleinvrees. Het meisje had pleinvrees en kwam Laury tegen, die energie had voor tien. Een grijns tekende Laury's gezicht maar ze nam zichzelf wel voor om wat kalmer te doen. Ze zou niet volledig kalm kunnen doen, maar ze zou zich

- niet af -