"Back"

'Ik wil niet opstaan.' Dacht Ty bij zichzelf. Hij wilde voor altijd blijven liggen. Maar hij kon niet anders. Hij duwde de lakens van zich af en ging met zijn kleine oogjes zijn kraak bed uit. Het piepte al wanneer je één beweging deed. Hij was nog van plan een nieuwe bed te kopen met het geld dat hij geërfd had van zijn moeder die pas een paar maanden geleden stierf aan een hartaanval. Maar hij wilde het geld voor iets speciaals bewaren. Alleen was hij er nog niet achtergekomen wat dat precies zou kunnen zijn. Hij zou er uiteindelijk zelf wel achter komen. Ty keek even in de spiegel en trok een gek gezicht. De beste manier om s' morgens wakker te worden. Hij deed zijn kleren kast open en haalde er iets simpel uit. Het was niet bepaald warm weer vandaag, maar ook niet al te koud. Het was lauw. Hij zocht in zijn rommelkast naar een normaal t-shirt en een broek. Al snel had hij die gevonden. Nadat hij zich had omgekleed, ging hij met de kam door zijn donkerbruine haren en deed nog iets wat gel in zijn kuif. Dat moest goed zijn, normaal had hij geen gel nodig voor in zijn haren want hoe dan ook bleven zijn haren zo iedere dag liggen. Niet dat het hem zo veel uitmaakte. Hij ging nar beneden en maakte zichzelf een sandwich met gerookte zalm. Hij wist niet waarom hij het at, hij vond het niet eens lekker. Maar hij moest iets eten. Nog steeds had hij geen boodschappen gedaan en de koelkast begon te legen. Misschien was het een idee om naar de stad te gaan en de nodige dingen te gaan halen. Hooi voor Equinox was nog niet nodig. Hij had nog een tiental hooibalen en nadat Equinox vijf maanden niet in zijn weitje was geweest was het gras al behoorlijk bijgegroeid. Ty stak de laatste kruimel in zijn mond en greep toen naar zijn vest dat nog op de stoel lag. Nog eerst even langsgaan bij Equinox. Hij ging zijn huis uit en wandelde naar de overkant van de straat. Handig als je paard voor je woonde. Hij ging de wei in en Equinox kwam als een gek op hem af. Ty lachte. Hij miste de gekke knol. Hij was altijd zo vrolijk. Niks was leuker dan een vrolijk paard. Ty aaide hem eens goed over zijn hals en gaf hem het eerste snoepje dat hij nog vond in zijn vest. Equinox at alles. Alles wat je hem gaf at hij op. Maar daar moest je mee oppassen. Niet alles was zo goed voor paarden. Ty gaf Equinox een laatste knuffel en ging de wei weer uit. De ruin was een beetje teleurgesteld, hij was er dol op als Ty hem mee uit rijden nam. Maar hij moest nu echt de stad in. Ty ging in zijn zwarte niet zo spiksplinternieuwe jeep zitten en startte hem. Hij reed zijn oprit af en reed richting de stad. Als je zou denken dat het in de ochtend niet druk was in de stad had je het mis. Overal waren al mensen te vinden. Waarschijnlijk omdat zij hetzelfde dachten. Ty moest zoeken naar een parkeerplaats, en die vond hij gelukkig. Hij parkeerde zijn wagen op een grote parkeerplaats en betaalde voor 2 uur. Misschien ging hij ook nog wat anders halen. Je wist maar nooit. Hij liep de drukke winkelstraten in en kwam al snel een 'Koop je maaltijd' winkel tegen. Rare naam voor een winkel. Maar goed? Hij schudde met zijn hoofd en ging binnen. Hij keek eens goed rond. Wat zou zijn moeder allemaal halen? Ty was geen meneertje gezond en haalde een pizza uit de diepvriezer. Hij legde hem in zijn mandje en zocht verder. Hij kocht alles waarvan hij dacht dat hij het nodig had en was best trots op zichzelf dat hij het zonder problemen had gedaan. De rekening betaalde hij met zijn creditcard en ging weer verder. Hij kon zijn spullen in een zak doen en liep daar nu mee rond. Best vervelend. Liep zijn moeder ook altijd zo rond? Plezant... Als Ty zichzelf zo bekeek vond hij zichzelf best verwend. Hij was vroeger van zijn ouders nooit brood moeten gaan halen bij de bakker, of gaan winkelen. Maar wat wil je met een overleden zusje. Je bent enig kind, en dan word je goed verwend. Zo bekeek hij het maar. Hij liep verder door de winkelstraten en ging hier en daar een winkel binnen die er wel interessant uit zag.

