A warm afternoon [Samira]

Solance was er niet, hij had vandaag vrij en rondom het huis was eigenlijk niets meer te doen nadat hij de plint had gerepareerd.
Dat, en het was waanzinnig lekker weer.
En zo kwam het dat Riot met Gypsy naast zich op weg ging naar het meer. Hij droeg shorts die ooit een lange broek waren geweest, tot er een scheur in een van de pijpen was gekomen en die nu dienst deed als zwembroek, en een zwart T-shirt.
Hij had de hondenriem in zijn hand; zolang ze nog in de natuur liepen mocht Gypsy loslopen. En dat deed het kleine hondje dan ook met een vreugde die je alleen in honden tegenkwam.
Riot glimlachte toen hij het hondje voor hem uit zag stuiven. Zo klein, en toch zo vol van zichzelf.
Niet veel later kwam Gypsy terug, met een stok in zijn bek die toch echt twee maatjes te groot was. Hij legde de stok voor de voeten van zijn baasje.
Riot's glimlach werd een grijns en hij gooide de stok weg.
Zo gespannen als hij bij mensen vaak was, zo relaxed was hij bij dieren.
Hij schoot in de lach toen Gypsy kort daarop weer dapper aangeploeterd kwam met de stok.
"Jij weet ook niet van ophouden," mompelde hij, terwijl hij de stok opnieuw weggooide.

Het duurde langer dan gepland, de wandeling, met name omdat Gypsy van geen ophouden wist, maar ze waren er.
Inmiddels droeg hij de hond, die zichzelf helemaal kapot gerend had, maar hij zat er niet mee.
Het was buitengewoon rustig bij het meer. Een handjevol mensen zwommen, zonden of lieten hun hond uit, maar het was verder nagenoeg uitgestorven. Het was dan ook een tijdstip waarop de meesten werkten of naar school gingen.
Riot zocht een rustig plekje op. Hij zette Gypsy neer, die meteen weer nieuwe energie leek te krijgen van het water, dat verleidelijk in de zon glinsterde. Riot's mondhoeken krulde even om.
Het was zo rustig dat hij zonder aarzelen zijn T-shirt uittrok. Normaal hield hij zijn bovenlijf liever bedekt, maar nu was hij toch zo goed als alleen en het zwom nou eenmaal een heel stuk prettiger zonder.
Met het immer enthousiaste hondje aan zijn zijde waadde hij het koele water in, terwijl de zon aangenaam op zijn rug scheen, die ontsierd werd door een hele serie littekens.
Maar ondanks die littekens, ondanks de enorme mentale schade die die ene nacht met zich mee had gebracht, waren het dagen zoals deze waarop hij zich bijna normaal voelde, zo met zijn huisdier in de zon.
Al snel moest Gypsy zwemmen, en ook dit deed hij met bewonderingswaardige overtuiging. Vooral als je meetelde dat hij nog altijd in het bezit van zijn stok was.

De zon scheen warm op haar gezicht terwijl ze op haar gemak langs het water liep. Af en toe zette ze haar voeten wat harder neer en dan spetterde het water zo hoog op dat haar benen inmiddels al doorweekt waren. Niet dat het uitmaakte: ze had alleen een bikini met shorts aan. Het was uitzonderlijk lekker weer en eerlijk gezegd was ze verbaasd dat er maar zo weinig mensen waren. Then again, het was doordeweeks en eigenlijk had ze geluk dat ze vandaag geen lessen had. Ze was zelfs niet nodig geweest bij het zwembad.
Ze haalde een hand door haar dikke bos haar en keek even uit over het meer, haar ogen half dicht knijpend tegen de felle zon. Misschien had ze Pepsi mee moeten nemen - nee laat maar, die had ze hier vast niet onder controle kunnen houden. Ze zou de jonge hond vanavond wel weer uitlaten. Ze glimlachte toen ze dacht aan de laatste keer dat ze de pup mee naar buiten had genomen. Wat zou Peter nu aan het doen zijn?
Ze liep weer verder en keek ondertussen uit naar een goed plekje om te gaan zitten. Ze had een kleed, een boek en muziek bij zich. Hoeveel beter kon deze dag worden?
Toen ze de om een bocht liep, op de plek waar het strand pas echt begon, zag ze daar echter iemand zitten. Heel erg verbaasd was ze niet, al was hij pas de derde die ze vandaag bij het meer had gezien. En ze had een heel rondje gelopen, gewoon voor de beweging en omdat het zo mooi was.
Ze besloot in zijn buurt te gaan zitten, maar niet té dichtbij. Het was nergens voor nodig om in zijn nek te gaan hijgen met zo veel vrije ruimte om hen heen.
'Hey!' riep ze op lichte toon, terwijl ze het kleed uit de tas die om haar schouders hing haalde en hem met een zwierige beweging op het zand legde.

Hij stond ongeveer tot aan zijn heupen in het koele water, toen hij een stem hoorde. Hij verstijfde een moment. Ineens voelde hij zich kwetsbaar, zo zonder dat ene laagje stof dat het verleden aan het oog kon onttrekken. Hij draaide zich vlug om en merkte amper dat Gypsy's stok tegen zijn onderrug stootte, toen het hondje langs hem heen zwom.
Hij ontspande toen hij zag dat het om een meisje van ongeveer zijn leeftijd ging. Ze oogde vriendelijk. Toch voelde hij zich niet meer op zijn gemak. Hij waadde terug naar het strand. Hij wilde zijn shirt weer aan.
Gypsy was hem echter voor en met een vrolijk kefje stoof de hond op het donkerharige meisje af, duidelijk totaal niet bewust van het feit dat zijn eigenaar een stuk terughoudender was. Gypsy kende geen paranoia. Gypsy kende alleen aandacht.
Riot maakte van het moment gebruik om snel zijn shirt van de grond op de te rapen en het weer aan te trekken.
"Sorry van m'n hond," mompelde hij, niet zo goed wetend wat hij met de situatie aan moest. Vroeger was er heel wat voor nodig om Riot zijn excuses aan te laten bieden, al was dit eigenlijk een ander soort excuses. Nog steeds zou hij namelijk niet snel woorden terugnemen, of door het stof gaan voor iemand.
Maar ja, als een klein grijs balletje haar vol enthousiasme op iemand afstoof moest je toch wat.