Back off.

HH was veranderd. Wilde paarden kwam hij amper meer tegen. Amper was eigenlijk een verkeerd woord. Niet paste beter. Indigo was hij laatst weer tegengekomen, verder nog geen enkel wild paard. Urise snoof de lucht een keertje op. Zijn neusvleugels trilde licht. Waar was hij beland? Deze plek was niet de plek waar hij vroeger rondrende. Door de sneeuw galopperend als een klein onschuldig veulen. Ondertussen was hij volwassen. Geen veulen meer die zonder geweten door de sneeuw kon galopperen, kon gaan zwemmen en andere paarden lastig vallen. Nee, wanneer hij dat nu deed kreeg hij problemen. Zijn longen waren gevuld met de vochtige lucht van het bos. Hij was bijna bij de plek van bestemming. Een voor een zette hij zijn lange benen naar voren, geen moment twijfelde hij aan zijn passen. Zodra hij even in beweging was begon hij te draven. Lichtvoetig draafde hij over de vochtige bosgrond. Naarmate hij dichter bij het meer kwam veerde de grond onder zijn voeten steeds beter mee. Door de aankomst van de herfst werden de bladeren aan de bomen rood, geel, oranje, bruin. Kleuren waar hij van kon genieten, elke herfst maar weer. Plassen begonnen zich te vormen op zijn pad. Zonder tegenstribbelen draafde hij er gewoon doorheen. Vies zou hij toch wel worden. Eindelijk kwam hij uit bij het meer. Het meer waar hij nog nooit echt lang was geweest omdat hij altijd te veel haast had. Vandaag niet. Vandaag had hij speciaal uitgekozen om naar het meer toe te gaan. Eens na te denken over een aantal dingen en vooral geen haast te hebben. Van draf ging hij over in een ontspannen stap. Bekende geuren vulde zijn luchtwegen. Kiriya, Indigo, Kharrea, Noita, Wroys. Veel wilde paarden van vroeger waren hier geweest. De geuren waren dan wel oud maar ze waren er nog steeds. Kiriya haar geur samen met die van Kharrea herkende hij niet goed meer. Pas toen hij er goed over nadacht wist hij weer bij wie de geuren hoorde. De periode waarin hij met Kiriya en Kharrea leefde had hij achter zich gelaten. Kharrea was doodgegaan, de voogdij over haar dochter ging naar hem. Ondertussen zag hij Noita ook nooit meer. Waar ze was wist hij niet, maar hij miste haar wel. Hij was haar gaan beschouwen als zijn eigen dochter. Iedereen die haar wat aan wou doen moest eerst langs hem zien te komen. Dan had je Kiriya nog. Tsja, Kiriya. Urise wandelde naar de rand van het meer toe en liet zijn hoofd zakken tot zijn neus het water raakte. Koud water sijpelde zijn slokdarm in en vulde zo een gedeelte van zijn lege maag. Toen hij zijn hoofd weer hief vielen er een aantal druppels van zijn neus naar beneden terug het water in. Terug naar de plek waar ze hoorde. In plaats van bij het water te blijven staan verplaatste hij zijn lichaam naar een boom waar nog een aantal groene bladeren aanhingen. Met enige moeite kreeg hij de bladeren van de tak af gehapt. Het was geen super maaltijd maar het ging er mee door. In plaats van ergens anders aan te denken dan Kiriya bleven zijn gedachten maar bij haar hangen. Ze was zijn partner geweest voor kort. Samen met haar had hij de meest rare dingen beleefd. Tot hij haar kwijt raakte. Ze verdween gewoon. Hoelang hij naar haar had gezocht was aan hem voorbij gegaan. Gebied na gebied was hij afgegaan om haar te zoeken. Uiteindelijk kwam hij haar tegen op dezelfde plek als waar hij nu was. Bij het meer. Ze was anders geweest. Geen wild paard meer. Nee, ze was veranderd in een mensen paard. Haar wilde bestaan had ze opgegeven voor een leven bij de mensen. Zoiets was voor hem onbegrijpelijk geweest op dat moment. En zo had hij een fout gemaakt die hem altijd bleef achtervolgen. Urise beet in het laatste blaadje die hem lekker leek voor hij naar de volgende boom verplaatste. Eten kon hij heel de dag door, zolang het maar een beetje lekker was.