- I've got the inspiration! -aa-
&Zayn

Met een geeuw ontwaakte Zayn, hij kwam verbaasd overeind. Hij was niet wakker geschrokken? Hij hoorde zichzelf niet schreeuwen? Hij had geen nachtmerrie gehad?! Dat was hem de afgelopen dagen, nee eerder gezegd weken nog niet gebeurd. Niet dat hij het erg vond dat hij een keer niet gillend van angst wakker werd. Maar toch het was vreemd, bedachtzaam kwam hij zijn bed uit om in de automatische piloot naar de badkamer te lopen. Waar hij zijn boxershort uitdeed en onder de douche sprong. Het water was koud, iets waar hij al aan gewend was. Hij douchte elke ochtend namelijk zo, omdat het de enige manier was om hem te kalmeren. Maar nu had hij geen nare droom gehad, dus was het eigenlijk niet noodzakelijk…Hij pakte het scheermesje van de wastafel en begon zich te scheren, hij zette het water iets warmer. Want hij zou iets uitgebreider gaan douchen vandaag. Na het scheren begon hij zich in te zepen. Hij genoot van de lauw, warme stralen op zijn rug. Maar na tien minuten vond hij het toch wel welletjes worden. Hij stapte uit de douche en droogde zich af. Zijn haren droogde hij snel en ruw. Hij keek in de spiegel en glimlachte voor het eerst sinds tijden weer in de spiegel. Ja hij hield van spiegels, althans dat deed hij vroeger…Nu tegenwoordig, vandaag de dag keek hij er minder in dan vroeger. Maar goed, wat was ook al weer van plan te gaan doen. Oh jah hij moest nog een nieuw overhemd, dat zou hij vandaag gaan halen. Hij deed snel een simpele broek aan, met een laag kruis. Gevolgd door een wit t-shirt, simpel zoals gewoonlijk. Maar de meiden vonden het schijnbaar sexy, knap of leuk staan. Niet dat hij het voor hen deed, nee totaal niet. Hij kleedde zich altijd al simpel en dat zij het leuk vonden…Mooi meegenomen. Hij deed zijn blouson college aan, en stapte snel in zijn rode nikes. Hij besloot met de jeep te gaan, zijn zwarte BMW. Per toeval had hij hem voor een spotprijsje gekregen, hij had gewoon geluk gehad. Hij stapte in de jeep en startte de motor.
Na een goed halfuur parkeerde Zayn de auto, in de daarvoor bestemde parkeervak. Hij stapte uit en deed het portier met een klap dicht. Relaxed liep hij de winkelstraat af, tot hij bij de juiste winkel kwam. Hij liep naar binnen, een lichte frons ontstond op zijn voorhoofd was dat niet? Nee dat kon niet, de jongen daar kon niet die ene jongen zijn uit zijn bassischoolklas. Hij leek niks veranderd, als hij het was tenminste. Maar daar kwam hij zo achter, hij liep op een snel tempo naar hem toen en draaide hem met een ruk aan zijn schouder om. Hij was het echt, Ty. De jongen waar hij altijd al jaloers op was geweest omdat zijn ma en pa bakken met geld leken te hebben. En hem in de watten legde, oude haat gevoelens begonnen op te spelen. Misschien was hij veranderd wie kon het zeggen. Zayn was vroeger altijd de vechtersbaas van school geweest, maar hij was ook veranderd. Althans merendeel, hij was nog steeds niet bang terug te deinzen als het op knokken aankwam. Maar zocht geen ruzie meer op, Ty leek altijd voor hem gevreesd te hebben. Of aanboden dat kan ook, hij wist het niet zeker. Want hij meed hem altijd, hij haalde zijn hand van de schouder, die hij eerst nog stevig vast had gehad. Zijn ogen fonkelen, ‘Ty Moore?’ vroeg hij, met een duidelijk hoorbare walgende toon in zijn stem.

