Zomaar een paardenmarkt [Duchesse]

Het was het gestommel van zijn huisgenoot wat hem wekte. Riot mompelde gedempt een verwensing. Hij was nu echter wakker, en het had weinig zin om in bed te blijven liggen.
Met een geërgerde zucht stond de jongen met het lichte haar op. Hij liep naar het raam en deed de muf ruikende gordijnen ruw open. Zonlicht verblindde hem even. Hij keek naar buiten, waar hij de schamele stallen zag staan van de boerderij waar hij samen met enkele anderen woonde.
Hij draaide zich om en liep naar zijn kast, ondertussen een sigaretje opstekend. Terwijl hij zich aankleedde blies hij een rookwolkje uit.
Hij spoot snel wat deodorant op en liep naar beneden, waar alles nog verlaten was; iedereen was nog boven. Prima, zo dol was Riot toch niet op zijn medemens. Nooit geweest ook.
Hij pakte een droge boterham en zijn jas. Daarna ging hij naar buiten, de stad in. Hij had niet echt de intèntie iets te kopen of zo. Het was meer dat hij had gehoord van een paardenmarkt in de stad. het had zijn aandacht getrokken.

De paardenmarkt wees zich al snel, al was het maar door de sterke geur van paarden en hun mest die op de wind Riot's kant op dreef. Hij had er niets tegen; natuurlijke geuren kon hij altijd wel waarderen. Hij trapte zijn sigaret nonchalant uit en liep de markt op, zijn handen in zijn zakken schuivend.



[Samen met Duchesse]

Ze was niet erg vrolijk vandaag, ook al was dat in eerste instantie niet te merken. James had haar na een week verkocht, ze was weer gescheiden van Lilian en die kreeg amper de tijd om afscheid van haar te nemen. Belachelijk, gedumpt worden na een week. Het was vroeg in de ochtend geweest. Duchesse had wel de tijd gekregen te eten, te drinken en ze was net zo lang gepoetst tot er geen vuiltje meer te zien was. Ze zag er perfect uit en meestal nam dat haar chagrijnigheid wel weg maar vandaag dus niet. Alsof ze niet goed genoeg was, zo voelde ze zich. Zo lang stond ze hier nog niet maar er was wel veel belangstelling. Er waren zelfs al een paar potentiële kopers geweest, nu stond er ook al een te onderhandelen. Ze was nogal lusteloos maar probeerde het niet teveel te laten merken. Als James haar na een week al weg wilde doen, wat zou hij dan doen als hij haar niet kwijtraakte? Ze wilde niet eens denken aan de mogelijkheden. Daarom gedroeg ze zich een beetje, als ze nu gekocht werd, was ze in ieder geval veilig -voor een tijdje. Er kwam iemand de paddock in gelopen, een vrouw met een meisje van acht of zo naast zich. Ze werd op een vriendelijke wijze gekeurd, liet het allemaal maar toe en de vrouw liep na een kwartier weer weg. Het meisje bleef bij het hek staan en begon Duchesse vol te stoppen met lekkers, wat ze dankbaar aannam. Ergens leek een klein kind haar wel leuk, behalve als ze rijlessen zou krijgen van haar moeder - Duchesse nam aan dat de vrouw de moeder was. Beginners waren verschrikkelijk om op je rug te hebben, als je aan goede ruiters gewend was. En dat was Duchesse dus. Ze was net een beetje aan het wegdoezelen toen ze weer opschrok door een luid geroep.

Een schermutseling? Riot hoorde mensen met stemverheffing praten. Zijn blauwe ogen vernauwden zich even. Hij keek naar waar het geluid vandaan kwam. Twee mannen, een lange, enigszins Oosters ogende man en een nogal stevige met een rood, rond hoofd, stonden verhit te ruziën. Riot fronste. Wat was hun probleem?
Goed, hij moest niet zeuren; als iemand veel ruzie maakte was hij het, maar dat was anders. (Anders als in; doorgaans kwam het er bij Riot's ruzies op neer dat een van de twee deelnemers achterbleef in de goot met een paar kapotte ribben). Dit, was gewoon zielig gekibbel.
Geërgerd werkte Riot zich langs de twee, aangezien ze redelijk in de weg stonden. Hij bromde iets geïrriteerds.
"Kijk 'ns uit!" snauwde de dikke man tegen hem. Riot liep vlug door. Hou je in, zei hij inwendig tegen zichzelf, hou je verdomme in.
Hij keek rond, tussen de vele mensen door.
Plotseling viel zijn blik op een voskleurige KWPNer. Het was een ontzettend mooi dier, en onbewust bleef de onhandelbare jongen staan kijken, waarna hij, voor zijn doen opmerkelijk kalm, op het dier afliep. Het viel hem op dat het paard en tiptop verzorgd uitzag. Op de een of andere manier voelde hij zich daardoor nog groezeliger dan hij eigenlijk al was. Alsof hij in zijn gescheurde jeans en ronduit smerige T-shirt Buckingham Palace binnen was gelopen, maar dan net iets minder awkward.
"G'dday, fella," mompelde hij zacht, zijn hand uitstekend, zodat het paard er aan zou kunnen ruiken. Zijn ogen namen het dier zorgvuldig op.
Riot sloeg geen acht op de verkoper, die hem afkeurend bekeek, in hem waarschijnlijk geen potentiële koper ziend.