Zijn kort geknipte manen en staart waren eindelijk weer bijgegroeid. Afgelopen winter en lente had hij doorgebracht bij de mensen. Hij wou weten hoe paarden het konden uithouden bij die tweevoeters. Geheel tegen zijn verwachting in had hij het naar zijn zin gehad. De mensen die voor hem zorgde hadden hem goed behandeld. Alles ging met een heel hoop geduld, niets tegen zin wil in. Was hij ziek dan kreeg hij heel de dag en nacht door aandacht. Dagen achter elkaar stond hij op het weiland zodat hij zijn benen kon strekken. Af en toe kwam er dan een klein meisje hem halen zodat ze konden gaan wandelen. Geen stap zette hij verkeerd omdat hij het naar zijn zin had. Maar toen kwam het punt dat ze erachter kwamen dat hij niet was wie ze dachten dat hij was. Urise kon geen mensen op zijn rug verdragen. Wandelen met het kleine meisje aan de hand vond hij geen probleem maar met een mens op zijn rug werd te veel van het goede. Hij ging toch ook niet bij mensen op hun rug zitten? Het zadel wat op hem werd gelegd verdroeg hij nog, maar het gewicht wat erbij kwam. Nee, hij was geen rijpaard. En zo eindigde hij weer terug in het wild. Zijn oude leventje oppakken was moeilijk. Niemand kende hij meer, op Indigo na dan. Vroeger had hij een reputatie gehad. De o zo chagrijnige knol die alles aanviel wat te dicht bij hem in de buurt kwam. Zo was hij niet meer. Hij had geleerd van zijn fouten en was veranderd. Een heel stuk wijzer geworden ook nog eens. Wie weet zou hij het nu wel goed doen en niet helemaal verpesten zoals hij eerst had gedaan. Wanneer hij dat wel deed, tsja. Misschien ging hij dan terug naar de mensen? Tegen die tijd zou hij wel wat verzinnen. Voor nu deed hij zichzelf nog een tijdje te goed aan de rust van het wilde leven. Urise strekte zijn hals om een blaadje van een boom af te halen toen hij plots wat hoorde kraken. Een takje? Gelijk veranderd zijn ontspannen houding en was hij alert op wat er kon gaan verschijnen.

Ze leunde met haar rug tegen een boompje en keek naar haar bord. Er lag een broodje op en naast haar bord lag er een trommel met koekjes. Tegenover haar zat haar moeder en die keek ook voor een seconde naar haar bord. ‘Hmm….’ Sprak ze daarna. Sanne proestte het uit. ’Je “kok” doet het niet zo goed toch?’ Grinnikte ze. Haar moeder knikte en schoof het bord van zich af. Een tijdje geleden had haar moeder een huishulp gehuurd. Sanne was erop tegen en gebruikte nu ieder moment om haar moeder te plagen. Haar moeder snapte het en schudde haar hoofd terwijl ze het eten in de prullenbak gooide. Sanne begon de koekjes uit te delen. Die waren wel gelukt maar dat was logisch, Sanne had ze zelf gemaakt. De bedoeling van dit hele gedoe was een gezellige picknick omdat haar moeder haar zo weinig zag beweerde ze. Sanne kon daar niets bij voorstellen. Ze bedoelde maar, haar moeder had Juul gekocht, niet andersom dusja, eigen schuld, dikke bult. Rustig ruimden ze hun troep op en zetten de mand in de kofferbak van de auto. Sanne en haar moeder gingen nog even wandelen. Ze genoot van de natuur, de zingende vogels, de planten en de geur van het bos. Sanne spitste haar oren –denkbeeldig xD- en keek naar waar het geluid vandaan kwam. In de verte zag ze een soort bruinig silhouet afsteken en grijnsde van oor tot oor. Sanne drukte haar witte hoed die ze eerst in haar hand had gedragen op haar hoofd en liep vooruit. Naarmate ze dichterbij kwam ging ze beheerster lopen en draaide ze haar route een kwartslag zodat ze in het gezichtsveld stond van de prachtige koffievos kleurige hengst, het had mooie zwarte manen en staart. Op een veilige afstand –ong. 10 meter- bleef ze staan. In haar rugtas brandde haar touw en pakte het zonder haar blik af te wenden van de hengst. Het touw was niet om te vangen maar om te verdedigen voor als hij haar ging aanvallen.