-sorry als Ty niet zo is als Zayn hem ziet-

Ty vond niet meteen iets wat hem interesseerde. In de plaats daarvan sloeg hij een boekje open en bladerde er wat in. Hij besloot niks te kopen en de winkel uit te gaan. Tot hij een oud bekende tegen het lijf liep. Nee maar. "Ty Moore?" Vroeg de jongen. Ty keek hem twijfelend aan. Zayn Malik. Ja, dat was zijn naam. Wat deed hij nou hier? "Dat ben ik. Zayn Malik?" Vroeg hij. Het was tof om hem terug te zien. Maar ze waren niet de beste vriendjes geweest. In tegendeel. Ze konden elkaar niet hebben. Ty vroeg zich af of dat door de jaren nu veranderd zou zijn. Maar daar was maar een manier voor om daar achter te komen. "Nog steeds diezelfde hekel aan me?" Zei Ty met een grijnsje. Hij wilde niet met hem spotten, maar hij vond het gewoon grappig. Zo'n situatie had hij al eeuwen niet meer meegemaakt. Zayn zou vreemd opkijken als hij hoorde dat Ty's vader nu volop achter zijn computertje zat ergens in Canada, en zijn moeder vijf maanden geleden overleed aan een hartaanval, ze was heel lang dement geweest. Ty zelf was er nog niet over, maar hij kon zijn hoofd al vaker leeg maken. Het was echt puur toeval dat juist zij twee elkaar nu tegen het lijf liepen. Ty wist niet wat hij ervan moest denken, maar hij vond het niet zo erg dat hij Zayn nu tegen kwam. Nu kon hij tenminste laten zien dat hij echt veranderd was. En hopelijk was Zayn ook niet meer zo'n grote vechter zoals Ty hem vroeger kende, erg aangenaam was dat niet. Maar hij respecteerde hem. Hij kon niet langer ruzie gaan zoeken nu, hij had genoeg achter de rug en zijn problemen waren eindelijk even weg, en daar kon hij geen misbruik van maken door er weer te gaan maken. Hij knikte langzaam. "Leuk je terug te zien." Hij wist niet of Zayn hiervan raar zou opkijken, omdat vroeger ook Ty niet altijd even aardig tegen hem was geweest. maar iedereen verdiende een tweede kans, hopelijk gaf Zayn Ty hem ook die tweede kans. Vroeg konden ze elkaar niet hebben, en daar wou Ty gewoon verandering in brengen plaats van weer die ruzie op te gaan zoeken. Ty wandelde langzaam richting de deur van de winkel. Hij liep op zijn traagst, want misschien moest Zayn hier nog zijn. Anders nam hij aan dat hij hem zou volgen naar buiten. Of niet. Je wist maar nooit met Zayn, dat wist hij maar al te best. Terugdenken aan de tijd van in de basisschool had zijn goeie en slechte punten. De goeie waren dat Ty goeie punten haalde, en niet gepest werd. De slechte waren de ruzies met Zayn. Die konden vaak naar ruzies en vechtpartijen lijden, en dan moesten ze weer mokkend mij de rector gaan zitten. Altijd hetzelfde liedje. Het was grappig als je eraan terugdacht, maar in die tijd was het niet altijd even leuk.