Het geschreeuw kwam van een of andere ruzie zag ze na een tijdje. Een paar paarden die bang aangelegd waren -wat zij vroeger ook was- begonnen in paniek te raken en ze had de neiging de twee mannen omver te trappen, al was het alleen maar voor de toekomst van die angstige beesten. Mensen kochten je meestal niet als je lastig was, daar had ze inmiddels genoeg ervaring mee. Dat Mandi haar had gekocht, was een wonder geweest tot ze weer verkocht werd. Toen kwam James, die het beter deed, maar ook die verkocht haar weer. Wel was ze inmiddels erachter gekomen dat er wel goede mensen bestonden en was Duchesse nu gewoon een vriendelijk paard. Soms wel wat schrikkerig maar James en Mandi hadden samen een hele vooruitgang bij haar geboekt.
Tussen de twee mannen door liep een jongen op haar af. Nou ja, eerst stond hij een tijdje naar haar te staren en dáarna kwam hij op haar af. Hij zag er onverzorgd uit, dat was het eerste dat Duchesse opviel. Anders dan de meeste mensen die hier rondliepen. Ze kon zich niet voorstellen dat hij het geld had om een paard te kopen, laat staan een paard als haar. Die angstige beesten kosten altijd aanzienlijk minder, James had bedacht dat nu ze gewoon vriendelijk was en qua bouw prima wedstrijden kon rijden later, dat hij wel wat meer kon gaan vragen. Ze was dan ook benieuwd naar de reactie van de jongen als hij de prijs hoorde. Voor nu was hij gewoon iemand die weer interesse in haar toonde, een ongewoon, apart iemand.
"G'dday, fella." Ze verstond het niet maar hoorde aan de toon dat het een soort begroeting of zo was. Prima, wat kon je anders verwachten? Er werd een hand naar haar uitgestoken en ze strekte haar hals uit, zodat ze eraan kon snuffelen. Zat er iets lekkers in? Nee, jammer. Toch snoof ze een paar keer, zijn geur in zich opnemend. Die rook niet zo fris maar niet perse vies. Het rook dierlijk, dat was raar voor een mens maar het was het enige woord waarmee ze het kon omschrijven. James leek niet zo blij met hem en keek hem afkeurend aan, maar kwam toch op de jongen af. "Heb je interesse in haar? Ze heet trouwens Duchesse," zei hij kortaf, een beetje snauwend, omdat hij niet verwachtte dat de jongen zijn merrie zou kunnen kopen. De klant was koning, maar dit kon toch nooit een klant zijn.

Toen het paard aan zijn hand snuffelde, was zijn gezichtsuitdrukking enigszins verzacht. Hoe zo'n klootzak hij over het algemeen ook mocht zijn, hij had een zwak voor dieren. Ze hadden een soort onschuld over zich. Tuurlijk, een onschuld die vaak door mensen grotendeels weg werd genomen, maar een onschuld desalniettemin.
Riot wilde net zijn hand uitsteken om het paard voorzichtig over diens hals te aaien, toen hij de stem hoorde van de verkoper, die hem net al zo afkeurend had bekeken.
De manier waarop hij aan werd gesproken irriteerde hem direct, maar hij maande zich tot kalmte.
Hij keek de man recht aan en deed een poging vriendelijk over te komen. Dat faalde. Als in; totaal.
"Duchesse? Mooie naam," zei hij. Hij dacht na. Had hij interesse in dit paard? Ja, eigenlijk wel. Maar hij betwijfelde of hij haar kon betalen.
Hij had gespaard, de afgelopen jaren. Hij had inmiddels aardig wat geld bij elkaar gesprokkeld - overwegend op vrij obscure manieren die in een enkel geval het daglicht niet bepaald konden verdragen - maar dat was eigenlijk bestemd voor.. Ja, waarvoor eigenlijk? Toekomst? School? Dat laatste werd voornamelijk door de overheid betaald.
"Ligt eraan.. hoe duur is ze?" vroeg hij, opmerkelijk rustig, als antwoord op de eerste vraag van de verkoper.
Even zwol de wind aan, Riot's toch al rommelige haar verder door de war blazend. Het was een koele wind, maar niet echt onaangenaam; de kille, barre temperatuur van de winter was immers op zijn retour.

"Duchesse? Mooie naam." Duchesse spitste haar oortjes bij het horen van haar naam. Wat zouden ze over haar zeggen? Ze probeerde het te verstaan maar ving maar een paar woorden op. "Ligt eraan.. hoe duur is ze?" Ook het woordje duur ving ze op. Aan de andere kant van de paddock zat het meisje te huilen, door de nieuwe aandacht had ze het niet opgemerkt. De moeder kwam aangerend en nam haar mee naar een of andere palomino verderop, de vrouw keek nog even kwaad om naar de jongen. Waarom haatte iedereen hem? Natuurlijk, hij was anders maar hij deed toch niks? Ach, mensen waren maar rare wezens.
James noemde de prijs en keek de jongen fronsend aan. Het was behoorlijk hoog, hoger dan wat hij eigenlijk in gedachten had en misschien wel te hoog, maar hij was veel te bang om vals geld in handen te krijgen of bedrogen te worden. Dit soort types waren meestal behoorlijk onbetrouwbaar.
Omdat ze weer aandacht wilde, duwde ze haar neus tegen de schouder van de jongen aan. Ze hield van aandacht. Haar neus schoof omlaag en ging naar zijn broekzakken, die zagen er best vies uit maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze duwde ertegenaan en voelde iets. Helaas waren ze veel te klein om haar grote neus in te kunnen duwen maar ze bleef eraan zitten en happen en trekken, net zolang tot ze óf een tik kreeg ten teken dat ze het niet mocht doen, óf wat lekkers kreeg. Misschien was het wel helemaal geen lekkers maar proberen kon altijd.

"Holy fuck," liet Riot zich per ongeluk ontvallen. Hij kon het niet helpen; die prijs was verdomd hoog en hij was gewoon enigszins grofgebekt.
Even keek hij de vrouw na, die hem kwaad had aangekeken. Wat was haar fucking probleem? Teef, dacht Riot geërgerd, waarna hij zijn aandacht op de verkoper richtte. Deze leek absoluut niet blij te zijn met het feit dat Riot hier nog steeds stond.
Toen Duchesse tegen hem aanduwde keek hij op. Hij grinnikte toen ze zijn broekzakken leek te inspecteren. Hij duwde haar voorzichtig weg.
"Blijf daar maar uit de buurt, zitten sigaretten in," mompelde hij. Hij had zo het idee dat zowel paard als verkoper het niet op prijs zouden stellen als Duchesse Riot's rookspul te pakken kreeg. Riot zelf moest toegeven dat hij dat ook niet aangenaam zou vinden, integendeel.
Toen richtte hij zich weer tot de verkoper. Duchesse's gedrag had zijn aandacht nogal afgeleid, maar nu herinnerde hij zich de prijs weer die de man op had genoemd. Voor Riot was er nu een competitie gestart; de man had hem in zekere zin uitgedaagd, ervanuitgaand dat Riot niets voorstelde, dus deze naam de uitdaging aan; onderhandelen.
Hij dacht even na, en noemde toen een prijs die vele malen lager lag.
Hij wist hoe handelen werkte; hij had het vaak genoeg gedaan. En hij had het de dealers die hij vervolgens halfdood in een steegje achter had gelaten ook vaak genoeg horen doen met jongens van nog geen vijftien die geen leven meer hadden.
Yep, Riot had wel enige ervaring met handelen. Een paard kopen echter, had de jongen nog nooit gedaan. Niet erg; hij vond het wel interessant, eens meemaken hoe zoiets hier werd geregeld.

