Dreams may come true..

In zijn slaperige bui had hij per ongeluk zijn wekker van het nachtkastje afgegooid. Natuurlijk, waarom ook niet? Het zorgde er uiteindelijk wel voor dat hij lekker lang door kon slapen en -
"PASQUAL!" Van schrik rolde hij zijn bed uit en belande bovenop zijn wekker. Au... "Kom nou verdomme je bed uit, je hebt een afspraak met die buurvrouw gemaakt, dat je haar hondje zou uitlaten." Oh ja, dat was zeker de reden geweest dat hij zijn wekker had gezet. Scheelde het even dat zijn moeder ook nog als wekker kon dienen. Hij kwam kreunend overeind en ging voor de spiegel staan. Zijn buikspieren zagen er goed uit, na zijn ongeluk en na de dood van Kaya had hij veel getraind om weer op gang te komen. Hij zag er weer goed uit, al zei hij het zelf. Hij schudde met zijn hand door zijn warrige haar wat met geen mogelijkheid goed wou zitten. Maar dat was hij inmiddels gewend. In zijn onderbroek doorzocht hij zijn kamer naar een lekkere baggy spijkerbroek en trok hem aan. Weer ging hij voor de spiegel staan. Het was uiteraard zo'n laaghangende broek waar hij gaten in had zitten. Deze hoorde niet in die broek, maar waren gekomen omdat hij was gelazerd met skateboarden. Meerdere malen. Hij had ook een aantal littekens over zijn lichaam verspreid van de keren dat hij naar het ziekenhuis toe had gemoeten omdat hij iets gebroken had tijdens het skateboarden. Niet dat het erg was, het hoorde erbij. Tot nu toe was er in ieder geval geen dodelijk ongeval geweest. Goed genoeg voor hem.
Hij ging op zoek naar een tshirt en kwam uiteindelijk aanzetten met een simpel wit tshirt en trok daaroverheen een lekker zittend vest aan. Het hoedje wat hij regelmatig op had, zette hij nu ook weer op en hij trok daarna zijn sokken aan. Logische volgorde met aankleden? Absoluut niet. Maar dat maakte niet uit. Zo logisch was Pasqual zelf ook niet.
Voor het eerst sinds tijden was hij iets beter gehumeurd dan daarvoor. Hij wist niet waarom. Misschien kwam het omdat de zon scheen en de bladeren al dik verkleurd waren? Hij hield van de herfst, omdat dan alles zo mooi werd.
Na zijn sokken aan te hebben getrokken, trok hij zijn schoenen aan en liep de trap af, naar beneden. Hij pakte een appel mee uit de fruitschaal en kuste zijn moeder gedag. Op zijn gemakje liep hij de voordeur uit en liep naar zijn buurvrouw toe. Hij had een sleutel van haar gekregen omdat ze slecht ter been was en toch graag haar hond wou houden. Het was pas een paar weken geleden gebeurd dat ze nog slechter werd. Ze was al ouder maar nu had ze ook nog eens haar heup gekneusd door een lelijke val over een glad blad. Sindsdien durfde het vrouwtje niet meer zo snel naar buiten. Pasqual had altijd al een zwak gehad voor het oude vrouwtje met haar lange grijze haren die ze vaak in een knot deed, dus vandaar dat hij had aangeboden om het hondje uit te laten. Het was een wit keeshondje met de naam Beer. Echt heel koddig om te zien en Pasqual had er een aardig goede band mee gekregen. Hij hield van honden en baalde ervan dat hij er zelf geen had. Maar aan de andere kant; en honden trainen en paarden trainen, dat zou hem hoogst waarschijnlijk niet al te best afgaan.
Hij deed de deur open en liep zachtjes naar binnen. Rond dit tijdstip was zijn buurvrouw vaak nog niet wakker. Hij lijnde Beer aan en liep met haar naar buiten, richting park. Op zijn gemak slenterde hij het park door, liet Beer aan dingen snuffelen, liet haar met andere honden communiceren.
Hij was wat aan het dromen tot hij werd opgeschrikt door het geluid van een paard dat schrok en een blaffende hond. Het meisje wat daarnet nog op het paard had gezeten, lag nu op de grond en de hond was weer terug bij zijn baasje. Het paard stond op zijn gemak te grazen.
Bezorgd liep Pasqual naar haar toe en zag dat ze gelukkig weer op stond en naar het paard toe liep. Toch benaderde hij haar.
"Gaat het?" vroeg hij.

"Je stuitje, ben je daarop gevallen dan?" Nadat die opmerking over zijn lippen gevlogen was, kwam er een stom gegrinnik uit. "Sorry," glimlachte hij, "dat was een domme vraag. Kom je nog wel thuis dan?" Het meisje stelde zichzelf voor als Perrie en hij moest automatisch denken aan Perry het vogelbekdier. Dat beest was echt awsome. Wie hij was? Haar grootste nachtmerrie, uiteraard.
