No place to go...

[en weer een ow zo geweldig verzonnen titel. Sorriee ]

Met zijn knieën op de grond zat Ray voor de koelkast. Hij greep naar een bakje voedsel dat, aan de kleur te zien, er al een hele lange tijd stond. Weer een van de vele vergeten maaltijden die in een ver verleden een plek in de koelkast hadden gekregen. Op de een of andere manier werd er wel iets ín de koelkast gezet, maar er vervolgens nooit meer uitgehaald. Voorzichtig draaide hij het bakje om. 'Lasagne' stond er op de achterkant. Nou, dat was niet te zien. Met een vies gezicht legde hij het op een stapel naast zich. Zelfs Flo haalde haar neus er voor op. "Pffiew, gelukkig. Dat was het laatste."zei hij tegen niemand in het bijzonder. Dit was een van de zeldzame momenten dat zijn vader het huis uit was. Er was een fokker in de stad waar de man een afspraak mee had. Hoe zijn vader ooit in contact kwam met andere was Ray een raadsel; de telefoon en internet waren al tijden geleden afgesloten. Niet-betaalde rekeningen.
Ray krabbelde overeind en gooide de stapel bedorven voedsel in een vuilniszak. Jemig, wat meurde die troep. Eigenlijk was dit zijn vaders taak maar het enigste wat die vent deed was zuipen en bankhangen dus tja, Ray moest er maar weer eens aan geloven.
Hij bond de zak dicht met een elastiek en tilde het over zijn schouder. Met grote stappen beende hij naar buiten en gooide het in de kliko. Godzijdank werd die nog wel af en toe geleegd maar het zou Ray niks verbazen als ook zij binnenkort hun huisje voorbij reden. Wie betaalde die vuilniswagen eigenlijk? Hij had er nog nooit een rekening gezien.
Ray greep de handvat van de kliko en zette hem aan de weg. Zo, dat was ook weer gedaan. Flo drentelde vrolijk achter hem aan. Met een glimlach op zijn gezicht liet hij zijn vingers door haar haren gaan. Wat moest hij toch zonder haar? Thuis was hij zo goed als alleen. Die man die zowat lag te rotten op de bank was nauwelijks gezelschap te noemen. Net zoals de rotbeesten van hem. Rays vader noemde zichzelf een hondenfokker. In de praktijk betekende dat er een paar honden in een kennel werden gedouwd en ze vervolgens zo gek mogelijk gemaakt.
Ray liep altijd met een grote boog om de honden heen. Gelukkig stond de kennel aan de achterkant van de tuin, daar hoefde hij niet vaak te komen. ” We zijn bijna klaar, daarna gaan we naar de stad. Oké?” De border collie kwispelde en liet een kort, enthousiast blafje horen.
In de keuken liet Ray een emmer vol lopen met warm water. Snel sopte hij de koelkast en schrobbe de meest grote schimmelbroeiplekken weg. Als laatste spoot hij nog wat deo in het rond, kon nooit kwaad. Al met al zag het er een stuk acceptabeler uit. Je zou ging in ieder geval nu niet meteen over je nek als je de koelkastdeur open deed. Hooguit pas na een minuut of vijf.
”Zo, das wel goed zo. Kom je Flo?” Ray trok zijn jas van de kapstok, schoof zijn voeten in zijn kapot gelopen sneakers en toverde een touw uit een zijn zak tevoorschijn. Flo kwam er onmiddellijk aanstormen. Die wist donders goed wat ze gingen doen. Normaal liep ze los, ze ging toch nergens heen maar in het centrum had Ray haar liever vast. Hier in de ‘bushbush’ of ‘middle of nowhere’ kwam je nauwelijks auto’s tegen, in het winkelcentrum is dat een ander verhaal.
