A sunny afternoon.... [Duchesse]

Dat zijn humeur door de nieuwe contacten die hij op had gedaan aanzienlijk verbeterd was had de jongen met het sneeuwwitte haar goed gedaan. Goed, hij had nog steeds een hekel aan vreemden, een zeer kort lontje en een hoop onhandelbaar gedrag bij tijd en wijle, maar toch; zijn huidige omgeving had een goede invloed op hem.
Het weer was ontzettend mooi vandaag, wat ook enig effect had op Riot. Hij was met Duchesse daarom buiten gaan rijden. Zoals hij geregeld deed lag er slechts een touw om haar hals. In de tijd dat hij, dankzij haar, weer intensief was gaan paardrijden was hij er steeds handiger mee geworden en ook het rijden zonder zadel ging hem inmiddels aardig natuurlijk af. Het paste ook beter bij hem; hij voelde zich er niet goed bij als hij een dier helemaal insnoerde met riemen. Hijzelf haatte het als iets hem in bedwang of tegenhield, dus al dat leren tuig dat er te koop was voelde hypocriet voor de vrijgevochten jongen met de ijsblauwe ogen.
Hij streek met zijn vingertoppen liefkozend over Duchesse hals en reed met haar de heuvels in. Hij hield het tempo vrij laag vanwege de sterk glooiende grond.
Hij keek rond en kon het niet ontkennen; hij was onder de indruk; het groene gras op de heuvels baadde in helder zonlicht en overal waren bloemen uit de grond geschoten, hier en daar ware tapijten vormend. Een kleine glimlach speelde op het gezicht van de jongen.
Er was bijna niemand te zien en het was zonder meer een ontspannende ervaring, hier rustig te rijden met alleen Duchesse als gezelschap.
Ze passeerden een grote eik die een tijdelijke schaduw over hen wierp maar die ook zo weer verleden tijd was.
Riot had zijn jas niet meegenomen; hij reed gewoon in een van zijn typerende shirts waar de mouwen er inmiddels al grotendeels af waren.

De zwarte merrie met haar witte, typerende kolletje sjokte rustig over de heuveltjes heen. Hals gestrekt als het heuveltje op was, hals omlaag als het heuveltje af was. Zoals gewoonlijk was het enige wat op tuig leek het simpele touw om haar hals, en dat gaf behoorlijk veel bewegingsvrijheid. Ook bleek dat Riot een uitstekende ruiter was, in de eerste maand was het af en toe wel wat stuntelen geweest maar na een half jaar ging het moeiteloos en vertrouwde ze blind op hem – en hetzelfde gold grotendeels voor hem. Bijna altijd stond ze in de weide en dat was heerlijk, vooral op zonnige dagen zoals deze. Alleen in de winter stond ze 's nachts binnen maar dat was wel logisch, en bovendien hield Duchesse niet van kou.
In Riot was ook een heleboel veranderd, want hij was een stuk rustiger geworden. Eerst stond hij zijn huisgenoten meteen al uit te schelden zodra ze maar in beeld kwamen -nou ja, figuurlijk dan- maar de laatste tijd was dat niet meer het geval. Tja, hij bleef wel opvliegend maar niet meer zo vaak.
Luid getjilp haalde haar uit haar gedachten en dromerig keek ze naar het vogeltje met de rode borst dat luid zingend op de takken van de boom boven haar zat. Het kabbelen van een beekje was het volgende dat haar aandacht trok en dat wakkerde ook haar dorst aan. Het was echt een snikhete dag, zo'n dag waarop je de hele tijd dorst leek te hebben en die wilde dan nooit weggaan. Zonder het te vragen bleef ze dus bij het beekje staan en nam ruim de tijd om wat te drinken. Het was best klein en met wat lenigheid kon ze zo in een stap naar de overkant. Na een paar hardnekkige vliegen weggejaagd te hebben, sjokte ze weer verder. Het leek wel alsof de winter er helemaal niet was geweest, zo groen en bloeiend zagen de heuvels eruit!