[flut xD]

Stiekem is Urs een koffievos met zwarte manen en een zwarte staart xD

Gespannen keek hij naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Geen paarden anders hoorde je hoeven op de grond dreunen. Een konijn was te klein om zulk geluid te produceren, daarbij moest het wel een tweevoeter zijn want het ritme kwam hem bekend voor. Urise draaide zich ogenblikkelijk om toen hij wat zag verschijnen. Een tweevoeter zoals hij al had verwacht. Automatisch legde hij zijn oren plat in zijn nek en hief hij zijn hoofd hoog in de lucht. Zolang ze maar niet verwacht dat hij lief zou gaan doen. Hij had net zijn wilde leventje terug, die ging hij niet zomaar opgeven. Nauwkeurig volgde hij haar bewegingen, wat pakte ze? Een touw? Zijn achterhand plaatste hij iets naar onder waarbij hij een stapje naar achteren zette. Touwen had hij vaak genoeg gezien, hij was er dan ook vaak genoeg mee gevangen. Urise kwam in beweging en draafde een stukje naar voren toe, dan week hij weer uit naar links of naar rechts en ging hij terug naar de plek waar hij eerst ook stond. Uiteindelijk stampte hij met zijn hoef op de grond en snoof hij een keertje luid. Het mensje voor hem was klein, groter dan het meisje bij de mensen waar hij had gestaan, kleiner dan een gemiddeld mens die hij wel eens tegenkwam. Ongeduldig schudde hij met zijn hoofd. Af en toe kwamen zijn voorbenen iets van de grond af maar echt steigeren deed hij niet. Het meisje was geen dreiging, nu nog niet. Later, wanneer ze groter werd dan werd ze pas een echte dreiging voor hem. Voor nu kon hij haar nog makkelijk om ver duwen met zijn hoofd. Als het al met zijn hoofd nodig was. Wie weet zou het nog wel lukken met zijn neus. Urise drentelde weer een stukje naar voren. In plaats van terug te gaan naar zijn plek bleef hij dit keer staan. Door het constante bewegen waren zijn spieren gebold, zijn neusvleugels trilden licht en zijn oren lagen nog altijd in zijn nek. Zou het meisje iets gaan doen als hij naar haar toe kwam? Als hij echt ging staan steigeren?

Sanne stond oog in oog met de pracht van een hengst en grijnsde nog breder. Zo breed dat ze even dacht dat haar mond het zou begeven. Ze merkte dat hij een stap naar achteren liep bij het zien van het touw. Sanne kon hem geen ongelijk geven en hing het ding over haar schouder. D’r twee handpalmen waren naar boven gericht en haar armen voor zich uit. Strak volgde ze de hengst zijn bewegingen maar haar ogen stonden zacht. Toen ze vond dat de hengst te dichtbij kwam zette ze een kleine stap naar voren, ze liet zien dat ze zelf ook niet wou dat ie te dichtbij kwam. Niet dat ze bang was, nee in Australië had ze vaak te maken gehad met wilde paarden en dit was echt geen haar verschil. Goed, het was kleiner, er was geen geweldige vlakte waar ze in volle galop kon rennen, er waren geen bergen en slechter nog, hun eigen ranch hadden ze hier niet. Sanne zag dat de hengst weer op zijn oude plekje stond en zette dezelfde pas weer naar achteren. Sanne wist dat hij wist dat ze klein was maar uiterlijk bedroog in Sanne’s geval. ’Sanne?’ Riep haar moeder haar. Zonder haar blik af te wenden wuifde ze naar achteren met haar handen, haar moeder moest niet komen. Dat wou ze niet, Sanne kon zich heus wel redden. Ze merkte dat de hengst naar voren liep, ietsjes. Sanne zette haar schouders breed op en zette een evengrote stap naar voren. Het touw hing nog steeds onschuldig op haar schouder. In een simpele beweging zou ze kunnen uithalen naar de hengst als die zou bijten, schoppen of steigeren. Nee, Sanne was niet achterlijk.

