Good night, sleep well... [Edward]

Ze stond weer eens voor haar spiegel, haar lange zwarte haren uit te borstelen. Vandaag was echt zo'n dag dat ze zich beroerd voelde en Edward nodig had, maar die was vandaag de duinen ingeweest. Ze háátte Valentijnsdag, ze was toch forever alone en daarbij... Valentijnsdag was niet aan haar besteed. Ze praatte niet eens met jongens, laat staan dat ze er dan een zou daten. Edward was de enige jongen waarbij ze zichzelf kon zijn, maar dat was niet zo heel vreemd, aangezien ze hem al haar hele leven kon. Hij had haar natuurlijk de nodige keren gekwetst, belachelijk gemaakt en ruzie met haar gehad, maar dat was heel gezond. Maar op dit moment was.. het gewoon perfect tussen hen. Behalve dan.. Elena. Ze wist niet wat ze moest vinden. Elena was geen naar meisje, maar ze zorgde ervoor dat ze zich nóg onzekerder ging voelen. Elena nam beslag op Edward en ja, natuurlijk had Edward beloofd dat hun band hetzelfde zou blijven, maar het feit dat Edward zich kwetsbaar ging opstellen tegenover een ander, maakte haar bang. Straks ging Elena.. foute dingen met zijn gevoelens doen! Edward was kwetsbaar, breekbaar, fragiel.
Ze legde haar borstel op haar kastje en ging op haar bed zitten. Een zwiepje met haar haar en het zat niet meer voor haar ogen. Soms kon het behoorlijk lastig zijn, als het zo lang was. Haar benen, gladgeschoren, lekker glad, ingesmeerd met bodylotion, hingen over de rand. Haar tenen waren gelakt met French Nails, iets wat ze niet al te vaak deed, maar ze vond het toch wel beeldig staan, stiekem. Ze was wel op haar uiterlijk gefocust, maar niet op een obsessieve manier. Uiterlijk was niet belangrijk, niet echt ontzettend belangrijk, maar het voelde prettig om geschoren benen te hebben en mooie nagels. Dan wist ze zeker dat ze niet op haar uiterlijk afgerekend zou worden. En dat.. was een prettige gedachte.
De deur ging open en ze keek op, wat verdwaasd uit haar gedachten. Een glimlach brak door op haar gezicht, toen het zwarte haar van haar broer om een hoekje kwam.
"Big bro!" lachte ze, terwijl ze op haar dekbed klopte. Dit was iets wat ze vaker deden, met zijn tweeën op een van hun kamer de dag bespreken. Bespreken hoe het met ze ging. Dat.. was gewoon iets. En ze kon er niet aan denken wat er zou gebeuren als het niet meer zo zou gaan.
Ze wou het liefst direct losbarsten, vertellen over hoe bang ze was om hem kwijt te raken aan Elena, hoe lastig het was om als onervaren ruiter een 'Doodle' te hebben, hoe ze bezorgd was geworden om het meisje 'Solance' dat ze enkele minuten had gezien maar waar ze eigenlijk wel bevriend mee wou worden. Hoe ze bang was dat ze nooit vrienden zou krijgen, nooit een vriendje. De angst om voor altijd alleen te blijven en om overal mee te falen.
Nog voor hij zat, zat zij al te snikken, haar handen voor haar ogen, alles nat van de tranen. Shit.

Zo, vandaag was weer een dag.. Nóg steeds was het niet gebeurd, nog steeds niet.. Edward baalde maar, het kwam wel goed. Alles kwam goed. Zolang hij er maar in geloofde, én dat deed hij. Min of meer. Nja, de meeste hoop was beetje bij beetje weggegaan. Zeker door wéér zo'n moment zoals bij de Watervallen. Alleen had Shannon het niet gezien dit keer. Gelukkig maar. Straks kreeg ze nog een trauma ofzo. Hmm nee, dat was té hoog gegrepen.
