A dream? (Open)

Als hij had geweten dat dit veld al langer bestond.. Dan was hij er al veel eerder heen gegaan.
Hij liep voorzichtig het veld op. Helder gekleurde bloemen streken langs zijn blote enkels; hij droeg slechts shorts en een shirt dat twee maten te groot was.
De wind deed de bloemen zachtjes bewegen. Het had iets weg van een scene uit een droom of een sentimentele film. Seth sloeg zijn ogen neer, uitkijkend waar hij liep; hij wilde geen bloemen plattrappen.
"Seth!" Een meisjesstem schreeuwde zijn naam en hij keek om.
Tia? Hij fronste. Zijn zusje stond aan de andere kant van het veld, in een witte, linnen jurk. Seth liep zo snel hij kon naar haar toe; de bloemen leken spontaan te wijken.
Toen hij vlakbij haar was stapte ze op hem af.
"Seth.." Zei ze zacht.
"Tia.. wat doe je hier?" vroeg Seth verward.
Tia sloeg slechts haar dunne armen om hem heen en hij zag dat ze qua lichaamsbouw eigenlijk nog maar een kind was. Aarzelend beantwoordde hij de omhelzing.
"Tia," mompelde hij. "Het spijt me, dat ik je destijds heb laten gaan-"
Ze liet hem abrupt los en hield haar hoofd scheef.
"Dat weet ik Seth. Dat weet ik. Maar wat had je kunnen doen? Ik heb je nooit iets verweten. Niet een keer."
Seth keek haar lange tijd aan. Ze loog.
"Wees verdomme eerlijk tegen me," zei hij zacht. Hij draaide zich om. Net toen hij weg wilde lopen voelde hij weer haar armen om zich heen.
"Wacht!" klonk Tia's stem, angstig.
Toen loste alles op en werd hij wakker, met een naar gevoel in zijn maag. Hij lag in het bloemen veld, languit. Alles was een droom geweest. Tia was er niet, ze was nog steeds ergens anders en Joost mocht weten waar precies. Hij kwam half overeind zodat hij zat en keek naar de lucht. Op zijn gelaat stond een uitdrukking van verwarring en een soort ontsteltenis, alsof ze echt zo dichtbij was geweest.
Seth dwong zichzelf om op te staan, door te lopen. Het had geen zin om te blijven hangen. Terwijl hij opstond, keek hij nog steeds naar de lucht, die strakblauw was een een grote arend vloog over. Zonder na te denken strekte Seth langzaam zijn arm uit naar het majestueze wezen hoog boven hem. Zijn vingers sloten zich en hij liet zijn arm weer langs zijn lichaam vallen, vertwijfeld.

Haar haren in een hoge knot, een makkelijk maar mooi jumpsuit aan. En ze was klaar om te gaan, opgewekt deed ze de voordeur van het appartementsgebouw dicht. Ze had een klein rugzakje mee genomen, ze was van plan om te gaan picknicken. Haar rugzak was gevuld met water, broodjes belegd met zoetigheid maar ook met hartigheid. Koekjes, aardbeien en ook nog twee appels. Ze had geen idee of ze misschien nog iemand tegen kwam, die misschien ook honger had gekregen door de loop van de dag. Bij de bushalte hoefde ze gelukkig niet lang te wachten tot de bus kwam. Ze liet haar OV-chipkaart zien en mocht meerijden. Na een kwartiertje stopte de bus en kon ze uitstappen. Ze glimlachte breed toen ze het bloemenveld zag, ze ging daar dus echt wel doorheen. Ze liep regelrecht naar het veld toe, niks van het pad naast zich aantrekkend. Ze ging dit keer eens niet de route volgen maar er zelf een bedenke. Zo gezegd zo gedaan, ze liep door het veld met meer dan duizenden bloemen en genoot van de zoete geur die er vrij kwam. Haar vingertoppen streken over de kroonbladeren van de bloemen en een glimlach verscheen op haar gezicht. Na een halfuur had ze al aardig want honger en besloot dat ze zometeen een stop zou houden. Net toen ze halt wou houden zag ze een jongen lopen, Chloë die wel zin had in gezelschap liep hem achterna. Toen ze hem had ingehaald keek ze hem vrolijk aan, ‘hey, ik wilde net gaan picknicken. Maar ik heb nogal veel mee wil je mee eten?’ vroeg ze vriendelijk. Ze liet haar ogen kort over de jongen glijden, hij maakte een nogal verstrooide indruk.