Nog één keer opende Ray zijn portemonnee en telde het geld. Eén briefje van vijf en nog wat kleinere munten. In totaal zeven euro en tweeënzeventig cent. Dat moest genoeg zijn. Hij borg zijn portefeuille voorzichtig op in zijn binnenzak en controleerde maar liefst drie keer of de rits van zijn zak dicht zat.
Hij deed de voordeur op slot, verstopte de sleutel onder een bloempot en begon te lopen.
Buiten waren was het steeds bewolkter geworden en Ray betrapte hier en daar een druppel. Hij deed zijn caphuchon over zijn hoofd en liep stevig door.
Na een dik half uur lopen verschenen de eerste winkels. Hier en daar doken steeds meer mensen op. Iedereen liep snel verder, het was inmiddels flink aan het regenen. Zeiknat liep Ray de McDonalds binnen. Het was opvallend rustig in de Mac. Er waren twee tafeltjes bezet en er stond maar één meisje achter de balie.Flo stak nieuwsgierig haar neus in de lucht bij de geur van frituurvet. Ze likte om haar lippen. Snel gaf Ray nog één aai over haar kop toen liep hij naar de balie.
”Euh, meneer? Uw hond. Honden zijn niet toegestaan. Zou u hem bij de ingang willen vastbinden?” stamelde het meisje. Ze was jong, jonger dan Ray. Hij glimlachte vriendelijk en antwoordde: ”Ook verboden voor blindengeleidhonden?” Het meisje keek hem wantrouwend aan. ”Nee…? Maar…”
”Mooi zo. Flo hier is namelijk een geweldige blindengeleidehond.”
Het meisje was duidelijk verward. Haar ogen flitste van Flo naar Ray en weer terug.
”Ow… Nouja. Oké, voor deze keer dan. Wat mag het zijn?” vroeg ze twijfelend. Waarschijnlijk zal ze flink op haar kop krijgen van haar baas. Honden waren geen graag geziende gasten bij de Mac. Ze hadden wel heel symbolisch een waterbakje bij de ingang staan maar zodra honden verder liepen was het meteen heisa. Ray snapte het wel, honden bij voedsel was vaak een slechte combinatie maar Flo was netjes afgericht. Wat moest hij anders, haar in de regen achterlaten? No way.
”Dank je.” Hij gaf haar een knipoog. ”Eén Big Mac menu met cola en een hamburger alsjeblieft.”
Snel gingen haar vingers over de kassa. Binnen no-time verscheen er een bedrag in het schermpje. Uit angst dat de klanten geen letters konden lezen zei het meisje het bedrag ook nog eens hardop: ”Dat wordt dan zes vijfennegentig.” Ray betaalde het bedrag en nam plaats op een van de tafeltjes. Flo ging onder de tafel op Rays voeten zitten en legde haar kop op zijn schoot. Vervolgens ging ze met een paar bedelogen naar hem kijken. Ray lachte en pakte de hamburger uit. Hij viste de drie gram groente eraf en af het op. De rest van het broodje ‘vlees’ verdween in Flo’s hongerige bek. Als een paard schrokte Ray zijn Big Mac naar binnen. Daarna gleden de frietjes, met dezelfde snelheid, naar binnen. Af en toe kreeg Flo ook een reepje aardappel toegeworpen.
Het eten was veel te snel op. De maaltijd vulde enigszins zijn maag maar het zal niet lang duren of het orgaan gaat weer in de stijgbeugels staan. Zo’n Mac maaltijd is veel te weinig voor een jongen als Ray. Ray wierp een snelle blik op de balie, de kust was veilig, en klopte op het bankje. Flo sprong meteen op het bankje en maakte het zichzelf gemakkelijk. Ray was niet de enigste met honger; ook Flo’s buik begon protesterend te borrelen. ”Sorry, meis. Ik weet het, maar het geld is op. Het spijt me, of je wil die troep in de kliko gaan eten.”
Ray glimlachte om zijn eigen grap. Wie moest dat anders doen? Flo was een geweldige vriendin, maar haar mondhoeken konden niet krullen. Ray zuchtte, buiten was het alleen maar nóg harder gaan regenen. Geen van beide had veel zin om weer door de regen naar huis te lopen.