Langzaam opende hij de deur van Shannon. Als het goed is was ze er.. Meteen hoorde hij haar stem. "Big bro!" Hij was dus gewenst. Edward opende de deur verder, liep haar kamer in en sloot hem waar achter zich. Shannon klopte naast haar op haar dekbed en hij knikte, met een glimlach. Vandaag hadden ze waarschijnlijk wel veel te bespreken. Nja, misschien had Shannon wel een paar vragen voor hem. Hopelijk niet over Elena, maar zo'n vermoeden had hij wel. Hij moest zich niet eens zo druk maken.. Niemand kwam tussen de band van hem en Shan in, dan was sowieso duidelijk. Nog voor Edward plaats kon nemen naast haar, barstte ze ineens in tranen uit. Haar handen plaatste ze voor haar gezicht en bezorgd ging hij snel naast haar zitten, zijn arm om haar heen slaand en hem een beetje tegen hem aan drukkend. 'Shan.. Wat is er? Vertel het me. Ik wil je helpen; alles doen.' Op zulk soort gebieden was Edward zó snel van binnen ook verdrietend, huilde hij van binnen. Ja, het maakte je wel even kapot van binnen om je zusje te zien huilen. Vooral als Edward Shannon zag huilen, dat raakte hem. Alles wat zij voelde, leek het of hij dat ook voelde. Hij hield van haar. Wilde haar niet kwijt. Nee, nooit. Nóóit. Niemand kun hun breken. Voor haar ving hij een kogel, deed hij alles. En om haar zo te zien zitten.. Dat raakte hem zó erg.

Ze zweeg even, hoe ging ze alles brengen? De verwarring, de onbegrip en gedeeltelijk, de schaamte. Het was voor haar nog vreemder, omdat voor het eerst in haar leven, ze niet precies wist wat ze tegen Edward moest zeggen. Ze wist niet hoe ze hem moest vertellen dat ze bang was dat zijn gevoelens voor haar zouden afzwakken omdat hij ook gevoelens had voor Elena. Oké, toegegeven, zij had nu ook gevoelens voor iemand, maar zij wist dat als het er ooit op neerkwam, zij voor Edward zou kiezen. Zij zou altijd voor Edward kiezen, dat hoorde gewoon zo. Maar op het moment was het gewoon even een rotzooi in haar hoofd, liep alles als een overvol bergmeertje in haar hoofd, overstroomde het, gaf het niet de kans om tot adem te komen. Haar blik fladderde door haar kamer, over de foto's van Prince of the Shadows, de foto's van Doodle, de foto's van zij en Edward en natuurlijk de foto's van vroeger, Elena en Edward die haar plagend aankeken, Elena met een ijsje in haar handen en een grimmige blik omdat Edward toen een flauwe opmerking had gemaakt, Edward met Elena, zijn hand in de hare. Ja, dat was een leuke vakantie geweest. Ze waren nog jong, tien, elf, twaalf ofzo. Jong, erg jong. Vrolijk, gebruind door de zon, fit en actief. Shannon was opener geweest dan ooit die zomer, was zelfs bereid geweest om met anderen te praten. Wat was er toen fout gegaan? De verhuizing, die pijnlijke verhuizing. En de ruzie's met haar ouders. Tussen haar ouders, beter gezegd. Zelf had ze niet echt ruzie gemaakt. Edward was haar altijd blijven steunen, ze waren altijd samen geweest. Toch was Shannon teruggetrokkener geworden, had steeds minder zin gehad in haar leven, was steeds stiller geworden tot op een dag het hoge woord eruit kwam. Ze gingen terug. Maar ze zou maar met één ouder teruggaan. De ander zou daar blijven. Ongeloof en wantrouwen. Waarom nu ineens? Ze hadden het eigenlijk al aan voelen komen, maar dat het echt ging gebeuren, was verbijsterend. Maar volgens hun moeder was er niets meer aan te doen.
Met de verhuizing en alles eenmaal achter de rug, was Shannon zich wel iets beter gaan voelen. Ze was opgelucht weer terug te zijn in HorseHome, de plek waar ze zich oprecht op haar gemak kon voelen, maar het extreem schuwe was erin gebleven. Wantrouwen jegens de mensen was er nog steeds en zou ook niet zo makkelijk verdwijnen.