Zijn ogen begonnen te glimmen bij het vooruitzicht dat hij weer eens een gewoon grapje kon maken tegenover iemand die hij niet kende, of nauwelijks kende. Het enige wat hij over Perrie wist namelijk was dat ze iets met paarden te maken had en zojuist van een paard gelazerd was.
"Ik ben je grootste nachtmerrie," zei hij met een dramatisch stemgeluid waarbij hij zijn ogen groot maakte en ervoor zorgde dat er veel oogwit was te zien.
"Nee, grapje," zei hij even later. "Ik ben Pasqual Scodelario, meesterbrein achter de meest crimineelste activiteiten." Niet helemaal gelogen. Half gelogen. Hij had zeker te maken gehad met criminaliteit, waaronder de moord op de pooier/verkrachter/ontvoerder van zijn (ex)vriendin, Chloë. De gedachte aan haar deed niet zo veel zeer meer, nu hij ongeveer leek te begrijpen hoe de zaken ervoor stonden. Het.. was zo goed als duidelijk dat ze niet meer bij elkaar zouden komen. Hij wist alleen nog niet hoe hij dat het beste kon brengen. Dat moest hij nog bedenken. Maar het hinderde niet zo veel meer.
Met zijn vriendelijke, bruine ogen keek hij naar het meisje en vervolgens naar het paard en aaide het dier over zijn snuit. "Paarden zijn oké, maar je moet gewoon nooit met ze in het park rijden," zei hij peinzend. "Het blijven prooidieren en honden blijven jagers. Daarbij, als je dan het park in gaat kan je dat beter met een hoofdstel en een zadel doen." Hij glimlachte naar haar. "Maar ik hou me vrijwel nooit aan die regels. Zonder zadel, zonder bit, zonder cap, soms in de zomer zelfs in een simpele zwembroek." Hij grijnsde bij de gedachte aan Digno, zijn strondeigenwijze hengst. Naast Digno had hij ook sinds kort Papalita, een brave dressuurmerrie die een stuk gehoorzamer was dan Digno. Toch had hij een voorkeur voor de stoere hengst, maar dat kon ook door zijn verleden komen.
"Hoe wil je dat gaan doen op de terugweg?" vroeg hij nogmaals, terwijl hij Beer naast zich liet zitten. "Moet ik je anders naar huis helpen? Ik kan me ergens voorstellen dat als je op je stuitje bent gevallen, je niet zo geweldig meer op een paard zit. Ik woon hier toch in de buurt en de paarden staan op het weiland, je zou je paard wel even in een van de stallen kunnen zetten."

Perrie keek even naar de jongen en daarna naar een stelletje wat snel voorbij liep. Even glimlachte ze. "Je stuitje, ben je daarop gevallen dan?" Zei de jongen. Ze keek naar hem op, en grinnikte even. "Sorry," Zei hij vlak daarna."Dat was een domme vraag. Kom je nog wel thuis dan?" Zei hij weer daarna. Perrie keek hem aan en aarzelde even om iets te zeggen. "Euuhm, nou dat hoop ik wel." Zei ze met een grijns. Als ze niet meer zou thuis komen was dat niet zo mooi. De jongen begon wat te grijnzen, en doen. Ze keek hem peinzend aan, waar dacht hij nou weer aan, dat hij zo inzich zelf aan het grappen en grollen was. Ze grinnikte even. Daar kon ze wel om lachen, ze vond het leuk om te lachen. Mensen die de hele dag met een pokerface voor zich uit zaten loeren, hadden gewoon weg geen lol. En dat was het hele doel van je leven. Lol hebben, en doen waar je zin in hebt. Naja, niet altijd dan, maar je moet gewoon plezier hebben in je leven, want je leeft maar 1 keer. You only live once. YOLO dus. Dat zei ze nogal vaak tegen mensen die altijd zo boos deden, want het namelijk geen zin om dat te doen. Zelf had ze die periode ook gehad, toen Tay overleed, maar naar een tijd zag ze in dat ergens in blijven hangen geen zin had. Natuurlijk miste ze hem nog steeds, maar je moest toch door met je leven, want met de hele dag zitten huilen kreeg je hem niet terug. Het was achter de rug, het was nu gewoon klaar. "Ik ben je grootste nachtmerrie." Zei de jongen weer. Perrie keek hem met een grijns aan. Echt een grappenmaker, dat mocht ze toch wel in een jongen. "Nee grapje." Zei hij weer. Nog een keer grinnikte ze. Hij had echt veel met grapjes. "Ik ben Pasqual Scodelario, meesterbrein achter de meest crimineelste activiteiten." Pasqual. Dat was een leuke naam, en dat paste ook echt bij hem, naja bij zijn uiterlijk dan want verder kende ze hem niet echt. Met volle geloof knikte ze langzaam. Natuurlijk geloofde ze hem niet echt, vooral omdat hij het op een grappige toon zei, en anders had hij haar nu al wel beroofd. Ookal had ze niet veel bij der, maar nu in deze staat kon hij wel Vans mee nemen. Er verscheel een glimlachje op haar gezicht. Ze was haar stuitje al bijna helemaal vergeten, en ze had