"Holy fuck." James trok een van zijn wenkbrauwen op bij het horen van die woorden. Jammer genoeg bleef de jongen staan, hij had verwacht hem wel weg te kunnen jagen met zo'n enorm hoge prijs. Die dacht blijkbaar dat hij heel wat was.
Duchesse keek verontwaardigd toen ze werd weggeduwd. "Blijf daar maar uit de buurt, zitten sigaretten in," mompelde de jongen. Ze verstond niet echt wat hij zei, het klonk waarschuwend, maar James' reactie gaf haar de indruk dat het geen goede indruk maakte. Maar ja, nee was nee en om zelf haar goede imago heel te houden, nam ze genoegen met wat gras achter het hek. Het begon nu echt op te vallen dat er opeens veel minder belangstelling was. Mensen keken wel naar haar en ze smoesden wat, maar de meesten liepen weer verder. Af en toe kwam er een man of zo op haar af die haar wat aaide, maar tot kopen kwam het nooit. Ze vond het leuk dat de jongen bleef staan, vooral omdat het James verschrikkelijk irriteerde. Duchesse was namelijk nog steeds kwaad op die man, omdat hij haar gewoon nu al weer verkocht. Dat deed je toch niet, dan had je gewoon niet verantwoordelijk nagedacht als je op het punt stond een paard te kopen! Nou ja, ze vond het gewoon leuk hoe geïrriteerd hij van iemand kon worden, iemand die zij wel mocht. Er begon een felle discussie en ze luisterde niet eens, het ging toch veel te snel voor haar.
James fronste. Dus deze rookte ook nog? Onguur type, rookt, al weken niet gewassen. Hij was bezorgd om Duchesse, waar die nu weer terecht zou komen. "Denk je nu echt dat ze voor zo weinig geld te krijgen valt?" lachte hij schamper en noemde weer een prijs, bijna even hoog, wel iets eraf gehaald maar nog steeds veel.

"Ach, volgens mij zou ze voor vijf cent nog vrijwillig bij je weggaan," merkte Riot neutraal op. Hij zag de man fronsen, maar deze stuurde hem niet weg om de simpele reden dat de markt leeg aan het lopen was en er verder geen mensen met duidelijke interesse meer rondliepen. Riot voelde lichte triomf.
Hij noemde weer een lage prijs, al was deze iets hoger dan zijn vorige bod. Hij leunde ogenschijnlijk ontspannen tegen het hek. Geen dier dier trapte in dergelijk schijnvertoon, maar Riot had nog nooit een verkoper ontmoet die níet gevoelig was voor onverschilligheid, zelfs al was deze gespeeld. Zo nu en dan voelde hij haast plaatsvervangende schaamte voor de mensen die er zo gemakkelijk voor vielen. Haast.
De man noemde weer een hoger bod, al zakte hij duidelijk in prijs. Riot deed alsof hij hierover na moest denken. Uiteindelijk deed hij weer een lager bod.
Zo sparden ze over en weer een tijdje, tot er een enigszins redelijke prijs was bereikt.
Riot haalde zijn portemonnee tevoorschijn - een half vergaan nepleren ding - waar hij zijn pinpas uit viste. De man verdween en kwam even laten terug met een portable pinautomaatje. Riot keek goed voor hij zijn pas erdoor haalde; hij had geen zin om opgelicht te worden, want dan zou hij die kerel's neus weer moeten breken en wat zou dat arme beest dan wel niet van hem moeten denken?
Ja, dat en het gaf gewoon teveel troep. Bloed en zo overal.. Hadden de arme vogels ook niets meer aan het achtergebleven stro eronder. Would be rather sad.
Riot betaalde. Hij hield zijn gezicht in een plooi, maar van binnen voelde hij zich voor het eerst in tijden weer echt opgetogen.
De koop was rond. Het hek ging open en het halstertouw werd hem ruw in zijn handen gedrukt; maak dat je weg komt met dat beest, zei die handeling zo ongeveer. Riot grinnikte. Hij aaide het paard over diens zachte hals.
"Let's go.. Duchesse," zei hij. Zijn stem klonk zowaar zachtaardig.
Hij kon het amper geloven; een eigen paard.. En nog voor een redelijke prijs over; hij had nog genoeg geld om het dier de komende tijd van voeding te voorzien.

Er werd een portemonnee tevoorschijn gehaald, dat beschouwde Duchesse als het teken dat ze weer verkocht werd. Maar goed ook, de paardenmarkt begon leeg te lopen en ze wilde niet met James mee terug. Opgelucht keek ze toe hoe er een raar apparaatje tevoorschijn werd gehaald, ze had geen idee wat het was maar blijkbaar betaalde de jongen via die manier. Er werd namelijk geen geld tevoorschijn gehaald. Ruw haalde James haar uit de paddock -hij was duidelijk chagrijnig want normaal was hij nog best vriendelijk tegen haar- en het werd in de hand van de jongen gedrukt. Omdat ze nu toch verkocht was en het niet meer teruggedraaid kon worden, trapte ze achteruit in James' richting. Bedankt dat je me zo lang hebt verzorgd, bedankte ze hem sarcastisch. Ze werd over haar hals geaaid en vriendelijk duwde ze haar neus tegen zijn wang aan. Ze nam zich voor zich voorbeeldig te gedragen, al wist ze dat er wel momenten zouden komen dat ze ging schrikken. Nou ja, ze verwachtte dat dit mens dat wel zou begrijpen. "Let's go... Duchesse," zei de jongen zacht tegen haar en ze brieste bij het horen van haar naam. Duchesse hinnikte zacht en liep toen rustig met hem mee. Wat haar opviel was dat er in de verste verte geen trailer te bekennen was, dan woonde hij waarschijnlijk dichtbij. Nou ja, ze was geen watje, een leuke wandeling was altijd welkom. Ze moesten een flink eind langs een drukke weg die ze niet kende, zij was van de andere kant afgekomen. Als er een auto te snel langs reed of hard toeterde, maakte ze een schrikbeweging of bleef verstijfd staan. Het was dus wel begrijpelijk dat ze ontzettend blij was om te zien dat ze nu op een soort landweggetje waren, lekker rustig. Na nog een kwartier lopen was ze bij haar nieuwe huis aangekomen. De eerste indruk was niet echt geweldig, de stallen zagen eruit alsof ze elk moment in elkaar konden vallen en de boerderij zag er ook een beetje vervallen uit. Maar de wei was enorm en het gras had duidelijk tijd gehad om te groeien want er was genoeg om een maand non-stop te grazen. De bak die ernaast lag was ook heel groot en er was ook nog een paddock, die was wel klein maar hopelijk hoefde ze daar niet zo vaak in. Ook het erf was vrij groot dus ze had het hier best wel getroffen. Duchesse gaf de jongen een ondeugend duwtje. Ze schrok toen er iets werd geroepen en keek opzij. Een ander mens kwam op ze afgerend, die zag er al net zo onverzorgd, als het niet nog onverzorgder was, uit als haar nieuwe baasje.