"Ik dacht aan de vakantie voor alles veranderde," zei ze zachtjes, terwijl ze Edward aankeek. Hij moest die vakantie ook nog wel herinneren, ze hadden het er nog vaak over gehad. Maar het was allemaal niet wat ze tegen hem wou zeggen. Ze wou hem vertellen over Elena, de verandering die ze had doorgemaakt, over Doodle, die dwarse pony waar ze nu al zo veel van hield en uiteraard over Cassie, die op een of andere manier haar gedachten beheerste. "En ik dacht aan Elena, die keer bij de waterval enzo. Jullie relatie. Ik ben bang om je kwijt te raken, maar toch ook weer niet en ben blij om je gelukkig te zien en toch weer niet want.. Ik kan het niet uitleggen, maar snap je me?" Ze keek hem even kort aan en sloeg toen haar ogen neer.
"Ik dacht ook aan Doodle, aan alles wat fout kan gaan, op een of andere manier ook fout wéét te gaan. En ehm, er is nog iets anders." Ze vlocht haar vingers in elkaar en keek bedenkelijk.
"Ik val op meisjes. Op Cassie. Ze helpt ook op stal." Dit vloog eruit, zachtjes, als een zucht, maar hard genoeg om te horen. "Sorry, bro."

Het leek een tijdje te duren voordat hij echt een antwoord terug kreeg leek het wel, maar wát Shannon zei.. Dat bracht hem aan het denken. Een zachte zucht weerklonk uit zijn keelgat waarna zijn blik op de grond gericht werd en hij even na dacht. 'Dat.. Was een van de beste vakanties ooit, zo een, krijgen we vast nooit meer..' Dat was eigenlijk wel zeker. Het was nog voor zijn ouders uit elkaar waren, voordat ze moesten verhuizen, voordat hun leven weer totáál werd veranderd. 'Dat waren nog eens goede tijden..' De woorden kwamen zachtjes uit zijn mond, want echt beseft dat hij dat zei had hij niet. Edward wist totaal niet wat Shannon wilde gaan zeggen, maar het voelde alsof ze haarzelf wilde uiten. Dat kon bij hem, ze kon alles zeggen wat hij wilde. Had ze problemen? Hij zou haar raad geven, als het mogelijk was ze zelfs oplossen.. Dat zou hij proberen tenminste. Maar dit voelde anders, alsof er dingen dwarszaten die hen uit elkaar probeerde te halen. Ookal wist hij dat dat nooit zou kunnen gebeuren, het voelde wel zo.. Het was anders dan normaal, net alsof de band die ze hadden, steeds minder werd. Dat wilde hij never. Alles zou hij doen voor Shannon. En als hij ooit moest kiezen, tussen wie dan ook en Shannon.. Dan wist hij wel wie het zou zijn, wat voor een persoon die ander was en betekende, zijn zusje was zijn alles. Iets waar hij over zou waken en altijd voor zou zijn.
Gelukkig zorgde de stem van Shannon ervoor dat hij zijn aandacht weer op haar richtte, hij naar haar woorden luisterde. Eigenlijk begreep hij haar ontzettend goed, maar Edward wilde niet dat ze er zo over dacht. 'Dat.. Ik wist niet dat jij er was op dat moment, ik snap wel dat je dat niet had moeten zien.. Maar Shannon, níemand kan ons uit elkaar halen. Zelfs Elena niet, niemand niet. Ik zal altijd voor jou kiezen, wat er ook tegenover staat. Zelfs al staat mijn leven op het spel, ik zal het allemaal voor je doen. Niemand kan tussen onze band komen, begrijp je dat?' Hopelijk had hij het haar een beetje duidelijk gemaakt, dat zelfs Elena niet tussen hun kon komen. Tja natúúrlijk hield hij van Elena, maar hij hield ook van Shannon. Wel op een andere manier dan, het was sowieso niet vergelijkbaar, maar toch..
Doodle. De eigenwijze Fjord van Shannon, hij wist wel waar ze het over had ja. Vorige keer toen hij was geweest om te kijken, had Edward het al lichtelijk gemerkt. 'Ach, dat komt allemaal wel goed. Jullie moeten beide nog veel leren, maar dat komt wel, met de tijd.' Ookal verbaasde ze hem enigzins met dat er nog iets was. Het maakte hem nieuwsgierig, waarna hij vragend zijn wenkbrauwen omhoog trok.