het naar haar zin. Het leek er weer op dat hij weer diep in gedachten zat. Perrie wou zo graag dat ze eens kon gedachtenlezen, ze zou echt willen weten wat er op dit moment in het hoofd van Pasqual omging. "Paarden zijn oké, maar je moet gewoon nooit met ze in het park rijden," zei hij peinzend. "Het blijven prooidieren en honden blijven jagers. Daarbij, als je dan het park in gaat kan je dat beter met een hoofdstel en een zadel doen." Zei Pasqual. "Bedankt voor de tip." Zei ze met een grijns. Ze wist wel dat het niet slim was, maar ze hield ook wel van risico's nemen. Als er nou geen honden waren geweest dan had ze nu een leuke rit gehad, maar ergens was ze wel blij dat ze er was afgevallen want nu had ze dit leuke gesprek met Pasqual. "Maar ik hou me vrijwel nooit aan die regels. Zonder zadel, zonder bit, zonder cap, soms in de zomer zelfs in een simpele zwembroek." Zei hij weer. Er verscheen een grote glimlach op het gezicht van het meisje. Dat deed ze ook altijd. Als het warm weer was, ging ze in de loop van de middag rond 4 uur, rijden naar het strand ofzo, en dan ging ze ook in bikini. Dan kon je ook wat dieper het water in, dat was echt heerlijk. Bij die gedachten bleef de glimlach staan. "Als het warm is, dan rij ik ook altijd in mijn bikini, nouja op het strand dan." Het zou wel raar zijn als je door de stad ging rijden op een paard met alleen een bikini aan."Moet ik je anders naar huis helpen? Ik kan me ergens voorstellen dat als je op je stuitje bent gevallen, je niet zo geweldig meer op een paard zit. Ik woon hier toch in de buurt en de paarden staan op het weiland, je zou je paard wel even in een van de stallen kunnen zetten." Stelde Pasqual voor. Dat zou echt aardig van he zijn, maar als ze zoiets aan nam voelde ze zich zo raar. Het liefst zou ze gewoon alles zelf regelen, en niet van iemand anders profiteren, maar het zag er niet naar uit dat hij het erg vond, en misschien was het wel leuk, ze vond dit gesprek namelijk al leuk. "Euuhm ja graag." Zei ze met een glimlach. "Alleen als jij er geen moeite mee hebt hoor." Zei ze er snel achter aan. Dat moest ze wel even weten, voor het geval dat..

"Waarom zou ik er moeite mee hebben?" vroeg hij nieuwsgierig. "Ik bood het zelf aan, weet je. Daarbij, ik heb niet veel bijzonders te doen vandaag ene om alsnog een leuke dag te krijgen..." Een rode kleur verscheen op zijn wangen en hij glimlachte een beetje verlegen. Hopelijk kwam dat er niet al te flirterig uit, want hij wist niet of dat wel de bedoeling was. Nog steeds bekeek hij het meisje en bleef naar haar glimlachen. Ze was oké, dat zeker, maar zoals hij al eerder gezegd had, rijden in een park zonder zadel was gewoon een minder goed plan. Ze kon er hoogstwaarschijnlijk niet veel aan doen maar hopelijk dat ze in het vervolg beter nadacht over wanneer ze wel en wanneer ze niet zonder zadel ging rijden.
Hij keek even om zich heen en hield Beer vlak bij zijn voeten. Het hondje was er al bij gaan zitten en zat tevreden hijgend om zich heen te kijken.
"Ik ken je trouwens niet,' begon hij. "En ik woon toch al een aardige tijd in Horsehome. Wie ben jij dan? En hoelang woon je hier al?" Pasqual bleef het paard aaien en wist niet zeker of het meisje ondersteuning nodig had met lopen, dus eerst deed hij een paar stappen vooruit om zich vervolgens bezorgd om te draaien en nieuwsgierig naar haar te kijken.
"Lukt het lopen trouwens wel, of moet ik je ondersteunen?" Hij wou niet doen alsof ze hulpbehoevend was, maar hij was zelf vaak genoeg van een paard afgelazerd om te weten dat het behoorlijk veel zeer kon doen om daarna weer te lopen.
Zijn bruine ogen glommen en hadden hun oude glans weer, die ze na de dood van Kaya en na het vertrek van Chloë nauwelijks hadden gehad. Het was een moeilijke tijd geweest, maar eigenlijk was Pasqual het figuur er niet voor om te lang bij iets te blijven hangen. Hij wou met iedereen bevriend zijn en zijn leven leven, iets wat bij hem echt prioriteit had, gezien het feit dat Kaya zo vroeg al overleden was. Hij vroeg zich ineens af of Kaya überhaupt ooit een vriendje had gehad. Hij had haar wel ooit eens horen praten over ene Daniël, maar veel zei het hem niet. Daarna die Richard, die Chloë mee had genomen en uiteindelijk ook Pasqual had opgesloten. Hij wou niet eens weten hoe erg Kaya er aan haar einde aan toe was geweest. Hoogstwaarschijnlijk was ze ziekelijk mager en had ze onder de blauwe plekken gezeten.
