This is the way to a better place

• Een meisje rond de 17 jaar liep gewond ergens naartoe, ze wist niet echt naar waar .Ze reisde al een paar dagen. In haar ogen stond geschreven dat ze vreselijke dingen had meegemaakt. Haar armen onder de krassen, haar lichaam bedekt onder de blauw plekken. En dat allemaal omdat haar ouders niet naar haar wilde luisteren. Tranen streelde haar eens zo zachte wangen als zijde, die nu zo ruw waren als bewijze van spreken een schuurborstel. Ze knielde neer toen ze aan een rand van woest water stond. Het was dodelijk als je in het water terecht kwam, je zou onmiddellijk tegen rotsen gesmeten worden. Misschien de perfecte dood. Haar ouders hadden nooit tijd voor haar, riepen altijd tegen haar. Ze kon nooit iets goed doen. Ze was uiteindelijk naar haar vriend verhuist. Het ging een heel lange tijd goed. Maar uiteindelijk begon hij haar te bedriegen en toen ze zei dat ze zo niet verder kon met hem, mishandelde hij haar en verplicht hij haar dingen te doen dat ze niet wou. Door die problemen had ze haar eigen zitten snijden .Uiteindelijk heeft ze al haar moed bijeen geraapt en liep ze weg. Ze wist dat hij haar zou volgen, dus liep ze door toegegroeide bossen waar niemand haar kon vinden. En zo was ze in HH toegekomen. Ze vroeg zich af waarom ze leefde, en welke doelen ze eigenlijk had. Ze leefde gewoon om daarna te sterven. Meer geluk leek ze niet te hebben in haar leven. Toch snapte ze niet wat ze elke keer verkeert deed, want ze was een lief en zachtaardig meisje geweest. Nu angstig en depri. De wind streelde haar mooie haren die nu eerder vettig waren, maar dat was nu echt niet haar grootste probleem. Haar ogen die eerder glansde waren nu betraand en dof. Ze stond recht en keek naar het water dat tegen de rotsen kaatste. Alle negatieve dingen kwamen naar boven, en ze kneep haar ogen toe. Ze zette een paar passen naar voren. “Geef me vleugels en leid me naar een betere wereld, waar ik wel thuis hoor.” Net toen ze wou springen, voelde ze een warme hand aan haar arm, ze kon niet verder want de hand klemde rond haar boven arm zodat ze niet verder kon. Ze draaide haar geschrokken om en keek wazig en angstig naar de persoon die haar vast had.