...Wat? Cassie? Die hij vorige keer had gezien? Nee. Dit kon niet. Edward had álles, maar dan ook álles verwacht. Maar dit? Totaal niet. Het leek ineens ofdat het alles veranderde. Vooral die sorry die ze erachteraan zei, verbaasde hem. 'Sorry..? Jij verontschuldigt jezelf, omdat je op meisjes valt?' Ineens was het heel raar, leek het ofdat dit zijn zusje niet was naast hem. Voor Edward was het even moeilijk te bevatten maar.. Edward wilde toch dat Shannon gelukkig was? Met wie dan ook? Tja, dat wel.. Maar dit was echt anders. Cassie had hij ook al ontmoet. Was dat de reden geweest, waarom zij zo raar had gedaan tegen hem? Omdat ze wist, dat hij Shannon' broer was, dat zal zeker wel. 'Ja, ik ken haar.. Weet je zeker, dat zij óók op jou valt?' Oké, dat was eigenlijk wel een rare vraag, maar Edward wilde niet dat Shannon gekwetst zou worden. Dat zou hij nooit willen. Even slikte hij. Iedereen werd ouder, maakte beslissingen. En dit was het moment, waarop Shannon dat had gedaan, dat ze had beseft, dat ze niet op jongens viel. Damn. Het was vreemd, dat dit ineens allemaal kon gebeuren. Want dit had hij totaal niet verwacht, zover hij wist, dacht hij dat Shannon gewoon op jongens veel. Maar niet dus. En op zich.. Het maakte hem niks uit, maar het was vreemd.. Op de een of andere manier.

Ze kende haar broer door en door en die lichtelijke verandering op zijn gezicht was ieder ander ontgaan, maar Shannon niet. De woorden waarmee hij haar gerust had gesteld dat hij voor haar zijn leven zou geven, werden teniet gedaan door de subtiele verandering op zijn gezicht. Haar mond vloog open en haar ogen schoten vol met tranen. Alsof zij ervoor gekozen had. Alsof zij er verdomme voor gekozen had om lesbisch te worden. Alsof je er überhaupt een keuze in had. Verbazing maakte plaats voor woede, daarna voor ironie. Als ze nu al het gevoel had dat Edward... het niet prettig vond, hoe kon ze er zelf dan ooit vrede mee hebben? Edwards mening was belangrijk, belangrijker dan wiens mening dan ook. Maar als Edward iets anders aangaf dan wat haar hart voelde, durfde Shannon niet te kiezen en zou ze niets doen. Ookal was dat ook een soort van keuze. Ze deed haar mond weer dicht, voelde een oude maar een al te bekende pijn opzwellen in haar borstkas. Ze sloot haar ogen, zuchtte, probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen, maar het gevoel dat ze ging hyperventileren verdween niet.
"Ja," fluisterde ze. "Ja ik verontschuldig mezelf. Je vind het niet leuk, Ed. Je kan het niet helemaal verwerken, zie ik." Ze glimlachte triest. "Ik weet niet of ik het zelf wel kan en wil verwerken als jij het niet kan." Haar stem werd zachter, gekwetster, verdrietiger. Toch wou ze die verdriet niet. Althans, ze vond het oké om het te hebben, maar niet als het met Edward te maken had. Dan kon ze het niet uitstaan.
"Ja, ja ze valt ook op mij... Om heel eerlijk te zijn.. We zijn nu een stelletje." Dit viel haar zwaar en met tranen in haar ogen keek ze Edward aan.
"Oh het spijt me zo," snikte ze terwijl ze naar hem keek. "Het spijt me dat ik niet normaal ben, dat ik niet sociaal ben, dat ik bang ben voor mensen van het mannelijke geslacht en dat ik gewoon niet fatsoenlijk doe, maar ik kan niet anders! Begrijp je het dan niet? Je bent de enige jongen waartegen ik praat, de rest mijd ik. Ik wil niet met andere mannen communiceren. Meisjes gaan dan nog wel, weet je, die begrijp ik, hoe onbegrijpelijk ze ook zijn. Ja, meiden zijn een stuk gemener, maar ze zijn mijn eigen soort en.." Ze sloeg haar handen voor haar ogen.
"En ik val gewoon niet op mannen." Dit op een extreem zachte toon, waarvan ze dus niet zeker wist of Edward het wel verstaan had. Ze wist niet of ze wel wou dat hij het verstaan had. Ze voelde zich vies, niet goed genoeg meer als Edwards zusje en ze wou duizendmaal sorry zeggen. Maar aan de andere kant, hiermee.. Misschien had ze hiermee hun band verpest, maar ze had wel voor zichzelf gekozen door dit te durven zeggen.. Maar ze wou niet voor zichzelf kiezen, ze wou voor Edward kiezen.