Pasqual schudde zijn hoofd en keek weer naar het onbekende meisje. Hij ging niet beweren dat hij iedereen kende die in HorseHome woonde, maar de meeste mensen kon hij toch zeker wel. Behalve haar dan... Op zijn gemakje aaide hij het paard nogmaals over zijn neus en keek het meisje toen weer aan.
"Klaar om te gaan?" vroeg hij. Hij hoopte dat ze nog fatsoenlijk kon lopen, maar het leek hem stug dat het al te soepel zou gaan.

Haar ogen gleden even over Vans, die er lekker bij stond te grazen. Gelukkig had ze alle tijd, als kwam ze S'avonds pas terug, het kon die ouwe boer niet veel schelen. Oké, Vans was van hun, maar ze wisten dat het paard in goede handen was bij Perrie, behalve vandaag een beetje dan. Niet echt een slimme zet in het park rijden, maar daar had ze nu ook haar tol voor betaald. En ergens was Perrie wel blij, tenslotte had het veel slechter kunnen aflopen, maar daar dacht ze niet graag aan. "Waarom zou ik er moeite mee hebben?Ik bood het zelf aan, weet je. Daarbij, ik heb niet veel bijzonders te doen vandaag ene om alsnog een leuke dag te krijgen..." Zei Pasqual. Zijn wangen kleurde en beetje. Waarom? Het was toch niet zo'n rare zin. Maarja, Perrie kon er wel om lachen. Het stond hem best schattig, moest ze toegeven. "Dat is waar, ik zal trouwens niet veel verder gaan rijden, en in mn eentje de hele dag binnen zitten lijkt me ook niet zo'n goed plan." Zei ze met een grijns, en aaide Vans nog een keer over zijn hals. "Ik ken je trouwens niet,En ik woon toch al een aardige tijd in Horsehome. Wie ben jij dan? En hoelang woon je hier al?" Zei Pasqual weer. Perrie was nog even aan het na denken over welke vragen hij ook al weer stelde. "Nou dan zal ik me nog wel even wettig voor stellen." Begon ze met een grijns. "Ik ben Perrie Trouble, ik woon hier inderdaad nog maar net, anderhalve week ofzo iets." Zei ze en ze keek met een glimlach naar de hand van Pasqual die Vans aaide. Gelukkig waren er nog jongens die van paarden hielden. "Mijn familie, en oude vriendin wonen nog steeds in mijn oude woonplaats, maar na het overlijden van mijn vriend een half jaar geleden ben ik verhuisd naar hier om een nieuwe start te maken." Zei ze met een wat kleinere glimlach. "Rouwen is goed, maar je moet toch door met je leven, zo probeer ik een beetje te denken. Alles nieuw, en het verleden achter me te laten, want als ik daar aan denk word ik niet echt vrolijk." Zei ze grinnikend. "Lukt het lopen trouwens wel, of moet ik je ondersteunen?" Zei Pasqual. Perrie voelde even aan haar rug. Ze wist het eigenlijk niet zo goed. Pasqual was al naast haar komen staan, om haar te ondersteunen. Ze zetten even wat stappen naar voren. Het deed niet meer zo'n pijn als net. Waarschijnlijk zou het zitten en al dat soort dingen wel even tand knarsend zijn, maar lopen ging nog wel. "Het lopen gaat me nog wel af." Zei ze en leunde even op Vans. "Gelukkig." Zei ze weer met een grijns. Gelukkig trok Vans niet, en bleef hij ook netjes naast lopen, anders zou dat ook wel weer eens een probleem zijn geweest. Ze luisterde nog naar de laatste woorden van Pasqual en knikte met een grote glimlach. "Lets go." Zei ze.

Hij liep zelf voorzichtig en langzamer dan normaal, zodat hij Perrie in de gaten kon houden. Voor zover hij inmiddels gezien had, was ze niet echt een mieperig meisje en was ze niet bepaald kleinzierig, maar hij vond het niet erg om zich zorgen om mensen te maken. Hij deed het vaker en het voelde goed om zich zorgen om anderen te maken en zich geen zorgen te hoeven maken over zichzelf. Misschien vond Perrie het niet fijn dat hij zo overbezorgd deed, maar dan moest ze het maar aangeven, dan kon hij met dat gedrag ophouden.