Hij had geduldig gewacht tot Duchesse klaar was met drinken; de aanblik van het drinkende paard en het heldere water waren rustgevend geweest.
Toen ze, eenmaal aan de overkant gekomen, verder gingen, keek hij wederom gefascineerd om zich heen.
Het was het moment dat hij tussen twee vrij hoge heuvels doorreed dat hij merkte dat ze niet meer alleen waren. Hij zuchtte toen hij, zo'n tweehonderd meter verderop een groepje jongeren zag lopen; een stuk of drie, ongeveer zijn leeftijd. Tot zover de heuvels voor je alleen hebben.
Hij onderdrukte zijn weerzin; hij had geen enkel recht deze plek te claimen, dus hij moest niet miepen.
Het duurde niet lang voor er naar hen werd gewezen. Riot rolde met zijn ogen.
Hij keek naar Duchesse en vroeg zich af hoe zij zou reageren op de vreemden als ze langskwamen.
Ze waren amper in de buurt gekomen en hij hoorde een van het groepje al roepen. Riot klemde zijn kaken op elkaar.
"Hou je in," mompelde hij tegen zichzelf en hij streek over de manen van zijn paard, om rustig te blijven.
Twee van de drie kwamen hun kant op. Riot wist dat als ze moeilijk gingen doen Duchesse daar wellicht het slachtoffer van zou zijn en hij keek voor zich. Het land was relatief vlak en hij grijnsde.
Hij dreef Duchesse aan; van hem mocht ze losgaan als ze bij deze opdringerige figuren uit de buurt wilde zijn.

Zodra ze het luidruchtige groepje jongens verderop zag, kwam er een lichte spanning in Duchesse naar boven. Meer een reflex omdat ze niet van drukte hield, dan dat ze echt bang was. Tenslotte was ze niet meer het mishandelde paard van vroeger. Maar een luid geroep en twee onheilspellende figuren die haar richting opkwamen, was iets teveel van het goede. Toch bleef ze in hetzelfde tempo doorlopen, Riot zou haar wel beschermen. Maar het gevoel dat deze twee kwaad in de zin hadden, ging niet weg. Geaai over haar manen kalmeerde haar een beetje maar nog geen seconde daarna was de stress weer terug. Ze nam dan ook gretig de kans aan die Riot haar gaf en in een snelle draf ging ze ervandoor. Net toen ze dacht van de drie af te zijn, klonk er ergens achter haar een luide klap en van schrik gaf ze een bokje. Iets hard vloog tegen haar kont aan, wat nog een bok veroorzaakte, hoger dit keer. Het gewicht op haar rug was in een keer weg. Geschrokken vloog ze naar een groepje bomen, bokte nog een keer en bleef tenslotte alert staan, oortjes gespitst en al haar zintuigen gefocust op Riot en de jongens. Iets in haar zei dat ze mogelijke bedreigingen gewoon aan de kant moest beuken maar ten eerste was ze nooit agressief geweest qua karakter en ten tweede vond ze het gewoon doodeng. Haar linkerhoef kwam wel van de grond af en met een klap weer terug, en ze hinnikte zo dreigend als ze maar kon naar de drie, maar het maakte niet veel indruk. Als haar baasje maar niks overkwam!

De eerste bok had hij makkelijk uitgezeten. Hij keek om en zag een van de jongens iets gooien, een blikje zo leek het. Het kwam met een tik tegen Duchesses achterhand aan, wat nog een bok opleverde, hoger ditmaal. Riot's gedraaide positie werkte in zijn nadeel en onvermijdelijk zeilde hij van het paard af. Een vreselijk moment lang vloog hij door de lucht, om uiteindelijk hard tegen de grond te slaan. Alle lucht werd uit zijn longen geslagen en naar adem happend rolde hij nog een klein stukje door, waar hij uiteindelijk een paar tellen bleef liggen. Hij hoorde naderende voetstappen en richtte zich op.
"Ah, kon je niet op je paardje blijven zitten?" klonk het treiterend. Riot gromde iets onbeleefds en voelde de punt van een schoen tegen zijn ribben.
"Wat zei je daar?"
Riot herhaalde het, bijna uitdagend en krabbelde haast overeind. Zijn borstkas deed zeer en hij voelde zich nog steeds wat kortademig door de klap waarmee hij geland was.
Voor hem stonden drie jongens. De jongste was net iets jonger dan hij, de rest vermoedelijk ouder.
"Dat was niet beleefd van je," zei een van het, een obese gozer met korte, lichte stekeltjes. Riot ontblootte slechts kwaad zijn tanden.
"Kijk 'm eens dreigen," grinnikte de jongste, die rood haar had. De ander had vrijwel zwart haar.
De blond greep Riot bij de voorkant van zijn shirt en maakte daar nogal een fout, zijn tweede. De eerste was het schoppen geweest toen Riot nog in het gras had gelegen. Dat samen was voldoende om de oude, vertrouwde woede weer in de witharige jongen op te doen laaien. Een rode waas trok over zijn ogen en hij mompelde een verwensing.
"Herhaal dat es," schamper de jongen die hem vasthield. De andere twee kwamen eromheen staan.
Maar nu had Riot het kookpunt bereikt. Met volle kracht ramde hij zijn knie in de maag van de jongen, die hoestend dubbelklapte. Minachtend trapte Riot hem weg.
De rooie schoot op hem af en haalde uit naar Riot's maag. Alleen had hij van slaan niet echt kaas gegeten; te weinig kracht en te traag; Riot had zijn buikspieren al aangespant waarmee hij de benedengemiddelde klap makkelijk opving. De jongen knipperde schaapachtig, zich realiserend dat dit geen goede wending was. Net voor hij zich goed en wel had bedacht dat dit nog wel eens fout kon gaan, trof Riot's vuist hem al vol in zijn gelaat en sloeg zijn hoofd achterover. De donkerharige probeerde Riot van achteren te benaderen, wat Riot oploste door om te draaien en hem te raken met een stomp ter hoogte van de lever. Verbijsterd zakte de jongen in elkaar.
Riot keek schamper om naar de rooie, die nerveus achteruit kroop.
"Tuig," snauwde de jongen met het witte haar kil.
Hij keek rond en zag Duchesse uiteindelijk een eind verderop staan, bij een groepje bomen. Hij begon naar haar toe te lopen, de pijn in zijn borstkas negerend; het was maar een val, zoiets was morgen over.
Eenmaal bij het paard benaderde hij haar voorzichtig. Hij legde een hand op haar hals en aaide haar rustig.
"Het is over Duch, je hoeft niet meer bang te zijn. Ik heb ze overtuigd ons met rust te laten," mompelde hij schor. Het feit dat zijn merrie zo overstuur was geraakt door dat tuig stoorde hem nog wel het meest. In de verte zag hij ze wegstrompelen en een lichte tevredenheid ging door hem heen. Dat was tenminste iets.