Na nog een blik op de lucht te hebben geworpen was hij doorgelopen. Opeens echter, hoorde hij voetstappen achter zich. Zijn hart sprong op en zonk tegelijk; Tia?
Het meisje dat hem vrolijk aankeek was echter Tia niet en Seth wist niet goed of hij hier blij of teleurgesteld om moest zijn. Hij keek naar het onbekende meisje. Hij voelde de vertrouwde onzekerheid weer; was ze aardig? Of ze zou ze hem veroordelen? Haar vriendelijkheid echter, deed hem ontspannen. Hij nam haar kort op. Lang blond haar, vriendelijk gezicht.
"Hey, ik wilde net gaan picknicken. Maar ik heb nogal veel mee wil je mee eten?"
Een paar tellen keek hij verrast, maar toen glimlachte hij breed.
"Graag," antwoordde hij. Hoewel hij nog steeds wat onzeker was; er was immers zojuist een onbekend iemand naast hem opgedoken en dat was vrij veel om te verwerken voor een mensenschuw iemand als Seth, voelde hij zich al een heel stuk vrolijker dan net; ze was aardig en ze was de enige andere persoon hier, dus geen mensenmassa's of andere dingen om ongemakkelijk of nerveus van te worden.
"Eh, ik ben Seth, trouwens," stelde hij zich wat onhandig voor. Hij kon vrij awkward zijn in sociale situaties, al bedoelde hij het zonder meer goed en ging het over als hij wat beter kennismaakte met iemand.
Het meisje leek hem, nu hij er even over nadacht, ook wat jongen dan hij. Niet erg; ze kwam niet over als een van die kleine meisjes die niets serieus kon nemen. Seth wist nooit wat hij met dat soort typjes aanmoest; die kids die alleen maar giechelden. Lachten ze je uit of niet? Nee, dan liever iemand die ook serieus kon zijn.
Hij keek omlaag, naar de bloemen, die nog altijd zacht langs zijn blote enkels streken en hij glimlachte even.


Omg, is het slecht dat ik mijn eigen character adorbs vind?

Zijn verraste gezicht deed haar glimlachen het was leuk mensen te verrassen. Zijn antwoord deed haar glimlach welgemeend groter worden. Haar ogen bekeken even kort de jongen voor haar, wat ze nog niet eerder had gedaan. Ze bevooroordeelde mensen niet het ging immers om het innerlijk. Maar een mens liet van nature zijn blik wel over iemand heen glijden, althans dat dacht Chloë. Haar blauwe kijkers werden weer op de jongen voor zich gericht toen hij wat onhandig begon te praten, en zich voorstelde als Seth. Ze glimlachte, ‘aangenaam Seth, Chloë is de naam’ zei ze vrolijk. Ja ze vond het aangenaam dat ze Seth had ontmoet. Ze keek even het veld rond, het was zonde de bloemen te pletten misschien waren er een paar al plat geplet en konden ze daar zitten. Nadat Chloë had rondgekeken zag ze al snel een stuk waar raar genoeg geen bloemen groeide. Misschien weer een gek die beweerde dat er aliens waren door zelf bloemen weg te maaien. Bedacht Chloë zich met een glimlach, het maakte haar niet uit. Nu hadden ze tenminste een picknick plek. ‘Kom daar is een plek zonder bloemen’ zei ze niet onaardig waarna ze naar het plekje liep om daar haar rugzak af te doen en het kleedje eruit te halen. Waarna ze de spullen erop zetten, het water liep haar in de mond toen ze naar het lekkernij keek. Ze pakte een pistoletje en nam een hap van het pistoletje met nutella. Nadat ze haar hap had gekauwd en doorgeslikt knikte ze naar Seth. ‘Pak maar hoor’ zei ze met een glimlach. Waarna ze zelf weer begon met het eten van haar pistoletje.

I dunno wat is adorbs?