Zijn warrige bruine haar stond alle kanten op en hij haalde zijn handen er nog even doorheen, zodat het nóg warriger werd. Een nonchalante beweging die hij zichzelf aangeleerd had nadat Kaya een paar keer gezegd had dat dat sexy stond. Zijn vrienden hadden hem erom uitgelachen, totdat ze hadden gezien dat het wel degelijk aandacht trok van meiden. Sindsdien deden ze het zelf ook en had Pasqual met ze afgesproken dat ze het allemaal tegelijk deden. Het was een komisch gezicht en het zorgde ervoor dat hun vriendschapsband bleef. Maar na zijn verhuizing was er van die vriendschap vrij weinig over. Hij had ze nog gebeld, maar hun werelden waren zo anders dat ze geen gespreksonderwerpen meer hadden en langzamerhand waren ze uit elkaar gegroeid. Gelukkig zonder ruzie, anders had het nog naarder geweest.
"Beer!" Pasqual riep het maffe hondje van de buurvrouw bij zich en tilde het op. Het was moe en zou anders de hele reis vervelend doen.
Met de hond op zijn arm keek hij naar Perrie en glimlachte naar haar. Zijn gebruikelijke tempo lag een stuk hoger, maar ze liep aldus hem niet helemaal goed dus konden ze prima langzameraan doen. Na een paar minuten te hebben gelopen, kwamen ze bij zijn huis aan en gebaarde hij dat ze moesten stoppen.
"Even een momentje, ik breng Beer even terug," zei hij en hij trok een sprintje naar het huis van de buurvrouw. Hij ging naar binnen met de sleutel die ze hem had gegeven en koppelde Beer los, schreeuwde een groet naar de buurvrouw en ging weer naar buiten. Hij liep met een glimlach naar Perrie toe, excuseerde zich even en gaf het paard een klopje op de hals. Wat stamelend begon hij;
"Ik had zegmaar net een idee gekregen. Als je het wat vind.. en als het goed met je gaat.. Zullen we samen een buitenrit maken? Papalita is erg vriendelijk in de buurt van andere paarden en het zou leuk zijn om een buitenritje te maken vandaag. Het is heerlijk weer.. Maar alleen als je je goed genoeg voelt en er in zin hebt. Allereerst zou ik je uit willen nodigen voor een kopje warme chocolademelk of thee of koffie, wat je wil. Daar is het wel het weer voor." Pasqual praatte een beetje warrig, maar dat was.. gewoon. Niet helemaal gewoon, maar het was even zo dat hij zich ook warrig voelde. Hij wou iets met Perrie doen, een vriendschap opbouwen, zich niet telkens zo eenzaam te hoeven voelen.
Dat moest hij nageven van HorseHome. Hij miste Spanje enkel omdat hij daar meer vrienden had dan hier. Dat was het grote nadeel van naar een dorp vertrekken. Een vriendschap opbouwen duurde langer en leek moeizamer te gaan. Nieuwe mensen ontmoeten leek haast een onmogelijke taak. Maar hij probeerde het en hoopte dat het tussen Perrie en hem wel zou lukken.

Op een rustig tempo liep Perrie half naast Pasqual. Aan de andere kant liep Vans als een mak hondje achter haar aan. Wat was het toch ook een drol. Gelukkig als ze was, voelde ze bijna niks aan haar stuitje. Kon een wonder gebeuren? Blijkbaar wel dus. Ze liep nog wel even rustig aan, voor het geval dat. Straks zou er een pijnsteek in eens binnen schieten, en dan was het echt klaar met de lol. Hopelijk bleef het zo en dan kon ze makkelijk weer rijden straks. Met een glimlach keek ze voor zich en af en toe gleed haar blik naar Pasqual die de hond die hij bij zich had in zijn armen had genomen. Ze grinnikte toen de jongen een hand door zijn al zo warrige haar haalde. Normaal zou ze het een beetje onverzorgd vinden, maar bij Pasqual stond het goed, het hoorde gewoon bij hem. Ze kon hem zich niet voorstellen met een casanova kapsel, wat helemaal met gel naar achteren werd gekamd. Bij die gedachten grinnikte ze nog een keer en klopte eens op de hals van Vans, die wat in het viezier had. Zijn ogen stonden op iets gericht en zijn oren naar voren. Dat deed hij ook wel eens met het rijden, dan focuste hij zich helemaal op een ding maar dan kwam er in eens van de andere kant een eng geluid ofzo, en sprong hij met vier benen de lucht in. Gekkie. Al snel waren ze al in een bewoonbaar gebied, met huizen. Pasqual zei even dat ze moest wachtten. Hij liep met het hondje het huis binnen en kwam gelukkig al weer snel terug. Perrie glimlachte naar hem. Op een of andere manier had ze het gezellig met hem. Dit kon nog wel eens uitdraaien tot een mooie vriendschap! "Ik had zegmaar net een idee gekregen. Als je het wat vind.. en als het goed met je gaat.. Zullen we samen een buitenrit maken? Papalita is erg vriendelijk in de buurt van andere paarden en het zou