Hij had even geglimlacht toen het paard tegen zijn gezicht geduwd had.
De weg naar de boerderij was soepel verlopen, en Riot baalde dan ook behoorlijk toen een oude bekende eraan kwam. Riot zuchtte geërgerd. Toen hij merkte dat de nieuwkomer Duchesse had laten schrikken aaide hij haar geruststellend over haar hals.
Voor hem stond nu een man van achterin de twintig. Het was Jeremiah, een van Riot's huisgenoten.
"Riot, idioot, wat heb jij nou weer meegenomen?" Jeremiah had een ergerlijke, luide stem waar Riot een enorme hekel aan had.
"Waar lijkt het op?" reageerde hij geërgerd.
Jeremiah droop nukkig af. Riot zuchtte. Wat was zijn probleem? Hij wist toch dat Riot hem niet mocht? Waarom bleef hij hem dan verdomme steeds aanspreken?
"Kom," zei hij tegen Duchesse. Zijn stem klonk weer een stuk vriendelijker. "Ik breng je naar je nieuwe thuis."
Hij liep met haar naar de stallen, waar hij even stilhield. Hij koos uiteindelijk voor de grootse stal, een met uitloop op de paddock. Het viel hem op dat die laatste vol onkruid zat, dus toen hij Duchesse had gestald sloot hij de weg naar de paddock eerst af. Hij had zo'n gevoel dat het niet onverstandig zou zijn eerst wat onkruid te gaan wieden. Hij liep naar de schuur, waar hij na een tijdje de rommel te hebben doorgespit een schoffel vond.
Hij ging ermee de paddock in. Hij trok zijn jas uit en hing die achteloos over het hekje dat de paddock en Duchese's nieuwe onderkomen van elkaar scheidde. Hij besloot in verband met het paard hier geen sigaret op te steken en ging het onkruid met de schoffel te lijf.
Zo werkte hij een tijdlang door, tot de schemering echt begon te vallen. Riot haalde een emmer waar hij het losgeschoffelde onkruid ingooide. De emmer zette hij buiten de paddock; hij was toch nog lang niet vol.
Hij liep naar Duchesse toe en leunde over de staldeur.
"Morgen doe ik de rest," beloofde hij. Hij merkte dat hij het warm had gekregen van het landwerk. Hij liep naar de scheur en haalde een emmer voer voor het paard. Op de boerderij liep van alles rond, en er was dan ook van alles in de schuur.
Hij bracht het voer naar de stal en keek nog eens goed naar het paard. Ze was echt mooi. Als hij klaar was met de paddock zou hij spullen voor haar gaan kopen, nam hij zich voor.

"Riot, idioot, wat heb jij nou weer meegenomen?" Duchesse legde haar oren plat bij de luide stem, dat had ze nog overgehouden van vroeger. Toen werd er ook altijd tegen haar geschreeuwd. Ze verstond het niet helemaal maar de naam viel er wel uit te pikken: Riot. De jongen heette Riot. "Waar lijkt het op?" snauwde Riot fel terug, daar schrok ze ook een beetje van maar niet heel erg, hij was best aardig tegen haar en het leek haar niet logisch dat hij het tegen haar had. Het zorgde er wel voor dat het luide mens verdween, zie je wel dat Riot goed volk was? Hij beschermde haar! "Kom," zei hij tegen haar, "ik breng je naar je nieuwe thuis." Haar oren schoten vooruit, kom en thuis kende ze wél. Wat haar stal betrof was ze niet bijzonder kieskeurig, het hoefde geen enorm ding te zijn. Als ze maar een beetje bewegingsvrijheid had en er een dikke laag vers stro op de grond lag. Oh ja, een hooinet was ook noodzakelijk, net als voer en water, maar het hoefde voor haar niet geautomatiseerd. Nee, Duchesse was alles behalve verwend. Rustig stapte ze naast Riot mee, nieuwsgierig naar hoe het eruit zou zien. Zou het al klaar zijn? Ze hoopte van wel want ze was nu al best wel moe, op de paardenmarkt staan was vermoeiend met al dat gepraat waar je je op moest richten. In de stallen stonden ze even stil, leek Riot te kiezen welke het beste was en daar kwam ze in te staan. Er hing geen hooinet, jammer, maar er was wel lekker zacht stro. Het was een inloopstal, wanneer ze wilde kon ze naar de paddock toe. Maar nu mocht het niet van Riot want hij deed de deur tussen de paddock en de stal dicht. Nieuwsgierig naar wat hij ging doen ging ze met haar hoofd over de lage deur hangen en keek naar Riot. Hij was dingen aan het weghalen in de paddock, het leek op gras en ze vroeg zich af of dat eetbaar was. Waarschijnlijk niet omdat hij het aan het weghalen was.
Na een uur of drie, vier, begon het al te schemeren. Er was nog steeds wat groen spul in de paddock dus mocht ze er nog steeds niet in. Niet dat ze er op dit moment behoefte aan had maar in de ochtend was het altijd wel prettig om gelijk je benen te kunnen strekken. "Morgen doe ik de rest," beloofde hij, ze spitste haar oren maar het enige wat ze begreep was morgen. Misschien ging hij morgen weer met de paddock verder en dan kon ze er die middag of misschien al die ochtend weer in. Ze brieste vrolijk, dat vond ze een prima idee. Riot liep even weg maar kwam algauw weer terug met een emmer voer. Jammie! Ook werd er water in haar stal gezet. Als afscheid gaf ze hem een lik over zijn wang en viel toen aan op het eten, wat overigens heel lekker smaakte. Ook het water was helemaal vers. Toen ze vol zat, keek ze nog een half uur naar buiten, nadenkend over wat ze allemaal zouden kunnen doen morgen. Toen had ze toch wel behoefte aan wat slaap dus haalde ze haar hoofd binnenboord, zocht een prettige houding en sukkelde snel in slaap.