Adorable ^^

Hij glimlachte even toen het meisje zich voorstelde. Hij volgde haar blik en zag de lege plek ook.
"Kom daar is een plek zonder bloemen" hoorde hij haar zeggen en hij knikte instemmend.
Hij volgde haar naar de open plek en keek toe hoe ze het kleedje tevoorschijn haalde en uitspreidde op de grond, waarop al snel allerlei spullen volgden die er absoluut niet slecht uitzagen.
Seth ging ontspannen zitten. Hij voelde zich wel aardig op zijn gemak bij deze Chloë; ze was hartelijk en vrolijk, waardoor hij het makkelijk vond om ook vrolijk te zijn.
"Pak maar hoor" zei ze en hij glimlachte dankbaar, waarna hij ook een pistoletje pakte, waar hij wat kaas op deed.
Het smaakte voortreffelijk en hij was blij dat hij deze persoon had ontmoet; hij deed niet zo vaak dit soort dingen, terwijl hij het ontzettend naar zijn zin had.

Inspiless want moe :C sozz

Ze keek tevreden toe hoe de jongen, een pistoletje pakte. Om er wat kaas op te doen en er een hap uit te nemen. Zoetigheid was meer haar ding, behalve als het gesmolten kaas was zoals bij een tosti. Mmm ja daar kon ze echt van genieten, van losse kaas ook maar op brood leek het stukken minder lekker. Ze had binnen non-time haar Pistoletje op om vervolgens een pakje drinken te pakken. Ze genoot van het koele zoete drankje wat door haar keel gleed. Om het terug te zetten en het folie van het bakje aardbeien te halen. Ze deed er een scheutje suiker op, die in een zakje bij de aardbeien zaten. Ze genoot zichtbaar van het zoetigheid en sloot voor een paar seconden haar ogen. Om ze na het zoetigheid te hebben weg gekauwd te hebben, weer te openen. Nieuwsgierig keek ze Seth aan, ze wou niet opdringerig over komen maar vroeg zich toch af wat hij hier midden op het veld deed. ‘Ben je ook van de zon aan het genieten? Of brengt iets anders je hier?’ vroeg ze haar nieuwsgierigheid niet verbergend. Ondertussen kauwde ze op haar 2e aardbei, die iets zuurder smaakte dan de vorige. Al was hij niet minder lekker.

Haar vraag deed hem even nadenken. hij wist niet echt goed wat hem hier had gebracht, en dus probeerde hij zijn motieven terug te halen.
"Nieuwsgierigheid denk ik," zei hij uiteindelijk. "Een beetje de omgeving verkennen."
Hij glimlachte. Ja, dat was wel een aardig accurate verklaring. Hij had ook niet echt een andere reden om naar een plek als deze te gaan; dit soort locaties waren het beste als je ze per toeval ontdekte zonder een doel te hebben.
Ontspannen at hij de rest van zijn pistoletje op. Hij had besloten dat dit meisje honderd procent ok was. Goed, je wist pas echt hoe iemand was als je diegene ook tussen diens vrienden mee had gemaakt, maar dat was nu eigenlijk niet echt van toepassing.
Een lieveheerstbeestlarve kroop over zijn vinger en hij bekeek het oranje-zwarte beestje aandachtig. Het was niet de geloven dat dit langwerpige, stekelige insectje een rond lieveheerstbeestje zou worden.
Hij liet het diertje terug het gras in lopen en keek het even na. De wind speelde even met zijn donkerblonde haar.
Aarzelend nam hij ook een aardbei. Hoewel ze had gezegd dat hij mocht pakken was hij altijd wat terughoudend met dit soort dingen; een soort bescheidenheid die in dit soort situaties wat overheerste.
Hij wilde haar vragen wat haar hier bracht, maar bedacht zich dat de formulering van haar vraag van net daar eigenlijk al op antwoordde, anders had ze niet gevraagd of hij óók van de zon aan het genieten was.
"Kom je hier vaak?" vroeg hij daarom maar.
Het verbaasde hem dat hij hier verder niemand zag; dit leek hem de ideale plek om met mooi weer te verblijven. Ach, misschien wist niet iedereen ervan, was goed mogelijk. Zo erg op de route lag het nou ook weer niet.