-Ik speel maar mee in het verhaaltje (;-

De twijfeling in de ogen van Ty was Zayn opgevallen. Was het Ty wel? Ja zijn antwoord deed zijn vermoede bevestigen. Hij staarde Ty met een lichte walging aan, de manier waarop hij zijn voor en achternaam uitsprak, stond hem niet aan. Maar het kon ook zijn verbeelding zijn. Vroeger, tja toen vocht hij bijna elke dag met hem. Gewoon om het feit dat hij het niet kon hebben dat hij het zo goed had en zich nergens zorgen over hoefde te maken. Zayn in tegendeel nam al een deel van het huishouden op zich. Als twaalfjarige jongen was dat redelijk zwaar, ook omdat het in die tijd niet goed ging met zijn vader. Die drankproblemen had, hij sloeg hem regelmatig als hij niet iets optijd deed of niet goed genoeg volgens hem. Hij kon in zijn ogen niks goed doen, en als hij iets goed deed. Verzon hij meteen iets waardoor hij hem in zijn ogen mocht slaan. Een ril van afschuw ging over zijn rug. Nee die vent hoefde hij niet meer te zien. Zayn had daardoor zich wel leren verdedigen, voor de klappen van zijn vader. En trainde toen al in de sportschool. Zodat hij niet geheel machteloos stond als zijn vader weer toesloeg. De woede van zijn vader richtte hij op Ty, omdat hij een luizenleventje leek te hebben. En alles mocht krijgen wat zijn hartje maar begeerde, hij hoefde bij wijze van maar met zijn vingers te knippen. En hij werd al weer geholpen. Zayn besefte nu ook wel dat Ty er niks aan kon veranderen, toen der tijd. Maar toch het bleef knagen. De opmerking van Ty deed hem met vlammende ogen opkijken, vond hij het grappig. Hij duwde zijn kiezen met veel moeite op elkaar, en zijn kaak verstrakte. De drang om hem een klap te geven was erg groot, maar hij hield zich in. Hij was dan nog wel eens agressief, en vechten kon hij nog steeds. Het grijnsje van Ty stond hem niet aan en dat liet Zayn duidelijk merken. Hij balde zijn vuisten die hij langs zijn lichaam liet hangen. Hij ontspande ze na een paar seconden ook weer. Als Ty hem nog meer ging opjutten mocht hij klappen ontvangen ook. Hij was nog steeds licht prikkelbaar en ontvlamde binnen no-time. Een frons verscheen op zijn voorhoofd, hij vond het leuk om hém terug te zien. Nam hij hem in de maling of? Verward keek hij hem aan, hij snapte er even niks meer van. Had Ty na al die jaren vechten in de pauze en nakomen geen hekel aan hem gekregen. Had hij niet wrok in zich. Hij beet verbaasd op zijn lip, dacht na. Misschien moest hij hem een kans geven, hij kon er ook niks aan doen. Dat zijn ouders zo belachelijk veel geld hadden, toch? Toen Ty langzaam in beweging kwam, liet hij het idee van een overhemd kopen snel vallen. En liep op een haastig tempo achter hem aan, dat deed hij niet graag; achter iemand aan lopen. Maar het moest nu even. ‘Hé wacht’ riep hij voor hij bij hem was. Toen hij hem had ingehaald keek hij hem met een vertwijfelde blik aan, ‘sorry, voor al die pauzes dat ik met je vocht. En we naar de rector moesten’ sprak hij uiteindelijk oprecht. Nee het was niet tof van hem geweest zijn woede op Ty te richtte. ‘Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik steeds met je vocht, ik was gewoon jaloers dacht ik’ ging hij verder. Ty had hem niet om de uitleg gevraagd, maar toch. Hij voelde zich een kind of schuldig. Hij ging naast Ty lopen en stopte zijn handen in zijn zakken, hij wachtte af wat Ty zou antwoorden. Stilte was soms ook gewoon goed, toch? Zolang er maar niet zo’n gespannen stilte hing. Zayn leek als je hem niet kende op een stoere gast, een bad guy. Iemand die van vechten hield. Maar als je hem kende wist je dat hij eigenlijk gewoon was zoals iedereen. En ook huilde bij droevige films, van puppy’s hield en kleine kinderen geweldig vond. Maar dan moest je hem wel kennen.