"Sorry!" snikte ze, terwijl ze zich nog kleiner maakte en in een hoekje van een bed kroop.

Even staarde hij zich voor zich uit, weerklonk er een zucht uit zijn keelgat en keek hij naast zich, naar Shannon. Haar ogen werden langzaam rood en vochtig. 'Shan.. Niet huilen, alsjeblieft..' Eigenlijk moest hij blij zijn dat ze het toegaf. Shannon was niet bepaald iemand die snel een beslissing maakte, maar als ze dat deed, dan was die wel goed. Dus deze beslissing moest goed zijn. En zo te zien was ze er ook zeker over. Waarom voelde het bij hem ineens zo raar? Omdat hij nooit eraan gedacht had dat het zo kon zijn? Wel, het bleek nu wél. En Shannon bleef zijn zusje, zijn zusje waar hij zoveel om gaf. Dit kon heel hun band niet verpesten. Edward wilde dat ook helemaal niet eigenlijk. Maar het voelde gewoon ineens zo, zo raar. Verwerken was ook ineens moeilijk, maar dat was enkel een kwestie van tijd, daar kwam hij sowieso wel overheen.
'Niet.. Niet doen. Je hoeft echt geen sorry te zeggen. Jij kan er ook niks aan doen.. Als jij zo bent, dan ben je zo. Het is wel moeilijk te verwerken maar.. Daar kom ik wel over.' Een twijfelachtige glimlach was te zien. Hoe kon hij dit uitleggen? Hij wilde dat Shannon gelukkig was, met een jongen of een meisje. Dat had hij altijd al gewild. En nu, nu het blijkt dat Shannon enkel meiden leuk vind, was het ineens wel raar. Waarom? Als hij dat maar wist, maar jammer genoeg, wist hij dat niet.. Wát? Shannon wilde Cassie opgeven, alleen omdat hij het moeilijk had om het te begrijpen? 'Je kan het Shannon, dat weet ik zeker. Ik zal het accepteren, dat wel, maar het duurt misschien wel een tijdje totdat ik het besef, denk ik. Het komt ineens.. Zo hard aan, snap je?' Dat kwam natuurlijk dus omdat hij zoiets nooit had gemerkt, dat Shannon niet op jongens viel. Toen het bleek dat ze een stel waren, grijnsde hij breed. 'Ik ben blij voor je. Net zoals jij was, toen ik dat had met.. Elena. Al lijkt die spoorloos, maarja..' Even slikte hij. Misschien had hij dat maar niet moeten zeggen. Edward had haar al een tijdje niet gezien, niets meer van haar vernomen etc.. Hopelijk betekende niet dat alles voorbij was. Maar zo kon het ook niet langer doorgaan eigenlijk, als ze elkaar nooit meer zagen. Ach, hij kwam er wel aan uit.. Net zoals altijd.
'Shannon, je hoeft geen spijt te hebben. Alsjeblieft.. Ik moet meer spijt hebben, dat ík zo doe, dat ík het lastig vindt. Niet jij..' Damn, dit voelde zó rot. Edward voelde zich gewoon schuldig omdat Shannon haar schuldig voelde, maar hij zich eigenlijk schuldig moest voelen. Arrrrgh, dit was gewoon zó erg. Edward wist ineens niet meer wat hij nou moest doen. Begrijpen deed hij het wel, maar op de of andere manier, kon hij het maar niet bevatten. De woorden van Shannon.. Het raakte hem. Zo was Shannon ja, maar hij hield van de Shannon die zo was.. Misschien was het wel beter dat ze had toegegeven dat ze lesbisch was, dat verklaarde dus waarom ze niet zoveel met jongens had.. Dat hij eigenlijk de enigste jongen was waarmee ze praatte, omdat hij ook haar broer was..
"Sorry!" Het weerklonk in zijn oren, waarna hij Shannon weg zag kruipen in een hoekje van haar bed. Eigenlijk.. Zijn ogen werden ook roder, vochtiger. 'Nee.. Het spijt mij.'

(Nieuw topic, die een beetje gelijk loopt met jouw leven x] Klikkkk )