leuk zijn om een buitenritje te maken vandaag. Het is heerlijk weer.. Maar alleen als je je goed genoeg voelt en er in zin hebt. Allereerst zou ik je uit willen nodigen voor een kopje warme chocolademelk of thee of koffie, wat je wil. Daar is het wel het weer voor." Zei Pasqual. Perrie keek vrolijk naar hem op. Ja dat leek haar een leuk idee. Ze had het niet echt meteen verwacht aangezien ze elkaar niet kenden. Maar het was wel een goede manier om elkaar te leren kennen. Even dacht ze na. Nou, iets beters te doen vanmiddag had ze toch niet. En Vans zat toch nog vol met energie, want lang hadden ze niet gereden. Ze was trouwens ook verbaasd over het feit dat Pasqual ook paard reed en Papalita waarschijnlijk zijn eigen paard was, maar dat zou ze later wel vragen. Ze vond het wel leuk want echt 1 op de 100 jongens vonden paarden leuk in haar ogen. Dus dit was best wel speciaal. Ze hadden best wel wat gemeen."Ja goed idee!" Zei Perrie met een grote glimlach. "Gelukkig voel ik mijn stuitje amper meer, en dat kopje thee sla ik ook niet af met jou!" Zei ze, het was echt zo'n knip oog moment, maar ze hield zich nog in. Het leek haar grappig als ze echt goede vrienden werden, en dingen samen deden enzo. Echt zoiets als een beste vriend, die dus echt niet altijd homo hoefte te zijn. Niet dat ze wat tegen ze had, ze vond ze meestal wel grappig juist. "Wedden dat ik win met een wedstrijdje?" Zei ze met een grijns. Ze was meestal niet echt heel spraakzaam tegen nog redelijke vreemden. Maar dat was meer omdat ze bang was om wat verkeerds te zeggen, en dat die gene haar dan raar zouden vinden.


Sorry zooo laat!:$

Hij was blij dat ze het zo oppakte en door haar opgewekte gedoe werd hij zelf nog opgewekter. Het was fijn om weer met meiden om te gaan en niet direct allerlei associaties te krijgen met allerlei gevoelens en dat soort geneuzel. Perrie was gewoon een vriendelijk meisje die hem vrolijk maakte. Een wedstrijd klonk zeer aantrekkelijk en hij wiebelde dan ook op zijn typische Pasqualmanier met zijn wenkbrauwen. Toch bleef een opmerking in zijn hoofd ronddolen... "en dat kopje thee sla ik ook niet af met jou!" Hij draaide zich naar naar Perrie.
"Een wedstrijdje, jongedame? Weet je zeker dat je dat wel wilt doen? Want je gaat geheid verliezen..." Hij knipoogde lachend naar haar. "Wat ga ik van je winnen?" Zijn bruine ogen keken diep in de haren en even moest hij verlegen wegkijken, om vervolgens haar maar weer gewoon aan te kijken. "Dan moeten we maar gaan. Een lekker warm kopje choco en daarna hup, het bos in!" Ze waren bijna al bij hem thuis en toen ze het erf opliepen, ging hij langzamer lopen. Zijn ouders stonden in de woonkamer met elkaar te praten en het leek er vrij heftig aan toe te gaan. Alweer... Hij had echt vaak de schurft aan ze. Vooral de laatste tijd. Of ze waren o zo close en konden niet van elkaar afblijven, of ze maakten weer ruzie als vanouds. De ruzies gingen er vaak over hoe hij behandelt moest worden. Hoe hij opgevoed moest worden. Hij wou niet meer opgevoed worden door twee mensen die er slechts voor elkaar leken te zijn.
"Ehm..." Twijfelend bleef hij bij de voordeur staan. Hij besloot dat ze beter achterom konden. De stal van Papalita was leeg want ze stond in het weiland.
"Kom, we zetten Vanz in de stal van Papalita, dan hoef je je om haar niet meer te bekommeren." Hij liep richting de stallen, maakte Papalita's staldeur open en zorgde ervoor dat Vanz erin kon. "Je kan haar wel afzadelen, ik heb nog wel een plekje vrij in de tuigkamer. Dat scheelt ook voor Vanz. En misschien heb ik ook nog ergens een deken liggen, maar ik denk niet dat ze die nodig heeft, of wel?" Hij glimlachte wat onwennig naar haar, met zijn hoofd zat hij bij zijn ouders. De opgewekte stemming was verdwenen. Ruzie was afschuwelijk en hij kon er de laatste tijd echt niet meer tegen.
"Sorry," mompelde hij. "Mijn ouders maken gewoon... ze zijn uit elkaar en nu is er van alles thuis gebeurd en nu maken ze constant ruzie. Of ze zitten de hele tijd aan elkaar te plukken of ze maken ruzie. Het is heel vervelend." Hij glimlachte vermoeid en liep richting Digno's stal. De hengst kwam nieuwsgierig kijken toen hij de stem van zijn baasje hoorde.
"Hi jochie," fluisterde Pasqual,"ze doen het weer hoor. Weer aan het zeuren." Hij sloeg zijn armen om de hals van de hengst heen en zuchtte vermoeid. Na even zo te hebben gestaan liep hij weer naar Perrie toe, weer iets opgewekter. Digno wist hem altijd op te vrolijken.