Een stem kwam tevoorschijn, maar de bron niet. Urise hield het meisje nauwlettend in de gaten en probeerde haar te spiegelen. Wanneer zij een pas deed zette hij ook een pas. Tot er gebeurde wat hij niet had verwacht. Mensen waren meestal voor hem uitgeweken. Nu stapte het meisje naar voren met een behoorlijk dominante uitstraling. Ogenblikkelijk gooide hij zijn voorhand de lucht in en maaide hij met zijn benen door de lucht. Nog altijd was het wild zijn thuis, dat liet hij zich niet zomaar afnemen door een klein mens. Bij het neerkomen bleef hij stug staan waar hij stond. Zijn hoofd hield hij nog altijd behoorlijk hoog in de lucht evenals hij zijn oren plat in zijn nek had liggen. Wanneer een paard zo bij hem deed viel hij meestal gelijk aan. Geen genade tijdens het bijten naar hun knieën, oren, buik of hals. Dit was anders. Bij mensen was hij altijd wat onzekerder geweest. Je wist nooit wanneer ze aan kwamen met hun wapens. Wanneer hij weer een ijzeren bal in zijn lichaam geschoten zou krijgen. Je wist nooit hoeveel mensen er plots zouden verschijnen met allerlei touwen waarmee je vastgebonden werd en in bedwang gehouden. Zodra je vast zat kon je het schudden. Vroeg of laat zou er een zadel op je rug gelegd worden, twee tellen later iemand in het zadel op je rug. Nee, mensen die hem benaderde met touwen vielen niet in zijn smaak.

Toen de hengst steigerde floot ze tusen haar tanden doordringend naar hem. Het klonk schel en streng. Sanne was niet bang voor steigerende paarden, nee ze wist wel beter en had het aan zien komen. Haar touw had ze nu in haar handen liggen. Rustig wachtte ze tot hij gekalmeerd was en zette een pas naar een boom om er kalm tegenaan te leunen met haar rechterschouder. Sanne’s witte hoed hing wat over haar ogen maar die duwde ze recht. Ze floot zachter en lager naar de hengst en bewoog het touw weer naar haar schouder om het eroverheen te hangen. Met haar benen stevig in de grond ging ze recht staan. Sanne wou de hengst helemaal niet vangen, ze wou hem gewoon observeren, van hem leren en gewoon, verder viel er niets uit te leggen. Paarden waren haar leven. ’Calm.’ Sprak ze hem bemoedigend en vriendelijk toe.

Urise was geschrokken van het plotselinge geluid die het meisje had geproduceerd. Wat was dat? Zulke geluiden had hij vaker gehoord, honden luisterden ernaar. Het meisje had niet bepaald gereageerd op zijn actie van daarnet zoals hij wou. In tegendeel zelfs. Ze had hem geprobeerd terug te zetten op zijn plaats. Mensen regeerde hier haast alles, mocht hij dan niet het wilde leven van zichzelf houden? Een bepaald gebied die hij dan van hem mocht beschouwen? Onrustig begon hij heen en weer te lopen, was het niet in stap dan wel in draf. Af en toe maakte hij een galopsprong omdat hij het meisje niet meer goed kon zien vanwege zijn positie. Weer hoorde hij het geluid waar hij daarnet van geschrokken was. Ogenblikkelijk stond hij stil en keek hij strak naar het meisje. Zijn oren lagen plat in zijn nek en zijn hoofd hield hij hoog in de lucht. Normaal gesproken werd hij niet snel ergens bang van maar dit geluid was zo, doorgrondend. Hij stond niet dicht bij haar en nog kon hij het goed horen. Urise zette een uitdagende pas naar voren toen het meisje recht ging staan. Waar was ze mee bezig? Het touw stond hem nog steeds niet aan maar nu lag hij tenminste niet in haar handen. Er werd gesproken in een taal die hij niet begreep maar het klonk vriendelijk, haast bemoedigend. Hij begon te bewegen op een andere manier als hij daarnet had gedaan. Zijn houding echter nog steeds dominant, geen twijfel mogelijk dat zijn houding zou gaan veranderen. Urise draafde een rondje en ging terug stilstaan, zijn borst naar het meisje gericht. Zoals hij al eerder gedaan had bij een mens stapte hij rustig naar voren toe. Hij bleef doorgaan tot hij op een meter afstand stond van het meisje en haar dus eens goed kon bekijken. Ze was anders dan de meeste mensen waar hij mee te maken had gehad. Ze was een stuk kleiner maar ze wist naar zijn idee goed waar ze mee bezig was. Hij strekte zijn hals alsof hij nieuwsgierig was en probeerde aan haar hand te snuffelen. Langzaam kwam een oor iets naar voren tot hij deed wat hij altijd deed. Er leek een soort gegil uit zijn mond te komen terwijl hij in volle galop langs het meisje schoot. Hij galoppeerde een rondje voor hij terug op veilige afstand ging staan. Genoeg waarschuwingen gehad? Mensen waren koppig en gaven niet zomaar op, dat had hij ondervonden. Helaas voor hen gaf hij ook niet bepaald snel op. Beter gezegd hij gaf liever niet op tenzij het echt nodig was.

I LOVE URS <3