Het paard likte over zijn gezicht en hij schoot in de lach. Hij besloot het dier niet verder te storen toen deze begon te eten en pakte zijn jas.
Hij liep naar binnen, waar een huisgenote al het avondeten had geregeld. Friet. Riot was ongezonde rotzooi wel gewend, maar desondanks vond hij frituur smerig.
Het meisje dook plotseling achter hem op, haar handen op zijn heupen leggend. Riot vloekte en duwde haar ruw weg.
"Blijf van me af," gromde hij. Ze droop gekwetst af.
Stomme slet, dacht Riot. Hij wist dat ze dit bij zo ongeveer elke jongen probeerde die onder de negentig kilo was en daar kwam bij; in het geval van mensen werd Riot niet graag aangeraakt. Hij vond fysiek contact, zeker met mensen die hij slecht kende of niet echt mocht, zeer onaangenaam. Hij was dan ook erg op zichzelf.
Doordat hij nu al met twee van zijn husigenoten ruzie had, verliep de avondmaaltijd stil en met een vrij gespannen sfeer. Riot at weinig; hij had niet echt trek.
Ruim voor het toetje verliet hij de tafel.
Hij ging naar buiten, naar de stallen. Hij probeerde zo min mogelijk lawaai te maken en ging nog even bij Duchesse kijken. Hij zag dat het dier vredig sliep en vertrok weer, even stil als dat hij gekomen was, waarna hij direct doorging naar zijn kamer.
Hij haalde een kam door zijn haar en gooide een beetje water in zijn gezicht. Ze moesten zuinig zijn met water; hoe minder onkosten ze maakten, hoe meer er werd vergoed door de eigenaar van de boerderij, weer zo'n regeling die was getroffen zodat ze met zijn allen hun leven weer wat meer op de rails zouden kunnen krijgen.
Goed, so far had het nog niet zo gek veel uitgehaald, maar dat deed er niet toe.
Riot droogde zijn gezicht af en trok zijn broek en shirt uit, waarna hij zijn bed inkroop. Hij trok de dunne dekens ver op en ging op zijn rug liggen.
Hij overdacht de afgelopen dag en glimlachte even. Hij had zich in tijden niet zo vrolijk gevoeld, realiseerde hij zich, alsof dit paard een enorm positieve werking op hem had.
Hij schrok op uit zijn gedachten, toen de deur een stukje openging. Een bekende gestalte bleef staan.
"Wat moet je?" vroeg Riot kortaf.
"Ben je boos op me?" vroeg het meisje, duidelijk doend alsof hij haar vreselijk veel pijn had gedaan. Riot vloekte.
"Laat me met rust," gromde hij. De deur ging met een klap dicht en de jongen zuchtte diep.
Hij zette het van zich af en viel al snel in slaap.

Hij werd de volgende ochtend behoorlijk vroeg wakker; een uur of zeven. Even vroeg hij zich slaapdronken af waarom. Vrijwel direct echter, herinnerde hij het zich weer.
Hij stond op en kleedde zich snel aan, gewoon de kleren van gisteren weer aantrekkend. Alles was toch even smerig, dus wat maakte het uit?
Hij liep vlug naar beneden, waar wederom nog niemand was. Alleen maar beter.
Hij at snel twee boterhammen en vond een plak enigszins uitgedroogd brood op het aanrecht. Hij besloot het voor Duchesse mee te nemen; hij dacht dat gewoon brood te plakkerig zou zijn voor een paard, dus dit leek hem wel aardig geschikt.
Hij trok zijn jas aan en liep met het broodje in zijn hand naar buiten, richting de stal.
"Goodmorning sunshine," zei hij, ronduit goedgehumeurd. Goed, het was een feit dat dit humeur even lang goed bleef als dat er zich geen mensen aandienden, maar dat deed er even niet toe.

Duchesse had heerlijk geslapen deze nacht. Ze was al vroeg wakker geworden door een of andere haan maar zo erg vond ze het niet. De emmer met voer was nu helemaal leeg en het water ook. Verder had ze zich vermaakt door haar stro door de war te halen, naar buiten te staren en rondjes te lopen. Eigenlijk verveelde ze zich gewoon dood en hoopte ze dat er gauw wat zou gebeuren. Als de paddock nou open was, dan had ze nu haar benen kunnen strekken, die waren elke ochtend best stijf. Maar ja, ze moest geduld hebben. Sowieso had ze het niet zo op stallen, je kon haar er zonder problemen inzetten en ze had ook geen stalnijd meer, maar of ze het leuk vond? Nee, ze werd altijd onrustig als het te lang duurde.
Bij het horen van voetstappen stootte Duchesse een luide hinnik uit en keek ze wie het was. Gelukkig, Riot! Voor de rest van de mensen was ze een beetje bang, die ene man van gistermiddag was behoorlijk eng. Vrolijk begroette hij haar en net zo vrolijk begroette ze hem. Het brood dat hij haar aanbood nam ze graag aan, het was een beetje oud maar dat maakte haar verder niet uit; brood was gewoon lekker. Benieuwd naar wat hij nu ging doen -ze hoopte dat hij haar zou gaan poetsen of zo want dat was perfect om de dag mee te beginnen- dribbelde ze onrustig verder en duwde om de zoveel rondjes tegen hem aan. Toen het haar te lang duurde en ze echt uit die stomme stal wilde, hinnikte ze ongeduldig.