Ze vond het gevecht doodeng en bleef als verstijfd op haar plek staan. Pas toen haar baasje weer haar richting op kwam, ontspande ze soort van – maar haar spieren hield ze nog steeds een beetje aangespannen. Gewoon, voor de zekerheid. Maar Riot's kalmerende woorden namen die angst weg – ook al kon ze wel zien dat er iets pijn deed. Liefdevol duwde ze tegen zijn schouder, keek nog even opzij naar de drie jongens die wegstrompelden en wierp ze een kwade blik toe. Hoe dúrfden ze haar baasje pijn te doen! Een paar minuten lang bleef ze staan, zodat ze zeker wist dat ze die jongens niet meer tegen zouden komen en toen pas stapte ze onder de bomen vandaan. Rustig stond ze Riot toe weer op te stijgen en stapte vervolgens rustig verder. Hopelijk mocht ze straks ook even galopperen want dat was leuk en ze wilde haar opgekropte energie kwijt. En die drie de schrik van hun leven bezorgen. In ieder geval was ze ongelooflijk blij dat Riot haar had gekocht, want ze moest er niet aan denken hoe wreed die drie tegen tegen een paard zouden kunnen zijn!

Hij keek toe hoe Duchesse onder de bomen vandaan stapte. Ze bleef gelukkig rustig staan toen hij weer op haar rug klom.
Hij dreef zachtjes aan en ze stapten weg, de heuvels verder in. Hoewel Riot behoorlijk de pest in had gehad door het akkefietje met het onfortuinlijke drietal, wilde hij het zijn dag niet laten vergallen; het was prachtig weer, Duchesse was weer gekalmeerd en ze hadden een schitterend natuurgebied voor zich liggen dat wachtte om betreden te worden.
Hij dreef opnieuw zachtjes aan en liet Duchesse aandraven.
Hij besloot haar nog niet al te hard te laten gaan, voor het geval ze nog niet helemaal was gekalmeerd; hij had geen zin nog eens te vallen want zijn borstkas liet hem op een zeurende manier weten dat hij hard terecht was gekomen.
Hij was echter te koppig om daarnaar te luisteren.
Hij keek rond. Groepjes wilde bloemen wuifden lichtjes in de zachte bries en de enige hoorbare geluiden waren die van de vogels en de hoeven van Duchesse op het zachte gras.
Riot nam zich voor vaker dergelijke uitstapjes te maken; het paard leek ervan te genieten - buiten de momenten dat een stel idioten haar voor hun plezier op stang joegen - en voor hem zelf was het best rustgevend; zo buitenrijden.
De bodem was weer vrij vlak en Riot besloot Duchesse even te laten gaan. Hij dreef zacht aan en ging lichtjes achterover zitten. Ga je gang, sprak er uit zijn houding.