"Klaar? Dan kunnen we naar binnen." Hij ging haar voor door de achterdeur en schreeuwde een groet. Daarna liep hij de keuken in en zette het apparaat aan. Het voordeel aan zijn ouders; ze hadden een koffiezetapparaat die tevens hele goede chocolademelk kon maken. Hij zette er twee kopjes onder, zette het apparaat aan en gebaarde dat Perrie op een stoel kon gaan zitten. Zelf schoof hij ook aan.
"Dus," begon hij. "Wat deed je voordat je in Horsehome bent gekomen? Waarom ben je eigenlijk naar Horsehome gekomen, behalve mij dan." Hij knipoogde weer en glimlachte naar haar. "Als ik te nieuwsgierig ben mag je het ook zeggen hoor."

"Een wedstrijdje, jongedame? Weet je zeker dat je dat wel wilt doen? Want je gaat geheid verliezen..." Zei Pasqual en knipoogde naar haar. Daarna keek hij diep in haar ogen. Perrie werd verlegen en keek op het zelfde moment als Pasqual weg. "Lijkt me een goed plan." Zei ze instemmend op de zin van de jongen die even stil bleef staan bij de voor deur. Perrie spiekte even door het raam en zag twee mensen, waarschijnlijk dus zijn ouders, ruzie maken. "Eumh."Zei Pasqual dan ook. Hij vond het zwaar vervelend voor mensen die hun ouders ruzie maakte. Zelf maakte haar ouder ook wel eens ruzie, maar nooit zo vaak en ook nooit zo heftig, dat vond ze wel fijn. Maarja, bij haar waren er dan weer andere dingen in het gezin wat niet iedereen leuk vond. Iedereen had dat wel. "Kom, we zetten Vanz in de stal van Papalita, dan hoef je je om haar niet meer te bekommeren." Zei Pasqual. Perrie knikte alleen maar en keek omzich heen. Wow, het was hier echt mooi. En ze hadden dit allemaal gewoon achter huis. Zo overdonderd als ze was kon ze dus even geen antwoord geven. Ze kwamen aan in de stallen wat ook mooi was. In de verte zag ze een paard staan in een weiland. Dat moest dus dan wel Papalita zijn. Pasqual maakte de staldeur open en Perrie leide Vans er in. Ze grijnsde even naar Pasqual. Dit was allemaal zo aardig van hem! "Je kan haar wel afzadelen, ik heb nog wel een plekje vrij in de tuigkamer. Dat scheelt ook voor Vanz. En misschien heb ik ook nog ergens een deken liggen, maar ik denk niet dat ze die nodig heeft, of wel?" Zei hij. Ze keek even naar Vans. "Dankjewel." Begon ze, met een glimlach."Nee hoor die heeft hij niet nodig. Snel maakte ze de riempjes van zijn hoofdstel los en haalde het hoofdstel van zijn hoofd. Vans schudde zich helemaal uit. Perrie grinnikte even en hing het hoofdstel aan het haakje wat aan de buitenkant van de stal hing. Ze sloot de stal deur en keek naar Pasqual die over zijn ouders begon. Ze had echt medelij met hem. Ze grinnikte even toen ze hem daarna aan de nek van een paard zag hangen. "Mooi Paard!" Complimenteerde ze hem. Ze liep in zijn richting en keek naar het stel. Het paard paste goed bij hem en hij leek Pasqual ook wat meer op te vrolijken na dat hij aan zijn ouders had gedacht. "Klaar? Dan kunnen we naar binnen." Zei hij. "I'm ready." Zei ze met een grijns. Rustig liepen ze terug in de richting van het huis. Wat overigens ook prachtig was. Toen ze binnen waren riep Pasqual even wat in de richting naar zijn ouders zodat die wisten dat zij ook binnen waren. Hij zette onder een groot koffie zet apparaat twee kopjes en algauw kwam er chocomel uit. Dat vond Per echt grappig. Met een glimlach ging ze op een stoel zitten en keek naar Pasqual die ook ging zitten. "Dus," Begon hij. "Wat deed je voordat je in Horsehome bent gekomen? Waarom ben je eigenlijk naar Horsehome gekomen, behalve mij dan." Zei hij weer met een knipoog. Perrie lachte. Ze hield wel van jongens die haar aan het lachen maakte. Ze had ff zin om ook mee te dollen. "Een andere reden dat ik naar haar ben gekomen dan voor jou?" Begon ze met een grijns en dacht even net alsof na. "Mhh, dat moet ik wel eventjes goed nadenken." Zei ze maar ze zou Pasqual nu gewoon het verhaal vertellen. "Ik woonde eerst in een ander dorp best wel ver hierzo vandaan. En ik had daar een vriend, maar hij zat in het leger en is daar om het leven gekomen. Omdat ik helemaal gestoord werd van iedereen die van alles aan me vroeg en de hele tijd het verhaal moest aan horen, ben ik hier naar toe verhuisd, een nieuw leven, een nieuw begin. Zo zie ik het." Zei ze met een prille glimlach. Maar door hier aan terug te denken werd de middag echt niet minder leuk, ze had het juist reuze naar haar zin met Pasqual. "Hier vond ik een leuk huisje, en mijn buren hebben twee paardjes; Vans en Snor, en ik verzorg ze." Zei ze met een glimlach. "En jij? Woon jij hier al je hele leven?" Vroeg ze.