Hij glimlachte even toen hij vrolijk werd begroet.
Hij dacht even na. Veel verstand van paarden had hij niet. Er had hier ooit eens een oude ruin gestaan waar hij voor had gezorgd, en hij kende de beginselen van het rijden, maar dit was desondanks relatief nieuw voor hem.
"Rustig maar," zei hij, toen Duchesse hinnikte.
Hij liep naar de schuur en keek wat er allemaal nog lag. Eerst pakte hij de schoffel, die hij nonchalant over zijn schouder legde.
Toen viel zijn blik op oude paardenborstels. Met enige moeite kreeg hij ze te pakken. Ze waren bepaald niet geweldig, maar voor een keer kon het wel. Als hij klaar was met de paddock zou hij wel nieuw spul gaan halen.
Hij haalde Duchesse uit haar stal en zette haar vast aan het hek van de paddock. De schoffel had hij een eindje verderop gedumpt.
De temperatuur was vrij aangenaam, dus hij hing zijn jas over de staldeur.
Daarna haalde hij wat hooi, wat hij voor Duchesse op de grond legde. Hij pakte een borstel en begon haar te verzorgen.
Hij merkte al vrij snel dat het kalmerend op hem werkte en dat hij het een aangename bezigheid vond. Hij hoopte maar dat dat ook voor Duchesse gold.
Hij luisterde naar zijn omgeving, naar de geluiden van de natuur en besefte zich hoeveel meer hij zich hier op zijn gemak voelde dan tussen wezens van zijn eigen soort.
Een eindje verderop werd zo te horen een van de geitjes wakker. Die moest hij zo ook maar even gedag zeggen, nam hij zich voor, terwijl hij met zijn vingers zorgvuldig de manen van het paard begon te ontwarren.

"Rustig maar," zei Riot kalm, Duchesse spitste haar oren maar erg rustig werd ze er niet van. Verbaasd en zelfs een beetje verontwaardigd keek ze hoe hij wegliep. Hij ging haar toch niet de hele dag hier laten staan? Dan werd ze echt helemaal gek van verveling.
Nee, gelukkig kwam Riot weer terug, bewapend met een krat vol borstels. Daar werd ze nog drukker van en ze bewoog zo druk met haar hoofd, dat het irritant aan het worden was voor hem. Om hem wat te helpen, hield ze haar hoofd stil maar zodra hij haar halster weer om had gedaan en ook het halstertouw op zijn plek zat, begon ze weer druk te doen. Dat had ze elke morgen; al die energie moest er eerst even uit, dan pas was ze weer helemaal rustig.
Buiten zette Riot haar vast aan het hek van de paddock, de temperatuur was perfect en het hooi dat voor haar neus werd gegooid, voldeed aan de eisen. Ook hier ging ze weer lopen dribbelen en haar hoofd alle kanten op bewegen. Tenslotte bleef het hangen bij de bak met borstels want die was héél interessant. Ze begon pas te ontspannen toen Riot begon te poetsen, het was een soort massage voor haar. Hij poetste niet perfect, Lilian was er beter in, maar toch voelde het heel prettig aan. Terwijl Riot zich aan het uitsloven was op haar, knabbelde zij op het hooi voor haar. Op het moment dat ze gefrutsel aan haar manen voelde, keek ze op maar nam wel een enorme hap hooi mee omhoog. Een heleboel viel weer omlaag maar er bleef nog genoeg over om zichzelf mee te vermaken.

Hoewel het poetsen haar rusteriger leek te maken, viel het Riot op dat ze druk was, erg druk.
"Hmm.. Dan moest je maar eens beweging krijgen, no?" mompelde Riot. Hij keek naar het halstertouw. Vrij lang. En wat kon er in de bak nou misgaan?
Een kleine adrenalinekick ging door hem heen. Hij legde de borstels weg. Als het goed was, was hij dit nog niet verleerd.
Hij maakte het paard los. Hij merkte dat hij vergeten was de veiligheidsknoop te gebruiken; het kostte hem nogal wat tijd om de knoop los te maken. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hoe had hij zoiets kunnen vergeten?
Toen hij haar eindelijk los had, aaide hij haar opgetogen over haar hals.
"Ik denk dat we allebei wel wat actie kunnen gebruiken," zei hij.
Hij leidde haar naar de bak. Hij droeg geen rijbroek, rijlaarzen of een cap; gewoon zijn jeans en shirt, maar hij maakte zich er niet druk om. Hij had al vaak genoeg iets gebroken; hij was er niet bang voor.
In de bak maakte hij van het touw een soort provisorische teugel, die vooral was bedoel voor een soort houvast, al was dat in zekere zin waarschijnlijk vooral een soort placebo. Hij zou het hoogstwaarschijnlijk amper gebruiken, maar je wist nooit wat er kon gebeuren. Riot mocht dan roekeloos zijn, hij was absoluut niet achterlijk. Hij wist ook wel dat zelfs het gehoorzaamste dier kon schrikken.
Soepel klom hij op de rug van het dier. Toen hij zat, voelde het enigszins onwennig, dus hij dreef vooralsnog niet aan. Hij wilde ook eerst weten hoe het dier op zijn gewicht zou reageren. Niet dat hij zwaar was, zoveel at hij niet, maar toch.

Duchesse vond het jammer toen Riot stopte met poetsen maar was ook wel nieuwsgierig naar wat hij nu van plan was te doen. Niet de stal, niet de stal! bad ze in stilte. Ze had verwacht dat hij de knoop zo los had - tenslotte stond ze ook heel snel vast - maar dat viel tegen. Het was een heel gepruts om haar weer los te maken, ze kon zich al bijna voorstellen dat hij zijn tanden straks ook nog ging gebruiken, zo wild rukte Riot aan het touw. Maar wonder boven wonder kwam ze toch weer los. Met haar oren helemaal vooruit keek ze hem aan, terwijl hij haar vasthield, aaide hij haar over haar hals. Maar nu begon ze weer druk te worden, ze had nog steeds behoefte aan wat beweging.
"Ik denk dat we allebei wel wat actie kunnen gebruiken." Riot zag er vrolijk uit en hij klonk ook vrolijk. En Duchesse was het honderd procent met hem eens. Hij leidde haar naar de bak toe, precies de plek waar ze naar toe wilde. Nou ja, in het begin van de ochtend was dat de paddock geweest maar de bak was nog leuker, want dat betekende dat hij ging rijden! Daar had ze wel oren naar! Wel vond ze het een beetje vreemd dat hij geen rijkleding aan had, dat hadden Mandi en James wel altijd aangehad. Ook had ze helemaal geen tuig aan, ja, alleen haar halster en dat touw. Het was wel lekker zonder dat zware zadel en dat irritante koude ijzer in haar mond, maar wel raar. Ach ja, als ze maar beweging kreeg, daar ging het om.
In de bak prutste Riot weer aan het halstertouw, ze snapte niet wat hij ervan wilde maken. Dat drong pas tot haar door toen het af was. Een soort mislukte teugel lag nu op haar schoft, om de richting mee aan te geven zeker. Dat vond ze best, teugels waren niet zo vervelend als bitten, behalve als je zo'n mens op je rug had die er constant aan liep te trekken. Ze hoopte maar dat Riot niet zo reed, anders was er geen lol meer aan.
Zonder problemen klom Riot op haar rug, hij was niet eens zo zwaar. Ongeveer even zwaar als Mandi, lichter dan James. Ze bleef dan ook braaf staan wachten op zijn hulpen, ook al had ze de neiging gewoon uit zichzelf te gaan stappen. Maar ze was haar voornemen nog niet vergeten en daarom bleef ze wachten.