Ray veegde de tafel met een servetjes schoon. Eigenlijk was dat de taak van de medewerkers maar hij had daar zo zijn twijfels over. Trouwens, hij vond het ook een stuk netter als je de boel een beetje schoon achterliet. Ray begreep lui die van alles maar één grote zooi maken niet. Hij zag de lol er niet van in. Op welk gebied was bushokjes slopen, winkels plunderen en rotzooi trappen nou leuk? Hij miste de clou volledig. Als die er überhaupt wel was. Hij stond op, veegde wat kruimels van zijn schoot, die onmiddellijk werden opgelikt door Flo, en liep naar de prullenbak. Daar kieperde hij de verpakkingen van zijn dienblad in het daarvoor bestemde gat en legde het dienblad zelf in het rek. Daarna liep hij terug en naam weer plaats naast Flo. Langzaam, om zo veel mogelijk tijd te rekken, dronk hij het laatste beetje cola op. Geld voor wat anders had hij niet, dit was het laatste dat vanavond in zijn maag zal belanden. Flo kreunde zielig, een van haar vele bedel-trucjes. Ray grijnsde en schudde zijn hoofd. ”Cola lijkt mij geen hondeneten.” en hij nam nog een slokje. Zat in Cola geen cafeïne of zoiets? Hoe dan ook, alleen al de hoeveelheid suiker zou Flo zo hyperactief maken dat ze de hele nacht non-stop op en neer kon springen. Hij speelde wat met haar oor terwijl hij voor zich uitstaarde, in gedachten verzonken.
Ondertussen hadden ook een klein gezinnetje en een meisje hun toevlucht gezocht in de fast food restaurant. Buiten was het nog lang niet opgeklaard, sterker nog het was juist nóg harder gaan regenen. Op straat liep bijna niemand meer. Af en toe verschenen er twee koplampen van een auto die langzaam langs de ruiten reed. De ruitenwisser maakte overuren op dit soort avonden. Het verbaasde Ray dat mensen überhaupt nog de straat opgingen met dit weer. In een auto zat je dan wel lekker droog maar je zag niks als het zo goot. Hij vroeg zich af waar zijn vader nu zou zijn. Die moest wel heel dronken zijn als hij met dit weer naar huis ging. Waarschijnlijk had die man inmiddels alle maandinkomen verbrast aan alcohol in een of ander veel te duur hotel. Ach, dat had Ray liever. Dan kon hij tenminste deze avond rustig slapen. Wel met een knorrende maag.
Af en toe ving Ray wat geluiden op van de andere mensen in de Mac. Er klonk ergens een sarcastisch lachje en af en toe hoorde hij een stem van een klagend kind. Zeker een niet-gewenst speeltje gekregen bij zijn Happy Meal. Ray keek even op naar het kind. Hmm, aan het formaat van het kind te zien was het geen verrassing als hij alle speeltjes uit het assortiment had. Arm kind, waarom mesten ouders hun kinderen zo vet? Ray begreep wel dat een jammerend kind niet het leukste was maar om hem dan zoet te houden met zoetigheid? Even grijnsde hij cynisch. Bij hem thuis was het juist andersom. Hij hoefde zich geen zorgen te maken om te veel vettigheid binnen te krijgen. Hij had een ander probleem: hoe kwam hij aan genoeg voedsel? Met het beetje geld dat hij op straat vond en van wat zijn vader overhield wist hij nog wat binnen te krijgen. Ze leefde van een uitkering, zijn vader was als ‘overspannen’ verklaard al was ‘compleet het spoor bijster’ een betere benaming geweest.