-Voorbehouden voor Pasqual-

Misschien was het noodlot, misschien was het toeval, maar het was iets wat Pasqual die dag naar de klippen trok. Waren het de golven die wild op het steen sloeg? Hij wist het niet. Hij wist wel dat het niet zomaar een jogrondje was. Iets trok hem ernaar toe.
Pasqual rekte zich rustig uit. In de kamer naast hem klonk zacht gefluister en hij vermoedde dat zijn ouders aan het overleggen waren. Ze kregen weer steeds vaker ruzie omdat Pasqual behoorlijk pissed of was omdat ze weer eens als een stel verliefde tieners zoenend door het huis liepen. Dat konden ze niet toen Kaya nog leefde, maar nu ze dood was... Het was een vreemde sfeer die zich nu in het huis bevond. Op sommige dagen was het net alsof Kaya er nog was. Voorwerpen verplaatsten zich en dingen vielen spontaan om. Kaya was nooit een van de handigste geweest, hoewel ze aan haar vriendinnen voordeed dat ze het wel was. Hij hield zoveel van haar...
Een koude windvlaag trok langs zijn rug en hij huiverde. Het gevoel dat hij bekeken werd (een gevoel dat hij steeds vaker had) bekroop hem.
"Kaaitje?" fluisterde hij zachtjes. Een beeld van een onbekend meisje op een klip verscheen voor zijn geestesoog. Daarna het lachende gezicht van zijn zusje, wat hem maar al te bekend voorkwam. Net zoals de serieuze blik die ze zelfs kon hebben als ze lachte. Ze meende het, leek het gezicht te zeggen. Pasqual opende zijn ogen en keek zijn kamer rond. Wat was dat? Wie was het onbekende meisje? En waarom zag ze er zo triest uit?
Hij schoot zijn bed uit, kleedde zich in een rap tempo aan en liep het huis uit zonder dat zijn ouders de kans kregen om tegen hem aan te zeuren over het feit dat hij nog niet ontbeten had. Alsof het hem ook maar iets kon schelen.
Sinds het laatste vertrek van Chloë was Pasqual steeds fanatieker weer in het leven gaan staan. Hij werd nu niet meer beheerst door het blonde, engelachtige meisje en het voelde een stuk beter nu ze weg was. Nu hoefde hij zich niet schuldig te voelen als hij ook eens aan zichzelf dacht. Voorheen was dat wel het geval geweest. Het was misschien heel stom, maar hij voelde zich gelukkiger dan in tijden. Oké, hij was zowel Chloë als Kaya kwijt, maar... maar hij kon zijn gang gaan. En Kaya... voor Kaya had hij zijn best gedaan. Dat was waarheid. Hij had haar geprobeerd te bevrijden maar dat het niet gelukt was... En Chloë...
Het kwam nog steeds als een mokerslag aan, maar het leek steeds vaker te gebeuren dat hij net op tijd kon wegduiken. Nu ook weer. Alsof hij lichtvoetig opzij sprong voordat de moker echt op hem in kon slaan. Alsof hij zijn middelvinger naar Chloë opstak en haar los kon laten. Maar hij betwijfelde of dat wel waar was.
Op een bijzonder hard tempo was hij aan het lopen. Het was namelijk elke keer alsof er zachtjes in zijn oor gefluisterd werd; "Schiet op, Pasqual! Straks ben je te laat!" en elke keer mompelde hij gefrustreerd terug;
"Maar waarvoor dan, Kaya? Waarvoor ben ik te laat?" Als antwoord klonk een geheimzinnig giecheltje. Maar een echt antwoord op zijn vraag kreeg hij niet.
Toen was hij gearriveerd op een plek die hem bekend voorkwam. Het meisje wat hij daarstraks voor zijn geestesoog stond, stond op de rand van de klippen. Een gevoel van bekendheid overstroomde hem. Hetzelfde gevoel wat hij ook bij Chloë had gehad, had hij nu bij haar. Hij moest en zou haar beschermen.
“Geef me vleugels en leid me naar een betere wereld, waar ik wel thuis hoor.” Het meisje deed een paar stappen naar voren en hij holde naar haar toe. Hij greep haar arm zo stevig vast dat ze onmogelijk nog verder kon bewegen.
"Dacht het niet, meisje," mompelde hij, nahijgend van de sprint die hij hiervoor had moeten trekken. "Zelfmoord is nooit de oplossing. Daarbij, als je springt krijg ik de kans niet om je te leren kennen." Zijn warme bruine ogen tuurde in de hare. "Je krijgt de kans niet om te springen." Hij trok haar van de rand weg, dwong haar met zich mee te gaan en toen ze iets verder van de gevaarlijke rand vandaan waren, keek hij haar weer aan.
"Wie ben jij? En waarom wil je in godsvredesnaam een einde aan je leven maken? Je bent prachtig!"

Angstig staarde saphyra in de ogen van een jongen. Wat? hoe kwam het dat hij hier was? Ze had hem niet horen aankomen. Saphyra barste in tranen uit toen de jongen de volgende zin uitsprak en hard hijgde. Waarom hijgde hij zo? Had hij juist gelopen? Was het toeval dat hij hier was? Saphyra zette haar gedachten opzij en luisterde naar de volgende zin van de jongen:"Zelfmoord is nooit de oplossing. Daarbij, als je springt krijg ik de kans niet om je te leren kennen."Zijn mooie ogen brande warm in de hare. Maar dat momment duurde niet lang, ze was zo onzelfzeker, afgebroken enzovoort, en keek daardoor weg. De gedachten aan alles wat ze had meegemaakt, de woorden van deze jongen. Ze werd uit haar gedachten gehaalt toen de jongen haar meesleurde van de rand af. Ze had de zin die hiervoor nog werd uitgesproken niet gehoort, maar dit vertrouwde ze niet. Ze begon harder te wenen toen ze de beelden voor haar zag van haar ex en zakte op haar knieën. Waaraan had ze dit verdient? Wat was die jongen van plan?

(Maak dit nog eens af want moet weg -wss deze avond-. Vanaf volgende maand gaat ik veel actiever zijn. Want heb deze maand heel druk. Maar laat hh niet vallen hoor.)