Ty zag de woede in Zayn naar boven komen. Het was zijn bedoeling helemaal niet om hem kwaad te maken. Maar hij bleef rustig, hij wist dat Zayn hem niet zou aanvallen. Niet hier. Langzaam begon hij weer te ontspannen. Hij volgde hem toch zoals hij dacht mee naar buiten. "Hé, wacht!" Riep hij. Ty draaide zich naar hem om. "Sorry, voor al die pauzes dat ik met je vocht. En we naar de rector moesten." Sprak hij opeens. Ty knikte, maar er kwam nog meer. "Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik steeds met je vocht, ik was gewoon jaloers dacht ik." Ty vond het rot, dat Zayn nu dacht dat het allemaal zijn schuld was, want dat was niet zo. "Dat is heel tof van je, het spijt mij trouwens ook dat ik vaak uitsloofde met mijn luxe leventje. Dat is door de jaren heen heel wat veranderd.." Ze liepen de winkel uit, en samen liepen ze verder. Zayn hield zijn handen in zijn zakken. Ty had deze ergens zien aankomen, dat ze het zouden bijleggen. Hij wist ook niet waarom maar het zou kinderachtig zijn geweest als ze weer zouden beginnen vechten, dan zou het lijken alsof ze nog steeds die zelfde kinderen van toen werden. Ty dacht goed na. Hij kende Zayn, misschien niet zo goed, maar hij heeft wel zijn ganse basisschool met hem geleefd. Zou hij Zayn vertellen van zijn overleden moeder? En zijn vader die ergens was waarvan Ty niet wist waar dat zou zijn? Hij zou wel anders opkijken. Nu stond hij er helemaal alleen voor. Nu moest hij alles zelf gaan doen. Ty knikte. "Hey, Zayn, ik ben hier boodschappen komen doen, voor een reden..." Zei Ty. Hij vond het al een stuk makkelijk er over te praten, hij had het nu al een paar keer gedaan. "Mijn moeder is vijf maanden geleden gestorven, ze was al heel lang dement, ze kende mijn naam op den duur niet meer. Ik moest voor haar zorgen en ik moet toegeven, ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik had het nooit geleerd, weet je? Ze is toen gestorven aan een hartaanval, en eh, mijn vader daar heb ik ook niet veel aan, want die zit ergens in Canada of zo. Ik zou niet weten waar hij is." Alles kwam er maar uit. Hij wist niet wat Zayn zijn reactie zou zijn, maar het maakte hem geen zak uit, hij wilde alleen maar dat hij het wist, zodat hij kon horen dat Ty ook echt veranderd was. Hij moest vroeger een rotkind zijn geweest, altijd opscheppen in school. Hij wist wel dat hij er zelf ook niet veel aan kon doen. je kon moeilijk tegen je ouders gaan zeggen: 'Zeg, mag ik nu ook eens iets gaan huishoudelijks gaan doen?' Dat zou vreemd zijn. Maar wat er gebeurd was, was gebeurd, en je kon er niets aan veranderen. Het was nu eenmaal zo geweest. Hij was nu veranderd en daar bleef het bij. Hij wachtte geduldig op een antwoord van Zayn en er viel een vervelende stilte, waarvan Ty liefst werd dat die verbroken werd.

Ty’s antwoord op zijn spijtbetoog deed een glimlach op zijn gezicht verschijnen, een kleine wellicht maar goed het was een glimlach. De deuren schoven open toen ze voor de sensor stonden, ze liepen samen naar buiten. Zayn had het gevoel dat Ty en hij nog heel wat te praten hadden. Achteraf gezien had hij er spijt van dat hij met Ty had gevochten, alleen omdat hij toen ter tijd niet erg sterk was én ook nog een luizenleven had. En zoals hij zelf aangaf, er ook nogal mee pronkte. Die drie dingen, en het feit dat zijn pa hem sloeg. Zorgde ervoor dat Zayn woedend werd, en zichzelf niet meer onder controle had. Hij had Ty vroeger een paar keer een bloed neus geslagen, althans dat was wat hij zich herinnerde. Misschien had hij wel meer dingen gedaan bij hem, maar had hij het verkropt. Toen Ty begon te praten keek hij naast zich. Hij knikte toen Ty begon, de meeste jongens gingen inderdaad niet zonder reden uit zichzelf boodschappen doen. Alleen Zayn had het gevoel dat er iets meer achter zat, dan omdat hij eieren nodig had ofzo. Hij luisterde geïnteresseerd, zijn moeder was nog niet gestorven. Maar was gevlucht voor zijn vader, ze had hem ooit een brief geschreven dat ze hem graag wou herzien. Maar hij had het aanbod geweigerd, in zijn eigen stommiteit. Nu hij het verhaal van Ty hoorde wou hij dat hij had toegestemd. Misschien was ze nu al dement aan het worden, of verhuisd. Hij had de brief bewaard, maar misschien woonde ze op een ander adres. Stress ging door het lichaam van Zayn. Hij dwong zichzelf rustig te blijven en bij het verhaal van Ty te blijven. Hij wist eerlijk gezegd wat hij moest zeggen. ‘Dat is…Heftig’ mompelde hij