Hij pakte de 'teugels' beet. Het touw voelde ruw aan in zijn handen. Hij wachtte nog heel even en dreef toen aan. Het paard stapte weg. Riot voelde zich even ongemakkelijk; het rijden was echt weer een tijd geleden. Zijn laatste rit was.. misschien wel een jaar of drie geleden. Verder had hij voornamelijk op al dan niet gestolen gemotoriseerde voertuigen gereden.
Die dealers misten ze toch niet.
Het was bijzonder, weer een levend die onder hem te hebben. Een dier dat ademde, dat lééfde. Een wezen met een eigen persoonlijkheid.
Al snel voelde de cadans van de bewegingen van Duchesse vertrouwd aan, alsof hij de afgelopen niet anders had gedaan dan paardrijden.
Riot liet de provisorische teugels los; het was niet alsof ze ervandoor kon gaan in een bak, en daar kwam bij dat hij het idee had dat ze betrouwbaar was.
Hij hoorde stemmen en keek op. Jeremiah en het meisje waren naar de rand van de bak gelopen en keken nu nieuwsgierig toe terwijl ze druk in een conversatie gewikkeld waren.
Riot besloot hen te negeren, al hield hij ze wel in de gaten. Hij schatte hen niet in als de mensen die een streek uit zouden halen die Riot's leven in gevaar kon brengen, maar mensen kon je simpelweg nooit vertrouwen, zoveel had Riot inmiddels wel geleerd.
Hij hield Duchesse ook in de gaten; het was hem al eerder opgevallen dat ze niet echt dol was op Jeremiah met zijn luide stem, dus hij hield er rekening mee dat ze er opnieuw van zou kunnen schrikken.

Het had veel te lang geduurd volgens Duchesse maar eindelijk kwam dan toch het moment dat ze aangespoord werd. In een drukke, snelle stap liep ze uit zichzelf naar de hoefslag toe. De eerste paar minuten waren het slordige pasjes die enkel dienden om wat energie kwijt te raken. Daarna begon ze haar best te doen en werden haar passen netter en langer.
Duchesse voelde dat Riot de 'teugels' losliet en vatte dat op als een soort compliment, dat hij haar nu al genoeg vertrouwde om zich niet vast te hoeven houden. Ze ging nog beter haar best doen, voor zover dat kon in een simpele stap. Ze verlangde naar het moment dat ze mocht draven of misschien zelfs galopperen! Met een galopje was al haar energie er meteen uit!
Ze had zo'n vermoeden dat zij en Riot geen wedstrijden zouden rijden later. Niet dat ze daar zo'n zin in had, zelfs een manege-proefje was er nog nooit van gekomen. Maar hij reed heel erg nonchalant, als een mens je wilde trainen, ging dat totaal anders. Dan moest je allemaal oefeningen en zo doen. Dat zag ze Riot niet doen maar nu kon ze tenminste wel ontspannen.
Een deel van die ontspanning verdween echter toen twee stemmen dichterbij. Ze maakte een schrikbeweging bij het horen van diezelfde luide stem, die ze hoorde bij de aankomst hier maar bedacht zich net op tijd Riot, die op haar rug zat. Gespannen stapte ze door, legde haar oren plat toen ze langs de twee mensen moest maar bleef wel stappen. Dat veranderde toen het meisje plotseling haar hand uitstak naar haar neus om haar te aaien. Ho, dat wilde Duchesse niet hebben! In een galop vloog ze weg en bleef in de hoek die er het verst vandaan was trillend staan. Tja, sommige gewoontes kreeg je er lastig uit...

Ze was onrsutig, merkte hij. Toen ze gezelschap kregen, leek het alleen maar erger te worden. Duchesse deed hem denken aan de pees van een boog, het moment vlak voordat de schutter de pijl losliet. Hij bleef alert. Dit bleek absoluut niet onverstandig. In een pure opwelling strekte het meisje haar hand uit om Duchesse te kunnen aaien.
Hoewel Riot al beducht was op een nerveuze reactie overviel dit hem toch enigszins; met moeit hield hij zich zittende op de rug van het dier, dat er ineens van doorging, om pas aan de andere kant van de bak tot stilstand te komen. Ze trilde. Riot hervond zijn evenwicht en keek naar het paard. Was die simpele beweging genoeg geweest om haar zo bang te maken?
Kwaad keek Riot naar de twee aan de rand van de bak. Beiden leken zowel geschrokken als opgelucht. Tot Riot zijn middelvinger naar ze opstak. Toen keken ze vooral verontwaardigd. Riot ergerde zich enorm aan hun onverantwoordelijk gedoe, maar dat drukte hij weg, omwille van Duchesse. Hij aaide haar zacht over haar hals.
"Rustig maar, meisje," zei hij zacht. "Rustig maar. Het is ok, ze doen je niets."
Hij zweeg even, het paard aaiend. "En als ze dat wel doen," voegde hij er nuchter aan toe, "wurg ik ze met hun eigen ingewanden, promise."
Riot kon het niet helpen; hij was nou eenmaal vrij direct. Het zat in hem, dat temperament.
Voorzichtig dreef hij haar aan, kijkend of ze alweer voldoende was gekalmeerd om verder te lopen.
Het meisje was afgedropen; hij zag haar nog net weg lopen. Jeremiah stond er nog steeds. Jammer, dacht Riot kil.