Zodra ze begon over haar omgekomen vriend, stond hij op en knuffelde haar. Een wrange glimlach perste hij eruit.
"Het leven is gewoon soms gigantisch kut," mompelde hij zachtjes. Daarna ging hij weer tegenover haar zitten. "Toch cool dat je hierheen gekomen bent. Horsehome is niet altijd even prettig." De wrange glimlach verdween niet. Hij dacht aan Kaya en alles wat hij wou doen was schreeuwen. Ze had niet dood hoeven zijn. Het had niet gehoeven, maar ze was het wel! En Chloë was weg. En Pasqual wist niet meer wat zijn levensdoel was. En.. Hij wou zich gewoon oké voelen, maar het leek niet te gaan.
Pasqual werd uit zijn gedachten gehaald door Perrie die verder vertelde en zei dat ze hier een huisje had. Dat was een opluchting. Dat betekende dat hij haar vaker kon zien. Ze was namelijk erg leuk om mee rond te hangen.
"Oh dus Vanz is niet je eigen paardje? Nou ja, wel handig en cool dat je hem mag verzorgen. Als je tijd over hebt en als je wil mag je ook wel eens langskomen om Papalita te doen. Digno hou ik liever bij mezelf. Hij is een beetje een relschopper bij anderen onder het zadel." Hij glimlachte. "Maar tegen mij is het wel een schatje."
Zijn ouders kwamen binnen terwijl ze nog hevig in een discussie verwikkelt zaten. Pas zodra Pasqual kuchte keken ze op.
"Oh, Pasqual, hi." Zijn vader keek ongemakkelijk naar Perrie en hem. Pasqual kreeg een kleur op zijn wangen van de woede die hij al tijden had opgebouwd. Hij schoof zijn stoel met een ruk van de tafel en liep naar zijn ouders toe.
"Jullie twee, weg hier en ga ergens anders ruzie maken," snauwde hij bot. Zijn ouders keken elkaar verwijtend aan en hij voelde dat zijn moeder op het punt stond om tegen zijn vader iets te schreeuwen.
"IK MEEN HET!" schreeuwde Pasqual nu. Hardhandig werkte hij het tweetal de deur uit en leunde toen met zijn arm op een keukenkastje. Hij kon niet naar Perrie kijken, te bang dat hij uit zijn vel zou schieten. Hij was zo pisnijdig nu. Zo gigantisch pisnijdig, hij kon het niet eens uitdrukken in woorden. Langzaam haalde hij adem, lette op zijn hartslag, om te zorgen dat hij weer wat kalmer werd en toen dat gelukt was, schoof hij weer aan tafel.
"Sorry dat ik me zo liet gaan," zei hij zachtjes, haast smekend tegen Perrie. "Ik kan er gewoon niet meer tegen." Een wrang glimlachje kwam op zijn lippen. "Ze zijn zo godschuwelijk vervelend en ik weet niet wat ik met die twee moet. Sinds Kaya dood is... Je weet wel... Ze zijn niet meer wie ze horen te zijn. Soms hebben ze plannen dat ze samen weer naar Spanje gaan, soms worden ze zo boos op elkaar dat ze tegen elkaar schreeuwen: 'Het was beter geweest als jij diegene was die was gestorven.'. Het is afschuwelijk en eigenlijk kan ik het niet meer aan. Ik verdiep me nu nog meer in paarden dan voorheen... Misschien ga ik wel privéles geven, alles om die twee te kunnen ontlopen. Tot dusver gaat het redelijk." Hij zuchtte even trillerig, beet op zijn lip en veegde die ene traan weg die over zijn wang rolde. Jongens hoorden niet te huilen, dus hij al helemaal niet. Hij schudde even zijn haren uit zijn ogen en keek toen Perrie weer met een glimlach aan.
"Ben blij dat ik je ontmoet heb. Maakt mijn dag gelijk een stuk beter." Hij dronk zijn chocomel op en keek vragend naar Perrie. "Ben je klaar voor een rondleiding?" vroeg hij. "Ben je er klaar voor om even op Digno rond te rijden? Ik vind het niet eerlijk voor Vanz als ie nu al direct weg moet en ik dacht, misschien vind je het wel leuk om met mijn paradepaardje Digno wat gekke en grappige oefeningen te doen. Op comando steigeren enzo?" Hij glimlachte en stak zijn hand naar haar uit. Hopelijk voelde ze zich niet al te ongemakkelijk bij wat er net was gebeurd, het was namelijk absoluut niet zijn bedoeling.