uiteindelijk. Niet het beste wat hij kon zeggen, maar hij kwam nu even niet uit zijn woorden. Hij beet op zijn lip, nadenkend terwijl hij naar zijn zwarte nikes keek. Het was brut van hem als hij nu over koetjes en kalfjes zou beginnen. Mijn vader sloeg me altijd. In zijn ogen kon ik niks goed doen, eerst liet ik het begaan. Wende ik me niet af voor zijn pak slaag. Maar na een tijdje begon het te borrelen, mijn woede. Op hem af reageren kon ik het niet, hij was zeker 3x zo sterk als ik. Maar ik wou niet weerloos staan dus ging ik elke dag naar de sportschool, zodat ik niet geheel machteloos stond. Mijn moeder kon er niks aan doen, ze stond vrijwel machteloos tegen hem. Ook zij kreeg regelmatig een pak slaag, als het eten licht was aangebrand bijvoorbeeld.’ Een reeks van woorden kwamen uit zijn mond. Hij hield even zijn mond om het in te laten werken op Ty, het was nogal wat, voor een ‘vreemde’. Hijzelf was er aan gewend, het was een dagelijkse handeling voor hem geweest. Toen hij klein was… ‘Ik was woedend, woedend op mijn vader dat hij mij maar vooral mijn moeder aan durfde te doen. Dus om mijn woede ergens op te richten, richtte ik het op jouw…’ beschaamd keek hij naar zijn nikes. Hij was er niet bepaald trots op dat hij Ty zo vaak bont en blauw had geslagen. ‘Maar mijn moeder is gevlucht voor mijn vader, en mijn vader…Geen idee waar hij is boeit me ook niet zoveel als hij maar niet bij me is’ nee het maakte hem geen reet uit, van hem part mocht hij onder de grond liggen. Wat dan ook, zijn vader had geen greintje respect van hem verdiend in die 21 jaar tijd. Hij keek zwijgend naar een paar kinderen die achter elkaar aan rende, spelend. Aan hun geschreeuw te horen, jongens pakken de meisjes. Met een grijns dacht hij terug aan die tijd, op het speelplein achter meisjes aanrennen. En hun horen schreeuwen van pret, ja geweldige tijden waren dat. Als hij niet vocht met Ty.

Ty was opgelucht dat alle woorden er uit waren. "Dat is... Heftig." Zei Zayn. Ty zei niks. Het had nog altijd erger gekund. Maar voorlopig moest hij er even niets meer van hebben. Opeens begon Zayn te praten. Dus dat was de reden... Ty vond het ongelofelijk dat Zayn zijn vader hem misschien wel elke dag een miljoen keer sloeg. Hij begreep nu waarom hij het op iemand moest afreageren. Ty knikte. Hij wist niet hoe het was als je vader je sloeg. Ty zelf had hem bijna nooit gezien. Hij was altijd aan het werk. Maar het was beter dan als je vader je sloeg. Het was nogal een heftig verhaal en Ty wist niet hoe hij hierop moest reageren. Hij had wel eens van 'kindermishandeling' gehoord. Bij die verhalen verwittigen ze meestal de politie of zo... Ty vroeg zich af of Zayn het uiteindelijk had gedaan... "Heb je er nooit de politie bijgehaald? Of verwittigt? En eh... Ik begrijp het dan wel. Ik denk dat ik hetzelfde zou hebben gedaan. Alleen ben ik niet de allerbeste vechter," moest hij dan toch wel echt toegeven. Hij kon wel eens een harde mep of stamp geven maar echt knokken was niets voor hem, hoewel hij toch vaak ruzie had gezocht. Eigenlijk was hij een zeer vreemde kerel. Ty keek nog eens naar Zayn. Hij gaf Zayn een boksje op zijn schouder. "Goed van je, dat je jezelf erdoorheen hebt geholpen." Ty wist ook niet echt wat hij moest zeggen. Waarschijnlijk waren meisjes daar veel beter in. Maar Ty wilde gewoon laten blijken dat hij er nu voor Zayn kon zijn. De ruzies lagen nu achter hen, en hij wilde nu een heel andere start nemen. Ze liepen weer even verder. Het werd even stil tussen hen, maar het voelde niet aan als een slechte stilte. Terwijl Ty nog steeds rond keek, hij kon echt nooit naar de grond kijken, zag hij Zayn naar de grond kijken. Hopelijk zou Zayn net hetzelfde doen als hij deed. Verder gaan, het leven ging verder, en dan moest je er maar het beste van maken. Ty had ook al veel achter de rug. Een dood zusje, geen contact met zijn vader, een overleden moeder, Valerie laten zitten... Gelukkig was alles terug goed nu. De ruzie met Zayn was zo goed als voorbij, en hij was weer terug bij Valerie, en hij voelde dat hij zich steeds meer de 'oude ik' voelde.