Duchesse's opluchting was groot toen ze nog steeds gewicht op haar rug voelde. Ze schaamde zich bijna, maar ze was gewoon een type dat heel erg op eerste indrukken afging. De eerste keer dat ze Riot had gezien, was hij rustig en kalm geweest en hij behandelde haar respectvol, dus hem vertrouwde ze grotendeels, net zoals hij haar vertrouwde. Van die andere jongen had ze een slechte indruk op dit moment, hij was te luid naar haar mening en daarom was ze bang voor hem. Het meisje? Daar had ze niet echt een indruk bij, maar ze vond het niet echt leuk als mensen haar zomaar gingen aaien. Eerst moesten ze duidelijk laten merken dat ze dat van plan waren, niet zomaar plotseling.
"Rustig maar, meisje," sprak Riot haar zachtjes toe terwijl hij over haar hals streelde, "rustig maar. Het is oké, ze doen je niks." Duchesse snoof, over dat laatste was ze het niet helemaal eens maar als Riot het zei, zou het wel kloppen. "En als ze dat wel doen," voegde hij er aan toe, "wurg ik ze met hun eigen ingewanden, promise." Dat snapte ze niet helemaal maar in ieder geval was hij niet boos op haar en dat was tenslotte het belangrijkste.
Riot dreef haar weer zacht aan, iets later dan daarnet begon ze te stappen. Even keek ze naar het hek; het meisje was weg, de jongen stond er nog. Dat vond ze vervelend, ze had liever dat het meisje gebleven was en de jongen was weggegaan. Het meisje was wat rustiger en was niet zo luid, bovendien zou die haar lesje toch wel geleerd hebben en haar niet zomaar meer aaien?
Duchesse haalde even diep adem. Deze keer zou ze zonder streken of nerveus gedoe langs de jongen lopen, ook al vond ze het eng. Als Riot zei dat hij niks deed, dan zou dat wel zo zijn. Zodra ze in zijn buurt kwamen, versnelde ze haar stap wel zodat ze er sneller voorbij was, haar oren kwamen iets naar achteren toe en er kwam wel wat spanning in haar lijf maar ze bleef wel stappen. Riot had gelijk gehad, de jongen had niks gedaan, alleen gekeken en daar ging ze niet dood van. Toch wel trots op zichzelf stapte ze verder en begon weer ontspannen te lopen met haar oren weer vooruit. Duchesse hoopte dat Riot ook trots op haar was, het was tenslotte een hele overwinning voor haar!

Hij was opgelucht toen ze weer wegstapte, blij dat ze weer wat tot rust was gekomen. Toen ze langs Jeremiah kwamen merkte hij meteen dat Duchesse dit niet op prijs stelde; het dier was gespannen en kwam nerveus over. Ook liep ze plotseling sneller.
Riot deed alsof er niets aan de hand was; afwijkend gedrag zou het voor dat dier alleen maar enger maken, leek hem.
Toen ze voorbij waren had hij het idee dat ze rustiger werd en hij wreef even liefkozend over haar hals.
"Wist wel dat je het kon," grinnikte hij opgetogen. Iets zei hem dat dit paard nog wel eens een reden kon hebben om zo schichtig te zijn. Maar wat? Hij zou haar er niet op afrekenen; hij was zelf geen haar beter, zoveel zelfkennis had hij nog wel. Hij was gewoon nieuwsgierig; ze zag er wat hem betrof namelijk niet uit als het type paard dat mishandeld was; ze was makkelijk met hem meegegaan en leek vooral bang voor bepaalde soorten mensen.
Het stoorde hem dat hij er wellicht nooit achter zou komen. Het maakte dat hij haast.. bàng was grove fouten met haar te maken. Hoe moest hij immers weten wat haar angst triggerde?
Voorzichtig dreef hij aan. Een drafje zou wel kunnen, toch? Hij besloot figuren nog maar even te laten zitten; hij was er niet bijster goed in en moest er eerst maar weer eens wat over lezen voor hij het erop waagde.

"Wist wel dat je het kon," beloonde Riot haar, terwijl hij over haar hals aaide. Duchesse brieste zacht.
Een zachte hulp gaf aan dat ze mocht draven en braaf deed ze dat ook. Ze was wel blij dat ze niet meer hoefde te stappen, dat was zo langzaam en zij hield niet van langzaam. Ze hield van snelheid, niet dat ze van plan was renpaard te worden maar langzaam rijden was niks voor haar. Gehoorzaam was ze wel, als je haar vertrouwen had gewonnen, dus ook al had ze ergens geen zin in, meestal deed ze gewoon wat je vroeg - op enkele uitzonderingen na dan.
Nog steeds was het enige dat ze deden letterlijk paardrijden, ze reden over de hoefslag en daar hield het op. Na een paar minuten draven begon ze zich te vervelen, een uitdaging was altijd welkom en rondjes lopen kon ze ook wel in haar eentje. Dat was een minpuntje maar Riot was aardig en misschien zouden ze het later wel gaan doen.
Hoe vaker ze langs de jongen moest, hoe minder gespannen ze werd. Na vijf of zes rondjes reed ze daar bijna hetzelfde als in de rest van de bak. Dat nam niet weg dat ze hem eng vond, als hij opeens op haar af zou komen als ze in de wei stond of zo, zou ze weer bang zijn. Maar omdat hij hier alleen maar stond en verder niks deed, ontspande ze zich wel wat meer. Ze bleef wel alert maar maakte geen schrikbewegingen meer.

Hij merkte duidelijk dat ze aan Jeremiah's aanwezigheid begon te wennen. Hij had het idee dat ze dan ook wel een versnellinkje hoger konden; hij had het idee dat het paard nogal veel energie had, dus hij legde zijn benen op de juiste manier aan en dreef zachtjes aan. Het was hem opgevallen dat ze maar hele lichte hulpen nodig had. Misschien kwam het doordat er geen zadel op haar rug lag; hij wist het niet, maar het maakte niet uit; het was aangenaam dat ze zo snel reageerde.
Hij had zo het idee om nog even door te rijden en haar dan weer naar haar stal te brengen, zodat hij verder kon gaan met de paddock; kon ze daar ook in wanneer ze wilde. Hij wist niet of hij nog veel tijd over zou houden om nieuwe spullen voor haar te gaan halen - hij wilde sowieso nieuwe borstels en een dekentje kopen. Die deken hoefde niet erg dik te zijn; het werd toch warmer, maar het kon geen kwaad, had hij zo het idee; 's nachts kon het nog verdomd koud zijn af en toe.
Hij haalde zichzelf uit zijn gedachten en focuste zich weer op het rijden. Hij had het idee dat ze binnenkort ook wel eens in het weiland zouden kunnen gaan rijden; was net wat meer ruimte.

Schijtstukkie, sorry :/