Op zich zouden ze het prima moeten redden met de uitkering ware het niet dat zijn vader alles uitgaf aan drank. Wat er overbleef ging naar eersteklas biefstuk voor de ‘ras monsters’ in de kennel. Tja, dan ben je zo door het geld heen. Gelukkig was er ergens nog een broer. Deze was een stuk ouder dan Ray en was paar jaar geleden van huis weggelopen. Kennelijk had hij een baantje en een verblijfplaats want af en toe kreeg Ray wat geld op zijn rekening gestort. Vaak zat er een klein berichtje bij die bijna altijd hetzelfde waren: ‘Zodra het kan, kom dan hier heen. Hier wat geld om het nog eventjes uit te houden. Liefs, je broer’. Het waren geen grote bedragen, maar net genoeg om zo af en toe een fatsoenlijke warme maaltijd binnen te krijgen. Liever spaarde Ray het geld op zodat hij later een goede opleiding kon doen. Al was de kans dat dat ooit zou gaan lukken erg klein.
Op dit moment was hij werkloos. School had hij al in geen tijden bezocht. Anderhalf jaar geleden had hij met succes zijn VMBO examen afgerond. Hij had zo kunnen doorstromen naar de HAVO,volgens de leraren zou hij dat met twee vingers in zijn neus aankunnen. Helaas was de school die HAVO bood 10 km verderop… Zonder geld voor een fiets of bus werd het dan wel erg lastig. Ray had het voorzichtig geprobeerd om er met zijn vader over te hebben, daar had hij onmiddellijk spijt van.
Dus tja, daar zit je dan. Als zeventienjarige jongen met een goed stel hersens in de Mac. Zeiknat, hongerig en zonder geld. Hij wist niet wat de toekomst brengen zal maar zoals het er nu uitzag was deze niet echt zonnig.
Ray schrikte op door een meisjesstem. Versuft keek hij op. Er kwam een meisje aan en ze liep duidelijk richting het tafeltje waar hij en Flo zaten. Snel overweegde hij om Flo onder de tafel te sturen maar aan de kleding –en de natte haren- van het meisje te oordelen werkte ze hier niet. Ook klonk ze niet bepaald bedreigend. Hij waagde het er maar op.
Flo’s oren schoten speels omhoog, haar staart begon enthousiast te kwispelen. De vrolijke border collie was altijd in om mensen, dieren en desnoods nieuwe bomen te ontmoeten.
"Leuke hond heb je!" zei ze, Flo was duidelijk niet de enige enthousiaste. Het dier reageerde onmiddellijk op de positieve energie van het meisje met als gevolg dat de staart alleen maar sneller heen en weer ging. Ray glimlachte vriendelijk terug. ”Ja, dankje. Ze is echt een schat.” Ray had niet veel maar op Flo was hij apetrots. Hij had haar ooit als pup gevonden. Waarschijnlijk door een of andere broodfokker gedumpt. Die lui vermoorde puppy’s zonder pardon als hun tekening, vachtstructuur of enkel al een scheef oortje hun niet aanstond. Ze was nog veel te jong, veel te klein, veel te hopeloos. Gelukkig voor haar had Ray zich over haar ontfermt. Natuurlijk allemaal stiekem. Hij wou niet weten wat zijn vader had gedaan. Godzijdank was ze wel gezond. Ray wist wel wat van dierenmedica, hij had in de bieb er alle boeken overgelezen, maar echte medische hulp zou hij haar niet kunnen bieden.
De rekeningen van dierenartsen waren astronomische bedragen die Ray de eerst komende tien jaar niet bij elkaar kon sprokkelen.
"Mag ik haar aaien?" vroeg het meisje. Ray knikte. ”Ga gerust je gang. Ze vind het heerlijk.” Flo keek hem verwachtingsvol aan. Hij knikte kort naar haar om te zeggen dat het oké was. Blij sprong ze van het bankje af en begroete het meisje. Het meisje hield haar hand voor de neus van de hond en Flo besnuffelde deze uitbundig. Daarna duwde ze haar kop tegen de benen van het meisje en begon zachtjes te piepen, zoals ze altijd deed als ze aandacht wou.